Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
09-06-2008
Maybe-baby
We did it,we hebben ons eindelijk een busje aangeschaft.
Gedaan met onveilig rijden en bukken als we een blauwgestreepte wagen naast ons zien opduiken.
De pick-up is groot maar heeft natuurlijk maar 5 zitplaatsen. Gevolg is dat grote broer bij mij vooraan op schoot moet dan.
En dat is natuurlijk niet veilig.
Het gebeurt niet zo veel want in de week zitten we maar met 5 in de wagen maar in t weekend dus wel.
Binnen 7 weken hebben we hem. Ons busje.
Ik heb een goudkleurige besteld, hehe...
Mijn echtgenoot vroeg of ik nu echt aan het doorslaan was. Als k t doe doe k t ineens goe heb k geantwoord.
Een gouden busje dus.
Niet echt goudgoud hoor, eerder champagnekleurig geel.
Maar ik vind hem de max (en de kids ook, hihi)
We hebben nu nog 3 plaatsen over in ons busje.
Kleine zus is ervan overtuigd dat als je veel melk drinkt een baby krijgt.
Tellen gaat niet goed maar "9-6" lukt nog net.
En ze kwam dus tot de vaststelling dat er nog zetels over zijn in ons 'gouden' busje.
Dus had ze samen met grote zus bedisseld dat ze het mij toch maar eens moesten uitleggen.
Ik moet veel melk drinken en dan krijg ik een baby. Zo simpel is het dus.
Ooooooh...
Ze moesten eens weten. Vorige week vrijdag heb ik een zwangerschapstest gedaan en die was...jawel...positief!
Wow! Here comes number 5.
Yiehaa, niet goed getimed, wegens net een nieuwe job, maar buiten dat klein obstakel(!) helemaal euforisch.
Vanavond mag ik naar de gyneacoloog.
Maar sinds het weekend vrees ik voor het ergste.
Heb al sinds zaterdag bloedverlies en lichte menustruatiekrampen.
Niet veel, en ook niet veel krampen maar toch...
Ben ook helemaal niet moe of mottig of weet ik veel wat kwaaltje erbij gepaard gaat.
Ok, heb pijnlijke borsten, al lijkt dat sinds vannacht ook af te nemen.
Allemaal niet goed dus.
Al ben ik er nu zo op gefocust dat ik misschien meer zie en voel (of net niet) dan er in werkelijkheid is.
Maar ben er niet gerust in.
De dokter zal het me vanavond wel vertellen.
Dat worden nog 11 lange uren wachten dus...
Soms zijn die 24uur in een dag echt veel te kort voor me.
Ok, ik slaap heel graag en veel en kruip er dus in op een moment dat anderen nog achter hun strijkplank staan. (lees:21.30u) maar ik functioneer echt niet anders.
En zelfs dan... soms lijkt het of ik heel de dag loop te sjezen en te sjouwen en dan is mijn lijstje nog niet half afgewerkt.
Geen tijd om te poetsen, te strijken, de auto te wassen, bij (over)grootmoeder langs te gaan (die als je er dan toch geraakt telkens dreigt met onterving), de winterkleren op te bergen, het onkruid uit te doen, de honden uit te laten enz.
En toch zit ik niet in mijn zetel overdag.
Ik werk overdag, breng en haal de kinderen, krijg hysterische aanvallen tijdens de huiswerkbegeleiding (ben k echt niet goed in !!) en probeer ik zo gezond mogelijk te koken.
Misschien leg ik mijn lat te hoog, want eigenlijk feitelijk is het hier best wel allemaal in orde en ook oma krijgt wel bijna elke week een bezoekje, maar toch lijkt het of alles zo moetmoetmoet.
En als je even niets doet en op een zaterdagmorgen even een uurtje gaat bijslapen dan is het om zeep.
Dan is de living een puinhoop en de tuin een stort vol speelgoed.
En dan lijkt het echt of je een hele week in de zetel hebt gezeten.
Misschien moet ik dat gewoon eens proberen....
Sinds kort is er op één een programma over onze "eco-voet" zoals ze het noemen.
k Vind het best leuk om te bekijken en nieuwe tips te krijgen.
