Vandaag blijkt de grote verdeeldheid tussen de socialisten.
Aan de ene kant heb je de vakb ond. Dit is nog altijd de grootste en sterkste zuil in de socialistische beweging en die pleit voor meer overheidsinvesteringen, meer uitgaven, meer belastingen om de economie te herlanceren en daardoor de werkgelegenheid te behouden of te vergroten. De vakbond pleit voor meer inkomsten door vermogentaksbelasting op de steeds rijker worden minderheid van de bevolking die van nietsdoen en profiteren haar enige vorm van activiteit maakt. De vakbond pleit voor meer herverdeling zodat de toenemende kloof tussen arm en rijk en de ellende van de armsten onder ons wordt opgelost op een sociale manier.
Aan de andere kant heb je sommige socialisten die pleiten zoals de liberalen voor bezuinigingen, en bereiden ze de bevolking voor op een coalitie tussen onze partij met de liberale partijen.
Maar laat ons even kijken naar wat in Menen dan wel nog goed ging en eens met een rode roos werpen naar hen die dit jaar positief aan het socialisme werkten:
Proficiat!
Reeds vele jaren is 1 mei vieren in Menen een oefening in lankmoedigheid, soms ergernis, soms geduld. Dit jaar zou een stoet enkel mogen bestaan uit die socialisten die min of meer hun been stijf hielden. Zij zijn niet zonder meer heiligen van het socialisme: in het verleden deden ze mee met de Big Brother. Zij hebben nu eindelijk eens moed getoond, en dat verdient toch mijn grootst mogelijke waardering.
1 mei was vroeger vooral een strijddag. Tenmidde van een liberale maatschappij laten zien dat wij nog niet ingeslapen zijn. Een slappe generatie socialistische leiders maakte er een soort van karnaval van, een feestdag. Er valt in Menen vooralsnog niet te vieren, er is zelf nog een interne strijd bezig tussen hen die het socialisme begrepen hebben als strijdros en hen die het zien als een draagzetel voor de eigen ambities en een dag om de eigen pretentie een spreekbuis te geven.
Hopelijk wordt er nooit meer samengewerkt met sossen die het socialisme "vergeten" zijn, en die sociale afbraak beschrijven als "het zal een beetje pijn doen". De onvergetelijke en onvergefelijke uitspraak van "generatiepact" Johan Vande Lanotte. Die een zeker Schavuit Bossuyt hielp bij het ergeren van de goede sossen van Menen.
Dus mijn 1 mei lofrede gaat niet naar perfecte sossen, maar naar hen die beter zijn dan perfect: zij die hun fouten inzagen en plots zich ontpopten van meelopers naar voorlopers. Proficiat kameraden!
Na de gemeenteraadszitting van maandag, waarop het debat over het OCMW-budget niet aan bod kwam, gaf de burgemeester van Menen een interview op de lokale radio. Hier bleef hij de nadruk leggen op zijn eis dat het OCMW in de komende jaren bezuinigingen moet doorvoeren.
Als een volleerd Pontius Pilatus (zijn coalitie met de tjeven heeft hem duidelijk aangetast) zegt hij niet te weten hoe het OCMW dat dan wel moet doen.
Hij zegt eigenlijk wel waarom het OCMW moet besparen: Het stadsbudget moet kloppen, er moet verder gewerkt worden aan het verfraaien van de gemeente.
De burgemeester kent zijn prioriteiten niet, hij kent de principes van onze overlegeconomie niet, hij is geen socialist?
Het politieke compromis dat ons land na de tweede wereldoorlog kenmerkt bestaat er in dat de ondernemers, de investeerders, mogen poen scheppen. Maar dat zij een deel moeten teruggeven, in de vorm van belastingen, zodat er geen armoede meer bestaat in ons land. Dit principe, gebaseerd op opgelegde solidariteit, is het pact dat er voor moest zorgen dat er geen gettos ontstonden, ook niet in de Barakken van Menen (Menen eindigt bij de brug over de Leie) en geen ouderlingen die in armenhuizen werden onderhouden door hun kinderen of juist niet.
