Zaterdag 17 mei stond ik aan de start van mijn derde Ironman: na Zurich in 2012 en Nice in 2013 was het deze keer de beurt aan Lanzarote, ook wel door sommigen de zwaarste Ironman ter wereld genoemd. Dit komt vooral door het fietsparcours, met zijn 2550 hoogtemeters en strakke zeewind een ware beproeving, en de marathon in 27 graden en een loden zon.
De voorbereidingen liepen goed, met onder andere in maart een stage van 2 weken in Lanzarote, samen met ploegmaats Michaël, Bart en Fré, drie straffe gasten en erg getalenteerde sporters. In die twee weken hadden we uitgebreid de mogelijkheid om het fietsparcours te verkennen. Toen werd duidelijk dat het geen lachertje zou worden.
De wedstrijd zelf startte voor mij heel slecht: door het feit dat de organisatie 2200 mensen toeliet, dus 400 meer dan voorgaande jaren, en het zwemparcours daar niet op was aangepast, werd het een enorm gevecht om de eerste boei, die nota bene al na 160 m lag, te ronden. Dit is de ergste wasmachine die ik in een triathlon meemaakte tot nu toe. Watertrappelen was iedereens deel, en tot overmaat van ramp kreeg ik dan nog een onopzettelijke elleboog tegen mijn neus, waardoor ik serieus groggy was en - zo bleek achteraf - een bloedneus kreeg. Halfweg de eerste van twee ronden, kregen we wat meer ruimte om te zwemmen, en zo kon ik, ondanks de problemen in het begin, een zwemtijd van 1u09 neerzetten, een minuutje of 3 sneller dan in Zurich en Nice.
Op de fiets ben ik rustig gestart, even de hartslag na de wissel laten zakken. Mijn tactiek was om een rustig tempo te rijden bergop, om daarna goed bij te schakelen en te pushen op het platte en bergaf. Dit lukte zo goed, dat ik na een 20-tal km Frederik voorbijvloog, die drie minuten voor mij uit het water gekomen was. Ik vond dat wel een beetje raar, omdat hij normaalgezien beter fietst dan mij. Later bleek dat hij met een slepend achterwiel had rondgereden, anders was hij zeker voor mij gebleven. Na 140 km fietsen kreeg ik even een dipje, maar al bij al had ik na het fietsen een goed gevoel. 180 km met veel wind die dag, afgelegd in 6u18, of 12 minuten beter dan wat ik gehoopt had. Dus alles was perfect volgens plan aan het verlopen.
De eerste kilometers van de marathon heb ik rustig aangepakt, om de traditionele man met de hamer te ontwijken, maar na 20 km, wanneer ik begon te versnellen, heb ik te kampen gehad met een protesterende blaas. Daardoor heb ik nog heel wat tijd verloren en uiteindelijk de marathon afgelegd in 4u45. In totaal betekent dit een 708ste plaats op 2200 ingeschrevenen, met een tijd van 12u23min.
Het is duidelijk dat ik in de toekomst nog verder moet afvallen (er is al 5 kg af, maar er moeten er nog een pak af) om opnieuw bij de betere klimmers te zijn, en gewichtsverlies zal er ook voor zorgen dat ik veel comfortabeler en vlugger zal kunnen lopen. Nog werk aan de winkel dus!
Ik wil zeker mijn ploegmakkers Michaël (fantastisch 28ste overall!), Bart (59ste, en er zit zeker nog progressie in!) en Fré (eerste ironman, en zijn marathon zomaar even in 3u08 afgelegd!) bedanken voor de fantastische tijden die we samen beleefden. Ook een dikke merci aan coach Dominic voor zijn schema's, voedingsadvies en het feit dat hij me weer in mezelf doet geloven en bedankt aan alle supporters, zowel op het thuisfront als de mensen die naar Lanzarote gekomen zijn. Schitterend! En tenslotte wil ik toch ook de mensen bedanken van de appartementos Aqua Marina: Estefania, Maria en Luis met zijn dikke dubbele hamburgers, mmm.
Om het jaar goed in te zetten en wat wedstrijdritme op te doen, besloot ik om samen met SMO-ploegmaat Johan Cobbaert deel te nemen aan de Run en Bike in Watervliet.
Het concept: 1 iemand loopt 400 meter, daarna voegt de andere zich bij zijn ploegmaat met een mountainbike, en vervolgens wordt een parcours zo vlug mogelijk afgelegd (in dit geval 13 kilometer) waarbij er altijd iemand fietst en iemand loopt. Het duo moet bij elkaar blijven, maar mag zoveel wisselen van fiets als het zelf wil.
Na een goeie start van Johan, hebben we een plaats rond de 25ste geconsolideerd in de eerste paar kilometer. Nadien konden we door een goeie wedstrijdindeling nog wat plaatsjes opschuiven en met een goeie laatste kilometer nog net de top 20 binnenlopen (op 53 startende koppels).
