17:08 Gisteren slechts 150 km kunnen rijden wegens de hele slechte wegen van een bergpas van 3.200 meter. Vandaag 235 km tegen de Afghaanse grens afgelegd. We staan nu op een bewaakte parking in Kharugh.
Vanaf hier volgen we vandaag de rivier die de grens vormt met Afghanistan. Zelfs met de aanwezigheid van zwaar bewapende grenspatrouilles voelen we ons niet echt onveilig. We volgen het leven aan de overkant en zien herders met hun kuddes, zwart gesluierde vrouwen en schoolkinderen in primitieve dorpjes.
Onderweg maken we gebruik van een paar betonnen rampen om onze carterplaten te monteren en de schade van onze woeste bergrit vast te stellen. Ingedeukte carters, geplooide stuurstangen en gedeukte bodemplaat zijn ons deel. We kloppen de carterplaten terug in vorm, regelen de geometrie bij terwijl een trucker ons komt vergezellen. Hij trakteert ons op thee terwijl hij zijn uitlaat hersteld. Een paar geweerschoten in de bergen schrikken ons even op
Even later krijgt de wagen van Alain een paar klappen te veel en moet de rechter voorband eraan geloven. Gelukkig hebben we voldoende reservewielen bij.
Aan onze linkerzijde rijzen de afbrokkelende bergen honderden meters langs ons op terwijl rechts de woest kolkende rivier zijn weg door de rotsen klieft. Tegen de avond arriveren we in een stadje waar alle huizen steevast ommuurd zijn en met zware poorten afgeschermd. We krijgen een parkingplaats aangeboden op een eveneens ommuurd maar vervallen fabrieksterrein, vol met oude Russische legertrucks. Alain voelt er zich alvast is zijn nopjes in dit paradijs voor oldtimer liefhebbers. In de Sovjet periode was dit blijkbaar een florerend bedrijf maar nu schiet er niet veel meer dan een hoop oud ijzer van over.
28-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
27-09-2010
Dag 24 : Tadzjikistan - sms + reisverslag.
8:53 Eerste etappe van 255km zit erop in de pirmay stoffige slechte wegen. Mooie uitzichten! Slaapplaats tussen de bergen op de koeweide. De plaatselijke bevolking brengt ons Tomaten, yoghurt en noten.
Ingezonden reisverslag:
Vandaag zou de zwaarste rit worden tot nu toe. Al na een paar kilometer werd de weg alsmaar slechter tot we aan de beklimming van de bergpas voor vandaag begonnen. Van een straat was hier geen sprake meer! Eerst was het nog een grindpad dat echter even verder overging in een niet meer dan een hobbelig ezelspad! We bleven maar stijgen en vroegen ons geregeld af of dit nog wel de juiste weg kon zijn. Bij navraag aan een local bleek het wel degelijk de juiste, en bovendien de enige, baan naar Kharugh te zijn.
Onze Franse karretjes zijn echt niet voor dit zware terrein gemaakt en we trekken ons moeizaam richting hemel. De tegenliggers kunnen we gelukkig op één hand tellen want doubleren is hier steeds een riskante operatie. We trekken een spoor van opwaaiend stof en rondvliegende stenen door dit desolate gebied en hoewel er hier van beschaving geen sprake meer is komen we toch geregeld militaire checkpoints tegen waar we telken moeten registreren.
Het is een onbeschrijfelijke zware rit die uiterste concentratie vergt om de diepe kuilen te ontwijken en de afgrond te vermijden. We schakelen constant tussen eerste en tweede versnelling maar komen niet sneller dan met 25 km/h. vooruit.
Naast een paar kleine dorpjes met lemen huizen en hier en daar een herder met zijn kudde, zijn we hier helemaal alleen op deze eenzame hoogte. We motiveren elkaar om de moed er in te houden en door te zetten .We slaan de lunch over en spurten verder. Als we uiteindelijk de top bereiken doet Rudy een vreugdedansje bovenop zijn Renault. Even verder stuiten we - ongelofelijk maar waar - op een checkpoint met vier verwonderde soldaten in een krakkemikkige schuilplaats. Ze feliciteren ons met deze prestatie en controleren onze documenten. Ze kunnen bijna niet geloven dat we met deze twee wiel aangedreven wagens tot hier geraakt zijn en bieden aan om ze van ons over te kopen, een aanbod dat we echter moeten weigeren.
Het hoogtemetertje wijst 3200 M boven zeeniveau aan. Tijdens de afdaling gaat het er al even woest aan toe en knarste het stof tussen onze tanden en doen onze longen pijn. De ijle lucht speelt sommigen van ons parten en de wagens krijgen ontelbare klappen te verwerken met alle gevolgen van dien .Morgen wordt het een sleuteldag.
We nemen geregeld mensen mee naar hun dorp. Ze waarschuwen ons voor terroristen die schieten vanuit de Afghaanse bergen. We zien dan ook veel militaire schuilplaatsen, schietputten en bunkers onderweg. Uiteindelijk terug in de vallei willen we ons kamp opstellen op een stukje vlak land maar we worden gewaarschuwd dat er in deze regio niet wild mag worden gekampeerd omdat we hier slechts op een steenworp van Afganistan zitten en het leger hier constant patrouilleert. We mogen evenwel in de afgesloten tuin van een oude man kamperen die ons overstelpt met vers fruit uit zijn mini-boomgaard. We praten nog even na met zicht op de Afghaanse bergen en kruipen doodmoe in onze bedstee.
27-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
26-09-2010
Dag 23 : Tadzjikistan - sms + reisverslag.
