|
We hebben de wijze beslissing genomen om Br de etappe te laten doen met de compostelabus. Ze spartelde wel tegen maar ik was vastberaden. Met een teen die "schorteblauw" zit kun je niet wandelen, ze heeft ook pijn rond de nagel.
Doordat ze geen woord Frans spreekt was ze wel lichtjes in paniek en ik noteerde enkele woorden in het Frans voor de buschaufeur en de mensen van het hotel waar we zouden slapen. Het zou voor haar een vervelende dag worden omdat ze reeds om 10.30 u ter bestemming was.
Ik dus alleen de baan op voor een etappe van 16 km. De start lag op 1350 m hoogte en de eindbestemming op 350, dat was dus meer dan 1000 meter dalen van de Aubrac naar de vallei van de Lot.
Tussendoor heb ik nog geinformeerd naar die feesten en ze heten " les transhumanes" , feestelijkheden die gepaard gaan met het van de stallen naar de hoog gelegen weides brengen van de aubracrunderen voor de hele zomer.
De wandeling liep dus door de Aveyronstreek, een gebied met hoofdzakelijk naaldbossen die dan lager overging op loofbossen. Ik vergat nog te melden dat de wandeling van gisteren door de Unesco erkend werd als werelderfgoed, je kunt geloven in wat voor prachtige streken ik hier mag wandelen, zeer diverse landschappen die naadloos in elkaar overlopen, Jacques en Coen, jullie weten niet wat jullie missen en ik moet toegeven: nu ik hier zo alleen liep miste ik jullie ook wel.
Het was voortdurend dalen op smalle paadjes met de ondertussen bekende rotsblokken bezaaid en nu en dan bijna een beekje vormend door het naar beneden stromende water uit de bergen; nu en dan kwam ik voorbij prachtige bronnen en bescheiden watervalletjes.
Terwijl we de vorige dagen regelmatig voorbijgestoken werden door groepjes pelgrims van allerlei pluimage was het nu mijn beurt om iedereen in te halen zodat het zweet spoedig van mijn machokop druipte, spijts de vele slogans onderweg over stilstaan, genieten en nadenken over de grote levensvragen.
Om iets na enen reeds bereikte ik het prachtige middeleeuwse Saint Come d'Olt met zijn typische gedraaide kerktoren in de vorm van een vlam.
Na een terrasje gedaan te hebben met mijn teruggevonden liefde en na een schitterende maaltijd konden we gaan rusten, niet voordat we besloten hadden dat zij nog eens met de bus meeging om haar verwondingen beter te laten genezen. Onze hoop was dat ze misschien maandag de laatste etappe zou kunnen meewandelen.
IK HEB GEZIEN DAT IK DRIEMAAL DEZELFDE FOTO HEB GEUPLOAD, IK HEB STEEDS PROBLEMEN MET HET UPLOADEN OP MIJ TABLET EN ZAL MOETEN WACHTEN TOT WE THUIS ZIJN OM DIT TE WIJZIGEN OP DE LAPTOP
|
