Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
08-04-2008
Nieuw!
Kleine vent moet naar een nieuwe onthaalmoeder. Damned!!
Nie goe!! En dat zal hij laten merken ook.
Gegarandeerd!
Maar ze zijn gewaarschuwd.
De dienst en de onthaalmoeder (al kan die er niet aan doen natuurlijk)
De huidige is een schat, een droom van een vrouw!
Maar ze zit over haar uren, haar dagen en haar kinderen zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen en dus moet kleine vent verhuizen.
Hij die zich al zoveel keer heeft moeten aanpassen en zo bang is van nieuwe mensen (want stuurt niet iedereen hem weg!!)
Maanden heeft het geduurd voor hij zich een beetje thuis voelde bij de vorige.
Heel de dag zat hij in een hoekje te brullen en met zachte hand en veel geduld heeft ze hem een 'thuis'-gevoel kunnen geven.
En nu moet ie er vandoor.
Met tranen in haar ogen kwam ze het vertellen. Ze heeft het niet in de hand.
De dienst is baas.
Gelukkig moet ie maar 1 dagje per week .
Maar dat is ook het nadeel eraan omdat ie zo niet kan wennen natuurlijk.
Al had ik een heel goed gevoel bij de nieuwe kennismaking, het zal wel weer even duren voor ie zich daar op zijn plaats voelt!
Enkele maanden geleden wist ik het zeker.
Ik ging een nieuwe uitdaging zoeken en van werk veranderen.
De huidige job is er eentje zonder al te veel uitdaging geworden en ik heb toch zeker niet voor niets gestudeerd!
Vlijtig begon ik sollicitatiebrieven te sturen en al snel mocht ik op enkele gesprekken.
Heel goede gesprekken..., ook mindere natuurlijk, plaatsen waar k voor geen geld ter wereld wil werken, aangename mensen en mensen waar k al na een dag ruzie mee zou krijgen.
Pfff, moeilijk om werk te zoeken als je eigenlijk feitelijk ( k moet het toegeven) een goede job hebt.
Ik voel me niet verplicht genoeg om mijn uiterste best te doen tijdens een sollicitatiegesprek want k heb al een job.
Dus ik ben wie ik ben en dat laat ik horen ook.
En dan krijg je van die domme vragen als je vb. bij het Rode Kruis gaat solliciteren: 'Bent u idealistisch'?
'Ja, tuurlijk, ben ik dat, u niet?': antwoord ik dan.
En dan gooien ze net niet je brief onder je ogen in de mand.
Kijk, dat begrijp ik niet. Als je in de sociale sector werkt ben je op één of andere manier toch idealistisch ingesteld.
Voor het geld moet je het toch niet doen, toch?
Ik weiger mezelf te verloochenen!
Ik denk dat als ze me nemen zoals ik ben, ze onmiddellijk weten hoe ik over mens en maatschappij denk.
Zo komt er niemand voor verrassingen te staan na een tijdje.
Ik heb het geprobeerd hoor! Meegaan met the flow, ja knikken waar ze het verwachten en andersom.
But hey... wie hou je dan voor de gek.
En door de mand vallen doe ik toch! Daarvoor ligt mn hart iets teveel op mijn tong.
Enkele maanden geleden was ik ergens op gesprek geweest en het klikte onmiddellijk.
De jobinhoud is volledig waar ik naar zoek en er zijn best wat voordelen.
Veel vakantie, (heb ik nu ook), flexibiliteit (heb ik nu ook), dichtbij huis.
EN ze konden lachen met mijn grapjes... (hehe).
Door omstandigheden had ik toen de job niet maar de volgende zou wel voor mij zijn, beloofden ze.
En waarempel, ze houden woord.
Gisteren telefoon. Of ik nog geïnteresseerd was?
Morgen mag ik gaan! Woehoe!!
En nu???
Zit ik met twijfels, heb al sinds dat telefoontje maagkrampen en lag een halve nacht wakker.
Mijn werk geeft me geen uitdaging meer, maar k heb wel superlieve collega's,waanzinnig toffe kinderen/jongeren die k begeleid!
