Vandaag stond Oostende-Brugge op het programma. Een wedstrijd over 10 mijl (16095m). Ik moet zeggen dat de wedstrijd voor mij een teleurstelling was. De hele week ben ik reeds aan het sukkelen met een opspelende linker knie. Ik denk dat het een overbelasting is, maar voor de zekerheid ga ik volgende week donderdag toch een NMR scan laten nemen. De pijn wordt sterker en sterker. Deze week was de pijn zelf zo sterk dat het mijn trainingen beïnvloedde. 2 weken terug in de wedstrijd in Deinze had ik die pijn ook al, maar tijdens de wedstrijd had ik daar totaal geen last van. Nu ja, met dat mentaal mindere gevoel kwam ik dus aan de start. Op voorhand had ik mijn ambitie op 55 minuten gelegd (3.25/km), maar uiteindelijk wist ik ook wel dat ik zou mogen tevreden zijn met 5sec/km trager. Eens gestart, ging het relatief traag. Ik liep met Pascal, Fabrice en nog enkele onbekenden de eerste kilometer. Voor ons had zich een mooi groepje gevormd. Ik was jaloers dat dat tempo net te hoog lag. Op die manier werd het een eenzame wedstrijd. Enkele kilometers konden Pascal en ik aflossen, maar eens Pascal moest lossen (had dag ervoor BK 1500m gelopen ;-)) was ik dus op mijn eigen aangewezen. Ik had wel al snel gemerkt dat Fabrice heel soepel liep en opt gemakske naar me toe liep. Sowieso waren de benen niet zoals ze een week terug waren. Ik voelde al snel dat ik een tempo van 3.30 en zelf 3.35 op mijn buik kon schrijven. De km-tijden waren rond de 3.40 denk ik per km. Vanaf km 9 was Fabrice bij me gekomen. Ik kon eventjes aanpikken, maar zijn tempo was te hoog voor me. Met mijn huidige conditie kan ik hem niet volgen. Vanaf km 10-11 begon mijn knie dan ook erg op te spelen. Vanaf km 5 voelde ik het reeds lichtjes, maar dan was het nog niet storend om normaal te lopen. Ik moest dan zelf het tempo 3.40 laten gaan en ging het naar 3.45. Vanaf km 11 heb ik de pijn moeten verbijten. Hans De Kilometervreter kwam me nog voorbij naar het einde toe. (sterk gelopen) Toen had ik het helemaal gehad met Oostende-Brugge. Ik denk dat ik nog binnen het uur geëindigd ben, maar ik was totaal niet content. Ik probeerde toen nog wat los te lopen, maar met mijn knie was dat niet mogelijk. Ik ben dus maar direct naar huis gekomen.
Ik moet zeggen dat de mentaal nu behoorlijk diep zit, als ik daarjuist van de trap ging was het gelijk nen mens van 80 jaar met wandelstok ;-)
Donderdag met mijn knie naar scanner, hopelijk weet ik snel wat er gaande is. 1 ding is zeker, ik zou zot komen als ik nu moet rusten...
Enfin, genoeg gezaagd
Groetjes Dieter
Reacties op bericht (1)
03-03-2009
laat de schoenen niet in je moed zakken hehehe
Rusten is inderdaad niet echt aan lopers besteed. Enfin, houdt u goed en niet te snel panikeren. Misschien moet je hier effe doorheen om later te kunnen schitteren.
