Voor een democratisch, vriendelijk en flinks socialisme in Menen
31-03-2011
De Boeren van Olen met verve verslagen door Meense politiek scene
In deze Blog probeerde ik tot voor enkele maanden een beeld te schetsen van het (al dan niet) functioneren van de Meense politieke scene. Dit dan meestal met een oog op wat in mijn partij, de Sp.a, gebeurt. Dit werd op de duur quasi onmogelijk. Wat in een democratisch land normaal wordt geacht bestaat niet langer meer in Menen.
Een bananenrepublikein zou zich in deze gemeente absoluut op zijn gemak voeren.
Het heeft geen zin om te proberen de scheldpartijen, non-communicatie via (een zeer onprofessionele!) pers, wederzijdse aanklachten bij hogere overheden, bij het gerecht nog te proberen volgen. De roddeltantes en nonkels die menen het volk nog te vertegenwoordigen via de lokale politiek zijn in verschillende bedjes ziek. Het niveau ligt onder dat van het absolute nulpunt.
- De oppositie is in de meerderheid, ondertussen, maar doet daar niets mee; op dit punt evenaart zij de meerderheid (die in de minderheid is maar blijkbaar doodleuk mag voortploeteren). - Waarom Daerden een "no passeran" krijgt van zijn eigen partij, maar Gilbert niet? Het is mij een raadsel. Is kamikaze plegen het ordewoord geworden, de strategie en de full-time bezigheid van de lokale Sp.a? Als lid zou ik dat moeten weten, maar ik krijg nog steeds enkel uitnodigingen voor kiekenfretten of paaseieren rapen! - Waarom de oppositie, die een duidelijke meerderheid heeft, niet doodgewoon start met een motie van wantrouwen om de man die hen zo ergert doodgewoon een opzeg te geven is me al evenmin duidelijk.
De bevolking krijgt van zowel de oppositie als de meerderheid de indruk dat het onbekwame bestuurders zijn, politici zonder ruggengraat, amateurs en het lijkt er op dat dit niet eens een valse indruk is.
De nieuwe voorzitster van het OCMW van Menen en de nieuwe complottheorieën: Is Bossuyt gewonnen of verloren?
De nieuwe voorzitster van het OCMW van Menen en de nieuwe complottheorieën: Is Bossuyt gewonnen of verloren?
In Menen diende de voorzitter te worden verkozen na het schielijk overlijden van de vorige voorzitter.
Drie kandidaten namen het tegen mekaar op, want een consensus was niet mogelijk: men kon geen zes van de elf OCMW raadsleden vinden die één kandidaat naar voor brachten.
Zo zegde men.Want, oh wonder, de voorzitster is met zeven van de elf verkozen!
Mirakels kunnen enkel gebeuren wanneer dit met toestemming van de CD+vee gebeurt.
Voor de bevolking die (onverhoopt) nog de clownerieën van de Meense dorpspolitiek volgt moet dit totaal waanzinnig overkomen, en terecht.Voor de insiders is hier een hele komedie aan voorop gegaan en is er nog een grotere chaos ontstaan achteraf.
Laat ons beginnen met de officiële standpunten die men na de verkiezing inneemt eens onder de loepe te nemen:
-Cd+vee, in coalitie met NVA, zegt dat Heidi de continuïteit van het bestuur (bijvoorbeeld ten aanzien van de rusthuizen) zou voortzetten. Ook was zij al waarnemend voorzitster, ze had dus ervaring.
-Open stad kiest natuurlijk voor iemand die uit eigen rangen komt en natuurlijk ook het beleid van Claude van binnen en buiten kent
-Twee oppositie raadsleden, Eddy en de eeuwige boer hebben een bloedhekel aan Bossuyt en onthouden zich niet om voor een voorzitster te kiezen die tegen Bossuyt in opspraak komt.
Misschien is het u niet opgevallen, maar deze zaken wisten zij toch al maanden, neen, JAREN op voorhand?
Maar dat is niet het meest verbluffende, misschien moesten de CVPeeërs nog tweeduizend keer enerzijds, anderzijds zeggen alvorens te weten wat ze wilden.
Straffer is dat er twee kandidaten verdoofd de vergadering verlieten, die beslisten over het feit dat ze GEEN voorzitter werden: de liberale kandidaat en het eeuwige slachtoffer van naïviteit: Guyke Blancke. Want dat was hun beiden verzekerd.
De rol van de meester strateeg, Gilbert spreekt in deze boekdelen.
Om zijn tanende meerderheid in de gemeenteraad te kunnen overbruggen tot de volgende verkiezingen had GIlbert de liberalen nodig om zijn bestuur als gedoog partner ( à la Wilders) te kunnen onverstoord voortzetten.Hij ging bij hun te biechten om eens te horen of ze een kandidaat wilden naar voorbrengen.Hij zou dan allicht de absolutie vragen bij de CD+vee, zijn coalitiepartner, die ook niet gediend is met een wankele meerderheid in de gemeenteraad.
Ondertussen blijkt GIlbert eigenlijk weinig te biechten te zijn gegaan bij zijn christelijke partner, een euvel dat deze ondertussen flink op hun geweten lijkt te liggen.Zo bleek toen zij het schepencollege niet gingen vervoegen deze week. Overleg, laat staan te biechten gaan, ligt Gilbert nu eenmaal al jaren niet. In zijn eigen partij niet, met zijn partners niet.
We kunnen en zullen nooit echt weten wat Gilbert daar dan van gemaakt heeft: Heeft hij de liberalen in het ongewisse gelaten of heeft hij hen gezegd dat alles in de sacoche was?Aan de ontgoocheling, zelf de woede te zien van sommige liberalen na de verkiezingen was er toch op zijn minst onduidelijkheid . De liberale kandidaat kreeg dus enkel stemmen uit de eigen gelederen: twee dus.
Nog grotere ontgoocheling bij Guyke B.De officiële socialist (strekking Bossuyt)
Ocharme: enkel zijn eigen stem bracht hem verder dan ooit van enig mandaat.Maar ikzelf kan daar enkel om lachen: ik had hem willen waarschuwen toen hij mijn stamcafé binnenstapte dat hij moest oppassen, dat ze hem achter zijn rug aan het foppen waren maar hij wou met mij niet over politiek klappen.Ik ben daar nogal boos om omdat hij ook de voorzitter is van mijn Lauwse afdeling (niet dat ik daar ooit iets van hoor ). De eeuwige geslotenheid van bepaalde oude stempel socialisten heeft deze man de das omgedaan, boontje kwam om zijn loontje. Met alle sympathie voor deze brave borst: Wie met de hond slaapt . In de nood moet men zijn vrienden kunnen onderscheiden van zijn vijanden, Guy. Een uitgereikte hand: daar BIJT je niet in.
Natuurlijk: Er waren ooit eens afspraken over het voorzitterschap. Toen er nog één socialistische partij was in Menen en geen twee. En die afspraken hielden in dat dit voorzitterschap zou toekomen aan de Sp.a.Maar blijkbaar is het zo dat de CD+vee nu vindt dat Bossuyt maar een halve partij meer heeft (qua mandatarissen) en dat ze dus moeten gaan herschikken.
Bizar is dat ze dan geen eigen kandidaat naar voor schuiven maar kiezen voor een socialist anders van Open Stad, het stadspartijtje van gewezen Sp.a-er Buksken.Dit kondigde de CD+vee al maanden geleden aan, en eisten ze zelf meer mandaten op nadat Gilbert zich had ontdaan van de helft van zijn mandatarissen.Maar goed: ze kozen voor de continuïteit. Maar niet in één keer?Zo ongeloofwaardig kan men bijna niet wezen.
Tjeven doen maar wat ze willen: maar ze hadden heel wat heibel kunnen voorkomen door consequent de aanstelling van Heidi op voorhand te tekenen, samen met de anderen die toch zeker en vast Heidi gingen steunen!
De slachtoffers
Na afloop was er heel wat frustraties en woede. Zeker van Guyke, maar ook de liberalen zijn gepakt langs voor en achter.
Wie is nu de winnaar?
In een oorlog zijn er geen winnaars, enkel verliezers.Het escaleren van een oorlog maakt dit enkel erger.Het is goed dat er, na een overigens nodeloos en nutteloos spelletje, een bekwame voorzitter met ervaring is verkozen in plaats van een liberaal zonder ervaring of een CD+veeër zonder hart of ziel.
Maar het is niet goed dat men er niet in slaagde, binnen de kampen van de socialistische partijen van Menen tot een overeenkomst te komen rond de goede werking van het OCMW.Een deel van verkozen socialisten gaat nu in de oorlog met een ander, zo laat het zich voorspellen. De uitspraak van Guyke B. Dit is oorlog laat het ergste vermoeden.
Vergeten we vooral niet dat dit geen inhoudelijke strijd was, en dat op de dag van de begrafenis van Claude de triomf van de ene socialisten (en tjeven) er in bestaat dat na tien jaar bezuinigen op het OCMW er nu geld is voor prestigeprojecten, die dan ook met pracht en luister werden voorgesteld aan het volk.
Vergeten we niet dat de ligdagprijzen van de gebrekkige rusthuizen nog altijd is verhoogd, dat er niemand rept over het feit dat de begrotingen van het OCMW niet omhoog zijn gegaan, dat er geen paal en perk wordt gesteld aan het prestige bezeten gedrag van burgemeester en schepenen.
Bossuyt zal weer roepen dat zijn dissidenten verraders zijn, zijn coalitiepartners onbetrouwbaar en dat hij met zijn volhardendheid de enige is die nog iets doet in Menen: bouwen.
Hoe de bevolking van Menen hier op reageert is voorspelbaar: Bossuyt is een slachtoffer, de andere partijen en de dissidente socialisten zijn herriestokers en postjesjagers.
Oorlog voeren is niet goed indien men geen uitzicht heeft op een overwinning. En het Mexicaanse leger van Menen streed alsmaar voort: de eigen rangen worden vakkundig uitgedund.
De CD+vee moet ondertussen een Nobelprijs krijgen voor twijfel en zelfverloochening.
-Is hier niemand die nadenkt?
-Wanneer gaat iemand van deze mensen de achterstand van het OCMW budget in orde brengen?
-Wie gaat de voorzitter, de secretaris en de ontvanger beschermen tegen de steeds weerkerende interventies van het gemeentebestuur om te besparen?
-Wanneer gaat de socialistische partij in Menen zich buigen over de afbraak van de sociale zekerheid in deze stad ten bate van prestigeprojecten?
Ik blijf me verwonderen over de ondragelijke lichtheid van het politieke reilen en zeilen (met of zonder jachthaven) in Menen.
De strijd tussen de twee socialistische kampen in Menen en de complotten.
De strijd tussen de twee socialistische kampen in Menen neemt grimmige vormen aan.
Men dwingt mensen om partij te kiezen tussen twee kampen die beiden beweren het socialisme in één of andere vorm te belijden. Beleiden zou hier geen spelfout zijn.
Zelf bij de begrafenis van de vorige voorzitter was er een CD+veër die het hoogste woord voerde. Er waren dus niet alleen tranen maar ook tandengeknars. En uitgerekend op die dag opende men een prestigeproject in Lauwe. De bokken tegen de geiten. Het wordt een droevig spektakel met oplaaiende emoties, veel verdriet en zonder een duidelijk verhaal. Politiek is het verhaal van de ene kant flinterdun, en van de andere kant hoort men niets.Men wacht daar op een mirakel en doet niets om een poging te doen de broodnoodzakelijke verzoening en samenwerking te herstellen.
De politieke bezigheid beperkt zich tot het tellen van de virtuele stemmen die men hoopt te halen bij volgende verkiezingen. Terwijl stilaan de bedienden van stad en OCMW zich steeds meer zorgen maken over hun toekomst, de goede werking van hun diensten ontdekt men complotten, en probeert men er ook te smeden.De bevolking wijst gelaten met één wijsvinger naar het voorhoofd, en dit niet enkel wanneer het over de strapatsen van Bossuyt gaat.
Complotten zijn een hopeloze zaak: van zodra iets bekend is door méér dan één persoon zijn ze na vrij korte tijd publiek domein. Vraag het maar aan de sigaren, euhh, rokende ex-president Clinton.
Het complot tegen Gilbert zou, volgens het journaille van de Weekbode, er in bestaan dat de voorzitter en de secretaris van de partij hem wilden wegpromoveren. Dit met de hulp van een Eerste Minister en een partijvoorzitter.Ik hoorde dit verhaal al eerder en heb er al eens goed mee gelachen.Elke politicus wil immers weggepromoveerd worden naar een hogere functie, en ze maken daar meestal geen bezwaren over maar zien dit als een streefdoel!Daarenboven ken ik niemand, noch vriend noch tegenstander van Gilbert Bossuyt die niet met het idee heeft gespeeld dat hij beter minister, ambassadeur zou zijn.Het enige verschil tussen beide zijnde dat de één hem ambassadeur in Parijs zou willen maken, en de andere in Japan. In elk geval is dit soort van complotten nu eenmaal geen wraakoefening, maar getuigt het misschien van héél veel gezond verstand en tenslotte ook van respect!
Door het tragische overlijden van Claude is nu ook de aanstelling van een OCMW voorzitter een dringende en belangrijke opdracht.Dit is geen onbelangrijke job. Het is een immense job, vooral in Menen, en een stiel die niemand wenst die weet hoe delicaat de verhoudingen zijn geworden tussen het stadhuis en het OCMW.
Ook hier zijn weer spelletjes aan bod: Het blokkeren van een gemeenteraadszitting die de opvolger (de tweede opvolger) moest bekrachtigen is een fijn staaltje van acrobatie op een ondemocratische manier.Spelletje.
Hoe zit dit spelletje in mekaar: het decreet stelt het volgende over het vervangen van Claude als OCMW raadslid:
art. 14, tweede lid, stelt wel dat indien er geen vervanger aangeduid is binnen 60 dagen na het einde van het mandaat van de voorganger (in casu 60 dagen na overlijden van vorige voorzitter), er een verkiezing moet plaats vinden waarbij de gemeenteraad een vervanger aanduidt in geheime stemming (dat kan om het even wie zijn) Wettekst laat opnieuw in het ongewisse wanneer die verkiezing moet plaats vinden .
Indien men over een onwillig bestuur beschikt kan dit tot problemen leiden.
Verkiezing nieuwe voorzitter:
Hier zegt artikel 54 dat hij moet verkozen worden op de eerstvolgende vergadering van de OCMW-raad. Opnieuw moet dat met een akte van voordracht gebeuren, waarop meer dan de helft van de OCMW-raadsleden iemand voordragen, die ook meer dan de helft van de eigen fractie moet achter zich hebben.Kan die voordrachtakte niet opgesteld worden, dan heeft een gewone stemming plaats, waarbij de persoon verkozen is die een volstrekte meerderheid behaalt.Is er geen volstrekte meerderheid, dan is er een tweede stemronde tussen de twee personen met de meeste stemmen; bij staking van stemmen is degene verkozen met de grootste OCMW-anciënniteit (die het langst lid is van de OCMW-raad op de dag van de stemming) .
Conclusie:
Naar de letter van de wet kan er dus over een nieuwe voorzitter gestemd worden zonder dat de overleden voorzitter eerst als raadslid vervangen is (gaat in tegen het gezond verstand, maar waarom zou de wet het gezond verstand hoeven te respecteren ).
Anderzijds verplicht het ocmw-decreet om op de eerstvolgende raadzitting OCMW een nieuwe voorzitter te kiezen
Er zou dus met tien raadsleden over een nieuwe voorzitter kunnen gestemd worden.
Eigenlijk kan men dus het democratische mechanisme gaan laten vervalsen door op een vormelement ( de kandidatuur van één van de raadsleden is niet bevestigd door de gemeenteraad, of niet tijdig) te gaan speculeren om één stem uit te sluiten.Met allicht een klacht bij de hogere overheid, en een aaneenschakeling van procedures, ontbindingen van beslissingen, herverkiezingen enz enz Ook dreigt de burgemeester dan de vergaderingen te kunnen boycotten, waardoor het geheel nog meer complex wordt.Wat ondertussen moet gebeuren met het bestuur van het OCMW is mij een raadsel, maar heel goed voor het functioneren is dit niet.
Om verder getouwtrek rond het al dan niet tijdig zijn van de aanstelling van éénpersoon (met alle gevolgen van dien) zou het beter zijn dat de OCMW raad zelf beslist om te wachten tot deze is aangesteld.(Tenzij die OCMW raad natuurlijk in meerderheid zelf beslist om zijn eigen werking en dat van zijn voorzitter te saboteren).
Het lijkt me dus het meest verstandig om geen stemming te houden over een nieuwe voorzitter, zolang de raad zelf niet terug volledig is samengesteld uit 11 leden.De bal wordt dan naar de gemeenteraad teruggekaatst.
In geen geval is het lopen van het risico van weer een OCMW oorlog tussen onverantwoordelijken die enkel aan hun groot gelijk denken aan de orde. Het spelen van spelletjes door zij die menen het poer te hebben uitgevonden moet stoppen. Het poer is niet in Menen uitgevonden. Duidelijk.
Is Menen, ( meer bepaald de Sp.a van Menen, de gemeenteraad van Menen en het schepencollege van Menen) een ABSOLUTE MONARCHIE?
Uit de persconferentie van de weggelopen mandatarissen (gemeenteraad en OCMW) en een schepen zou je dit kunnen afleiden. Vol enthousiasme wil een aantal verkozen mandatarissen de Sp.a definitief verlaten om een einde te maken aan het ondemocratische bewind van Gilbert 1, keizer van Menen.
Zij gaan de openheid, de democratie herstellen, ja invoeren in deze gekwelde stad.
'Vroeger hadden de burgemeester en de schepenen eerder een protocollaire rol. Dan is in Menen het tijdperk aangebroken dat besturen en organiseren het werk werd van één man. De rest kreeg en krijgt weinig bewegingsruimte. Met Open Stad willen we een beweging opstarten waarin iedereen zich wel vrij kan bewegen
Dit hadden we natuurlijk graag uitgelegd gekregen.Eerst en vooral blijkt er door schepen Buksken een weinig fraai beeld van een Belgische gemeente te worden geschetst. Want in feite is een schepencollege een UITVOEREND orgaan, is de gemeenteraad het WETGEVEND orgaan. Dus: de gemeenteraad beslist wat de schepenen (en de burgemeester) moeten doen.Zij zorgen voor een overeenkomst tussen partijen om een meerderheid te vormen, en zeggen dan aan het college van burgemeester en schepenen wat deze moeten doen.
De schepenen kunnen wel beslissen HOE ze iets doen, maar kunnen dan op elk moment worden op de vingers getikt door de gemeenteraad.
Een simpel democratisch concept, met scheiding van de machten, controlemogelijkheid.Logisch, helder. Maar de eerbiedwaardige schepen moest toch weten dat het schepencollege niet een protocollaire functie heeft?Is hij politiek dan onwetend? In feite suggereert hij nu dat een gemeente democratischer wordt indien men het schepencollege verlost van Gilbert 1. Dat is dus onlogisch vermits het schepencollege, inclusief de burgemeester maar een uitvoerend orgaan is.