Dit was een goeie intensieve intervaltraining (niet gemakkelijk voor twee mannen die het moeten hebben van het lange ironman-werk) en eens leuk om met een wedstrijd de trainingsarbeid te onderbreken.
Uiteindelijk dus 20ste op 53, 13 km in 45'21" of een gemiddelde van 17,1 km/u. Zeker niet slecht volgens mij!
Volgende wedstrijd: halve marathon Cadzand op 2 februari (vorig jaar 1u37 op een zwaar parcours, hopelijk nu een tijd die wat dichter bij het anderhalf uur ligt)
Ga de kinderkoppen maar halen Geen berg te hoog, nog lang niet moe Stoempen wordt malen De 39 blijft schoon, schakelen taboe Geen diesel vandaag, wel een superdag!
Als fietsen herleid wordt tot sturen Tot turen In de verte, van waar we eens kwamen Naar medereizigers, medepassagiers van het peloton Genadeloos overboord gegooid Want de stuurman staat op speed Nee, geen diesel vandaag, wel een superdag!
Na de Zwintriathlon heb ik een maandje stilgelegen, en nu zijn we ondertussen alweer drie weken aan het trainen in voorbereiding op 2014 en de Ironman van Lanzarote, mijn volgende grote doel (17 mei).
Voor de mensen die het niet zouden weten: Lanzarote wordt bestempeld als één van de zwaarste, zoniet de zwaarste Ironman ter wereld. Dit komt omdat het altijd hard waait op het eiland, en je ook nog eens 2500 hoogtemeters moet overwinnen tijdens het fietsen, en de marathon gelopen wordt bij temperaturen tussen 25 en 30 graden en brandende zon.
Gene kattenpis dus, en dit wilde ik toch eens gaan verkennen. Daarom ben ik van 8 tot 18 oktober 10 dagen naar ginder getrokken. De voorbereiding onder een zalige zomerzon op gang trekken met mooie fietsritjes, zalige duurlopen langs de dijk en de stranden en zwemtrainingen in het zwembad van het hotel, onder het goedkeurend oog van de all-in-tamzakken .
Het heeft me enorm veel deugd gedaan, en ook wel geleerd dat ik met een ijzersterke conditie aan de start zal moeten verschijnen de 17de mei, als ik een beetje genot wil hebben van mijn derde Ironman. Ik kijk alvast uit naar de wintertrainingen en naar de wedstrijd volgend jaar, zeker omdat we met vier mensen van SMO-Specialized zullen deelnemen. De drie anderen zijn heel sterke beren, dus ik zal moeten zorgen dat ik deze winter goed doorkom om een beetje in hun spoor te kunnen blijven...
Is het met ouder te worden, alles wat meer te relativeren, de slechte winter/lente op weergebied, gewenning of nog een andere reden, maar dit jaar heb ik het op trainingsgebied heel rustigaan gedaan. Ook wat voeding betreft, heb ik het er goed van genomen en totaal niet als sporter geleefd.
Het resultaat was/is duidelijk te zien op de weegschaal en in mijn uitslagen. Een aantal kilo's zwaarder dan vorig jaar, en een aantal plaatsen achteruit in de resultaten.
Ik heb me desalniettemin heel goed geamuseerd! Waar de halve van Leuven nog een beetje een tegenvaller was door materiaalpech, doordat het een duatlon geworden was en door de magere opkomst en sfeer in vergelijking met vorig jaar, was de week Frankrijk met inbegrip van de Ironman van Nice, een fantastische belevenis! Met een tijd van 11u42 zat ik ook maar een half uur boven mijn tijd van Zurich, terwijl het toch een lastiger parcours is en ik minder getraind had en een kilo of 7 zwaarder stond.
De Mr T in Gent was vooral leuk omdat een paar vrienden meededen aan de aflossingstriathlon, en we nadien nog een heel toffe namiddag/avond beleefd hebben.
En zo was ook de halve van Deinze een schot in de roos. Redelijk mooi weer, een tof parcours en een ideale wedstrijd om als supporter te volgen met 4 fiets- en 3 looppassages over de markt. Met 5u03 en een plaats in het midden van de uitslag, sta ik op mijn waarde na een seizoen met heel weinig trainingskilometers.
Hopelijk vind ik de kracht en het karakter om daar deze winter wat verandering in te brengen, zodat ik met een totaal andere conditie aan de start kan staan van mijn derde ironman half mei volgend seizoen: de Ironman van Lanzarote. De goede voornemens zijn er in elk geval, hopelijk kan ik ze ook omzetten in daden, want van voornemens ga je niet vlugger zwemmen/fietsen/lopen.
Ik wil zeker ook nog de ploegmaats bedanken (in Deinze weer heel talrijk aanwezig en altijd een leuke sfeer onder de SMO-bende!) en zeker niet te vergeten de supporters. In Deinze waren jullie veruit de beste supporters van allemaal!!! Merci!
Nu rest nog 1 wedstrijd voor dit seizoen: de kwart van Knokke op woe 4 september. Hopelijk een laatste keer onder een stralende zon, we kijken alvast uit naar deze mooie wedstrijd met veel publiek.