De OCMWs krijgen dus toelagen van de federale overheid, maar ook van de gemeente waarin zij gevestigd zijn.Dit om aanpassing aan de lokale omstandigheden mogelijk te maken.Zij beschikken over een grote autonomie, zodat geen spelletjes zouden gespeeld worden zoals dit nu aan de gang is, en hebben dus een apart beslissingsorgaan. Daarenboven is dit orgaan verantwoordelijk voor het bepalen van de lokale noden, en dient de gemeente uiteindelijk alle kosten te dragen die deze raad nodig acht om het gepaste sociale beleid te voeren.
Ons land kent dus geen mensen die met hele bevolkingsgroepen in dozen wonen, het kent niet de bedelaars die, zoals in Rijssel, met uitgestoken hand, trachten te overleven.Daarenboven blijkt dit systeem als een buffer te werken bij economische crisissen: per honderd verarmde mensen sluit in landen waar geen OCMWs zijn een kleine onderneming. Bij ons dus niet.Sociaal bekeken is ons systeem een garantie tegen verpaupering, tegen criminaliteit en in de ogen van verlichte investeerders een buffer tegen hollende economische depressies. Het is een goed systeem.
De burgemeester stelt het voor alsof de gemeente een soort van geldbak heeft, die ze aan de ene kant vult, en waar ze aan de andere kant uitgaven moet doen.Hij vergeet hierbij dat deze kassa ook een financiering kan aangaan (op dit moment goedkoop) en dat hij ook fiscale middelen heeft om wie het goed heeft te laten solidair zijn met wie in de stront zit (letterlijk: de rusthuizen hebben chronisch personeelstekort, de oudjes kakken nog op potten in hun kamertjes die iets meer dan de helft groot zijn van wat volgens hedendaagse normen nodig is en dus hangt er een geurtje boven Menen).Hij laat het ook voorkomen alsof de stad (hij dus) beslist wat er naar de verfraaiing gaat (sportclubs, culturele centra, zwembaden, jachthavens) en wat er naar de minsten van ons gaat.
De wil om Menen tot een groen, toeristisch attractief, qua mobiliteit exquis modelstadje te maken is natuurlijk schitterend.Maar in een economisch achteruitgaand en achterlijk gebied is dit onmogelijk tenzij men affreuze besparingen doet waar het niet kan, en Menen wil voorzien van getto wijken zoals dit gebeurt in New York, Parijs en Lissabon.In streken waar ongebreideld liberalisme borg staat voor verpaupering, ellende en criminaliteit.
Natuurlijk is dit een overdrijving! Bossuyt , via de mond van Johan Vande Lanotte, formuleerde het als volgt op een algemene leden vergadering van de Sp.a: Het zal EEN BEETJE PIJN DOEN.Dit deed oorverdovend pijn aan mijn oren.Welke pijn? Bij wie?Hoeveel pijn?Maar vooral: waarom?
De burgemeester wacht niet op een budgetbespreking, die hij zelf manu militari tegenhield op de OCMW raad, misbruik makend van zijn prerogatief als burgemeester en zich verschuilend achter een schepencollege waar hij zelf in eigen rangen niet onverdeeld werd gevolgd.Hij stelt zijn visie voorop, en stelt dat anderen die maar moeten volgen en doet dit zonder dat hij, volgens zijn eigen zeggen, over de nodige informatie beschikte!
Om zich met zijn onbezonnen plan, het opofferen van een deel van de mogelijkheden van onze allerarmsten ten voordele van wat luxe uitgaven, te kunnen politiek schragen, onderhield het Gilbertisme een oud stammenconflict, daterende uit de tijd van de fusies: Die van Lauwe, tegen Die van Menen, schoffeerde hij de helft van zijn partijmandatarissen, liet hij zonder debat en nadat zij juist door de partijleden het vertrouwen kregen een maand voordien, op een algemene ledenvergadering zonder debat, de voorzitter en secretaris van zijn partij ontslaan.
