VIA PODIENSIS 20 MEI DAG 4 DOMAINE LE SAUVAGE - AUMONT AUBRAC 28,5 KM
Vandaag hadden we de langste etappe en reeds om 6.50 u stonden we al aan de ingang van de auberge ( een groot grijs gebouw , de foto staat bij het verslag van gisteren) terwijl het nog niet open was. Even later ging de deur open en we namen ons ontbijt, brood met confituur.
We hadden een picknick besteld en die viel beter mee: linzen ( reeds 5 maal gegeten alhier) maar ook heel lekkere kaas van de streek en fruit, een soort vettige worst en brood.
Om 7.20 waren we als eersten de baan op. Een koud zonnetje, bergaf voor kilometers aan een stuk en Br die het weer zag zitten. Ze was vol enthousiasme en sprak honderduit, ze zei dat ze de ring die ik beloofd had als ze de tocht uitdeed niet moest hebben omdat ze teveel had afgezien. Om 10.40 reeds kwamen we in het stadje Saint Alban sur Limagnole, daar waar ik dacht pas rond de middag te arriveren. We dronken er een koffie terwijl de klokken van de kerk hevig luidden ter ere van Pinksteren.
Daarna vertrokken we voor wat een echte kalvarietocht zou worden: veel bergop en Br die geweldig veel pijn had.
Ik besloot dat het genoeg geweest was en we autostop zouden doen naar Aumont maar koppig als ze is besloot ze toch door te zetten. Indien ik 1 blaar had zou ik er voorzeker constant over zagen...
De laatste 6 km waren de hel: voortdurend bergop en één lang stuk rechtdoor, telkens als we dachten dat we er waren lag een nieuw stuk pad voor ons. Uiteindelijk bereikten we relatief vroeg ons hotel. Een vriendelijke dame bezorgde ons een wonderzalf die we onmiddellijk op Br haar blaren smeerden. Als dit niet helpt zoeken wij een dokter op en zien wat we moeten doen, als het echt niet meer gaat zullen wij verplicht zijn op te geven, hoe spijtig we het ook zouden vinden. Ik wil haar niet meer zien afzien zoals ze tot hiertoe gedaan heeft, niets is dit waard, we zien wel morgen...
VIA PODIENSIS DAG 3 19 MEI SAUGES- DOMAINE SAUVAGE 19,5 KM
Wegens geen internet gisteren geen bericht kunnen plaatsen en nu zijn we zondag de 20ste.
Ik zal een korte versie brengen van deze etappe: het zou normaal een lichte wandeling worden maar dat bestaat hier blijkbaar niet: terwijl het in de voormiddag goed ging was het na de middag voortdurend klimmen geblazen en Br haar blaren speelden geweldig op, de compeets kwamen los en bij het verwijderen kwam haar vel mee.
Ons logement was een auberge speciaal voor wandelaars, we hadden een kamer voor 2 personen maar geen douche. Daar we geen handdoeken bijhadden moesten we ons afdrogen met een propere dweil die Br ergens gevonden had.
We voelden ons als op kamp met de jeugdbeweging . Het was heel basic maar allew was er en je moet dat ook eens meemaken.
VIA PODIENSIS DAG 2 SAINT PRIVAT d'ALLIER - SAUGES
Vandaag was de zwaarste etappe van de hele tocht door de hoogteverschillen die we moesten overbruggen. We vertrokken om 8.15 vanuit gite La Cabourne na een goed ontbijt. We hadden er een schitterend verblijf en we brachten het diner door in het gezelschap van 2 Australische heren en 2 tengere dames uit Ashville- North Carolina. We hadden goede gesprekken met deze mensen, dat is natuurlijk prachtig als je in een gite verblijft met enkel wandelaars die elk hun eigen verhaal hebben.
De wandeling begon met een stevige afdaling op meestal smalle paadjes, al dan niet ondergelopen door de gesmolten sneeuw van enkele dagen geleden; het was zeer glad en ik merkte dat ik de enige was van al de personen die we tegenkwamen die geen wandelstokken bij zich had. Er was ook een grote storm geweest in de streek en we moesten soms onder of tussen omgewaaide grote bomen onze weg vinden. Op een bepaald moment gleed Br uit en belande op haar achterste, het was een heel karwei om haar recht te krijgen, mede doordat zij van miserie de slappe lach gekregen had.
Rond 11 uur kwamen we aan de rivier de Allier met een brug van Eiffel. Het dorp heet Monistrol d' Allier en daar konden we in een plaatselijk café onze broodjes opeten. Hier begon het serieuse gedeelte en ik was zeer bang dat Br het niet zou kunnen mede door haar kleine teen die steeds meer pijn deed. Ik stelde nog wanhopig voor dat ze de bus zou nemen naar Sauges maar daar wilde ze niks van weten.
Het werd een ongelooflijk zware tocht en het beste was van haar gerust te laten. Op haar eigen tempo en met haar verbeten karakter bereikte ze uiteindelijk de top en ik was echt trots. Restte ons enkel nog 8 km op tamelijk plat parcours en dat bleek nog een zware dobber. Uiteindelijk bereikten we afgepeigerd ons hotel waar we een heerlijke douche namen en konden terugblikken op een prachtige maar zeer lastige dag.