En ben ik na twee afleveringen best trots op mezelf. Jaja, de familie klepkes doet het goed.
We rijden zoveel mogelijk met de fiets of het openbaar vervoer, gebruik ik daar waar mijn portemonnee het toelaat bio-producten, eet alleen verse groenten en nooit uit blik of glas (alleen kriekjes natuurlijk ;-) en kijk altijd naar het land van herkomst zodat het transport in mijn winkelkar beperkt blijft.
Ik gebruik katoenen luiers voor kleine vent, sorteer mijn afval netjes, gebruik geen spuitbussen,bak en wok met kokosvet, we eten geen vlees en gebruiken nooit zilverpapier.
Woehoe, kus voor mezelf en bank vooruit.
Al rijden we ook wel met een zeer vervuilende 4x4 (die we wel gaan in inruilen voor een milieuvriendelijker karretje), nemen we af en toe het vliegtuig en slingeren hier in dit huis vier gsm's rond en evenveel computers rond.
Ook erger ik mijn vrienden mateloos met opmerkingen en goedbedoelde tips en koop af en toe zelf dat bekritiseerd blikje cola.
Tja, het brengt zichzelf weer in evenwicht natuurlijk.
Al blijven we ons best doen...
Grote broer zag een groot reclamebord langs de autosnelweg van een zwembad. Ja, dat wou hij ook wel!
Weet niet meer wat ik geantwoord heb maar hij begreep in elk geval dat het dik in de sjakos was. En maar glunderen... oh jee...
Toen we later ergens zaten zei hij plots: 'gij hé, gij moogt ook in mijn zwembad', smile, smile!!
Hehe, jeuj...
Toen we vorige week het zwembadje aan het opzetten waren (weliswaar de kleine versie van zijn droom) vond hij het fantastisch.
Rondhuppelen, gillen, lachen, oerkreten...tot zijn grote teen erin ging... nee neen, bibber bibber, (al eens een zwartje blauw zien worden??)
Nee, toch maar liever op de trampoline dan.
De pannekoek...
In december zijn we verhuisd naar ons huisje.
We hadden al snel een beetje het gevoel als indringers te worden bekeken.
Niet door iedereen natuurlijk en 'zever'-buren heb je overal dus veel aandacht besteed ik er niet aan. Maar leuk is het niet.
De vorige eigenaars waren beste vrienden met de buren en deelden ook de tuin.
1 groot tuinhuis achterin en zelfde terrasstenen enz.
Wij kochten het huis nadat het koppel uiteen was gegaan.
Nu lijkt het of de buurvrouw ons dit verwijt.
Ze kan amper lachen en kwam al snel mekkeren over de honden.
Nu hadden zij 1 grote tuin. Dus moest er een tussenschot komen en in tussentijd wisten onze honden natuurlijk niet beter dan dat ze dachten dat het 1 grote speeltuin was voor hen.
Anyway, het tussenstuk kwam er direct, maar blijkbaar kost het haar toch heel veel moeite om vriendelijk te zijn.
Haar kinderen spelen nochthans met de onze en ook haar man is heel open en goedgezind.
Vanmorgen ben ik er in geslaagd de hele buurt over me heen te krijgen.
We rijden met een grote pick-up en ik ben in het achteruit rijden met de trekhaak tegen een geparkeerde wagen gereden.
Nietsvermoedend reed ik door.
4 kinderen in de auto, radio op 10, je kent het wel... ik had echt niets gemerkt.
Toen ik terug kwam stond de vrouwenbond op straat en de politie aan mijn deur voor het 'vluchtmisdrijf'.....!!!!!!
Kun je je dat nu voorstellen, alsof ik in mijn eigen straat vluchtmisdrijf zou plegen...
De buurvrouw stond ook in haar garage en toen ik passeerde deed ze ze snel dicht.... Aaaaaargh, wat een trut.
Gelukkig was de eigenaar van de desbetreffende auto van de meer 'normalere' soort en zei me dat k me niets moest aan trekken van de buren.
Blijkbaar reageren ze daar altijd zo.
