Eerst melden dat ons verblijf op de voorlaatste dag schitterend was: bovenaan het dorpje Golinhac is er La Landelle, bestaande uit drie gebouwen en uitgebaat door een Vlaams koppel, een oudere veearts met een vrouw van twintig jaar jonger en 4 kinderen van 16 tot 20 jaar.
Het ontvangen van gasten is volgens zijn uitleg een lichtjes uit de hand gelopen bijberoep. In elk geval was alles splinternieuw en we hadden zelfs een keuken en grote televisie ter onzer beschikking. Het avondmaal vond plaats in bun privévertrekken en bestond uit salade met charcuterie en brood, aardappelen met een soort stoverij van aubracrund, hele lekkere wijn, een vijftal uitstekende plaatselijke kazen en taart met rode vruchten als dessert. Het feit dat de gastheer wat stoeferig overkwam namen we er graag bij; dit alles voor de ongelooflijke prijs van 43 euro per persoon, ontbijt inbegrepen.
Vanochtend dus vol moed en Br zonder pijn aan de laatste etappe begonnen. Het heeft heel de weg geregend en toch was het niet koud, integendeel kregen we het na enkele klimmetjes te warm en trokken onze fleece uit zodar we in onze t-shirt en met de paraplu in het prachtige landschap wandelden. In een onooglijk dorpje konden we koffiekoeken kopen voor 's middags, de enige bar was open en we genoten van een lekkere koffie. De rest van de wandeling was tamelijk vlak maar de laatste 3 km moesten we nog 250 m dalen en dit door steile'gorges' tot we reeds om 14 u in het prachtige maar helaas regenachtige Conques arriveerden, onze eindbestemming waarvan ik een paar keer gedacht had het nooit te zullen halen met zijn beidjes.
Een hele dikke proficiat aan Brigitte die ondanks de pijn van de blaren toch doorgezet heeft en de laatste 2 etappes tot een goed einde bracht.
Waar ze eerst sprak van nooit meer te wandelen begon ze nu zelfs al dingen aan te halen die we volgend jaar beter moeten aanpakken zoals het vervoer van bagage en dergelijke.
Dat belooft, het was in elk geval een prachtig avontuur, een aanrader voor iedereen die graag wandelt en een uitstekende manier om alles eens op een rijtje te zetten en te relativeren en ook te beseffen hoe gelukkig en dankbaar mogen zijn over een goede fysieke en mentale gezondheid te beschikken...
Een dag eerder dan gepland heeft Br besloten te wandelen. Haar blaren zijn zo goed als genezen en ze heeft lichtere schoenen. Gisteren heeft zij zich beter gevoeld alleen dan eergisteren; Estaing is een heel mooi plaatsje en ze heeft goed haar plan getrokken betreffende de communicatie met het plaatselijk horecapersoneel.
De weergoden waren ons iets minder gezind en we konden voor het eerst onze regenjasjes aantrekken. Spoedig begon het hevig te donderen en te regenen, door het klimwerk warm gekregen besloten we tussen de vlagen telkens de jasjes uit te doen doordat de regen eigenlijk nog meeviel; zo hebben we heel de tijd van kledij verwisseld. Toen we onszelf eens bekeken stelden we tot onze verbazing vast dat we volledig in de Belgische kleuren waren. Toen we daarvan een selfie wilden maken besloot een bevallige voorbijgangster die ons zag sukkelen ons een handje te helpen en ons te "trekken".
Weinig te vertellen over de wandeling zelf die door de mooie vallei van de Lot liep. Plots kwamen we voorbij een hoopje rotsjes dat duidelijk als zitplaats gediend had; een vrouw van ik schat vooraan in de zeventig kwam nader en vertelde ons dat vele pelgrims bloemen die ze langs de weg hadden geplukt plantten in de groene emmer die daar stond en elke dag bracht zij een fles water naar de plaats zodat de voorbijkomende pelgrims de bloemen konden water geven. Het was een heilige plaats voor haar want haar in 2008 overleden vader had daar jarenlang elke dag gezeten om de pelgrims op te wachten om naar hun verhalen te luisteren. De foto die er hing bleek de laatste van hem te zijn en was genomen door een vrouw die de foto dan opstuurde. Op de vraag of wij ge!ovig waren antwoordden we negatief en toch maande ze ons aan even mee te komen naar haar auto. We kregen elk een klein wit zakdoekje dat in Italie was gewijd en dat ons en onze familie moest beschermen tegen allerlei onheil. Ze vroeg om een kus en iedereen werd emotioneel, de een al wat meer dan de andere...
We namen de tissues dankbaar in ontvangst en beloofden er goed voor te zorgen.
Nog anderhalf uur stappen en we kwamen in het piepkleine Golinhac. In het enig restaurant aten we een heel lekkere pastasalade voor 7,5 euro en dan zochten we onze slaapplaats op : la Landelle, helemaal bovenaan het dorp en uitgebaat door een Vlaamse dierenarts en zijn Nederlandse vrouw.
Morgen vatten wij met veel moed maar ook enigzins opgelucht de laatste etappe aan, we beginnen ook onze kindjes te missen voor wie we de zakdoekjes gekregen hebben...
VIA PODIENSIS DAG 9 SAINT CHELY d'AUBRAC- ESTAING 21,5KM
Voor de tweede dag op rij in mijn eentje.
Het hotel was het beste wat we tot hiertoe gehad hebben, 'les jardins d'Eliane' was een topper: super vriendelijke mensen, heel mooie en propere kamers, een heel lekker diner en ontbijt en dit voor 105 euro voor twee personen , het wasje van onze kleren en een compostelabroche als toemaatje inbegrepen, bovendien konden we bij het ontbijt vanop het boventerras het vertrek van de tranhumanes aanschouwen en zelfs filmen.