Een sfeer die je maar zelden tegenkomt en een flexibiliteit waar je u tegen mag zeggen.
Ga k dat allemaal opgeven voor wat (ok, veel) uitdaging??
Pfff, keuzes??
Vrijdagavond!! Nog even genieten van het mooie weer.
Nu ja, echt mooi is het niet maar de kiddies kunnen toch buiten spelen.
Nu ja, spelen!! Springen is de boodschap.
De paashaas heeft een trampoline gebracht! Kleine zus verwonderde zichzelf over de kracht van de paashaas.
En over t feit dat ik dus waarschijnlijk weer de achterdeur heb laten open staan. (Hoe is dat beest anders binnengeraakt???)
Zijn de honden niet langs daar gaan lopen een paar weken geleden.
Foei, foei, foei, de deur moet in 't slot!
Ja, chef!
En nu springen ze zich door het leven! En kleine vent zwabbert ertussen. Is met geen stokken van de trampoline te krijgen dus laten ze hem gewoon liggen. En springen er gezwind over en rond.
Gelukkig, tot hiertoe, nog geen geplette kleine venten, woehoe!
Seffens zijn ze terug. Vanmiddag ga ik ze halen!!
Al maanden is het geleden dat ik nog eens kon uitslapen.
Maar jammer genoeg is het niet gelukt om het deze keer ook effectief te doen.
! Dan weer lag ik te piekeren, dan sprong de hond op mijn kussen of was ik gewoon klaarwakker.
Vannacht begint het feest weer.
Kleine vent is even uit zijn structuur,(lees: naar mama), geweest! En gegarandeerd party vannacht!
Grote broer en kleine zus hebben (hoogstwaarschijnlijk) voorbije nachten weer overal geslapen behalve thuis dus die zullen ook weer bijgedrild mogen worden.
't Is toch altijd weer even wennen als ze een paar daagjes 'thuis' zijn geweest!
Andere (of geen) regels en dan de knop maar weer switchen in die kleine hoofdjes van ze.
Vanmiddag eerst nog naar de consulente van de jeugdrechtbank. (zie artikel mappy)! Hopelijk vindt ze de weg naar haar eigen bureau.
Met al die omleidingen in Antwerpen weet je maar nooit....
Wordt nooit verliefd op de broer van je beste vriendin! Plots word je 'gepromoveerd' tot familie.
En in mijn geval is het meer een degradatie.
Daar waar je vriendschap altijd gewaardeerd werd om je eerlijkheid en gekke toeren, je avontuurlijkheid en je wilde ideeën ben je plots een outlaw.
Je mag niet meer te laat op een bijeenkomst verschijnen en geen maffe dingen meer vertellen.
Je mag niet meer op je hoofd staan met de kinderen op een verjaardagsfeestje of je ladderzat drinken met nieuwjaar.
Je mag niet met een migraine-aanval stil zitten en pijn hebben maar je moet eeuwig beleefd zitten glimlachen op je aangewezen stoel.
Je mag niet stiekem trouwen op een heuvel in Griekenland want dan ben je de schande van de familie (broer incluis dus).
En je bizarre humor... (ok, ik geef toe), wordt helemaal niet meer geapprecieeerd.
Nee, hij (de humor) wordt vanaf dan helemaal fout geïnterpreteerd, elke zin ontleed en alles wat maar een beetje op cynisme lijkt krijg je dubbelvoudig terug.
Oh, en dan vergeet ik nog te vertellen.
Halen we nog drie kinderen in huis om voor te zorgen. Waar halen we het toch!
Alsof je niet maf,eerlijk, gek,avontuurlijk en wild kan zijn, een goede (werkende) huismoeder (met af en toe migraine), vriendin en echtgenote.
En een beetje het leed in de wereld wil verhelpen op je eigen manier!
...
Moesten we nu in één of andere uithoek van Timboektoe wonen, ok?
Maar we wonen op een boogscheut van één van de meeste bereden wegen van Vlaanderen alsook één van de meest bevaren kanalen.