VIA PODIENSIS DAG1 LE PUY EN VELAY - SAINT PRIVAT d'ALLIER 23,5KM
Eindelijk was het zo ver: met een toch wel klein hartje vertrokken voor een zware eerste etappe; onze drinkbussen bleken te groot voor de zijzakjes van onze rugzak en na 3 meter lag de mijne al op de grond bij het verlaten van ons hotel, via een lusje hebben we het dan opgelost zodat ze niet meer op de grond kon vallen.
In een middelgrote winkel sloegen we ons proviand in voor de dag: enkele cola's, een stokbrood, wat camembert en een tweetal appels en dus konden we vertrekken.
Reeds van bij het begin was het flink klimmen om uit Le Puy te geraken en al vroeg werden de eerste kledingstukken uitgetrokken. Het was eigenlijk ideaal weer om te wandelen: de voorspellingen waren beneden de 20° en dat is echt wel genoeg als je de hele dag moet klimmen. Brigitte zei me nog eens dat ik haar gewoon moest gerustlaten als ze het moeilijk kreeg; ik wil dan steeds opmerkingen maken om haar te steunen, maar die hebben meestal het omgekeerde effect.
Rond elf uur kwamen we bij een boerderij die een stopplaats bleek voor de camino en waar je van alles kon kopen om te eten en te drinken.
Ondanks onze voorraad kochten we toch een sandwich met hesp en boter; die sandwich bleek een half stokbrood te zijn.
We kwamen veel mensen tegen op de weg met wie we telkens een praatje sloegen en die we in de loop van de dag verschillende keren terug zouden ontmoeten op de talrijke stopplaatsen. Eigenlijk moet je op voorhand weinig kopen maar dat weet je niet van voordien.
Het apparaatje dat we bij een podoloog lieten maken om Br haar kleine teen van onder zijn buurteen te halen bleek een maat voor niks en al gauw kreeg ze pijn. Een tweetal pijnstillers brachten toch enige verbetering.
De streek was prachtig en we wandelden van de ene verrassing in de andere om rond 16.30 te arriveren in de schitterende gite La Cabourne, een uur eerder dan ik eigenlijk voorzien had.
Morgen een etappe van 16,5 km met de steilste klim van 2 km, we zien wel...
Na een zeer onrustige nacht - je kon de bovenburen horen wandelen tot 11u- namen we het ontbijt dat enkel uit 1 soort brood, een tweetal soorten confituur, een yoghurtje en een glas fruitsap bestond.
We hadden besloten om nog een dag in Le Puy te verblijven alvorens te vertrekken en ik begon het me lichtjes te beklagen: wat moesten we de ganse dag doen ? We besloten een wandeling van een zevental km te doen in de historische binnenstad en was me dat een meevaller: de wandeling bevatte al de interessante bezienswaardigheden die Le Puy te bieden heeft inclusief de bestijging van de Saint-Michel-d'Aiguilhe, een kapel uit de tiende eeuw op een immense lavarots en een 300tal trappen om te bestijgen. Brigitte kreeg de bibber toen ze halverwege niet kon laten om even scherp naar beneden te kijken . We passeerden ook de kapel van Sainte Claire die destijds deel uitmaakte van een hospitaal waar de pelgrims in de negende eeuw zich konden laten verzorgen.
In een klein winkeltje halfweg de erg steile weg naar de kathedraal konden we onze " Credencial del Peregrino" voor 5 euro aankopen en laten invullen; de bedoeling is dat je per afgelegde etappe een stempel krijgt. De eerste stempel wordt verkregen na de mis van 7 uur in de kathedraal. Straks gaan wd even langs en proberen de stempel nu al te krijgen want Brigitte ziet het niet zitten om morgen onmiddellijk naar die "kerke" te gaan voor een "onnozele stempel", tevens is 7 uur wel erg vroeg voor een niet praktiserend niet- katholiek...
De meneer in het winkeltje vertelde ons dat het beter is de eerste dagen de 2 etappes te veranderen naar 3 maar voor ons is dit natuurlijk onmogelijk vanwege de boekingen van onze kamers van op voorhand.
Met een ietwat klein hartje vertrekken we morgen om ongeveer 8.30u voor een 23,5. km lange klim van 630 naar 1300 hoogtemeters naar Saint- Privat d' Allier.
Vanmorgen om 5.30 u met Brigitte vertrokken naar Le Puy en Velay; we waren iets vroeger op en besloten dan maar te vertrekken na eerst alles tien maal gecheckt te hebben: deuren gesloten, bulexen afgelegd enzovoort.
Na een dik halfuur besloot mijn wederhelft dat het mooi geweest was en klom dan maar tussen mijn en haar autozetel naar de achterbank om nog eventjes naar de vellen van haar ogen te kijken. Dat "eventjes" bleek bij aankomst ongeveer 80% van de reistijd geduurd te hebben.
Het was een vlugge rit en enkel in Lyon was er eventjes oponthoud, op aanraden van mijn vaste wandelmaat Jacques waren
we langs Reims gereden om fileleed in de buurt van Lille te vermijden.
