Na het ontbijt nemen we met een stevige knuffel afscheid van onze gastvrouw en krijgen onze leeuwinnen nog een souveniertje toegestopt. We genieten van de perfecte asfaltweg door het prachtige Kirgizische landschap en het ene waauuww moment volgt het andere op. Onderweg houden we even halt om onze radiatoren uit te spuiten zodat onze motoren terug voldoende koeling krijgen wat bij deze temperaturen van boven de dertig graden - vooral tijdens de steile beklimmingen - geen overbodige luxe is.De relaxte rit is echter van korte duur want tegen de avond verlaten we de hoofdweg om via stoffige bergwegen door het bijna onbewoonde binnenland te scheuren, richting Almati.

Zover zijn we echter nog niet en we schatten tenminste drie dagen nodig te hebben om tot bij het Isik kol meer te raken. Alle Kirgies vertellen ons vol trots over dit grote bergmeer en we kijken er dan ook naar uit dit natuurwonder met eigen ogen te aanschouwen. Vandaar zullen we dan de Kazachse grens oversteken

We overnachten nabij één van de schaarse herderhuisjes die hier her en der in deze desolate bergstreek staan waar notabene geen elektrickiteit of waterleiding voorhanden is. Onderweg zien we ook de eerste echte yurts en komen herders tegen met grote kuddes vee.

De temperatuur is ondertussen al flink gedaald tot ongeveer 6°C.

03-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Voor we Osh verlieten dachten we nog vlug wat dollars af te halen in de bank omdat we binnen een paar dagen weer door onbewoond gebied zullen rijden MAAR 'vlug' bestaat hier echter niet. Na een hectische rit door het drukke centrum komen we bij de bank aan waar ze echter onze bankkaarten niet kunnen aanvaarden en ook geen dollars in som kunnen wisselen. De dames roepen er een bankbediende bij die Engels spreekt om een oplossing te zoeken. De vriendelijke jongeman belt een kwartiertje rond om uit te zoeken waar we met onze kredietkaart terecht kunnen. Welgeteld één bank aan de andere zijde van de stad kan ons helpen. Hij legt ons de weg uit maar beseft meteen dat we het nooit voor sluitingstijd zullen vinden en stelt voor om ons met zijn wagen te brengen.Tijdens de rit beseffen we maar hoe groot de schade van de rellen echt is: alle horeca zaken en winkels zijn uitgebrand of stukgeslagen alsook vele woningen en volledige appartementsblokken.

  

Beka vraagt ons waarom we naar hier gekomen zijn en of we niet bang zijn. Als we vragen of we moeten bang zijn en waarvan begint hij zijn schrijnend verhaal. Slechts een paar maand terug stond de ganse stad in lichterlaaie en zag hij mensen voor zijn ogen doodgeschoten worden. De dagen nadien durfde niemand meer op straat. Toen zij het werk hervatten in de bank leefde iedereen in angsten zelfs nu nog worden er geregeld mensen ontvoerd en vermoord weet hij ons te vertellen. De vijand is echter onzichtbaar en niemand vertrouwt nog iemand. De haat tussen Uzbeken en Kirgies zal volgens hem nog generaties doorgaan en een nieuwe oorlog is zeker nog in aantocht vreest hij. We luister vol interesse naar zijn verhaal terwijl hij zich verontschuldigd voor de staat waarin zijn, eens zo mooie stad, zich nu bevind.

Aangekomen bij de betreffende bank blijkt deze ook volledig stukgeslagen en bestaat ze enkel nog uit een klein met houten platen opgebouwd hokje binnenin het vernielde gebouw. Beka vertelt ons dat hij ook nu nog constant in angst leeft en daarom elk weekend naar het platte land (nou ja plat ??? ) trekt bij vrienden waar alles veilig is en stelt voor om ons de stad uit te escorteren.We aanvaarden het aanbod en volgen hem met onze wagens tot even voorbij Jalallabad waar we neerstrijken in een typisch wegrestaurantje waar de schaslik al op de buiten bbq ligt te garen.