Met Open Stad willen we een beweging opstarten waarin iedereen zich wel vrij kan bewegen.
Wat hiermede wordt bedoeld is niet duidelijk. Gaat het hier over de partij die beter zal worden dan de Sp.a afdeling van Menen?Is deze partijafdeling onvrij, zijn de mandatarissen er gekneveld en worden zij geëxecuteerd door de Pretoriaanse wachten van Gilbert1 die hen de keel oversnijdt wanneer een onvertogen woord van majesteitsschennis hen ter ore komt?De Sp.a kent in haar afdelingen problemen met mensen zoals Gilbert. Dat is juist.Deze beroepspolitici hebben naast het algemeen belang ook het eigen politieke overleven als doelstelling. Men trekt dan vanuit een machtspositie weinig concurrenten aan, maar vrienden en volgzame partijleden.
Op de lange duur heeft dit sp.a Menen verzwakt. Maar wie waren de meelopers? Wie hadden als enige programma- en actiepunt Bossuyt moet burgemeester blijven!? Juist ja: degenen die nu weglopen omdat ze vinden dat ze niet aan de bak komen.
Moest ik tijdens algemene ledenvergaderingen een vlammende speech hebben gehoord van al die mandatarissen, moesten ze als leeuwen hebben gevochten en moesten zij kunnen aantonen dat ze daadwerkelijk belet werden om het woord te voeren, of anderen aan het woord te laten komen zouden ze nog geloofwaardig overkomen.Maar dat deden ze niet.
Het opnemen van een voorzitterschap van een partij of het secretariaat, de twee topfuncties binnen een locale afdeling terwijl men al schepen of OCMW voorzitter was, dat was ondemocratisch.Het uitsluiten van mensen (ik kan daar van meespreken) gedurende jaren, het beletten dat ze het woord kunnen voeren: dat deed niet Bossuyt, dat deden de democraten die nu zo klagen.
Zij hebben OOK boter op het hoofd, het is de pot die de ketel verwijt om zwart te zijn, letterlijk.
Het liegen over het zogenaamde ontslag van de partij (dit is nooit gebeurd) is pathetisch, meelijwekkend maar getuigd van grote hypocrisie.
Het feit dat drie van de dissidenten ook nog eens een beroepsrelatie hebben met Buksken ondermijnt ook zijn geloofwaardigheid.
Dit is onjuist, niet eerlijk, too little, too late.
Een doodgeboren kind, dat dan nog geen enkel duidelijk programma of werkwijze naar voor brengt, en daarenboven vergeet dat men is gaan lopen met de stemmen van de Meense socialisten naar een vage beweging waarom niemand heeft gevraagd.
De Sp.a afdeling van Menen is daarmee niet genezen, en dus heeft die actie (waarvan het succes niet wordt afgemeten aan de stemmen die ze zou kunnen halen (quod non) aar aan de stemmen die men zou kunnen afpakken) geen zin en is ze zielig, doelloos en hopeloos.
Ik had van sommigen meer brains verwacht, meer strijd, meer inzicht.Wat een verlies toch!
Met loden schoenen trok ik deze morgen naar de twee evenementen van de dag:
Het kiekenfestijn van de Sp.a en de stichtingsvergadering van de afgescheurden: Open Stad.
Het is niet aangenaam om, jaren aan één stuk geconfronteerd te worden met kramiekelige politiek binnen een partij die, 125 jaar oud, staat voor heel wat goeds voor de werkende mensen, maar die ook al eens een paar steken liet vallen.Maar dat is buiten Menen gerekend waar men blijkbaar met die gevarieerde historie van het socialisme heeft gebroken, en wel op verschillende manieren.
Democratie is een belangrijk deel van het socialisme.Het is ouder dan het socialisme, en in ons land door de burgerij ingevoerd, maar dan alleen voor de rijken. Nadien werd het algemeen stemrecht, later ook voor vrouwen en inwijkelingen.Nu zal er altijd twist zijn over wat een goede, een echte democratie betekent.Ook zal een democratie moeten worden gezien als een steeds veranderend systeem, eerder dan een bijeenraapsel van idealen.
En dit thema werd op de kaart gezet door de nieuwe stadspartij van Menen: Open stad.
De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik te laat was op de openingspersconferentie van de zogenaamde dissidenten, dat is dus de helft van de mandatarissen verkozen op de lijsten van de Meense Sp.a.Dat ligt echt aan de loden schoenen.En ook omdat ik dacht dat een dergelijke vergadering naar Meense gewoonte te laat ging beginnen. Kwade tongen beweren dat ik in Menen ben gaan wonen toen er dreiging was van het vallen van atoombommen.Omdat in Menen alles tien jaar later gebeurt dan in de rest van de wereld
Het zaaltje zat vol: acht mandatarissen, het volledige journaille van de lokale pers (en een jongen met een camera van Focus/WTV) en wat familieleden en sympathisanten.Dus zeker niet de helft van de 600 leden van de Sp.a van Menen, maar eerder 5 tot 10 procent ervan. Natuurlijk: indien men het heeft over een vijfde colonne dan verwacht je niet meer dan één/vijfde van de colonne, en kwaliteit kan primeren op kwantiteit! Maar is dat hier aan de orde?I dont think so .
Over democratie in Menen,
en meer bepaald in mijn partijafdeling kan ik inderdaad een boekje schrijven.
Als jarenlang lid van de partij, en vroeger actief in Sint-Niklaas, aan de unief en in Wilrijk hoopte ik hier ook te kunnen meehelpen.Maar dit bleek overbodig.De partij was toen in de oppositie en verkoos dit in stilte te doen. Doodse stilte. En nooit hoorde ik er iets meer van, tot mijn grote ergernis.Het Vlaams Blok groeide toen zienderogen, het neo-liberalisme begon aan zijn hemelvaart op het Europese en nationale vlak en ik vond dat bijvoorbeeld die twee feiten alleen al de moeite waren om aan actie te doen, zeker in de stad met de meeste socialisten van West-Vlaanderen.Maar ook lokaal was er de milieuverpesting door de locale industriëlen, het gebrek aan een economisch groeibeleid door de grootste werkgever van Menen (de stad Menen), het gebrek aan een verfraaïngspolitiek die de stad een miserabelistisch uitzicht gaf en het sociale leven na zeven uur ontbeerde. Maar er werd dus gezwegen.
Later vroeg men mij, wetende dat ik mij ergerde aan de geslotenheid en de luiheid van de partijafdeling, om voorzitter te worden van de kartelpartner van de Sp.a (op nationaal vlak), van Spirit dus.Zo kon ik (dacht ik) mijn inzet bundelen met die van progressieve mensen en een coalitie vormen met de Sp.a.Ik verklaarde mij dus bereid om dit te doen maar Bossuyt vond dit overbodig.En nolens volens belande ik met mijn partijafdelinkje in de oppositie.Hier kon ik, samen met enkele andere mensen een constructieve oppositie voeren, en ik merk dat inderdaad de Sp.a, het weze natuurlijk na jaren, de meeste punten van ons oppositie-voorstellenpakket heeft overgenomen.
Na het veranderen van koers van Spirit, naar neoliberaal (links-liberaal?) kon ik daar natuurlijk niet blijven.Ik keerde terug naar de Sp.a. Voordien had mijn opvolger, Dominique Lietaer, al gezegd dat indien ik het liberalisme niet wenste te volgen, ik maar uit Spirit moest stappen. En mijn campagne tegen het links-liberalisme van Lietaer en Lambert is ondertussen geschiedenis.
De situatie bij de Sp.a was ondertussen gewijzigd.Een vervangend burgemeester, Carl, had van het Bossuytisme een meer werkbare variant geschapen, althans op het gemeentelijk vlak.Maar in de partijafdeling bleef het stil: nieuwjaarsrecepties was alles wat je als partijlid kreeg voorgeschoteld. En de partij werd bestuurd door een driemanschap dat niet enkel de partij domineerde, maar ook de stad Menen.
De partij, die overgeschakeld was van het volkshuizen socialisme, van een ledenpartij, naar een teletubbie partij, met babes en showmasters, verloor steeds meer en meer de afdelingen uit het oog, en begon een top to bottom politiek als vanzelfsprekend toe te passen: Wij spreken, jullie luisteren. Militeren werd niet meer discussiëren en samen beslissen, maar het braaf opvolgen van de ordewoorden en het plakken van affiches in verkiezingstijden. De televisie met de paar televisiegenieke verving een heel systeem van getrapte democratie en de afdelingen konden ongeremd hun gang gaan: ze werden als oubollig en overbodig aan hun eigen lot overgelaten.
Vermits Sp.a Menen een gesloten triumviraat bleek van Gilbert, Buksken en Claude besloot ik om op het nationale niveau mij te gaan bezighouden.Ik zocht en vond Sp.a-Rood als een beweging die twee themas had die me lagen: De basis eerst en Naar links en dan vooruit.Meer oog voor de mensen, meer democratische besluitvorming en daarenboven een duidelijker socialistische politiek.Ik behoorde er na een tijdje tot de stuurgroep en werd ook coördinator van de West-Vlaamse regio. Dit werd niet met vreugde beantwoord.De eerste bijeenkomst die ik inrichtte in Menen werd gesaboteerd door op de valreep een beloofd lokaal op te zeggen (een lokaal in de August Debunnestraat), zodanig dat het textielhuis van Kortrijk ons moest opvangen.Een eerste blijk van het democratische denken van onze kameraden.Democratie is debat, informatie, discussie. Maar niet in Menen?
Democratie is ook een structuur: een geheel van regels om te beslissen, te besturen en te overleggen.Maar statuten? Onbekend.Vragen ernaar werd niet beantwoord door de voorzitter van de partij (Claude). Jaren later kreeg ik ze te pakken, maar het waren de verkeerde en die waren ook nooit echt goedgekeurd.Dit voor wat betreft de statuten van Menen en zijn deelgemeenten. Maar op het provinciale vlak werden de statuten veranderd in een (laatste!) federaal congres met stemrecht.Bukske deelde aan mij en een mede Sp.a-er uit Menen een stemkaart uit. Plots werden wij stemgerechtigd en zouden we de Meense afdeling dus mogen vertegenwoordigen en zelf stemmen!Maar dat bleek een boemerang te zijn.Toen ik een paar vragen stelde aan Johan Vandelanotte, en hem confronteerde dat het afschaffen van de provinciale democratie geen verbetering betekende van de democratische werking kreeg ik niet alleen een verward antwoord maar tevens het geroep van Claude te verwerken dat ik het standpunt van Menen niet vertegenwoordigde.Zo ging dat toen.Stemrecht is relatief.Bukske kwam me dan nog eens provoceren door te zeggen dat ik misbruik maakte van mijn stemrecht.Een zodanig zotte situatie dat ik hem per abuis onozelaar heb toegeroepen.Ik slaap daar al jaren slecht door ;)
Op een ander feest van de democratie, de verkiezing van onze voorzitter, werd het nog grappiger. In het debat tussen Erik de Bruyn (vervangen door Elke Heyman) en Caroline Gennez (vervangen door Dirk Vander Maelen) werd het een mede kameraad te gortig en uitte die zijn verontwaardiging.Prompt was het weerom Claude die zegde dat ik (had mijn mond niet opgengedaan) geen echte vertegenwoordiger was van Menen maar een oud-Spiritist.Om maar te zeggen dat er duidelijk was wie er baas was in Menen: Buksken, Claude en Bossuyt (B,C&C).Democratie is luisteren naar de mensen, er op reageren, in debat gaan. Het is NIET: Verdacht maken, manipuleren, verdraaien en de mond snoeren.Maar niet in Menen?
En dan was er de actie rond de post in Lauwe.Door de afbraak van de universele dienstverlening dreigde het postkantoor in Lauwe (maar ook in Rekkem) verloren te gaan.Een actie die ik hier met medewerking van verschillende bewegingen, partijen en vakbonden voerde en waaraan een petitiecampagne werd gekoppeld bracht méér dan duizend handtekeningen op, die men vrijwillig waskomen afgeven op petities in cafés in Lauwe.Maar de burgemeester wilde deze niet in ontvangst nemen.Dit is een zo grove vorm van verwaarlozing van één derde van de gezinnen van Lauwe dat hij hiervoor pek én pluimen verdient.Maar aandringen bij andere mensen van het partijbestuur hielp niet, het triumviraat verwees de petities naar de prullenbak. Bernice Bogaert (CD&V) heeft dan maar een bijeenkomst georganiseerd waarop een bullebak mij kwam uitschelden, een passage die ik nooit zal vergeten.Die bullebak was duidelijk niet door een andere partij gestuurd: het was ooit een Sp.a gemeenteraadslid en de chauffeur van de burgemeester. Acties door en voor de bevolking worden dus straal genegeerd. Het petitierecht is het oudste recht in de democratie. Het geldt als het begin van de parlementaire democratie, maar niet in Menen?
En dan is er de verkiezing van voorzitter en ondervoorzitter van de partijafdeling.
Normaal roept men hiervoor alle leden samen, men stelt kandidaten voor, dan kiest men. Maar niet in Menen.Toevallig was ik aanwezig met een mede-partijgenoot, ook iemand die toen tot de Sp.a-Rood tendens behoorde, in de Statie, waar (zo vernam ik van hem persoonlijk) John Crombez zou komen spreken over de bankencrisis.Een thema (economie) dat me als economist nauw aan het hart ligt.Ik kwam dus om 8 uur aan en vernam toen dat ondertussen al een hele tijd een vergadering bezig was van de partijleden: een algemene ledenvergadering.Ik had hier (en mijn collega evenmin) geen uitnodiging voor ontvangen.Ik ging stomverbaasd het lokaal bezig en GELUKKIG stond John Crombez ook aan de deur, zodat die getuige was van het feit dat ik boos opmerkte dat ik niet werd uitgenodigd. Een foutje van de post zegde Carl en Claude me met een engelengezicht.Twee foutjes dus want mijn collega was ook al niet uitgenodigd.Dit zou allemaal niet zo erg zijn, natuurlijk, indien de reden van de niet-uitnodiging niet zo voor de hand zou liggen.Men wist heel goed dat ik van elke vergadering, van elke verkiezing binnen de partij zou gebruik maken om de steeds verdere verloedering van de democratische werking aan te klagen, en hier positieve voorstellen rond te doen. En dat kon dus niet: Immers, de kandidaten (Buksken en Claude) waren zelf kandidaten, en konden enkel verkozen worden als voorzitter en secretaris van de partij indien er geen tegenkandidaten waren.Ze waren immers al schepen en OCMW voorzitter, en dat kan (natuurlijk!) niet gecumuleerd worden met de belangrijkste functies in de partij omdat dit automatisch belangenvermenging inhoudt! Mijn (onvermijdelijke) kandidatuurstelling zou tot gevolg hebben dat ik quasi automatisch voorzitter zou worden, of in elk geval dat zij geen van beiden konden verkozen worden. Smerige spelletjes zijn niet de grondslag van de democratie. In Menen wel?
De nieuwe voorzittersverkiezingen
De algemene vergaderingen die later doorgingen, rond een op het eerste zicht politiek conflict tussen twee fracties, twee tendenzen in de afdeling rond de betoelaging van het OCMW leiden tot een breuk in de partij.Maar ik leg geen geheimen bloot indien ik stelde dat tijdens de tweede vergadering, waar men het mandaat van de twee (op oneerlijke manier verkregen) dissidenten ontnam, deze geen woord hebben gesproken.Indien er een conflict is verdedigt men zijn standpunten tegenover de leden die moeten stemmen. Doet men dit niet dan krijgt men AUTOMATISCH ongelijk, natuurlijk!Democratie is mensen uitleggen wat er aan de hand is vooraleer te stemmen, en zijn standpunten verdedigen. Door te zwijgen stemt men EVIDENT in!
De nieuwe voorzittersverkiezingen gebeurden zonder debat, de kandidaten moesten zelf maar brieven schrijven naar alle leden. Het conflict is daardoor geëscaleerd, gepolariseerd en tot grote overmaat van ramp werden tribale argumenten gebruikt die haaks staan op het socialisme: die van Lauwe tegen die van Menen.Nationalisme, en dan nog per deelgemeente, is niet enkel middeleeuws, het heeft met socialisme niets van doen. Wie daar aan meedoet is geen democraat maar een popullist. In Menen niet?
De stichting van Open Stad: democratie hersteld?
Toen ik hoorde van het initiatief om na de partij te hebben verlaten, een nieuwe politieke beweging op te richten schreef ik op facebook:
Beste mensen. Of mag ik nog kameraden en gezellinnen zeggen?
Ik kan mij niet in twee splitsen.
Nochtans heb ik gestemd op velen die hier een politieke beweging willen stichten.
Die dat gedaan hebben binnen een partij waar ik nog lid van ben.
Terwijl de Sp.a een congres legt op de dag dat men in de wereld de dag van de armo...ede heeft ingericht (17 oktober) is het zo dat de helft van de mandatarissen (en de leden?) van de Sp.a een kiekenfeest houdt en de andere helft een beweging opricht.
Ikzelf bekwam ooit het recht voor het vormen van tendenzen binnen de Sp.a.
Dirk Vander Maelen, de ondervoorzitter en tevens degene die waakt over de interne democratie binnen de Sp.a beloofde mij dit. Je kan het op Youtube verifiëren, het filmpje staat hieronder.
Indien dit in Menen niet kan, indien men persé moet een eigen(wijze) club oprichten per verschil in opvatting, dan is er van enige vorm van socialistische samenwerking, laat staan van interne democratie geen sprake.
Iedereen in zijn hokje, met lampekap en klokje is dorpspolitiek.
Zou het niet beter zijn, indien jullie een punt hebben, en allicht hebben jullie zelf meer dan één punt, om het meningsverschil met anderen uit te praten, in plaats van met veel theater in de pers uitspraken te doen?
Is het zo vanzelfsprekend om nooit een discussie te voeren, om stilzwijgend tijdens ledenvergaderingen maar te blijven zitten?
Ik begrijp deze manier van dof zwijgen niet, van gebrek aan communicatie niet.
Zijn jullie BANG?
Door precies op de moment dat je zou kunnen gaan je mening verdedigen in een open bijeenkomst een eigen vergadering te houden zal nooit iemand nog geloven in de ernst van de Meense politiek.
Ik ben geschrokken van dit gedoe. Ik had meer gezien in een debat, een hevig debat dan in een soort van puberaal, pre-democratisch gedrag;
En vergis je niet: ik ben niet een bode van "de anderen", de "bruid van Bossuyt", wel integendeel. En degenen die me kennen onder u weten dat ik meestal de ideeën deelde van zij die streden voor een democratischer, een socialer partij, een linkser en rechtvaardiger Menen.
Maar dan moet het spel ook democratisch gespeeld worden, en dan is wat daar nu gebeurd in niets verschillend van wat overal ter wereld, en ook in Menen, burgerlijke, ja rechtse combines doen: Kleine partijtjes oprichten om niet te hoeven meespelen in een democratisch debat.