Door berichten over hevige sneeuwval in de Haute Loire waren we er niet erg gerust op en inderdaad bleek er op een klein halfuurtje van onze eindbestemming een heel pak sneeuw te liggen, maar dat was op een duizendtal meter hoogte; Le Puy en Velay ligt op ongeveer 700 meter en daar lag geen sneeuw.
We bereikten gemakkelijk ons hotel l'Epicurium, in een heel smal en steil straatje. De eigenaar stond ons buiten op te wachten en ontving ons vriendelijk. Na onze bagage afgezet te hebben parkeerde ik mijn wagen ondergronds in de parking du Breuil waar een speciaal tarief geldt voor "randonneurs": 44 euro voor 15 dagen.
De hotelkamer was heel basic maar proper op zijn Frans...
Na een kleine verkenning in het stadje besloten we vroeg naar onze kamer te gaan om de wifi te installeren en te beginnen met mijn blog; ik hoop dat de lezers ervan genieten, wij zullen het in de komende dagen ook proberen hoewel het met een rugzak van 10 kg en veel hoogtemeters niet echt een geschenk zal zijn. Brigitte ziet het echter helemaal zitten en we berichten jullie wel over ons lief en leed...
Coen moest terug naar de tandarst en dus trokken we nog maar eens met zijn tweetjes de hort op.
De trein van 6.10 u bracht ons met een tiental minuten vertraging vanwege een panne in de bovenleiding van Brugge naar Hennuyeres, een dorp in Waals - Brabant ergens tussen Tubeke en 's Gravenbrakel.
De wandeling heette 'Rébecq, flanerié entre Senne et Coeurcq' , dat laatste waarschijnlijk gewoon als 'kurk' uitgesproken...
Het eerste gedeelte van de tocht verliep bijna hoofdzakelijk over heel smalle paadjes die het landschap van uitgestrekte weiden en akkers en kleine bosjes fel stijgend en dalend doorkruisten.
Tegen elven kwamen we bij de étangs et cascade de Coeurq, de tweede grootste waterval van Belgie met een verval van 7,5 m en twee prachtige visvijvers, omringd met treurwilgen. De kantine nodigde ons uit om daar te picknicken en de uitbaatster deed haar best ons in het Vlaams te woord te staan. Na de maaltijd probeerden we bij de benedenloop van de waterval te komen om een foto te nemen maar dit bleek onmogelijk door privetoestanden ; we namen dan maar een foto van bovenaf en vertrokken voor de rest van de wandeling ; het was genieten van het mooie landschap en het prachtige weer , de temperatuur was zo te voelen zeker vooraan in de 20°, ideaal wandelweer dus.
Eenmaal in Virginal gekomen konden we, na een frisse cola op de marktplaats, genieten van de oude molens die het zicht van het centrum overheersen en die blijkbaar eeuwenoud zijn.
We zouden graag de trein genomen hebben van 15.27 u maar door onoplettendheid waren we mislopen en het werd zeer nipt, zodanig dat de treinwachter reeds gefloten had om te vertrekken en wij na enig misbaar en gezwaai toch nog de deuren openkregen en richting Brugge konden reizen.
Samen met Jacques, Coen had een afspraak met de tandarts, vertrokken we met de trein om 6.10 u vanuit Brugge naar Ninove.
De wandeling kwam uit de GR-gids dagstappers Oost-Vlaanderen en bedroeg 24,5 km.
De bedoeling was dat we een bos zouden bezoeken waar de boshyacint bloeide en uit de kranten hadden we vernomen dat het nu de laatste kans was om de bloemen nog te zien vóór ze verwelkten. J. had het internet afgespeurd en gezocht naar een alternatief voor het zeer bekende en druk bezochte Hallerbos en was zo uitgekomen bij het Neigembos. Het bleek een schot in de roos want volgens ons was dit bos nog veel mooier en authentieker, er waren diepe erosiekloven van 12 000 jaar oud en de bodem was bedekt met een prachtig paars tapijt van boshyacinten en even dieper in het bos zagen we ook grote stukken bedekt met daslook,die prachtig bloeide en hier en daar een bosanemoon.
De bijgevoegde foto's spreken voor zich.
Eenmaal we het bos verlieten kwamen we aan de kapel van Onze Lieve Vrouw van Bevingen, gebouwd in de 13de eeuw , waar regelmatig eucharistievieringen plaatsvinden en waar elk jaar een stoet naar toe trekt vanuit het dorp Neigem.
De wandeling verliep verder door het Pajottenland en kreeg van ons een 8 op tien vanwege het zeer mooie landschap en de grote diversiteit aan wandelwegen waardoor de wandeling nooit saai werd. Het betrof een stuk van de GR 512 Diest - Geraardsbergen.
In het onooglijke Lieferinge aten we onze picknick op en na de middag dronken we een cola in de Kroon in Denderwindeke, een zaak met een heel groot terras achteraan en zeer vriendelijke uitbaters.
Het laatste deel van ons traject liep langs de meanderende Dender en rond 14 uur zat de wandeling erop.
