Einen guten Tag Ihnen allen! (Ik moet een beetje mijn Duits oefenen tegen dat we naar Frankfurt gaan deze zomer ee hihi)
In plaats van een looptest is het een fietstest geworden vorige zaterdag. Het was mooi weer en ik moet toch beiden doen omdat hartslagzones sportspecifiek zijn. Daarom besloten we om eerst de fietstest te doen. Volgende week woensdag staat dan de looptest gepland.
De fietstest verloopt een beetje gelijkaardig aan de looptest, met dat verschil dat je op een vélo zit natuurlijk, en dat de toertjes iets langer zijn dan de looptoertjes.
Concreet betekende dit dat ik zaterdag 4 keer een toertje van 7,5 km gefietst heb, telkens aan een hogere hartslag.
Daaruit is gebleken dat mijn basisniveau een stuk hoger ligt dan bij de eerste test in februari. Er is dus een bredere en betere basis om op verder te bouwen. Tegen de verwachtingen in (want nog maar 4 weken opnieuw aan het trainen, en de laatste week wat gesukkeld met de gezondheid) een erg geslaagde test dus! Mijn hartslagzones en belastbaarheid liggen iets hoger dan in februari, en ik zit ook een pak frisser. De snelheid bij de test was wel wat lager, maar de twee testen zijn niet te vergelijken want in februari zat ik op mijn koersfiets en nu op mijn mtb.
Enige minpuntje is dat ik niet hoog in verzuring kan gaan. Dit komt omdat daar nog niet veel op getraind is. Dus daar is zeker nog heel wat verbetering mogelijk, maar de basis is er. De fundamenten liggen er om een stevig gebouw op te zetten!
Voor de cijferfetisjisten:
In lsd zone rijd ik 23,5 km/u (lactaat 1,8)
Tot hartslag 156 blijf ik heel laag in lactaat (1,4!!!), wat betekent dat de verzuring (of dus pijn in de benen) pas bij hoge hartslagen optreedt. Ik kan met andere woorden 26,5 km per uur rijden (met de mtb!) zonder te verzuren.
Maximaal lactaat was 'slechts' 6,6, dus dat moet in de toekomst hoger kunnen. Laatste rondje reed ik 28,7 km/u gemiddeld.
Woensdag dus looptest, daarna volgt hier ook een verslagje.
Gewicht tenslotte, is ondertussen ook aan het zakken. Later meer info hierover. De motivatie om ook dit goed aan te pakken, is er alvast!
November is de maand van de eerste lactaattesten: kijken hoe je de rustperiode doorgekomen bent en welk niveau de conditie nu heeft. (in het voorjaar volgt dan een tweede lactaattest om de evolutie te bekijken en eventueel de zones bij te sturen)
Een test verloopt als volgt: er wordt gevraagd om 4 keer 2000 m te lopen aan een constante hartslag. De eerste 2000 heel rustig, en dan telkens aan een hogere hartslag. Na elke 2 km wordt er bloed geprikt om het lactaatgehalte te meten (dit is een maat om de verzuring, de pijn in de spieren aan te duiden. Hoe meer lactaat of melkzuur, hoe meer de spieren pijn doen. Boven een bepaalde lactaatgrens zeggen je spieren dat je ermee moet stoppen of je snelheid moet minderen).
Na de test wordt er een curve gemaakt aan de hand van de respectievelijke hartslagen, snelheden en lactaatwaarden, waaruit afgeleid kan worden wat het conditieniveau op dit moment is en aan welke hartslagen welke trainingen moeten uitgevoerd worden.
Trainingen dienen tot doel om bij een bepaalde hartslag toch een zo hoog mogelijke snelheid te kunnen halen en het melkzuur laag te houden, en ook om een inspanning bij hoog lactaat toch lang vol te houden (langer in het rood kunnen gaan). Dit laatste is vooral van belang bij kortere afstanden. Bij de langere triathlons is het belangrijkste dat je zo vlug mogelijk kan zwemmen, fietsen en lopen met behoud van een comfortabel gevoel (dus zonder al te veel lactaat of melkzuur aan te maken).
Om dit doel te bereiken, is het van groot belang om veel trainingen (zeker 80 procent in deze fase van de voorbereiding) aan heel lage hartslagen af te werken. Dit is een fout die heel veel recreatieve sporters maken: je denkt dat je het vlugst en het meest zal verbeteren door zo rap mogelijk te lopen op training, maar het tegendeel is waar: als je je lichaam gewoon maakt om bij lage hartslag toch te presteren, zal je in een tweede fase snelheidstraining kunnen inbouwen (dit hoeft slechts een paar weken voor de wedstrijd te starten) en daardoor veel betere resultaten halen.
Volgende zaterdag heb ik dus de looptest. Later volgt een fietstest. Uit mijn trainingssnelheden valt te vrezen dat ik niet super zal scoren. Dit is niets om ons zorgen over te maken, aangezien we juist uit een rustperiode komen. Anders zou het zijn als hetzelfde resultaat zich in maart zou herhalen.