5:52 Vannacht in een bergdorpje op 110 km van Dushanbe(*) overnacht. We hebben deze morgen kinderkleding overhandigd aan de plaatselijke schoolmeester die het verdeelde aan de mensen. Vandaag trekken we het Pamir gebergte(*) in!
* = zie kaartje en uitleg dag 21.
Ingezonden reisverslag:
Samarkant tot Dunshabe
De dertig kilometer tot de grens duurden alweer iets langer dan gedacht; het totale gebrek aan bewegwijzering, dwingt ons ertoe om de haverklap de weg te vragen. Uiteindelijk aan de grens worden we vriendelijk het land uitgestempeld maar als we ons bij de Tadzjiekse grenspost aanbieden blijkt onze visa pas vanaf morgen te lopen. Weerkeren mag niet meer en dus zitten we terug een nachtje in niemandsland. We zetten ons kamp op en maken van de gelegenheid gebruik om onze ophanging nog eens te demonteren en de kleine kwaaltjes van onze wagens te genezen.
De volgende ochtend worden we wakker met zicht op de uitlopers van het Pamiergebergte en genieten onder het ontbijt van de mooie zonsopgang. De grenspost bestaat uit niet meer dan een paar vervallen houten barakken maar de militairen zijn super vriendelijk en nadat we terug een dozijn stempels rijker zijn worden we getrakteerd op een kopje Tadzjiekse thee bij de douane.
Het eerste gedeelte van de weg naar de hoofdstad is barslecht: het wordt meteen een goede voorbereiding op de Pamier. Het uitzicht daarentegen is opnieuw wonderlijk! We volgen het grindpad langs de woeste rivier. De steile wanden van het ruige gebergte rijzen metershoog langs ons op onder een staalblauwe hemel. We doorwaden kleine waterstroompjes en rijden over bedenkelijke brugjes. We rijden natuurlijk ook nog eens een paar kilometertjes verloren en helpen een gestrande Lada-rijder onder massale belangstelling van de dorpskinderen.
Rudy kan het aanbod van een ritje op de ezel niet weerstaan en gooit zijn been even over het kleine lastdiertje. Rond 17.30 rijden we via een houten brugje een verlaten bergdorpje binnen en vragen de dorpsoudsten of we er mogen overnachten. Zoals reeds verwacht werden we opnieuw vriendelijk onthaald en krijgen we appels en gedroogd fruit cadeau. Na het eten trakteren we de kleintjes op een paar Tom en Jerry filmpjes op onze laptop. Verwondering en blije gezichtjes alom natuurlijk. Voor we s morgens opnieuw afscheid nemen van onze gastheren schenken we nog een doos kinderkledij en knuffels en worden hartelijk bedankt en uitgewuifd.
In het eerder zielloze Dunshabe tanken we de wagens en de jerrycans volledig vol want diesel is hier zeer schaars en net vanaf hier beginnen we aan de beklimming van één van de extreemste routes van de wereld namelijk The Pamier Highway!!
De eerste etappe van deze bergrit was alvast een beproeving voor mens en machine. Het grindpad varieert van slecht tot slechter. Een verwrongen autowrak onderweg herinnert ons nogmaals aan de gevaren van dit bergpad. Bij het doubleren van de tegenliggers knijpen we alvast de ogen dicht (voor het opwaaiend stof natuurlijk).
Tegen zonsondergang houden we halt in een afgelegen dorpje en worden alweer overstelpt met streekproducten door de lokale boerenkinderen. Naast honing en tomaat krijgen we ook zelfgemaakte yoghurt, noten, perziken en zonnebloempitten. Met een volle maag duiken we onder de dikke dekens want de temperatuur daalt hier sterk op deze hellingen tussen de besneeuwde toppen.
26-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
25-09-2010
Dag 22: Tadzjikistan
Nog geen sms berichten ontvangen, wel heb ik het reisverslag ontvangen van Dag 20; dus even terugbladeren (of op link rechts van dit bericht klikken) aub.
25-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
24-09-2010
Dag 21: Oezbekistan - sms berichten.
7:08 Na een goede nachtrust zijn we der weer helemaal klaar voor, maar
eerst gaan Alain en Gunther naar de plaatselijke garage om de auto van
Gunther na te kijken ... wordt vervolgd ...
15:31 Het begint een (onhebbelijke) gewoonte te worden: we staan opnieuw stil in niemandsland tussen Oezbekistan en Tadzjikistan. Ons visum begint pas vanaf morgen te lopen. Morgen trekken we naar de bergen en de Pamire.
Ik moet toegeven, ik heb even moeten Googelen om Tadzjikistan te ontdekken; nog nooit van gehoord! Met een kort overzicht te schetsen zal ik mezelf dus zeker niet in herhaling zien vervallen.
Tadzjikistan is ongeveer 3 keer zo groot als Nederland en is erg bergachtig. Zeker de helft van het land (120.000Km²) ligt meer dan drieduizend meter boven zeeniveau. De bergen van Pamir (waarvan sprake in het sms-bericht hierboven) zijn uitlopers van de Himalaya met toppen tot over de 7.000 meter!! De hoofdstad Dushanbe ligt in het westen van het land (zie kaartje). Het land kent extreem hete zomers tegenover ijskoude winters. De gemiddelde
maximum temperaturen in juli zijn rond de 48°C, terwijl in januari
de thermometer gemiddeld -12°C aanwijst. Een verschil van zestig
graden in gemiddelde januari- en juli temperaturen komt bijna nergens
anders ter wereld voor. Er valt niet veel neerslag in Tadzjikistan. Toch zijn de valleien zijn gecultiveerd door op grote schaal irrigatie toe te
passen. Er wordt o.m. fruit, graan, groenten en katoen verbouwd.