De wandeling was er weer eenje dat erkend is als werelderfgoed en dus van begin tot einde boeiend en prachtig. Er was wel een klimmetje even voorbij Espalion dat kon tellen qua lastigheidsgraad, ik heb wel twee keer moeten rusten door het grote stijgingspercentage.
Rond 14 u kwam in aan in Estaing , een dorp gelegen in een grote meander van de Lot, een 'village' dat ook als één der mooiste van Frankrijk beschouwd wordt.
Het feit dat er iemand van ver op een terras aan de overkant van het water enthousiast zat te zwaaien maakte de finish alleen maar mooier en intenser.
Morgen vliegt de zwaaister er terug in, we denken dat de blaren voldoende genezen zijn en we hebben van een Frans koppel dat we onderweg leerden kennen goede raad en een paar lichte wandelschoenen in bruikleen gekregen.
VIA PODIENSIS DAG 8 SAINT CHELY d'AUBRAC - SAINT COME d'OLT
We hebben de wijze beslissing genomen om Br de etappe te laten doen met de compostelabus. Ze spartelde wel tegen maar ik was vastberaden. Met een teen die "schorteblauw" zit kun je niet wandelen, ze heeft ook pijn rond de nagel.
Doordat ze geen woord Frans spreekt was ze wel lichtjes in paniek en ik noteerde enkele woorden in het Frans voor de buschaufeur en de mensen van het hotel waar we zouden slapen. Het zou voor haar een vervelende dag worden omdat ze reeds om 10.30 u ter bestemming was.
Ik dus alleen de baan op voor een etappe van 16 km. De start lag op 1350 m hoogte en de eindbestemming op 350, dat was dus meer dan 1000 meter dalen van de Aubrac naar de vallei van de Lot.
Tussendoor heb ik nog geinformeerd naar die feesten en ze heten " les transhumanes" , feestelijkheden die gepaard gaan met het van de stallen naar de hoog gelegen weides brengen van de aubracrunderen voor de hele zomer.
De wandeling liep dus door de Aveyronstreek, een gebied met hoofdzakelijk naaldbossen die dan lager overging op loofbossen. Ik vergat nog te melden dat de wandeling van gisteren door de Unesco erkend werd als werelderfgoed, je kunt geloven in wat voor prachtige streken ik hier mag wandelen, zeer diverse landschappen die naadloos in elkaar overlopen, Jacques en Coen, jullie weten niet wat jullie missen en ik moet toegeven: nu ik hier zo alleen liep miste ik jullie ook wel.
Het was voortdurend dalen op smalle paadjes met de ondertussen bekende rotsblokken bezaaid en nu en dan bijna een beekje vormend door het naar beneden stromende water uit de bergen; nu en dan kwam ik voorbij prachtige bronnen en bescheiden watervalletjes.
Terwijl we de vorige dagen regelmatig voorbijgestoken werden door groepjes pelgrims van allerlei pluimage was het nu mijn beurt om iedereen in te halen zodat het zweet spoedig van mijn machokop druipte, spijts de vele slogans onderweg over stilstaan, genieten en nadenken over de grote levensvragen.
Om iets na enen reeds bereikte ik het prachtige middeleeuwse Saint Come d'Olt met zijn typische gedraaide kerktoren in de vorm van een vlam.
Na een terrasje gedaan te hebben met mijn teruggevonden liefde en na een schitterende maaltijd konden we gaan rusten, niet voordat we besloten hadden dat zij nog eens met de bus meeging om haar verwondingen beter te laten genezen. Onze hoop was dat ze misschien maandag de laatste etappe zou kunnen meewandelen.
IK HEB GEZIEN DAT IK DRIEMAAL DEZELFDE FOTO HEB GEUPLOAD, IK HEB STEEDS PROBLEMEN MET HET UPLOADEN OP MIJ TABLET EN ZAL MOETEN WACHTEN TOT WE THUIS ZIJN OM DIT TE WIJZIGEN OP DE LAPTOP
VIA PODIENSIS DAG 7 NASBINALS - SAINT CHELY d'AUBRAC 17 km
Na de rustdag hoopten we dat Br eindelijk relatief zonder pijn zou kunnen wandelen. Na het ontbijt vertrokken we met volle moed richting "boulanger" om een baguette te kopen en te vertrekken. Br zei dat het tamelijk goed ging maar niet zoals ze verwacht had. Het zou één van de mooiste etappes worden in de Aubrac; eigenlijk zaten we hier op de grens van de Aubrac, de Aveyron en de Cantal.
De eerste 9 km tot het dorpje Aubrac verliep hoofdzakelijk bergop op weides , gedeeltelijk ook privegronden. We moesten ongeveer 400 hoogtemeters overwinnen en dat bleek lastiger dan eerst gedacht. Uiteindelijk bereikten we rond 11 u Aubrac waar naast de eeuwenoude gebouwen een modern bouwsel stond met een uitnodigend terras. Binnenin bleek er een permanente tentoonstelling te zijn over alles wat met pelgrimage naar Compostelata te maken had. De geroosterde boterham met tomaten en kaas smaakte voortreffelijk.
In het dorp werden voorbereidingen getroffen voor grootse feesten die te maken hebben met het naar de weides brengen van de runderen, die dan met allerlei versieringen en de Franse vlag behangen, in stoet door de dorpen trekken. Al de hotels zijn volgeboekt voor het weekend van 26 mei en honderden mobilhomes stonden om de campings rond het kleine dorpje.
