|
De voorbereiding op de race.
Die was goed. Ik kon mij gedurende enkele weken volledig concentreren op deze wedstrijd. Dat is een voordeel. Geen of toch weinig extra beslommeringen. Dus daar had ik zeker geen reden tot klagen over. Ik had ook een runschema gebruikt en dat ook grotendeels gevolgd. Zeker niet afgezwakt maar daarentegen hier en daar iets extra's gedaan. Zonder te overdrijven weliswaar. Maar een twintig kilometer run gemakkelijk en dus ook gezond uitlopen vraagt een gedegen voorbereiding. Dit ongeacht het tempo dat je wil halen.
De reis naar de hoofdstad.
Die begint voor mij eigenlijk aan het station Gent Sint-Pieters. Daar heb ik er wel al een busritje opzitten. Maar dat verliep zodanig vlot op deze vroege zondagmorgen dat ik het even buiten beschouwing laat. Aan het treinstation omstreeks 7.30 uur. Er waren daar reeds heel wat atleten. Eerst dacht ik er aan om de trein van 8 uur te nemen. Maar omdat ik er iets vroeger was dan verwacht een trein eerder genomen. Even een telefoontje naar Jonas en klaar is kees.
Geen zorgen op de trein. Er was voldoende plaats. Nog een toiletbezoek en we waren in Brussel-Centraal. Daar de kiosk opgezocht waar ik een metroticket kon kopen. Er stond daar reeds een lange rij aan te schuiven. Ik heb bijna evenveel betaald voor mijn metroticket als voor mijn treinreis. Raar. Ondertussen was ook Jonas aangekomen en konden we samen op weg naar het legermuseum. Het regende behoorlijk hard in Brussel. Een frisse en kille regen was het.
De start van de race.
Het bleef maar regenen. We hebben ons dan maar getroost met de gedachte dat we toch nat zouden worden van het zweet. Maar een kwartier in de regen wachten is niet echt aangenaam. Ondertussen ken ik de startprocedure al een beetje. Eerst de melding dat we met ongeveer 40.000 waren. Maar dat hadden we natuurlijk zelf ook al enigszins kunnen vaststellen. Dan de Brabançonne. Altijd een mooi moment vind ik persoonlijk. Een ideaal middel om de adrenaline wat op te voeren. En dan... het startschot. Door koning Filip himself. Tof van hem dat hij dat toch doet. Uit zijn bedstee komen om het volk te groeten en op gang te knallen. Ik probeer mij dan altijd voor te stellen hoe het er daar op het paleis aan toe gaat. Tegen Mathilde... schat ik ga even naar het park... enzovoort. Zelf meelopen doet hij helaas niet meer. Misschien wat last van reuma of zo.
De eerste vijf kilometer.
Die verlopen erg rommelig, moeizaam en gevaarlijk. Deels door het weer. De regen maakte de weg nogal glad. Zeker de grote roosters waren te vermijden. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Een losgeslagen meute van 5000 mensen (de eerste wave) komt immers aangestormd. Ook gevaarlijk zijn de geprivilegieerden die om een of andere reden net na de elite (dit is een groep van zo'n 200 atleten) en voor ons mochten vertrekken. Bijvoorbeeld zijn dat mensen die alle voorgaande edities hebben gelopen. Die runners starten blijkbaar niet zo vlug meer en worden opeens overrompeld door een aanstormend peloton. Angstwekkend. Ik hoorde dan ook verschillende vloeken in de Wetstraat.
Kortom, mijn eerste kilometer gaat dan ook maar aan 4.41. Iets te traag eigenlijk. Zelfs voor een rustige start. Maar ja, er was gewoon geen doorkomen aan. De tweede kilometer was iets beter met 4.30. De derde was goed in 4.08 maar dan stokte het om een of andere reden opnieuw (bochten, tunnels, enzovoort) en liep ik kilometers 4 en 5 respectievelijk in 4.26 en 4.29.
Van vijf naar tien kilometer.
