Voor een democratisch, vriendelijk en flinks socialisme in Menen
23-06-2010
Kalmte kan u redden, kameraden!
Acht mandatarissen van Sp.a Menen stappen uit de partij. Volgens persberichten omdat ze zouden worden uit de partij gezet omdat de provinciale voorzitter een van hen uitnodigde op een provinciale tuchtcommissie.
Hierbij gaat men wel zeer kort door de bocht. Deze commissie is immers niet ingesteld om mensen uit de partij te verwijderen, maar om een onderzoek in te stellen.Hierbij is het de bedoeling dat men het probleem dat is ontstaan toelicht, en zoekt naar een oplossing.
Er is wel degelijk een probleem bij de Meense afdeling, en het is de hoogste tijd dat hier een oplossing wordt gezocht.En indien één van de mandatarissen zegt het niet eens te zijn met het gevoerde beleid van de partij is het evident dat men overgaat naar het zoeken naar een oplossing.
Een tuchtcommissie is geen strafpeloton.Het ware misschien nuttig van de statuten van de SP.a hier op na te lezen:
Behandelingsniveaus en werkwijze
A. Geschillen, met betrekking tot de werking van de partij of met betrekking tot de uitoefening van een
functie of mandaat, op plaatselijk vlak
het bestuur van de afdeling bemiddelt en streeft naar een oplossing;
blijft het geschil bestaan, dan onderzoekt en bemiddelt de provinciale tuchtcommissie. Zij stelt een
oplossing voor. Van zodra de provinciale geledingen ingeschakeld worden, wordt ook de
administratieve commissie op de hoogte gesteld door de provinciale federatie;
blijft de betwisting bestaan, dan neemt het provinciaal bestuur een beslissing;
binnen de maand na het betekenen van de beslissing van het provinciaal bestuur kunnen de
betrokkenen beroep indienen bij de administratieve commissie.
Artikel 37
De administratieve commissie houdt toezicht op de naleving van deze statuten en beteugelt zo nodig elke
inbreuk.
Aan de hand van het tuchtreglement, dat volledig deel uitmaakt van de statuten, regelt de administratieve
commissie de geschillen tussen leden en/of geledingen van de partij.
De administratieve commissie onderzoekt de inbreuken of geschillen. Zij hoort daartoe alle betrokkenen.
Beslissingen van de administratieve commissie worden genomen bij een meerderheid van minstens twee
derde van de uitgebrachte stemmen.
De administratieve commissie beslist als hoogste partijgeleding. Hoger beroep is niet mogelijk.
Het lijkt me dan ook evident dat de betrokkene(n) hun argumenten verdedigen. Dit niet doen stelt hen automatisch in het ongelijk.Gaan lopen voor het opnemen van verantwoording is geen moedige daad. Het is een zwaktebod.
Sp.a Menen kapot: de verwoestende zuigkracht van het vacuüm.
De verwoestende zuigkracht van het vacuüm.
Het luchtledige heeft een enorme kracht, wanneer het tegenover de atmosfeer wordt gesteld.
Niet alleen vliegtuigen worden er door uiteengereten, of ruimteschepen maar ook de Sp.a van Menen.
En vergis je niet: ik ga hier niet partij kiezen voor de bokken, voor de geiten.Wat nu zich afspeelt is een schande voor zowel Die van Lauwe als Die van Menen.
Het is niet verboden om ruzie te maken binnen een partij, en van mij mag het zelf in de openheid gebeuren.Maar dan moet het om inhoud gaan. Om politieke diversiteit, meningsverschillen. Want indien die aan de orde zijn moet men niet zoals het Vaticaan, bij de pauskeuze, de gewijde stilte bewaren: naast partijleden hebben ook de kiezers van een partij het recht om te weten waarom er bij hun verkozen vertegenwoordigers een politiek meningsverschil bestaat, ze moeten immers geïnformeerd zijn en kunnen meepraten.
Bij de pauskeuze gaat het om een voor gelovigen gewichtige zaak: De Paus heeft volgens hun geloof een doorslaggevende stem als het om geloofszaken gaat. Hij zou, verlicht door God, uitspraken doen die dan onfeilbaar zijn.De bisschoppensynode kiest dus niet zomaar een vertegenwoordiger van de gelovigen, zij is op zoek naar een vertegenwoordiger van God.
