Jp en ik zijn gisteren, Zondag, begonnen aan een hopelijk lange reeks praktische Zondag trainingen. Tijdens het les geven is het niet altijd mogelijk om zelf veel te oefenen. Daarom deze trainingen.
Gisteren werkten we als volgt. Een aanval wordt afgeweerd, gevolgd door een tegenaanval en dan naar de grond gebracht. Vandaar oefenden we, vooral ik dan omdat ik weinig ervaring heb met grond gevechten, naar controle van de ander.
Iedereen, taijispelers of anderen, die graag op een vriendschappelijke manier willen meetrainen zijn welkom . Het is geen formele les maar een mogelijkheid om bepaalde dingen te oefenen of verfijnen , gewoon met partner afspreken wat je wil oefenen, en go (push hands, toepassingen, sparren )
Vaak wordt taijiquan omschreven als meditatie in beweging. Terwijl het uitoefenen van trage taijivormen zeker heilzaam kan zijn, ontspannend werkt en ons concentratievermogen kan vergroten is dat nog niet echt meditatie.
Meditatie is volgens mij een oefening en studie die ons inzicht geeft in wat er gebeurt in ons lichaam, geest EN emoties. Dat op zichzelf is al moeilijk genoeg, waarom het dan nog moeilijker maken door dat te doen terwijl men gecompliceerde stijlvormen loopt?
Als meditatie ons doel is, zijn er dan geen betere en pure methoden zoals, zazen, vipassana, wandelmeditatie?
Wat is dan wel de reden van het trage oefenen van de vormen?
We hebben meer tijd om onszelf te observeren en fouten te corrigeren. Het trage oefenen helpt ons om te ontspannen, als een gevolg van ontspanning wordt de ademhaling dieper. Door de ontspanning daalt ons centrum. Een lager centrum versterk onze gronding en evenwichtsgevoel. Daarnaast heelt/geneest de trage vorm ons lichaam na het hardere werk, zoals een van Shen Tiegen`s oud leerlingen het uitdrukt.
Nee hoor, dit berichtje gaat niet over taiji mensen die terwijl ze taiji beoefenen er als een plastik zak uitzien maar wel over de plastieken boodschappentasjes waar ze je in China mee om de oren smijten.
Als je taiji quan als een gevechtskunst of zelfverdedigingskunst wil beoefenen dan is basis training/jibengong heel belangrijk. We trainen daar o.a. soepelheid, lenigheid, kracht, fa jin, coördinatie, enz. Met andere woorden, we proberen ons lichaam sterker te maken en efficiënter bewegen. Is dat niet gezond?
Een tweede belangrijk aspect van basis training is het correct leren uitvoeren van basistechnieken. Iets waar veel taiji beoefenaars het volgens mij redelijk moeilijk mee hebben ondanks jarenlange training.
Het gaat vaak over eenvoudige dingen die voor andere martiale stijlen evident zijn maar door taiji beoefenaars niet altijd worden erkend.
Zoals bijvoorbeeld correct slaan. Is mijn vuist goed gesloten, is het polsgewricht stevig, vormt mijn vuist een lijn met mijn arm, heeft mijn vuist, pols, arm enige connectie en conditietraining/hardheidstraining gehad?
Het belangrijkste punt is dat , in het artikel gaat het over competitietraining maar volgens mij geldt dat ook voor training voor zelfverdediging, training en realiteit elkaar zo dicht mogelijk moeten benaderen om efficiënt te zijn.
Indien dat niet zo is zal wat we trainden in een reële situatie niet tevoorschijn komen wegens te groot verschil.
Het eindeloos, in ons geval taiji, vormen oefenen mag dan wel andere voordelen opleveren het zal ons niet direct tot efficiëntere vechters maken, tenzij de vormen zich zo dicht mogelijk bij de realiteit van een echt gevecht bevinden.
In die context is een trainingsmanier die mijn leraar Shen Tiegen beoefent interessant.
Nadat de vorm geleerd is op de traditionele manier, kan je hem veel relaxer en natuurlijker beoefenen, met kleinere standen, vluggere voet bewegingen, zich een tegenstander voorstellend en daarop reagerend.
Nog even ter info, vanavond Woensdag start er een nieuw beginners groepje. Om 19.30 aan Alma 3. (prijs is 100 euro voor 12 lessen, studenten/werkzoekenden 60 euro, proefles mogelijk)
Zaterdag wordt er ook getraind van 14.00 tot 17.00
Eerste uur is vorm training en eventueel Xin Yi Van 15.00 tot 16.30 push hands en taiji toepassingen. Laatste 30 min vrije push hands en licht sparren. Prijs is 6 euro per uur. (oud studenten krijgen vermindering op de prijs)
Privé les heeft zijn voor en nadelen, voordelen zijn dat je kan trainen wat jezelf wil, je krijgt de onverdeelde aandacht van je leraar en kan dus normaal gezien sneller vooruitgaan.
Nadeel is natuurlijk dat je meer moet betalen en dat je steeds met dezelfde persoon traint, vooral voor martiale training is dat minder interessant.
Op het ogenblik geef ik privé les aan verschillende leerlingen in
-silk reeling
-zelfverdediging
-Chen stijl vorm training
-voorbereiding lessen zelfverdediging voor senioren
Ondanks de vaak over mystificatie van taijquan en hoe deze te gebruiken en trainen als een gevechtskunst zijn er gelukkig ook meer nuchtere stemmen met praktische training methoden.
Zie ook vorig blog artikel.
Een ander klassiek artikel met nuttige tips over sparren is van de hand van Chen Zhaokui.
