Toen we met 10 min vertraging in Hasselt toekwamen zagen we onze trein naar Tongeren voor onze neus vertrekken en zo moesten we nog een uur wachten. In de Starbucks kochten we een veel te dure koffie en we aten onze sandwiches op in de wachtzaal van het station.

Toen we konden vertrekken begon het flink te waaien , het was heel koud en de eerste stofhagel kwam uit de hemel vallen. De weerman had inderdaad polaire lucht voorspeld.

We wandelden een kilometer op de GR 128 door het centrum van Tongeren vooraleer we de stad verlieten. Op een bepaald moment liepen de 128 en de streek-GR Haspengouw over hetzelfde traject en pas na enkele kilometer sloeg de geel-rode streek-GR linksaf en verlieten we de 128. We wandelden door de typische fruitstreek met veel holle wegen en ook enkele best saaie stukken door het licht glooiend landschap terwijl we onze 'kappen' van onze jassen strak toe bonden. De neerslag bleef uit en enkel de felle wind was heel storend. In het dorp Widooie konden we bij een plaatselijke 'neringdoener' een koffie kopen vanuit zijn garage en dat smaakte in deze barre weersomstandigheden.

Nog een zevental km. en we kwamen om 17.30 in onze schitterende B&B Horpola in het dorp Horpmaal. 

Na de warme douche werden we uitgenodigd voor het aperitief en daarna een lekkere maaltijd met desert. 

Het deed in deze coronatijden ongelooflijk deugd eens terug op 'restaurant' te kunnen gaan en de rode huiswijn smaakte.

Met een rode 'kop' begaven we ons rond 21 u naar onze prachtige kamer om van een welverdiende rust te genieten.

Morgen meer van dat, hopelijk valt het weer een beetje mee voor onze tocht van 21 km.

We hadden slechts een tiental kilometer af te leggen en we vertrokken wat later vanuit Wéris. Er hing een dikke mist die hardnekkig bleef hangen en we passeerden de beroemde dolmen van Wéris, die we trouwens enkele jaren geleden met vrienden bezochten.

Om 11 uur reeds bereikten we het station van Barvaux waar we de volgende dag naar huis zouden vertrekken. We besloten door te gaan naar Durbuy en pas in de namiddag naar B&B Barvaux, onze laatste slaapplaats, te wandelen. Brigitte haar rugzak werd door de vriendelijke dame van ons verblijf naar hier gebracht.

Het laatste deel van de wandeling was langs een zeer lange trappenreeks waar we een koppel medewerkers van GR tegenkwamen die de rood-witte tekens aan het herschilderen waren; na een leuke babbel bedankte ik hen uitvoerig.

Nog maar pas aangekomen in één van de mooiste stadjes van het land merkten we een bekend viertal op waarvan  Brigitte haar vriendin  en tevens collega Nadine deel uitmaakte.

Meteen werden we uitgenodigd voor de aperitief en daar konden we natuurlijk niet aan weerstaan, de gesprekken waren leuk en we besloten op het mooie terras ook iets te eten.

Het bleek dat hun vakantiewoning zich slechts op een boogscheut van onze B&B bevond en met zijn zessen vatten wij de klim op de de trappen aan.

We dronken samen koffie en heel het gezelschap ging met ons mee voor onze laatste meters. Bij de brasserie van het plaatselijke zwembad dronken we een laatste drankje.

Andy zou ons morgen naar het station voeren.

Als besluit kan ik stellen dat we een prachtige wandelvakantie hadden met  mooie slaapplaatsen en voortreffelijke maaltijden, een echte aanrader en we hebben de Ardennen op een heel andere manier leren kennen door er gewoon door te wandelen...

De inrichting was klassevol, onze kamer heel luxueus, we betaalden dan ook 112 euro voor de kamer, ontbijt inbegrepen. Ze hadden i.v.m. de social distancing een mooie luxueuze tent in de tuin geinstalleerd en het was best gezellig. Het gezelschap viel ook mee en Vlaams was de voertaal.