  

Na de maaltijd verzamelen er zich terug een paar geïnteresseerden rond ons en we krijgen allen een Kirgizisch hoedje cadeau. We wisselen t-shirts uit en worden getrakteerd op een stevige slaapmuts. ’s Avonds worden de stoelen aan de kant geschoven en parkeren we onze wagens op het terras voor we ons bedje in duiken.

02-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Vier graden stond er op het binnenthermometertje deze morgen toen we wakker werden. Onze ruiten waren aangevroren aan de binnenkant maar toch kwam er reeds een klein zonnestraaltje binnen piepen. We wurmden ons in onze warmste kledij en kropen uit onze bevroren wagentjes. De batterij van Rudy had de vrieskoude van verleden nacht niet overleefd en liet het afweten. Een kwartiertje de startkabels er op en we konden gelukkig weer starten.

Toen we gingen aankloppen bij de douane barak kwam een geeuwende militair opendoen die er blijkbaar geen zin in had. Deze afgelegen grensovergang krijgt slechts zelden bezoekers en ze vroegen ons wat vijf Belgen hier in godsnaam kwamen doen. Op weg naar Mongolië antwoorden we. Na een kleine twee uurtjes stonden we dan uiteindelijk op Kirgizische bodem.

De mist was reeds grotendeels opgeklaard en we reden tussen het besneeuwde landschap verder. De volgende beklimming van de volgende pas werd een ware smeerboel: door het smeltwater was de grindweg omgevormd tot een ware modderpoel. Alhoewel de wielen constant doordraaiden slaagden onze Franse busjes er in tot helemaal boven te klimmen. Onze auto’s zaten volledig onder de modder en door de ruiten zag je millimeter ver meer.

Eenmaal terug beneden gaven we ze dus een flinke schrobbeurt bij het eerste bergstroompje dat we tegenkwamen. De koelradiatoren zaten echter ook volledig dicht waardoor we geregeld halt moesten houden om oververhitting te voorkomen. Deze moeten spoedig uitgeblazen worden.

Op de weg naar Osh rijden we twee motards op offroad motoren tegen het lijf; een Duitser en een Belg warempel!! We wisselen wat anekdotes uit en polsen naar wat er ons nog te wachten staat. Zij komen immers vanwaar wij heen moeten.

De Pamier is een verschrikkelijk moeilijk te temmen maar ohhh … zo mooie monster. En we zijn allen opgetogen deze uitdaging met glans te hebben doorstaan. De temperatuur is ondertussen weeral gestegen tot een 30°C. De laatste honderd kilometers tot Osh verlopen onverwacht aangenaam over mooie asfaltwegen. Dit in schril contrast met de voorbije weken. Ook de laatste GSM-verbinding is reeds van enkele dagen geleden waardoor we alle contact met de rest van de wereld kwijt raakten. Internetverbindingen zijn hier al helemaal onvindbaar ...

  

  

Als we uiteindelijk tegen de avond door de slagbomen van de zwaar bewaakte controlepost bij Osh rijden zijn we geschokt bij het zien van alle uitgebrande woningen die we massaal langs beide kanten van de weg zien. Het heeft er hier tijdens de laatste onrusten blijkbaar hard tegenaan gegaan. Momenteel is alles weer rustig en gaat het leven in Osh terug zijn normale gangetje.

Volgende week zit de kans er in dat, na de verkiezingen, de hitte weer oplaait werd ons verteld. Tegen dan willen we dan ook het land verlaten hebben! Maar vannacht overnachten we in het bruisende Chinese gedeelte van de stad en wanen ons even in Peking!!

01-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Kharugh is een zeer moeilijke en afgelegen stad die verrassend westers overkomt onder andere door de wagens en kledij van zijn inwoners. Deze stad speelt tevens een sleutelrol in de Afghaanse opiumsmokkel. Alle opium wordt via deze grens doorgesluisd naar Rusland en zo verder naar de westerse wereld. Naar verluid heeft de Tadzjiekse regering niet veel vat op deze remote regio en wordt de plak hier gezwaaid door een drietal rijke families. Er hangt hier dan ook een ongewone sfeer en we maken ons hier zo snel mogelijk uit de voeten.