Voor diegene die hem niet kennen, William C.C. Chen was een leerling van Cheng Man Ching, een van de eersten die taijiquan in Amerika aan het grote publiek onderwees en wereldwijd een grote aanhang heeft.
Iedereen die hem kent beschrijft hem als een heel bescheiden mens, zou het feit dat hij regelmatig met zijn leerlingen spart (vrij vechten) daar voor iets tussen zitten? Ik geloof het wel, niets is beter voor een te groot ego als een stevige slag tegen je neus te krijgen van een leerling.
Hij heeft het o.a over het nut van vrij vechten, over de noodzaak om een beweging honderden keren te herhalen, en dat push hands een trainingsmethode is maar zeker nog geen vechten. Het eerste deel van het interview is nuchter en praktisch het tweede deel iets moeilijker, zie hier voor het interview.
Het is guur weer gisterenmorgen, het regent af en toe en is winderig, toch is iedereen op het appel van de kids/ouders groep voor een 2 uur durende training. Mijn petje af voor hun inzet en doorzettingsvermogen.
Op bezoek bij een vriend hoor ik door een taiji speelster vertellen over haar lerares en dat die vertelt dat buiten trainen eigenlijk ideaal is, zelf trainen ze echter binnen. Haar woorden worden door haar leerlingen op oh`s en ah`s onthaald. Dan vertelt haar lerares, dat er in Leuven zelfs een groep is die constant buiten trainen, winter en zomer. Dat zijn wij. , `Wij zijn beroemd in Vlaanderen en omstreken als die keiharde taiji freaks
Anyway, we spenderen ongeveer een uur van de training aan basis oefeningen en de daaraan verbonden toepassingen. Het tweede deel van de les verbeteren we de vorm, de eerste 4 bewegingen van de 24 yang vorm, en nog een keer aub. Ze ondergaan mijn drang naar perfectionisme met geduld.
We merken een verschil op tussen mijn vorm, die ik zo eenvoudig mogelijk maak, en mijn vervangers die elk hun eigen variatie van de 24 vorm geven, de een met een traditionele flavor, de ander meer sierlijk.
Gisteren eerste groep(je)s les. `Het sneeuwt/regent buiten dus oefenen we bij mij thuis.
We warmen op met de silk reeling reeks, vervolgens oefenen we de 4 enkele hand Shanghai Wu stijl push hands bewegingen. Eerst apart dan met partner. We werken licht, licht, licht... heel licht. De nadruk ligt hier op het ontwikkelen van ting jin, en het ontwijken van de duw (die een aanval symboliseert). Deze manier van push hands training verschilt van de Yang stijl waar men ten aller tijden een stevige `peng`constructie bewaart.
Het laatste half uurtje verhuizen we naar een pleintje dichtbij waar we de Chen stijl competitievorm oefenen.
Wel, ik volg daarin mijn eigen leraren die meestal een nieuwe beweging of samenhangend stukje vorm per les aanleren en daarnaast ook een stukje les aan herhaling en verbeteringen besteden.
Natuurlijk, zoals al vaak is gezegd, iedereen is anders. Sommige mensen hebben een veel groter talent voor beweging en kunnen dus sneller leren, anderen leren veel trager. Sommigen trainen ook thuis anderen alleen in de les.
Individuele begeleiding is natuurlijk de ideale les vorm. Iedereen kan dan op eigen tempo leren. Een nadeel van deze lesstijl is dat de lessen er dan wat chaotischer aan toe gaan en dat men zich moet beperken in leerlingen aantal, een reden dat de meeste leraren zo geen les geven en eerder kiezen voor groepslessen waar iedereen samen evolueert.
Een andere factor belangrijk in het bepalen van de snelheid waarin men de vormen aanleert is ook het grote of minder grote belang dat men aan deze vormen geeft. Is de vorm een doel op zichzelf? Of slechts een voertuig naar een ander doel? Is er naast vorm training nog iets anders in het curriculum?
Een filmpje van een soliede taijiquan Chen stijl beoefenaar. Hij is een leerling van Chen Yu in Beijing. Chen Yu is de zoon van Chen Zhao Kui die de zoon was van Chen Fa Ke, en dus een direkte afstammeling van de Chen familie. Meer over hen hier: http://www.taijigongfu.com/lineage.html
Het filmpje lijkt heel erg op de Chen stijl zoals wij die beoefenen.
Gisteren een klein feestje met enkele taiji vrienden.
Het zijn Cheng Man Ching beoefenaars. http://en.wikipedia.org/wiki/Cheng_Man-ch'ing We praten over mijn leraar Shen Tiegen en dan over een bekende Wu stijl leraar uit Beijing. (Yan Yang of zo, had zijn naam niet helemaal goed begrepen) Ze beschrijven een manier van bewegen die deze leraar beoefent. Het lijkt mij redelijk complex, en niet erg praktisch, moeilijk toe te passen in een vechtsituatie, en dat vertel ik ook. We concluderen dat we verschillende benaderingen hebben in onze training.
Taiji training kan volgens mij verschillende doelen nastreven, (martiaal, gezondheid, zelfontwikkeling,...) de beste manier van trainen is volgens mij echter die methode die deze doelen kan verenigen. Ook al traint men niet om te vechten, toch kan men evengoed de training realistisch en praktisch maken.
Indien bepaalde oefeningen heel moeilijk en heel lang duren om ze meester te worden, dan moet men zich afvragen of dit wel de moeite loont om ze verder te doen en of er geen alternatieven bestaan ?