We trokken verder en nu moesten we de hele weg dalen. Brigitte kreeg terug veel pijn mede door de forse dalingen op smalle paadjes die met grote stenen bezaaid waren. Een koppel vrouwen raadde ons aan eens een halfuurtje haar sokken uit te doen en haar voeten te verluchten, iets wat we prompt deden. Dit bracht echter weinig soelaas en toen we rond 14.30 arriveerden bleek haar kleine teen helemaal ontstoken zodat hij bijna purper kleurde. De plaatselijke apotheker gaf me een soort ether mee waarmee we de pijnlijke teen moesten behandelen en de morgen afwachten. Als het niet betert zal ze verplicht zijn de volgende etappe met een taxi te doen . Daar ziet ze vreselijk tegen op zeker ook doordat ze de taal niet beheerst en dan de hele dan moet doorbrengen in een weliswaar prachtig dorp maar waar eigenlijk niets te beleven valt. Als het nu niet betert tegen de ochtend zal er echter niets anders opzitten.
Ze zal niet de enige zijn want als je de verhalen hoort zijn er veel mensen die na bijna 150 km zodanig onder de blaren zitten dat ze mee met de bagage naar de volgende stopplaats gebracht worden.
VIA PODIENSIS 21 MEI DAG 5 AUMONT AUBRAC - PRINSUEJOLS
Een etappe van 16 km die de lichtste tot nu toe zou blijken te zijn. Als ik 1 ding niet goed gedaan heb in de voorbereiding is het te weinig rekening houden met de hoogteverschillen; de eerste etappes waren niet alleen de lastigste qua klimmen en dalen maar ook de langste. In mijn reisgids wordt daar weinig of niets over gemeld terwijl hier ter plaatse uitgaven te koop zijn met grafiekjes over het relief, zodat je gemakkelijk de etappes kan aanpassen als het te lastig is.
Het werd dus een korte wandeling zonder veel belevenissen, we konden koffie drinken bij "Regine", een schraal dametje van in de tachtig waar de kippen en de haan gewoon tussen de klanten liepen te schooien om brokjes. Het was tamelijk druk op de weg en even voor 14 u kwamen we aan in auberge Les Gentianes, een soort privéjeugdherberg waar een oudere heer de skepter zwaaide, waarschijnlijk geholpen door een dochter en een tweetal kleindochters.
's Avonds kregen wd een worstje van een tiental centimeter met een soort pureeaardappelen met room en kaas die in lange slierten uit een grote pot geschept wordt, een goedje dat zwaar op de maag ligt maar duidelijk geapprecieerd wordt door de "pelerins"
Brigitte heeft relatief weinig pijn gehad en morgen gaan we richting Nasbinal, een stadje waar we onze extra rustdag nemen en tijd zullen hebben de blaren van Br te verzorgen.
VIA PODIENSIS 22 MEI DAG 6 PRINSUEJOLS - NASBINALS
Om 21 u reeds zaten we onder de wol en na enkele ruggensteunende sms' jes en/of gesprekjes met zus Simonne zag Br het weer helemaal zitten en verdween spoedig in de armen van Morpheus.
We hadden tijd zat 's morgens door de korte etappe maar toch waren we reeds om 7.15 u aan de ontbijttafel. Nadien mochten we betalen en het was slechts 49 euro, een laagterecord.
Om 8.30 vertrokken we en na enkele meters moest Br reeds stoppen wegens pijn aan haar kleine teen . Ze zette zich op een steen en trok haar kous uit en terug aan en deed haar schoen opnieuw aan; nu ging het iets beter, het ligt er waarschijnlijk aan hoe je teen zich in je schoen bevindt.
De wandeling begon met een flinke klim op een smal pad bezaaid met stenen, een typisch fenomeen in de aubracstreek ,die gekenmerkt is als een woest landschap met overal rotsblokken. Sommige weides waren bezaaid met een prachtig wit bloementapijt en een vrouw vertelde ons dat het wilde narcissen waren die in de streek geoogst werden en waarvan parfum gemaakt wordt.
Reeds voor de middag kwamen we aan in Nasbinal en het eerste wat we zagen was een "pharmacie". We stapten binnen en ik vroeg of de apothekeres ons kon helpen in de namiddag. Ze was om 15 u open en zo hadden we de tijd om ons op te frissen en iets te eten, dat laatste zou een hamburger worden met frietjes, vettig maar lekker en we vonden dat we het verdienden na al die pelgrimkost.
Ons hotel bleek zich een 300tal meter buiten de dorpskern te bevinden en dat was toch wel een tegenvaller voor Br en haar teen. Om 15 uur terug naar de apotheker dus: het enige wat we volgens haar moesten doen was de open wonden van de blaren zo droog mogelijk krijgen en dat door een middel dat je het best kan vergelijken met ouderwets "roodsel" van bij ons, genaamd EOSINE, in Belgie niet te verkrijgen.
Het spul moet tweemaal per dag op de wonden worden aangebracht en de wonden moeten vóór het wandelen met gaas bedekt worden en overplakt met een vaste tape, dezelfde die ik in Ruddervoorde had gekocht maar die we niet mee bleken te hebben.
Hopelijk komt het dus goed met de blaren en de extra rustdag van morgen zal er zeker ook goed aan doen, duimen maar dus!