En dat jullie nu de stemmen kregen van mensen als ik, en er mee gaan lopen zonder iets te vragen: dat is er ALTIJD over, of niet soms?
Op de persbijeenkomst wist Buksken mij te vertellen dat hij het hier mee eens was, maar dat er gezien het ondemocratisch handelen van de burgemeester geen alternatief was. Ook gaf hij te verstaan dat daar waar Johan Vande Lanotte nog sprak met de dissidenten, John Crombez hen er onmiddellijk uitgooide. Ik belde dus naar John Crombez die dit totaal logenstrafte. Mijn versie die op dit blog staat is inderdaad de juiste: Buksken nam zelf het initiatief om uit de partij te gaan en werd hier geenszins toe verplicht.Liegen om zich als slachtoffer te profileren is een tjevenstreek, In Menen niet?
Begrijpe wie begrijpe kan.Ik heb als eindconclusie dat de pot de ketel verwijt, dat partijen geen popgroepen zijn die splitten en ik vind dat ik nergens heb gemerkt dat er serieus is geprobeerd om een debat te houden voor de kiezers, de leden van de partij, de bevolking van Menen.Dit initiatief wordt dus enkel gedragen door de initiatiefnemers en heeft dus geen democratischer gehalte dan wat anderen doen.Het is dus een mislukt initiatief.
Over het Mexicaanse leger, Vijfde Colonnes en de passionarios van Menens Sp.a.
Het nieuwe politieke jaar dat warm is wordt in Menen ingezet met de nodige fanfare muziek.
In een uitnodiging voor een ontmoetingsdag (met bierbon!) wordt aan de partijleden plechtig medegedeeld dat de partijleiding zichzelf heeft geperfectioneerd!
Om dit ten volle te genieten citeer ik letterlijk:
De bestuursploeg van uw (sic) partij vernieuwde zich de afgelopen maanden grondig en had zich graag aan u voorgesteld.
U kan dit grappig vinden, wij trouwens ook, maar het getuigt van een zo grote vorm van verwarring (zacht gezegd) dat het nadere beschouwing meer dan verdient. In hoeverre de Sp.a nog uw, of mijn partij is hangt er maar van af. Indien je kijkt naar de helft van de mandatarissen die er de brui aan gaven is het duidelijk dat die al geen partij meer hebben, en zeker niet het soort van partij dat hen in triomf liet gaan. Zonder verdere bijeenkomst van leden om dit te gaan uitpraten.
Een partij die zo verscheurd is geraakt gaat in de eerste plaats over tot bezinning, dan tot vernieuwing en herbronning en haalt daar zoveel mogelijk mensen bij. Niet grote gestes, niet grote overwinningsfeesten indien een helft van de partij gaat lopen is dan aan de orde maar grote nederigheid en het oproepen tot debat en herstructureren.
De Sp.a Menen lijkt op het Mexicaanse leger dat vooral schoot op de eigen manschappen waarbij de vijand totaal perplex toekijkt en wacht tot de zelfmoord over is om dan overwinning te kraaien. Wat in Menen dan ook prompt is gebeurd.
Zij die het socialisme ondanks het gepruts van een deel van de bestuursleden een warm hart toedragen hebben dan ook gevraagd om de partij te vernieuwen, te verjongen, te vervrouwelijken en ook de provinciale top van de partij zette hier toe aan.
Maar dit diende op een ernstige manier te gebeuren. Men roept na een catastrofe alle mensen op van goede wil om een handje toe te steken, maar dat gebeurde dus NIET. Integendeel: men vernieuwde zogenaamd zichzelf. Toch werd een eis van de provinciale top ingewilligd: men verjongde door jonge mensen van Animo uit te nodigen. Een echte oproep om de partij te helpen gebeurde NIET.
De huidige voorzitter stelt vast dat er geen verplichting is om het partijbestuur te verkiezen door de algemene ledenvergadering. Maar het is vanzelfsprekend dat men de leden oproept die willen helpen om deel uit te maken van deze vergadering, op zijn minst! Zeker na een dergelijke crisis. Het had kunnen helpen om de gemoederen te bedaren, of om tenminste een debat te houden, om kandidaten naar voor te schuiven die het vertrouwen van de leden hebben en die ook duidelijk een oplossing aanbieden.
Maar neen: zelf de kandidaat voorzitters, waaronder ikzelf werden niet eens uitgenodigd op een vergadering om de problematiek te bespreken.
De verjonging heeft niet lang geduurd. Bij de laatste partijbestuur vergadering verlieten deze jong mensen van Animo met slaande deuren de vergadering. Terwijl enerzijds de voorzitter poneerde (no pun intended) dat men zich moest kandidaat stellen om deel te nemen aan het bestuur van de partij, maar niemand daartoe uitnodigde via een schrijven aan alle leden, verwaarloosde hij dus het feit dat iemand die kandidaat voorzitter was allicht kandidaat was voor het mede besturen van de partij. Maar anderzijds liet deze voorzitter de politieke secretaris van de Animo-groep niet toe, terwijl deze zich ter vergadering aanmelde Over drie maten en drie gewichten gesproken.
De uitspraak dat één of meerdere van de jongeren een Vijfde Colonne zou betekenen binnen hetpartijbestuur is dan natuurlijk totaal uit de lucht gegrepen, dit getuigt gewoon van paranoia en een dergelijk in zichzelf opgesloten zijn dat het onfatsoenlijk wordt. Ik betreur in elk geval het verlaten van Brecht Vancoillie van het plaatselijk politieke forum, en huldig hem en wens hem samen met vele anderen te nomineren voor een medaille van moed en zelfopoffering om toch nog partijlid te blijven.
Ik hoop hem spoedig terug in Menen te ontmoeten binnen een democratische afdeling. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken.
Mijn blog, maar ook mijn activiteiten van jaren geleden, toen ik een overstap maakte naar kartelpartner Spirit waren een kroniek van een aangekondigde dood.
Jarenlang heb ik gestreden tegen het enigmatieke werken van sommigen in de partij. Tegen het stilzwijgen, het werken in doodse stilte, in geniepigheid en achterbaksheid.Het ondemocratische functioneren van een afdeling die ooit de trots was van het socialisme in West-Vlaanderen.
Het was van meet af aan zeer duidelijk voor me dat dit verkeerd ging aflopen, indien er geen wijziging ging komen in de manier van werken, van denken, van handelen van een aantal mensen in deze afdeling.
Ik noemde deze afdeling vaak het absolute nulpunt.Het ijkpunt om te zien wat men vooral niet moest doen, het referentiepunt van waaruit men moest vertrekken om boven het negatieve te komen.Menen als Gomora, als het te mijden experiment, als de volmaakte mislukking.
Ik zag met lede ogen aan hoe men sukkelde, ook goede mensen met goede bedoelingen, binnen een kader dat decadent was: een kader dat de kiemen van zijn eigen ondergang in zich droeg.
Zwijgen, uitsluiten, verbannen, uitkafferen en zich opsluiten in het eigen cirkeltje van getrouwen maar zonder enig respect voor iemand anders leek op een bende, of een maffia afdeling, op een gang in de Bronx van New York.
Degenen die nu verontwaardigd zijn over de burgemeester vergeten gauw dat gedurende decennia men hem de hemel in heeft geprezen.Dat men zij die kritiek oefenden, terechte kritiek, de mond snoerde, brood roofde, en daarbij de basis heeft geschapen voor verschillende partijen die de Sp nadien gingen politiek bekampen:
-Gemeentebelangen
-Anders
-Via/Spirit
-Nieuw
En ik vergeet nog een aantal kleinere initiatieven die door de woede over de werkwijze van de Sp.a, niet enkel om de politiek van de SP.azijn ontstaan.Uiteindelijk is de partij nu ontdaan van de helft van haar mandatarissen.
Er waren trouwens ook geen stemmenkanonnen meer: bij de verkiezingen van juni 2010 bleek dat het NIET op de lijsten zetten van de zelfverklaarde stemmenkanonnen er MEER stemmen gingen naar de Sp.a!
De partijtop neemt nu een formeel standpunt in: Er is een verkozen voorzitter, en dus moet men via hem tot eenheid komen.Een democratisch standpunt dat te verdedigen valt.
Het probleem is echter dieper, ouder en fundamenteler.Democratisch werken veronderstelt dat men kiest. Dat men vrij kiest. Dat men geïnformeerd wordt en is over waar men voor kiest. Dat er ook een traditie is om met debat, discussie en overleg onderling te KUNNEN werken. Dat men respect vertoont voor minderheden. Dat men luistert naar mekaar maar ook dat men zegt wat men denkt en doet wat men zegt.Dat men uitvoert wat er gestemd is. Dat men ook rekening houdt met de minderheden. Dat men open is, rekening houdt met iedereen en zoekt naar verzoening als er een conflict is, maar ook niet bang is om op te komen voor zijn eigen opinie en dan ook wordt aanhoord.
De statuten van de SP.a, die een democratische werking voorop stellen, werden gewoon genegeerd.
In plaats van een open en democratische partij werd de Meense afdeling een club van vriendjes die tussen pot en pint het beleid van de partij uitmaakten. En steeds meer pot en steeds meer pint. Het werd uiteindelijk comazuipen.
En ondertussen werd tegenover de coalitiepartners een houding aangenomen alsof dit vijanden waren, en geen partijen waarmee men een compromis had afgesproken waar men zich dan ook maar moest aan houden.
Benoemingen van vriendjes en het afschieten van contestanten werd een soort van volkssport waar men zich constant mee bezig hield, de nationale, de regionale politiek kwam nooit ter sprake tenzij dat één van de vrienden perse moest parlementair en later minister worden.Ongehinderd door een basis die geen flauw gedacht had waarom, die ook nooit werd betrokken met waarmee men zich dan in Brussel bezig hield.
Goede mensen werden opzijgeschoven omdat ze de carrière, de ongeremde ambities in de weg stonden of nog maar KONDEN in de weg staan.Men verarmde zijn omgeving door jaknikkers en onbetekenende, voor het triumviraat ongevaarlijke mensen te benoemen in allerlei mandaten en anderen de laan uit te sturen.
Communicate? Inspraak? NUL. ZERO. NOPPENS.
Activiteiten? De statuten voorzien minstens één activiteit voor de leden, één algemene vergadering. Dat was dan de nieuwjaarsreceptie.
Door een antidemocratische werking heeft de afdeling Menen onder leiding van een kleine groep mensen zichzelf de das om gedaan.Een kleine verschuiving is niet voldoende. Een revolutie dringt zich op, maar een democratische.Dit kan niet in dezelfde geest, met dezelfde mensen en zonder een stevige herbronning.
Maar er heerst weer grote stilte.En achter gesloten deuren gaat men een nieuw clubje oprichten. Er worden geen pottenkijkers gevraagd.Het zal dus stilte zijn voor de storm.
Acht mandatarissen van Sp.a Menen stappen uit de partij. Volgens persberichten omdat ze zouden worden uit de partij gezet omdat de provinciale voorzitter een van hen uitnodigde op een provinciale tuchtcommissie.
Hierbij gaat men wel zeer kort door de bocht. Deze commissie is immers niet ingesteld om mensen uit de partij te verwijderen, maar om een onderzoek in te stellen.Hierbij is het de bedoeling dat men het probleem dat is ontstaan toelicht, en zoekt naar een oplossing.
Er is wel degelijk een probleem bij de Meense afdeling, en het is de hoogste tijd dat hier een oplossing wordt gezocht.En indien één van de mandatarissen zegt het niet eens te zijn met het gevoerde beleid van de partij is het evident dat men overgaat naar het zoeken naar een oplossing.
Een tuchtcommissie is geen strafpeloton.Het ware misschien nuttig van de statuten van de SP.a hier op na te lezen:
Behandelingsniveaus en werkwijze
A. Geschillen, met betrekking tot de werking van de partij of met betrekking tot de uitoefening van een
functie of mandaat, op plaatselijk vlak
het bestuur van de afdeling bemiddelt en streeft naar een oplossing;
blijft het geschil bestaan, dan onderzoekt en bemiddelt de provinciale tuchtcommissie. Zij stelt een
oplossing voor. Van zodra de provinciale geledingen ingeschakeld worden, wordt ook de
administratieve commissie op de hoogte gesteld door de provinciale federatie;
blijft de betwisting bestaan, dan neemt het provinciaal bestuur een beslissing;
binnen de maand na het betekenen van de beslissing van het provinciaal bestuur kunnen de
betrokkenen beroep indienen bij de administratieve commissie.
Artikel 37
De administratieve commissie houdt toezicht op de naleving van deze statuten en beteugelt zo nodig elke
inbreuk.
Aan de hand van het tuchtreglement, dat volledig deel uitmaakt van de statuten, regelt de administratieve
commissie de geschillen tussen leden en/of geledingen van de partij.
De administratieve commissie onderzoekt de inbreuken of geschillen. Zij hoort daartoe alle betrokkenen.
Beslissingen van de administratieve commissie worden genomen bij een meerderheid van minstens twee
derde van de uitgebrachte stemmen.
De administratieve commissie beslist als hoogste partijgeleding. Hoger beroep is niet mogelijk.
Het lijkt me dan ook evident dat de betrokkene(n) hun argumenten verdedigen. Dit niet doen stelt hen automatisch in het ongelijk.Gaan lopen voor het opnemen van verantwoording is geen moedige daad. Het is een zwaktebod.
Sp.a Menen kapot: de verwoestende zuigkracht van het vacuüm.
De verwoestende zuigkracht van het vacuüm.
Het luchtledige heeft een enorme kracht, wanneer het tegenover de atmosfeer wordt gesteld.
Niet alleen vliegtuigen worden er door uiteengereten, of ruimteschepen maar ook de Sp.a van Menen.
En vergis je niet: ik ga hier niet partij kiezen voor de bokken, voor de geiten.Wat nu zich afspeelt is een schande voor zowel Die van Lauwe als Die van Menen.
Het is niet verboden om ruzie te maken binnen een partij, en van mij mag het zelf in de openheid gebeuren.Maar dan moet het om inhoud gaan. Om politieke diversiteit, meningsverschillen. Want indien die aan de orde zijn moet men niet zoals het Vaticaan, bij de pauskeuze, de gewijde stilte bewaren: naast partijleden hebben ook de kiezers van een partij het recht om te weten waarom er bij hun verkozen vertegenwoordigers een politiek meningsverschil bestaat, ze moeten immers geïnformeerd zijn en kunnen meepraten.
Bij de pauskeuze gaat het om een voor gelovigen gewichtige zaak: De Paus heeft volgens hun geloof een doorslaggevende stem als het om geloofszaken gaat. Hij zou, verlicht door God, uitspraken doen die dan onfeilbaar zijn.De bisschoppensynode kiest dus niet zomaar een vertegenwoordiger van de gelovigen, zij is op zoek naar een vertegenwoordiger van God.
In het socialisme zoekt men geen pausen.Men heeft een organisatie die moet zorgen dat de wil van de kiezers, vertegenwoordigd door de leden van de partij, mensen naar voor schuift die de wil van de socialisten vertegenwoordigd.Men kent die geen goddelijke gaven toe: men hoopt dat ze luisteren en op een goede manier iedereen vertegenwoordigen.En vermits er binnen de Sp.a verschillende stromingen zijn moeten dat verstandige mensen zijn met zin voor compromis, lange oren en tenen die zo kort mogelijk zijn.
Vooral in deze crisistijd zijn verschillende opinies aanwezig in de partij:
-Over het al dan niet nog meedoen met liberale partijen in de regeringen
-Over het al dan niet samenwerken met nationalisten
-Over de staatshervorming, de economische maatregelen, de besparingsplannen, de belastingen de investeringen van de overheid, de privatisering.
Maar ook zijn er een paar grote tendensen waar te nemen:
-De progressieven (Anciaux)
-De sociaal-democraten (Freya VDB, Franck VDB)
-De basis socialisten (Sp.a-Rood, syndicalisten)
Binnen een partijafdeling moet alleen dit al een flink pak zorgen bezorgen aan de voorzitters en secretarissen die immers naar boven moeten om de verschillende meningen in hun afdeling te gaan vertolken in de hogere regionen van de partij.
Naast de regionale en federale politiek heeft een afdeling natuurlijk ook veel werk aan de plaatselijke, gemeentelijke politiek.Het controleren van haar mandatarissen, het naar voor brengen van voorstellen voor de gemeenteraad, de ocmw-raad, de diverse overleg organen waarin mandatarissen de partij vertegenwoordigen is een steeds veelzijdiger en meer omvattende job.
Zoals ik het hierboven voorstel is dit een goedwerkende, democratische partij waar een terugkoppeling tussen top en basis een evidentie is.In Menen ligt het echter anders.
In de tijden van grote welvaart is de belangstelling van leden van de partij tot nul gedaald.De mensen die zich inzetten voor de partij kloegen over onverschilligheid, totaal gebrek aan enige belangstelling voor activiteiten.Men kreeg op vergaderingen van de leden geen volk meer bijeen.
Dit is niet de enige reden waarom men later, toen politiek weer belangrijker werd, de angst groeide over de crisis toch niet meer luisterde naar de leden, naar de kiezers en de democratische werking in gevaar is gekomen.Het centralistische denken zat ingebakken in de structuren van de partij, en het is altijd een heikel punt geweest.Maar de verloedering van het democratisch gehalte nam steeds toe naargelang het politieke landschap veranderde in een partijpolitieke staat. De democratie waar zovelen voor gesneuveld zijn in het verleden verloederde tot een schaakspel tussen enkele kopstukken, ook in onze partij.
De afbrokkeling in Menen, het verlaten van de partij maar ook het autoritaire gedrag van velen en het spelen van spelletjes op kap van de partijleden en van de kiezers van onze partij moet ophouden.
Menen is het voorbeeld geworden van het gebrek aan democratische werking, gebrek aan openheid. Wie weet eigenlijk waar dit politiek om gaat?Wat heeft deze afdeling tot een breuk doen leiden, wat zijn de POLITIEKE oorzaken hiervan?Het blijft een raadsel.
Toen ik mij kandidaat voorzitter stelde was ik me er van bewust dat het doelloos rond de pot draaien rond de broodnodige subsidies van het OCMW een drogreden waren om robbertjes uit te vechten tussen personen die de macht wilden, de kopplaats op de lijsten.Mijn voorstellen (de opcentiemen verhogen en de rijkste Menenaars op te zadelen met de rekening) werden niet eens ter stemming gelegd.Ze werden nooit besproken enkel afgewezen.
Maar het gaat natuurlijk niet langer om het oplossen van een crisis: men wilde ze op de spits drijven, beide partijen binnen de partij.Men sprak niet meer over doelstellingen, maar over wijknationalisme, over Die van Lauwe en Die van Menen en men volgde hiermede geen enkele socialistische politieke lijn maar die van stammentwisten in Verweggistan!
Een partij moet bezig zijn met het vertolken van de wil van haar kiezers en haar leden.Ze dient niet te gaan rollebollen over wie de meeste, de beste, de interessantste mandaten krijgt.Zij dient degenen die de beste vertegenwoordigers zijn te kiezen, niet te worden verdeeld door de strijd om de pauskeuze.