Volgende blog wordt eentje met de resultaten. 'k Ben benieuwd...
Kalender 2015 een beetje ingevuld. Dit is een voorlopige kalender waar nog wedstrijden zullen bijkomen en misschien ook enkele uit wegvallen (oa Leuven en Zwintriathlon zijn nog niet zeker).
Op 20 september deed ik mijn laatste wedstrijd van het seizoen. Als je weet dat het aangeraden is om 2 a 3 weken te rusten na een volledige triathlon, en Damme juist drie weken na Vichy plaatsvond, dan weet je wel dat deze wedstrijd eigenlijk trainingstechnisch gezien niet slechter kon vallen. Ik heb die wedstrijd toch meegedaan om nog eens een leuke dag te beleven samen met de trouwe supporters. De uitslag was niet goed, maar dat wist ik op voorhand, en was eigenlijk een beetje bijzaak. Mooi weer, toffe sfeer en 's avonds lekker gegeten, meer moet dat niet zijn!
Na Damme heb ik drie weken rust genomen, en vorige week ben ik heel rustigaan opnieuw gestart met mijn trainingen. Ik deed 6 trainingen in 7 dagen, dus met 1 rustdagje tussendoor. Alles ging heel rustig (in LSD-zone voor de kenners).
Om te bewijzen dat het ook voor doorwinterde atleten soms lastig is op training: mijn eerste looptrainingen (twee keer een goed uur) gingen aan een snelheid van 9,5 km per uur. Wel met een lage hartslag van 134 gemiddeld. Mijn fietstrainingen (met MTB op de weg) gingen aan 23 km per uur. In deze fase van de voorbereiding is de snelheid totaal niet van belang, wel de rustige opbouw en het feit dat je mooi in je zone blijft. Laat ze mij maar passeren langs de watersportbaan, we gaan binnen een paar maanden eens klappen
Ik streef ernaar om elke week een stukje te plaatsen over mijn voorbereiding en de wintertrainingen die ik doe, want als je in de zomer goed wil zijn, dan moet je in de winter al hard aan de bak.
Grote doel: Ironman Frankfurt (5 juli) onder de 10 uur. We zullen zien...
Zondag 31 augustus stond mijn tweede volledige triathon van het jaar op het programma: na de Ironman van Lanzarote was het de beurt aan de Challenge van Vichy, een wedstrijd met een veel kleinere naam, maar met een leuke en goede organisatie en toch ook 750 man aan de start van de volledige afstand!
Voorbereiding:
In de aanloop naar 31 augustus heb ik alle trainingen op een goeie manier kunnen afwerken, zonder lichamelijke klachten:
Voor de wedstrijd was er nog een stage gepland van 15 tot 25 augustus in de Ardennen. Gezellig samenzijn met wat vrienden, maar ondertussen ook de laatste zware trainingen afwerken in een prachtige omgeving.
Door de goede trainingen in de ardennen voelde ik dat de conditie goed zat. Zeker de fietstrainingen op de ardennenhellingen toonden aan dat ik goed vooruit kwam op toch wel pittige omlopen. Dit werd bevestigd in Vichy toen we woensdag het parcours gingen verkennen.
Bij het zwemmen had ik geen slecht gevoel, maar ik haalde net niet de tijden van voor Lanzarote.
Het lopen ging ook naar wens in de ardennen. De duurtrainingen kon ik afwerken aan een goeie 11 km per uur. Niet top, maar beter dan voor Lanzarote, had ik de indruk.
Wedstrijd:
De wedstrijd zelf dan: het zwemmen was minder duw-en trekwerk dan in Lanzarote. Ik had direct het gevoel dat ik in een goed tempo begonnen was dat ik wel tot het einde kon volhouden. Ik kwam na 34 minuten door en eindigde na 1u10. Stilletjes hoop je op beter, maar het gevoel voor de wedstrijd loog niet. 1 minuutje trager dan in Lanzarote, maar geen klop op mijn neus gehad en geen wasmachine en geen zeewater, dus ondanks dat ik geen tegenslag had nu, toch wel een wat mindere zwembeurt dan in mei.
Eens ik op de fiets zat, was het wat zoeken naar een goed tempo. De benen voelden niet super aan, maar dat zal wel aan het parcours gelegen hebben, dat de eerste 25 km van elke ronde (van 90 km) goed op en neer ging. Ik werd nu en dan voorbijgestoken, maar ik had de indruk dat ik toch meer mensen inhaalde dan andersom. Met een hartslag constant tussen 140 en 145, en een tweede deel van de omloop die mij beter moest liggen want vlakker, zat het toch niet slecht.
En inderdaad, eens we op de vlakkere stukken zaten, merkte ik dat ik een grotere versnelling kon trappen dan vooraf gehoopt. Na 1 ronde kwam ik door in 2u35 fietsen. De tweede ronde was een stukje trager, ook omdat ik de laatste 10 km goed getemporiseerd heb als voorbereiding op de marathon. Fietstijd 5u20 waar ik heel tevreden mee was! Het ardennengevoel loog niet!