Met ons drieen vertrokken we naar Brugge om de trein richting Antwerpen van 6.25 u te nemen. In St.-Niklaas moesten we overstappen richting Leuven en tegen dat het 8 uur was konden we in Puurs beginnen aan een knooppuntenwandeling. Het is niet de eerst maal dat we in deze streek vertoeven en Jacques had voorgesteld om deze keer de andere kant van het kanaal Brussel Schelde te gaan verkennen. Veel verandering van streek merkten we niet, het was een eerder saaie bedoening en de score op 10 ging slechts tot 6 in het beste geval, voor Coen was het slechts een 5 waard. Het ging van Hingene over Wintan tot aan het knooppunt van de Schelde, het kanaal Brussel Scbelde en de Rupel, daar waar we zicht hadden op het Noordelijk Eiland. Een verkeersbord met het opschrift Hingene Bornem deed ons wel erg denken aan Wingene Beernem. We liepen een hele tijd op de dijk van het Scheldekanaal om dan plots een omwegje te maken in het dorpje Wintan waar ooit een V2 bom gevallen was. Na een tijdje moesten we de dijk terug beklimmen maar we besloten eerst te eten aan een mooie bank. De boterhammen smaakten maar er stak een scherpe wind op waardoor het minder aangenaam was.
We sloegen linksaf langs de Schelde en we kregen een mooi zicht op Rupelmonde. Na een hele tijd moesten we de stroom verlaten richting Hingene. We stopten aan een heel oud estaminet de Oude Poort waar we besloten iets te gaan drinken. Groot was onze verbijstering toen bleek dat we er enkel konden eten. Er stonden op het terras wel 50 tafeltjes maar het was ons niet gegund gewoon iets te drinken.
We trokken dan maar het provinciaal Groendomein d'Ursel in, een zeer mooi domein met een wat vreemd geel geschilderd kasteel en een soort jeugdherberg waar we ook geen koffie konden kopen.
Bij het hek van het domein bemerkten we de twee gemeentewerkers die we eerder op de dag al ontmoet hadden en die konden ons een plaatselijk café aanwijzen, de Zwaan, waar we uiteindelijk toch nog aan een drankje geraakten.
De rest van de wandeling was terug tamelijk saai maar het mooie weer maakte veel goed.
Wandeling op donderdag 29 maart 2018 te Kemmel, 28,1 km
Om 6.40 zou Coen mij ophalen om samen met Jacques richting heuvelland te rijden om daar een flinke wandeling te maken. De auto werd geparkeerd op de grote vierkante Dries in het dorpje Kemmel.
Coen had een route uitgestippeld op het knooppuntennetwerk, daarbij geholpen door zijn vrouw Christiane, die het onleesbare gekrabbel van manlief netjes op een kartonnen kaartje had overgepend.
Voor het eerst sinds we samen wandelen had Coen zijn hond meegebracht, een prachtige 8 jaar oude kortharige bordercollie met Welsche roots, luisterend naar de naam 'Jane'.
De wandeling verliep in het begin wat stroef doordat Coen het knooppuntennetwerk even had verward met de GR paden. Een raadpleging van de meegebrachte kaart en een kleine wijziging en we konden vertrekken . We liepen richting de Lork, een centrum voor jeugdtoerisme.
Er was een stralende zon maar door het vroege uur was het nog tamelijk fris en we konden onze jassen goed verdragen. De eerste die het te warm kreeg was merkenman Jacques, die voor de gelegenheid zijn grijze Mc Gregorbroek onder zijn nieuwe Quechuajas had aangetrokken, een broek waarvan hij besloot de pijpen in zijn Burlingtonsokken te steken om hem niet al te vuil te maken.
Het viel op dat Coen de streek kende als zijn broekzak doordat hij er samen met zijn vrouw meermaals per jaar naar toe trekt om er braambessen te oogsten om er daarna confituur van te maken; over elk huis of boerderij en zijn bewoners wist hij wel een of andere sappige anekdote te vertellen.
Rond de middag kwamen we in Dranouter, bekend om zijn folkfestival. De kroeg De Zon was reeds open en door het goede weer besloten we te eten op het kleine terras. De vriendelijke waardin wist ons allerlei interessants te vertellen en stopte me enkele toeristische folders in de hand.
Het café deed zijn naam geen eer aan en de zon verdween achter de wolken waarna het ineens enkele graden kouder werd. We besloten echter om buiten te blijven want Coen wilde niet dat we binnen gingen omdat er ook een hond aanwezig was.
We vertrokken dus tamelijk rap en moesten nog via Loker naar onze startplaats.
We bereikten een zeer laag gelegen prachtig stuk natuur waar we door moesten, het lag zeer drassig en we merkten een viertal koeien in de bosjes die netjes achter een afsluiting lagen te herkauwen. Na een flinke klim bereikten we de baan naar Loker. Coen had de wandeling zo uitgestippeld dat we langs de flanken van de Kemmelberg liepen nadat we de Scherpeberg waren overgetrokken. We passeerden nog de mooie camping en rond 15 uur bereikten we onze startplaats.