Onze partij is door een politiek vacuüm te creëren weggezogen in het gat dat door dit luchtledige ontstond.Het is nu de beurt aan één fractie, en binnenkort volgt natuurlijk de volgende.
Het meest verontrustende is dat nog altijd niet over politieke keuzes wordt gesproken, over inhoud. Het gaat niet meer om het politiek spel, maar om de poppetjes.
Na de NVA overwinning: Sp.a Menen slaapt voort....
Ondertussen in de Wetstraat, de volksstraat en in Menen.
Hoe zit dat met de PS?
Misschien heeft niemand het hier door, maar Di Rupo is al lang ook op de nationalistische toer! Waarom wil hij de solidariteit van VLAMINGEN om een rechtvaardig sociaal klimaat in Wallonië in stand te houden? Een echte socialist wil toch dat men de RIJKEN, de INVESTEERDERS aanzet tot solidariteit, tot het aanvaarden van een rechtvaardiger herverdeling, tot economische democratie? Door precies dit te laten liggen bereidt hij overduidelijk een splitsing voor, waarbij hij de overhand krijgt van de macht in Wallonië. Misschien met in het achterhoofd dat verlost zijnde van het Vlaamse ondernemersjuk Wallonië eindelijk socialistische hervormingen kan doorvoeren?
Solidariteit gaat tussen arm en rijk, en er is geen verschil in armoedeverhoudingen in VLaanderen en in Wallonië.Er is geen verschil tussen de verhouding kapitaal ("investeerders")/werkende bevolking tussen de regio's.
Er is iets eigenaardig bezig in de PS. Het ruikt een beetje naar Milosevic, die plotseling het nationalisme ontdekte. AL zal het wel niet tot een oorlog in regel voeren maar naar een soort scheiding "à la Congolaise", met alle gevolgen vandien .
.. Hou De Wever in de gaten: hij is bezig om de volledige splitsing te realiseren, samen met Di Rupo. Les extrèmes se touchent. Scenario: met een plan afkomen, en het laten afwijzen door de andere partijen. Dan nieuwe verkiezingen. Dan: BINGO: Socialistisch Wallonie, Nationalistisch VLaanderen, Brussel naar Europa als Europese hoofdstad....
Wat Groen! betreft: In Vlaanderen en in Wallonië is er weinig verschil tussen groen!/ecolo en de huidige Sp.a. Maar alle onheil komt tegenwoordig van Europa: die leggen een liberale sociaal/economische politiek op. Los van alle marxistische (en vaak wereldvreemde) analyses: In het Europees parlement zitten Groen! en NVA... in dezelfde fractie! En dat: dat zegt heeeeel veel :(
Nu we het dan toch over NVA hebben:
Indien Bart Dewever Europa ziet als het nieuwe hoofdbestuur is er stront aan de knikker: Europa past naadloos in het rechtse, liberale profiel dat de NVA aanbidt. Niets Voor de Armsten is vanuit een elitair standpunt van het "Flandre à papa" een goede lijn. Een Vlaamse bourgeoisie die zich intellectueel en cultureel superieur vindt, niet alleen tegenover "het buitenland", maar ook tegenover het gros van de bevolking, heeft geen boodschap aan "gelijkheid en broederlijkheid", die deze zelfvoldane burgers decadent en gevaarlijk vinden. Een paternalistisch Vlaanderen, met de kerk in het midden, de vrouw aan de haard schrikt hen niet af: het stelt hen gerust en nostalgisch kijken de schuwe, smetvrezende Dewevertjes van de bourgeoisie uit naar een Vlaanderen waar iedereen zijn plaats kent en vooral: die op die plaats blijft zitten! De Vlaamse beweging was oorspronkelijk een linkse beweging: ze verzette zich tegen de franstalige, maar VLAAMSE bourgeoisie, die hen als koelies beschouwde, en tijdens de oorlog officieren liet commanderen die het Vlaamse kanonnenvlees, de frontsoldaten niet eens verstonden! De echte Vlaamse beweging zou dus nu moeten overgaan in een socialistische: die zich verzet tegen de VB en NVA bourgeoisie die evenzeer de gewone mensen willen gebruiken als koelies. Het is niet omdat deze overheersers Nederlands praten dat ze ook maar enigszins zijn veranderd van mentaliteit tegenover hun franskiljonse, maar Vlaamse voorgangers! En voor hen die tevreden zijn over de verkiezingsuitslag: kennen zij de mentaliteit van het Vlaams patronaat, van de Vlaamse haute finance? Weten ze dat deze staan voor het onderuithalen van het stakingsrecht? Van het verminderen van de sociale bijdragen en het verder privatiseren van de sociale zekerheid? Het schrappen van de dop, het "beschaafd" racisme tegenover vreemdelingen? Weten ze hoe een ouderwets-conservatief groepje wereldvreemden een droombeeld hebben van Vlaanderen waarvan jongeren kotsen en ouderen rillen?
En de tjeven?
Het verdriet van Belgë is het feit dat de grootste vakbond zich achter een burgerlijke partij heeft geschaard van oudsher: de "anti-socialistische" CD+Vee. Ik vraag me af of wat overblijft in de CD+Vee, nu enkel syndicalisten zijn? In dat geval: reken die partij (de stemmers, niet haar top) maar tot links en probeer de ACW mensen te overtuigen om fors druk uit te oefenen om een links front te vormen. Al de rest gaat over decimalen achter de comma. Het is niet PVDA+of andere flink-linksen die het tij kunnen doen keren, maar de werkers van het ACW!
En Sp.a Menen?
Druk bezig met niets: Het "verontschuldigen" bij voorbaat van zijn eigen leden die niet tot het Bossuytisme behoren. Dit onder de mom dat ze "afspraken niet nakomen". Het democratisch gehalte van het partijbestuur van Menen lijkt steeds meer op dat van de democratie onder de Maarschalk. (Mobutu) Quantité négligable dus: de bevolking stemde ze in feite tuti quanti weg. Niets meer van aantrekken.
Het nieuwe nationalisme?
ELKE vorm van steekgebonden groepsdenken is nefast, tenminste indien het niet naadloos gekoppeld is aan economische machten. Maar Vlaanderen is net zo min een kapitalisten staat als Wallonië een arbeidersstaat is. Beiden zijn identiek gelijke sociaal/economische gewesten. Met minimale verschillen die geografisch of demografische gronden hebben, geen politieke of sociale. Racisme tussen Vlamingen en Walen, enkel op taalfetisjisme gebaseerd is larie en apenkool en verbergt de ambitie van rechts in Vlaanderen om zich nog sterker te kunnen uitbouwen en de werkende bevolking te onderdrukken met een nog liberaler regime. Nationalisme is bedrog om met holle leuzen en debiele doelstellingen de werkelijke strijd tussen de werkenden en de uitbuitenden te verbergen. Het is een spelletje dat, net zoals godsdienstige dweperij, (of anti-godsdienstige!), de bevolking zoet houdt met schijngevechten en een rookgordijn optrekt rond de politieke economie die echt belangrijk is maar die in de coulissen wordt bedisseld door perverse en oneerlijke partijen. Nationalisme is altijd al een rookgordijn geweest om een externe vijand verantwoordelijk te maken voor het falen van de eigen regering, of om de bevolking daarmee niet te moeten confronterern.
In Menen gaat het BINNEN de SP.a nu tussen de strijd tussen "die van Menen" en "die van Lauwe" om het faillissement van de ganse afdeling te verbergen. De SP.a in Menen haalde immers MEER stemmen toen geen enkele kandidaat van Menen op de lijst stond, dan toen ze opkwamen met hun zogenaamde "stemmentrekkers" en "boegbeelden"... Maar dit gebeurt overal: nationalisme, massasporten vervangen het "brood en spelen" en de godsdienstoorlogen.
mkg,
Eric Feremans
PS: Tobback heeft het bijna door... Bekijk zijn analyse op:
Sterk dat iedereen iets weet over de interne werking in Menen en er vervolgens niets mee doet. Heel vreemd. En wat betreft de 13/06/10: Tijdens de geel-zwarte orkaan behaalde sp.a in Menen 25% in Lauwe is dat 18,5% en Rekkem 17,8.
Dank je wel voor de cijfers, Frank! DEZE BEVESTIGEN OP VERPLETTERENDE WIJZE MIJN STELLING! In Menen, waar de "anti-Bossuyt" aanhang het grootste is is de uitslag voor de Sp.a fenomenaal. In Lauwe, waar men de Bossuytisten doorgaans situeert is de uitslag VEEL lager! Hoe meer invloed van Bossuytisme/knoeisocialisme: hoe minder stemmen....Ik hoop dat men daar zijn conclusies uit trekt. Maar, Brecht: OPGELET: de vorige verkiezingen vonden plaats VOOR de splitsing van de partij in twee kuddes van schapen en bokken! TOEN DEDEN DE ANTI-BOSSUYTISTEN MEE! De conclusie is eenvoudig: de Meense partijafdeling heeft een negatieve invloed op het aantal stemmen voor de Sp.a in het algemeen. Deze dient dus absoluut ofwel te worden afgeschaft, of totaal hervormd. En dit, mijn waarde is waarom ik een campagne voerde tegen de bestaande waanzin. Voorlopig zonder veel aanhang, maar wat klein is kan groeien....
Meense politici volledig onbenullig, overbodig, weggestemd door de kiezer! WEG ERMEE!!
We wisten al dat de burgemeester van Menen gerangschikt werd bij de slechtste van Vlaanderen, dat Gilbert de Schavuit op nummer 291 stond van de 305 Vlaamse burgemeesters. Maar is hij niet gesteund door de bevolking? Is hij niet een verkozene der massa's? Dat is nu net de vraag....
We wisten al dat hij als parlementair slecht scoorde bij de beoordelingen in de kranten, als minister eveneens.Maar telkens weer dook hij op op de lijsten van allerlei verkiezingen. Hij was zogezegd incontournable. En zo liepen er hier in Menen nog een paar rond die persé op de lijsten wilden staan "om de partij te dienen". En allicht nog in andere streken kent men deze baronieke figuren.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor vele sp.a politici: ze hebben een slechte naam, ze doen uitspraken zoals Hoe meer arbeiders ik zie, hoe meer ik er een hekel aan krijg en blijven desondanks niet alleen één lijst versieren bij de Sp.a in West-Vlaanderen, maar vervulden meerdere mandaten: In het Vlaamse parlement én in de Senaat.Noblesse oblige?
Politici die een programma opstellen dat de pensioenen omhoog moeten met 200 euro per maand gaan vlak voor de verkiezingen de gepensioneerden in een stad, waar zij het Sp.a burgemeesterschap hebben (Menen), en een ruim aantal kiezers, een extra prijs laten betalen van 60 euro in hun OCMW rusthuizen. Een nationale lijsttrekker komt dit steunen, zegt dan dat zal een beetje pijn doen en halveert de bijdrage aan de tweede pensioen pijler van het stadspersoneel, terwijl officieel de partij oproept om die te vergroten en te veralgemenen.
De vraag stelt zich: wat is de inbreng nog van sommige Meense politici qua stemmen?
Iedereen heeft door dat enkel het verschijnen in de media, kranten en televisie, nog stemmen opbrengt, en men noemt de media de vierde zuil van de democratie.Maar dan blijkt dat van de vele politieke organen, met duizenden mandatarissen er uiteindelijk maar 38 ooit op televisie verschenen!
Ondanks hun soms blatende domheid, verschrikkelijke omgang met mens, kiezer en eigen partij blijft men sommigen zien als incontournable omdat ze zoveel stemmen zouden meebrengen. Vele anderen hebben zichzelf op lijsten gebombardeerd, omdat ze "onmisbaar zijn".
Ze zouden sterkmakers zijn, stemmentrekkers.En zo blijven de grootst mogelijke pierewieten jaar na jaar op lijsten staan en krijgen ze steeds meer kansen.
Maar een wetenschapper die politiek bestudeertzou wel eens willen weten of het echt wel hun persoon is die zorgt dat ze stemmen trekken, en of het niet de positie op de lijsten is die maakt dat ze die stemmen automatisch krijgen?
Daartoe zou je ze natuurlijk moeten kunnen gewoon van de lijst schrappen en kijken of er minder stemmen naar een partij gaan.Dit gebeurde natuurlijk nog nooit TENZIJ IN MENEN!
Het wordt pas interessant als we in de krant lezen:
Ook bij SP.A stonden er geen Meense kandidaten op de lijst. Zowel de groep rond burgemeester Gilbert Bossuyt als rond de tandem Claude Vancoillie-Karl Debuck hadden wel kandidaten voorgedragen, maar het provinciaal bestuur wou geen Menenaars op de lijst zetten. De onenigheid binnen de Meense SP.A-afdeling was daar niet vreemd aan. Eigenaardig genoeg verliest SP.A in het kanton Menen slechts één procentje in vergelijking met 2007. De twee kampen zijn ervan overtuigd dat de partij, met Meense kandidaten op de lijst, wel stemmen had gewonnen. (Het Nieuwsblad 15 juni)
En hier zie je het bewijs van de VOLLEDIGE ONBENULLIGHEID van al de kandidaten uit Menen die vroeger op lijsten stonden.De klassieke bullebakken die zich o zo graag als we gaan de partij steunen door op de lijst te staan riepen maar waar nu blijkt dat ze GEEN ENKELE toegevoegde waarde hebben. Door de Meense politici niet op de lijst te laten staan trekt de Sp.a MEER kiezers aan! Want er is een globale achteruitgang van de Sp.a, MAAR IN MENEN NIET! En dat ze nu gratuit beweren dat het met hen beter zou gaan, dat er meer zou gestemd worden op onze partij BLIJKT NERGENS UIT!
We hebben dus in Menen GEEN ENKELE snul meer nodig die de vorige jaren zo goed zijn bediend: zij hebben GEEN ENKELE kiezer overtuigd: Menen stemt eigenlijk nog meer zonder hun clowns op de lijsten dan met hun clowns. Ze van de lijsten halen is dus beter dan ze erop zetten. Ik zou zeggen: volgende keer andere en beter, desnoods een hond met een hoed op!
En geloof me: op dit fantastisch interessante fenomeen ga ik nog langer en veel dieper ingaan in de toekomst ..
Het kan bijna niet controversiëler: terwijl in Wallonië de socialisten een klinkende overwinning halen, en samen met de progressieve van Ecolo de helft van de stemmen behalen is er in Vlaanderen weer een nieuw diepterecord gevestigd. Zijn er twee soorten socialisme in één land mogelijk?
Bij de vorige verkiezingen verklaarde Vande Lanotte dat een historisch dieptepunt was bereikt: dieper kon zogezegd niet meer. Het was volgens hem het Leterme effect dat de oorzaak was. En het was gewoon een accident de parcours. Geduld opbrengen was nodig: vanzelf zou de SP.a herstellen uit haar kortstondig dipje.
In plaats van de verantwoordelijkheid op te nemen en de politiek te verlaten bombardeerde hij eerst één madam tot voorzitter, die via een kattebel bedankte en de macht werd terstond overgedragen aan Gennez, die met deze cadeau empoisoné, met deze bescheten commissie, het maar moest rooien.Vande Lanotte, groot staatkundige en geniepig staatsmannetje zorgde er rap voor om uit de wind te staan en plofte zich in de stoel van provinciaal voorzitter waar hij niets deed dan zijn comeback voorbereiden.
Terwijl de liberale economische denkers in Vlaanderen en Wallonië een waar festijn aanrichten voor de investeerders, via VIA, via Reynders, via het stichten van het grootste belastingsparadijs van Europa, terwijl België door het belastingvrijdom een gat schiep in de begroting bleef in Vlaanderen de Sp.a enkel braaf door te zeggen dat er niets gebeurde, blind voor de sociale én economische catastrofe die in liberaal economisch denken met zich meebracht en nog verder zal opleveren. Oppositie voeren al zingende tout va tres bien, madame la marquise is ridicuul.En alhoewel de PS meedeed aan verschillende regeringen bleven zij zich verzetten tegen een ultraliberale politiek en principe.Ondanks de fameuze handicap van in een desastreuze regering te hebben meegeregeerd konden zij tijdens de verkiezingsstrijd, door consequent te stellen dat in een land als België, de zevende handelsnatie van de wereld en met een gigantische productiviteit en een immens Bbp men niet moest gaan besparen maar investeren, en de liberale 3 procent die het liberale Europa te onpas in crisistijden oplegt contesteren, zelf gesteund door Obama hierin tijdens de verkiezingen.
Alles laag uitschijnen dat de medeplichtige lankmoedigheid van de Sp.a tegenover de liberale economische agressie enkel tot doel had om een wit voetje te halen, in plaats van de rode leeuw te willen zijn.Dat men nu nog het proefballonetje lanceert dat de leegaard Vande Lanotte wel eens premier zou kunnen moeten worden omdat Di Rupo niet tweetalig is getuigt van de grote en absurde ambities die binnen een kring van verdwaasde meelopers nog altijd heerst.Alsof DI Rupo geen bekwame én tweetalige én socialistische bewindslieden kan naar voorschuiven, twintig keer oprechter en geloofwaardiger dan een West-Vlaams opportunist!
Het dieptepunt van vorige keer is nog dieper geworden. En toch doet men of men het goed gedaan heeft.Als het vorige keer, met dezelfde ambitieuze meelopers niet goed was: is het dan nu niet archi-slecht?
Het aanslepen van Anciaux, hierbij velen tegen de haren in strijkende heeft geen zoden aan de dijk gebracht: de brave borst haalt een fractie van de stemmen die hij had moeten meebrengen. Hoeveel mensen afhaakten door deze meesterzet is niet geweten. Het wegsturen van Franck VDB is door een duidelijke hint van de kiezer ook al niet geapprecieerd. Gelukkig bleef die nog op de lijsten staan. En ondanks het (opgelegde) groot aantal affiches van Johan VDL dat in West-Vlaanderen prijkte op de borden, en een campagne die rond hem draaide voor negentig procent kon hij het tij niet keren.
Het niet aanvaarden van een nederlaag, zoveel jaar geleden, het blijven aandringen op een comeback, het ergeren van vriend en vijand door miserabele spelletjes, door misprijzen voor de kiezer, door misprijzen voor grote delen van de eigen partij en daarbij dat slijmen om toch vooral niemand van de andere partijen te willen tegenspreken heeft zijn tol geëist.Een nieuw en dieper historisch dieptepunt van de Sp.a
Een grondige vernieuwing dringt zich op, het kijken naar de Waalse Sp.a in plaats van die constant te verwaarlozen, te kleineren en door met de nationalisten mee te heulen in het bashen van deze partij zal nodig zijn. Spijtig genoeg keek Caroline Gennez op het debat na de verkiezingen al verliefd naar Bart.Ontrouw is iets dat nooit beloond wordt, het leid tot miserie.