Vandaag hebben we ons lichaam wat extra winterprikkels gegeven. Het is nooit slecht om tussen de trainingen eens wat dieper te gaan tijdens een wedstrijd, daarom stond de halve marathon van Cadzand op het programma.
Er is niet speciaal naar deze wedstrijd gepiekt, en het plan was om op 90 procent te lopen. Het parcours werd door enkele vrienden ook als zwaar bestempeld door wind en lopen over het strand, dus ik wist dat een toptijd er niet inzat.
Redelijk doorgelopen na de start, maar toch wat problemen met de trappen en hoogteverschillen in de duinen, waardoor ik het moeilijk had om in mijn ritme te komen. Na 10 km had ik ongeveer 45 minuten.
Tussen kilometer 10 en 15 heb ik wat ingehouden, omdat ik wist dat de laatste 7 km tegenwind zouden zijn. Na het keerpunt inderdaad de wind vol op de neus, de zin was er niet echt om tot de bodem te gaan omdat een toptijd er toch niet inzat en om niet te stijf te zijn de volgende dagen. Op kilometer 19 toch eens gekeken of er nog wat in de tank zat, en de laatste twee kilometer toch nog een aantal lopers opgeraapt.
Al bij al een geslaagde eerste wedstrijd op een mooi maar lastig parcours met trappen, hoogteverschillen, wind en strand. Dit geeft me zin om verder met passie te trainen!
Volgende wedstrijdafspraak: 17 maart halve marathon Sluis, anderhalve maand verder en een sneller parcours, dus daar moet een stuk van deze tijd af!
Het is weer even geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Bij deze een kleine update:
Eerst en vooral aan de supporters en lezers een gelukkig 2013 gewenst, en voor de medesporters: weinig regen of ontij tijdens de trainingen en veel karakter als het toch regent, geen blessures en schitterende prestaties gewenst!
Wat mezelf betreft: voorlopig loopt alles op wieltjes: ik heb het gevoel dat ik op de drie sporten op schema zit. De nadruk lag de laatste weken vooral op loop-en zwemkilometers afhaspelen aan relatief lage hartslagen. Door het slechte weer heb ik niet zoveel gefietst, maar toch gaat ook dat niet slecht. Ik heb, in tegenstelling tot de aanloop naar de marathon van Amsterdam, nergens last van blessures of pijntjes, een occasionele blaar niet te na gesproken. Waarschijnlijk dankzij een nieuwe matras en mede door buik-en rugspieroefeningen is ook de rugpijn verleden tijd. Hout vasthouden dat het zo blijft...
Ook wat mijn gewicht betreft zit ik op schema. Nog wat extra winterkilo's moeten eraf, maar er is nog tijd.
Wat mijn seizoen betreft ga ik het een beetje anders aanpakken: in de aanloop naar mijn Ironman in Nice ga ik wat minder wedstrijden doen, om zo meer vrije weken te hebben om te kunnen doortrainen. Voorlopig staat sowieso de Halve Triathlon van Leuven op het programma om het wedstrijdgevoel te hebben. De week nadien staat eventueel ook de kwarttriathlon van St-Laureins op de agenda om snelheid op te doen, maar dat staat nog niet 100 procent vast.
Eerste doelen dit jaar worden de halve marathons van Cadzand (3/2) en Sluis (17/3), gevolgd door de marathon van Antwerpen (21/4), waarbij ik weer wat van mijn tijd van Amsterdam wil afdoen. Op fietsvlak ga ik waarschijnlijk nog eens de volledige Ronde van Vlaanderen rijden, om me te verplichten de nodige rustige fietskilometers af te malen.
Wat het tweede deel van het seizoen betreft (dus na Nice) kijk ik vooral uit naar de Halve Triathlon van Deinze, die voor het eerst georganiseerd zal worden. Het parcours is nog niet bekend, maar vermoedelijk zal dit langs de Leie of het Schipdonkkanaal gaan, wat bekend trianingsterrein is voor mij. Een beetje een thuismatch dus...
Tot slot heb ik mijn agenda eens geupdatet, zodat je een overzicht hebt van mijn geplande wedstrijden en stages.
Toerist en Marathonloper: the best of both worlds in Amsterdam leidt tot nieuw pr: 3u22min!
Zondag 21 oktober heb ik mijn laatste wedstrijd die ertoe doet van 2012 gelopen: de marathon van Amsterdam, met 38000 deelnemers over de verschillende afstanden en 13000 op de marathon de grootste van Nederland en één van de grootste ter wereld.
De voorbereiding verliep alles behalve optimaal. Na een lastig seizoen met als hoogtepunt natuurlijk de Ironman van Zurich, had ik wat problemen om mijn motivatie op peil te houden. Dit werd in de hand gewerkt door wat kleinere maar toch ambetante blessures: rugpijn die me een week niet deed sporten, achillespeesproblemen, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn loopschoenen iets te lang door te dragen, pijn aan de bovenkant van de voet..., waardoor ik telkens de training voor enige tijd moest onderbreken. Ook mijn voedingspatroon was niet wat het zou moeten zijn voor een sporter die een marathon wil lopen. Kortom, eigenlijk had ik in mijn hoofd de marathon gewoon voor de fun mee te doen en niet naar de tijd te kijken, door de mindere trainingsarbeid en het feit dat ik 7 kg zwaarder sta dan bij mijn vorige marathons.
