De nieuwe voorzitster van het OCMW van Menen en de nieuwe complottheorieën: Is Bossuyt gewonnen of verloren?

In Menen diende de voorzitter te worden verkozen na het schielijk overlijden van de vorige voorzitter.

Drie kandidaten namen het tegen mekaar op, want een consensus was niet mogelijk: men kon geen zes van de elf OCMW raadsleden vinden die één kandidaat naar voor brachten.

Zo zegde men.  Want, oh wonder, de voorzitster is met zeven van de elf verkozen!

Mirakels kunnen enkel gebeuren wanneer dit met toestemming van de CD+vee gebeurt. 

Voor de bevolking die (onverhoopt) nog de clownerieën van de Meense dorpspolitiek volgt moet dit totaal waanzinnig overkomen, en terecht.  Voor de “insiders” is hier een hele komedie aan voorop gegaan en is er nog een grotere chaos ontstaan achteraf.

Laat ons beginnen met de officiële standpunten die men na de verkiezing inneemt eens onder de loepe te nemen:

-          Cd+vee, in coalitie met NVA, zegt dat Heidi de continuïteit van het bestuur (bijvoorbeeld ten aanzien van de rusthuizen) zou voortzetten. Ook was zij al waarnemend voorzitster, ze had dus ervaring.

-          Open stad kiest natuurlijk voor iemand die uit eigen rangen komt en natuurlijk ook het beleid van Claude van binnen en buiten kent

-          Twee oppositie raadsleden, Eddy en de eeuwige boer hebben een bloedhekel aan Bossuyt en onthouden zich niet om voor een voorzitster te kiezen die tegen Bossuyt in opspraak komt.

Misschien is het u niet opgevallen, maar deze zaken wisten zij toch al maanden, neen, JAREN op voorhand?

Maar dat is niet het meest verbluffende, misschien moesten de CVPeeërs nog tweeduizend keer “enerzijds, anderzijds” zeggen alvorens te weten wat ze wilden.

Straffer is dat er twee kandidaten verdoofd de vergadering verlieten, die beslisten over het feit dat ze GEEN voorzitter werden: de liberale kandidaat en het eeuwige slachtoffer van naïviteit: Guyke Blancke. Want dat was hun beiden verzekerd.

De rol van de “meester strateeg”, Gilbert spreekt in deze boekdelen.

Om zijn tanende meerderheid in de gemeenteraad te kunnen overbruggen tot de volgende verkiezingen had GIlbert de liberalen nodig om zijn bestuur als gedoog partner ( à la Wilders) te kunnen onverstoord voortzetten.  Hij ging bij hun te biechten om eens te horen of ze een kandidaat wilden naar voorbrengen.  Hij zou dan allicht de absolutie vragen bij de CD+vee, zijn coalitiepartner, die ook niet gediend is met een wankele meerderheid in de gemeenteraad.

Ondertussen blijkt GIlbert eigenlijk weinig te biechten te zijn gegaan bij zijn christelijke partner, een euvel dat deze ondertussen flink op hun geweten lijkt te liggen.  Zo bleek toen zij het schepencollege niet gingen vervoegen deze week. Overleg, laat staan te biechten gaan, ligt Gilbert nu eenmaal al jaren niet. In zijn eigen partij niet, met zijn partners niet.

We kunnen en zullen nooit echt weten wat Gilbert daar dan van gemaakt heeft: Heeft hij de liberalen in het ongewisse gelaten of heeft hij hen gezegd dat alles “in de sacoche” was?  Aan de ontgoocheling, zelf de woede te zien van sommige liberalen na de verkiezingen was er toch op zijn minst “onduidelijkheid”…. De liberale kandidaat kreeg dus enkel stemmen uit de eigen gelederen: twee dus.

Nog grotere ontgoocheling bij Guyke B.  De officiële socialist (strekking Bossuyt)

Ocharme: enkel zijn eigen stem bracht hem verder dan ooit van enig mandaat.  Maar ikzelf kan daar enkel om lachen: ik had hem willen waarschuwen toen hij mijn stamcafé binnenstapte dat hij moest oppassen, dat ze hem achter zijn rug aan het foppen waren maar hij wou met mij niet over politiek klappen.  Ik ben daar nogal boos om omdat hij ook de voorzitter is van mijn Lauwse afdeling (niet dat ik daar ooit iets van hoor…). De eeuwige geslotenheid van bepaalde oude stempel socialisten heeft deze man de das omgedaan, boontje kwam om zijn loontje. Met alle sympathie voor deze brave borst: “Wie met de hond slaapt…”. In de nood moet men zijn vrienden kunnen onderscheiden van zijn vijanden, Guy. Een uitgereikte hand: daar BIJT je niet in.