De PS had ernstiger problemen intern dan de Sp.a, problemen rond corruptie die ze flinks bestreed. Zo, en door de socialistische economische standpunten fors te blijven verdedigen herwon ze het vertrouwen bij de kiezer.En zelf zonder in de oppositie te zitten, maar zelf in een in overwicht liberaal denkende regering, kon zij de bevolking overtuigen van de anti-liberale houding die zij aannam tijdens de crisis op het sociaal economische vlak. De Sp.a was oorverdovend stil, en kon zelf tijdens de grootste crisis sinds de dertiger jaren niet duidelijk maken dat ze een andere politiek had dan de rechtse partijen!
Vaarwel Johan.Dat we je alsjeblief nooit meer mogen tegenkomen als dirigent van politieke spelletjes. Gebuisd. Vierde zit. Geen herkansing meer mogelijk.
Moeten we besparen? Snoeien om te bloeien of snoeien om te bloeden?
Moeten we besparen? Snoeien om te bloeien of snoeien om te bloeden?
De situatie waarin we ons bevinden, met grote overheidsschulden is niet zo gemakkelijk te begrijpen door niet economen. En door economen blijkbaar nog minder want die hebben niet eens geen mening maar totaal uiteenlopende meningen.
Wanneer we in de toekomst de grote hoeveelheid oude mensen een waardig pensioen willen bezorgen dienen een paar dingen te worden onder ogen genomen.
In welke financiële constructie, pensioenplan we ook gaan zitten binnen enkele jaren, hoeveel extra-pensioenzuilen er ook bij komen en hoe groot de verschillen tussen rijken en armen ook zullen zijn, staat het vast dat een volgende generatie het verzorgen van de oude mensen voor zijn rekening moet nemen. Hoeveel geld men ook opzij zet, via een overheidsinstelling, via een zilver- en goud fonds, via privé sparen in aandelen, immobiele of waardepapieren: het werk en de diensten zullen dienen te worden verricht door de huidige jonge mensen. De energie, de producten, de verzorging zal dan moeten aangereikt worden door de dan actieve generatie. Net zomin als je je geld in je graf kan meenemen, kan men zijn voedsel, zijn dokters en verzorgers nu invriezen en later voor je laten zorgen.
Er is een niet-financiële kant (wie betaalt het en hoe) aan het verzorgen van een bevolking met vele oude mensen.Er is de goederen, de diensten die het verzorgen, voeden, ontspannen, genezen van een grote groep mensen moeten mogelijk maken. En men moet voorzien dat tegen die tijd niet alleen deze goederen en diensten ten behoefte van de bejaarden kunnen betaald worden, maar ook dat ze kunnen worden geleverd worden!Het is dus een probleem dat planning, jarenlang vooruitzicht en tijdig ingrijpen vereist, zodat geen gettos ontstaan van verpauperde ouderlingen. Zelfs schatrijke ouderlingen zouden kunnen creperen in miserabele omstandigheden indien er gewoon geen rusthuizen zijn gebouwd om hen op te vangen, geen verplegers,verzorgers en medisch materiaal genoeg om hen te genezen en te laten waardig leven.Met een koffer vol goud op een eiland zitten met twee palmbomen is even arm als met een briefje van tien Euro, voor wat de levenskwaliteit betreft.
Indien wij nu, onmiddellijk (de vergrijzing is al bezig) niet de nodige investeringen doen, de nodige opleidingen inrichten maar ons enkel bezig houden met het aanleggen van spaarpotjes via overheid en banken en beurzen staan we binnenkort met evenveel rusthuizen, evenveel verplegend en verzorgend personeel en zullen de ouderen met hun pensioengeld, hun spaargeld en hun aandelen enkel kunnen eten en drinken, maar wonen en verzorgd worden op een aangepaste wijze NIET.
Daarbij zal in een maatschappij waar evenveel voedsel, transport, ontspanning en andere goederen en diensten moeten worden verricht, maar met minder werkende mensen de prijs van wat wel nog te koop is (omdat het er is) flink stijgen.
Wat ik beschreef is een rampscenario.En we komen er niet uit door te zeggen dat méér (jonge) mensen in de toekomst harder zullen moeten werken, meer mensen langer zullen moeten werken, want dat zorgt nog steeds niet voor het oplossen van het probleem.
Immers: Indien de jonge generatie langer werkt, dan wil dat niet zeggen dat de productie evenredig toeneemt, en zeker niet dat dit genoeg is om alle diensten en goederen te verstrekken die nodig zijn om de nieuwe maatschappij, waar meer ouderen zijn, welvarend te maken.
De illusie van de spaarzaamheid ontkracht.
Mensen denken dat ze door veel te sparen het voor zichzelf wel zullen redden. Zij betrouwen de overheid niet meer, die immers sociale zekerheid als eerst uitkiest om te besparen en het verhogen van belastingen voor de veelverdieners afschrijft als onwenselijk of onhaalbaar (KAPITAALVLUCHT!!!) en gaan oppotten, investeren, sparen en hierdoor de economische productie doen afnemen, de consumptie verminderen en graven hierdoor hun eigen graf. Niet?
Productiviteitsverhoging om de maatschappij welvarend te houden.
Indien mensen minder werken, minder lang werken, vroeger op pensioen gaan of wanneer de veroudering van de bevolking toeneemt moet er dus meer geproduceerd worden, moeten er meer diensten geleverd worden, moet er een hogere hoeveelheid goederen en diensten worden gerealiseerd door steeds minder (jonge) mensen.
In de eerste plaats is er nodig dat de productie van levensnoodzakelijk producten en diensten op peil blijft voor jong en oud binnen een veranderde maatschappij.Huisvesting, voeding, scholing, ontspanning, communicatie, transport zijn levensnoodzakelijk: ze kunnen niet worden afgeschaft, er kan amper op worden ingeleverd: dit zou misdadig zijn.
Indien men al overgaat op het laten vallen van bepaalde economische sectoren, indien men al een aantal activiteiten wil laten vallen dan moet het gaan over deze die volmaakt luxe activiteiten zijn: Grote jachtraces, Formule 1 wedstrijden, privé vliegtuigen, privé skioorden, derde- en vierde droom villas in binnen-en buitenland, geldverslindende sportactiviteiten, jachthavens, ballonvaren, diepzeeduiken, mega-evenementen die geen enkele dan publicitaire waarde hebben voor hun sponsors.Reclame maken moet worden beperkt, vermits het vaak een aanzienlijk deel van de kostprijs van producten uitmaakt.Vervuilende producties moeten worden gestaakt omdat ze systematisch kosten op de volgende generaties leggen.
Er zijn vele nutteloze, zelf schadelijke economische sectoren die dienen te worden omgeschakeld naar activiteiten die nuttig en/of noodzakelijk zijn voor het in stand houden van de welvaart van de gemiddelde burgers.Elitaire en arbeidskrachten opslorpende producties moeten worden gestaakt of verminderd: de werkkracht voor het aanleggen van villas moet worden verplaatst naar de aanbouw van seniorenparken of opleidingscentra voor verzorgers en verplegers.
De productie van luxe- en prestige projecten en producten dient te worden verminderd. Het spreekt vanzelf dat de bouw van en het uitbaten van luxeressorts, clubs, luxewagens en allerlei pronkstukken niet bijdragen tot de welvaart, maar enkel mensen blokkeert in absoluut decadente verspillingeconomieën, die enkel bijdragen aan wat economen Conspicious consumption noemen, opvallende consumptie dat wil zeggen: pronken en stoefen met rijkdom zonder enig nut moet worden beëindigd.
Terwijl er een steeds toenemend tekort is in de verzorgingssector, de gezondheidssector, de veiligheidssector gaat het wereldje van de jetset lustig door om haar overdreven rijkdom te laten blijken door volmaakt idiote verspillingen in mode, sport enimmobiele iconen die enkel maar hun macht begeleiden.We hebben dus geen behoefte aan meer kastelen, rentmeesters en sportevenementen met dure wagens, boten en aanverwante en dienen daar te gaan besparen, liefst afschaffen.
Maar is het verbieden van luxe economie voldoende om de vergrijzing op te lossen: om te zorgen voor meer producten en diensten terwijl er minder actieve mensen zijn?
Dit zou eens moeten berekend worden.Geen hond weet hoeveel luxe er wordt geproduceerd voor de happy few en hoeveel volk zij daarvoor opslorpen. Indien we er van uitgaan, veiligheidshalve, dat dit geen oplossing is, dat we daarenboven geen middelen hebben in de huidige wetgeving om deze potverteerders eens met de broeksriem te confronteren moeten we ook de andere pistes bewandelen. Het vaststellen van de grootte van onze vermogens, van het aantal werkkrachten per jaar dat ze voor hun fine fleur uit de broodnoozakelijke economische cyclus sleuren om voor hun decadente verspillingzucht te laten nutteloos bezig zijn, zou ons een inzicht kunnen geven over hoeveel verspilling er is.Maar dat is voorlopig onmogelijk.
Er zijn andere mogelijkheden.Onze rechtse partijen spreken over een andere manier van verhogen van de productie: Activeren.
Ok: de linkse partijen doen dit ook.Maar dekt de vlag dezelfde lading?
Een arbeidskracht méér aannemen in een goed draaiend bedrijf laat de productie niet of nauwelijks toenemen. Het werk van mensen heeft nauwelijks invloed op de productie: onze productie per arbeider (de zogenaamde arbeidsproductiviteit) hangt af van de investering per werknemer.
Door de immense omringing met knowhow, machines, expertise, hightech, communicatiemiddelen, robotica, elektronica is een arbeider een klein wieltje in het productiesysteem.Zijn kosten zijn overigens bijna te verwaarlozen in vergelijking met de kosten van de productiemiddelen die zijn arbeidsplaats zo efficiënt maken.Zonder investering in arbeidsplaatsen, in meer machines, meer knowhow, meer en betere werkmethoden is het activeren van meer werkkrachten totaal nutteloos.Activeren, meer werk verschaffen heeft enkel invloed indien het gepaard gaat met investeringen om de werkkracht productief te laten zijn.
Het verhogen van de arbeidsproductiviteit hangt dus niet af van het aantal arbeidsplaatsen, maar van het aantal nuttige arbeidsplaatsen. Het hangt af van de investeringen per arbeidsplaats.
Je kan, zoals indertijd in de USSR gebeurde, en zoals LDD zotten voorstellen iedereen die werkloos is laten papiertjes oprapen op straat, portier spelen bij luxe hotels, oudjes over straat laten lopen en ze inschakelen bij het planten van bloemen en aanleggen van parkjes.Dit alles is dan een manier om mensen wijs te maken dat ze nuttig zijn, maar in feite haalt dit niets uit om het probleem van een tekort aan nuttige productie die levensnoodzakelijk is op te lossen. Het is oogverblinding, en ook een manier om te suggereren dat werkloosheid de schuld is van werklozen, en niet van het gebrek aan investeringen in efficiënte werkplaatsen, waarin werknemers productief zijn.
Om meer productie te realiseren hebben we meer investeringen nodig in noodzakelijke werkplaatsen met een hoog rendement. We dienen goedopgeleide werknemers in een hoogproductief productieproces te kunnen laten bijdragen in een verhoging van de productie. Omdat dit zware investeringen vergt dient men niet de bevolking die werkloos is te activeren, te laten omscholen en solliciteren maar de investeerders te activeren om te zorgen dat er überhaupt werkplaatsen worden geschapen die de arbeidsproductiviteitsverhoging realiseren.
Wie moet de broodnoodzakelijk investeringen in de economie doen?
Enkel door forse investeringen zal men de hoeveelheid noodzakelijke productie bereiken. Zal men de zelfde levensstandaard kunnen handhaven en doen stijgen.
De overheid kan investeringen doen: zij kan leningen aangaan, geld scheppen, belastingen verhogen om de financiële middelen hiervoor aan te trekken, om bevroren gelden te mobiliseren.
De privé sector kan men door overheidsmaatregelen dwingen om de gemaakte winsten te investeren, zonder dat ze hiervoor compensaties krijgt, en dat ze investeringen maken die een nuttig effect hebben in het garanderen van de algemene welvaart. Ze kan door een internationale en nationale wetten, op Europees en op Federaal vlak ingrijpen en kapitaalvlucht even strafbaar maken als drugtransport.Ze kan banken regels opleggen die hen verbieden om risicodragende speculatie te verkiezen boven economisch verantwoorde groei-investeringen.
De huidige aangekondigde bezuinigingen staan haaks op wat ik hier voorstelde, en wat de meerderheid van economisten als evident zullen inzien, als ze tenminste geen aanhangers zijn van het principe alles voor ikke, de rest kan stikken, als het dus geen reclamemakers zijn voor het rijke deel van de bevolking.
Indien de voorgestelde besparingen doorgaan zullen overigens reacties plaats vinden die ook het kapitaal en het spaargeld van alle burgers gaan decimeren.Het is ongehoord dat plots men alle lessen van de jaren twintig vergeten is en ons weer recepten voorstelt en medicamenten die de kwaal verergeren, in plaats van ze te genezen.
Waarom Caroline Gennez, Rudy Kennes en Erik De Bruyn gelijk hebben
Waarom Caroline Gennez, Rudy Kennes en Erik De Bruyn gelijk hebben. Een economische analyse.
Vermogenbelasting: de ultieme oplossing.
In een van de vorige generaties, toen Frank VDB nog Trotskist was, waren alle linksen het eens over het corrupte van het economische systeem.
Een ongehoord complot van kapitaalkrachtigen bestuurden heel ons economisch leven, en waren daarenboven ook de echte leiders in de politiek.
Onze staat, België, was enkel opgericht om hun onderlinge geschillen op een deftige manier bij te leggen en om scheidsrechter te spelen, hun eigendomsrechten te verdedigen, de orde te handhaven, de concurrerende volkeren te verslaan of af te schrikken via een leger. Dit alles in functie van de bezittende klasse.
Het Charter van Quaregnon dat een humaan socialisme voorstond en dat, zij het steeds minder, de ideologische basis van de socialistische partij vormde had de lijnen uitgetekend waarbij bankiers en grootindustrie de wereld verknechten en dus moesten ontzet worden uit hun eigendommen.De staat zou een staat van de mensheid worden en niet langer van de bezitters alleen en de banken staatsbanken. Het profitariaat zou worden weggestemd door een constante druk van het gemeenschappelijk front tussen vakbond en de partij.
Het kapitalisme ging verdwijnen, en wel ineens, zo zegde de vele revolutionair zich noemende studenten en militanten van allerlei groeperingen die toen nog meer dan één man (en één paardenkop) rijk waren.En Dylan (een commercieel ventje maar dat wist men niet) zong al ter begeleiding The times they are changing.
De bankiers waren dieven waar je heel je leven voor werkte om een huis, een auto en wat eikenhouten Vlaamse Stijl meubelen mee af te betalen.Je werkgevers waren slavendrijvers die het deel van de winst dat je toekwam pikten om er hun hoeren, hun sigaren en hun dure automobielen en jachten mee te kopen.Parasieten beheerden de wereld en werkten niet.De bevolking wrochte en moest het doen met wat plastieken spullen, een vakantietje aan zee in een huis van de mutualiteit en spaargeld om rond te komen na het pensioen (als de munt niet devalueerde).
Het was voor iedere rechtgeaarde sos duidelijk, en de Volksgazet schreef het, dat de vermogensbezitters ons allen uitbuitten, dat het doel van het socialisme was om meer te doen in medebeheer, zelfbeheer. Dat de overheidsdiensten moesten groeien omdat ze garant stonden voor diensten waar niemand iets aan verdiende, die goedkoop waren en die vast werk verschaften voor mensen die er binnengeraakten.
Door de prijzen te beperken via socialistische wetten, door de patroons via stakingen deftige lonen op te leggen, door de winsten te taxeren en te gebruiken voor overheidsinveteringen en werk voor overheidsambtenaren in overheidsbedrijven tastte men de privéprofiteurs gebied aan en ging men zachtjesaan overgaan tot een rechtvaardiger, een veiliger, een aangenamer wereld.Men zette zijn spaargeld op de overheidsbank, de ASLK, om een beter pensioen te hebben.Men geloofde in een evolutie naar een wereld waar de uitbuiters zouden worden ingeperkt, gekortwiekt en hun overdreven winsten beperkt en afgeroomd door prijscontrole, door belastingen, door collectieve arbeidsovereenkomsten.
Investeringen door de overheid, overheidsinstellingen gefinancierd door het retourneren van de winsten van de profiteurs en hun uitbuitingsbedrijven zouden groeien en stilletjesaan garandaren dat noodzakelijke instellingen zoals Post, bank, onderwijs, elektriciteitsvoorziening, gas, water en ziekenhuizen niet langer werkten om winst te maken maar om het welzijn te behoeden van eenieder.
Men wist toen ook dat de regelmatige crisissen van de privé sector te wijten waren aan het cyclische werken van de vrije markt, die om de zoveel jaar omhoog en dan weer omlaag ging omdat de investeerders (toen nog kapitalisten genoemd) plots ophielden met te investeren. Omdat ze plots wat minder (procentueel!) verdienden.Omdat ze verkeerde investeringen deden, te veel investeerden in één sector, te weinig koopkracht toelieten.Om allerlei redenen die maken dat ze niet goed samenwerkten vermits concurrentie niet werkt en ze niet kunnen of willen samenwerken, tenzij om monopolies op te richten natuurlijk.
Men had door dat degenen die de economische (en ook de politieke) macht beheersten geen medelijden hadden. Noch met zieken, noch met werklozen, noch met de sukkelaars in de kolonies of in de arme landen.Dat men dus moest vechten door staking, door politieke strijd, om stukjes van hun macht en hun geld af te pakken.Men heeft tot in het begin van de jaren zestig daar echt hard nog voor gevochten, soms letterlijk: aan de mijnen, in de dokken, In de Walen.Vechten voor onze rechten was geen virtueel gedoe.
Het invoeren van de veertig uren week, de achturendag, de betaalde vakanties, de dertiende maand en het belasten van vennootschappen, het invoeren van progressieve belastingen werd telkens begeleid door verontwaardigde uitvallen van de investeerders dat nu het land en zijn bewoners naar de afgrond zouden gaan, dat men het kind met het badwater ging weggooien en dat ze met hun geld en goed naar het buitenland gingen vertrekken indien die nonsens door zou gaan. En toen: toen groeide de economie.
De toenemende koopkracht veroorzaakte meer kopers.En uiteindelijk groeiden de investeringen, en al was het winstpercentage gezakt: de koek werd groter, de winsten ook, de welvaart steeg.Het is dit principe dat ons, en de landen die deze weg opgingen, rijk heeft gemaakt, en ook onze investeerders.De welvaartsstaat, de steeds groeiende economie die er uit voortvloeide maakte de regio waar wij in leven tot één van de meest welvarende van de wereld.Vakbonden, socialisme en het inperken van het liberalisme tot een steeds socialere staat maakte een economische groei mogelijk die nooit is geëvenaard in de geschiedenis van de mensheid.
De pogingen van de sociale politieke stromingen, de vakbonden, het sociale middenveld, de ziekenbonden om de lat gelijk te leggen, om de winsten te verdelen, om te zorgen voor herverdeling en een rechtvaardige en democratische verdeling van de vermogens, van de inkomsten, van de macht van het geld heeft op die manier geleid tot een grotere toename van de kloof tussen arm en rijk. De rijken werden rijker, de werkende bevolking ook en de verhouding tussen arm en rijk nam intussen toe.Maar globaal ging iedereen er op vooruit.