Net buiten de stad stuiten we terug op de slagbomen van een checkpoint waar we te horen krijgen dat we de verkeerde stempel in onze visa hebben staan. Dat wil zeggen dat we enkele honderden kilometers moeten omrijden, notabene door een gebied dat door Tsjetsjeense rebellen wordt geregeerd! We houden echter vol dat deze fout niet aan ons ligt en kunnen gelukkig een deal sluiten: als we een douanier een ritje naar zijn thuisdorp bezorgen zullen de slagbomen open gaan en zullen we verder geen problemen meer krijgen. Zo beloven ze. En zo geschiedde. Mooi opgelost dus en Gunther krijgt weer gezelschap.

  

Na de man met de grote pet te hebben uitgelaten starten we aan een beklimming naar het hoog plateau van de Pamir. Deze omgeving beschrijven is onbegonnen werk maar we voelen ons net drie kleine stipjes tussen deze imposante bergen die voortdurend van kleur en vorm veranderen. Het plateau ligt boven de 3500m en de eerste symptomen van hoogte ziekte steken reeds de kop op.

  

Buiten een paar Chinese truckers en hier en daar een schaapsherder rijden we hier helemaal alleen. Tegen de avond nemen we een herder mee naar Murghab, het enige dorp zijn naam waardig. Aangekomen bij zijn thuis worden we natuurlijk op de thee uitgenodigd en moeten we ook blijven voor het avondmaal. In hun primitieve huisje zitten we samen met de ganse familie op zelfgemaakte tapijten en eten een soort noedels met schaap. Het kacheltje op koeienmest zorgt voor een gezellige warmte (en een apart geurtje).

  

Opa is zeer vereerd met dit hoog bezoek en laat ons zijn collectie edelstenen zien die hij vond tijdens zijn tochten. De herders leggen een parkoers af van soms meer dan duizend kilometers. Hij toont ons robijnen, kwarts en klopjes goud. We moeten beloven niets aan de politie te vertellen en krijgen elk een stukje kwarts cadeau. Omdat hij vooral veel interesse had in onze mijnwerkers lampjes schenken we er hem eentje zodat hij ook s’avonds op schatten jacht kan gaan. Hij bedankt ons uitbundig.

‘s Morgens krijgen we geitenmelk thee met zelfgebakken brood als ontbijt en trekken we verder terwijl de ganse familie ons nawuift.

29-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Vanaf hier volgen we vandaag de rivier die de grens vormt met Afghanistan. Zelfs met de aanwezigheid van zwaar bewapende grenspatrouilles voelen we ons niet echt onveilig. We volgen het leven aan de overkant en zien herders met hun kuddes, zwart gesluierde vrouwen en schoolkinderen in primitieve dorpjes.

Onderweg maken we gebruik van een paar betonnen rampen om onze carterplaten te monteren en de schade van onze woeste bergrit vast te stellen. Ingedeukte carters, geplooide stuurstangen en gedeukte bodemplaat zijn ons deel. We kloppen de carterplaten terug in vorm, regelen de geometrie bij terwijl een trucker ons komt vergezellen. Hij trakteert ons op thee terwijl hij zijn uitlaat hersteld. Een paar geweerschoten in de bergen schrikken ons even op …

Even later krijgt de wagen van Alain een paar klappen te veel en moet de rechter voorband eraan geloven. Gelukkig hebben we voldoende reservewielen bij.

Aan onze linkerzijde rijzen de afbrokkelende bergen honderden meters langs ons op terwijl rechts de woest kolkende rivier zijn weg door de rotsen klieft. Tegen de avond arriveren we in een stadje waar alle huizen steevast ommuurd zijn en met zware poorten afgeschermd. We krijgen een parkingplaats aangeboden op een eveneens ommuurd maar vervallen fabrieksterrein, vol met oude Russische legertrucks. Alain voelt er zich alvast is zijn nopjes in dit paradijs voor oldtimer liefhebbers. In de Sovjet periode was dit blijkbaar een florerend bedrijf maar nu schiet er niet veel meer dan een hoop oud ijzer van over.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Vandaag zou de zwaarste rit worden tot nu toe. Al na een paar kilometer werd de weg alsmaar slechter tot we aan de beklimming van de bergpas voor vandaag begonnen. Van een straat was hier geen sprake meer! Eerst was het nog een grindpad dat echter even verder overging in een niet meer dan een hobbelig ezelspad! We bleven maar stijgen en vroegen ons geregeld af of dit nog wel de juiste weg kon zijn. Bij navraag aan een local bleek het wel degelijk de juiste, en bovendien de enige, baan naar Kharugh te zijn.