AAN AL DE MENSEN DIE REEDS GEREAGEERD HEBBEN: VAN HARTE BEDANKT, HET IS VOOR MIJ EN ZEKER VOOR BRIGITTE EEN ENORME STEUN . HET IS PAS NU DAT IK GEZIEN HEB DAT ER REACTIES WAREN, RECHTSTREEKS REAGEREN KAN NIET OP DE BLOG, VANDAAR DEZE TEKST
VIA PODIENSIS 20 MEI DAG 4 DOMAINE LE SAUVAGE - AUMONT AUBRAC 28,5 KM
Vandaag hadden we de langste etappe en reeds om 6.50 u stonden we al aan de ingang van de auberge ( een groot grijs gebouw , de foto staat bij het verslag van gisteren) terwijl het nog niet open was. Even later ging de deur open en we namen ons ontbijt, brood met confituur.
We hadden een picknick besteld en die viel beter mee: linzen ( reeds 5 maal gegeten alhier) maar ook heel lekkere kaas van de streek en fruit, een soort vettige worst en brood.
Om 7.20 waren we als eersten de baan op. Een koud zonnetje, bergaf voor kilometers aan een stuk en Br die het weer zag zitten. Ze was vol enthousiasme en sprak honderduit, ze zei dat ze de ring die ik beloofd had als ze de tocht uitdeed niet moest hebben omdat ze teveel had afgezien. Om 10.40 reeds kwamen we in het stadje Saint Alban sur Limagnole, daar waar ik dacht pas rond de middag te arriveren. We dronken er een koffie terwijl de klokken van de kerk hevig luidden ter ere van Pinksteren.
Daarna vertrokken we voor wat een echte kalvarietocht zou worden: veel bergop en Br die geweldig veel pijn had.
Ik besloot dat het genoeg geweest was en we autostop zouden doen naar Aumont maar koppig als ze is besloot ze toch door te zetten. Indien ik 1 blaar had zou ik er voorzeker constant over zagen...
De laatste 6 km waren de hel: voortdurend bergop en één lang stuk rechtdoor, telkens als we dachten dat we er waren lag een nieuw stuk pad voor ons. Uiteindelijk bereikten we relatief vroeg ons hotel. Een vriendelijke dame bezorgde ons een wonderzalf die we onmiddellijk op Br haar blaren smeerden. Als dit niet helpt zoeken wij een dokter op en zien wat we moeten doen, als het echt niet meer gaat zullen wij verplicht zijn op te geven, hoe spijtig we het ook zouden vinden. Ik wil haar niet meer zien afzien zoals ze tot hiertoe gedaan heeft, niets is dit waard, we zien wel morgen...
VIA PODIENSIS DAG 3 19 MEI SAUGES- DOMAINE SAUVAGE 19,5 KM
Wegens geen internet gisteren geen bericht kunnen plaatsen en nu zijn we zondag de 20ste.
Ik zal een korte versie brengen van deze etappe: het zou normaal een lichte wandeling worden maar dat bestaat hier blijkbaar niet: terwijl het in de voormiddag goed ging was het na de middag voortdurend klimmen geblazen en Br haar blaren speelden geweldig op, de compeets kwamen los en bij het verwijderen kwam haar vel mee.
Ons logement was een auberge speciaal voor wandelaars, we hadden een kamer voor 2 personen maar geen douche. Daar we geen handdoeken bijhadden moesten we ons afdrogen met een propere dweil die Br ergens gevonden had.
We voelden ons als op kamp met de jeugdbeweging . Het was heel basic maar allew was er en je moet dat ook eens meemaken.
VIA PODIENSIS DAG 2 SAINT PRIVAT d'ALLIER - SAUGES
Vandaag was de zwaarste etappe van de hele tocht door de hoogteverschillen die we moesten overbruggen. We vertrokken om 8.15 vanuit gite La Cabourne na een goed ontbijt. We hadden er een schitterend verblijf en we brachten het diner door in het gezelschap van 2 Australische heren en 2 tengere dames uit Ashville- North Carolina. We hadden goede gesprekken met deze mensen, dat is natuurlijk prachtig als je in een gite verblijft met enkel wandelaars die elk hun eigen verhaal hebben.
De wandeling begon met een stevige afdaling op meestal smalle paadjes, al dan niet ondergelopen door de gesmolten sneeuw van enkele dagen geleden; het was zeer glad en ik merkte dat ik de enige was van al de personen die we tegenkwamen die geen wandelstokken bij zich had. Er was ook een grote storm geweest in de streek en we moesten soms onder of tussen omgewaaide grote bomen onze weg vinden. Op een bepaald moment gleed Br uit en belande op haar achterste, het was een heel karwei om haar recht te krijgen, mede doordat zij van miserie de slappe lach gekregen had.
Rond 11 uur kwamen we aan de rivier de Allier met een brug van Eiffel. Het dorp heet Monistrol d' Allier en daar konden we in een plaatselijk café onze broodjes opeten. Hier begon het serieuse gedeelte en ik was zeer bang dat Br het niet zou kunnen mede door haar kleine teen die steeds meer pijn deed. Ik stelde nog wanhopig voor dat ze de bus zou nemen naar Sauges maar daar wilde ze niks van weten.
Het werd een ongelooflijk zware tocht en het beste was van haar gerust te laten. Op haar eigen tempo en met haar verbeten karakter bereikte ze uiteindelijk de top en ik was echt trots. Restte ons enkel nog 8 km op tamelijk plat parcours en dat bleek nog een zware dobber. Uiteindelijk bereikten we afgepeigerd ons hotel waar we een heerlijke douche namen en konden terugblikken op een prachtige maar zeer lastige dag.
VIA PODIENSIS DAG1 LE PUY EN VELAY - SAINT PRIVAT d'ALLIER 23,5KM
Eindelijk was het zo ver: met een toch wel klein hartje vertrokken voor een zware eerste etappe; onze drinkbussen bleken te groot voor de zijzakjes van onze rugzak en na 3 meter lag de mijne al op de grond bij het verlaten van ons hotel, via een lusje hebben we het dan opgelost zodat ze niet meer op de grond kon vallen.
