Voor een democratisch, vriendelijk en flinks socialisme in Menen
02-04-2010
Animo of lazarus
Animo of lazarus?
Een sos die zat naar huis komt heeft een goed excuus klaar.Aan Karl Marx wordt (terecht?) toegeschreven dat hij ooit de volgendeuitspraak heeft gedaan: Er zijn maar twee uitwegen uit het kapitalisme: de revolutie of de dronkenschap!. Een zatte sos kan dus beweren dat hij op twee paarden wed.
Maar Lazarus was een toneelstuk dat werd opgevoerd als eerste informatieavond door K.A.M. (Koepel Armoedebestrijding Menen) zoals ik in een vorig schrijven al opmerkte.
En Animo is de jongeren afdeling van de SP.a die vanavond een informatieve avond organiseert met een filmvoorstelling rond de vernietigingskampen, het racisme en de vreemdelingenhaat.In het vrijzinnig centrum van Menen.Een prachtig initiatief waar niet alleen jongeren maar ook zij die van een vorige generatie zijn zich kunnen herbronnen.
Dat het precies de jonge garde is van onze partij die zich bezighoudt met eeninhoudelijke werking is hoopgevend.Onze partij was aan het verkleuteren met nietszeggende activiteiten die geen moer met politiek of vorming te maken hebben:
-Fietsen met Johan (?)
-Bezoek aan plopsaland (??)
-Nieuwjaarsrecepties (waar geen woord werd gesproken!)
-Enz
Dat men soms eens een après ski organiseert is natuurlijk prachtig.Maar zonderdat er geskied wordt is dit pover.Het is zelfs belachelijk.
Maar kom: de jeugd heeft de toekomst, en de toekomst is dan rood voor wat Animo Menen betreft.Deze gasten stonden er ook tijdens de betoging tegen het Vlaams Belang.Ze zijn goed bezig. Ze hielpen me ook bij het verspreiden van affiches om de partijleden te informeren over de toestand van het OCMW vorige weken.Tof!
De toneelvoorstelling van Lazarus was ook een treffer.Een volle zaal (stoelen moesten worden bijgezet!) in het CC de Steiger.
De voorstelling was beklijvend. Als mens voel je aan dat je maar één stapje staat van de ellende, de vereenzaming, de vernedering die deze dakloze Amsterdammers prachtig neerzetten in een naar de keel grijpend toneelspel.Alhoewel er duidelijke verschillen zijn met de Amsterdamse situatie is het condition humain gehalte, het menselijk leed hetzelfde.
Wat me weeral verontruste is de grote afwezigheid van onze mandatarissen, van sossen.
Ze zaten zich waarschijnlijk weer suf te vergaderen, mekaar wijs te maken dat ze goe bezig zijn.Terwijl juist hier ze zuurstof dienden op te doen, mensen aan te spreken, zich dienden te manifesteren daar waar het gaat over de kern van de zaak.
Ik kon de voorzitter van de CD&V die ik in een vorig schrijfsel naar de hel wensten met een handdruk en een glimlach gerust stellen: ik wil heb niet persoonlijk naar de hel, maar wel de kille verwaarlozing van de armsten onder ons.Hij ging voor het zingen de kerk uit.Ik bedoel de theaterzaal.Coïtus interruptis is dan ook een toegelaten vorm van beperking van de bevolkingsaanwas, in dit geval maakt dit van zijn doodzonden pekelzonden.
Wie wel aanwezig was én bleef als enige Meense politica was Bernice Bogaert.Zij mag van mij nu naar het vagevuur in plaats van naar de hel want ze blijft de bezuinigingen verdedigen op het OCMW budget, zo bleek na de voorstelling toen ik even met haar kon praten.
Het socialisme is geen systeem dat enkel maar dient om kille macht te verwerven.Om via teletubies en showmensen te imponeren en zich te profileren op plezante activiteiten.Het socialisme dient een ziel te hebben, karakter, en solidariteit te voelen voor juist de minsten onder ons op een doorleefde, op een gevoelige en op een overtuigde manier. Maar het socialisme is niet enkel een emo-beweging: het vergt veel inzicht om in te zien waarom het liberalisme steeds weer faalt, en om in te zien wat er belangrijk is in de politiek en wat maar show is, oogverblinding.Ook moet men weten hoe men het grootste gedeelte van de bevolking beliegt en bedriegt door een systeem aan te prijzen dat tot grote crisissen, armoede, en tenslotte ook oorlogen leidt.Men moet daar iets van snappen om ook met gepaste overtuiging en engagement er voor te gaan!