Ingezonden reisverslag: We rijden over stoffige woestijn wegen richting Samarkand en houden halt bij de plaatselijke markt om wat proviand in te slaan. Er wordt hier zowat van alles verhandelt: van vee, meubels, kruiden, vlees tot prachtige oosterse stoffen. Bij het binnen rijden van deze openlucht markt te midden van de woestijn zijn we meteen het middelpunt van de belangstelling. Iedereen denkt meteen dat wij hier ook het materiaal op onze bagagedragers komen verkopen -vooral de banden springen hen in het oog- maar we moeten ze spijtig genoeg teleurstellen en gaan zelf wat rond snuisteren. Na enkele ogenblikken heeft de helft van de marktkramers zich rond ons verzameld. We worden hartelijk verwelkomt en moeten weeral op de foto. Kasten worden achteraan op ezels gebonden, mensen gaan samen met het vee op de karren van de tractors en wij krijgen een meloen aangeboden voor onderweg.
De weg verslechterd alsmaar en onze wagens worden binnenin bedolven onder het kurkdroge poederzand. Net voor Samarkand parkeren we ons voor een prachtige moskee voor de lunch. We smikkelen sappige tomaten met verse ui en paprikas en het versgebakken brood gaat er in als zoete koek. Plots komt de Iman ons uitnodigen op de thee. We kunnen niet weigeren en volgen hem naar de chorpoya (een enorm bed dat hier dienst doet als zitplaats) en krijgen thee met gekruid brood aangeboden. De Iman stelt ons voor aan enkele hooggeplaatste religieuzen en we hebben een open gesprek over religie en de wereldproblematiek. Tenslotte zingt de Iman een lied voor ons en wenst ons een behouden reis naar het Oosten. We gaan licht aangegrepen weer verder.
Hier in één van de belangrijkste steden van de zijderoute zijn we alweer betoverd van de sfeer die deze oude stad uitstraalt en gaan op zoek waar we ons kunnen registreren, immers, we zijn al 2 dagen in het land en het is dus de hoogste tijd. Het zijderoute gevoel zit bij iedereen al tot in de diepste vezel. We vinden een goedkoop hotel pal in het centrum van de oude stad, hotel Zarina. We ontmoeten hier een inwoner van Tashkent die ons voor stelt om samen met hem de stad te bezoeken. Het wordt een prachtige avond met een bezoek aan de moskee en de madressa (school voor leerlingen van de Koran). We mogen ook binnen in de minaret en beklimmen de vele trappen om tot helemaal bovenaan te gaan en genieten er van het prachtige uitzicht over de stad. De volgende dag hebben we allemaal spierpijn van de beklimming, en dan te bedenken dat vroeger de Iman deze trappen 5 maal per dag beklom om op te roepen tot het gebed.
23-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
Zoals het klokje thuis tikt
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens en dit gaat al helemaal op voor onze stoere Leeuwen. Van de zes (6!) tijdzones die België van Mongolië scheidt hebben ze er nu op een haar na net geen 4 genomen. Dat betekent dat ze nu precies 3 uur vooruit zijn op onze tijd. Dus als jouw klok hier 21:30 aanwijst dan is het bij onze Leeuwen al een half uur na middernacht.
Dit verklaart ook waarom de tijdstippen van de sms berichten steeds vroeger beginnen te vallen. Wie dacht dat de reden diende gezocht te worden dat ze ginds steeds sneller moe worden van het vele reizen en dus eerder hun berichten overmaken ... had het mis
Gezien we vandaag geen contact hebben kunnen leggen wil ik u om dit gemis enigszins te compenseren graag de officiële film van de start van de Mongila-Charity Rally 2010 voorstellen. Let wel: u zal onze Leeuwen er niet in terugvinden want het betreft hier de officiële start, anderhalve maand voor onze Leeuwen vertrokken en bovendien was de startlocatie in Engeland, de thuishaven van Charity Rallys.
23-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
22-09-2010
Dag 19 : Oezbekistan
Beste vrienden en sympathisanten,
Ik heb vandaag geen direct contact gehad en kan hun dan ook niet precies lokaliseren. Ik weet dat het bedoeling was om via Buxoro en Dushanbe naar Khorog te rijden maar gezien er vaak oponthoud is aan grenzen, politiecontroles of blitzbezoekjes durf ik er niet op te gokken tot waar ze gekomen zijn.
Maar geen direct contact impliceert niet per sé geen contact! Ik heb vandaag een reeks van 50 foto's ontvangen én twee aanvullende reisverslagen voor gisteren en eergisteren. Dus gauw even terugbladeren naar Dag 17 en Dag 18 en dan pas mag u op de link klikken onder onderstaande foto om de nieuwe reeks foto's te bekijken. Veel plezier!
18:53 We hebben deze morgen de stad Murv bezocht in Turkmenistan. We zijn vlot de grens Turkmenistan - Oezbekistan over geraakt. Na nog 2 uur en 100km verder gereden te hebben zijn we nu in Bukhara.
Vanmorgen gaan we zoals gewoonlijk héél vroeg op pad want we moeten voor 16.00H het land uit omdat dan de grens sluit. Onderweg rijden we door de indrukwekkende ruines van de stad Merv. We stoppen bij een loketje waar we een toestemming kopen voor 5 foto's en nemen er natuurlijk een honderdtal. Verder betalen we ongeveer het honderdvoud van de lokale bevolking om een gammele pontonbrug over te steken en zo tot bij de grens te komen.