In het socialisme zoekt men geen pausen.Men heeft een organisatie die moet zorgen dat de wil van de kiezers, vertegenwoordigd door de leden van de partij, mensen naar voor schuift die de wil van de socialisten vertegenwoordigd.Men kent die geen goddelijke gaven toe: men hoopt dat ze luisteren en op een goede manier iedereen vertegenwoordigen.En vermits er binnen de Sp.a verschillende stromingen zijn moeten dat verstandige mensen zijn met zin voor compromis, lange oren en tenen die zo kort mogelijk zijn.
Vooral in deze crisistijd zijn verschillende opinies aanwezig in de partij:
-Over het al dan niet nog meedoen met liberale partijen in de regeringen
-Over het al dan niet samenwerken met nationalisten
-Over de staatshervorming, de economische maatregelen, de besparingsplannen, de belastingen de investeringen van de overheid, de privatisering.
Maar ook zijn er een paar grote tendensen waar te nemen:
-De progressieven (Anciaux)
-De sociaal-democraten (Freya VDB, Franck VDB)
-De basis socialisten (Sp.a-Rood, syndicalisten)
Binnen een partijafdeling moet alleen dit al een flink pak zorgen bezorgen aan de voorzitters en secretarissen die immers naar boven moeten om de verschillende meningen in hun afdeling te gaan vertolken in de hogere regionen van de partij.
Naast de regionale en federale politiek heeft een afdeling natuurlijk ook veel werk aan de plaatselijke, gemeentelijke politiek.Het controleren van haar mandatarissen, het naar voor brengen van voorstellen voor de gemeenteraad, de ocmw-raad, de diverse overleg organen waarin mandatarissen de partij vertegenwoordigen is een steeds veelzijdiger en meer omvattende job.
Zoals ik het hierboven voorstel is dit een goedwerkende, democratische partij waar een terugkoppeling tussen top en basis een evidentie is.In Menen ligt het echter anders.
In de tijden van grote welvaart is de belangstelling van leden van de partij tot nul gedaald.De mensen die zich inzetten voor de partij kloegen over onverschilligheid, totaal gebrek aan enige belangstelling voor activiteiten.Men kreeg op vergaderingen van de leden geen volk meer bijeen.
Dit is niet de enige reden waarom men later, toen politiek weer belangrijker werd, de angst groeide over de crisis toch niet meer luisterde naar de leden, naar de kiezers en de democratische werking in gevaar is gekomen.Het centralistische denken zat ingebakken in de structuren van de partij, en het is altijd een heikel punt geweest.Maar de verloedering van het democratisch gehalte nam steeds toe naargelang het politieke landschap veranderde in een partijpolitieke staat. De democratie waar zovelen voor gesneuveld zijn in het verleden verloederde tot een schaakspel tussen enkele kopstukken, ook in onze partij.
De afbrokkeling in Menen, het verlaten van de partij maar ook het autoritaire gedrag van velen en het spelen van spelletjes op kap van de partijleden en van de kiezers van onze partij moet ophouden.
Menen is het voorbeeld geworden van het gebrek aan democratische werking, gebrek aan openheid. Wie weet eigenlijk waar dit politiek om gaat?Wat heeft deze afdeling tot een breuk doen leiden, wat zijn de POLITIEKE oorzaken hiervan?Het blijft een raadsel.
Toen ik mij kandidaat voorzitter stelde was ik me er van bewust dat het doelloos rond de pot draaien rond de broodnodige subsidies van het OCMW een drogreden waren om robbertjes uit te vechten tussen personen die de macht wilden, de kopplaats op de lijsten.Mijn voorstellen (de opcentiemen verhogen en de rijkste Menenaars op te zadelen met de rekening) werden niet eens ter stemming gelegd.Ze werden nooit besproken enkel afgewezen.
Maar het gaat natuurlijk niet langer om het oplossen van een crisis: men wilde ze op de spits drijven, beide partijen binnen de partij.Men sprak niet meer over doelstellingen, maar over wijknationalisme, over Die van Lauwe en Die van Menen en men volgde hiermede geen enkele socialistische politieke lijn maar die van stammentwisten in Verweggistan!
Een partij moet bezig zijn met het vertolken van de wil van haar kiezers en haar leden.Ze dient niet te gaan rollebollen over wie de meeste, de beste, de interessantste mandaten krijgt.Zij dient degenen die de beste vertegenwoordigers zijn te kiezen, niet te worden verdeeld door de strijd om de pauskeuze.
Onze partij is door een politiek vacuüm te creëren weggezogen in het gat dat door dit luchtledige ontstond.Het is nu de beurt aan één fractie, en binnenkort volgt natuurlijk de volgende.
Het meest verontrustende is dat nog altijd niet over politieke keuzes wordt gesproken, over inhoud. Het gaat niet meer om het politiek spel, maar om de poppetjes.
