Zaterdag 17 mei stond ik aan de start van mijn derde Ironman: na Zurich in 2012 en Nice in 2013 was het deze keer de beurt aan Lanzarote, ook wel door sommigen de zwaarste Ironman ter wereld genoemd. Dit komt vooral door het fietsparcours, met zijn 2550 hoogtemeters en strakke zeewind een ware beproeving, en de marathon in 27 graden en een loden zon.
De voorbereidingen liepen goed, met onder andere in maart een stage van 2 weken in Lanzarote, samen met ploegmaats Michaël, Bart en Fré, drie straffe gasten en erg getalenteerde sporters. In die twee weken hadden we uitgebreid de mogelijkheid om het fietsparcours te verkennen. Toen werd duidelijk dat het geen lachertje zou worden.
De wedstrijd zelf startte voor mij heel slecht: door het feit dat de organisatie 2200 mensen toeliet, dus 400 meer dan voorgaande jaren, en het zwemparcours daar niet op was aangepast, werd het een enorm gevecht om de eerste boei, die nota bene al na 160 m lag, te ronden. Dit is de ergste wasmachine die ik in een triathlon meemaakte tot nu toe. Watertrappelen was iedereens deel, en tot overmaat van ramp kreeg ik dan nog een onopzettelijke elleboog tegen mijn neus, waardoor ik serieus groggy was en - zo bleek achteraf - een bloedneus kreeg. Halfweg de eerste van twee ronden, kregen we wat meer ruimte om te zwemmen, en zo kon ik, ondanks de problemen in het begin, een zwemtijd van 1u09 neerzetten, een minuutje of 3 sneller dan in Zurich en Nice.
Op de fiets ben ik rustig gestart, even de hartslag na de wissel laten zakken. Mijn tactiek was om een rustig tempo te rijden bergop, om daarna goed bij te schakelen en te pushen op het platte en bergaf. Dit lukte zo goed, dat ik na een 20-tal km Frederik voorbijvloog, die drie minuten voor mij uit het water gekomen was. Ik vond dat wel een beetje raar, omdat hij normaalgezien beter fietst dan mij. Later bleek dat hij met een slepend achterwiel had rondgereden, anders was hij zeker voor mij gebleven. Na 140 km fietsen kreeg ik even een dipje, maar al bij al had ik na het fietsen een goed gevoel. 180 km met veel wind die dag, afgelegd in 6u18, of 12 minuten beter dan wat ik gehoopt had. Dus alles was perfect volgens plan aan het verlopen.
De eerste kilometers van de marathon heb ik rustig aangepakt, om de traditionele man met de hamer te ontwijken, maar na 20 km, wanneer ik begon te versnellen, heb ik te kampen gehad met een protesterende blaas. Daardoor heb ik nog heel wat tijd verloren en uiteindelijk de marathon afgelegd in 4u45. In totaal betekent dit een 708ste plaats op 2200 ingeschrevenen, met een tijd van 12u23min.
Het is duidelijk dat ik in de toekomst nog verder moet afvallen (er is al 5 kg af, maar er moeten er nog een pak af) om opnieuw bij de betere klimmers te zijn, en gewichtsverlies zal er ook voor zorgen dat ik veel comfortabeler en vlugger zal kunnen lopen. Nog werk aan de winkel dus!
Ik wil zeker mijn ploegmakkers Michaël (fantastisch 28ste overall!), Bart (59ste, en er zit zeker nog progressie in!) en Fré (eerste ironman, en zijn marathon zomaar even in 3u08 afgelegd!) bedanken voor de fantastische tijden die we samen beleefden. Ook een dikke merci aan coach Dominic voor zijn schema's, voedingsadvies en het feit dat hij me weer in mezelf doet geloven en bedankt aan alle supporters, zowel op het thuisfront als de mensen die naar Lanzarote gekomen zijn. Schitterend! En tenslotte wil ik toch ook de mensen bedanken van de appartementos Aqua Marina: Estefania, Maria en Luis met zijn dikke dubbele hamburgers, mmm.
David
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