Daarom ook besloot ik de dagen voor de marathon, waar we met zijn vieren al in Amsterdam waren, mee de toerist uit te hangen zonder daarbij aan de loopproef te denken. Wijn, cava, jenever, bier, broodjes kroket, restaurantbezoekjes, alles passeerde ook langs mijn mond.
De dag zelf had ik me voorgenomen om het rustigaan te doen in het begin. De eerste 5 ging dat behoorlijk: ik kwam door in 24min, wat zo ongeveer de bedoeling was. De tweede vijf kriebelde het toch een beetje en ben ik beginnen versnellen, waardoor ik na 10 km doorkwam in 47 minuten, een minuut rapper dan de beoogde 48 minuten. Ondertussen was mijn hartslag wel al iets hoger dan ik in gedachten had, maar alles liep heel vlot.
Dat bleef zo tussen kilometer 10 en 15, toen plots de tempomaker van 3u15 me passeerde. Ik heb even getwijfeld, maar besloot dan toch om een risico te nemen: zo lang mogelijk dat tempo volgen. Als ik dat tot kilometer 25 ofzo kon, had ik nog een pak marge om in 3u30 binnen te komen en mocht ik nog een klopke krijgen.
Ik merkte al snel dat het toch limiet was: hartslag constant boven 160, en de bij momenten harde wind maakten het heel lastig lopen langs de Amstel, maar aan de andere kant, in de groep van een man of 50 rond de tempomaker was het, zeker in die harde wind, toch beter lopen dan alleen, dus ik besloot toch op mijn tanden te bijten.
Plots moest de tempomaker echter zelf aan de kant voor een sanitaire stop rond kilometer 25, en dat was het moment waarop de ganse groep uit elkaar viel. Ik besloot om mijn tempo te laten zakken, want ik had de eerste krampen al wat voelen naderen. Ik zat echter op een heel mooi schema, en rekende vlug uit dat als ik vanaf kilometer 30 nog een tempo van 5 min/km kon ontwikkelen, ik een tijd van 3u20 kon halen, wat een nieuw pr zou zijn, ik kon het zelf amper geloven door de slechte voorbereiding en toch wel wat overgewicht!!
En zo is het dus ook gelopen: tussen kilometer 30 en 38 liep ik ongeveer 5 minuten per kilometer, maar plots braken de krampen volledig door net bij de drankpost van 38 km, en dat in beide benen tegelijk. Ik zeg altijd: je kan door krampen heen lopen, maar als ze in beide benen tegelijk in alle hevigheid uitbreken, is er van lopen even geen sprake. Na een noodstop van 2 minuten met stretchen en veeeel drinken, ben ik heel voorzichtig terug beginnen lopen. In het begin met erg kleine pasje, na enkele minuten opnieuw richting 12 km/u, en wonder boven wonder, de krampen bleven op de loer liggen, maar bleven wel grotendeels weg.
Zo ben ik - erg op mijn hoede om geen onverwachte bewegingen of tempoversnellingen te maken - rustig richting Olympisch stadion gelopen, en heb ik tot mijn eigen verbazing een tijd van 3u22min op de klok gezet. Ik weet nog altijd niet hoe ik het gedaan heb, maar de tijd staat er wel, terwijl ik ondertussen ook heel veel en goed gegeten en gedronken heb, en veel van de prachtstad Amsterdam gezien heb. The best of both worlds zeg maar: toerist en marathonloper. Maar dit doet me natuurlijk wel denken aan een tijd richting 3 uur als we er de volgende keer wel de nodige kilo's afkrijgen en de nodige trainingskilometers bijkrijgen...
Misschien toch eens een voorjaarsmarathon lopen...
Woensdag 5 september stond de Zwintriathlon in Knokke op het programma, 1 km zwemmen in Sluis, dan 45 km niet-stayer fietsen in de Nederlandse polders met wissel in Knokke, om vervolgens 2 keer de zeedijk af te lopen voor een afsluitende 10 km-loop.
Aangezien ik me aan het voorbereiden ben op de marathon van Amsterdam (21 okt) heb ik de laatste tijd vooral energie gestoken in de looptrainingen, en het fietsonderdeel wat verwaarloosd. En dat bleek ook in Knokke: zwemmen ging op mijn niveau (130ste op 820 starters) maar in het fietsen tegen de polderwind heb ik enorm afgezien. Daar heb ik ook heel wat plaatsen verloren (244ste fietstijd) en begon ik te lopen met benen die al volgelopen waren. In het lopen heb ik me nog wat kunnen herpakken (41min voor 10 km, 130ste ongeveer) waardoor ik 130ste geëindigd ben in het totaal.