Net zoals in het vorige systeem, het feodalisme, waarin één kaste alle welvaart concentreerde en de overige standen en klassen hier toe moesten bijdragen maar niet aan participeerden op gelijke wijze en waarbij macht door erfelijkheid, milieu en opleiding voorbehouden was aan de adel en de geestelijkheid blijft een kaste bestaan die enkel door haar afkomst, milieu en bezit floreert zonder te moeten werken en dragen alle andere burgers bij tot hun immens grote welvaart.Maar zonder dat dit een verkrampt systeem werd, een reactionair systeem dat nooit groeide, waar de economische ontwikkeling nihil was: het was een gouden kalf, de zogenaamde gemengde economie waar staat, arbeid en kapitaal samen voor economische groei, voor verbetering van de levensomstandigheden van de ganse bevolking leidde.Het werkt beter dan het liberalisme, dan het centralistische communisme, dan dictaturen. De slogan van alle verdedigers van dit systeem luidt :Tina het letterwoord afkomstig van de slogan There Is No Alternative!.
Alhoewel de mate waarin vakbonden, de overheid en allerlei wetgevingen en sociale mechanisme het oerkapitalisme hadden vervangen door een zogenaamde overlegeconomie verschilde fameus tussen de continenten, tussen de verschillende staten op die continenten werd het systeem na de tweede wereldoorlog bijna overal in de wereld het model waar men naar streefde.Toen de laatste gecentraliseerde economieën, communistische bureaucratische regimes het loodje legden was er inderdaad geen alternatief meer merkbaar op onze planeet.Het kapitalisme had gewonnen en kondigde zich aan als de enige werkbare sociaal/politiek/economische structuur die leidt tot verhoging van de levensstandaard, de gezondheid, de veiligheid van de aardbewoners.
Dit is natuurlijk een parodie, een rooskleurige voorstelling van de feiten.Want die landen die niet konden meespelen in deze ontwikkeling, en die men paradoxaal ontwikkelingslanden noemt, bleven buiten de prijzen.Net als in het feodale of het oer-liberale systeem van de vorige eeuwen werden zij verder enkel gebruikt als onderbetaalde leveranciers van petroleumproducten, grondstoffen, landbouwproducten en goedkope arbeidskrachten.De landen die opgestegen waren uit het uitbuitingskapitalisme pur sang gedragen zich plotseling als de kasteelheren in de middeleeuwen en gaan lopen met de grondstoffen, de landbouwproducten en de arbeid van grote delen van de wereld die niet deelnemen aan de ontwikkeling van de gemengde economieën en hun situatie blijft hopeloos.
Ook hier vergeet men dat migraties niet worden veroorzaakt door het goede weer hier en het slechte weer in Verweggistan maar door de hopeloosheid van een bestaan in landen waar de levensstandaard nauwelijks het overlevingsniveau overtreft, en vaak niet eens.
Natuurlijk is de stabiliteit van ons economisch systeem vrij groot: er is amper enig verzet te verwachten van een deel van de bevolking, laat staan van een groot deel van de bevolking, tegen een systeem dat zekerheid, toenemende inkomens, gezondheidszorg, sociale zekerheid en door kernwapens verzekerde militaire overmacht verzekert aan zijn participanten.Het is zowel voor de bezittende klasse als voor haar werkvee niet aan de orde om ofwel een revolutie ofwel een dictatuur te gaan organiseren. Beide klassen leven op voet van wederzijdse tolerantie naast mekaar maar in vreedzame co-existentie, net zoals haaien hun pilootvisjes niet opeten.
De theorieën die aan de basis lagen van de overgang van het oerkapitalisme naar de gemengde economie, het marxisme in al zijn vormen en vertakkingen bleken klaarblijkelijk niet te kloppen. Immers voorspelden al die varianten de ondergang van het kapitalisme en dat bestaat niet eens meer in zijn zuivere vorm en daarenboven bleek het huidige systeem bestand tegen allerlei kwalen die Marx had gezien als dodelijk op lange termijn.Er kwam geen Verellendiging, geen instorting, en het woord revolutie is iets dat zelf in studentenkringen op hoongelach wordt onthaald. Marketing, communicatie, organisatie en efficiëntie zijn de slogans waarmee een nieuwe generatie intellectuelen in de maatschappij stapt. De slechts betaalden hebben nog altijd een kleurentelevisie en toegang tot ontspanning momenten waarbij brood en spelen van de Romeinen gepresenteerd aan hun slaven klein bier is.Er is eerder verveling dan frustratie bij de jeugd en degenen die niet tot de zogenaamde middenklasse behoren en hun frustraties worden politiek gekanaliseerd door ze in onnozele spelletjes rond BHV en andere schijngevechten te engageren in much a do about nothing. In zwendelvlaaiende partijen en partijtjes, in paranoia spelletjes rond kleine minderheden die zogenaamd ons land gaan overnemen, in godsdienstperikelen rond hoofddoeken en de grote dreiging van de Shania of van het atheïsme, nadat geen hond nog vindt dat katholieken deugnieten zijn.Men amuseert hen met pseudonationalistische nonsens rond taalperikelen, en in Menen zelf door de strijd tussen de deelgemeenten Lauwe en de kerngemeente aan te wakkeren tot een belangrijke strijd voor het socialisme.
Waar komt onze rijkdom vandaan?
Materiële rijkdom ontstaat wanneer men beschikt over veel goederen en men veel diensten kan betalen.Die moeten dus eerst geproduceerd worden.
Men kan dus evengoed stellen dat een land rijk is indien het veel produceert per inwoner. Per werkende inwoner.Indien dit niet gebeurt, kan men niet rijk zijn als gemiddelde inwoner, men moet dan over de macht beschikken om veel mensen te laten werken voor weinigen, indien men rijk wil worden.
Er is dus een verband tussen de verrichte productie per inwoner, maar ook in het deel dat je er van terugkrijgt, indien je de rijkdom gaat bekijken van één individu binnen onze maatschappij. Globale rijkdom wil nog niet zeggen individuele rijkdom. De verdeling van de productie bepaalt wie arm is (minder dan 60 procent verdient van de gemiddelde inwoner volgens de Europese Gemeenschap)en wie rijk is of gewoon toekomt.
Onze maatschappij heeft ingezien dat om rijker te worden men moet de productiviteit per inwoner verhogen, en dat dit enkel mogelijk is door mensen te motiveren om meer te produceren en ook, en dat is belangrijk, om ze daar de middelen en de mogelijkheden toe te geven. Wanneer men spreekt over de economie dan bedoelt men de som van alle goederen en diensten die er worden geproduceerd door mensen die werken. Het Bbp (Bruto binnenland product) is de som van alle geproduceerde waren en alle geleverde diensten binnen een land, bijvoorbeeld België.
De mate waarin mensen beschikken over machines, productiemethoden en knowhow om met zo weinig mogelijk mensen zoveel mogelijk te produceren bepaalt uiteindelijk hoeveel er te verdelen valt. Hoeveel er is. Hoeveel men kan consumeren.
Indien alles wat wordt geproduceerd naar consumptie gaat, zoals in een overlevingseconomie is er geen geld om deze productiviteit op te drijven. Dan blijft men stagneren. Dit is het drama van de ontwikkelingslanden. Die geen manier vinden om uit de infernale cyclus te geraken die hen verdoemd om arm te blijven. Omdat wij een flink stuk van ons werk gebruiken om de opbrengst van dit werk te vergroten, te verbeteren, worden we kwantitatief en kwalitatief welvarender.We moeten dus investeringen doen en daartegenover staat dat we moeten sparen, want anders kan je die investeringen niet doen.
Het zorgen voor investeringen, noodzakelijk om onze productie van goederen en diensten te laten omhoog gaan per inwoners gebeurt door twee actoren: De overheid en de privé sector.De staat en de investeerders.Het is belangrijk om dit basisprincipe steeds voor ogen te houden indien men het heeft over de economie.
Onze overheid zorgt ervoor dat een groot aantal diensten worden verricht die we niet willen laten overlaten aan de willekeur van investeerders. Onderwijs, veiligheid, gezondheidszorg, sociale zekerheid, verkeer en communicatie.De investeringen die men hiervoor doet zijn broodnoodzakelijk omdat ze bijdragen tot het algemeen welzijn van alle burgers, wat garant staat voor hun levensstandaard maar ook voor de productiviteit.
Hooggeschoolde, gezonde en gemotiveerde mensen dragen meer bij tot de productie dan zij die net genoeg hebben om te overleven en die geen vaardigheden hebben, die moe en ziek zijn, die gemiddeld maar veertig jaar leven.Het klinkt cynisch maar het is zo: niet uit liefdadigheid of humanisme tolereren de bezitters in onze maatschappij een sterke overheid maar uit noodzaak, uit welbegrepen eigenbelang.Toen ze dit niet inzagen, toen ze niet begrepen dat ze baat hebben bij dit systeem hebben ze eeuwenlang hun voeten geveegd aan het levensniveau van het werkvolk. En ook nu vegen ze hun gat aan degenen die niet productief zijn, aan gehandicapten, aan ouderen, aan zij die ondergeschoold zijn en gunnen ze nauwelijks een minimaal leefloon om te vermijden dat er rellen ontstaan of onfatsoenlijke gettos, en dan nog .
Onze maatschappij draait, sociaaleconomisch, rond productiviteit.Het is niet zozeer een consumptiemaatschappij (want de consumptie is niet evenredig met de productie voor de meerderheid van onze mensen) maar een productiemaatschappij.
Onze overheid verzorgt bijna de helft van onze economie.Méér dan veertig procent van onze economie (Bbp) wordt gerealiseerd door de werknemers van onze overheid.Hierdoor ontstaat een grote stabiliteit: Economische crisissen worden minder hevig indien een flink stuk van de productie blijft doorgaan, een flink deel van de koopkracht behouden blijft bij een terugval van de economishe activiteit in de privé sector.De overheid zal dan vaak ook bezuinigen, maar niet zo snel als de privésector vermits ze over een enorme macht beschikt om leningen aan te gaan (gedekt door al haar bewoners!) en om belastingen te heffen op sectoren die ook in crisistijd enorme winsten boeken.
Natuurlijk schilderen de die hard liberalen overheidsdiensten af als nutteloze on-kosten. Als verspilling.Maar ze zij er als de kippen bij om overheidssteun te vragen, om te eisen dat de opleidingen verbeteren, de overheid zorgt voor goede wegen, grotere veiligheid, meer opleiding enz Individuele investeerders vergeten dat ook zij pas floreren als het ganse systeem werkt, en dat één link uit de schakel nemen ook voor hen desastreuze gevolgen kan hebben, vooral op de langere termijn.
Indien, zoals tot dusver in de VS het geval is, de privé bedrijven die hun belangrijke werknemers willen behouden, moeten bijdragen aan de ziekteverzekering van hun werknemers via privéverzekeringen dan betalen zij uiteindelijk méér voor de gezondheidszorg en krijgen er minder gezonde werknemers voor in de plaats.Stel je voor dat ze zelf via privéfirmas voor hun veiligheid zouden moeten betalen, en een leger betalen om in Afghanistan te gaan vechten voor het garanderen van hun petroleumtoevoer?Het zouden dure affaires worden.Er is een negentiende-eeuwse houding tegenover de overheid bij onverstandige bedrijfsleiders in ons land die op een kleuterachtige manier ons economisch systeem en de functie daarin van de overheid voorstelt.
De diensten die de overheid verschaft zijn in feite goedkoop: er wordt geen winst op gemaakt die de werkende mensen, noch hun bazen moeten betalen.Er wordt niet gescimd, er worden geen winsten op gemaakt.Maar wat is winst eigenlijk?
WINST? Voor wie?
Uit wat voorafging weten we dat we twee soorten van productie hebben: goederen en diensten.
Maar ook dat een deel van die diensten en producten naar investeringen gaat, om voor de toekomst te zorgen voor het voortbestaan of vermeerderen van onze productiviteit.We kunnen dus niet alles wat we produceren consumeren: we moeten een deel ervan gebruiken om onze welvaart in de toekomst veilig te stellen of om deze zelf te vergroten.Om te zorgen voor economische groei.
Zowel de overheid als de privé sector beschikken over vermogens die zij aanwenden om te zorgen dat dit systeem blijft draaien.Maar hoe zit dat nu met de financiële kant van de zaak, hoe zit dat nu met geld, met sparen, met inkomens, met vermogens? Hoe betaalt men dat alles, en wie betaalt?
Tegenover de stroom van goederen en diensten die mensen die werken produceren staat een geldstroom.Goederen en diensten worden verkocht tegen een universeel ruilmiddel: GELD!
In een wereld waar speculatie, ingewikkelde bankverrichtingen en beurzen die dolgedraaid zijn, vergeten velen dat geld eigenlijk bedoeld was om goederen en diensten op een handige manier te kunnen verkopen en aankopen.Dat het een papieren ruilmiddel is, zonder enige concrete inhoud. Het is een fetisj geworden die losstaat van de economische realiteit: productie veroorzaakt welvaart, productie van goederen en diensten.
Zonder in een oeverloze discussie te vervallen over principes als de arbeidswaardeleer, waarbij alles in uren en in werk wordt uitgedrukt, is het toch wel nuttig om de voeten op de grond te houden: economie draait rond hetgeen gemaakt wordt, rond verrichte prestaties, en niet rond de elektronische boekhouding van hoeveel men daar voor wil betalen in geld.Productie verhogen creëert welvaart, en de waardebepaling ervan is een spelletje dat zoetjesaan tot verblinding heeft geleid en tot grote misbruiken.
Door aan goederen een prijskaartje te hangen en hun waarde in geld om te zetten, en dit tevens met diensten te doen werd een handig spelletje de basis van het systeem waarin we leven. Men kon -ongemerkt bijna - de werkende bevolking pluimen.
De productie van goederen en diensten gebeurt niet alleen onder de leiding van de investeerders, de verkoop ervan ook. En daar zit hem de kern van ons economisch systeem voor wat de uitbuiting betreft: Men ziet wel wat men produceert, maar over hoeveel het opbrengt en voor wie weet men te weinig.
Eigendomsrecht, recht op diefstal, het (vrije?) marktmechanisme
Het recht om iets te bezitten dat men op een rechtvaardige manier heeft verworven is een evident mensenrecht.Het probleem is dat het verwerven rechtvaardig moet gebeuren.
Door over grote kapitalen te beschikken heeft de investeerder meteen ook een grote macht in handen.Niet alleen bepaalt deze wat hij gaat produceren en hoe, maar ook met wie. De investeerder is werk-gever. Zijn onderhandelingspositie tegenover een werk-nemer is dus nogal goed: ze is doorslaggevend.Tenzij iemand unieke vaardigheden bezit kan de werkgever dus gaan bepalen hoeveel hij betaalt aan een werknemer, en dat los van hoeveel deze produceert.Het gaat hier om machtsverhoudingen tout court.In die zin zijn vakbonden politieke instellingen: zij geven de macht aan een werknemer die deze individueel niet heeft. Als je tenminste politiek definieert als het werken met macht.
Door dus de productie, verricht door werknemers, los te koppelen van van hun loon ontstaat een voor de investeerder interessante situatie: hij kan minder betalen dan wat de opbrengst van de werknemers waard is. Hij kan daardoor winst maken.
Het moge voor eenieder duidelijk zijn dat hier sprake is van discriminatie. De rechten van twee soorten van burgers zijn immers niet gelijk: die van een werkgever en die van de werknemer. Hier wordt nog steeds geen voldoende aandacht aan besteed, terwijl ongelijke rechten tussen mannen en vrouwen, tussen gehandicapten en validen, tussen autochtonen en allochtonen verontwaardiging oproepen blijken we als gemeenschap de ongelijkheid van rechten tussen werkgevers en werknemers als evident te aanvaarden.
De winst die een ondernemer puurt uit zijn machtspositie is tweeërlei: enerzijds door minder te betalen dan wat de werknemer in feite presteerde op economisch vlak, anderzijds door producten aan in meerderheid werknemers duurder te verkopen dan de som van geïnvesteerde kosten.Ook dit wordt als evident beschouwd, terwijl men toch kan stellen dat men hier te maken heeft met een ongeoorloofd gebruik van een machtspositie.
Het is een feit dat een einde maken aan het procedé waarbij het loutere bezit, het feit dat men in bepaalde kringen vertoeft die toegang geven tot kapitaal door afkomst, milieu, huwelijk, relaties en netwerking niet zo eenvoudig is.Het gaat hier om een systeem dat met een zeer complexe wetgeving op het gebied van eigendomsrecht, erfrecht en het recht om te beschikken over grote kapitalen zonder echte controle hierover door de maatschappij niet zomaar kan worden gewijzigd met enkele pennentrekken. Een systeem dat bovendien ingeburgerd is en ook in de geesten van de bezitters en de slachtoffers van deze bezitters als evident wordt aanvaard.Maar er zijn redenen om daar met veel enthousiasme voor te ijveren.
Het socialistisch alternatief
Oude vormen en gedachten?
De door Marx en zijn adepten instorting van het kapitalisme (het op het bezit van kapitaal rijker zijn van één klasse die verdient en die een klasse uitbuit die werkt) is niet doorgegaan.De analyse van Marx ging over een maatschappij die niet meer bestaat, en de mechanismen die hij ontwaarde en die onvermijdelijk tot een ondergang zouden leiden, bleken niet zomaar te kloppen. Hij onderschatte de reactie van de werkende mensen, hij heeft de gemengde economie niet zien aankomen, hij heeft niet gezien dat evenwichten mogelijk waren die niet zo gruwelijk waren dan de economen van zijn tijd hadden menen te moeten vereeuwigen.
De verdienste van dedemocratische socialisten was dat ze zich verweerden tegen het liberalisme, en dat ze daarbij tot een ander soort maatschappij kwamen die weliswaar niet zonder grove uitbuiting leefde, maar tevens voor velen een menswaardig bestaan, economische vooruitgang en veiligheid kon realiseren.Een andere maatschappij dan die van de negentiende-eeuwse puur liberale schande is ontstaan in een deel van de wereld. Kolonialisme in zijn brute vorm, onderdrukking van vrouwen, het niet verlenen van burgerrechten aan de werkende bevolking, de terreur en het uitzichtloze bestaan voor zieken, werklozen en ouderen: het werd grotendeels afgeschaft.
Maar de gemengde economie, die haar evenwicht vindt in een gelijkmatig optrekken van de welvaart van investeerders en werknemers gaat desondanks haar goed functioneren in de vorige decennia ook naar de bliksem. En zouden nu de oude rakkers van mei 68 die bleven heulen met een onwrikbaar geloof in de boekskes van Marx, Lenin en Mao dan toch gelijk krijgen? Is het kapitalisme dan zo decadent, draagt het de kiemen van zijn ondergang in zich of is dit een nieuw dipje?