Dat de burgemeester Lauwe een warm hart toedraagt is een mythe, overigens.Hij, met zijn vele contacten op het federale niveau, slaagde er nooit in om een regelmatige busdienst tussen Lauwe en Menen te organiseren.Het is alsof er een permanente aswolk hangt tussen de deelgemeenten van onze stad die enkel optrekt wanneer de burgemeester in zijn partij moet anderen laten wegstemmen van hun functie binnen de partij: dan zijn er plots bussen.
De burgemeester weigerde een petitie in ontvangst te nemen, ondertekend door één derde van de gezinnen van Lauwe, om te vragen een poging te doen het postkantoor van Lauwe te behouden bij de eigen (sociaistische) beheerders van de Post!Dit gecombineerd met het ontbreken van busdiensten maakt dat het doen van bepaalde postverrichtingen een dagreis betekenen: s morgens vertrekken met de schoolbussen, s avonds terugkeren.
Een meester in het verdelen van de bevolking is Gilbert ooit er in geslaagd om zijn eigen falend speelterreinen beleid te gaan contesteren. In een stoet met duizenden mensen, Anciaux Bert aan de arm stapte hij doodleuk mee in een proteststoet tegen zijn eigen gebrek aan beleid!
Wat de financiën betreft van Menen liet de burgemeester een enorme kans liggen, op een, volgens sommigen, niet correcte manier negeerde hij de convenanten die de toen niet legale casinos konden afsluiten met de stad.Deze casinos waren bereid om een forse bijdrage voor de rusthuizen te betalen. Ik kan daar persoonlijk van getuigen vermits ik toen partijvoorzitter van Spirit was.Nu zou volgens sommigen een bedrag van rond de zevenhonderd Euro per Menenaar als schadevergoeding in de lucht hangen.
Bossuyt gedraagt zich als een dromer, niet als een man met een visie.Hij wil in een stad waar één derde van de kinderen in een kansarm gezin wordt geboren, waar ook eenzelfde derde van de bevolking aanklopt bij het OCMW doen alsof hij in een villa stad woont, waar men aan cultuur doet, jachthavens bouwt met overvloedige gelden geput uit de grote inkomsten van de gemeentelijke opcentiemen.
Hij informeert zich niet over de concrete noden van de rusthuizen, van de OCMW cliënten. En hij krijgt dit zelf te horen van LDD en de liberale oppositie!Zijn coalitiepartners zitten op rozen.De burgerlijke vleugel van de CD&V kan zon socialist best pruimen. Maar ga je horen bij de ACW-ers, zoals Marc Vandamme, dan hoor je een heel ander verhaal.
Deze burgemeester is er een die vervreemd is van de realiteit van zijn kiespubliek. Hij noemt zijn partijgenoten ezels.Hij wil ze uit de partij indien ze het niet met hem eens zijn om zijn megalomane plannen te gaan steunen maar kiezen om het doel van het socialisme, de solidariteit, au sérieux te nemen en niet te verdrinken in een jachthaven aan de Leie voor mensen die geen steun nodig hebben.Van één van zijn schepenen zegt hij dat die een puist is die moet worden uitgeknepen. Anderen noemt hij intellectueel minderwaardig en verwijt hen gebrek aan visie.
Een visie die het socialisme vermoordt, die Menen laat ophouden aan de brug over de Leie, die jachthavens en sportclubs prioritair stelt tegenover een goede service aan de minsten onder ons is geen visie. Het is een gebrek aan elementair inzicht in de taak van het socialisme.
Een visie waarbij men zolang Menen een toenemende vergrijzing kent, een economisch achtergesteld gebied blijft bestaat er in om eerst en vooral de oorzaken weg te nemen. Dit vergt samenwerking, ook met de burgerlijke partijen, maar op een economisch én sociaal verantwoorde manier! Het is nu de tijd om plannen te maken hoe men Menen in een situatie brengt waarin er geld is voor luxe. Hoe men ondernemingen aantrekt, subsidies.