Relatief tevreden gezien de belabberde fietsconditie.
Nadien hebben we nog onze voetjes onder tafel geschoven voor een heerlijke strandbbq, met dank aan Tim en zijn Peaklevel-team voor de leuke dag en avond!
Door wat rugpijn de afgelopen week, pas ik vandaag voor de laatste triathlon van het seizoen: het bk stayer in Mechelen, dus nu gaat de focus volledig naar de marathon van Amsterdam binnen vijf weken. De pijn is al heel wat minder, hopelijk verdwijnt ze in de komende dagen volledig, zodat we zonder zorgen onze looptrainingen kunnen afwerken.
Na een rustperiode na de triathlon van Zurich was het tijd om weer wat in gang te schieten.
Sinds Zurich had ik tot zondag laatstleden bijna niet meer gesport: een keer of 3 gaan zwemmen en twee keer gaan fietsen op meer dan een maand tijd is niet echt veel hé. Lopen heb ik wel wat meer gedaan, aangezien we op 21 oktober deelnemen aan de marathon van Amsterdam. Daarom was Viersel een ideale wedstrijd om me opnieuw op gang te trekken. Het zwemmen werd voor mij voor het eerst zonder wetsuit gedaan omdat het water te warm was, en dat ging - de weinige zwemtrainingskilometers indachtig - redelijk goed. Achteraf bleek de afstand slechts 1200 m te zijn ipv 1500, maar ik kwam net nog bij de eerste helft van de deelnemers uit het water. (Licentiehouders startten apart in de voormiddag, de recreanten zouden in de namiddag in het water gaan, dus net de eerste helft bij de licentiehouders vond ik nog meevallen).
In het fietsen begon echter de miserie: precies in de helft van de eerste van twee ronden van 20 km ben ik lek gereden achteraan. Ondertussen was het ook oude wijven beginnen regenen. De band vervangen ging vlot, maar aangezien ik een pompje meehad dat ik nog nooit eerder gebruikt had, ben ik er daar achtergekomen dat dat pompje helemaal niet deugt (ik rijd in principe nagenoeg nooit lek, dus dat pompje hangt daar maar wat als ornament aan mijne velo). Gevolg: na een goeie tien minuten sukkelen kreeg ik toch een bar of 2 druk in mijn banden, net genoeg om op eigen kracht terug bij de wisselzone te geraken. Daar vlug een pomp kunnen lenen van een vriendelijke toeschouwer, en als nagenoeg allerlaatste opnieuw de baan op voor de tweede ronde. Die ging behoorlijk, en ik kon toch nog een man of 10 oprapen.
Door de voorbereidingen op Amsterdam, was ik wel benieuwd wat mijn looptijd ging zijn, en dat lopen ging inderdaad behoorlijk: 39min 6 sec voor de 9.8 km, dus iets vlugger dan 15 km/u.
Al bij al dus een wedstrijd om nooit te vergeten: zonder wetsuit gezwommen, bakken regen en platte band tijdens het fietsen, mooie inhaalrace tijdens het lopen. Uiteindelijk 98ste op 130 vertrekkers.
Volgende afspraak nu woensdag 5 september voor de Zwintriathlon in Knokke. Deze week heb ik goed getraind, dus ook zwemmen en fietsen moeten wat beter gaan normaalgezien.
Zondag 15 juli stond al een jaar met rood aangestipt in mijn agenda. Dan zou ik samen met zes ploegmaten starten in de Ironman van Zurich. De voorbereiding liep de laatste weken niet altijd van een leien dakje, maar met mijn gekende doorzettingsvermogen, twijfelde ik er niet aan dat ik ook dit tot een goed einde zou brengen.
Vooraf had ik me voorgenomen totaal niet naar de tijd te kijken, maar dat het enige doel was om uit te doen, aangezien het mijn allereerste Ironman is en je dus heel veel respect moet hebben voor de afstand. Het is sowieso niet realistisch om op een Hawaii-slot te rekenen, dus ik stond aan de start met het plan om rustig te beginnen en tijdens het zwemmen en fietsen niet te forceren.
Om zeven u zondagmorgen weerklonk het startschot. De SMO-ploeggenoten stonden verspreid in de massa, ik had me samen met Koen rustig ergens achteraan gezet, wat met zich meebracht dat we in de opstopping zaten bij het begin van het zwemmen. Met 2000 man tegelijk een meer induiken kan zelfs om zeven uur 's morgens tot file leiden. Na de eerste boei ging het veld wat open, en kon ik toch iets meer mijn eigen weg kiezen, ik keek ook nu en dan eens op mijn hartslagmeter, en probeerde de hartslag rond 135 slagen per minuut te houden, wat rustig zwemmen betekent. De rest van het zwemparcours heb ik op dat tempo gezwommen, waardoor ik redelijk fris uit het water kwam na 1u15minuten voor de 3,8 km. Bleek dat ik heel goed gedoseerd had, want de tweede lus heb ik vlugger gezwommen dan de eerste.
