Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
12-10-2008
Dag oma
Dag lieve oma,
Daar lag je dan op je bedje. Je witte manen rond je hoofd. Bloemen aan je voeten.
Stilletjes, geen beweging meer in te krijgen.
Je was moe en het ging moeilijk de laatste jaren. Toch is het onverwacht.
Een laatste val waarna je ermee ophield.
Je had nog zoveel willen weten.
Elke keer, en misschien te weinig, als we langskwamen vroeg je of we gegroeid waren.
En misschien waren we dat ook in je ogen.
Want jij werd elke keer een beetje kleiner.
Je wist ook niet altijd meer wanneer je vrienden van vroeger langskwamen.
Soms vertelde je over iemand die je wel gezien had, iemand die er niet meer was.
En misschien had je die ook gezien, kwam ze je vragen om mee te gaan.
Je liet hier en daar steekjes vallen maar je kende ons nog allemaal.
Je kinderen, je kleinkinderen en je achterkleinkinderen.
Ook je pleegachterkleinkinderen waren welkom. Al begreep je daar soms geen jota meer van.
Misschien wist je helemaal niet meer dat jij zelf ook ooit pleegmama was.
En dat dank zij jou drie kinderen een moeder kregen.
En veel kleinkinderen en pleegkindjes een ?moeke?.
Je kon altijd maar vertellen, soms tot vervelens toe, over je werk in de couveuse.
Hoeveel nachten je daar gedraaid hebt en hoeveel kindjes je hebt verzorgd.
Je hield van mooie kleren en ook aan je haartjes mocht niet geraakt worden.
Wat was je boos toen ik als tiener door je net gepermanenteerde krullenbol ging.
Ja, we hebben je soms geplaagd, vooral als je de 6e pannenkoek achter je kiezen sloeg en bleef beweren dat het de eerste was. Je wist het echt niet meer hé.
Lieve bomma, eet nu maar zoveel pannenkoeken als je wilt. We zullen er niet meer om lachen, enkel bedroefd zijn omdat het niet meer aan onze tafel gebeurd.
Dikke kussen
Zondagavond (na een bezoekje) vond ik tussen de spullen van kleine vent een briefje van zijn mama.
Aan mij gericht.
Een bedankje, lieve woorden over hoe kleine vent verandert is van een ziek, huilerig babytje naar een grappige spontane peuter!
Hoe zij niet in het woord 'bedankt' kan leggen hoe dankbaar ze wel is dat we voor hem zorgen.
Ze zei verder nog dat ze het niet beter had kunnen treffen met een ander pleeggezin en nog een paar lieve dingen.
Ik was heel gepakt en ontroerd en ook heel blij. Een bevestiging dat we goed bezig zijn.
En dat doet goed. Echt waar.
Ik heb het mooi weer opgeplooid en in zijn kaftje gestoken.
Als herinnering voor later...
Zaterdagavond, geprangd tussen mijn liefste en een dikke vriend...
Sportpaleis, Antwerpen...
"Coldplay"
Oh, my God, wat waren ze goed... Goed? Nee, geweldig, fabuleus, bijna onovertrefbaar zàlig...
Terwijl ik daar zat te zweven kreeg ik naughty thoughts!!!
Hoe zou het zijn als ik een 18-jarige groupie was van deze superband!
Een gespierde drummer, een knappe bassist... ze zouden allemaal op mijn lijstje staan...met de zanger als toetje...
Misschien moet ik een nieuwe 'bucketlijst' aanmaken.
Things 2 do before I die... hehe...
Ff vermelden dat ik braaf met echtgenoot naar huis ben gekeerd en s morgens als een brave huisvrouw koffie heb gezet!!!
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