Het lopen ging aanvankelijk heel goed. Ik zat direct in een redelijk tempo, maar na een paar kilometer begon mijn maag dienst te weigeren. Een uur voor de loopstart had ik nog een energiereep gegeten van w-cup omhuld met chocolade (ik eet die heel graag en had expres eentje overgelaten om laat op te eten zodat ik nog eens iets lekkers achter de kiezen kon steken), maar die werd blijkbaar niet goed ontvangen door de maag, met als gevolg dat ik na een kilometer of 4 mijn maag eens heb moeten leegmaken.
Om alles terug op zijn plooi te laten komen, ben ik een half uurtje gestopt met eten en drinken, en nadien sloeg de maag terug aan.
Een klein beetje verval tijdens de marathon, maar dat bleef beperkt: rondetijden 55',1u02', 1u06', 1u06'. Totaaltijd 4u08 en geen blaasproblemen zoals in Lanzarote!
Daardoor een eindtijd van10u47'57" of plaats 171 van 750 starters, of een kleine twee uur beter dan Lanzarote (natuurlijk is het fietsparcours niet te vergelijken!) en een half uurtje beter dan mijn vorige PR van in Zurich (11u14).
Nu staat nog de halve triathlon van Damme op het programma (zaterdag 20 september, start om 10u, aankomst iets voor 15u). Allen daarheen als je eens een toffe dag wil beleven!
Er is nog een wedstrijd toegevoegd aan mijn kalender: zondag 3 augustus start ik in de halve triathlon van Eupen. Dit is ook het Belgisch Kampioenschap halve triathlon. Dit is een heel belangrijke wedstrijd in de voorbereiding op Vichy. Daar mag ik nog geen top zijn, maar wel al heel goed!
Zaterdag 17 mei stond ik aan de start van mijn derde Ironman: na Zurich in 2012 en Nice in 2013 was het deze keer de beurt aan Lanzarote, ook wel door sommigen de zwaarste Ironman ter wereld genoemd. Dit komt vooral door het fietsparcours, met zijn 2550 hoogtemeters en strakke zeewind een ware beproeving, en de marathon in 27 graden en een loden zon.
De voorbereidingen liepen goed, met onder andere in maart een stage van 2 weken in Lanzarote, samen met ploegmaats Michaël, Bart en Fré, drie straffe gasten en erg getalenteerde sporters. In die twee weken hadden we uitgebreid de mogelijkheid om het fietsparcours te verkennen. Toen werd duidelijk dat het geen lachertje zou worden.
De wedstrijd zelf startte voor mij heel slecht: door het feit dat de organisatie 2200 mensen toeliet, dus 400 meer dan voorgaande jaren, en het zwemparcours daar niet op was aangepast, werd het een enorm gevecht om de eerste boei, die nota bene al na 160 m lag, te ronden. Dit is de ergste wasmachine die ik in een triathlon meemaakte tot nu toe. Watertrappelen was iedereens deel, en tot overmaat van ramp kreeg ik dan nog een onopzettelijke elleboog tegen mijn neus, waardoor ik serieus groggy was en - zo bleek achteraf - een bloedneus kreeg. Halfweg de eerste van twee ronden, kregen we wat meer ruimte om te zwemmen, en zo kon ik, ondanks de problemen in het begin, een zwemtijd van 1u09 neerzetten, een minuutje of 3 sneller dan in Zurich en Nice.
Op de fiets ben ik rustig gestart, even de hartslag na de wissel laten zakken. Mijn tactiek was om een rustig tempo te rijden bergop, om daarna goed bij te schakelen en te pushen op het platte en bergaf. Dit lukte zo goed, dat ik na een 20-tal km Frederik voorbijvloog, die drie minuten voor mij uit het water gekomen was. Ik vond dat wel een beetje raar, omdat hij normaalgezien beter fietst dan mij. Later bleek dat hij met een slepend achterwiel had rondgereden, anders was hij zeker voor mij gebleven. Na 140 km fietsen kreeg ik even een dipje, maar al bij al had ik na het fietsen een goed gevoel. 180 km met veel wind die dag, afgelegd in 6u18, of 12 minuten beter dan wat ik gehoopt had. Dus alles was perfect volgens plan aan het verlopen.
De eerste kilometers van de marathon heb ik rustig aangepakt, om de traditionele man met de hamer te ontwijken, maar na 20 km, wanneer ik begon te versnellen, heb ik te kampen gehad met een protesterende blaas. Daardoor heb ik nog heel wat tijd verloren en uiteindelijk de marathon afgelegd in 4u45. In totaal betekent dit een 708ste plaats op 2200 ingeschrevenen, met een tijd van 12u23min.
Het is duidelijk dat ik in de toekomst nog verder moet afvallen (er is al 5 kg af, maar er moeten er nog een pak af) om opnieuw bij de betere klimmers te zijn, en gewichtsverlies zal er ook voor zorgen dat ik veel comfortabeler en vlugger zal kunnen lopen. Nog werk aan de winkel dus!