De politie wou me nog wat intimideren, wat ze verdomme nog gelukt is ook want k ben op een gegeven moment gewoon beginnen janken.
Pv'ke met vluchtmisdrijf madammeke,weet ge wat dat gaat kosten??
Toen bleek ook mijn verzekering gisteren (echt waar!) vervallen te zijn en ik kon de nieuwe niet vinden.
Na een telefoontje met de verzekeringsagent bleek het wel in orde te zijn maar madame de police stelde toch een verslag op dat het niet ok was zolang ze geen fax had.
Echt een omhooggevallen burgertrut met wat sterren of strepen op haar mouw die een heel slecht weekend had gehad en zich tegen mij wat kwam ventileren!
Pfff, wat zei Garfield ook alweer...'I hate mondays'!
Ik niet altijd maar deze wel hoor...
Oooh, Ogers hebben laaaagen... de favoriete uitspraak van grote broer.
Te pas en te onpas lanceert hij met zware basstem deze definitie!
Waar vroeger mannelijke goden en godinnen onze slaapkamers en dromen versierden is Shrek the all-time favourite van onze 'ezel'.
Jaja, nadat hij mij en mijn echtgenoot tot Shrek en Fiona doopte (in groene versie), grote en kleine zus tot poes en pinokkio heeft hij zichzelf met de nodige trots tot 'ezel' uitgeroepen.
Ooooh, Ogers hebben laaagen...
Kleine vent kan niet naar mama dit weekend.
Gisteren verontrustend telefoontje...halfbroertje van kleine vent is ook geplaatst.
Mama moet uit haar apartement en is alles kwijt.
Deurwaarders, een ocmw dat niet wil meewerken, gemiste afspraken, ziektes.. Gooi dat alles op 1 hoop en je hebt 1 dikke brok ellende.
Hoe graag ik ook wil, ik kan halfbroertje er niet bijnemen.
Niemand heeft me die vraag gesteld maar mijn hart vind dat het wel beter zou zijn.
Vijf kinderen en net een nieuwe job. Dat gaat me echt niet lukken.
Al heb k t wel even op tafel gegooid hoor.
Echtgenoot zei niet direct 'nee' want hoort familie niet bij elkaar te blijven.
Waar halfbroertje nu is kan hij naar zijn oude schooltje blijven gaan en dat blijft dan een vertrouwde omgeving en is beter in alle opzichten.
Mama voelde zich ook goed bij het nieuwe pleeggezin dus ze kon er wel even vrede meenemen.
Hoe druk maak k mij toch om een gehavende bankrekening na een overmaats communiefeest of die nieuwe tuintafel die k nodig heb als ik eigenlijk feitelijk geen enkele reden heb om te mekkeren.
Ik heb werk, een huis, een gezin, beste vrienden, familie waar k op kan rekenen.
Ik heb een jeugd gehad waar k waarden en normen leerde kennen (én hanteren) en sociale vaardigheden heb aangeleerd.
Hoe moeilijk is het leven voor iemand die geen jeugd heeft gehad, die zichzelf en 5 zussen en broers zag geplaatst worden zonder omzien.
Iemand die geen nestwarmte heeft gekend en diezelfde warmte zo wanhopig graag zelf wil creëren en haar kinderen alles geven wat ze zelf heeft ontbeerd.
In die mate dat ze haar eigen leven niet op rails krijgt omdat haar kinderen prioriteit nummer 1 zijn.
Alles moest wijken voor de kids, een job, rekeningen. Kids first.
En dan krijg je dit weer, worden je kinderen geplaatst omdat je geen geld meer hebt om ze eten te kopen al spaar je zelf het eten uit je mond.
Kan je de ziekenhuisrekeningen van kleine vent niet aan en moet je hem uit handen geven. En nu ook halfbroertje...
De laatste uurtjes op mijn huidige job... beetje aftellen is dat....
Vandaag nog wat uurtjes, morgen nog een paar en maandag op bezoek als mijn schatjes op bosklassen zijn...
Daar gaan we dan een klein feestje houden en dat zal het dan zijn...
Veel mooie jaren heb ik hier graag gewerkt!