In een middelgrote winkel sloegen we ons proviand in voor de dag: enkele cola's, een stokbrood, wat camembert en een tweetal appels en dus konden we vertrekken.
Reeds van bij het begin was het flink klimmen om uit Le Puy te geraken en al vroeg werden de eerste kledingstukken uitgetrokken. Het was eigenlijk ideaal weer om te wandelen: de voorspellingen waren beneden de 20° en dat is echt wel genoeg als je de hele dag moet klimmen. Brigitte zei me nog eens dat ik haar gewoon moest gerustlaten als ze het moeilijk kreeg; ik wil dan steeds opmerkingen maken om haar te steunen, maar die hebben meestal het omgekeerde effect.
Rond elf uur kwamen we bij een boerderij die een stopplaats bleek voor de camino en waar je van alles kon kopen om te eten en te drinken.
Ondanks onze voorraad kochten we toch een sandwich met hesp en boter; die sandwich bleek een half stokbrood te zijn.
We kwamen veel mensen tegen op de weg met wie we telkens een praatje sloegen en die we in de loop van de dag verschillende keren terug zouden ontmoeten op de talrijke stopplaatsen. Eigenlijk moet je op voorhand weinig kopen maar dat weet je niet van voordien.
Het apparaatje dat we bij een podoloog lieten maken om Br haar kleine teen van onder zijn buurteen te halen bleek een maat voor niks en al gauw kreeg ze pijn. Een tweetal pijnstillers brachten toch enige verbetering.
De streek was prachtig en we wandelden van de ene verrassing in de andere om rond 16.30 te arriveren in de schitterende gite La Cabourne, een uur eerder dan ik eigenlijk voorzien had.
Morgen een etappe van 16,5 km met de steilste klim van 2 km, we zien wel...
Na een zeer onrustige nacht - je kon de bovenburen horen wandelen tot 11u- namen we het ontbijt dat enkel uit 1 soort brood, een tweetal soorten confituur, een yoghurtje en een glas fruitsap bestond.
We hadden besloten om nog een dag in Le Puy te verblijven alvorens te vertrekken en ik begon het me lichtjes te beklagen: wat moesten we de ganse dag doen ? We besloten een wandeling van een zevental km te doen in de historische binnenstad en was me dat een meevaller: de wandeling bevatte al de interessante bezienswaardigheden die Le Puy te bieden heeft inclusief de bestijging van de Saint-Michel-d'Aiguilhe, een kapel uit de tiende eeuw op een immense lavarots en een 300tal trappen om te bestijgen. Brigitte kreeg de bibber toen ze halverwege niet kon laten om even scherp naar beneden te kijken . We passeerden ook de kapel van Sainte Claire die destijds deel uitmaakte van een hospitaal waar de pelgrims in de negende eeuw zich konden laten verzorgen.
In een klein winkeltje halfweg de erg steile weg naar de kathedraal konden we onze " Credencial del Peregrino" voor 5 euro aankopen en laten invullen; de bedoeling is dat je per afgelegde etappe een stempel krijgt. De eerste stempel wordt verkregen na de mis van 7 uur in de kathedraal. Straks gaan wd even langs en proberen de stempel nu al te krijgen want Brigitte ziet het niet zitten om morgen onmiddellijk naar die "kerke" te gaan voor een "onnozele stempel", tevens is 7 uur wel erg vroeg voor een niet praktiserend niet- katholiek...
De meneer in het winkeltje vertelde ons dat het beter is de eerste dagen de 2 etappes te veranderen naar 3 maar voor ons is dit natuurlijk onmogelijk vanwege de boekingen van onze kamers van op voorhand.
Met een ietwat klein hartje vertrekken we morgen om ongeveer 8.30u voor een 23,5. km lange klim van 630 naar 1300 hoogtemeters naar Saint- Privat d' Allier.
Vanmorgen om 5.30 u met Brigitte vertrokken naar Le Puy en Velay; we waren iets vroeger op en besloten dan maar te vertrekken na eerst alles tien maal gecheckt te hebben: deuren gesloten, bulexen afgelegd enzovoort.
Na een dik halfuur besloot mijn wederhelft dat het mooi geweest was en klom dan maar tussen mijn en haar autozetel naar de achterbank om nog eventjes naar de vellen van haar ogen te kijken. Dat "eventjes" bleek bij aankomst ongeveer 80% van de reistijd geduurd te hebben.
Het was een vlugge rit en enkel in Lyon was er eventjes oponthoud, op aanraden van mijn vaste wandelmaat Jacques waren
we langs Reims gereden om fileleed in de buurt van Lille te vermijden.
Door berichten over hevige sneeuwval in de Haute Loire waren we er niet erg gerust op en inderdaad bleek er op een klein halfuurtje van onze eindbestemming een heel pak sneeuw te liggen, maar dat was op een duizendtal meter hoogte; Le Puy en Velay ligt op ongeveer 700 meter en daar lag geen sneeuw.
We bereikten gemakkelijk ons hotel l'Epicurium, in een heel smal en steil straatje. De eigenaar stond ons buiten op te wachten en ontving ons vriendelijk. Na onze bagage afgezet te hebben parkeerde ik mijn wagen ondergronds in de parking du Breuil waar een speciaal tarief geldt voor "randonneurs": 44 euro voor 15 dagen.
De hotelkamer was heel basic maar proper op zijn Frans...