Ik wil zeker mijn ploegmakkers Michaël (fantastisch 28ste overall!), Bart (59ste, en er zit zeker nog progressie in!) en Fré (eerste ironman, en zijn marathon zomaar even in 3u08 afgelegd!) bedanken voor de fantastische tijden die we samen beleefden. Ook een dikke merci aan coach Dominic voor zijn schema's, voedingsadvies en het feit dat hij me weer in mezelf doet geloven en bedankt aan alle supporters, zowel op het thuisfront als de mensen die naar Lanzarote gekomen zijn. Schitterend! En tenslotte wil ik toch ook de mensen bedanken van de appartementos Aqua Marina: Estefania, Maria en Luis met zijn dikke dubbele hamburgers, mmm.
Om het jaar goed in te zetten en wat wedstrijdritme op te doen, besloot ik om samen met SMO-ploegmaat Johan Cobbaert deel te nemen aan de Run en Bike in Watervliet.
Het concept: 1 iemand loopt 400 meter, daarna voegt de andere zich bij zijn ploegmaat met een mountainbike, en vervolgens wordt een parcours zo vlug mogelijk afgelegd (in dit geval 13 kilometer) waarbij er altijd iemand fietst en iemand loopt. Het duo moet bij elkaar blijven, maar mag zoveel wisselen van fiets als het zelf wil.
Na een goeie start van Johan, hebben we een plaats rond de 25ste geconsolideerd in de eerste paar kilometer. Nadien konden we door een goeie wedstrijdindeling nog wat plaatsjes opschuiven en met een goeie laatste kilometer nog net de top 20 binnenlopen (op 53 startende koppels).
Dit was een goeie intensieve intervaltraining (niet gemakkelijk voor twee mannen die het moeten hebben van het lange ironman-werk) en eens leuk om met een wedstrijd de trainingsarbeid te onderbreken.
Uiteindelijk dus 20ste op 53, 13 km in 45'21" of een gemiddelde van 17,1 km/u. Zeker niet slecht volgens mij!
Volgende wedstrijd: halve marathon Cadzand op 2 februari (vorig jaar 1u37 op een zwaar parcours, hopelijk nu een tijd die wat dichter bij het anderhalf uur ligt)
Ga de kinderkoppen maar halen Geen berg te hoog, nog lang niet moe Stoempen wordt malen De 39 blijft schoon, schakelen taboe Geen diesel vandaag, wel een superdag!
Als fietsen herleid wordt tot sturen Tot turen In de verte, van waar we eens kwamen Naar medereizigers, medepassagiers van het peloton Genadeloos overboord gegooid Want de stuurman staat op speed Nee, geen diesel vandaag, wel een superdag!
Na de Zwintriathlon heb ik een maandje stilgelegen, en nu zijn we ondertussen alweer drie weken aan het trainen in voorbereiding op 2014 en de Ironman van Lanzarote, mijn volgende grote doel (17 mei).
Voor de mensen die het niet zouden weten: Lanzarote wordt bestempeld als één van de zwaarste, zoniet de zwaarste Ironman ter wereld. Dit komt omdat het altijd hard waait op het eiland, en je ook nog eens 2500 hoogtemeters moet overwinnen tijdens het fietsen, en de marathon gelopen wordt bij temperaturen tussen 25 en 30 graden en brandende zon.
Gene kattenpis dus, en dit wilde ik toch eens gaan verkennen. Daarom ben ik van 8 tot 18 oktober 10 dagen naar ginder getrokken. De voorbereiding onder een zalige zomerzon op gang trekken met mooie fietsritjes, zalige duurlopen langs de dijk en de stranden en zwemtrainingen in het zwembad van het hotel, onder het goedkeurend oog van de all-in-tamzakken .
Het heeft me enorm veel deugd gedaan, en ook wel geleerd dat ik met een ijzersterke conditie aan de start zal moeten verschijnen de 17de mei, als ik een beetje genot wil hebben van mijn derde Ironman. Ik kijk alvast uit naar de wintertrainingen en naar de wedstrijd volgend jaar, zeker omdat we met vier mensen van SMO-Specialized zullen deelnemen. De drie anderen zijn heel sterke beren, dus ik zal moeten zorgen dat ik deze winter goed doorkom om een beetje in hun spoor te kunnen blijven...
Is het met ouder te worden, alles wat meer te relativeren, de slechte winter/lente op weergebied, gewenning of nog een andere reden, maar dit jaar heb ik het op trainingsgebied heel rustigaan gedaan. Ook wat voeding betreft, heb ik het er goed van genomen en totaal niet als sporter geleefd.
Het resultaat was/is duidelijk te zien op de weegschaal en in mijn uitslagen. Een aantal kilo's zwaarder dan vorig jaar, en een aantal plaatsen achteruit in de resultaten.
Ik heb me desalniettemin heel goed geamuseerd! Waar de halve van Leuven nog een beetje een tegenvaller was door materiaalpech, doordat het een duatlon geworden was en door de magere opkomst en sfeer in vergelijking met vorig jaar, was de week Frankrijk met inbegrip van de Ironman van Nice, een fantastische belevenis! Met een tijd van 11u42 zat ik ook maar een half uur boven mijn tijd van Zurich, terwijl het toch een lastiger parcours is en ik minder getraind had en een kilo of 7 zwaarder stond.