Natuurlijk: Er waren ooit eens afspraken over het voorzitterschap. Toen er nog één socialistische partij was in Menen en geen twee. En die afspraken hielden in dat dit voorzitterschap zou toekomen aan de Sp.a.  Maar blijkbaar is het zo dat de CD+vee nu vindt dat Bossuyt maar een halve partij meer heeft (qua mandatarissen) en dat ze dus moeten gaan herschikken. 

Bizar is dat ze dan geen eigen kandidaat naar voor schuiven maar kiezen voor een “socialist anders” van Open Stad, het stadspartijtje van gewezen Sp.a-er Buksken.  Dit kondigde de CD+vee al maanden geleden aan, en eisten ze zelf meer mandaten op nadat Gilbert zich had ontdaan van de helft van zijn mandatarissen.  Maar goed: ze kozen voor de continuïteit. Maar niet in één keer?  Zo ongeloofwaardig kan men bijna niet wezen.

Tjeven doen maar wat ze willen: maar ze hadden heel wat heibel kunnen voorkomen door consequent de aanstelling van Heidi op voorhand te tekenen, samen met de anderen die toch zeker en vast Heidi gingen steunen!

De slachtoffers

Na afloop was er heel wat frustraties en woede. Zeker van Guyke, maar ook de liberalen zijn gepakt langs voor en achter. 

Wie is nu de winnaar? 

In een oorlog zijn er geen winnaars, enkel verliezers.  Het escaleren van een oorlog maakt dit enkel erger.  Het is goed dat er, na een overigens nodeloos en nutteloos spelletje, een bekwame voorzitter met ervaring is verkozen in plaats van een liberaal zonder ervaring of een CD+veeër zonder hart of ziel. 

Maar het is niet goed dat men er niet in slaagde, binnen de kampen van de socialistische partijen van Menen tot een overeenkomst te komen rond de goede werking van het OCMW.  Een deel van verkozen socialisten gaat nu in de oorlog met een ander, zo laat het zich voorspellen. De uitspraak van Guyke B. “Dit is oorlog” laat het ergste vermoeden.

Vergeten we vooral niet dat dit geen inhoudelijke strijd was, en dat op de dag van de begrafenis van Claude de “triomf” van de ene socialisten (en tjeven) er in bestaat dat na tien jaar bezuinigen op het OCMW er nu geld is voor prestigeprojecten, die dan ook met pracht en luister werden voorgesteld aan het volk.

Vergeten we niet dat de ligdagprijzen van de gebrekkige rusthuizen nog altijd is verhoogd, dat er niemand rept over het feit dat de begrotingen van het OCMW niet omhoog zijn gegaan, dat er geen paal en perk wordt gesteld aan het prestige bezeten gedrag van burgemeester en schepenen.

Bossuyt zal weer roepen dat zijn dissidenten verraders zijn, zijn coalitiepartners onbetrouwbaar en dat hij met zijn volhardendheid de enige is die nog iets doet in Menen: bouwen.

Hoe de bevolking van Menen hier op reageert is voorspelbaar: Bossuyt is een slachtoffer, de andere partijen en de dissidente socialisten zijn herriestokers en postjesjagers. 

Oorlog voeren is niet goed indien men geen uitzicht heeft op een overwinning. En het Mexicaanse leger van Menen streed alsmaar voort: de eigen rangen worden vakkundig uitgedund.

De CD+vee moet ondertussen een Nobelprijs krijgen voor twijfel en zelfverloochening.

-          Is hier niemand die nadenkt?

-          Wanneer gaat iemand van deze mensen de achterstand van het OCMW budget in orde brengen?

-          Wie gaat de voorzitter, de secretaris en de ontvanger beschermen tegen de steeds weerkerende interventies van het gemeentebestuur om te besparen?

-          Wanneer gaat de socialistische partij in Menen zich buigen over de afbraak van de sociale zekerheid in deze stad ten bate van prestigeprojecten?

Ik blijf me verwonderen over de ondragelijke lichtheid van het politieke reilen en zeilen (met of zonder jachthaven) in Menen.

Mkg,

Eric Feremans

10-11-2010 om 15:43 geschreven door Eric Feremans