En dat vanavond we weer zullen moeten griezelen is nodig: vreemdelingenhaat, angst voor de onbekende, ophitsen tegen minderheden leidt tot de massamoord. Van Joden, Zigeuners, Homoseksuelen, Gehandicapten, Syndicalisten en Socialisten.Al deze uitwassen van het rechtse nationalisme, gekoppeld aan haat voor godsdiensten, haat voor andere culturen en gewoonten dient te worden bestudeerd, begrepen en als vreselijk te worden aangevoeld.
Men moet geen historicus zijn om het belang van politieke bewustwording te appreciëren.
Mens zijn is voldoende, maar dan een mens met een hart en met verstand en met een plan: een socialistisch plan dat streeft naar het uitroeien van haat voor de medemens, onderdrukking van de medemens en het gebruik van haat om egoïsme en eigenbelang te laten primeren.
De harteloze uitspraak Het zal een beetje pijn doen die ik hoorde van Johan Vande Lanotte in verband met het ontslaan van personeelsleden bij het OCMW van Menen heeft me een nacht laten wakker liggen.Ik was woedend.Wat bedoelt die man nu eigenlijk?En wat bedoelt Bossuyt de schavuit met dezelfde uitspraken?
Indien het gaat om stemmenverlies dan kan ik dat nog aannemen, alhoewel ik harakiri plegen niet de beste vorm vindt om socialistische politiek te bedrijven.
Maar als dit op de ellende slaat van de vele mensen die men in de toekomst wil geruisloos doen verdwijnen dan ben ik doodsbang. Lazarus heeft me inderdaad even de angst doen voelen van de allersimpelste mensen voor de harteloosheid, de wreedheid van hen die niet meer beseffen wat ze aan het doen zijn.
Ik hoop dat er vanavond wat socialistische mandatarissen het goede voorbeeld van de jonge socialisten van Menen volgen, en dat het gedaan is met enkel bullshit bijeenkomsten.
Waar komt armoede vandaan? Vanavond: Lazarus in CC De Steiger te Menen!
Waar komt armoede vandaan? Allen naar Lazarus in het CC de Steiger vanavond!
Onlangs wilden een aantal mensen uit Menen een organisatie oprichten om de verschillende verenigingen die zich met armoedebestrijding bezig houden bijeen te brengen. Dit om meer samenwerking te realiseren, mekaar te informeren over de verschillende activiteiten.
Ik ben er een van de medestichters van.
Deze organisatie is pluralistisch, dat wil dus zeggen dat ik noch iemand anders er een politieke kleur aan wil geven. Maar dat wil niet zeggen dat een dergelijke organisatie geen politieke doelstellingen heeft. Het wil alleen maar zeggen dat ze geen partijpolitieke kleur heeft. Politiek is het bezig zijn met het verwerven van invloed en het gebruiken van die invloed.
Zo kent ons land het begrip "Middenveld". Dat zijn allerlei organisaties die een bepaald doel hebben en zich organiseerden om druk uit te oefenen op de politieke partijen of op de regeringen van ons land om dit doel te bereiken. Zij hebben meestal een beperkter doel dan politieke partijen, maar kunnen zeer veel invloed uitoefenen door hun getalsterkte, hun inzicht in bepaalde materies, door hun organisatievermogen en netwerkuitbouw.
De patroonsorganisaties, vakbonden, ziekenbonden, culturele verenigingen en beroepsverenigingen zijn soms invloedrijker dan één of meerdere partijen. Middenveld betekent dat ze tussen de bevolking en de staatsmacht staan.
Sedert het verbrokkelen van de zuilen in ons land (men had vroeger voornamelijk middenveld verenigingen die aanleunden bij één partij) worden vaak koepels opgericht die een samenwerkingsverband tussen de verzuilde organisaties zijn. Hierdoor wordt een deel van de handicap van de verzuiling weggewerkt, en de "verdeel en heers" politiek van politieke partijen gecounterd. KAM wil zon koepel zijn, waarbij het belang van de armoedebestrijding primeert op partijpolitieke banden tussen bepaalde verenigingen met hun ideologische zuil.
KAM (Koepel armoedebestrijding Menen) heeft vandaag haar eerste publieke activiteit: Het toneelstuk Lazarus wordt deze avond opgevoerd in CC de Steiger te Menen. Een opvoering die ik enkel maar kan warm aanbevelen.