Na een kleine verkenning in het stadje besloten we vroeg naar onze kamer te gaan om de wifi te installeren en te beginnen met mijn blog; ik hoop dat de lezers ervan genieten, wij zullen het in de komende dagen ook proberen hoewel het met een rugzak van 10 kg en veel hoogtemeters niet echt een geschenk zal zijn. Brigitte ziet het echter helemaal zitten en we berichten jullie wel over ons lief en leed...
Coen moest terug naar de tandarst en dus trokken we nog maar eens met zijn tweetjes de hort op.
De trein van 6.10 u bracht ons met een tiental minuten vertraging vanwege een panne in de bovenleiding van Brugge naar Hennuyeres, een dorp in Waals - Brabant ergens tussen Tubeke en 's Gravenbrakel.
De wandeling heette 'Rébecq, flanerié entre Senne et Coeurcq' , dat laatste waarschijnlijk gewoon als 'kurk' uitgesproken...
Het eerste gedeelte van de tocht verliep bijna hoofdzakelijk over heel smalle paadjes die het landschap van uitgestrekte weiden en akkers en kleine bosjes fel stijgend en dalend doorkruisten.
Tegen elven kwamen we bij de étangs et cascade de Coeurq, de tweede grootste waterval van Belgie met een verval van 7,5 m en twee prachtige visvijvers, omringd met treurwilgen. De kantine nodigde ons uit om daar te picknicken en de uitbaatster deed haar best ons in het Vlaams te woord te staan. Na de maaltijd probeerden we bij de benedenloop van de waterval te komen om een foto te nemen maar dit bleek onmogelijk door privetoestanden ; we namen dan maar een foto van bovenaf en vertrokken voor de rest van de wandeling ; het was genieten van het mooie landschap en het prachtige weer , de temperatuur was zo te voelen zeker vooraan in de 20°, ideaal wandelweer dus.
Eenmaal in Virginal gekomen konden we, na een frisse cola op de marktplaats, genieten van de oude molens die het zicht van het centrum overheersen en die blijkbaar eeuwenoud zijn.
We zouden graag de trein genomen hebben van 15.27 u maar door onoplettendheid waren we mislopen en het werd zeer nipt, zodanig dat de treinwachter reeds gefloten had om te vertrekken en wij na enig misbaar en gezwaai toch nog de deuren openkregen en richting Brugge konden reizen.
Samen met Jacques, Coen had een afspraak met de tandarts, vertrokken we met de trein om 6.10 u vanuit Brugge naar Ninove.
De wandeling kwam uit de GR-gids dagstappers Oost-Vlaanderen en bedroeg 24,5 km.
De bedoeling was dat we een bos zouden bezoeken waar de boshyacint bloeide en uit de kranten hadden we vernomen dat het nu de laatste kans was om de bloemen nog te zien vóór ze verwelkten. J. had het internet afgespeurd en gezocht naar een alternatief voor het zeer bekende en druk bezochte Hallerbos en was zo uitgekomen bij het Neigembos. Het bleek een schot in de roos want volgens ons was dit bos nog veel mooier en authentieker, er waren diepe erosiekloven van 12 000 jaar oud en de bodem was bedekt met een prachtig paars tapijt van boshyacinten en even dieper in het bos zagen we ook grote stukken bedekt met daslook,die prachtig bloeide en hier en daar een bosanemoon.
De bijgevoegde foto's spreken voor zich.
Eenmaal we het bos verlieten kwamen we aan de kapel van Onze Lieve Vrouw van Bevingen, gebouwd in de 13de eeuw , waar regelmatig eucharistievieringen plaatsvinden en waar elk jaar een stoet naar toe trekt vanuit het dorp Neigem.
De wandeling verliep verder door het Pajottenland en kreeg van ons een 8 op tien vanwege het zeer mooie landschap en de grote diversiteit aan wandelwegen waardoor de wandeling nooit saai werd. Het betrof een stuk van de GR 512 Diest - Geraardsbergen.
In het onooglijke Lieferinge aten we onze picknick op en na de middag dronken we een cola in de Kroon in Denderwindeke, een zaak met een heel groot terras achteraan en zeer vriendelijke uitbaters.
Het laatste deel van ons traject liep langs de meanderende Dender en rond 14 uur zat de wandeling erop.
Met ons drieen vertrokken we naar Brugge om de trein richting Antwerpen van 6.25 u te nemen. In St.-Niklaas moesten we overstappen richting Leuven en tegen dat het 8 uur was konden we in Puurs beginnen aan een knooppuntenwandeling. Het is niet de eerst maal dat we in deze streek vertoeven en Jacques had voorgesteld om deze keer de andere kant van het kanaal Brussel Schelde te gaan verkennen. Veel verandering van streek merkten we niet, het was een eerder saaie bedoening en de score op 10 ging slechts tot 6 in het beste geval, voor Coen was het slechts een 5 waard. Het ging van Hingene over Wintan tot aan het knooppunt van de Schelde, het kanaal Brussel Scbelde en de Rupel, daar waar we zicht hadden op het Noordelijk Eiland. Een verkeersbord met het opschrift Hingene Bornem deed ons wel erg denken aan Wingene Beernem. We liepen een hele tijd op de dijk van het Scheldekanaal om dan plots een omwegje te maken in het dorpje Wintan waar ooit een V2 bom gevallen was. Na een tijdje moesten we de dijk terug beklimmen maar we besloten eerst te eten aan een mooie bank. De boterhammen smaakten maar er stak een scherpe wind op waardoor het minder aangenaam was.
We sloegen linksaf langs de Schelde en we kregen een mooi zicht op Rupelmonde. Na een hele tijd moesten we de stroom verlaten richting Hingene. We stopten aan een heel oud estaminet de Oude Poort waar we besloten iets te gaan drinken. Groot was onze verbijstering toen bleek dat we er enkel konden eten. Er stonden op het terras wel 50 tafeltjes maar het was ons niet gegund gewoon iets te drinken.