We bezochten café Het Labyrint en na een tweetal biertjes -chauffeur Coen hield het bij koffie- en na enkele rake filosofische overpeinzingen van diezelfde Coen vertrokken we moe maar tevreden richting Ruddervoorde na een alweer prachtige dag.
Wandeling op vrijdag 23 maart 2018 te Kapelle-op-den-Bos, 25 km
Coen was weer van de partij en om 6.25 stond de trein richting Antwerpen ons in Brugge op te wachten. We konden een rechtstreekse trein nemen richting Mechelen maar deze zou een half uur later aankomen dan deze . We moesten echter twee maal overstappen: in Gent St.-Pieters en Londerzeel. Om 8.49 kwamen we perfect op tijd aan en we moester direct over de brug over het zeekanaal Brussel Schelde. We sloegen links af en daar hadden we na een driehonderdtal meter reeds ons eerste knooppunt. Ik had de wandeling uitgestippeld en het was in feite naar Hombeek (tegen Mechelen) en dan lusgewijs weer terug. Het is een zeer vlakke streek en onze tocht verliep hoofdzakelijk over oude drassige boerenslagen via het dorpje Leest tot Hombeek. Het was 10.45 toen we in het centrum aankwamen en traditiegetrouw sprak Jacques de eerste persoon die we tegenkwamen aan, deze keer met de vraag of we hier ergens een koffie konden kopen. Het koppel zond ons tot aan het bareel van de spoorweg waar we even naar links het cafe "de bruinvis" zouden aantreffen en inderdaad, even later stonden we aan het cafe met een enorme zeer oude foto ernaast van twee mannen die trots poseren met een enorme bruinvis aan de haak. Toevallig kwam de baas buiten en besloot speciaal voor ons ietsje vroeger open te doen. De koffie smaakte uitstekend bij onze boterhammen en we kregen het verhaal te horen over de bruinvis die heel lang geleden in de nabijgelegen Zenne gevangen werd. Er hing ook een grote poster in het cafe met tekeningen van "kabouter Wesley", getekend door de bekende mediafiguur Jonas Geirnaert die een Hombekenaar bleek te zijn.
Na de maaltijd vertrokken we voor wat het mooiste stuk zou zijn en dat begon op een dijk tussen de Zenne en de grote Egleghemvijver. We liepen via het dorp Laar tot we aan de spoorweg kwamen die ons naar het vertrekpunt zou leiden, niet zonder eerst een baancafe te bezoeken waar we Steenbrugge van het vat of Rodenbach proefden.
De trein vertrok om 14.39 en deze ging rechtstreeks naar Zeebrugge en stopte bijna in elk station. We zouden in Gent overstappen op een rechtstreekse naar Brugge maar deze bleek afgelast. Zo kwamen we omstreeks 17 aan in Brugge na welgeteld 23 haltes.
Een mooie dag, de wandeling was iets minder qua kwaliteit maar de kilometers zaten er toch op.
Zaterdag kreeg ik de vraag van Chris Deschaght of we zondag meegingen wandelen naar Ploegsteert. Eerst zouden we samen naar het ontbijt gaan in RVT Ter Luchte dat georganiseerd werd om duofietsen aan te schaffen voor de bewoners.
Gepakt en gezakt en met de wandelschoenen reeds aan vertrokken Brigitte en ik dus naar het ontbijt en troffen daar Chris en zijn vrouwtje Karien Van Damme helemaal op zijn zondags aan de ontbijttafel, zij moesten zich dus nog omkleden.
Om 10.30 zijn we dan vertrokken met de wagen van Chris richting Ploegsteert, waar we nog even doorreden richting Mesen, waar we de wagen ergens aan de kant van de weg zouden parkeren. Op mijn voorstel ging Chris vragen bij een grote boerderij of we op hun hof mochten parkeren en dat was, nadat Chris uitgebreid verteld had wie hij was, waar hij vandaan kwam en welke wandeling we zouden maken, geen probleem. Het betrof duidelijk een hoppeboerderij want het domein was omgeven door hoppevelden.
We vertrokken terwijl het ijzig koud was en het begon langzaam maar zeker te sneeuwen.'s avonds hoorden we dat het de koudste 18 maart was sinds het begin van de metingen.
De wandeling verliep aanvankelijk grotendeels op de "Plugstreets", dit zijn gedeeltelijk onverharde smalle baantjes die in de Grooten Oorlog gebruikt werden door infanteristen en die nu dienst doen als parcours van de bekende wielerwedstrijd Gent -Wevelgem.
Na een vijftal kilometer kwamen we op of langs de taalgrens een café tegen dat stampvol zat, het was inmiddels 12.30 u en we werden in het Frans en met een stevige handdruk verwelkomd door de waardin. De koffie smaakte en we konden er weer tegen. We vertrokken richting Nieuwkerke en kwamen onderweg talrijke monumenten en begraafplaatsen tegen die herinnerden aan de wereldoorlogen.