Eindelijk komt er wat ruimte. Hier kijk ik ook voor het eerst naar mijn klok. Het tempo gaat duidelijk de hoogte in. Tijden van 4.24, 4.12, 4.15, 3.56 (jawel!) en terug 4.11. En zo zijn we ondertussen halfweg de race gekomen. Het aftellen kan stilaan beginnen. Maar ik voel mij nog behoorlijk goed. Geen paniek dus denk ik bij mezelf. Gewoon zorgen dat de spieren en pezen het niet laten afweten en zo verder doen. Peptalk. Tijd halfweg is 42.12. Maar gezien het parcours dat er aan komt hou ik rekening met een trager tweede deel.
Van tien naar vijftien kilometer.
Dit is het snelste gedeelte van de wedstrijd. Het gaat hier ook een beetje bergaf. De kilometertijden variëren hier tussen de 3.58 en de 4.11. Een super gevoel heb ik hier. Dat mag eeuwig blijven duren filosofeer ik. Maar ik denk tegelijkertijd ook reeds aan de Tervurenlaan. Het lastigste stuk van de race zit er aan te komen. De draak. Mama mia. Moet dat zo nodig. Ja, toch wel. Als we de aankomst willen bereiken toch.
Van vijftien naar twintig kilometer.
Ik heb mij bewust niet gespaard de vorige kilometers. Nu komt het er op aan om in elk geval te blijven lopen. Ongeacht het tempo. Maar stappen, neen dat in geen geval. Want dit zou de arbeid die hiervoor werd geleverd teniet doen. Maar je kan iets willen, het uitvoeren is natuurlijk een heel andere zaak. Kilometer 16 gaat nog perfect aan 4.07. Kilometer 17 gaat ook nog goed aan 4.18. Maar dan, ja hoor, daar is het. Wat dan zal je misschien vragen. Een of andere heuvel uit de Vlaamse Ardennen of zo. Helemaal niet. Gewoon zo'n vervelend stuk vals plat. Het lijkt alsof ik met remblokken loop. En toch 4.49 voor kilometer 18. Het kon slechter. En vanaf nu komt het einde stilaan in zicht. En belangrijk, wordt het terug wat gemakkelijker lopen. De vele mensen langs de kant en aan het Jubelpark vormen nu een stimulans en zijn een bekroning. Ik zie steeds meer volk. Laat nu niet uitschijnen dat je moe bent. Dat je stilaan kapot gaat. Een atleet naast mij perst er nog een spurtje uit. Voor de foto denk ik. Ik tracht hem te volgen op de kasseien. Het lukt maar half. Nog een paar bochten en voilà, aangekomen in een behoorlijke tred. Ik voelde en zag ook op mijn chrono dat het goed was.
De zone in het park.
Hier kan je de dorst lessen. Ik neem gulzig een flesje drank aan. Rustig uitdrinken. Zelfs een trappist van Westvleteren kan nu niet concurreren met dit hemels vocht. Ik krijg felicitaties van een paar atleten. Vraag mij niet van wie. Ik ken ze niet. Maar ik neem ze natuurlijk graag in ontvangst. Ik wandel verder richting de medaillemeisjes en krijg het sieraad rond mijn nek gehangen. Ik bedank vriendelijk en wacht even op Jonas. Maar ik krijg het nu ook wel behoorlijk koud en probeer wat in beweging te blijven. Nog een banaantje eten om wat extra energie binnen te krijgen. Ik twijfel. Zou ik nog even wachten of mij gaan omkleden. Toch nog eventjes wachten bedenk ik en dan... daar komt hij. Ook zichtbaar behoorlijk vermoeid. Maar ik denk toch ook wel tevreden. Een levensles, of in ieder geval een sportles, rijker.
De uitslag.
Daar ben ik toch wel tevreden mee. Opmerkelijk toch dat er ongeveer 2000 deelnemers de wedstrijd afgelegd hebben in minder dan 1u30. Niet slecht als je het mij vraagt. En ook ons team ECSA DOUANE heeft het goed gedaan. We zijn op de 32e plaats geëindigd op 445 groepen in het totaal. En ook daar heb ik mijn steentje kunnen toe bijdragen. Mooi toch!
11-08-2021, 08:33
Geschreven door dirk 
 Reageren (0)
|