Toen ik het nieuws dinsdag meedeelde aan onze jongeren pinkte mijn collega een (dikke) traan weg.
Wat gaan we elkaar missen.
Maar hij gunt het me en weet dat ik dit echt wil doen en moet doen. Gelukkig is er naast de collegialiteit ook een vriendschap ontstaan.
Hoe sterk die is zullen we nu ondervinden.
De jongeren reageerden een beetje gelaten, verward en droevig.
De dutskes (even toch).
Langs de andere kant,..., gelukkig maar, hehe, stel je voor dat ze een rondedans op tafel deden!
Buiten het feestje maandag op de bosklassen ga k hier met stille trom vertrekken!
De meesten weten al dat ik de job verlaat maar niemand weet dat ik zo snel de deur achter me zal dichttrekken.
Een mailtje voor de dierbaarsten van mijn collega's zal moeten voldoen!
Ben niet goed in afscheid nemen, da ga k waarschijnlijk stomme dingen zeggen en doen.
Dus laten we dat maar even vermijden.
Morgen ga k mijn nieuw uurrooster in elkaar flansen met mijn nieuwe collega's.
Vervolgens een weekje vrij en dan vol goede moed in de startblokken voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Wish me luck!
Druk, druk, druk weekend gehad!!
Grote zus kreeg haar vormsel.
Ze was heel mooi en zoals ze daar stond te zingen in de kerk zou men kunnen denken dat ze een neergedaalde engel was. Al weet ik wel beter, hehe...
Kleine zus, grote broer en kleine vent waren ook op hun paasbest. Ik had hen gezegd dat ze zich maar na 17u mochten vuilmaken. (alsof ze dit hoedanook zouden begrijpen)
Zo hadden de gasten hen tenminste nog even netjes gezien.
Wonder boven wonder hebben ze dit zelfs volgehouden tot bedtijd.
Woehoe, wat een schatjes en een pluim voor mij ;-)
35 gasten, allemaal in ons kleine huisje gepropt.
Soms ben ik een echt doefke, ik kan echt niemand uitsluiten dus had k gewoon maar iedereen uitgenodigd.
Gelukkig heeft het niet te hard geregend en bleven de allerstoerste ook tussen de vlagen door onder de partytenten zitten.
Dank u, dank u lieve vrienden.
Zondagmorgen alles weer proberen op orde te zetten, geleende tafels teruggebracht, peuken en olijfpitten geraapt en diepvriezers volgepropt met overschotjes!
Ik vrees dat we de volgende weken nog heel vaak paëlla gaan eten.
Maar denk niet dat iemand dat hier erg zal vinden.
Vandaag vertrok grote zus op bosklassen.
En hier ben ik dus pedagogisch zwaar de mist in gegaan.
Al twee weken vraag ik naar een lijstje met benodigdheden die ze nodig had.
Heb ik niet, vind ik niet, weet niet waar het is, etc.
Ik boos, echtgenoot boos, grote zus schuldgevoel dat ik nog wat aangedikt heb met verwijten over slordigheid, gebrek aan verantwoordelijkheidzin, blablabla... En dat nog een keer of 10 herhaald.
Gedreigd dat ik geen enkel kaartje zal sturen (want heb t adres niet op tijd gekregen), daar waar ik er anders soms drie per dag stuur (ik echt groot doefke soms) en ga zo maar door.
Gisteren is het schaap na de chiro in de regen een kopietje gaan halen bij een vriendinnetje.
Vind ik het lijstje vanmorgen terug op mijn prik/memobord. Had ze het al weken terug gegeven en had ik het netjes weggelegd (en vergeten).
Op mijn kousevoeten ben ik haar vanmorgen gaan wakker maken en heb haar mijn diepste verontschuldigingen aangeboden en om vergiffenis gesmeekt.
Zij heeft het me vergeven, van mijn echtgenoot ben ik nog zo zeker niet...
En... het eerste kaartje is al vertrokken...
als het klasgenootje van kleine zus plots heel ziek is...?
Wat zeg je als het zusje van grote zus haar vriendin die ziekte heeft waar je alle kinderen wil voor behoeden...?