We trokken dan maar het provinciaal Groendomein d'Ursel in, een zeer mooi domein met een wat vreemd geel geschilderd kasteel en een soort jeugdherberg waar we ook geen koffie konden kopen.
Bij het hek van het domein bemerkten we de twee gemeentewerkers die we eerder op de dag al ontmoet hadden en die konden ons een plaatselijk café aanwijzen, de Zwaan, waar we uiteindelijk toch nog aan een drankje geraakten.
De rest van de wandeling was terug tamelijk saai maar het mooie weer maakte veel goed.
Wandeling op donderdag 29 maart 2018 te Kemmel, 28,1 km
Om 6.40 zou Coen mij ophalen om samen met Jacques richting heuvelland te rijden om daar een flinke wandeling te maken. De auto werd geparkeerd op de grote vierkante Dries in het dorpje Kemmel.
Coen had een route uitgestippeld op het knooppuntennetwerk, daarbij geholpen door zijn vrouw Christiane, die het onleesbare gekrabbel van manlief netjes op een kartonnen kaartje had overgepend.
Voor het eerst sinds we samen wandelen had Coen zijn hond meegebracht, een prachtige 8 jaar oude kortharige bordercollie met Welsche roots, luisterend naar de naam 'Jane'.
De wandeling verliep in het begin wat stroef doordat Coen het knooppuntennetwerk even had verward met de GR paden. Een raadpleging van de meegebrachte kaart en een kleine wijziging en we konden vertrekken . We liepen richting de Lork, een centrum voor jeugdtoerisme.
Er was een stralende zon maar door het vroege uur was het nog tamelijk fris en we konden onze jassen goed verdragen. De eerste die het te warm kreeg was merkenman Jacques, die voor de gelegenheid zijn grijze Mc Gregorbroek onder zijn nieuwe Quechuajas had aangetrokken, een broek waarvan hij besloot de pijpen in zijn Burlingtonsokken te steken om hem niet al te vuil te maken.
Het viel op dat Coen de streek kende als zijn broekzak doordat hij er samen met zijn vrouw meermaals per jaar naar toe trekt om er braambessen te oogsten om er daarna confituur van te maken; over elk huis of boerderij en zijn bewoners wist hij wel een of andere sappige anekdote te vertellen.
Rond de middag kwamen we in Dranouter, bekend om zijn folkfestival. De kroeg De Zon was reeds open en door het goede weer besloten we te eten op het kleine terras. De vriendelijke waardin wist ons allerlei interessants te vertellen en stopte me enkele toeristische folders in de hand.
Het café deed zijn naam geen eer aan en de zon verdween achter de wolken waarna het ineens enkele graden kouder werd. We besloten echter om buiten te blijven want Coen wilde niet dat we binnen gingen omdat er ook een hond aanwezig was.
We vertrokken dus tamelijk rap en moesten nog via Loker naar onze startplaats.
We bereikten een zeer laag gelegen prachtig stuk natuur waar we door moesten, het lag zeer drassig en we merkten een viertal koeien in de bosjes die netjes achter een afsluiting lagen te herkauwen. Na een flinke klim bereikten we de baan naar Loker. Coen had de wandeling zo uitgestippeld dat we langs de flanken van de Kemmelberg liepen nadat we de Scherpeberg waren overgetrokken. We passeerden nog de mooie camping en rond 15 uur bereikten we onze startplaats.
We bezochten café Het Labyrint en na een tweetal biertjes -chauffeur Coen hield het bij koffie- en na enkele rake filosofische overpeinzingen van diezelfde Coen vertrokken we moe maar tevreden richting Ruddervoorde na een alweer prachtige dag.
Wandeling op vrijdag 23 maart 2018 te Kapelle-op-den-Bos, 25 km
Coen was weer van de partij en om 6.25 stond de trein richting Antwerpen ons in Brugge op te wachten. We konden een rechtstreekse trein nemen richting Mechelen maar deze zou een half uur later aankomen dan deze . We moesten echter twee maal overstappen: in Gent St.-Pieters en Londerzeel. Om 8.49 kwamen we perfect op tijd aan en we moester direct over de brug over het zeekanaal Brussel Schelde. We sloegen links af en daar hadden we na een driehonderdtal meter reeds ons eerste knooppunt. Ik had de wandeling uitgestippeld en het was in feite naar Hombeek (tegen Mechelen) en dan lusgewijs weer terug. Het is een zeer vlakke streek en onze tocht verliep hoofdzakelijk over oude drassige boerenslagen via het dorpje Leest tot Hombeek. Het was 10.45 toen we in het centrum aankwamen en traditiegetrouw sprak Jacques de eerste persoon die we tegenkwamen aan, deze keer met de vraag of we hier ergens een koffie konden kopen. Het koppel zond ons tot aan het bareel van de spoorweg waar we even naar links het cafe "de bruinvis" zouden aantreffen en inderdaad, even later stonden we aan het cafe met een enorme zeer oude foto ernaast van twee mannen die trots poseren met een enorme bruinvis aan de haak. Toevallig kwam de baas buiten en besloot speciaal voor ons ietsje vroeger open te doen. De koffie smaakte uitstekend bij onze boterhammen en we kregen het verhaal te horen over de bruinvis die heel lang geleden in de nabijgelegen Zenne gevangen werd. Er hing ook een grote poster in het cafe met tekeningen van "kabouter Wesley", getekend door de bekende mediafiguur Jonas Geirnaert die een Hombekenaar bleek te zijn.