Het feit dat subsidies, en overschotten van het OCMW in het verleden systematisch werden overgeheveld naar de lievelingsprojecten van Gilbert wordt vaak verzwegen.Het is uit eerlijke schaamte allicht, maar het mag gezegd worden.Deze sociale afbraak is eigenlijk al jaren bezig. Ze dient te worden gestopt.
Ik roep alle Gilbertisten, alle Bossuytisten in de partij op om van mascotte te veranderen, en zij die door conflicten met onze plaatselijke krokodil op straat werden en worden gezet, uit de partij of uit hun functie, te respecteren als voorbeelden van moed en zelfopoffering.
De liefde heeft me naar Menen doen verhuizen, maar godbeterd: in welk moeras ben ik hier verzand!
Over stieren, onopenbare zittingen en een visie op democratie.
Over stieren, onopenbare zittingen en een visie op democratie.
Ik merkte vandaag dat veel mensen deze blog lezen, sommigen lezen hem helemaal na hem te hebben afgedrukt.24 paginas zegde Els (van Nieuw) mij.
Om mijn vele lezers politieke zeden van Menen te doen ontdekken was ik vandaag op de OCMW raad.
Ik zag ook vandaag weer een stierenvechter gelanceerdworden door een stier, tenminste: ik zag dat op televisie.De man overleefde het.Maar leg nu eens uit tegen een Spanjaard dat je tegen stierengevechten bent omdat daar MENSEN in gedood worden. Of aan een Gaia fanaat.Hopeloos.
Even moeilijk is het om aan Meense politici uit te leggen wat transparantie is, openheid, democratie, informatie, communicatie.Deze worden als overbodig, grappig en onnuttig beschouwd.
Enige voorbeelden:
-De OCMW-raad van vandaag werd voorafgegaan door een informatiebijeenkomst op woensdag ll.Maar die was dan niet openbaar.Wat daar werd informeel overlegd is dus een raadsel voor hen die er niet waren.Nu is overleg tussen politici soms noodzakelijk. Maar niet wanneer deze informele bijeenkomst dan de basis vormt van een openbare vergadering waarin men voortdurend verwijst, zonder te zeggen waarover het gaat, naar besprekingen achter gesloten deuren om dan maar te stemmen. Zonder dat een mens nog weet wat de motivering is, de achtergronden, de motivatie van deze beslissingen. Ongehoord!
-Nooit deed iemand een poging om het BELEID te verdedigen, om af te komen met steekhoudende manieren die aantonen hoeveel geld nodig is om bepaalde zaken te doen en met welk doel.Het was een voortdurend steekspel tussen meer, minder, nog meer, nog minder en buiten een emotioneel oproepen om bejaarden in frissere rusthuizen te verplaatsen, waar een toilet een strontemmer vervangt, werd er eigenlijk nergens een beeld geschetst door iemand wat elke partij, of deelnemer of lid van de OCMW raad, nu eigenlijk ziet als het beeld van een goed draaiend OCMW. Kafkaiaans.Buiten de voorzitter die zijn ding verdedigde (budget) en Schelstraete (LDD) die zo nu en dan eens polste naar wat de meerderheid nu wel van plan was bleef het muisstil.Ook deed de liberale vertegenwoordiging een poging om zich als sociaal te profileren: ze vonden bepaalde tariefverhogingen asociaal (terecht!) maar vergaten dat ze die op de (informele?)vorige vergadering al hadden goedgekeurd. Schimmenspel, bedrog, komedie.
-Het verslag dat werd goedgekeurd is niet gepubliceerd. Het werd ook niet voorgelegd aan publiek, aan de pers. De openbaarheid is dus niet zo openbaar.Men kan dit niet begrijpen in een open maatschappij.
-Waarom en hoe men plots aan een extra budget komt?Het is niet ter sprake gekomen. Ik moet er nog altijd een antwoord op krijgen.
Het democratisch proces van openheid, informatie, woord en wederwoord is vervangen door een vreemd gekonkelfoes.Arm Menen.