Op de stichtingsvergadering van KAM gaf ik mijn persoonlijke mening over wat armoede is. Om een kader te scheppen waarin men kan denken vanuit mijn opinie, het socialisme. Zo wisten de mensen waar ik voor stond, en wat ik al dan niet in een vereniging voor armoedebestrijding kon mijn steentje bijdragen.
Deze toelichting wil ik ook hier graag kwijt, omdat ze in mijn ogen voor socialisten belangrijk is.
Wat is armoede nu eigenlijk?
Armoede beschrijven is eigenlijk moeilijk. De rijkdom van de vorsten die in Versailles woonden zou niet als dusdanig worden aangezien door mensen die met een klein inkomen in een sociale woning wonen. Omdat er geen toiletten waren, geen warm water en het koninklijk paleis niet alleen stonk maar daarenboven koud was wegens onverwarmbaar in de winter.
Het is natuurlijk ook zo dat de vele asielzoekers niet naar hier komen omdat ze vinden dat ze met een minuscuul (of geen) inkomen hier ongelukkiger zijn dan in hun land.
We moeten dus inzien dat de armoede van vandaag in het verleden zou worden aangezien als comfortabel, of in een andere streek als welvaart.
Armoede is relatief. Men voelt zich niet enkel armoedig wanneer men sterft van honger, van kou of bij gebrek aan water, voedsel of medische hulp. Armoede is schrijnend wanneer men niet meer meekan. Wanneer men vindt dat zijn kinderen niet meekunnen in deze maatschappij, wanneer men zich niet kan inschakelen in een gemiddeld sociaal leven en geïsoleerd geraakt door gebrek aan middelen of mogelijkheden.
Maar hoe stel je nu vast wanneer dat zo is? Wie is er nu armoedig, hoeveel mensen?
De Europese Gemeenschap heeft een norm om te beschrijven wat armoede is.
Indien iemand over een inkomen beschikt dat lager is dan zestig procent van het gemiddelde inkomen dan spreekt men van armoede. Een arbitraire norm, toegegeven, maar in elk geval een manier om een onderscheid te maken.
Armoede en rijkdom zijn dus met mekaar verbonden. In een maatschappij zoals de onze, met een hoog welvaartspeil ligt de armoede grens per definitie hoger dan in een derde wereld land. Maar juist door dat hoge welvaartspeil is ze zo schrijnend. Omdat men zich er meer van bewust is, maar ook omdat men beseft dat ze kan verholpen worden. Armoede wordt schandalig indien ze vermijdbaar is. In een ontwikkelingsland is armoede vaak niet op te lossen, bij ons is ze schandalig, omdat ze kan worden uitgeroeid, en men dat niet doet.
Schandalige armoede. Het woord is gevallen. Men kan in ons land hier rustig op in gaan.
De vraag is waarom deze armoede blijft bestaan en zelf de laatste jaren toeneemt.
Armoede en rijkdom: de tegenstelling.
Schandalige armoede is armoede die vermijdbaar is. Ze is de tegenhanger van schandalige rijkdom.
Een kerkvader, de Heilige Ambrosius, stelde reeds in de achtste eeuw dat, indien de rijken geld gaven aan de armen uit medelijden, ze zich toch eens in de eerste plaats de vraag moesten stellen waar hun rijkdom dan vandaan komt! Een eerste marxist was dus al, eeuwen voor Karl Marx voor de pinnen kwam met het begrip klassenstrijd, geboren.
Inderdaad: indien armoede bestaat is dit volgens de definitie van armoede van de Europese Gemeenschap omdat er daarnaast zeer grote rijkdom bestaat. Schandalige rijkdom.
Armoede is een begrip dat voortkomt uit grote sociale en economische ongelijkheid.
Dit maakt de armen ongelukkig: dat ze niet meekunnen met de gemiddelde welvaart.
Dat is niet langer de levensbedreigende armoede uit ontwikkelingslanden, het is de armoede die voortkomt uit het naast mekaar leven van welvarende mensen, en zij die tekort komen.
Een kleurentelevisies was bijvoorbeeld een teken van rijkdom zon dertig jaar geleden. Nu is het ontbreken van zon televisie of van een kabelverbinding, het niet kunnen telefoneren of internetten een typisch armoedeverschijnsel, dat onacceptabel is. Tenminste voor mensen die het goed met mekaar voor hebben. Hartelozen zullen altijd de armen verwijten "dat het hun eigen fout is!".