Na een redelijk vlotte wissel, zat ik drie minuten later op de fiets voor 2 ronden van 90 km. Alles verliep rustig (alweer hartslag onder de 140 gehouden) en na een fantastische passage op hartbreakhill met vlotte bevoorrading, en waar het publiek je kippenvel bezorgt en je echt met een smile naar boven rijdt, kon ik de tweede ronde aanvatten na 2u55 minuten fietsen. In de tweede ronde voelde ik me zo lekker, dat ik iets begon te verdapperen, waardoor ik nu van groepje naar groepje begon te rijden. Achteraf bleek dat ik de tweede ronde ongeveer in dezelfde tijd als de eerste heb afgelegd, maar aangezien andere atleten begonnen te verzwakken, haalde ik constant mensen in. Net voor de zwaarste klim van het parcours, the beast genaamd, haalde ik ook Steven bij, die 4 minuten vlugger gezwommen had dan mij. We hebben even samen gereden, maar op zo een lange proef als een ironman, is het beter je eigen tempo te ontwikkelen, waardoor ik even later langzaam wegreed van hem. Verder geen problemen gehad tijdens het fietsen. Iets minder leuk was het feit dat we wel een paar serieuze stortbuien over ons heen gekregen hebben, maar dat is voor iedereen hetzelfde, en we zijn niet van chocolade, dus we gaan er niet van smelten, gewoon doorrijden en hopen dat het stopt, en dat deed het dan ook even later. 180 km fietsen hebben we uiteindelijk afgewerkt in 5u48minuten, dat is met een gemiddelde snelheid van 31 km per uur. Maar dan moest er nog een marathon gelopen worden, en dat was andere koek...
De eerste ronde van de marathon (die in totaal uit vier ronden van 10.5 km bestond) ging heel vlot. Ik liep ongeveer 50 minuten, wat achteraf misschien iets te vlug bleek. Probleem was dat mijn maag in een knoop sloeg na al die repen en gels die er doorheen de dag al door gegaan waren. Ik kreeg met moeite nog iets binnen, en als je geen kolen in de kachel legt, dan dooft die vroeg of laat uit. Dat is bij mij ook gebeurd: de tweede ronde ging in 55 minuten, de derde ronde in een uur, waarbij ik mijn hartslag nog met moeite aan 130 kreeg, en ik dus volledig op vetverbranding aan het lopen was. Bij aanvang van de vierde ronde ben ik dan cola beginnen drinken, maar het gas in de cola deden me nagenoeg onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde toilet spurten. Jammergenoeg was dat bezet, dus ik moest geduldig mijn beurt afwachten, en na een goeie vijf minuten tijdsverlies kon ik mijn weg verderzetten. Na het toiletbezoek wist ik echter zeker dat ik de eindstreep zou halen, en dat gaf me voor de laatste halve ronde nog een (kleine) boost van energie, waardoor ik het tempo opnieuw iets kon optrekken. Uiteindelijk heb ik de marathon, toiletbezoeken inbegrepen, afgelegd in 4u05minuten.
Daarmee heb ik dus in totaal 11u14'30" nodig gehad voor mijn eerste Ironman, waarmee ik 477ste op 1750 finishers geworden ben. Daar ben ik heel tevreden mee, zeker omdat ook alle andere SMO'ers de finish gehaald hebben!
Ik wil tenslotte zeker nog de supporters bedanken die mij - zeker tijdens de marathon - vooruit geschreeuwd hebben. Bedankt, en volgend jaar misschien de sequel in Nice?
Je leeft maar 1 keer, en dromen mag, daarom zou ik nog volgende dingen willen verwezenlijken, ooit:
Halve Marathon onder 1u20' Marathon onder 3u Ironman uitdoen Stap 2: Ironman onder de 10u Stap 3: plaatsing voor het wk Ironman in Hawaii Nacht van Vlaanderen uitlopen
Dit weekend gaan we dus voor het uitdoen van de Ironman, dan zouden we dat toch alweer kunnen schrappen. Stap 2 (en eventueel stap 3) is dan voor volgend jaar, want ik heb me al ingeschreven voor de Ironman van Nice op 24 juni 2013!
Even blazen...ffffwwwww, voila, nieuw leven ingeblazen...
Nu zondag Ironman Zurich. De laatste weken zijn turbulent geweest om privéredenen, en daarom was de voorbereiding niet optimaal, maar we hebben er vertrouwen in dat we de Ironman van Zurich tot een goed einde zullen brengen.
Een toptijd zit er niet in, en dat hoeft ook niet voor de eerste keer, en daarom heb ik me voorgenomen om alles relatief rustigaan te doen tot over de helft van de marathon, om de klop van de hamer zo lang mogelijk uit te stellen. Genieten tijdens zwemmen en fietsen is de boodschap, en overleven tijdens de marathon.
Start van de wedstrijd is om 7u zondagmorgen, ik heb nummer 420, via de livetracking zou ik moeten te volgen zijn via de site van de wedstrijd.