Eenmaal in Nieuwkerke aangekomen doemde vóór ons café Chaplin op en we vroegen aan de vrouwen of het wel nodig was om nog eens te stoppen. Tegen dat ze geantwoord hadden stonden ze al met één been binnen. Het bleek ook om een restaurant te gaan want in de bijhorende grote zaal zaten nog veel mensen te eten. Na de koffie of cola en het eerste voorzichtige Hoegaerdentje vertrokken we voor het derde deel van de wandeling . Langs kronkelende weggetjes kregen we prachtige vergezichten op de dorpen Wulvergem, Wijtschate en Mesen met zijn imposante koepelvormige toren die in de streek de bijnaam "dikkop" heeft.
Uiteindelijk na een lange ijzige tocht belandden we terug bij de hoppeboerderij en konden tevreden naar huis vertrekken.
We besloten er nog eentje te gaan drinken bij Bert in de Vriendschap in Waardamme. Daar troffen we de onze vrienden Sandra, Karl, Annie en Jacques aan maar door vermoeidheid van enkelen van ons besloten we vroegtijdig naar huis te gaan na een prachtige maar heel koude dag.
Wandeling Pays des Collines op woensdag 14 maart 2018, 24 km
Coen kon niet wandelen vandaag en dus vertrokken Jacques en ikzelf om 6 uur richting Henegouwen, in de 'Walen' zoals we hier zeggen.
Startplaats was het dorpje Lahamaide waar we onze auto parkeerden op de parking van het Ecomusée du pays des Collines.
Meteen bevonden we ons in het prachtig heuvelend landschap en algauw moesten we fors omhoog naar de kam van de heuvel.
Waar we onderweg te kampen hadden met laaghangende mist wandelden we bij het vertrek onder een stralende zon en eenmaal boven hadden we het meteen te warm en besloten onze jassen uit te doen en die hebben we niet meer nodig gehad ondanks het fijne windje als de zon even achter de wolken verdween.
Het eerste deel van de wandeling was dus prachtig en dit tot het dorpje Monchaut waarvan de hoog gelegen kerk het landschap mooi domineert.
Om 11 uur kregen we honger en op een muurtje voor een villa,waarvan de bewoners waarschijnlijk niet thuis waren besloten we onze picknick aan te spreken. We zaten langs de drukke baan naar Flobecq (Vloesberg)
Nu moesten we verder richting Flobecq op een vlakker land en in het dorpje Wodecq was het plaatselijk cafeetje open en namen we een cola light.
De rest van het traject verliep op lange saaie veldwegels en we bereikten ons startpunt omstreeks 14 uur.
Vrijdag 9 maart heb ikzelf een wandeling mogen uitstippelen en het werd een wandeling uit mijn gids stationstappers van de Grote Routepaden, deze keer werd het Essen-Heide ten noorden van Antwerpen en dicht bij de Nederlandse grens in de Antwerpse Kempen.
Daar de wandeling slechts 15 km is besloot ik dit traject volledig op het knooppuntennetwerk te maken zodat we ze konden uitbreiden naar 26 km.
Om 8.45 u kwamen we aan in Essen en samen met de vaste wandelmaten Jacques en Coen trokken we onmiddellijk rechts over de spoorwegbrug waar we direct rechts ons eerste knooppunt konden waarnemen.
Het werd een eerder saai stuk in een vlak landschap richting grens en dit op meestal verharde kronkelende wegen. Aangekomen in het dorp Hoek zagen we enkele fietsers op een cafeterras wachten tegen dat de zaak openging maar wij hadden niet zo veel geduld en besloten een koffie te gaan drinken in een plantenzaak met bijhorend cafetaria. De koffie was heerlijk en vergezeld van paaseitjes en slagroom.
Nu konden we er terug tegen en de kilometerstand wees 7 aan. Nu gingen we terug richting vertrekpunt en maakten in feite een grote lus.
Waar we in het begin tientallen rustbanken passeerden was het, nu we honger begonnen te krijgen, moeilijk om er eentje te vinden en rond 11.30 hadden we toch prijs op een kruispunt aan een kapelletje.
De rest van de tocht zou het mooiste van de dag worden want we moesten door de Kalmthoutse Heide, een heel bekend en prachtig natuurgebied waar de gevolgen van de grote heidebrand tientallen jaren geleden tot op vandaag te zien zijn. Tussendoor vertelde J iets over zijn 'schoonvoeder'.
Om 14.25 kwamen we aan in het station van Heide waar we slechts 5 min moesten wachten op de trein naar Antwerpen. Alsof alle geluk ermee gemoeid was konden we van de ene in de andere trein stappen richting Oostende. De gesprekken verliepen ietwat in een vermoeide sfeer en zo maar uit het niets opperde J dat het niet gemakkelijk moest geweest zijn voor Michel Angelo om die plafond van de Sixtijnse Kapel zo mooi te schilderen waarbij ik opwierp dat hij waarschijnlijk hulp kreeg van zijn broer Gilbert Angelo waarop J prompt de slappe lach kreeg. Coen had veel last van zijn pijnlijke voeten en wij merkten op hoe het dan zou zijn zonder pijn want van ons drietal is hij zowel de oudste als de rapste.