De Mr T in Gent was vooral leuk omdat een paar vrienden meededen aan de aflossingstriathlon, en we nadien nog een heel toffe namiddag/avond beleefd hebben.
En zo was ook de halve van Deinze een schot in de roos. Redelijk mooi weer, een tof parcours en een ideale wedstrijd om als supporter te volgen met 4 fiets- en 3 looppassages over de markt. Met 5u03 en een plaats in het midden van de uitslag, sta ik op mijn waarde na een seizoen met heel weinig trainingskilometers.
Hopelijk vind ik de kracht en het karakter om daar deze winter wat verandering in te brengen, zodat ik met een totaal andere conditie aan de start kan staan van mijn derde ironman half mei volgend seizoen: de Ironman van Lanzarote. De goede voornemens zijn er in elk geval, hopelijk kan ik ze ook omzetten in daden, want van voornemens ga je niet vlugger zwemmen/fietsen/lopen.
Ik wil zeker ook nog de ploegmaats bedanken (in Deinze weer heel talrijk aanwezig en altijd een leuke sfeer onder de SMO-bende!) en zeker niet te vergeten de supporters. In Deinze waren jullie veruit de beste supporters van allemaal!!! Merci!
Nu rest nog 1 wedstrijd voor dit seizoen: de kwart van Knokke op woe 4 september. Hopelijk een laatste keer onder een stralende zon, we kijken alvast uit naar deze mooie wedstrijd met veel publiek.
Vandaag hebben we ons lichaam wat extra winterprikkels gegeven. Het is nooit slecht om tussen de trainingen eens wat dieper te gaan tijdens een wedstrijd, daarom stond de halve marathon van Cadzand op het programma.
Er is niet speciaal naar deze wedstrijd gepiekt, en het plan was om op 90 procent te lopen. Het parcours werd door enkele vrienden ook als zwaar bestempeld door wind en lopen over het strand, dus ik wist dat een toptijd er niet inzat.
Redelijk doorgelopen na de start, maar toch wat problemen met de trappen en hoogteverschillen in de duinen, waardoor ik het moeilijk had om in mijn ritme te komen. Na 10 km had ik ongeveer 45 minuten.
Tussen kilometer 10 en 15 heb ik wat ingehouden, omdat ik wist dat de laatste 7 km tegenwind zouden zijn. Na het keerpunt inderdaad de wind vol op de neus, de zin was er niet echt om tot de bodem te gaan omdat een toptijd er toch niet inzat en om niet te stijf te zijn de volgende dagen. Op kilometer 19 toch eens gekeken of er nog wat in de tank zat, en de laatste twee kilometer toch nog een aantal lopers opgeraapt.
Al bij al een geslaagde eerste wedstrijd op een mooi maar lastig parcours met trappen, hoogteverschillen, wind en strand. Dit geeft me zin om verder met passie te trainen!
Volgende wedstrijdafspraak: 17 maart halve marathon Sluis, anderhalve maand verder en een sneller parcours, dus daar moet een stuk van deze tijd af!
Het is weer even geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Bij deze een kleine update:
Eerst en vooral aan de supporters en lezers een gelukkig 2013 gewenst, en voor de medesporters: weinig regen of ontij tijdens de trainingen en veel karakter als het toch regent, geen blessures en schitterende prestaties gewenst!
Wat mezelf betreft: voorlopig loopt alles op wieltjes: ik heb het gevoel dat ik op de drie sporten op schema zit. De nadruk lag de laatste weken vooral op loop-en zwemkilometers afhaspelen aan relatief lage hartslagen. Door het slechte weer heb ik niet zoveel gefietst, maar toch gaat ook dat niet slecht. Ik heb, in tegenstelling tot de aanloop naar de marathon van Amsterdam, nergens last van blessures of pijntjes, een occasionele blaar niet te na gesproken. Waarschijnlijk dankzij een nieuwe matras en mede door buik-en rugspieroefeningen is ook de rugpijn verleden tijd. Hout vasthouden dat het zo blijft...
Ook wat mijn gewicht betreft zit ik op schema. Nog wat extra winterkilo's moeten eraf, maar er is nog tijd.
Wat mijn seizoen betreft ga ik het een beetje anders aanpakken: in de aanloop naar mijn Ironman in Nice ga ik wat minder wedstrijden doen, om zo meer vrije weken te hebben om te kunnen doortrainen. Voorlopig staat sowieso de Halve Triathlon van Leuven op het programma om het wedstrijdgevoel te hebben. De week nadien staat eventueel ook de kwarttriathlon van St-Laureins op de agenda om snelheid op te doen, maar dat staat nog niet 100 procent vast.