Hoe troost je de beste babysit van de wereld als haar kleinste zusje, haar oogappel, plots uit haar gezin is gerukt en ze niet op bezoek mag gaan...?
Wat zeg je tegen een prachtmoeder (en vader) van 5 die ook de kleuterjuf van je bengels is...
Iemand die altijd klaar voor je staat en voor iedereen...
...
Kleine zus heb ik een verhaaltje verteld over goede en slechte soldaatjes en prikjes en dokters en medicijntjes...en mooie droompjes sturen.
Grote zus heb ik getroost want heeft zij een tijdje terug niet de beste onthaalmoeder van de wereld verloren aan die kl...ziekte...?
Lieve babysit en haar ouders heb ik een smsje gestuurd.
Laffe ik...een smsje!!!
Wat kan ik zeggen, wat wil ik zeggen, wat mag ik zeggen...wat wil men horen, wat kan men horen...
Langsgaan durf ik niet, nog niet... of wel.. ben er daarstraks langs gereden...even vertraagd maar weer doorgegaan...
Misschien morgen, langsgaan is t minste dat ik kan doen...wat ik wil doen...wat ik moet doen...
Grote broer en kleine zus komen uit Den Afrique.
Prachtig kinderen met een tint waar ik me zelf blauw aan betaal en een kopje haar waar mijn oma tegenwoordig wil voor tekenen.
Het haar van grote broer houden we kort. Kwestie van de Michael Jacksonfans niet achter ons te krijgen.
Grote zus haar haartjes liggen altijd in verschillend coupjes. Lange vlechtjes, korte vlechtjes, met krullen onderin, met een kleurtje.
Haar mama gaat om de zoveel maanden met haar naar de afrokapper en regelt dit.
Gelukkig maar, ik zou niet weten hoe.
Het resultaat is altijd heel mooi... tot gisteren...!
Ik ben niet snel sprakeloos, maar gisteren kwam er echt niet veel klank meer uit.
Hoe kan ik het beschrijven...
Een afro-versie van een mini 'last of the mohicans'?
Vastgevlochten op haar hoofdje hangen er enkel strengen rechts half los. De rest is achterin op een heel bizarre manier omhoog gevlochten tot een soort hanekam.
Afgrijselijk gewoon!
Dat was gisteren!
Toen ik haar vanmorgen uit haar bedje haalde stonden de losse strengen half rechtop en ik kreeg ze met geen middelen weer plat.
Ohoh, moest ze zo naar school!
"Vind je het mooi":vroeg ze?
Euh...mijn echtgenoot gaf me een strenge blik van 'durf niet hé".
Ja, t is mooi, pittig,...mompel ik.
Mijn mama vond het niet mooi, antwoord ze.
Oh...
I kill her"... Studio Brussel-hitje van Soko!
Vanmorgen dacht ik het ook.
I kill her! Mijn lieve, grote, dochter!
Ze had me helemaal over de rooie gekregen...
Het trutje vertrekt straks op Vormselweekend.
Waarschijnlijk om het heilig nonnetje te gaan uithangen ofzo, grrrrrrrrrrr.
Al van woensdag had ik gevraagd haar lijstje te nemen en haar spullen bij elkaar te zoeken.
Een keer of 15 geloof ik.
Gisterenavond was er nog niets gebeurd.
Na veel vijven en zessen legt ze toch de 'nodige spullen' op de kast.
Ik moest vanmorgen vroeg weg dus ik moest het allemaal nog in de auto laden voor we naar school vertrekken!
DE HELFT zat er niet tussen, geen wasgerief, geen handdoeken, geen onderbroeken, korte rokjes en topjes alsof ze een weekendje naar Barcelona ging...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH, hier had ik echt geen tijd voor.
Grote broer mocht zijn fiets meenemen naar school dus die zat intussen de hele living rond te sjeesen (wat NIET mag), kleine vent wou ook en was dus intussen hysterisch aan t gillen en zijn palestijnse weduwendans aan het doen.
Maar ik moest mij dus bezighouden met de 11-jarige omdat ze haar toiletzak niet vond.