Onze Franse karretjes zijn echt niet voor dit zware terrein gemaakt en we trekken ons moeizaam richting hemel. De tegenliggers kunnen we gelukkig op één hand tellen want doubleren is hier steeds een riskante operatie. We trekken een spoor van opwaaiend stof en rondvliegende stenen door dit desolate gebied en hoewel er hier van beschaving geen sprake meer is komen we toch geregeld militaire checkpoints tegen waar we telken moeten registreren.

Het is een onbeschrijfelijke zware rit die uiterste concentratie vergt om de diepe kuilen te ontwijken en de afgrond te vermijden. We schakelen constant tussen eerste en tweede versnelling maar komen niet sneller dan met 25 km/h. vooruit.

Naast een paar kleine dorpjes met lemen huizen en hier en daar een herder met zijn kudde, zijn we hier helemaal alleen op deze eenzame hoogte. We motiveren elkaar om de moed er in te houden en door te zetten .We slaan de lunch over en spurten verder. Als we uiteindelijk de top bereiken doet Rudy een vreugdedansje bovenop zijn Renault. Even verder stuiten we - ongelofelijk maar waar - op een checkpoint met vier verwonderde soldaten in een krakkemikkige schuilplaats. Ze feliciteren ons met deze prestatie en controleren onze documenten. Ze kunnen bijna niet geloven dat we met deze twee wiel aangedreven wagens tot hier geraakt zijn en bieden aan om ze van ons over te kopen, een aanbod dat we echter moeten weigeren.

Het hoogtemetertje wijst 3200 M boven zeeniveau aan. Tijdens de afdaling gaat het er al even woest aan toe en knarste het stof tussen onze tanden en doen onze longen pijn. De ijle lucht speelt sommigen van ons parten en de wagens krijgen ontelbare klappen te verwerken met alle gevolgen van dien .Morgen wordt het een sleuteldag.

We nemen geregeld mensen mee naar hun dorp. Ze waarschuwen ons voor terroristen die schieten vanuit de Afghaanse bergen. We zien dan ook veel militaire schuilplaatsen, schietputten en bunkers onderweg. Uiteindelijk terug in de vallei willen we ons kamp opstellen op een stukje vlak land maar we worden gewaarschuwd dat er in deze regio niet wild mag worden gekampeerd omdat we hier slechts op een steenworp van Afganistan zitten en het leger hier constant patrouilleert. We mogen evenwel in de afgesloten tuin van een oude man kamperen die ons overstelpt met vers fruit uit zijn mini-boomgaard. We praten nog even na met zicht op de Afghaanse bergen en kruipen doodmoe in onze bedstee.

27-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Samarkant tot Dunshabe
De dertig kilometer tot de grens duurden alweer iets langer dan gedacht; het totale gebrek aan bewegwijzering, dwingt ons ertoe om de haverklap de weg te vragen. Uiteindelijk aan de grens worden we vriendelijk het land uitgestempeld maar als we ons bij de Tadzjiekse grenspost aanbieden blijkt onze visa pas vanaf morgen te lopen. Weerkeren mag niet meer en dus zitten we terug een nachtje in niemandsland. We zetten ons kamp op en maken van de gelegenheid gebruik om onze ophanging nog eens te demonteren en de kleine kwaaltjes van onze wagens te genezen.

De volgende ochtend worden we wakker met zicht op de uitlopers van het Pamiergebergte en genieten onder het ontbijt van de mooie zonsopgang. De grenspost bestaat uit niet meer dan een paar vervallen houten barakken maar de militairen zijn super vriendelijk en nadat we terug een dozijn stempels rijker zijn worden we getrakteerd op een kopje Tadzjiekse thee bij de douane.