Eerste doelen dit jaar worden de halve marathons van Cadzand (3/2) en Sluis (17/3), gevolgd door de marathon van Antwerpen (21/4), waarbij ik weer wat van mijn tijd van Amsterdam wil afdoen. Op fietsvlak ga ik waarschijnlijk nog eens de volledige Ronde van Vlaanderen rijden, om me te verplichten de nodige rustige fietskilometers af te malen.
Wat het tweede deel van het seizoen betreft (dus na Nice) kijk ik vooral uit naar de Halve Triathlon van Deinze, die voor het eerst georganiseerd zal worden. Het parcours is nog niet bekend, maar vermoedelijk zal dit langs de Leie of het Schipdonkkanaal gaan, wat bekend trianingsterrein is voor mij. Een beetje een thuismatch dus...
Tot slot heb ik mijn agenda eens geupdatet, zodat je een overzicht hebt van mijn geplande wedstrijden en stages.
Toerist en Marathonloper: the best of both worlds in Amsterdam leidt tot nieuw pr: 3u22min!
Zondag 21 oktober heb ik mijn laatste wedstrijd die ertoe doet van 2012 gelopen: de marathon van Amsterdam, met 38000 deelnemers over de verschillende afstanden en 13000 op de marathon de grootste van Nederland en één van de grootste ter wereld.
De voorbereiding verliep alles behalve optimaal. Na een lastig seizoen met als hoogtepunt natuurlijk de Ironman van Zurich, had ik wat problemen om mijn motivatie op peil te houden. Dit werd in de hand gewerkt door wat kleinere maar toch ambetante blessures: rugpijn die me een week niet deed sporten, achillespeesproblemen, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn loopschoenen iets te lang door te dragen, pijn aan de bovenkant van de voet..., waardoor ik telkens de training voor enige tijd moest onderbreken. Ook mijn voedingspatroon was niet wat het zou moeten zijn voor een sporter die een marathon wil lopen. Kortom, eigenlijk had ik in mijn hoofd de marathon gewoon voor de fun mee te doen en niet naar de tijd te kijken, door de mindere trainingsarbeid en het feit dat ik 7 kg zwaarder sta dan bij mijn vorige marathons.
Daarom ook besloot ik de dagen voor de marathon, waar we met zijn vieren al in Amsterdam waren, mee de toerist uit te hangen zonder daarbij aan de loopproef te denken. Wijn, cava, jenever, bier, broodjes kroket, restaurantbezoekjes, alles passeerde ook langs mijn mond.
De dag zelf had ik me voorgenomen om het rustigaan te doen in het begin. De eerste 5 ging dat behoorlijk: ik kwam door in 24min, wat zo ongeveer de bedoeling was. De tweede vijf kriebelde het toch een beetje en ben ik beginnen versnellen, waardoor ik na 10 km doorkwam in 47 minuten, een minuut rapper dan de beoogde 48 minuten. Ondertussen was mijn hartslag wel al iets hoger dan ik in gedachten had, maar alles liep heel vlot.
Dat bleef zo tussen kilometer 10 en 15, toen plots de tempomaker van 3u15 me passeerde. Ik heb even getwijfeld, maar besloot dan toch om een risico te nemen: zo lang mogelijk dat tempo volgen. Als ik dat tot kilometer 25 ofzo kon, had ik nog een pak marge om in 3u30 binnen te komen en mocht ik nog een klopke krijgen.
Ik merkte al snel dat het toch limiet was: hartslag constant boven 160, en de bij momenten harde wind maakten het heel lastig lopen langs de Amstel, maar aan de andere kant, in de groep van een man of 50 rond de tempomaker was het, zeker in die harde wind, toch beter lopen dan alleen, dus ik besloot toch op mijn tanden te bijten.
Plots moest de tempomaker echter zelf aan de kant voor een sanitaire stop rond kilometer 25, en dat was het moment waarop de ganse groep uit elkaar viel. Ik besloot om mijn tempo te laten zakken, want ik had de eerste krampen al wat voelen naderen. Ik zat echter op een heel mooi schema, en rekende vlug uit dat als ik vanaf kilometer 30 nog een tempo van 5 min/km kon ontwikkelen, ik een tijd van 3u20 kon halen, wat een nieuw pr zou zijn, ik kon het zelf amper geloven door de slechte voorbereiding en toch wel wat overgewicht!!
En zo is het dus ook gelopen: tussen kilometer 30 en 38 liep ik ongeveer 5 minuten per kilometer, maar plots braken de krampen volledig door net bij de drankpost van 38 km, en dat in beide benen tegelijk. Ik zeg altijd: je kan door krampen heen lopen, maar als ze in beide benen tegelijk in alle hevigheid uitbreken, is er van lopen even geen sprake. Na een noodstop van 2 minuten met stretchen en veeeel drinken, ben ik heel voorzichtig terug beginnen lopen. In het begin met erg kleine pasje, na enkele minuten opnieuw richting 12 km/u, en wonder boven wonder, de krampen bleven op de loer liggen, maar bleven wel grotendeels weg.