Harteloosheid en Caritas
Door een passage in de christelijke Bijbel was het niet zorgen voor zieken, armen, gevangenen, hongerigen en dorstigen een zonde die de eeuwige hel met zich zou meebrengen.
Mattheüs 25 was jarenlang een forse passage die aan de goede christenen de opdracht, de plicht gaf om voor de armen te zorgen. Het is de tegenhanger van de harteloosheid, het prediken van de naastenliefde en de basis van wat men nu "de zorg" noemt, vroeger in het Latijn caritas. In het Charter van Quaregnon, het belangrijke ideologisch pamflet van de Belgische socialisten komt het woord naastenliefde dus terecht voor. Het is een duidelijk begrip.
De harteloosheid die blijft bestaan in bepaalde geledingen van onze maatschappij is te wijten aan gebrek aan communicatie. De media, de boekskes, de glamour magazines stellen aan de gegoede burgers de maatschappij voor als een sprookje. Ze worden niet geïnformeerd over wat één wijk verder in hun stad gebeurt. Ik verwijt dus niemand om een slecht hart te hebben, of helemaal geen fatsoen. Het ligt niet aan de goedheid of de slechtheid van de mens dat er armoede bestaat.
Van oudsher oefenden organisaties druk uit op de begoede klassen om een stuk van hun rijkdom af te staan aan de behoeftigen. Sociale en religieuze druk werd uitgeoefend opdat de rijken steun zouden verlenen aan caritatieve (zorgende) organisaties die zich op vrijwillige basis, maar vaak goed georganiseerd, zouden de armoede bestrijden.
Deze vrijwillige vorm van inkomensherverdeling kent in hyperliberale landen, zoals de VS een groot succes. Terwijl in de VS méér dan 56 procent van alle inkomens naar een zeer kleine toplaag gaat, staan deze van oudsher een groot gedeelte af aan weldadige doelstellingen. Een traditie die ook in ons land aan de basis lag van heel wat initiatieven.
Ook het theaterstuk, tenminste de opvoering ervan, werd in onze stad gedeeltelijk gefinancierd uit gelden die ter beschikking werden gesteld door dergelijke organisaties.
Waarom bestaat armoede dan nog?
Armoede is het gevolg van een ongelijke verdeling van de rijkdom. Van een ongelijke verdeling die onfatsoenlijk is.
In onze maatschappij, net zoals in de meeste andere maatschappijen vindt men dat het evident is dat mensen loon naar werken ontvangen. Dat men meer moet verdienen indien men meer werkt. Daarenboven vindt men algemeen dat zij die niet kunnen werken, kinderen, ouderen, zieken, onvrijwillig werklozen, gehandicapten, toch recht hebben op een menswaardig bestaan, op een inkomen.
Maar armoede ontstaat omdat er een onevenredige rijkdom ontstaat van één groep van mensen. Omdat deze een onevenredig groot deel van de koek voor zichzelf houden. Omdat er systemen bestaan om de ongelijkheid niet alleen te behouden maar om deze ongelijkheid te doen toenemen.
Onze economische wetten, de maatschappelijke structuur maakt het mogelijk om voor de rijken en de machtigen anderen voor zich te laten werken, en de vruchten van de arbeid van zij die werken voor de helft in eigen zak te steken. Hierdoor blijft het in ons land zo dat méér dan de helft van alle inkomsten uiteindelijk bij een klein percentage van de bevolking terecht komt. In meer "liberale" landen zoals de VS en Duitsland is dat percentage nog groter. En de laatste jaren neemt dit percentage globaal toe, zelf in landen als China ontstaat er een steeds grotere kloof tussen arm en rijk. Een grote buffer van zogenaamde "middenklasse" burgers vermijdt dat grote sociale onlusten bestaan. Maar deze middenklasse is er zich zelden van bewust dat ook bij hen de helft van hun opbrengsten naar de "upper five" van de bevolking gaat als onverdiende opbrengst.
Arbeid adelt, maar de (geld)adel arbeid niet maar krijgt wel de helft van alle opbrengsten en quasi de totaliteit van alle vermogens (en macht) toebedeeld.
In ons land bestaat rijkdom niet bij mensen die van hun werk leven. Maar zij die werken dragen bij aan degenen die niet werken, maar hun inkomen en vermogen uit bezit halen. Uit "investeringen". Méér dan de helft van alle inkomsten komt bij hen terecht. En herverdeling zou armoede in ons land moeten oplossen. Maar de eeuwige strijd tussen arm en rijk in dit land wordt door de werkende mensen verloren tegenover zij die van hun bezit leven. Een triestig feit.