In Brugge gekomen om 16.45 stapten we nog ons cafeetje binnen waar we dikwijls onze dag afsluiten en we vertrokken richting Ruddervoorde waar iemand te wachten stond aan J zijn deur met twee spiksplinternieuwe elektrische fietsen.
De knooppunten die we bewandelden zijn 93. 40. 41. 42 47. 44. 2. 1. 45. 46. 48. 49. 50. 53. 54. 63. 70 64. 3. 68. 67. 99. 15 14. 13. 11 10. 9. 18. 19
Met de vaste wandelvrienden Coen Derous en Jacques Vanhullebusch hadden we afgesproken de trein te nemen van 6.02 u vanuit Lichtervelde naar Galmaarden, een rit van ruim 2 uur met overstappen in Gent en Zottegem.
Jacques had een wandeling uitgestippeld op de knooppuntenwandelnetwerken Vlaamse Ardennen en Pajottenland.
Er was sneeuw voorspeld maar toen we omstreeks 8.20 u vertrokken was daar nog helemaal geen sprake van; de zon kwam zelfs nu en dan tevoorschijn en de temperatuur lag rond het vriespunt, door de fijne wind lag de gevoelstemperatuur veel lager waardoor we goed ingeduffeld onze tocht konden aanvangen. Jacques had voor de eerste keer zelfs de binnenvoering van zijn nieuwe Quechua-wandeljas aangetrokken en trots toonde hij die ons met vaste regelmaat. Meer hierover op het einde van dit verslag.
De tocht verliep in een landschap met ver uitgestrekte glooiingen en lange niet zo diepe dalen, voortdurend balancerend tussen de twee netwerken langs en over de grens van Oost Vlaanderen en Vlaams Brabant. De laatste tijd had het veel geregend en daardoor lagen de paden zeer drassig, gelukkig voor ons had het gevroren en daardoor waren de paden, met hier en daar enkele uitzonderingen, perfect bewandelbaar.
In de gemeente Moerbeke moesten we door zeer drassige weiden plots over een recent brugje en op het einde was dit met prikkeldraad afgesloten. Via allerlei klim- en kruipwerk geraakten we er eindelijk over en stonden we voor een heel grote weide die in het midden precies door een grote beek van wel twee meter breed in tweeën gesneden werd. Het was ook een rustplaats van trekvogels waaronder veel Canadese ganzen. We moesten een plekje zoeken waar het water niet zo breed was en nadat ik er over gesprongen was raakten mijn twee kornuiten er met behulp van Jacques' compostellawandelstok uiteindelijk ook over. De vogels waren ondertussen al lang weggevlogen maar 50 meter net vóór ons zat een wel heel rare witte vogel met een naar beneden buigende zeer lange bek en achteraan een zwarte plek in het anders volledig witte verenpak. Toen we naderden vloog hij plots weg om even verder terug te landen, het was duidelijk dat dit dier volledig uitgeput was.
Ondanks mijn zeer beperkte kennis van uitheemse vogels had ik het gevoel dat ik ergens wist wat voor vogel dit was en steeds kwam de naam "kiwi" me voor de geest maar dit kon natuurlijk niet daar dit een Australisch klein loopvogeltje betreft. Toen we een half uur later waren wist ik plots de naam: dit was een ibis . Jacques zei dat dit inderdaad wel eens kon zijn en dat deze vogel ook bekend stond als nijlreiger. Later op de trein zocht hij het op op zijn smartphone en het was inderdaad een ibis. Wat deed die alhier vroeg en wij ons af.
Aan de Sint Pauluskapel besloten we een koffie te drinken met een Calvados, door Jacques aangeboden.
Rond 11 uur begon het heel lichtjes te sneeuwen en passeerden we een heel oude kapel in Viane , de kapel Onze Lieve Vrouw Ter Stee. Er was een groot portaal en we namen ietwat oneerbiedig een stoel, zetten die in het portaal en we konden onze boterhammen verorberen. Een voorbijganger stopte om een praatje te slaan.
Voldaan, ietwat stijf en koud vertrokken we voor de tweede helft van onze wandeling. Toen we plots op de grote weg richting Bever kwamen hebben we een bord niet gezien ofwel was het er niet en zo komt het dat we een lusje gemist hebben en zo de hele tijd op een drukke weg moesten lopen tot we in het centrum van Bever aankwamen. Op het knooppunt 5 was er een klein cafeetje en we besloten er een te gaan drinken; tot onze verbazing werd er meer Frans dan Vlaams gesproken : waren we niet in Vlaams Brabant? De rest van ons pad liep in hetzelfde soort landschap en om 14.30 reeds, het gevolg van de stevige pas van onze koptrekker Coen arriveerden we terug bij ons startpunt.
We hadden ontzettend geluk want we konden de trein van 14.34 u nemen terwijl we anders nog een uur moesten wachten .
De reis verliep voorspoedig en langs een heel ander traject: via Brussel Zuid en Brugge naar Lichtervelde.
Bij een verdiende Leffe ten huize Vanhullebusch kwamen we tot algemene hilariteit nog te weten dat de binnenjas waarvan voordien sprake eigenlijk de jas van zijn vrouw Annie was, terwijl zijn nieuwe en veel dikkere binnenjas heel de tijd thuis gewoon aan de kapstok hing...