Het eerste gedeelte van de weg naar de hoofdstad is barslecht: het wordt meteen een goede voorbereiding op de Pamier. Het uitzicht daarentegen is opnieuw wonderlijk! We volgen het grindpad langs de woeste rivier. De steile wanden van het ruige gebergte rijzen metershoog langs ons op onder een staalblauwe hemel. We doorwaden kleine waterstroompjes en rijden over bedenkelijke brugjes. We rijden natuurlijk ook nog eens een paar kilometertjes verloren en helpen een gestrande Lada-rijder onder massale belangstelling van de dorpskinderen.

Rudy kan het aanbod van een ritje op de ezel niet weerstaan en gooit zijn been even over het kleine lastdiertje. Rond 17.30 rijden we via een houten brugje een verlaten bergdorpje binnen en vragen de dorpsoudsten of we er mogen overnachten. Zoals reeds verwacht werden we opnieuw vriendelijk onthaald en krijgen we appels en gedroogd fruit cadeau. Na het eten trakteren we de kleintjes op een paar Tom en Jerry filmpjes op onze laptop. Verwondering en blije gezichtjes alom natuurlijk. Voor we ’s morgens opnieuw afscheid nemen van onze gastheren schenken we nog een doos kinderkledij en knuffels en worden hartelijk bedankt en uitgewuifd.

In het eerder zielloze Dunshabe tanken we de wagens en de jerrycans volledig vol want diesel is hier zeer schaars en net vanaf hier beginnen we aan de beklimming van één van de extreemste routes van de wereld namelijk The Pamier Highway!!

 
In afwachting van de foto’s van onze Leeuwen kunt u hier klikken om alvast een indruk op te doen.

De eerste etappe van deze bergrit was alvast een beproeving voor mens en machine. Het grindpad varieert van slecht tot slechter. Een verwrongen autowrak onderweg herinnert ons nogmaals aan de gevaren van dit bergpad. Bij het doubleren van de tegenliggers knijpen we alvast de ogen dicht (voor het opwaaiend stof natuurlijk).

Tegen zonsondergang houden we halt in een afgelegen dorpje en worden alweer overstelpt met streekproducten door de lokale boerenkinderen. Naast honing en tomaat krijgen we ook zelfgemaakte yoghurt, noten, perziken en zonnebloempitten. Met een volle maag duiken we onder de dikke dekens want de temperatuur daalt hier sterk op deze hellingen tussen de besneeuwde toppen.

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Wie meer info over Tadzjikistan wil lezen kan hier klikken.

24-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

De weg verslechterd alsmaar en onze wagens worden binnenin bedolven onder het kurkdroge poederzand. Net voor Samarkand parkeren we ons voor een prachtige moskee voor de lunch. We smikkelen sappige tomaten met verse ui en paprika’s en het versgebakken brood gaat er in als zoete koek. Plots komt de Iman ons uitnodigen op de thee. We kunnen niet weigeren en volgen hem naar de chorpoya (een enorm bed dat hier dienst doet als zitplaats) en krijgen thee met gekruid brood aangeboden. De Iman stelt ons voor aan enkele hooggeplaatste religieuzen en we hebben een open gesprek over religie en de wereldproblematiek. Tenslotte zingt de Iman een lied voor ons en wenst ons een behouden reis naar het Oosten. We gaan licht aangegrepen weer verder.

Hier in één van de belangrijkste steden van de zijderoute zijn we alweer betoverd van de sfeer die deze oude stad uitstraalt en gaan op zoek waar we ons kunnen registreren, immers, we zijn al 2 dagen in het land en het is dus de hoogste tijd. Het zijderoute gevoel zit bij iedereen al tot in de diepste vezel. We vinden een goedkoop hotel pal in het centrum van de oude stad, hotel Zarina. We ontmoeten hier een inwoner van Tashkent die ons voor stelt om samen met hem de stad te bezoeken. Het wordt een prachtige avond met een bezoek aan de moskee en de madressa (school voor leerlingen van de Koran). We mogen ook binnen in de minaret en beklimmen de vele trappen om tot helemaal bovenaan te gaan en genieten er van het prachtige uitzicht over de stad. De volgende dag hebben we allemaal spierpijn van de beklimming, en dan te bedenken dat vroeger de Iman deze trappen 5 maal per dag beklom om op te roepen tot het gebed.

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Om de nieuwe reeks foto's te bekijken klik hier of klik op link Fotoalbum 'De missie' links bovenaan deze pagina om alle foto's sinds het vertrek te zien.