De maaltijd was niet van het niveau van de voorbije dagen.

Gastheer Kris, die als bioloog een lijvig boek schreef over ooievaars en vroeger in het Zwin en in Plankendaal werkte beloofde Brigitte haar rugzak te voeren naar Weris.

Onder een stralende zon vertrokken we voor een relatief korte etappe . De wandeling liep volledig op de GR 57 en steeg lichtjes. Rond 11 uur bereikten we Eresee, een mooi dorp met een Spar en een bakkerij; mijn Osmand-gps meldde geen horeca maar rechtover de bakkerij was een friture die over een kwartier open zou gaan. Ik kon bekomen dat we een cola zero konden kopen en op hun terras uitdrinken. Toen we vertrokken verschenen na een bocht twee prachtige terrassen die we jammergenoeg moesten links laten liggen , de cola lag nog te vers op de maag.

We moesten nog een achttal km overbruggen en er waren twee lange klimpartijen voorzien, bij de laatste stegen we in korte tijd van 230 naar 480 meter hoogte, zweten geblazen dus.

Omstreeks 14.45 kwamen we in Weris, gekend om zijn 5000 jaar oude menhirs. Ons interesseerde meer een fris drankje op een van de terrassen, het werd een Rocheford van 9°. Ietwat duizelig bereikten we onze nieuwe slaapplek, 'la vieille école'.

Bij het douchen bleek dat Brigitte twee tekenbeten had . De tekentang deed haar werk en ik had er ook één dicht bij mijn lies, die was blijkbaar helemaal onder mijn broek gekropen.

Door een fout in het downloaden van mijn wandeling naar mijn Osmand-gps bleek dat we morgen voor onze laatste wandeling maar 8 i.p.v 24 km moeten wandelen, er werden 2 opeenvolgende tracks samengeteld. Dat wordt morgen voor onze laatste dus een makkie en we gaan Durbuy dan maar bezoeken om af te sluiten.

We hebben vandaag ook een slang gezien, als je dit 15 cm lange diertje zo mag noemen...

Na een copieus ontbijt voerde C ons naar Marche waar we onze inkopen deden in de plaatselijke Carrefour.

Spoedig verlieten we Marche en algauw moesten we de GR 151 verlaten voor de GR 577 die ons via Marenne en Menil- Favay naar Hotton bacht. Daar bezochten we twee zaken waar we tevens onze picknick opaten.

De rest van de weg liep op de GR 57 en we passeerden hoge rotsen waar klimmers hun hobby beoefenden. We kregen ook enkele pittige klimpartijen te verwerken en plots liep de GR door een camping waar de uitbater speciaal de bar opendeed ; ik dronk een blonde Chimay en Brigitte was aan  haar vierde cola zero toe.

Vanop onze stoel zagen we het veel hoger gelegen kerkje van Soy en we hadden dus nog een heel steile klim door de bossen te goed. Om 15.45 bereikten we onze nieuwe slaapplek: 'au bord de la source' uitgebaat door een dame, afkomstig van Sint Andries Brugge.

Het eten zelf was ronduit schitterend. De drie waren trouwens broers

Vanochtend na een heerlijk ontbijt vertrokken . We namen de asfaltweg terug tot waar we gisteren gestopt hadden en moesten onmiddellijk rechtsaf het bos in, het werd een klimtocht van kilometers lang via Mormont en Masbourg, waar we een scherpe bocht namen. Plots moesten we linksaf via trapjes het woud in en dat was werkelijk een heel steile klim van wel een kleine kilometer tot helemaal boven de berg.  Ikzelf moest een tweetal keer stoppen om op adem te komen en ik dacht dat Brigitte dit niet zou halen, ik had het echter verkeerd ingeschat en op haar eigen tempo kwam ze ook zwetend boven...

 CHAPEAU,  dat had ik niet verwacht.

Wanneer we in  Nassogne aankwamen merkten we direct een vol terras, het eerste in al die dagen. De cola zero en de koffie smaakten heerlijk.