Ze had nog niet gekeken want hij lag gewoon op zijn plaats!
Die heeft ze dus met een HST-snelheid tegen haar appel gekregen!
De afspraak was dat oma haar ging afzetten omdat ze redelijk vroeg vertrekken en ik nog moet werken dan.
Ahwel, ik heb net een paar uur verlof gepakt.
Dat ik zie dat ze vertrekt.
Ben ik een paar dagen gerust...
En dat ik haar ga missen, dat zeg ik niet (denk ik)...
Wij hebben drie honden.
2 geadopteerde windhonden en 1 kleine witte keffer.
Eigenlijk zeggen we altijd, we hebben twee honden en de witte (wat ook zijn naam is).
De windhonden zijn fantastisch.
Zó lief met kinderen. ALLES kunnen ze er van verdragen.
Kleine vent durft al eens als hij op de zetel wilt klauteren zich vastgrijpen aan alles wat hij tegenkomt.
Soms zijn dat oren of poten. No prob. De beesten blijven geduldig liggen tot kleine vent zich heeft opgetrokken.
Ze eten samen uit 1 bak.
Ja, t is niet te verantwoorden maar kleine vent is nu éénmaal dol op hondebrokken.
Hij mag t niet maar als hij zo tussen 8 paar poten zit heb k t niet altijd direct door en heeft hij het zich soms al laten smaken.
Grote broer (amper 4) is heer en meester over de kleine windhond. Met zachte hand stuurt hij het beestje en met de grote loopt hij als een echte krijgsheer over het marktplein.
Het beest wijkt geen moment van zijn zijde.
Fantastisch gewoon.
Enkele jaren geleden heb ik de kringwinkel ontdekt!
Sindsdien is het bijna een wekelijks uitstapje geworden.
Gisteren was het speelgoedbeurs.
Voor amper 16E had ik een houten trekkarretje, een driewieler (met trappers) met aanhangwagen, een antiek houten telraam, een splinternieuwe vingerverfset en een klein driewielertje om zelf voort te duwen.
Fantastisch!
De kinderen waren in elk geval laaiend enthousiast!
Ze kennen ons daar al, hoor!
Ik heb natuurlijk altijd een heel gevarieerde bende bij.
Af en toe zetten we een vracht af en af en toe nemen we er eentje mee.
Wij doen actief mee aan de kringloopwerking.
Ook kinderkleding en huishoudspullen gaan bij ons binnen en buiten!
Voor 1 euro heb je soms prachtige spullen die amper zijn gedragen en die in een gewone winkel stukken van mensen kosten.
Ja, sinds we daar "shoppen" is ons leven heel wat aangenamer.
We kunnen veel meer geld besteden aan uitstapjes zoals zwempartijtjes, cinemaatjes en reizen.
Onlangs zei een vriendin van me dat mijn dochter een snobje aan het worden was.
Tja, mijn dochter heeft eens naar me geknipoogd.
Ze was voor een prikje netjes aangekleed waar je in de winkel minstens 200 euro voor betaald.
Wij zijn niet gek hoor??
Weet je waar ik een echte hekel aan heb?
Aan slappe pollekes! Een slap, zweterig, handje dat je begroet.
Dat staat met stip genoteerd in mijn top 5 van ergerlijkste dingen!
Als ik dat krijg, ben ik alweer half weg of is mijn zin in communicatie sneller verdwenen dan een hinde die per ongeluk in een leeuwenparade terechtkomt.
Maar vanmorgen...vanmorgen kreeg ik ze niet!
Nee, ik kreeg het tegenovergestelde.
2 stevige, welgemeende handdrukken!
Weet je van wie??????
Van mijn nieuwe werkgever! (Yup, I got the job! )
Ik ga er volledig voor gaan! Ik zie het helemaal zitten.
Spannend, dat wel, nieuwe collega's, nieuwe jobinhoud, nieuwe omgeving!
Maar k ben er helemaal klaar voor!
't Was de handdruk die 't hem deed...
Kleine vent moet naar een nieuwe onthaalmoeder. Damned!!
Nie goe!! En dat zal hij laten merken ook.
Gegarandeerd!