De sociale zekerheid
De vrijwillige herverdeling van de rijkdom, die door de meeste godsdiensten zoals het christendom, het jodendom, de Islam en het boeddhisme wordt aanbevolen is niet voldoende om de inkomensverschillen op een eerlijke manier te egaliseren, zodat armoede verdwijnt.
Deze vrijwilligheid heeft haar beperkingen, geeft geen zekerheid. Het kan een bron zijn van willekeur, zelf van discriminatie. Na grote armoedegolven in Europa door misoogsten en de er uit voortvloeiende hongersnoden zocht men naar een betrouwbaarder systeem om de armoede te beperken. Hierdoor ontstond het principe van de sociale zekerheid.
Deze gaat via wettelijke bepalingen de herverdeling van de welvaart regelen, waarbij de armoede aan banden wordt gelegd.
Het beschikken over een bestaansrecht wordt hierdoor gegarandeerd, en hangt niet af van de goodwill van weldenkende rijken maar georganiseerd in een stabiel wettelijk systeem dat gunsten en aalmoezen vervangt door rechten en plichten.
Herverdeling is dus de basis van het bestrijden van ongelijkheid, en van armoede. Maar het volstaat niet. De kloof wordt groter. De regelmatige economische crises die ons economisch systeem meemaakt veroorzaken tijdens de dieptepunten telkens weer grote sociale ellende, vooral in de armste landen, zodat armoede er levensbedreigend wordt met de regelmaat van een klok. Bij ons wordt telkens er een crisis is vanuit de grijpgrage handen van de liberaal denkende burgerij ook een poging gedaan om de herverdeling af te remmen, te verminderen.
In Menen is dit nu ook al in de gemeentelijke politiek te merken: bezuinigingen op het OCMW budget hangen in de lucht en verminderen de sociale zekerheid.
Het is dan ook terecht dat KAM bij zijn stichting al zich heeft verzet tegen een vermindering van het budget van het OCMW. Want het is altijd goed van eerst eens voor eigen deur te vegen, vooraleer men de grote revolutie predikt.
Deze tekst is een aanzet tot discussie. Ik hoop dat ik in de toekomst, tijdens de voordrachten en debatten van Socul Menen hier met meerdere opinies kan over in debat gaan in jouw aanwezigheid. Het is vijf voor twaalf!
De blauwe smurf van Menen: de Maandag van de (on)waarheid!
De Maandag van de (on)waarheid.
Maandag 29 maart 2010 zal lang in het geheugen blijven hangen.
De OCMW raadszitting:
In de namiddag verzamelde de OCMW raad in openbare zitting om een noodbudget te stemmen dat noodzakelijk was omdat de burgemeester de gewone gang van zaken had doorkruist.
De sabotage poging van de burgemeester tijdens een vorige zitting om zijn budget te redden maakte de OCMW raad, en al haar vorig werk eigenlijk overbodig.Door druk uit te oefenen via een gijzeling van het OCMW kon men enkel een noodplan stemmen, en vaststellen dat er geen enkele garantie was voor de toekomst.De burgemeester wilde het budget onder het minimaal noodzakelijke houden, maar beloofde, hierin bijgestaan door Johan Vande Lanotte, om indien het mogelijk was verdere toegevingen te doen indien noodzakelijk.Er zouden geen ontslagen vallen.
Hier loert al een addertje onder het gras.Vele medewerkers (vooral in de rusthuizen) hebben een TIJDELIJK contract, dat regelmatig dient te worden herhaald, of zelf dienen bepaalde functies te worden vervangen omdat ze maar tijdelijk kunnen worden vervuld door nepcontracten.
Het gaat hier over zon vijfenveertig mensen.Strikt genomen worden die niet ontslagen, maar het resultaat van hun afvloeien is natuurlijk voor de rusthuisbewoners, voor de cliënten van het OCMW en ook voor de goede werking van dit OCMW hetzelfde.
We zullen dadelijk zien dat tijdens de gemeenteraadszitting Coppens, van CD&V het had over er zullen geen NAAKTE ontslagen volgen.Maar naakte ontslagen is iemand die in vast dienstverband werkt aan de deur zetten, de vijfenveertig zijn dus niet zeker van hun aanblijven.Elke duidelijkheid is hier zoek
In elk geval: door een budget OP TE LEGGEN aan het OCMW draait de burgemeester de procedure die normaal is om.Hij zet onze sociale zekerheid op zijn kop.