Over de rest van de wandeling kunnen we kort zijn: een keer we Ambly gepasseerd waren wqs het een praktisch vlak maar zeer saai stuk op een baantje tussen de weilanden.

Ik had beslist wegens de lastigheidsgraad onze etappes in te korten tot max. 20 kilometer en de uitbater was bereid ons naar de nieuwe vertrekplaats te voeren.

Het werd de mooiste wandeling tot hiertoe: voortdurend laveerden we onder en boven de spoorweg en nu eens links en daarna rechts van de rivier Lomme die door de hevige regen van gisteren bijna uit zijn oevers trad en fel stroomde.

Brigitte was in haar nopjes want meestal was het vlak. Tegen de middag bereikten we Mirwart, een mooi dorp met een gekend kasteel, daterend uit de jaren 900.

De namiddag wandelden we in een totaal ander landschap met prachtige vergezichten om rond 14.30 te arriveren aan ons hotel le Sabotier te Awenne, waar nonkel Eric en tante Simonne ons stonden op te wachten.

We reden nog naar St. Hubert om van koffie en gebak te genieten omdat we pas om 15 u konden inchecken.

Het viergangen -verrassingsmenu was experimenteel en werd echt gesmaakt, zo was er onder andere kaas i  combinatie met chocolade, gedurfd maar geslaagd.

 

We liepen door eindeloze bossen en we naderden de streek van St. Hubert, gekend voor de jacht. Het stond hier dan ook vol van alle soorten uitkijktorens en constructies waarachter de jagers zich kunnen verstoppen zodat het wild recht op hen afkomt en ze lafweg de dieren kunnen afschieten.

De weg leek eindeloos en toen we rond de middag op een van die uitkijkposten onze lunch opaten begonnen de eerste druppeltjes regen neer te vallen, gelukkig aten we op dit moment want het zou niet meer stoppen. Met enige tegenzin haalden we onze regenkledij uit onze rugzak. De aangeschafte regenponcho voor Brigitte kon meteen zijn waarde bewijzen, ikzelf heb een tamelijk oud regatta-regenjasje dat niet zo waterdicht is als beloofd zodat ik altijd een kleine paraplu bij heb. Het probleem echter was dat ik hem gisteravond heb laten liggen in het Italiaans restaurant waar we aten. Nonkel Eric en tante Simonne komen morgen op bezoek en ze brengen er een mee ofwel rijden we er om naar Libramont. De enige twee dorpjes die naam waardig die we tegenkwamen vandaag waren Bras Bas en  Bras Haut.

Om ongeveer 14.45 arriveerden we kletsnat in B&B Gaussignac in Hatrivat waar we ondanks het vroege uur  toch binnen mochten . 

Een warme douche en de verwarming aangezet en we waren direct andere mensen, het enige probleem is de wel heel slechte kwaliteit van de wifi op onze kamer, ik zit hier dan ook half verkleumd in een soort onthaalruimte deze woorden in te typen terwijl Brigitte een verdiend 'tukje'aan het doen is.

Om ongeveer 8.45 namen we onze zware rugzakken en vertrokken voor de eerste etappe.

De Gr 151 loopt te slingeren op hoofdzakelijk landelijke boerenwegen door dorpjes als Tournay , Verlaine en Sberchamps,  telkens niet meer dan een bescheiden kerkje en wat oude boerderijen, hoofdzakelijk runderbedrijven. Om 11 u namen ws plaats op een oude boerenkar om een appeltje te eten en een korte rustpauze te nemen.

Het weer viel ondanks de voorspellingen geweldig mee: er was overwegend zon en nu en dan kwamen er wolken dreigen maar die haalden het niet. Bij momenten in de felle zon was het zelfs zeer warm.

Na een tijdje kwamen we door het prachtig en mooi bebloemde Flohimont, een oud gebouwtje bevatte een  wasbassin uit 1906, waar de dorpelingen indertijd hun was kwamen doen en nu beschemd is. 