Bij de grens komen we er met zo'n tien paspoortcontroles en evenveel stempels vanaf. We nemen enkele reizigers en hun zware bagage mee door de twee kilometers niemandsland die de twee landen scheidt en wachten, samen met een bonte bende lokale vrouwen, ongeveer een uur voor een gesloten poort tot een militair ons binnen roept. De hilarische taferelen die zich het komende uur afspelen zijn niet te omschrijven maar we worden vriendelijk geholpen door klungelige douanes en soldaten. Ze beschikken hier welgeteld over twee balpennen waar van er ééntje niet werkt en de tweede hapert. We schenken er hun eentje van ons het stempelkussentje is leeg en een kalkeerpapier zit omgekeerd tussen de formulieren: ONVOORSTELBAAR!! Wanneer we uiteindelijk vriendelijk de streep overgelaten worden vraagt één van de douaniers of we hem 100Km verder willen afzetten. We stemmen natuurlijk in en geven de brave man een lift.
In de duisternis rijden we richting Bukara. Onverlichte tractoren, ezelkarren, fietsers, zijn samen met de gaten in de weg onze grootste struikelblok maar we komen toch veilig aan en kamperen op een T.I.R. parking tussen de truckers. De lokale loopjongen brengt ons gratis bier en brood en weigert geld van ons aan te nemen dus schenken we hem een sweater en t-shirt wat hij beschaamd aanvaard.
In Uzbekistan hebben we uiteindelijk onze vrijheid terug en kunnen we met een gezapig tempo via een relatieve goede asfaltweg de steppes doorkruisen. De steden ademen een onvervalste zijderoute sfeer uit en we doen inkopen in de historische bazaar waar handelaars hun tapijten, aardewerk, koperwerk en kruiden slijten. Onderweg stoppen vriendelijke politie mensen ons geregeld maar deze zijn enkel geïnteresseerd in ons verhaal en niet in onze dollars of onze documenten.
21-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
20-09-2010
Dag 17 : Turmenistan - sms + verslag
Opgelet: ik heb vandaag de reisverslagen aangevuld vanaf dag 14 en foto's toegevoegd. Dus even terugbladeren alvorens verder te lezen ...
16:51 Na een 350 km helse rit zijn we aangekomen in de stad Mary waar we ons moesten registreren om 16:30 bij de PYGG (politie).
We dachten het vandaag wat rustiger aan te doen maar dat lukte alweer niet. Onze gids vertelde ons dat we voor 16 uur ons in Mary moeten laten registreren bij de politie. Dit wil zeggen dat we de ganse dag moeten rijden zonder pauzes. In Turkmenistan mag namelijk niet vrij worden gereisd en we hebben al vlug door dat we geen contact met de bevolking mogen maken en we worden aan sneltreintempo door het land gejaagd.
Wanneer we toch even halt houden bij een meloenverkoopster langs de weg handelt onze begeleider de koop af en moeten we onmiddellijk weer verder. De politie stopt ons bijna nooit en we hebben de indruk dat ze overal op de hoogte zijn van onze doortocht (big brother is watching us ). Als we vragen naar een internetcafé is het antwoord steevast: die zijn gesloten. Internet was hier tot voor kort verboden maar de huidige dictato ... euh excuseer ... president liet het onlangs toch toe alhoewel onze gids vertelde dat hij er momenteel geen toegang meer tot had en het opnieuw moest aanvragen bij god weet wie want hier in Papieristan draait alles om stempels, vergunningen en vooral papiertjes.
We razen dus aan hoog tempo over de barslechte wegen. De asfaltwegen zitten vol kuilen en diepe (zéér diepe) sporen van de zware Sovjet trucks die hier massaal over denderen. Deze republiek heeft natuurlijk ook een mooie kant. De grote zwartharige schoonheden hebben hier prachtige Oosterse jurken om hun slanke leest en hebben kleurrijke hoofddoeken om. We zijn eensgezind akkoord dat ze tot de mooiste van hun soort behoren en ze maken het de mannelijke helft van de Desertlions dan ook niet gemakkelijk om zich op de weg te concentreren wanneer ze elegant voorbij slenteren.
We vullen onze tank nokvol met diesel voor nog geen 7 dollar en een halve liter bier kost, evenals een fles vodka, slechts enkel cents. We rijden via de brede boulevards van Mary rond 14.30 tot bij het kantoor waar we moeten registreren en krijgen alweer een hoop stempels en papiertje erbij. We mogen niet vrij kamperen in de wagens en vinden onderdak in een oud Sovjet appartementen waar de luxe alweer ver te zoeken is.
20-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
18-09-2010
Dag 15 : Turmenistan - sms + verslag
20:14 We zijn deze morgen om 7:00 in Turkmenistan aangekomen. 20 formulieren en 50 stempels verder mochten we samen met onze gids om 17:00 (!!!) eindelijk de grenspost verlaten! We zijn nog 150 km verder het land ingereden en kamperen nu in de woestijn.
Ingezonden reisverslag:
Op deze varende rattennest die ons de Kaspische zee overbrengt zijn we samen met enkele Turkmeense vrouwen de enige passagiers aan boord. We hangen wat rond op het bovendek, bewonderen de mooi verlichte booreilanden onderweg en picknicken in onze stinkende kajuit.
Rond 7 uur meren we aan in de kleine haven van Turkmenbassy. Enkele militairen en een douanier komen aan boord en onderhandelen meer dan een uur met de kapitein voordat de vracht gelost mag worden. Wanneer we ons eindelijk bij de douane aanbieden vertellen ze ons dat we zonder officiële gids het land niet binnen mogen en werden wederom verplicht op het douaneplein te wachten. Wij boekten reeds een gids vanuit België maar die was blijkbaar niet op post blijkbaar maar na wat heen en weer gebel werd ons beloofd dat de gids in aantocht was. Na drie uur kwam hij uiteindelijk opdagen. Na welgeteld 10 verschillende loketjes en de goedkeuring van de dokter stonden we met een dozijn officiële documenten in de hand uiteindelijk om 17 uur aan de poort toen de douaniers ons nog eens een paar van onze bagage pakketten deden openmaken ter controle. Met een vriendelijke groet werden we dan toch vrijgelaten op Turkmeense bodem.