Naar mijn schatting zal ik een kleine 1u10 minuten zwemmen, een kleine 6u fietsen (met wisselen bij zou ik dus na een uur of 7 aan de marathon moeten kunnen beginnen) waardoor ik rond of net onder de 11 uur zou moeten kunnen finishen, als ik geen megaklop van de hamer krijg.
Na mijn tien stuntelingen enige tijd geleden, nu tijd voor de tien mooiste momenten van 2011, want die waren er zeker ook! In Chronologische volgorde:
1/ De stage in maart met Tim en de ploeg, een week samen met andere atleten fietsen, lopen, zwemmen in de Spaanse voorjaarszon was echt zalig. Enerzijds kunnen vaststellen dat ook andere mensen er heel veel (nog veel meer eigenlijk) voor doen, anderzijds heel veel lachen op de trainingen, dit was echt een prachtige manier om mijn eerste triathlonjaar in te zetten!
2/ Mijn allereerste triathlon, in Geel. In het kanaal heb ik me zedig achteraan de groep gezet, en na een redelijke fietsbeurt, ben ik in het lopen nog wat kunnen opschuiven om als 135ste van 350 te eindigen. Daar was ik tevreden mee gezien het mijn allereerste was.
3/ De sfeer tijdens de triathlon in Brugge was fenomenaal, vooral tijdens en vlak na het zwemmen en tijdens het lopen stonden de toeschouwers rijen dik in het centrum van Brugge, en dat blaast een sporter echt vooruit. De aanmoedigingen van mijn persoonlijke supporters zal ik mij nog lang herinneren, en ook het café waar één van de Deckers de boel had opgetrommeld en waar heel het café bij de tweede doorkomst mijn naam riep, was echt kippenvel.
4/ Naast de sfeer was ook het resultaat in de triathlon van Brugge heel goed (109de op 1100). In een goeie maand tijd was ik toch een serieus pak opgeschoven wat plaatsen en tijd betreft tussen Geel en Brugge, en die trend zette zich door in Sint-Laureins, waar ik volgens mij de beste wedstrijd tot nu toe gedaan heb. 44ste op 350, met weer een heel goede loopfinale.
5/ Mijn eerste halve triathlon in Antwerpen was ook een dag om in te kaderen. Het niveau ligt hier natuurlijk een pak hoger dan in de kwarttriathlons die ik al beslecht heb, maar al bij al kon ik tevreden zijn met mijn resultaat van 4u54min, ondanks heel veel wind in het fietsen. Een afsluitende halve marathon in 1u34min was ook niet slecht. Ook hier kippenvel door het publiek, en vooral de eigen supporters.
6/ In het zwemmen, en dan vooral de vrije slag, was ik in het begin van het jaar nog een complete leek, zowel wat techniek als wat snelheid betreft, maar dit ging doorheen het jaar alsmaar beter. Ik heb dan ook veel leuke momenten beleefd in het zwembad en ondertussen is het zeker ook een favoriete sport geworden!
7/ In de Mr.T-triathlon in Gent kan je het niveau niet vergelijken met Antwerpen bijvoorbeeld, maar toch heb ik ook daar een goed resultaat behaald, ondanks de blessure die al aan het opkomen was, en de gebrekkige voorbereiding. Sprint is mijn ding niet, maar toch werd ik 45ste op 600.
8/ Een vaststelling doorheen al mijn wedstrijden: het lopen is blijkbaar mijn beste onderdeel. Mentaal geeft me dat natuurlijk een enorm voordeel, omdat ik weet tijdens het fietsen: wacht maar, sebiet beginnen we te lopen, en dan schuif ik nog een pak op. Beste voorbeeld daarvan: na het fietsen wisselde ik als 44ste van mijn wave in Sint-Laureins, en in het lopen ben ik opgeschoven naar een 30ste plaats!
9/ In het najaar heb ik mede door mijn blessure, kennis gemaakt met sportdokter Wellekens, en die heeft mijn ogen geopend wat voeding betreft. Dit is een onderdeel waar ik te weinig aandacht aan besteedde in 2011, en waar ik nog een grote stap voorwaarts door kan zetten wat resultaten betreft.
10/ Goesting! Goesting naar meer, naar beter, naar verder, naar sneller. De goesting is er om in 2012 verder te groeien in de kwart en de halve, en om mijn eerste volledige tot een goed einde te brengen. Eerste triathlonafspraak opnieuw in Geel, ik kijk er al naar uit!
kalender van mijn eerstvolgende wedstrijden (tot en met Zurich) is bijgewerkt.
Loopwedstrijden in januari en februari zijn weggevallen omdat ik me nog niet klaar voel. Let wel, het blessureleed is geleden en het tempo begint opnieuw in de trainingen te komen, maar ik wil niet met een halve conditie starten in een wedstrijd. Als ik start, wil ik goed zijn, vandaar.
Weggevallen is ook de kwart van Eeklo, in de plaats is het bk Triatlon lange afstand in Butgenbach erbij gekomen, een tweede halve in voorbereiding op Zurich.