In Presseux moesten we linksaf richting Libramont en hier liep het GR pad 151 samen met de 57.

Om ongeveer 14 u bereikten we het station van Libramont en recht erover was er een mooi cafe, waar we onze dorst konden lessen. Het werden een cola light , een koffie en daarna toch een Delirium Tremens Rouge, een kriekbiertje van 8°.

Ons restte nog een kleine km naar onze slaapplaats CH d'hotes Esprit Campagne.

Op de treinrit worden we verrast door onze nieuwe wandelpartner Gaby die ons, ter gelegenheid van zijn verjaardag komende zondag, trakteert op een zelfgebakken appelcake waarin er -verschiet niet - wel 4 appels in verwerkt zijn. We krijgen er ook nog een kop koffie bij, weliswaar zonder suiker of melk, maar wie maalt daarom?

In één van de boeiende gesprekken oppert Jacques dat we waarschijnlijk door het 'kwartier' zullen passeren; wij laten deze zin even bezinken en dan durft Gaby te vragen of het een voor- of achterkwartier betreft, we dachten dat hij een varken geslacht had maar eigenlijk ging het om het schipperskwartier en Jacques , discreet als hij is , durfde in een volle trein de term niet uitspreken en hoopte maar dat we gingen begrijpen wat hij bedoelde , wat getuigt van een lichte overschatting van onze intellectuele capaciteiten...

Goed, de toon was meteen gezet en het was een begin van een dag vol dubbelzinnigheden en rondvliegende kwinkslagen allerhande.

Om 8.23 konden we starten en meteen gingen we de eerste koffiezaak binnen die we tegenkwamen. Het werd een naar ons doen trage start met nog een stopplaats op de grote markt waar we in een volkscafé van nog een koffie genoten te midden van reeds talrijk aanwezige sinjoren. 

Nu kon de eigenlijke wandeling beginnen dwars door het  absolute centrum van A'pen. Er waren voor de tijd van het jaar geen lage temperaturen voorspeld maar de gevoelstemperatuur lag zeer laag en niemand had het echt warm genoeg, ook niet terwijl we flink doorstapten. Ondertussen had ik mijn schoonzus in Brussel opgebeld om het adres te weten van hun zoon en schoonzoon Kris en Frederik, die in de Keistraat bleken te wonen. We gingen wel zien of we er zouden passeren en dit was natuurlijk buiten J gerekend die onmiddellijk zijn GPS opende en de straat opzocht; we moesten eventjes zoeken maar toch konden we er, mits een kleine omweg, passeren . Ik vroeg of iemand een foto wilde nemen van het huis terwijl ik achteloos op de bel drukte. Plots hoorden we een stem van boven en Frederik bleek thuis te zijn, wat ik helemaal niet verwachtte.

Hij liet ons binnen en mijn makkers konden het huis, dat dateert van 1640 , even bewonderen.

We waren inmiddels in het 'kwartier' beland en ondanks het vroege uur  waren de meeste etalages al te bewonderen . Iedereen doet dit op zijn eigen manier: de één kijkt zogezegd heel de tijd op het scherm van zijn smartphone terwijl de andere klaagt dat hij 's avonds pijn in zijn nek zal hebben van constant zijn hoofd te moeten draaien.

Goed, tegen iets over elven belandden we in het noorden van de stad en aten onze boterhammen op in een oud , gezellig visserscafé terwijl we ongeveer 10 km op de teller hadden. Er restte ons nog een lange tocht en door het tijdverlies zetten we er flink de pas in met Gaby als koploper gedurende het hele traject.

We passeerden stukken van de Antwerpse fortengordel en stapten ook door het prachtige domein Rivierenhof om uiteindelijk rond 16 u aan de bushalte in Wommelgem te arriveren waar we , ondertussen helemaal verkleumd , de bus namen naar Berchem.

Een weeral prachtige wandeldag was voorbij, we zijn een schitterende ervaring rijker...

Het werd een knooppuntenwandeling op het netwerk 'meetjesland'.