22-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

 
Een impressie van Murv

 
In afwachting van hun verslag en foto's kunt u hier alvast foto's van Bukhara terugvinden

Vanmorgen gaan we zoals gewoonlijk héél vroeg op pad want we moeten voor 16.00H het land uit omdat dan de grens sluit. Onderweg rijden we door de indrukwekkende ruines van de stad Merv. We stoppen bij een loketje waar we een toestemming kopen voor 5 foto's en nemen er natuurlijk een honderdtal. Verder betalen we ongeveer het honderdvoud van de lokale bevolking om een gammele pontonbrug over te steken en zo tot bij de grens te komen.

 

Bij de grens komen we er met zo'n tien paspoortcontroles en evenveel stempels vanaf. We nemen enkele reizigers en hun zware bagage mee door de twee kilometers niemandsland die de twee landen scheidt en wachten, samen met een bonte bende lokale vrouwen, ongeveer een uur voor een gesloten poort tot een militair ons binnen roept. De hilarische taferelen die zich het komende uur afspelen zijn niet te omschrijven maar we worden vriendelijk geholpen door klungelige douanes en soldaten. Ze beschikken hier welgeteld over twee balpennen waar van er ééntje niet werkt en de tweede hapert. We schenken er hun eentje van ons … het stempelkussentje is leeg en een kalkeerpapier zit omgekeerd tussen de formulieren: ONVOORSTELBAAR!! Wanneer we uiteindelijk vriendelijk de streep overgelaten worden vraagt één van de douaniers of we hem 100Km verder willen afzetten. We stemmen natuurlijk in en geven de brave man een lift.

 

In de duisternis rijden we richting Bukara. Onverlichte tractoren, ezelkarren, fietsers, … zijn samen met de gaten in de weg onze grootste struikelblok maar we komen toch veilig aan en kamperen op een T.I.R. parking tussen de truckers. De lokale loopjongen brengt ons gratis bier en brood en weigert geld van ons aan te nemen dus schenken we hem een sweater en t-shirt wat hij beschaamd aanvaard.

 

In Uzbekistan hebben we uiteindelijk onze vrijheid terug en kunnen we met een gezapig tempo via een relatieve goede asfaltweg de steppes doorkruisen. De steden ademen een onvervalste zijderoute sfeer uit en we doen inkopen in de historische bazaar waar handelaars hun tapijten, aardewerk, koperwerk en kruiden slijten. Onderweg stoppen vriendelijke politie mensen ons geregeld maar deze zijn enkel geïnteresseerd in ons verhaal en niet in onze dollars of onze documenten.

21-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

  
Een paar sfeerbeelden van de stad waar onze Leeuwen zich nu ophouden.
Klik hier voor de bron van deze foto's waar u nog veel meer kunt ontdekken over Mary.

We dachten het vandaag wat rustiger aan te doen maar dat lukte alweer niet. Onze gids vertelde ons dat we voor 16 uur ons in Mary moeten laten registreren bij de politie. Dit wil zeggen dat we de ganse dag moeten rijden zonder pauzes. In Turkmenistan mag namelijk niet vrij worden gereisd en we hebben al vlug door dat we geen contact met de bevolking mogen maken en we worden aan sneltreintempo door het land gejaagd.

Wanneer we toch even halt houden bij een meloenverkoopster langs de weg handelt onze begeleider de koop af en moeten we onmiddellijk weer verder. De politie stopt ons bijna nooit en we hebben de indruk dat ze overal op de hoogte zijn van onze doortocht (big brother is watching us ). Als we vragen naar een internetcafé is het antwoord steevast: die zijn gesloten. Internet was hier tot voor kort verboden maar de huidige dictato ... euh excuseer ... president liet het onlangs toch toe alhoewel onze gids vertelde dat hij er momenteel geen toegang meer tot had en het opnieuw moest aanvragen bij god weet wie want hier in Papieristan draait alles om stempels, vergunningen en vooral papiertjes.