De comeback van het liberalisme
Door de groeiende welvaart, het vergroten van de koek, het toenemen van de koopkracht, de immense verrijking van de rijken in een explosief groeiende economie zag men één terugkerend probleem steeds meer over het hoofd, of heeft men het deze keer onderschat. De steeds weerkerende crises van ons economisch systeem werden als achterhaald gezien. Ten onrechte.
De welvaartsstaat werd economisch voorspeld en onderbouwd door de man die na het verdrag van Versailles, dat de eerste wereldoorlog beëindigde, voorspelde dat het opleggen van gigantische herstelbedragen aan Duistland, om dit land te straffen voor het aanvatten van een wereldoorlog, de oorzaak zou zijn van een tweede wereldoorlog.Hij bestudeerde de terugkerende economische crises die het kapitalisme had gekend tijdens zijn bestaan en maakte een eenvoudig maar verstandig model over de werking van een gemengde economie en de rol die de overheid moest spelen om te zorgen dat crises zoals die toentertijd voorkwamen en die een instorting van de economie veroorzaakt hadden, niet meer zouden voorkomen.
Toen de grote crisis volgde in de jaren dertig, en daarna de tweede wereldoorlog inderdaad plaats vond won zijn theorie aan gezag.John M. Keynes werd de goeroe van de verlichte kapitalisten en werd door links en rechts gezien als degene die een oplossing bracht die niet meteen een socialistische gewelddadige revolutie zag als een geneesmiddel voor het kapitalisme, maar die een vrije markteconomie, met behoud van een rijke klasse én welvaart voor de werknemers mogelijk zou maken.
Ook dit model was veel te eenvoudig, het was een lineair model dat door de bedenker ervan ook niet werd gezien als perfect: het zou nog altijd niet vermijden dat er werkloosheid zou optreden, dat er soms dipjes in de economie zouden optreden, inflatie. Maar dit zou beperkt blijven en niet leiden tot de volledige instorting van de economie.Hij ging in tegen de toenmalige opvattingen dat een overheid moest besparen tijdens een crisis, maar daarentegen moest investeren.Dat de overheid ook moest ingrijpen bij grote onevenwichten, soms ook aan besparingen doen tijdens overproductie (oververhitting) van de economische groei.Hij becijferde dat men de toppen moest afvijlen om later de putten te vullen in het economisch groeiproces.
Voor de tweede wereldoorlog, in Duitsland onder Hitler, als in Amerika onder Roosevelt werd een grote economische ontwikkeling gerealiseerd in Duitsland en in Amerika, maar het was te laat om een oorlog af te wenden ontstaan uit de frustraties bij de Duitse bevolking en de Nazi partij die er op inspeelde, ondanks een economisch herstelen die vooral steunde op de ontwikkeling van een oorlogsapparaat.Maar beide landen steunden op het Keynesiaans model.
Na de tweede wereldoorlog werd het platte liberalisme definitief geweerd in vele landen en vervangen door allerlei varianten op het economische denkgoed van Keynes, waarbij Marshall plannen en aanverwanten de toon zetten.Ook ons land koos voor een door een sterke overheid begeleide economie die voor een deel in functie van de rijken, voor een deel aan de werkende bevolking een grotere koek aanbood.Maar steeds wisten economen dat weliswaar ineenstortingen van het bestel nu niet meer mogelijk waren, maar grote recessies met toenemende werkeloosheid niet waren uit te sluiten.
Ik bespaar u een technische analyse van wat er gebeurt tijdens een crisis.In feite worden economische crisissen veroorzaakt omdat de investeerders staken, of tenminste hun job niet meer voldoende verrichten. Zij beginnen minder te investeren.De redenen hiervoor zijn divers, soms begrijpelijk, soms heel complex.Als ik cursussen economie moet geven probeer ik een complexe situatie uit te leggen aan de hand van het ontstaan van files. Iedereen heeft al eens meegemaakt dat op autowegen plotseling vertragingen ontstaan, zelf stilstand, zonder dat er sprake is van een echte opstopping door een ongeval, wegenwerken of een daadwerkelijke flessenhals.Het verkeer zet dan weer plots aan, versneld, vertraagd dan weer enz Het is dit complexe systeem dat overeenkomt met de cycli in onze economie.Een kleine vertraging op één plaats (zoals een chauffeur die plots te traag rijdt om een sigaret aan te steken) zet een hele reeks vertragingen in gang, en hierdoor ontstaat een hele reeks opeenvolgende gevolgen die dan leiden tot vertraging, stilstand.Indien men dan aan blokrijden gaat doen, en een minimum snelheid oplegt verdwijnt de stilstand, en verloopt het verkeer terug vlot.Hetzelfde gebeurt in de economie wanneer de overheid, die een groot investeerder is, die veel geld kan lenen, die kan taxeren en investeren de economische groei een ritme oplegt door iedereen te verplichten om gas te geven.
Om te voorkomen dat er een vertraging van de economie (van de productie van goederen en diensten) plaats heeft dient men dus te zorgen dat er geen onverwachte staking van de investeringen plaats vinden. Noch door de overheid noch door de privé sector.Men moet zorgen dat er geen automobilisten zijn die plots gaan vertragen op de autoweg, en een reactie teweeg brengen bij alle automobilisten die hen achteraan komen.Men moet de prijzen bewaken, men moet de lonen garanderen, de koopkracht en de investeringen laten doorgaan, de opleiding verzorgen en de research en development.Maar hoe ga je tegengaan dat investeerders plots oppotten, dat ze plots van het ene wegdek naar het andere zwalpen en daardoor de economie afremmen?
Door een deel van de essentiële productie in eigen handen te houden vermijdt men plotse manoeuvres.Door de winsten van privé bedrijven af te nemen, door ook individuen die dreigen massaal te gaan oppotten te belasten en dit geld te gebruiken bij overheidsinvesteringen kan men in zekere mate dit labiele systeem bijsturen.
In de voorbije decennia is men dit mechanisme gaan afbouwen.Een aantal politici (Reagan, Thatcher, Clinton) heeft het voortouw hierin genomen.De reserves die men moest aanleggen, de taxering die moest zorgen voor een goed evenwicht tussen de macht van privé-investeerders en de inkomsten van de overheid werd doorbroken en daarenboven liet men toe aan banken om met spaargelden constructies op te bouwen die louter speculatief waren en niet meer bijdroegen aan het opbouwen van een grotere productie.
De overheid verloor haar inkomsten.De staten die moesten kunnen optreden in crisistijd deden dit bij gebrek aan inkomsten door leningen aan te gaan, in plaats van door de massale hoeveelheid kapitaal uit de privé vermogens af te romen en te zorgen voor de mogelijkheid om in te grijpen. Belastingsverminderingen waren de regel, toename van de belastingen uit steeds sterker wordende privé kapitalen: geen sprake meer van.
Het onevenwicht tussen kapitaal en overheid is in een steeds meer liberaliserend Europa maar ook in andere landen gaan leiden tot de onmogelijkheid van de overheid om haar taak als investeerder en stabiliserende factor uit te oefenen.
Het terug rechttrekken van deze gevaarlijke situatie, die daarenboven nog erger is geworden doordat de overheid reeds een fameuze investering deed om de banksector te redden, is de enige oplossing om een crisis te vermijden die wel eens erger zou kunnen worden dan deze uit de jaren dertig.
De solidariteit tussen privé-investeerders en de werkende bevolking is zoek. De investeerders incasseren op dit ogenblik in ons land 51 procent van alle inkomsten en betalen zeer weinig belastingen.In Duitsland ligt dit percentage nog hoger, in de VS is het 56 procent en de tien grootste verdieners verdienen er evenveel als tientallen miljoenen Amerikanen.Als die op de rem gaan staan ontstaat een rampscenario, en dat moeten wij vermijden omdat een wereldoorlog nu anders zal eindigen dan in 1945. Op het einde wou Hitler als Vergeltung zijn land en de wereld vernietigen met raketten, maar kon dit niet. Nu kunnen wij en vele anderen dat wel.
Als de socialisten in ons land de vermogensbelasting willen verhogen is dit het enige wat nog mogelijk is om grote schommelingen te vermijden.Het is al vijf na twaalf. Dat de investeerders dan gaan lopen is een fabel die hilarisch is: we kunnen dat vermijden.Daarenboven is het zo dat vermogensbelasting in de ons omliggende landen een kapitaalvlucht van minder dan entende van een procent hebben veroorzaakt.
De grote leugen dat wij langer moeten werken, harder moeten werken en dat we vooral niet mogen eisen dat zij die onmetelijk rijk zijn geworden ook maar één duit bijdragen is een economische vergissing.Indien we hun vermogen niet mee inzetten gaan niet alleen de werkende bevolking, maar ook heel hun kapitaal een enorme duik meemaken.Hun kapitaal zal vernietigd worden.
Het is de taak van alle politici om dit te bestuderen, om er rekening mee te houden en om elementaire economische kennis om te zetten in een beleid dat een economische ramp countert.
Wie een vurig aanhanger is van het definitief vermijden van crises zal moeten streven naar een democratischer economie, waar beslissingen over investeringen ook door de betrokkenen, door alle betrokken, worden genomen.Waar een betere en eerlijker verdeling stap voor stap wordt ingevoerd en men tevens plaats laat voor nieuwe initiatieven en waar men niet de chaos van het kapitalisme vervangt door de rigiditeit en het ondemocratische bestuur van een communistische staatsdictatuur.
Er zijn duizenden economische systemen denkbaar die een stap in die richting zetten.Het wordt tijd dat we van het taboe rond het praten over de schatrijkdom van enkelen, zogezegd noodzakelijk voor de welvaart maar in feite verantwoordelijk voor zich herhalend onheil onder de loupe nemen.
Waarom moeten degenen die niet moeten werken om de helft van alle inkomsten te verwerven, die uit het naakte bezit gemiddeld een inkomen trekken dat 18 maal hoger ligt dan van de gemiddelde werkende mens niet bijdragen aan onze economische welvaart, aan ons economisch herstel, aan het bestrijden van de armoede die 15 procent van onze bevolking treft?Die vraag stel ik aan alle politici van al die partijen die deze onrechtvaardigheid, deze dwaasheid steunen: dat men vooral niet mag raken aan de rijken.En ik vraag aan de 95 procent van de bevolking: waarom stem jij op de partijen als NVA, Open VLD, VB en CD&V, MR, en zovele andere centrum of rechtse partijen indien ze je belangen niet alleen schaden, maar je toekomst in gevaar brengen door een kleuterachtig inzicht, of helemaal geen inzicht in onze economische situatie?
Het is ook niet verstandig om te stemmen op partijen die nu juist bezuinigingen voorstellen, het verminderen van belastingen en die ons dus in een vicieuze cirkel doen belanden waar geen einde aan kan komen.
Wie deze tekst helemaal doorneem is allicht nu moe en heeft ook een boel vragen.
Het wordt tijd dat velen hierover praten, vooral binnen de socialistische bewegingen en bij alle geledingen in de maatschappij die streven naar de welvaart van de ganse bevolking, niet het behoud van onfatsoenlijke rijkdom door een handvol mensen.
De schaamte voorbij: Schavuit Landuyt verbrodt Meens Animo initiatief
De schaamte voorbij: Onze (?) lijsttrekker en de boeren van Menen laten een magnifiek initiatief van Animo Menen grandioos floppen.
Brecht had het goed ingericht: een debat met de meeste West-Vlaamse coryfeeën.Een prachtige debatleider.En ondanks het weer nog wat volk kunnen optrekken zonder veel middelen.Animo menen met sexy kledij én een gezellige bar.
En WEEROM geen enkele Sp.a-er van Menen te bekennen, tenminste: geen burgemeester (of would-be burgemeester), geen voorzitter, geen secretaris, geen van de vele en luidruchtige mandatarissen.
Wél een ploeg van Groen!, één van PVDA+ en nog wat NVA-ers.
Het debat ging over de klassieke themas die in deze verkiezingen naar voor komen. En ik ga dit niet allemaal nog eens herkauwen: degenen die er niet waren verdienen dit niet. Maar degenen die hier de tenor zou moeten zijn, de rots in de branding voor het socialisme, de Grote Lijsttrekker waar we allemaal van omvielen en die hier dus een forum kreeg om te glanzen, te blinken bleek een flop.
Landuyt blonk uit in inschikkelijkheid.Zelf na de goorste uitspraken van zijn opponenten vond hij wel eens iets geestig waar hij het mee kon eens zijn, en een detailtje waar hij dan wel (maar das niet erg) mee verschilde van al die rechtse knuppels.Hij kneep eens (zacht!) en knuffelde, schonk bereidwillig een spatje uit voor een tjeefse, ging een aftrekker halen (een kroonkurkenwipper heet dat ding in het correct Nederlands) voor een LDD spast en hield het vooral gezellig.
Deze figuur is een IDEALE verzoener en het kan bijna niets anders of hij gaat een regering kunnen vormen met om het even wie (als hij maar minister kan worden).
Naar de PVDA, die eigenlijk voor haar doen bijzonder redelijk was en eigenlijk zonder meer kon doorgaan als een partijgenoot van de ministrabele haalde hij enkel uit door met een groot air te spreken van de ouderwetse ideeën, die deze zouden verkondigen.Het socialisme van onze minister was immers veel moderner: Sossen hadden geen inkorting van de periode voor doppers nodig: onder zijn ministerschap waren er immers al genoeg gesanctioneerd omdat ze niet genoeg naar werk zochten (er was toen ook geen werk voor de meesten, maar daar wordt zedig over gezwegen).Men moest dus eigenlijk niet ongerust zijn, alles is in orde.
De bankencrisis, wat haar veroorzaakte, het failliet van ons economisch establishment en haar vrije markt falen: geen woord, geen punt geen letter.Een beetje katten met Groen! (dat er eigenlijk wat linkser uitkomt dan de SP.a indien de standpunten van de Sp.a door een amateur worden verdedigt, of door een collabo als je dat verkiest) zorgde voor empathie met de veel duidelijker en eerlijker overkomende groene politicus
Ik kon één en ander eventjes principieel op de agenda zetten door een vraag te stellen over de huidige klucht, waarbij een hoop rechtse partijen doen alsof degenen die werken nu moeten gaan zorg dragen dat degenen die niet werken - maar die wel meer dan de helft van de poen scheppen (de investeerders) - Door dus deze gekte flinks aan te klagen oogste ik een groot applaus.Maar dat kon Renaatje, die nooit gaat tot het gaatje, niet activeren. Dat niet de werklozen maar de investeerders de oorzaak zijn van de crisis, dat niet degenen die hun werk verliezen dienen te worden geactiveerd maar degenen die de staat arm maken door niet hun belastingen te betalen en door te stoppen met investeren. Geen probleem voor Landuyt die immers maar een advocaatje is en dus niets snapt van enige vorm van economie.
Toen hij op een reactie van een reactionair die vond dat de linksen teveel de werkgevers aanvallen (????) sussend stelde dat de partij niet tegen werkgevers is, die immers heel nuttig zijn en daarenboven een risico lopen (???) werd het mij te gortig en verliet ik met nog een militant van de Sp.ade zaal.
Ik ben gekomen om het socialisme te horen verdedigen, niet om het te zien ridiculiseren.
Het koprot in West-Vlaanderen komt allicht uit de ligging aan de zee te liggen.Ik ben alleszins bereid om een cursus voor dummies in elementaire sociale economie en sociale economische analyses te geven aan Renaat.Het is absoluut dringend nodig.
Ik vind dit alles zeer erg voor de Animo mensen.Zij doen hun best.De partijbonzen en de partij bonsjes van Menen werken niet mee. Pek en pluimen voor hen en een dikke proficiat voor Brecht en de jonge kameraden en gezellinnen van de partij!
Vermogenbelasting: Groen!, Crombez en De Bruyn eindelijk aan het woord!
Vermogensbelasting eindelijk geaccepteerd: Waarom is dit een zegen voor iedereen?
Nu Groen! na Crombez en De Bruyn bij de SP.a vermogensbelasting naar voor schuift is het de moeite om eens stil te staan bij de gevolgen hiervan.
Vermogensbelasting doet wat in feite al lang had moeten gebeuren: de solidariteit tussen de burgers invoeren ook voor hen die stinkend rijk zijn.
Door de koopkracht en het welvaartspeil van de overgrote meerderheid van onze burgers te garanderen, voorkomt men een economische ramp die enkel maar in de ogen van slechte economen en fundamentalistische denkers onvermijdelijk is.Het neoliberalisme als godsdienst bekeken leverde al wat staaltjes van zelfvernietiging op. Dus is het de moment om paal en perk te stellen aan blind geloof in een systeem dat onevenwichtig, wreed en zelf autodestructief blijkt te werken.
Al jaren werd er een hypocriet spelletje gespeeld, en meteen werd er ook met de voeten gespeeld van het gros van onze bevolking.De belastingen in ons land zijn te hoog! was de slogan en de liberale partijen (NVA, VB, Open-Vld, LDD, CD+Vee) scoorden hier systematisch mee.
De Belastingen Zijn Te Hoog? Welke belastingen!
Maar hebben ze in feite geen gelijk?Is het niet zo dat deze qua personenbelasting bij de hoogste liggen van Europa en daardoor de koopkracht van de mensen hun loonstoename afroomt, en via de hoge BTW tarieven eigenlijk tot illusoir maakt?
JA!
Het spelletje dat nu jarenlang, en ik mag wel stellen met groot succes door de klassieke rechtse en centrumpartijen die belastingsverlaging als inzet van hun programma maken, of een deel hiervan (alhoewel er in de praktijk dus niets van in huis komt ) is hypocriet.
Men scheert hier allerlei vormen van belastingen, en diverse vormen van inkomens door mekaar om de burgers een rad voor de ogen te draaien.Ook zwijgt men systematisch over de verdeling van inkomsten, de grootte van de inkomsten en het verschil in inkomsten tussen werkende mensen en verdienende mensen.
Want verdiend wordt er voornamelijk door de upper ten van onze bevolking, die méér dan de helft van alle inkomsten verdienen (niet door te werken maar door anderen aan het werk te houden) en die bijna alle vermogens bezitten. De rest van de bevolking krijgt ongeveer de helft van de opbrengsten die zij realiseren, de rest gaat naar hun uitbuiters.
De belasting op lonen en inkomsten van kleine zelfstandigen hebben niets te maken met de inkomsten van mensen die enkel door het naakte bezit het leeuwendeel van alle inkomsten realiseren, en die in tegenstelling tot onze buurlanden amper belast worden!
Onze economie komt onder grote druk te staan, want dit systeem gaat niet in de goede richting: het zorgt voor tekorten op de inkomsten van de overheid.
Deze overheid is niet verspilzuchtig. Zij geeft niet genoeg uit! Op allerlei domeinen kan ze niet meer functioneren of functioneert ze slecht: Veiligheid (onvoldoende geld voor het opsluiten en hersocialiseren van criminelen), gezondheidszorg (uit de hand lopende kosten naar rijke specialisten en farmaceutische firmas, tekort aan personeel) onderdwijs (te oude scholen, te weinig leraars) cultuur (geen statuut voor kunstenaars, besparingen alom) ontwikkeling en research (enorme achterstand tegen het buitenland).