Zo ben ik - erg op mijn hoede om geen onverwachte bewegingen of tempoversnellingen te maken - rustig richting Olympisch stadion gelopen, en heb ik tot mijn eigen verbazing een tijd van 3u22min op de klok gezet. Ik weet nog altijd niet hoe ik het gedaan heb, maar de tijd staat er wel, terwijl ik ondertussen ook heel veel en goed gegeten en gedronken heb, en veel van de prachtstad Amsterdam gezien heb. The best of both worlds zeg maar: toerist en marathonloper. Maar dit doet me natuurlijk wel denken aan een tijd richting 3 uur als we er de volgende keer wel de nodige kilo's afkrijgen en de nodige trainingskilometers bijkrijgen...
Misschien toch eens een voorjaarsmarathon lopen...
Woensdag 5 september stond de Zwintriathlon in Knokke op het programma, 1 km zwemmen in Sluis, dan 45 km niet-stayer fietsen in de Nederlandse polders met wissel in Knokke, om vervolgens 2 keer de zeedijk af te lopen voor een afsluitende 10 km-loop.
Aangezien ik me aan het voorbereiden ben op de marathon van Amsterdam (21 okt) heb ik de laatste tijd vooral energie gestoken in de looptrainingen, en het fietsonderdeel wat verwaarloosd. En dat bleek ook in Knokke: zwemmen ging op mijn niveau (130ste op 820 starters) maar in het fietsen tegen de polderwind heb ik enorm afgezien. Daar heb ik ook heel wat plaatsen verloren (244ste fietstijd) en begon ik te lopen met benen die al volgelopen waren. In het lopen heb ik me nog wat kunnen herpakken (41min voor 10 km, 130ste ongeveer) waardoor ik 130ste geëindigd ben in het totaal.
Relatief tevreden gezien de belabberde fietsconditie.
Nadien hebben we nog onze voetjes onder tafel geschoven voor een heerlijke strandbbq, met dank aan Tim en zijn Peaklevel-team voor de leuke dag en avond!
Door wat rugpijn de afgelopen week, pas ik vandaag voor de laatste triathlon van het seizoen: het bk stayer in Mechelen, dus nu gaat de focus volledig naar de marathon van Amsterdam binnen vijf weken. De pijn is al heel wat minder, hopelijk verdwijnt ze in de komende dagen volledig, zodat we zonder zorgen onze looptrainingen kunnen afwerken.
Na een rustperiode na de triathlon van Zurich was het tijd om weer wat in gang te schieten.
Sinds Zurich had ik tot zondag laatstleden bijna niet meer gesport: een keer of 3 gaan zwemmen en twee keer gaan fietsen op meer dan een maand tijd is niet echt veel hé. Lopen heb ik wel wat meer gedaan, aangezien we op 21 oktober deelnemen aan de marathon van Amsterdam. Daarom was Viersel een ideale wedstrijd om me opnieuw op gang te trekken. Het zwemmen werd voor mij voor het eerst zonder wetsuit gedaan omdat het water te warm was, en dat ging - de weinige zwemtrainingskilometers indachtig - redelijk goed. Achteraf bleek de afstand slechts 1200 m te zijn ipv 1500, maar ik kwam net nog bij de eerste helft van de deelnemers uit het water. (Licentiehouders startten apart in de voormiddag, de recreanten zouden in de namiddag in het water gaan, dus net de eerste helft bij de licentiehouders vond ik nog meevallen).
In het fietsen begon echter de miserie: precies in de helft van de eerste van twee ronden van 20 km ben ik lek gereden achteraan. Ondertussen was het ook oude wijven beginnen regenen. De band vervangen ging vlot, maar aangezien ik een pompje meehad dat ik nog nooit eerder gebruikt had, ben ik er daar achtergekomen dat dat pompje helemaal niet deugt (ik rijd in principe nagenoeg nooit lek, dus dat pompje hangt daar maar wat als ornament aan mijne velo). Gevolg: na een goeie tien minuten sukkelen kreeg ik toch een bar of 2 druk in mijn banden, net genoeg om op eigen kracht terug bij de wisselzone te geraken. Daar vlug een pomp kunnen lenen van een vriendelijke toeschouwer, en als nagenoeg allerlaatste opnieuw de baan op voor de tweede ronde. Die ging behoorlijk, en ik kon toch nog een man of 10 oprapen.
Door de voorbereidingen op Amsterdam, was ik wel benieuwd wat mijn looptijd ging zijn, en dat lopen ging inderdaad behoorlijk: 39min 6 sec voor de 9.8 km, dus iets vlugger dan 15 km/u.
Al bij al dus een wedstrijd om nooit te vergeten: zonder wetsuit gezwommen, bakken regen en platte band tijdens het fietsen, mooie inhaalrace tijdens het lopen. Uiteindelijk 98ste op 130 vertrekkers.
Volgende afspraak nu woensdag 5 september voor de Zwintriathlon in Knokke. Deze week heb ik goed getraind, dus ook zwemmen en fietsen moeten wat beter gaan normaalgezien.