Ik kon gemakkelijk mijn auto kwijt op de ruime parking naast de kerk en vertrok in een dikke mist die het zicht beperkte tot een vijftigtal meter. De wandeling liep langs het oude militaire vliegveld, door het 'drongengoed', een uitgestrekt bosgebied met een rijke geschiedenis, te merken aan de vele informatieborden langs het pad; zo liep er heel lang geleden een Romeinse heirbaan door het drongengoed richting Brugge. Op een bord stond het verhaal te lezen hoe deze baan 500 jaar  geleden in onbruik raakte door de vele overvallen op reizigers en passanten door grote bendes struikrovers. Ik maakte een ommetje toen ik in de verte een oude boerderij opmerkte. Dichterbij gekomen ontmoette ik een koppel waarvan de man een fototoestel had met een wel zeer grote lens. Hij vroeg me of ik al reetjes had gezien en dat was niet het geval terwijl er nochtans tientallen aanwezig zijn. De prachtige oude hoeve waarvan hieronder twee foto's te zien zijn dateerde van eind jaren 1700 en oogde prachtig. De laatste kilometers liepen bijna volledig gelijk met de streekGR 'Uilenspiegel'

Ondanks de mist toch een heel mooie en rustige wandeling.

Het traject van vandaag liep van Waarloos tot op de gekende Meir in Antwerpen,  nabij het Centraal  Station. 

Jacques, Gaby en mezelf namen de trein in Brugge om 5.53 en in Gent moesten we overstappen naar Antwerpen Berchem. Van daaruit namen we  bus 91 naar Waarloos, heel dicht bij het punt waar we de vorige keer gestopt waren. Vanwege de slechte weersvoorspelling  en de dreigende lucht besloten we alle drie om maar meteen onze regenbroek aan te trekken. Ondertussen merkte J op dat we moesten opletten dat onze stuuten niet 'versmoeterd' werden. Mijn beide compagnons hadden zich een paar nieuwe wandelschoenen aangeschaft en vol frisse moed doken we het GR -pad in, een pad dat lange tijd op een oude spoorweg liep. Het moet gezegd dat het weer geweldig meeviel, er was slechts een lichte regenval.

Toen we in Kontich kwamen stond een oudere heer klaar om zijn  frietkot binnen te gaan. Naar oude gewoonte besloot J om maar meteen een praatje te slaan met de man en deze nodigde ons uit een koffietje bij hem te drinken. Zijn heel wat jaren jongere vrouwtje trof ondertussen de voorbereidingen om de zaak om 11.30 u te openen. De man bleek een oud profvoetballer te zijn die indertijd het mooie weer hielp maken bij o.a. den Beerschot: Rene Mucher, een naam die alleen bij mij een belletje liet rinkelen.

Tegen de middag bereikten we het Universiteitsplein in Wilrijk waar we in een gezellig café onze boterhammen opaten.

Van daaruit was het nog een 12tal km naar Antwerpen. In dat laatste stuk waren er veel mooie parken waar de bewegwijzering meestal niet goed was. De intrede in A'pen was niet zo spectaculair als in Brussel,  mede door het feit dat we veel grote wegen en ringbanen moesten oversteken. 

Later dan verwacht bereikten we het station en besloten goed onze tijd te nemen om na te praten in het prachtige buffet.

We besloten nog maar eens dat we een mooie dag beleefden, gespijsd met de nodige grappige toestanden en luchtige zevering van de deelnemers. Een 26 km zat   er op voor vandaag...

Mijn auto geparkeerd aan de kerk van Koksijde en rond 9 u vertrokken voor ongeveer 20 km. Al meteen hoorde ik zwaar motorengeronk vanuit de luchtmachtkazerne en dat bleef maar duren, het moet een hel zijn als je daar dicht bij woont . Aan de rand van het militair domein lag een paal op de grond en ik was mijn richting kwijt. Gelukkig was daar 'osmand' die mij terug op de goede weg zette. Zeer mooie wandeling in uitstekend wandelweer.