Onze gids Maksa raad aan om tot zonsondergang verder te rijden door de woestijn want morgen wacht ons een zware rit over slechte wegen naar de hoofdstad. We rijden op een verlaten hobbelige asfaltweg dwars door de woestijn en zijn na een tijdje reeds gewend aan de kamelen die hier geregeld onze weg kruisen. s' Avonds parkeren we op een truckers parking tussen de Kamaz trucks en drinken nog een slaapmuts in het cafeetje.
We vertrekken zoals gepland heel vroeg en rijden opnieuw door de stoffige woestijn die na enkele honderden kilometers plots overgaat in een groene oase met katoenvelden. Dit gebied danken de Turkmenen aan de Sovjets die na de oorlog een kanaal aanlegden vanuit het noorden om hier de akkers te bevloeien.
Tijdens de picknick tussen de katoen plantages verteld onze gids dat hij ons zal meenemen naar een ondergronds meer met helende krachten. Hij leidt ons de bergen in naar de ingang van de grot waar we ongeveer 50m in de aarde afdalen om uiteindelijk deze prachtige ondergrondse warmwaterbron te aanschouwen. We nemen een duik in het naar zwavel stinkende maar kristalheldere water dat maar lieftst 37 °C bedraagt. Na een half uurtje raakt onze huid licht geïrriteerd en klimmen we opnieuw richting zonlicht om onze rit voor vandaag verder te zetten.
De weg varieert van goed naar zeer slecht en onze autos wiebelen als rubberbootjes op een woelige zee tot we halt houden bij de grootste moskee van centraal Azië. We brengen een blitzbezoek en komen verblind door de pracht van dit bouwwerk terug buiten om de laatste kilometers af te leggen tot Asgabat.
De hoofdstad is verrassend modern en imposant met al haar verlichte gebouwen en brede boulevards. Overal prijken vereringen aan hun grote president. We gaan op zoek naar onze stek voor de nacht...
18-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
17-09-2010
Dag 14 : Azerbeidjan - verslag
Ingezonden reisverslag (samenvatting laatste drie dagen).
We waren reeds verwittigd over de corrupte Azerbeidjaanse politie maar hadden het toch nog enigszins onderschat: op de 500km die we vandaag moeten afleggen worden we welgeteld acht keer gestopt door de politie en onterecht beschuldigd van te snel te rijden, een stopteken te hebben genegeerd en op de verkeerde kant van de weg te hebben gereden.
Maar telkens houden we voet bij stuk en weigeren te betalen. We maken er een sport van om geen enkele verkeersovertreding te maken en houden ons dus netjes aan de belachelijke snelheidsbeperkingen, doen braafjes de gordel om, rijden niet over witte lijntjes en gebruiken telkens het pinkertje. Dolle pret over de cbs en we verwittigen elkaar telkens als onze vrienden (lees politie) opnieuw ergens op ons staan te wachten. Het duurt dus oneindig lang om in Baku te geraken maar we zijn maar al te fier dat we geen cent smeergeld hebben betaald, al heeft het Alain de laatste keer meer dan een uur discuteren gekost om de corrupte smeerlappen af te schudden.
We komen opnieuw na zonsondergang in de stad aan en gaan op zoek naar de haven. We roepen de hulp in van een taxi om voor te rijden en beleven de dolste rit van ons leven. Naderhand zijn we verwonderd geen aanrijdingen te hebben gehad én nog meer verwonderd in de verkeerde kant van deze immense stad te zijn terechtgekomen. We moeten dus 30km terug maar beslissen dit vandaag niet meer te doen en te wachten tot 3 uur s nachts om ons opnieuw in deze heksenketel te storten, dan zal het verkeer immers wat geluwd zijn. Inmiddels krijgen we op de parking waar we afwachten gebak en bier van de pompbedienden aangeboden. Wanneer we opnieuw de stad induiken op zoek naar de juiste haven krijgen we escorte van een pizza boy op zijn scooter die achteraf elke beloning weigert.
Hier kan het spelletje terug beginnen: bij de politiepost moeten we 60$ wegentaks betalen. We weigeren wederom te betalen omdat we dit bij het binnenkomen van het land reeds betaald hebben en we worden opnieuw afgeblaft en geïntimideerd. Bij een van de ontelbare paspoort controles merk een iets wat slimmere ambtenaar op dat onze visum voor Turkmenistan slechts vanaf 18 sept begint en we mogen dus niet mee. En dus moeten we hier een dag wachten op het douaneplein.
Verwondering alom als we gewoon ons kamp beginnen op te stellen en de veerpoten van onze autos beginnen te demonteren. We verwijderen ook alle stikkers van onze wagens want het kan gewoon niet meer verder zo; we vallen veel te veel op en zijn gewoon rijdende doelwitten voor de politie.
We nemen de tijd om onze haren te wassen, de was te doen en te genieten van het warme weer op deze eerste rustdag. Na een tijdje komen de politie en douanebeambten beetje bij beetje contact zoeken met ons. Ze hebben immers niet alle dagen de kans om met een Europeaan te spreken. Even later is het ijs gebroken en worden er reeds grappen gemaakt. Ze zijn vooral nieuwsgierig naar ons loon en de prijs van autos in België.