Na de maaltijd vertrokken we voor wat het mooiste stuk zou zijn en dat begon op een dijk tussen de Zenne en de grote Egleghemvijver. We liepen via het dorp Laar tot we aan de spoorweg kwamen die ons naar het vertrekpunt zou leiden, niet zonder eerst een baancafe te bezoeken waar we Steenbrugge van het vat of Rodenbach proefden.
De trein vertrok om 14.39 en deze ging rechtstreeks naar Zeebrugge en stopte bijna in elk station. We zouden in Gent overstappen op een rechtstreekse naar Brugge maar deze bleek afgelast. Zo kwamen we omstreeks 17 aan in Brugge na welgeteld 23 haltes.
Een mooie dag, de wandeling was iets minder qua kwaliteit maar de kilometers zaten er toch op.
Zaterdag kreeg ik de vraag van Chris Deschaght of we zondag meegingen wandelen naar Ploegsteert. Eerst zouden we samen naar het ontbijt gaan in RVT Ter Luchte dat georganiseerd werd om duofietsen aan te schaffen voor de bewoners.
Gepakt en gezakt en met de wandelschoenen reeds aan vertrokken Brigitte en ik dus naar het ontbijt en troffen daar Chris en zijn vrouwtje Karien Van Damme helemaal op zijn zondags aan de ontbijttafel, zij moesten zich dus nog omkleden.
Om 10.30 zijn we dan vertrokken met de wagen van Chris richting Ploegsteert, waar we nog even doorreden richting Mesen, waar we de wagen ergens aan de kant van de weg zouden parkeren. Op mijn voorstel ging Chris vragen bij een grote boerderij of we op hun hof mochten parkeren en dat was, nadat Chris uitgebreid verteld had wie hij was, waar hij vandaan kwam en welke wandeling we zouden maken, geen probleem. Het betrof duidelijk een hoppeboerderij want het domein was omgeven door hoppevelden.
We vertrokken terwijl het ijzig koud was en het begon langzaam maar zeker te sneeuwen.'s avonds hoorden we dat het de koudste 18 maart was sinds het begin van de metingen.
De wandeling verliep aanvankelijk grotendeels op de "Plugstreets", dit zijn gedeeltelijk onverharde smalle baantjes die in de Grooten Oorlog gebruikt werden door infanteristen en die nu dienst doen als parcours van de bekende wielerwedstrijd Gent -Wevelgem.
Na een vijftal kilometer kwamen we op of langs de taalgrens een café tegen dat stampvol zat, het was inmiddels 12.30 u en we werden in het Frans en met een stevige handdruk verwelkomd door de waardin. De koffie smaakte en we konden er weer tegen. We vertrokken richting Nieuwkerke en kwamen onderweg talrijke monumenten en begraafplaatsen tegen die herinnerden aan de wereldoorlogen.
Eenmaal in Nieuwkerke aangekomen doemde vóór ons café Chaplin op en we vroegen aan de vrouwen of het wel nodig was om nog eens te stoppen. Tegen dat ze geantwoord hadden stonden ze al met één been binnen. Het bleek ook om een restaurant te gaan want in de bijhorende grote zaal zaten nog veel mensen te eten. Na de koffie of cola en het eerste voorzichtige Hoegaerdentje vertrokken we voor het derde deel van de wandeling . Langs kronkelende weggetjes kregen we prachtige vergezichten op de dorpen Wulvergem, Wijtschate en Mesen met zijn imposante koepelvormige toren die in de streek de bijnaam "dikkop" heeft.
Uiteindelijk na een lange ijzige tocht belandden we terug bij de hoppeboerderij en konden tevreden naar huis vertrekken.
We besloten er nog eentje te gaan drinken bij Bert in de Vriendschap in Waardamme. Daar troffen we de onze vrienden Sandra, Karl, Annie en Jacques aan maar door vermoeidheid van enkelen van ons besloten we vroegtijdig naar huis te gaan na een prachtige maar heel koude dag.
Coen was weer van de partij en om 6.25 stond de trein richting Antwerpen ons in Brugge op te wachten. We konden een rechtstreekse trein nemen richting Mechelen maar deze zou een half uur later aankomen dan deze . We moesten echter twee maal overstappen: in Gent St.-Pieters en Londerzeel. Om 8.49 kwamen we perfect op tijd aan en we moester direct over de brug over het zeekanaal Brussel Schelde. We sloegen links af en daar hadden we na een driehonderdtal meter reeds ons eerste knooppunt. Ik had de wandeling uitgestippeld en het was in feite naar Hombeek (tegen Mechelen) en dan lusgewijs weer terug. Het is een zeer vlakke streek en onze tocht verliep hoofdzakelijk over oude drassige boerenslagen via het dorpje Leest tot Hombeek. Het was 10.45 toen we in het centrum aankwamen en traditiegetrouw sprak Jacques de eerste persoon die we tegenkwamen aan, deze keer met de vraag of we hier ergens een koffie konden kopen. Het koppel zond ons tot aan het bareel van de spoorweg waar we even naar links het cafe "de bruinvis" zouden aantreffen en inderdaad, even later stonden we aan het cafe met een enorme zeer oude foto ernaast van twee mannen die trots poseren met een enorme bruinvis aan de haak. Toevallig kwam de baas buiten en besloot speciaal voor ons ietsje vroeger open te doen. De koffie smaakte uitstekend bij onze boterhammen en we kregen het verhaal te horen over de bruinvis die heel lang geleden in de nabijgelegen Zenne gevangen werd. Er hing ook een grote poster in het cafe met tekeningen van "kabouter Wesley", getekend door de bekende mediafiguur Jonas Geirnaert die een Hombekenaar bleek te zijn.