Om 8.05 vertrokken in het donker en rond 8.20 werd het al mooi klaar. Er waren 4 rustposten en ik heb er 2 overgeslagen.

Vandaag gaan wandelen vanuit Heist op het netwerk 'het zwin'.

De knooppunten: vertrokken vanop Maes en boerenboomplein tussen 29 en 30,  naar het einde van de stadhuisstraat linksaf richting zee tot aan knooppunt 30 en vervolgens 28, 26, 23, 22, 21, 4, 14, 13, 12, 11, 10, 8, 7, 6, 16, 5, 2, 17, 20, 19, 24, 25, 27, 29.

Net vóór knooppunt 5 is er een café. Bij kn. 5 moet je linksaf naar kn. 2 terwijl het pijltje naar rechts gericht staat waardoor het wel eventjes zoeken is.

Mooie wandeling langs de dijken van Heist, Duinbergen en Knokke om daarna terug te keren langs een ongeveer evenwijdige weg landinwaarts.

De camping viel heel goed mee: we hadden een stacaravan van 6 personen ter beschikking en alles was er on- Frans proper; de Engelse maar perfect Nederlands sprekende uitbaatster was heel gedienstig en vriendelijk. Onze bagage was met een golfkarretje ter plaatse gebracht en om 19.30 u werden we in het restaurant  verwacht . De ober was een geval apart: als je hem in je beste schoolfrans aansprak antwoordde hij steeds in het schoolengels. Hij was ook op een kruiperige manier gedienstig en daarin overdreef hij zodanig dat Basil Fawlty nooit ver af was. Bij elk contact antwoordde hij onophoudelijk met " you 're welcome",  soms wel 3 keer in 10 seconden. Het eten echter was heel lekker en mijn biefstuk was perfect gebakken( als je in Frankrijk een steak  saignant  wil moet je hem bien  cuit vragen en dan is hij perfect)

De geserveerde frieten waren ondanks de zeer  donkerbruine kleur verbazend lekker. We kregen als amuse foie gras met peperkoek, een ongewone maar zeer lekkere combinatie.

Vanochtend dus de laatste etappe en het regende om 8.30 onophoudelijk ; ik bekeek de buienradar en besloot pas om 10 u te vertrekken, een beetje tussen de buien in. De wandeling zelf was behoorlijk lastig met lange  gestage klimpartijen ( ik heb ze liever kort en hevig). Bovendien begon het nu en dan fel te regenen en toen we rond de middag aan kapel Sainte Germaine kwamen viel de regen met bakken te gelijk uit de hemel. Er stonden  plastieken  stoelen in de kapel en we gebruikten die om onze picknick op te eten in het portaal. Er wachten ons nog een vijftal kilometer en we hebben zeker 4 keer van tenue moeten veranderen doordat het afwisselend regende , waaide of zonnig was. 

Om 14 .30 aangekomen in Condom, in de Vieux Carmel, een zeer oud karmelietenklooster en dit om een beetje in de pelgrimsfeer te zijn op de laatste dag. We slapen in een soort cel zonder enig comfort en we betalen 45 euro voor slapen, het "diner" en het ontbijt; voor 2 personen welteverstaan. Ik vrees dat het niet te vet zal zijn maar we zien wel...

Morgen worden we om 7.30 opgehaald door transportfirma Claudine, die ons via Cahors  en de andere maatschappij le Male Postale terug naar onze auto in Conques brengt, meer dan 300 km hier vandaan.

Morgen rijden we dan nog tot in Chateauroux, waar we overnachten  om dan donderdag terug naar huis te keren waar onze kindjes voor een warm onthaal en dito maaltijd zullen zorgen.

Het is mooi geweest, we hebben veel bijgeleerd i.v.m. Het voorkomen van blaren in de toekomst en we kunnen beginnen plannen maken voor volgend jaar, waar we op de laatste etappe de Pyreneeën  over moeten, één lange klim van 20 km tot in Roncevaux.