Vermits onze sociale zekerheid uitgaat van een budget voorgesteld door de OCMW raad,
Die dan besproken wordt in een overlegcomité en ten slotte deel uitmaakt van het budget van de gemeente.
Onze maatschappij gaat er van uit dat sociale zekerheid immers een recht is. En dat de overige uitgaven van de gemeente pas op de TWEEDE plaats komen.Het is zelf zo dat uitgaven door het OCMW MOETEN worden betaald door de gemeente!
Door te handelen alsof het OCMW zich moet aanpassen aan de wensen van het gemeentebestuur ondergraaft de burgemeester het systeem van sociale zekerheid, dat hierdoor geen recht meer is maar een gunst.Het wordt met andere woorden sociale onzekerheid.
Daarenboven is de belofte om aan te passen indien mogelijk niet ernstig te nemen.
Dit lijkt op persoonlijke willekeur. En de opmerking "het zal wel even pijn doen", die ook Johan Vandelanotte gebruikte is grotesk, uit de mond van socialisten die toch zo de nepstatuten creëerden om mensen uit de werkloosheid te halen!
De Gemeenteraadszitting van Maandag
De galerijen en de gang van de gemeenteraad waren goed gevuld.Een talrijk en belangstellend publiek wou de slachting meemaken van Bossuyt en/of de dissidenten van de SP.a.
Allerlei scenarios waren mogelijk:
-De dissidenten zouden tegen stemmen, en dan uit de partij worden gezet.De politieke natte droom van de burgemeester die op verschillende plaatsen had gezegd van de ezels liever kwijt dan rijk te zijn, de intellectueel minderwaardigen te willen vervangen door een jonge en intellectuele ploeg enz Dit scenario ging niet door.Hierdoor is een lange strijd van de burgemeester om een deel van zijn partij te elimineren mislukt.Oef.
-De dissidenten zouden na tussenkomst van Vande Lanotte zich gedeeltelijk neerleggen bij de bezuinigingen op lange termijn van het OCMW.Maar op korte termijn zou een verhoging van het gestemde budget tot de mogelijkheden behoren, dit om de continuïteit en de werkgelegenheid niet in het gedrang te brengen.Deze stelling haalde het maar zonder enige garanties.
De feitelijke situatie is nu dat zonder een beslissing van de OCMW raad, zonder dat de gemeenteraad werd voorgelicht over de concrete noden van het OCMW er een begroting is gestemd.De wereld op zijn kop. Noch de meerderheid noch de oppositie hebben nu enige inzage gekregen in meer dan één vierde van het gemeentelijk budget.Ze weten niet of dit voldoende is of onvoldoende en waar het aan wordt uitgegeven!
Tevens blijft er onzekerheid over de tewerkstelling van zij die een tijdelijk contract hebben.Geen NAAKTE afdankingen kan betekenen dat geen enkel te vernieuwen contract hernieuwd wordt, dat broodnoodzakelijke vervangingen uitblijven. Dat met andere woorden de kwaliteit van de sociale zekerheid wordt verminderd.
Vermits toegeven wordt dat het budget allicht te klein is zal in de toekomst weerom eenzelfde problematiek ontstaan: weer hevige discussies, verdachtmakingen van de burgemeester tegenover zijn OCMW raad en OCMW bestuur zonder dat men over concrete cijfers beslist.Er heerst dus een sfeer van wantrouwen en de wil om het bestuur van het OCMW te laten gebeuren vanuit de gemeente, vanuit het schepencollege en meer bepaald de burgemeester te laten beslissen hoeveel de sociale zekerheid wel mag kosten.
Dit alles stuit op verbijstering bij alle partijen, en natuurlijk ook bij vele leden van de Sp.a en allicht dus ook op de kiezers van deze partij.Het veroorzaakt ook ongenoegen en demotivatie bij het OCMW personeel.Het brengt nog meer onrust teweeg bij de mensen met de slechtste verloning, het slechtste statuut wiens werkonzekerheid blijft aanduren zolang ze niet weten dat er een duidelijke planning is rond het voortbestaan van hun nepstatuten.
De motivatie van de burgemeester: een aaneenschakeling van sofismen
De burgemeester gaf een lange verklaring, nadat hij eerst had geprobeerd om zonder commentaar zijn begroting te laten stemmen.
Hij wou "een faillissement van de gemeente vermijden in de toekomst." "De gemeente vrijwaren voor later groot onheil "en het masterplan dat de bouw van rusthuizen omvat "niet in het gedrang brengen".
Volgens hem liepen de kosten voor het OCMW uit de hand, omdat ze een groot gedeelte van de begroting van het gemeentelijk budget opslorpten. Ook zouden die dubbel zo hoog liggen dan in vergelijkbare steden zoals Oostende (waar hij weeral eens ongelijk heeft, daar men in Oostende een andere kostenverdeling van bijvoorbeeld de personeelskosten doet tussen gemeente en OCMW)
Men dient dergelijke populistische uitspraken zwaar te relativeren.Een overheid kan niet failliet gaan.Men dient de financiële planning van een overheid niet te vergelijken met die van een huishouden of van een bollenwinkel.
Overheden kunnen steeds beschikken over de mogelijkheid om te voorzien in het betalen van hun schulden, zij hebben als borg namelijk de volledige gemeenschap. Niet enkel van hun dorp maar van het ganse land.
Een overheid kan schulden aangaan, deze later afbetalen. Ze kan ook reserves opbouwen.
Ze kan belastingen heffen, die verhogen en verlagen. Door geen concrete cijfers vanuit het OCMW voor te laten leggen aan de gemeente valt de burgemeeser ook niet door de mand voor wat betreft de kosten van het buurthuis van Rekkem, dat gedragen wordt door het OCMW budget, maar dat eigenlijk taken vervult voor... de GEMEENTE.
De burgemeester was dus niet op de hoogte van de behoeften van het OCMW, hij blokkeerde namelijk de vergadering waarop deze een verslag zouden neerleggen, een voorstel zouden doen.Hij wenst dus autoritair het budget te blokkeren tot zijn voorstel, maar zou eventueel, als het kan, hier dit jaar nog van willen afwijken.
Waarom wil hij dat?
Zijn argumenten zijn soms verward, soms onjuist, soms onbekend.
Als belangrijk argument stelt hij dat bij de coalitievorming er afgesproken is om niet meer dan 24 miljoen Euro te lenen.Dus 4 miljoen Euro per jaar (zesjarig gemeentebestuur).
Waarom hij dit bedrag persé wil aanhouden motiveert hij niet, dan dat het zou afgesproken zijn. Nu ja: afspraken kan je veranderen indien nodig.
Hij vindt dat het bedrag dat het OCMW ontvangt in vergelijking met andere steden heel hoog ligt (hoogste van Vlaanderen?).Menen is dan ook een stad met een oudere bevolking, met een economische achterstand.En dat ligt ook aan het bestuur dat geen enkele serieuze poging doet om aan ontwikkelingseconomie te doen.Het ligt zelf aan het afbouwen van de sociale zekerheid, zoals ik later zal aantonen.
Indien men Menen gaat vergelijken met andere provinciesteden, dan blijkt dat het een rampzalig gebied is, een economisch achterstaand gebied.En zoals ook bepaalde oppositie partijen beweerden is het probleem van Menen dat van een grootstad, en de betoelaging die van een welvarende provinciestad.Een oneerlijke situatie waar de burgemeester niet op in gaat.
De belasting wil hij echter niet verhogen, omdat die ook al zo hoog zou liggen. Dit mag dan waar zijn voor de personenbelasting die de gemeente incasseert, dat is geenszins zo voor de huizenbelasting (de opcentiemen op de kadastrale inkomens) zoals ik al aankondigde.Daarenboven blijft de burgemeester beweren dat een conventie met de Vlaamse Gemeenschap het verhogen van de gemeentelijke belastingen verbiedt, hetgeen slechts gold voor 2009.
Moet de burgemeester dan niet altijd streven naar een budget in evenwicht?
Neen: in crisistijd moet een overheid zorgen dat er investeringen gebeuren, daar een crisis wordt veroorzaakt door het stoppen of het verminderen van investeringen door de privé sector.Het is deze buffer functie die het OCMW zo belangrijk maakt, ook voor de investeerders, de zakenlieden.Door crisisperiodes te helpen overbruggen door geld en middelen in de economische circuits te pompen speelt de overheid dan de rol die wordt verlaten door de privé investeerders.Hierdoor vermijdt men een versnelling van de crisis in neerwaartse zin.
De overheid doet dan wat de investeerders laten en gebruikt hiervoor enerzijds leningen (waardoor ze privé kapitaal activeert) en belastingen (waardoor ze opgepotte winsten terug omzet in investeringen).Dit is een politiek die de economie stimuleert.
Natuurlijk worden leningen door de overheid aangegaan later terugbetaald, en met intrest.
Indien dit gebeurt op een correcte wijze dan is dit de manier waarop mensen die nu geld sparen voor hun pensioen, dit later terugkrijgen.
Ook dit is niet slecht voor onze economische groei en stabiliteit.
Indien we het idee van de burgemeester volgen, en in een crisissituatie bezuinigen dan gaan we de crisis nog versterken!Voor een aantal overheidsinvesteringen minder komt er, in crisistijd zeker, niets in de plaats.Enkel blijft het opgepotte geld waar het zit.
Daarenboven gaat men de werkloosheid doen toenemen, vermindert men de koopkracht en hierdoor ontstaat een versnelling van de crisis in neerwaartse zin. Sociale voorzieningen uitbouwen STIMULEERT de economie. Liberalen begrijpen dit niet, omdat ze op korte termijn denken. Niet over generaties heen. Ze hebben telkens wanhopig gekrijst dat werkloosheidsuitkeringen, betaald verlof, de achturendag, de vijfdagenweek, de ziekteverzekering enz... het FAILLISSEMENT zouden betekenen van ons land, terwijl het ons en omringende landen een élan gaf die ons tot de rijkste regio's ter wereld hebben gemaakt. Maar ook Bossuyt begint over faillissementen. Zoals elke weldenkende maar niet geïnformeerde liberaal kent hij de werking niet van een sociale economie. Hij verwart dit met boekhouder spelen zoals de boekhouder van een boutique.
De bufferfunctie die overheidsinvesteringen, zeker in de sociale sector uitmaken worden trouwens door quasi alle partijen erkend, en vormen een onderdeel van wat men de gemengde economie noemt. Dit is een van de drijfveren van de welvaartsstaat.
Alles laat uitschijnen dat onze burgemeester een beperkt, naïef en zelf liberaal standpunt inneemt door wat men noemt budgettaire orthodoxie te prediken en verplicht op te leggen aan zijn bevolking enzijn partij.
Daarenboven is het zo dat in tijden van hoogconjunctuur hij beter had moeten weten, en dan reserves had moeten aanleggen en behouden, in plaats van die toen op te souperen aan prestigeprojecten, sport infrastructuren, zwembaden enz
Er is dus geen reden om geen verdere leningen aan te gaan, of om de belasting op vermogens te heffen (huizenbelasting) die overigens proportioneel is met het inkomen. Dat is een eerlijke, bij uitstek socialistische belasting en ze is daarenboven verantwoord.
Dat dit nieuwe afspraken met de coalitiepartner vereist is zeer zeker waar.Maar dat is ook zo voor het verminderen van de sociale zekerheid, het verhogen van de prijzen van de rusthuizen enz;..
Het is altijd de bedoeling geweest van socialisten om de overheid uit te breiden, de sociale voorzieningen uit te bouwen en ook om de economie van overheidswege uit te ontwikkelen in sociale, ecologische richting.Geen enkel initiatief in deze richting vinden we terug in dit budget (van de gemeente) tenzij dat men voortmoddert zonder enige visie.
Ik kan dus concluderen dat alhoewel de socialistische partij in onze stad de grootste coalitiepartij is, dat de christen-democraten de andere partner zijn in deze coalitie die voortbouwen op voornamelijk ACW stemmers er een ultraliberaal denken (of het gebrek aan enig inzicht) aan de basis ligt van het economisch plan van de gemeente en aan de sociale politiek.
Dit is, zoals vele zaken in Menen beangstigend.
Ik kan me voorstellen dat men, bijvoorbeeld in een coalitie met liberalen, zoals in de paarse regering, socialisten heeft die nolens volens een liberale politiek uitvoeren, zoals Johan Vande Lanotte dit ooit deed.Maar niet in het rode bolwerk dat Menen heet te zijn en dat op dit ogenblik blauwer dan blauw regeert samen met een centrum partij met een sterke sociale vleugel.Misschien omdat een blauwe smurf, die met het rode hoedje op, de leiding heeft?
Het is de moment om punt per punt uit te vissen wat het beleid van de stad met ons voorheeft. Om socialistisch te herbronnen.Om te discussiëren of het zo verder door kan gaan en wat de alternatieven zijn. En om in plaats met het aanvoeren van bussen waanzin te verdedigen, door het houden van overleg tot bezinning te komen.