Zondag 15 juli stond al een jaar met rood aangestipt in mijn agenda. Dan zou ik samen met zes ploegmaten starten in de Ironman van Zurich. De voorbereiding liep de laatste weken niet altijd van een leien dakje, maar met mijn gekende doorzettingsvermogen, twijfelde ik er niet aan dat ik ook dit tot een goed einde zou brengen.
Vooraf had ik me voorgenomen totaal niet naar de tijd te kijken, maar dat het enige doel was om uit te doen, aangezien het mijn allereerste Ironman is en je dus heel veel respect moet hebben voor de afstand. Het is sowieso niet realistisch om op een Hawaii-slot te rekenen, dus ik stond aan de start met het plan om rustig te beginnen en tijdens het zwemmen en fietsen niet te forceren.
Om zeven u zondagmorgen weerklonk het startschot. De SMO-ploeggenoten stonden verspreid in de massa, ik had me samen met Koen rustig ergens achteraan gezet, wat met zich meebracht dat we in de opstopping zaten bij het begin van het zwemmen. Met 2000 man tegelijk een meer induiken kan zelfs om zeven uur 's morgens tot file leiden. Na de eerste boei ging het veld wat open, en kon ik toch iets meer mijn eigen weg kiezen, ik keek ook nu en dan eens op mijn hartslagmeter, en probeerde de hartslag rond 135 slagen per minuut te houden, wat rustig zwemmen betekent. De rest van het zwemparcours heb ik op dat tempo gezwommen, waardoor ik redelijk fris uit het water kwam na 1u15minuten voor de 3,8 km. Bleek dat ik heel goed gedoseerd had, want de tweede lus heb ik vlugger gezwommen dan de eerste.
Na een redelijk vlotte wissel, zat ik drie minuten later op de fiets voor 2 ronden van 90 km. Alles verliep rustig (alweer hartslag onder de 140 gehouden) en na een fantastische passage op hartbreakhill met vlotte bevoorrading, en waar het publiek je kippenvel bezorgt en je echt met een smile naar boven rijdt, kon ik de tweede ronde aanvatten na 2u55 minuten fietsen. In de tweede ronde voelde ik me zo lekker, dat ik iets begon te verdapperen, waardoor ik nu van groepje naar groepje begon te rijden. Achteraf bleek dat ik de tweede ronde ongeveer in dezelfde tijd als de eerste heb afgelegd, maar aangezien andere atleten begonnen te verzwakken, haalde ik constant mensen in. Net voor de zwaarste klim van het parcours, the beast genaamd, haalde ik ook Steven bij, die 4 minuten vlugger gezwommen had dan mij. We hebben even samen gereden, maar op zo een lange proef als een ironman, is het beter je eigen tempo te ontwikkelen, waardoor ik even later langzaam wegreed van hem. Verder geen problemen gehad tijdens het fietsen. Iets minder leuk was het feit dat we wel een paar serieuze stortbuien over ons heen gekregen hebben, maar dat is voor iedereen hetzelfde, en we zijn niet van chocolade, dus we gaan er niet van smelten, gewoon doorrijden en hopen dat het stopt, en dat deed het dan ook even later. 180 km fietsen hebben we uiteindelijk afgewerkt in 5u48minuten, dat is met een gemiddelde snelheid van 31 km per uur. Maar dan moest er nog een marathon gelopen worden, en dat was andere koek...
De eerste ronde van de marathon (die in totaal uit vier ronden van 10.5 km bestond) ging heel vlot. Ik liep ongeveer 50 minuten, wat achteraf misschien iets te vlug bleek. Probleem was dat mijn maag in een knoop sloeg na al die repen en gels die er doorheen de dag al door gegaan waren. Ik kreeg met moeite nog iets binnen, en als je geen kolen in de kachel legt, dan dooft die vroeg of laat uit. Dat is bij mij ook gebeurd: de tweede ronde ging in 55 minuten, de derde ronde in een uur, waarbij ik mijn hartslag nog met moeite aan 130 kreeg, en ik dus volledig op vetverbranding aan het lopen was. Bij aanvang van de vierde ronde ben ik dan cola beginnen drinken, maar het gas in de cola deden me nagenoeg onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde toilet spurten. Jammergenoeg was dat bezet, dus ik moest geduldig mijn beurt afwachten, en na een goeie vijf minuten tijdsverlies kon ik mijn weg verderzetten. Na het toiletbezoek wist ik echter zeker dat ik de eindstreep zou halen, en dat gaf me voor de laatste halve ronde nog een (kleine) boost van energie, waardoor ik het tempo opnieuw iets kon optrekken. Uiteindelijk heb ik de marathon, toiletbezoeken inbegrepen, afgelegd in 4u05minuten.
Daarmee heb ik dus in totaal 11u14'30" nodig gehad voor mijn eerste Ironman, waarmee ik 477ste op 1750 finishers geworden ben. Daar ben ik heel tevreden mee, zeker omdat ook alle andere SMO'ers de finish gehaald hebben!
Ik wil tenslotte zeker nog de supporters bedanken die mij - zeker tijdens de marathon - vooruit geschreeuwd hebben. Bedankt, en volgend jaar misschien de sequel in Nice?
. 