Midden mei is het eindelijk zover, dan vertrekken mijn vrouw Brigitte en ik naar Le Puy en Velay vanwaar we op de GR65 een elftal dagen en een dikke 200 km de route naar Compostella zullen bewandelen.
De voorbereidingen zijn getroffen, we hebben ons een grote rugzak aangeschaft en ik ben er in geslaagd al onze slaapplekken nu reeds te reserveren.
Ik geef hier een overzicht van het programma dat ik opgesteld heb. Het is onze bedoeling dat we ,eenmaal aangekomen in Le Puy , een extra dag daar blijven om kennis te maken met het stadje en ook om goed uitgerust aan de tocht te kunnen beginnen.
Dinsdag 15 mei , na het eerste communiefeest op zondag van ons kleinkind Owen vertrekken we 's morgens vroeg richting Le Puy en Velay , zowat 883 km rijden..
We slapen dus twee dagen in B&B l'épicurium , zowat 300 meter van de parking "du Breuil" waar ik mijn auto zal laten staan gedurende de hele tocht.
Donderdag 17 mei: etappe 1: Le Puy - Saint-Privat-d'Allier; 23,5 km, overnachten in gite d'étape La Cabourne.
Vrijdag 18 mei: etappe 2: Saint-Privat d'Allier - Sauges; 16,5 km, overnachten in hotel La Terrasse.
Zaterdag 19 mei: etappe 3: Sauges -Chanaleilles; 19,5 km, overnachten in auberge Le Sauvage en Gévaudan.
Zondag 20 mei: etappe 4: Chanaleilles - Aumont-Aubrac; 27 km, overnachten in hotel Prunieres.
Maandag 21 mei:etappe 5 : Aumont-Aubrac - Prinsuéjols; 16 km, overnachten in auberge les Gentianes Finieyrols.
Dinsdag 22 mei:etappe 6 : Pinsuéjols - Nasbinals;16.5 km, overnachten in hotel La Randonnée
Hier nemen we een dagje rust om te kunnen recupereren en de batterijen op te laden.
Donderdag 24 mei: etappe 7: Nasbinals - St.Chély d'Aubrac; 17 km, overnachten inhotel Les Coudercous.
Vrijdag 25 mei: etappe 8: St.Chély dAubrac - Saint Come d'Olt, 16km, overnachten in B&B Les Jardins d' Eliane.
Zaterdag 26 mei: etappe 9: Saint Come d'Olt - Estaing; 20.5 km, overnachten in hotel Auberge Saint Floret.
Zondag 27 mei: etappe 10: Estaing - Golinhac; 16 km, overnachten in Gite La Landette, waarschijnlijk Belgische uitbaters.
Maandag 28 mei: etappe 11: Golinhac - Conques; 21 km, ons einddoel, overnachten in Auberge Saint Jacques.
Op dinsdag 29 mei vertrekken we met een pendelbus terug naar Le Puy, waar we nog één keer overnachten in l'Epicurium, de plaats waar we sliepen bij aankomst.
Coen was weer van de partij en om 6.25 stond de trein richting Antwerpen ons in Brugge op te wachten. We konden een rechtstreekse trein nemen richting Mechelen maar deze zou een half uur later aankomen dan deze . We moesten echter twee maal overstappen: in Gent St.-Pieters en Londerzeel. Om 8.49 kwamen we perfect op tijd aan en we moester direct over de brug over het zeekanaal Brussel Schelde. We sloegen links af en daar hadden we na een driehonderdtal meter reeds ons eerste knooppunt. Ik had de wandeling uitgestippeld en het was in feite naar Hombeek (tegen Mechelen) en dan lusgewijs weer terug. Het is een zeer vlakke streek en onze tocht verliep hoofdzakelijk over oude drassige boerenslagen via het dorpje Leest tot Hombeek. Het was 10.45 toen we in het centrum aankwamen en traditiegetrouw sprak Jacques de eerste persoon die we tegenkwamen aan, deze keer met de vraag of we hier ergens een koffie konden kopen. Het koppel zond ons tot aan het bareel van de spoorweg waar we even naar links het cafe "de bruinvis" zouden aantreffen en inderdaad, even later stonden we aan het cafe met een enorme zeer oude foto ernaast van twee mannen die trots poseren met een enorme bruinvis aan de haak. Toevallig kwam de baas buiten en besloot speciaal voor ons ietsje vroeger open te doen. De koffie smaakte uitstekend bij onze boterhammen en we kregen het verhaal te horen over de bruinvis die heel lang geleden in de nabijgelegen Zenne gevangen werd. Er hing ook een grote poster in het cafe met tekeningen van "kabouter Wesley", getekend door de bekende mediafiguur Jonas Geirnaert die een Hombekenaar bleek te zijn.
Midden mei is het eindelijk zover, dan vertrekken mijn vrouw Brigitte en ik naar Le Puy en Velay vanwaar we op de GR65 een elftal dagen en een dikke 200 km de route naar Compostella zullen bewandelen.