En vanmorgen hebben we zekerheid gekregen over deelname aan Brugge (daar is inschrijven soms moeilijker dan de wedstrijd zelf!), dus 17 juni staat ook al in fluo in mijn agenda, ik wil er een goed resultaat halen bij mijn age-group, en zo dicht mogelijk bij het podium geraken...
Aangezien het jaar op zijn einde loopt, is het tijd voor twee eindejaarsoverzichtjes.
Vandaag deel 1: mijn tien grootste fouten/stommiteiten/tegenslagen van het afgelopen jaar, en door het feit dat het mijn eerste triathlonjaar was en ik dus nog alles moest leren door ondervinding, zijn die er wel degelijk geweest! Hier komen ze dan, in chronologische volgorde:
1/ Herinner je je nog de strenge winter van 2010-2011? Als triathleet ben je dan genoodzaakt om - hoe saai het ook is - nu en dan eens op de rollen te rijden. Dat heb ik dus gedaan, en op een dag was ik weer eens in de weer met de radio keihard, toen plots mijn band begon door te glijden op de rol. Wat bleek? Ik was erin geslaagd om een platte band te krijgen, nooit meegemaakt!
2/ Eind maart trok ik met een aantal ploeggenoten en andere triathleten een week op stage naar Spanje. Tijdens het zwemmen wilde onze zwemtrainer ons filmen met een onderwatercamera. Ik dacht dat dat was om een paar mooie beelden te maken voor op de website van de ploeg ofzo, en hij leek constant te zwaaien naar ons. Blijkbaar deed hij dat om neerwaartse druk te geven zodat hij onder water zou blijven. Ik, de vriendelijkheid zelve, natuurlijk terugzwaaien. Bleek later dat hij aan de hand van de beelden onze techniek wilde evalueren en bijsturen. Haha, veel heeft hij niet kunnen bijsturen bij mij. De volgende keer wat minder zwaaien misschien
3/ 1 mei, eerste triathlon ooit: 1/8ste ploegentriathlon, dik in het water gevallen voor mij want de nacht voordien ziek geweest en dus forfait moeten geven. Debuut met een week uitgesteld hierdoor
4/ Debuut dan maar in Geel de week nadien. Maar zo gemakkelijk ging dat niet, vooral de overgang van zwemmen naar fietsen. Ik had nog nooit uit het zwembad moeten komen en dan als een halve zot naar een velo moeten lopen terwijl je een wetsuit van je lijf probeert te trekken. Dat ging dan ook gepaard met de nodige draaiingen, en ik heb toch wel heel veel tijd (een paar minuten denk ik) verspeeld met het openen van de rits en velcro, dat lukte maar niet in eerste instantie.
5/ De triathlon van Brugge dan: ondanks het mooie resultaat heb ik daar toch wat uitgestoken: bij de overgang zwem-fiets sprong ik op de fiets en net achter mij botsten twee anderen op elkaar. Door het lawaai en de commotie keek ik achter mij, terwijl ik op de fiets sprong. Gevolg, met mijn klieken en mijn klakken tegen een muurke dat daar stond. Na wat gesukkel toch zonder kleerscheuren aan het fietsen kunnen beginnen.
6/ Het was nog niet afgelopen in Brugge: overgang fiets-loop: ik reed achter een andere deelnemer, maar die had te laat gezien dat hij moest afstappen. Ik ging natuurlijk voort op wat hij deed, dus ook ik was te laat. Daardoor kreeg ik nog juist 1 voet uit de schoen, maar de andere niet. Ik heb dan even gelopen met 1 schoen aan, maar dat bleek geen geweldig idee, dus dan maar de andere schoen uitgedaan en verdergelopen met de fiets in de ene hand en een schoen in de andere...
7/ In Brugge hadden we wat gellekes cadeau gekregen, en de week nadien in st-Laureins had ik zo eentje mee op de fiets. De inhoud was echter veel groter dan wat ik gewoon ben van mijn andere gellekes. Gevolg: ik nijp het gelleke uit in mijn mond, maar door de grote inhoud, spuit de gel alle kanten op, waardoor dat plakkerig spul volledig verspreid was over armen en benen, en ik dus de rest van het fietsen en het lopen aan het plakken was dat het geen naam heeft
8/ Veel te veel gedronken tijdens de halve triatlon van Antwerpen. Gevolg: veel te veel moeten plassen tijdens de wedstrijd
9/ Mr T Triathlon Gent, midden in de zomer, prachtig weer, dus had ik er niet beter op gevonden de avond voordien naar een BBQ te gaan. De wijn vloeide rijkelijk en het vlees vond goed zijn weg naar mijn maag. De dag nadien heb ik het natuurlijk geweten. Zwemmen en fietsen vielen nog mee, maar tijdens het lopen in de zomerzon realiseerde ik me dat die BBQ geen superidee was voor mijn prestaties
10/ Hielspoor waardoor een mooi eerste jaar in mineur is geëindigd. Forfait in mijn laatste wedstrijden Knokke en Ieper...
. 