We razen dus aan hoog tempo over de barslechte wegen. De asfaltwegen zitten vol kuilen en diepe (zéér diepe) sporen van de zware Sovjet trucks die hier massaal over denderen. Deze republiek heeft natuurlijk ook een mooie kant. De grote zwartharige schoonheden hebben hier prachtige Oosterse jurken om hun slanke leest en hebben kleurrijke hoofddoeken om. We zijn eensgezind akkoord dat ze tot de mooiste van hun soort behoren en ze maken het de mannelijke helft van de Desertlions dan ook niet gemakkelijk om zich op de weg te concentreren wanneer ze elegant voorbij slenteren.

We vullen onze tank nokvol met diesel voor nog geen 7 dollar en een halve liter bier kost, evenals een fles vodka, slechts enkel cents. We rijden via de brede boulevards van Mary rond 14.30 tot bij het kantoor waar we moeten registreren en krijgen alweer een hoop stempels en papiertje erbij. We mogen niet vrij kamperen in de wagens en vinden onderdak in een oud Sovjet appartementen waar de luxe alweer ver te zoeken is.

 

20-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Op deze varende rattennest die ons de Kaspische zee overbrengt zijn we samen met enkele Turkmeense vrouwen de enige passagiers aan boord. We hangen wat rond op het bovendek, bewonderen de mooi verlichte booreilanden onderweg en picknicken in onze stinkende kajuit.

  

Rond 7 uur meren we aan in de kleine haven van Turkmenbassy. Enkele militairen en een douanier komen aan boord en onderhandelen meer dan een uur met de kapitein voordat de vracht gelost mag worden. Wanneer we ons eindelijk bij de douane aanbieden vertellen ze ons dat we zonder officiële gids het land niet binnen mogen en werden wederom verplicht op het douaneplein te wachten. Wij boekten reeds een gids vanuit België maar die was blijkbaar niet op post blijkbaar maar na wat heen en weer gebel werd ons beloofd dat de gids in aantocht was. Na drie uur kwam hij uiteindelijk opdagen. Na welgeteld 10 verschillende loketjes en de goedkeuring van de dokter stonden we met een dozijn officiële documenten in de hand uiteindelijk om 17 uur aan de poort toen de douaniers ons nog eens een paar van onze bagage pakketten deden openmaken ter controle. Met een vriendelijke groet werden we dan toch vrijgelaten op Turkmeense bodem.

Onze gids Maksa raad aan om tot zonsondergang verder te rijden door de woestijn want morgen wacht ons een zware rit over slechte wegen naar de hoofdstad. We rijden op een verlaten hobbelige asfaltweg dwars door de woestijn en zijn na een tijdje reeds gewend aan de kamelen die hier geregeld onze weg kruisen. s' Avonds parkeren we op een truckers parking tussen de Kamaz trucks en drinken nog een slaapmuts in het cafeetje.

We vertrekken zoals gepland heel vroeg en rijden opnieuw door de stoffige woestijn die na enkele honderden kilometers plots overgaat in een groene oase met katoenvelden. Dit gebied danken de Turkmenen aan de Sovjets die na de oorlog een kanaal aanlegden vanuit het noorden om hier de akkers te bevloeien.

Tijdens de picknick tussen de katoen plantages verteld onze gids dat hij ons zal meenemen naar een ondergronds meer met helende krachten. Hij leidt ons de bergen in naar de ingang van de grot waar we ongeveer 50m in de aarde afdalen om uiteindelijk deze prachtige ondergrondse warmwaterbron te aanschouwen. We nemen een duik in het naar zwavel stinkende maar kristalheldere water dat maar lieftst 37 °C bedraagt. Na een half uurtje raakt onze huid licht geïrriteerd en klimmen we opnieuw richting zonlicht om onze rit voor vandaag verder te zetten.

  

De weg varieert van goed naar zeer slecht en onze auto’s wiebelen als rubberbootjes op een woelige zee tot we halt houden bij de grootste moskee van centraal Azië. We brengen een blitzbezoek en komen verblind door de pracht van dit bouwwerk terug buiten om de laatste kilometers af te leggen tot Asgabat. De hoofdstad is verrassend modern en imposant met al haar verlichte gebouwen en brede boulevards. Overal prijken vereringen aan hun grote president. We gaan op zoek naar onze stek voor de nacht...