De reden voor deze achterstand van onze overheid op al deze gebieden is een gebrek aan inkomsten, die nog steeds voornamelijk gezocht worden bij de werkende bevolking, en niet bij hen die hen als werkkracht, als beschaafde maar uitgeperste citroen-slaaf gebruiken.
Dat Van Hecke van Groen!, Crombez en De Bruyn van Sp.a hier nu paal en perk willen aan stellen en hun partijen volgen, de ene al meer kordaat als de andere, sluit aan bij wat de vakbonden al generaties naar voor brengen vanuit hun uitstekende studiediensten.Daarenboven zijn er zoveel instituten en instellingen die eveneens jaren waarschuwden voor de nakende ontsporing van onze overheden bij een verwaarlozen van het taxeren van de geldverdieners, en ligt een hervorming, een ECHTE staatshervorming niet alleen voor de hand: Zij is onvermijdelijk en broodnodig.
Vermogensbelasting zal de koopkracht verhogen, maakt het mogelijk om de belasting op arbeid te verminderen en door allerlei terugverdieneffecten, maar deze keer voor de werkende bevolking en de reële economie, niet voor banken en andere parasitaire instellingen, kan de globale voorziening van goederen en diensten, de economie dus hernemen en zelf aanzienlijk groeien.De huidige crisis is namelijk veroorzaakt en wordt bestendigd door het gebrek aan investeringen door de vermogensbezitters, niet door de aversie van de werkende mensen om te werken.Belastingen op het vermogen, met daarbij het effect dat de overheid koopkracht en investeringen KAN aanzwengelen is de enige manier om het staken van investeerders, die oppotten nu voor investeren hebben geplaatst te counteren.
Men moet de investeerders activeren, niet hun slachtoffers ambeteren.
Nu is het zo dat ook de investeerder, de kapitalist, gebaat is door de economische politiek die linkse partijen naar voor schuiven.Degenen die niet gebuisd waren voor macro-economie of dit vak verwaarloosden omdat het niets opbrengt weten maar al te goed dat de politiek gevolgd door rechtse partijen of hun meelopers nefast is op lange termijn en zal leiden tot grote economische teruggang en verlies van kapitaal voor de rijken.Maar hun vakorganisaties, hun drukkingsgroepen bestaan bij gratie van populistisch opbod, die menen door de vakbonden te bestrijden aan vooruitgang te doen voor de industrie, die denken dat door op eigen paard te schieten de kar rapper gaat vooruitgaan en die waarschijnlijk gebuisd waren in economische vakken die buiten het onmiddellijk profijt en het behalen van winst probeerden te informeren.Onze patroonsverenigingen zijn platte opportunistische kliekjes van domoren, die niet eens over de toekomst langer dan op enkele maanden, wanneer de verlies- en winstrekening wordt opgemaakt kunnen redeneren.
Dat er toekomst is voor onze streken, die tot de rijkste van de wereld behoren is zeker.Maar dan moet solidariteit méér zijn dan de werknemers die van de zelfstandigen leven, en omgekeerd.Dan moeten de grote distributeurs, constructeurs, immobiliënbezitters, aandelen-rijken ook solidair zijn om het kind met het badwater te redden.Dan is er geld over en geloof me: NIEMAND zal hierdoor pijn leiden. Als je, gemiddeld, 18 keer zoveel verdient door niets te doen dan te bezitten, en gemiddeld een vermogen hebt van 5 mijoen Euro, dan maakt een vermindering van je BIJKOMENDE inkomsten met 1.5 procent geen fluit uit. Toch?
Zij gaan met hun geld lopen! We gaan de kip met de gouden eieren slachten! De volatiliteit van kapitaal: PAS OP!
Vanzelfsprekend hebben de investeerders een boeman om hun grijpgraagheid te verdedigen, om ons de angst om het hart te laten slaan: KAPITAALVLUCHT! Elke weldenkende econoom zal een waarschuwing richten tot politici die de slogan "doe de rijken de crisis betalen" of iets dergelijk lanceert, en een rechtse econoom zal daar bij glimlachen en elke linkse politicus wijzen op het "ouderwetse" van voorstellen in de ricdhting van belasting op vermogens. De chantage: dat men, zelf indien het gaat om rendabele bedrijven, wel eens naar "Verweggistan" zou kunnen vertrekken, ontredderde en hulpeloze politici achterlaten met duizenden woedende werkloze kiezers maakt elke politicus bang, en laat deze liever de situatie behouden zoals hij is dan voorstellen te doen die ongekende demonen zou kunnen oproepen.
Het is toch godsgeklaagd dat indien je over de grenst trekt met een paar pakken sigaretten je hier of daar kunt in de gevangenis geraken, maar indien je met hele pakken kapitaal de belastingen ontduikt door je bedrijf of je kapitaal te verschuiven je enkel een meewarig schouderoptrekkend gebaar krijgt vanwege quasis elke overheid. Zolan landen er niet collectief in slagen een wetgeving te stemmen die dergelijk chantage mogelijkheden aan banden legt, kan geen enkel land zich veroorloven om definitief ons economisch systeem rechtvaardiger te maken. Europa dient hier een rol te spelen maar speelt die niet omdat Europa in handen is van die-hard liberale klootzakken.
Door het handhaven van het neo-liberalisme kunnen de grote investeerders, de banken en de kleine kliek van veelverdieners - dus de ganse politieke klasse - chanteren. Ze kunnen niet verhinderen dat men rendabele bedrijven sluit, "for a fistfull of dollars more". Ze kunnen speculanten, die ze net gered hebben met miljarden inbeng vanwege de overheden, niet beletten om tegen bepaalde overheden te speculeren! Dit is schuldig verzuim, lafheid en colaboratie met de anti-democratie op economisch vlak.
Maar voor wat ons land betreft is er geen nood: in de ons omringende landen bestaat een mini-vermogenbelasting zoals nu wordt voorgesteld al jaren en van kapitaalvlucht is geen sprake. Een aanzet tot het verbeteren en laten overleven van onze sociaal economische welvaartsstaat is dus zonder meer mogelijk. Maar het zou fantastisch veel beter kunnen indien men eindelijk ophoudt met te doen alsof zijn neus bloedt! Proficiat voor Van Hecke, Crombez en De Bruyn, en de vakbonden en de universitaire instellingen die de zwakte van onze huidige samenleving op sociaal economisch vlak blootlegden en een alternatief aanbieden.
Solidariteit is ouden van dage en hun verzorgers die bijdragen aan het budget van de stad Menen! (volgens CD&V fractieleider) Een verwarde uitleg over het gemeentebudget staat garant voor heel wat pret voor diegenen die dachten dat Menen nog ernstig wordt bestuurd. Deze film hoeft eigenlijk weinig commentaar en toont aan dat schaamteloosheid, hypocrisie en de aversie van duidelijkheid en eerlijkheid in dit gemeentebestuur leiden tot kolder, slechts met mate overtroffen door het verhaal van de Boeren van Olen! De Ocmw voorzitter moet, nadat hij al maanden zegt dat het voorgestelde budget niet voldoende is, bakzeil halen. Hij weet natuurlijk dat hij in september met aanvullingen zal moeten komen, ofwel het volgende jaar met een flink tekort aandraven. Hier wordt op een cynische manier een spelletje gespeeld, allicht in het licht van de nakende verkiezingen. Wat verzwegen wordt is vele malen belangrijker dan wat gezegd wordt. Ondertussen kan niemand met correcte cijfers afkomen, of ons uitleggen hoeveel rusthuisbewoners inderdaad KUNNEN bijdragen, noch of dit eigenlijk wel fatsoenlijk is; Dat ook het verzorgende personeel moet bijdragen aan de solidariteit is hierbij de hoofdvogel die door de asociale "stand" van de CD+vee wordt geponeerd. Ik hoop dat het ACW deze video kan bekijken en de nodige banbliksems sturen naar haar afdeling in Menen. Ondertussen is de grote ruzie tussen de zotte en minder zotte "fracties" van de SP.a schijnbaar met evenveel stilte verdwenen als ze in de pers met veel lawaai is gevoerd. De bevolking dient te weten dat dit niet de gangbare manier is waarop gemeentelijke politiek wordt gevoerd. Het is meerder een referentie punt: het absolute nulpunt waar alles bovengaat in ons land en verre omstreken ;) Terwijl het partijprogramma van SP.a een verhoging van de pensioenen met 200 Euro in de maand belooft, slaagt een Sp.a burgemeester er in om de bejaarden een extra kost van 60 euro per maand op te leggen, en daarenboven te gaan bezuinigen op het personeel die hun dienstverlening bezorgt. Meer betalen voor minder. Daarenboven is de verhoging van de opcentiemen op de huizentax, die vooral de rijken treft en die daarenboven de minst verdienenden dubbel en dik terugkrijgen niet aanvaardbaar voor dit gemeentebestuur! De SP.a beloofde meer inspanning voor hen met meer vermogen, maar in Menen moeten de armen de rijken betalen. Dat dit alles moet om prestigeprojecten zoals diverse culturele centra, sportverenigingen en een jachthaven te realiseren blijft zedig verzwegen...
Om de crisis, veroorzaakt door het oppotten van megawinsten en speculatie zonder voorgaande goed te maken voor de rijken stellen zij voor dat de werkende bevolking betaalt.
Alle rechtse partijen (centrum=rechts) beweren dat
-Lonen moeten gematigd worden
-Belastingen (nog maar eens!) moeten zakken en zeker niet stijgen
-Men langer moet werken
De bevolking wordt immers ouder! Ja, maar niet zo plotseling, en niet zo massaal als men dat voorstelt.
Het budget is zo in onevenwicht! Ja, omdat men geen belasting int in dit land en de mensen wijsmaakt dat ze te hoog zijn.
Ze gaan met hun geld lopen als het hier niet rendabeler wordt! Dat kunnen ze alvast niet omdat zeventig procent van onze economie uit diensten bestaat, de markt hier nog altijd immens is en omdat de jobs zoveel expertise en werklust vereisen dat men dit niet kan omdat men in het Verweggistan niet over deze kwaliteitsvolle arbeiders, bedienden, technici, kaderpersoneel beschikt.
En tenslotte: de rijkdom is zo toegenomen dat men er rustig bij de grijpgrage een PAK kan afdoen zonder dat ze het merken.
Misschien moeten we maar eens doen wat Roosevelt deed om zijn grote crisis op te lossen: alle geld dat opgepot is nationaliseren, de belastingen tot 90 procent op de grote verdieners verhogen.
Naar mijn weten is precies hierdoor de VS tot de sterkste economische natie van de wereld geëvolueerd .
Het siert de voorzitter van de SP.a dat zij nu, en paradoxaal genoeg vanuit Bokrijk, wijst op het absurde van besparingen op kop van de werkende mensen.Men moet deze verlinksing van de SP.a toejuichen, en ook eens met de vinger tegen het voorhoofd uitleggen aan een aantal lokale partijafdelingen die een bok rijk zijn dat de sociale zekerheid NU afbouwen in feite ontslag met pek en pluimen dient te veroorzaken.
Te tiet tat uut es. De enigen die een einde kunnen maken aan de totale decadentie in de Meense Sp.a? U. Ontwaakt en doe mee aan een nieuwe en herbronde partij zonder vetes. Of moeten schaaphonden het doen misschien ;) ? mkg,
UIt het Nieuwsblad: Twee Sp.a-afdelingen in Menen????
Politiek is geen machtsspelletje. Socialistische politiek wil zeggen democratische werking en solidariteit.
Enkele maanden geleden waarschuwde ik voor het gevaar van het uiteen vallen van onze lokale partijafdeling indien de Hutu's en de Tutsi's van Menen, "dedie van Menen" en "dedie van Lauwe" voort zouden doen met hun absurd spelletje.
Ik stelde me zelf kandidaat voorzitter om aan het woord te komen, en om voor te stellen om de financiële kwestie met enkele pennentrekken te regelen, om de fractievergaderingen open te stellen voor de leden. Zodat er inhoudelijk zou worden gepraat, over politiek dus, en niet een intimidatiespelletje rond persoonlijke vetes. Ik stelde voor om geen van beide partijen gelijk te geven (ze zijn in hetzelfde bedje ziek) en ook niet verdeer te gaan met mekaar ongelijk te geven maar om de partij via de leden meer invloed en inspraak te geven en tot een hervorming over te gaan te komen tot een nieuwe, jonge partij.
Ik werd niet gevolgd. Twaalf mensen (buiten mijzelf) kozen voor deze politiek. De anderen verkozen partij te kiezen binnen de partij en nu zitten we met twee partijafdelingen, indien ik de pers mag geloven. (zie het artikel hieronder uit Het Nieuwsblad)
Het feit alleen al, dat ik dit via de pers moest vernemen, spreekt boekdelen. Blijkbaar kunnen de leden enkel opgeroepen worden voor een algemene vergadering om, machtsgroep tegen onmachtsgroep, mekaar te diaboliseren, weg te stemmen.
Dit is een democratische partij onwaardig.
Het is nu het ogenblik om vanuit de leden van de partij, het middenveld, de kiezers van onze partij en alle sympathisanten mee te doen aan een herbronning van de partijafdeling. Ik stel voor om regelmatig debatten te houden rond THEMA's, niet rond personen, en dit openbaar te doen om mekaar te leren kennen in debatten, via informatie, via overleg. Niet enkel via scheldpartijen en in een soort van ouderwets nationalisme tussen Lauwe en Menen, een belachelijke toestand voor wie het internationalisme als doelstelling heeft!
Ik stelde voor aan mensen van de partijtop, maar ook aan verenigingen uit het middenveld om te helpen om het socialisme vanuit de basis terug tot leven te brengen in Menen. De oude top(pen) te vergeten. Samen met Animo te animeren en zoals in Brugge discussieavonden te organiseren.
Het is tijd om ons grondig te bezinnen over het doel, de middelen, de werkwijze van een partijafdeling en dit niet over te laten aan hen die bewezen hebben van dit niet op een goede wijze te kunnen doen.
Het socialisme is een basisbeweging, het is een beweging die respect heeft voor alle mensen en die de solidaritei tussen de werkende mensen als machtsmiddel heeft om onze wereld te veranderen. Het is geen Middeleeuws Vaticaan, met intriges, onderlinge achterbakse manoeuvres.
Het zijn nu verkiezingen, en Animo organiseert een debat tussen alle partijen. Ik roep iedereen op om vlak voor dit debat te tonen dat de Sp.a nog bestaat. Ik roep de sympathisanten en iedereen die begaan is met het socialisme en niet met haantjes van Menen om de bevolking uit te leggen dat het niet is omdat sommigen onbekwaam zijn dat het socialisme dood is. Het is in Menen namelijk springlevend. Maar de doos van Pandora, die openging de laatste maanden bewijst dat het niet goed gaat met degenen die verkozen zijn, dat ze met mekaar liever vechten dan met onze erfvijand: het liberaal denken.
Samen zijn we sterk, ook in het uitmesten van stallen en het bouwen van een nieuw bestuur.
Ik hoop dat mijn oproep niet wordt genegeerd, waarna men doorgaat op een infantiele manier om de problemen ofwel te negeren, ofwel nog erger te maken.
Soms moet een stinkende stal worden uitgemest. Dat is goed voor iedereen.
mkg,
Eric Feremans
"MENEN - Acht SP.A-leden starten met een aparte partij- afdeling in Menen. Het ziet ernaar uit dat het nooit meer goed komt binnen de grote SP.A-familie van Menen, Lauwe en Rekkem.
Het botert al lang niet meer tussen de twee kampen binnen de Meense SP.A. We noemen ze voor het gemak hetkamp Bossuyt, de getrouwen van burgemeester Gilbert Bossuyt en het kamp Debuck-Vancoillie, de groep van acht rond de schepen en de OCMW-voorzitter.
De ruzie tussen beide kampen escaleerde maandagavond op de fractievergadering van de SP.A. 'Heel eigenaardig, maar op de uitnodiging stond bij de namen van onze mensen verontschuldigd. En dat voor de vergadering was begonnen. We trokken ons daar niets van aan en zijn toch naar de vergadering gegaan. Daar werden we met luid geroep de deur gewezen', zegt Vancoillie. 'We wilden het niet op de spits drijven en zijn dan maar vetrokken.'
Aparte afdeling
Dat betekent niet dat Karl Debuck, Claude Vancoillie, Frank Van de Wiele, Dominique Lietaer, Kathy Swertvaegher, Heidi Demeulenaere, Rudy Nuytten en Dirk Sileghem, het opgeven. 'Integendeel. We hebben beslist een aparte afdeling SP.A-Menen op te richten voor de Meense SP.A'ers.' Hiermee geconfronteerd zegt Patrick Roose, secretaris van SP.A Menen-Lauwe-Rekkem, dat dit wettelijk niet kan. 'Waarom niet? Er is wel een aparte SP.A-Lauwe', kaatst Vancoillie de bal terug.
Het kamp Debuck-Vancoillie neemt het de nieuwe voorzitter Herman Ponnet kwalijk dat hij naar de buitenwereld communiceerde over het ontbreken van Meense kandidaten voor de nakende verkiezingen. Vanuit het kamp Bossuyt werden schepen Christine Depoortere en fractieleider Olivier Deboel voorgedragen. Karl Debuck stelde zichzelf kandidaat.
Het provinciaal bestuur besloot na alle heisa om geen Meense kandidaten te weerhouden. 'De beweren dat de kandidatuur van Karl onwettig was omdat ze niet werd gesteund door het bestuur, is larie. Elke SP.A'er kan zich persoonlijk kandidaat stellen. Bovendien werden Christine Depoortere en Olivier Deboel evenmin door het bestuur voorgedragen. Twee maanden nadat Claude en ik nipt door een algemene vergadering werden weggestemd als voorzitter en secretaris, waarna Herman Ponnet en Patrick Roose werden verkozen, is er nog geen enkele bestuursvergadering geweest.'
'Onze partij'
Het kamp Debuck-Vancoillie besloot toch om campagne te voeren. 'Iedere stem zal tellen. De SP.A is nog altijd onze partij.'
'Daarom zijn we ook niet van plan om de gemeenteraad te blokkeren. Ik zet ook mijn werk als schepen van Openbare Werken verder.'
Secretaris Patrick Roose blijft vaag als we hem om uitleg vragen. 'De voorzitter en ik willen de verzoening doen slagen. Dat er moeilijkheden zijn, ontken ik niet, maar we willen dit intern oplossen. Tijd zal raad brengen.'
Roose laat ons nog weten dat hij op het provinciaal secretariaat informeerde en dat hij daar te horen kreeg dat er geen aanvraag voor een afdeling SP.A-Menen binnen is. Die aanvraag zou nog onderweg zijn van Menen naar Brugge, vernamen we in het andere kamp.
De ruzie begon toen de groep rond Bossuyt 7miljoen stadssubsidie wou geven aan het OCMW terwijl het kamp Debuck-Vancoillie 9miljoen voorstelde. Uiteindelijk werd het 7,4 miljoen euro. Het OCMW keurde intussen haar begroting2010 goed. Het stadsbestuur wordt verondersteld dat eind deze maand te doen. "