In de namiddag worden we door een marinier, op vraag van zijn kapitein, gevraagd om thee te komen drinken en tevens worden we uitgenodigd om die avond samen met hen het avondmaal te nuttigen. Wij zorgen voor de aardappelen, zij voor vis, tomaat én wodka natuurlijk! Het wordt weer snel een hilarische avond en moeten met iedereen meermaals op de foto. Voor we slapen gaan wordt ons beloofd dat we morgen zonder problemen het land kunnen verlaten.
Alhoewel we het nog steeds niet kunnen geloven houden ze zich aan hun woord en worden we inderdaad zonder smeergeld of enige verdere controle aan alle andere passagiers voorbij geleid en vertrekken met een goed gevoel richting Turkmenistan.
De vrachtboot die volledig afgeladen is met goederen wagons en ons over de Kaspische zee naar Turkmenbashy zal brengen is met moeite zeewaardig te noemen en onze kajuit is volledig vervallen en zeer smerig, de douches en wcs zijn onbruikbaar en de keuken gesloten maar we zijn blij deze mijlpaal van onze trip op tijd te hebben bereikt.
Voor de laatste foto's over dit onderwerp, klik hier => album 'de Missie'.
17-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
16-09-2010
Dag 13 : Azerbeidjan - sms berichten
20:19 We zitten al twee nachten vast op de parking van de douane in Baku. We hebben intussen al vrienden gemaakt bij de politie, de douane en met de kapitein van de veerboot. Misschien raken we hier morgen gratis buiten. Vanaf overmorgen mogen we Turkmenistan binnen.
5:15 Na 4 uur onderhandelen en 60 lichter aan smeergeld (normaal al 50 per auto) zijn we aangekomen in Azerbeidzjan.
20:11 Vandaag door 8 politiecontroles geraakt zonder ook maar 1 te betalen We gaan nu gaan slapen. We zijn op zo'n 30km van Baku. Morgen proberen een ticket te kopen want de flikken zijn wel héééél corrupt in Azerbeidzjan.
Wat ze waarschijnlijk bedoelen met 'proberen een ticket te kopen' is dat ze zullen pogen om met de boot vanuit Baku in Azerbeidzjan weg te geraken, dwars over de Kapische zee, en zo naar Türkmenbaşy in Turkmenistan te varen. Hopelijk vinden ze daar ook internet want ik ben razend benieuwd naar hun reisverslagen en foto's.
Opgelet: ook de reisverslagen van dag 8 en 9 zijn aangevuld dus eerst eventjes terugbladeren voor het chronologische verhaal.
9:12 We zijn op weg naar Ardagan, dan de grens over.
Ingezonden reisverslag:
We voelen ons weer superman na een bad in het ijskoude water van de snelstromende rivier en we zetten de reis vol frisse moed verder.
Hoe verder we richting Georgië reden hoe slechter de weg werd. Plotsklaps belanden we op onverharde tracks waarop we slechts in eerste versnelling vooruitkwamen. De carterbescherming kreeg oneindig veel klappen te verduren en het chassis werd erg toegetakeld: dit moet later zeker hersteld worden!
Nu moeten we eerst de Georgische grens zien te bereiken. Na enkele kilometers verloren te zijn gereden in dit gebergte waar weinig bewoning is en al helemaal geen bewegwijzering is, worden we door de lokals geëscorteerd naar het hooggebergte (2600 meter) dat ons naar de grens moet leiden. Onderweg kruipen we door middeleeuwse dorpjes met houten huisjes en loslopend vee en worden we overal op thee uitgenodigd. Helaas maar moeten we vlug verder langs de barslechte wegen. Eens aan de grens blijkt de overgang gesloten om Allah mag weten welke reden. We moeten 100 km omrijden naar de volgende grenspost die om 1600 H sluit...
21:16 We zijn nu in Georgië en hebben geen enkel probleem gehad aan de grens. We zitten nu met de locals aan de wijn en gaan straks nog verder tot Tiblisi.
20:30 Vandaag alweer 560km gereden. De route is tè mooi om te verwoorden: niet te doen!!! Morgen gaan we de grens naar Georgië over. Helaas nog geen internet: foto's en reisverhaal volgen asap.
Helaas heb ik ook geen locatie doorgekregen. Vermoedelijk bevinden ze zich nu ter hoogte de stad Erzurum (Turkije) en zullen ze deze morgen blijven volgen richting Rustavi (Georgië) om uiteindelijk in Baku (Azerbeidzjan) het veer over de Kaspische zee te nemen.
Terwijl de boeren hun koeien langsheen onze wagens de bergen in dreven, wekte Gunther de overigen lions en begaven we ons via een mooie tweevaksbaan richting Erzurum waar we tegen de middag proviand insloegen.
Vandaar reden we richting Artvin en volgden we de rivier door de immense vallei tussen de honderden meters hoge rotswanden; te mooi voor woorden.
s' Avonds zochten we een plaatsje voor de nacht in Arvin maar omdat deze stad tegen de bergwand geplakt hangt was het bijna onmogelijk een vlak stukje te vinden en dus reden we nog even verder om een idyllisch plaatsje te vinden bij de rivier. Nog een vlug avondmaal met duizenden geïnteresseerde insecten en dan de bedstee in.
12-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
11-09-2010
Dag 8 : Turkije - sms + verslag
21:10 Deze namiddag hebben we in de wagen van Ackou nieuwe rollementen gestoken. Vervolgens zijn we doorgereden naar Guelan waar we gastvrij ontvangen werden door de dorpeling.
Doorgezonden reisverslag: Toen we deze zaterdagochtend de weg opreden, hadden we geen flauw idee wat Murphy voor ons in petto zou hebben. De kilometers schoven onder onze wielen voorbij tot plots de onheilspellende woorden van Gunther in de CB weerklonk "stoppen jongens, mijn rechter voorwiel is hier serieus aan t kloppen!!.
Na een korte controle bleek de cardang te zijn stuk gedraaid ... Volgens de kaart bleek het volgende dorp slechts 15 km verder te zijn. Toen we met een slakkengangetje het dorp bereikten, bleken we ons als bij wonder in hèt Mekka van de autohandelaren te bevinden: we doken de eerste de beste garage binnen, waar de citroen de brug werd opgereden en in een mum van tijd lag de cardang op de werktafel. Alain verklaarde plechtig: als er hier een C15 cardang te vinden is, bekeer ik mij tot de islam ...
In een stoffige hoek van de werkplaats werd een cardang van een 40 jaar oude Reneault R12 opgediept. En wonder bij wonder bleek deze kruiskoppeling identiek aan de onze. Terwijl de koppeling werd overgebouwd en terwijl Gunther bij de plaatselijke lasser een sleutel in elkaar laste, om binnenkort de injectoren eens te demonteren, slaagde de Rudy er zelfs in om twee (2!!) reserve kruiskoppelingen op de kop te tikken. Na slechts anderhalf uur konden we onze weg in sneltempo verderzetten.
Om dit tijdsverlies goed te maken besloten we om na zonsondergang nog een flink eindje door te rijden tot er 600 km op onze teller stond. In het bergdorpje waar we ons installeerden voor de nacht werden we weer eens getroffen door de Turkse gastvrijheid. Een immense schotel met thee, koekjes, tomaten en kaas werd ons gebracht door de Iman als verwelkoming aan zijn Belgische gasten. Na nog een slaapmutsje kropen we tevreden ons bedje in.
Ps: Merci Joris en Rezi voor het Haagts koetsiertje.
11-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
10-09-2010
Volgsysteem
Voor deze challenge zijn onze Leeuwen op missie uitgerust met een GPS tracking systeem zoals sommigen onder u wellicht gemerkt hebben bij het vertrek. Op regelmatige basis ontvang ik data van hen die mij toelaat hun te lokaliseren.
Voortaan zal ik deze gegevens ook aan jullie beschikbaar stellen in verschillende bestandsformaten. Wie over een GPS software met wereldkaart, of tenminste Europa en Azie, beschikt kan hun dagelijkse afgelegde parcours, (gemiddelde) snelheden, hoogtes, ... zelf analyseren. Daarnaast zal ik een bestand aanleveren dat u moet toelaten om hun route te volgen in Google Earth.
Echter, om deze blog overzichtelijk te houden en de antwoordtijden van de blog aanvaardbaar te houden, zal ik voor de geïnteresseerden deze gegevens op het forum ter beschikking stellen. U kan ze daar downloaden.
Klik HIER om naar het forum te gaan of op de link links bovenaan deze pagina onder het logo en ga naar de rubriek "Logistieke beslommeringen".
10-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
Dag 7 : sms + verslag
19:05: We zijn vandaag in sneltempo door Istanbul gereden en meer dan 600 km gereden! We zijn nu in Cerkes (Webbie zoekt het nog wel uit voor jullie) en hebben juist in het plaatselijke restaurantje gegeten voor 5 per persoon!
Tip: klik op 'Grote kaart weergeven' hierboven, wacht tot een nieuw venster zich opent en sleep dan het geel-oranje mannetje dat u links ziet precies tot op punt B. Houdt nog even vast en u zal meerdere blauwe puntjes in de omgeving van punt B ontwaren. Laat het mannetje vallen op zo'n blauwe punten in de buurt van punt B en u kan het ganse dorp waar onze Lions zich nu bevinden verkennen!!
Doorgezonden reisverslag:
Na een enigszins verstoorde nachtrust door het gezang van de Iman, en de vechtende straathonden op ons pleintje nemen we een vlug ontbijt en gaan op zoek naar een internet-café. Een bank vinden is geen probleem, een internetcafé zal evenwel voor een andere keer zijn.
Met wat Turkse Lira's op zak begeven we ons op een perfecte 3-vaks baan richting Istanbul. Alhoewel we het gaspedaal plaché duwen komen we maar met een slakkengangetje vooruit door de forse oostenwind. Gelukkig rijden we hier op dit ochtendlijke uur bijna alleen want onze wagens worden fel dooreen geschud. 150 km later houden we even halt om de bagage opnieuw vast te binden.
We tellen 200 km af tot we plots de minaretten van Istanbul aan de
horizon zien opduiken. Doordat de autosnelweg de stad doormidden snijdt
krijgen we een goede indruk wat Istanbul wel is. Istanbul, wereldstad en ook een moderne stad met zijn Turkse vlaggen wapperend in de zeebries; indrukwekkend!!! Daar we een "beetje" onder tijdsdruk staan, kunnen we deze prachtige stad jammer genoeg niet bezichtigen. ... HOERA ... aan het tankstation Burgerking enkele km buiten de stad, waar we ons middagmaal nuttigen (bokes mé salami) hebben we internetverbinding, een goede gelegenheid om onze foto's naar onze Webbie door te sturen.
Na 600 km houden we het voor bekeken en rijden het dorpje Cerkes binnen waar we onder algemene belangstelling van de lokale jeugd naar een restaurantje begeleid worden. Na en lekkere maaltijd (à 5 per man) moeten we verplicht met de patron én met de garçons op de foto. We vinden ook een paar buisjes bij de lokale loodgieter waar we later een sleutel willen mee maken voor de injectors van Gunthers auto te demonteren. We vragen aan de man die de spoorwegslagbomen bedient waar we best kunnen kamperen en hij verwijst ons naar een koeweide vlak naast zijn hokje maar eerst moeten we bij hem thee komen drinken.
Voor het slapengaan douchen we nog even en kruipen onder de dekens. Midden in de nacht wordt er plots op onze deur geklopt en de lokale politie komt ons vriendelijk vragen of we onze picknick tafel willen opbergen zodat niemand ze kan meenemen terwijl we slapen. Als we vertellen dat we van België naar Mongolië reizen tonen ze diep respect voor onze missie en wensen ons nog veel succes en een goede nachtrust.
10-09-2010 om 00:00
geschreven door Webbie
09-09-2010
Dag 6 : sms + verslag
18:28 We zijn vlot de grens Bulgarije - Turkije kunnen oversteken en een visum kunnen bekomen aan 15. We al 384km gereden en zijn gestopt in het stadje Kiklareli. Integenstelling tot Bulgarije zijn de wegen hier prachtig! We proberen vanavond een internet-verbinding te vinden.
Dit betekent dat zij zich momenteel op de D555 bevinden en morgen vermoedelijk via de O3 langs de smalle landstrook tussen de Zwarte zee en de Marmara zee richting Istanbul zullen rijden om daar de Bosporus over te steken.
Met een stevige knuffel en een handgetekend stadsplannetje nemen we in Oradea afscheid van Medda, onze gastvrouw voor één nacht. We wurmen ons door het drukke verkeer de stad uit en zetten koers richting binnenland, over de groene bergen van het Roemeense binnenland, door typische dorpjes met mijmerende oudjes op bankjes langs de weg. Overal zie je dorpelingen verwonderd opkijken als we voorbij scheuren. De tijd lijkt hier wel honderd jaar te hebben stilgestaan.
Bij het binnenrijden van de steden verwonderen we ons soms over de moderne gebouwen en bilboards die een sterk contrast vormen met het platte land. De kleinere steden hebben, met hun zielloze grijze appartementsblokken uit de Sovjetperiode dan weer een verloederde uitstraling. De straatmadeliefjes die vriendelijk lonken langs de grote wegen wimpelen we even vriendelijk af en concentreren ons op de weg die gedomineerd word door truckers en autobestuurders die alle (snelheids-) regels aan hun laars lappen. De vele politie controles kunnen we onverstoord passeren doordat de agenten zo verrast zijn door ons konvooi dat ze ons met open mond nastaren .
Dikwijls krijgen we de rillingen van de kadavers van de overreden staathonden en de inhaalmanoeuvres van de truckers en de vele herdenktekens van gesneuvelde bestuurders langs de weg. Desondanks, en niet in het minst omdat we met een deadline zitten, houden we er toch een stevig tempo in en rijden we door tot in het nachtelijke uurtjes. We parkeren onze auto's naast een boerderijtje. We springen nog even binnen in het dorpscafé voor een pintje en krijgen nog wat richtlijnen van de lokale bevolking.
Na een goede nacht onder de wol beginnen we aan de beklimming van de mooiste pas van de Karpaten. Alhoewel er praktisch geen verkeer is op deze slingerweg naar boven vergt de rit toch volledige concentratie om de ontelbare haarspeldbochten veilig door te komen.
Het adembenemende uitzicht is onbetaalbaar en we nemen dan ook enkele fotos onderweg voor onze blog en vullen onze watervoorraad aan in één van de vele ijskoude watervallen. Onze hoogtemeter verraad ons dat we de piek van tweeduizend meter overschreden net alvorens we aan de even spannende afdaling begonnen. In de vallei worden we vriendelijk uitgenodigd door een mevrouw om in haar achtertuin bij het meer te picknicken, een aanbod dat we gretig aannamen. We smikkelen eitjes met spek terwijl we genieten van het uitzicht maar kunnen helaas niet lang blijven.
Na deze bergetappe besloten we de enige 120 km autoweg dat Roemenië bezit te benutten om zo tot Boekarest te bollen en na een uurtje stressen in de binnenstad verlaten we Roemenië langs de bekende brug die het land met Bulgarije verbindt. Echter, voor we Bulgarije binnenrijden weet de douanebeambte ons doodleuk te vertellen dat we 500 boete per wagen moeten betalen omdat we geen wegenvignet in Roemenië kochten. Na een half uurtje discuteren kan Sabine de schade beperken tot 20 per wagen, wat we dus maar gauw betaald hebben.
In Bulgarije valt het verschil in de transportmiddelen meteen op: de lada's en oude Russische trucks zijn hier nog overheersend in het straatbeeld aanwezig. We doorkruisen de groene heuvels langs desolate wegen tot we na menig uurtjes de hoofdweg naar de kust bereiken en vandaar via een prachtroute de Turkse grens oversteken. Na wat rondvragen en een beetje geduld kregen we de bevoegde douanier te pakken die ons de benodigde stempel kon bezorgen zodat we onze reis konden verder zetten op Turkse bodem.
Via perfect asfalt dat sterk gelijkt op een race-trac, zetten we tegen een stevig tempo koers naar Kirkelareli waar we na enig onderhandelen met de buurtjongens toestemming krijgen om de nacht door te brengen op hun buurtplein. Terwijl we ons kamp opstellen staat Rudy reeds in de rijst voor het avondeten te roeren. Dat zal smaken!
We schenken nog enkele knuffels aan de kleine buurtmeisjes en krijgen even later zoete koekjes aangeboden van de buurtvrouw die me met veel smaak binnenwerken als dessert.
Voor de laatste foto's over dit onderwerp, klik hier => album 'de Missie'.
Dakwerken Jerom