18-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

We waren reeds verwittigd over de corrupte Azerbeidjaanse politie maar hadden het toch nog enigszins onderschat: op de 500km die we vandaag moeten afleggen worden we welgeteld acht keer gestopt door de politie en onterecht beschuldigd van te snel te rijden, een stopteken te hebben genegeerd en op de verkeerde kant van de weg te hebben gereden.

Maar telkens houden we voet bij stuk en weigeren te betalen. We maken er een sport van om geen enkele verkeersovertreding te maken en houden ons dus netjes aan de belachelijke snelheidsbeperkingen, doen braafjes de gordel om, rijden niet over witte lijntjes en gebruiken telkens het pinkertje. Dolle pret over de cb’s en we verwittigen elkaar telkens als onze vrienden (lees politie) opnieuw ergens op ons staan te wachten. Het duurt dus oneindig lang om in Baku te geraken maar we zijn maar al te fier dat we geen cent smeergeld hebben betaald, al heeft het Alain de laatste keer meer dan een uur discuteren gekost om de corrupte smeerlappen af te schudden.

We komen opnieuw na zonsondergang in de stad aan en gaan op zoek naar de haven. We roepen de hulp in van een taxi om voor te rijden en beleven de dolste rit van ons leven. Naderhand zijn we verwonderd geen aanrijdingen te hebben gehad én nog meer verwonderd in de verkeerde kant van deze immense stad te zijn terechtgekomen. We moeten dus 30km terug maar beslissen dit vandaag niet meer te doen en te wachten tot 3 uur ’s nachts om ons opnieuw in deze heksenketel te storten, dan zal het verkeer immers wat geluwd zijn. Inmiddels krijgen we op de parking waar we afwachten gebak en bier van de pompbedienden aangeboden. Wanneer we opnieuw de stad induiken op zoek naar de juiste haven krijgen we escorte van een pizza boy op zijn scooter die achteraf elke beloning weigert.

  

Verwondering alom als we gewoon ons kamp beginnen op te stellen en de veerpoten van onze auto’s beginnen te demonteren. We verwijderen ook alle stikkers van onze wagens want het kan gewoon niet meer verder zo; we vallen veel te veel op en zijn gewoon rijdende doelwitten voor de politie. We nemen de tijd om onze haren te wassen, de was te doen en te genieten van het warme weer op deze eerste rustdag. Na een tijdje komen de politie en douanebeambten beetje bij beetje contact zoeken met ons. Ze hebben immers niet alle dagen de kans om met een Europeaan te spreken. Even later is het ijs gebroken en worden er reeds grappen gemaakt. Ze zijn vooral nieuwsgierig naar ons loon en de prijs van auto’s in België.

17-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Een impressie van Baku (bron: Wikipedia)

Meer info over de stad Baku: zie ==> Info Wikipedia Baku
Meer info over de stad Türkmenbaşy ==> Info Wikipedia Türkmenbaşy

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

20:11 Vandaag door 8 politiecontroles geraakt zonder ook maar 1€ te betalen We gaan nu gaan slapen. We zijn op zo'n 30km van Baku. Morgen proberen een ticket te kopen want de flikken zijn wel héééél corrupt in

15-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

We voelen ons weer superman na een bad in het ijskoude water van de snelstromende rivier en we zetten de reis vol frisse moed verder.

Hoe verder we richting Georgië reden hoe slechter de weg werd. Plotsklaps belanden we op onverharde tracks waarop we slechts in eerste versnelling vooruitkwamen. De carterbescherming kreeg oneindig veel klappen te verduren en het chassis werd erg toegetakeld: dit moet later zeker hersteld worden!

Nu moeten we eerst de Georgische grens zien te bereiken. Na enkele kilometers verloren te zijn gereden in dit gebergte waar weinig bewoning is en al helemaal geen bewegwijzering is, worden we door de lokals geëscorteerd naar het hooggebergte (2600 meter) dat ons naar de grens moet leiden. Onderweg kruipen we door middeleeuwse dorpjes met houten huisjes en loslopend vee en worden we overal op thee uitgenodigd. Helaas maar moeten we vlug verder langs de barslechte wegen. Eens aan de grens blijkt de overgang gesloten om Allah mag weten welke reden. We moeten 100 km omrijden naar de volgende grenspost die om 1600 H sluit...

13-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie