Mijn blog, maar ook mijn activiteiten van jaren geleden, toen ik een overstap maakte naar kartelpartner “Spirit” waren een kroniek van een aangekondigde dood.

Jarenlang heb ik gestreden tegen het enigmatieke werken van sommigen in de  partij. Tegen het stilzwijgen, het werken in doodse stilte, in geniepigheid en achterbaksheid.  Het ondemocratische functioneren van een afdeling die ooit de trots was van het socialisme in West-Vlaanderen.

Het was van meet af aan zeer duidelijk voor me dat dit verkeerd ging aflopen, indien er geen wijziging ging komen in de manier van werken, van denken, van handelen van een aantal mensen in deze afdeling.

Ik noemde deze afdeling vaak het absolute nulpunt.  Het ijkpunt om te zien wat men vooral niet moest doen, het referentiepunt van waaruit men moest vertrekken om boven het negatieve te komen.  Menen als Gomora, als het te mijden experiment, als de volmaakte mislukking.

Ik zag met lede ogen aan hoe men sukkelde, ook goede mensen met goede bedoelingen, binnen een kader dat decadent was: een kader dat de kiemen van zijn eigen ondergang in zich droeg.

Zwijgen, uitsluiten, verbannen, uitkafferen en zich opsluiten in het eigen cirkeltje van getrouwen maar zonder enig respect voor iemand anders leek op een bende, of een maffia afdeling, op een gang in de Bronx van New York. 

Degenen die nu verontwaardigd zijn over de burgemeester vergeten gauw dat gedurende decennia men hem de hemel in heeft geprezen.  Dat men zij die kritiek oefenden, terechte kritiek, de mond snoerde, brood roofde, en daarbij de basis heeft geschapen voor verschillende partijen die de Sp nadien gingen politiek bekampen:

-          Gemeentebelangen

-          Anders

-          Via/Spirit

-          Nieuw

En ik vergeet nog een aantal kleinere initiatieven die door de woede over de werkwijze van de Sp.a, niet enkel om de politiek van de SP.a  zijn ontstaan.  Uiteindelijk is de partij nu ontdaan van de helft van haar mandatarissen. 

Er waren trouwens ook geen stemmenkanonnen meer: bij de verkiezingen van juni 2010 bleek dat het NIET op de lijsten zetten van de zelfverklaarde stemmenkanonnen er MEER stemmen gingen naar de Sp.a!

De partijtop neemt nu een formeel standpunt in: Er is een verkozen voorzitter, en dus moet men via hem tot eenheid komen.  Een democratisch standpunt dat te verdedigen valt.

Het probleem is echter dieper, ouder en fundamenteler.  Democratisch werken veronderstelt dat men kiest. Dat men vrij kiest. Dat men geïnformeerd wordt en is over waar men voor kiest. Dat er ook een traditie is om met debat, discussie en overleg onderling te KUNNEN werken. Dat men respect vertoont voor minderheden. Dat men luistert naar mekaar maar ook dat men zegt wat men denkt en doet wat men zegt.  Dat men uitvoert wat er gestemd is. Dat men ook rekening houdt met de minderheden. Dat men open is, rekening houdt met iedereen en zoekt naar verzoening als er een conflict is, maar ook niet bang is om op te komen voor zijn eigen opinie en dan ook wordt aanhoord.

De statuten van de SP.a, die een democratische werking voorop stellen, werden gewoon genegeerd.

In plaats van een open en democratische partij werd de Meense afdeling een club van vriendjes die tussen pot en pint het beleid van de partij uitmaakten. En steeds meer pot en steeds meer pint. Het werd uiteindelijk comazuipen. 

En ondertussen werd tegenover de coalitiepartners een houding aangenomen alsof dit vijanden waren, en geen partijen waarmee men een compromis had afgesproken waar men zich dan ook maar moest aan houden. 

Benoemingen van vriendjes en het afschieten van contestanten werd een soort van volkssport waar men zich constant mee bezig hield, de nationale, de regionale politiek kwam nooit ter sprake tenzij dat één van de vrienden perse moest parlementair en later minister worden.  Ongehinderd door een basis die geen flauw gedacht had waarom, die ook nooit werd betrokken met waarmee men zich dan “in Brussel” bezig hield. 

Goede mensen werden opzijgeschoven omdat ze de carrière, de ongeremde ambities in de weg stonden of nog maar KONDEN in de weg staan.  Men verarmde zijn omgeving door jaknikkers en onbetekenende, voor het triumviraat “ongevaarlijke” mensen te benoemen in allerlei mandaten en anderen de laan uit te sturen. 

Communicate? Inspraak? NUL. ZERO. NOPPENS. 

Activiteiten? De statuten voorzien minstens één activiteit voor de leden, één algemene vergadering. Dat was dan de nieuwjaarsreceptie.

Door een antidemocratische werking heeft de afdeling Menen onder leiding van een kleine groep mensen zichzelf de das om gedaan.  Een kleine verschuiving is niet voldoende. Een revolutie dringt zich op, maar een democratische.  Dit kan niet in dezelfde geest, met dezelfde mensen en zonder een stevige herbronning.

Maar er heerst weer grote stilte.  En achter gesloten deuren gaat men een nieuw clubje oprichten. Er worden geen pottenkijkers gevraagd.  Het zal dus stilte zijn voor de storm.

Mkg,

Eric Feremans

30-06-2010 om 10:46 geschreven door Eric Feremans