Maar ze zijn gewaarschuwd.
De dienst en de onthaalmoeder (al kan die er niet aan doen natuurlijk)
De huidige is een schat, een droom van een vrouw!
Maar ze zit over haar uren, haar dagen en haar kinderen zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen en dus moet kleine vent verhuizen.
Hij die zich al zoveel keer heeft moeten aanpassen en zo bang is van nieuwe mensen (want stuurt niet iedereen hem weg!!)
Maanden heeft het geduurd voor hij zich een beetje thuis voelde bij de vorige.
Heel de dag zat hij in een hoekje te brullen en met zachte hand en veel geduld heeft ze hem een 'thuis'-gevoel kunnen geven.
En nu moet ie er vandoor.
Met tranen in haar ogen kwam ze het vertellen. Ze heeft het niet in de hand.
De dienst is baas.
Gelukkig moet ie maar 1 dagje per week .
Maar dat is ook het nadeel eraan omdat ie zo niet kan wennen natuurlijk.
Al had ik een heel goed gevoel bij de nieuwe kennismaking, het zal wel weer even duren voor ie zich daar op zijn plaats voelt!
Enkele maanden geleden wist ik het zeker.
Ik ging een nieuwe uitdaging zoeken en van werk veranderen.
De huidige job is er eentje zonder al te veel uitdaging geworden en ik heb toch zeker niet voor niets gestudeerd!
Vlijtig begon ik sollicitatiebrieven te sturen en al snel mocht ik op enkele gesprekken.
Heel goede gesprekken..., ook mindere natuurlijk, plaatsen waar k voor geen geld ter wereld wil werken, aangename mensen en mensen waar k al na een dag ruzie mee zou krijgen.
Pfff, moeilijk om werk te zoeken als je eigenlijk feitelijk ( k moet het toegeven) een goede job hebt.
Ik voel me niet verplicht genoeg om mijn uiterste best te doen tijdens een sollicitatiegesprek want k heb al een job.
Dus ik ben wie ik ben en dat laat ik horen ook.
En dan krijg je van die domme vragen als je vb. bij het Rode Kruis gaat solliciteren: 'Bent u idealistisch'?
'Ja, tuurlijk, ben ik dat, u niet?': antwoord ik dan.
En dan gooien ze net niet je brief onder je ogen in de mand.
Kijk, dat begrijp ik niet. Als je in de sociale sector werkt ben je op één of andere manier toch idealistisch ingesteld.
Voor het geld moet je het toch niet doen, toch?
Ik weiger mezelf te verloochenen!
Ik denk dat als ze me nemen zoals ik ben, ze onmiddellijk weten hoe ik over mens en maatschappij denk.
Zo komt er niemand voor verrassingen te staan na een tijdje.
Ik heb het geprobeerd hoor! Meegaan met the flow, ja knikken waar ze het verwachten en andersom.
But hey... wie hou je dan voor de gek.
En door de mand vallen doe ik toch! Daarvoor ligt mn hart iets teveel op mijn tong.
Enkele maanden geleden was ik ergens op gesprek geweest en het klikte onmiddellijk.
De jobinhoud is volledig waar ik naar zoek en er zijn best wat voordelen.
Veel vakantie, (heb ik nu ook), flexibiliteit (heb ik nu ook), dichtbij huis.
EN ze konden lachen met mijn grapjes... (hehe).
Door omstandigheden had ik toen de job niet maar de volgende zou wel voor mij zijn, beloofden ze.
En waarempel, ze houden woord.
Gisteren telefoon. Of ik nog geïnteresseerd was?
Morgen mag ik gaan! Woehoe!!
En nu???
Zit ik met twijfels, heb al sinds dat telefoontje maagkrampen en lag een halve nacht wakker.
Mijn werk geeft me geen uitdaging meer, maar k heb wel superlieve collega's,waanzinnig toffe kinderen/jongeren die k begeleid!
Een sfeer die je maar zelden tegenkomt en een flexibiliteit waar je u tegen mag zeggen.
Ga k dat allemaal opgeven voor wat (ok, veel) uitdaging??
Pfff, keuzes??
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