Alternatieven zat dus als je t mij vraagt!
Maar nee hoor, ze vond de weg niet.
De consulente van de jeugdrechtbank.
En dus rijdt ze maar weer weg. Had enkel een print-out van mappy bij en geen enkel telefoonnummer dus kon ze niet verwittigen.
Ok, er zijn werken aan het begin van de straat en er staat een bordje met wegomlegging maar moet je dan echt weer via Antwerpen rijden??
Gisterenmiddag had ik dus een afspraak met de consulente van de jeugdrechtbank.
Die kwam eens kijken, eens praten met mij en met de kindjes en ook mama was van de partij.
Leuk hoor, mama komt heel de weg naar hier, ja hoor, die had het gevonden.
Heel onwennig, in het huis waar je kindjes tijdelijk wonen. Samen tasje thee drinken en maar wachten en maar wachten.
Niks dus, volgende week opnieuw. Op de consulente haar bureau!
Waarom makkelijk als t moeilijk ook soms gaat!
"Volgens Freud's ontwikkelingspsychologie is voor jongens het Oedipuscomplex (De naam verwijst naar de Griekse legende over Oedipus, die door het noodlot zijn vader doodde en met zijn moeder trouwde.)de weg naar de ontwikkeling van het Superego.De jongen wil een exclusieve relatie met moeder."
Het Superego ontstaat door een identificatieproces met de sanctionerende (= belonende en straffende) ouders.
Bron: Parate kennis en Wikepedia
--------------------------------------------------------
Mooie en moeilijke woorden, maar bij ons is het bingo!
Op dit moment is kleine vent een hele leger Oedipussen bij elkaar. Hij slaat alles wat ook maar in mn buurt komt van me af.
Inclusief honden en rondzwermende insecten.
Soms leuk (hé, mijn ego wil ook wat), soms héél vervelend.
Bij elke knuffel van kleine zus of grote broer slaat hij heroische krijgerkreten en begint ze van me af te pellen.
Begin dan maar uit te leggen aan een 4 of zelfs 11-jarige wat Freud allemaal te zeggen had.
Niet dus...
Gewoon laten doen dan...of kleine vent zelf een meter opzij plaatsen.
De groepsknuffel was een leuke poging tot verzoening maar bracht weinig zoden aan de aarde!
Zo lief als kleine vent kan zijn zo duivels kan hij kijken als iemand ook maar 1 blik op me legt.
Al krijg ook ik het kwade oog op me gericht als kleine vent het woordje 'nee' hoort!
Bij elke nee, opgestoken vinger of strenge blik gooit hij zichzelf als een palestijnse weduwe op de keukenvloer of begint een dans uit te voeren die in de Sahara nog succes zou kunnen hebben!!
Ook in het regenwoud zou hij concurrentie kunnen betekenen voor een bekende inheemse stam met zijn immense pruillip.
Maar om eerlijk, te zijn... 't Heeft weinig effect op ons.
1 zeemzoete blik van die grote kijkers van hem en heel zijn harem gaat plat. (inclusief honden en rondzwermende insecten)
Lotte, de allerliefste grote zus ter wereld. Na jaren enig kind te zijn stelt ze zonder (al te veel) morren haar hart open en deelt haar ouders en hun aandacht met drie pleegbroertjes en zusje. Ze heeft ons diepste respect en we zien haar ongelooflijk graag.
Laat ik ons eerst maar even voorstellen. Wij zijn een gezin uit de rupelstreek en we zijn 4 kinderen en drie honden groot. Een hele bende dus!
Toen ik in 2006 eraan dacht om pleegouder te worden had ik nooit gedacht dat het zo ingrijpend zou zijn. Ons huisje was dan misschien niet zo groot, ons hart was het des te meer. Mijn dochter en echtgenoot stonden hier volledig achter en samen gingen we ervoor. Na de cursus en de selectie hadden we besloten om ons op te geven als crisisopvang-gezin. De eerste crisis liet niet lang op zich wachten en twee kleine spruiten van 3 en 5 kwamen een maandje logeren. Het klikte en na deze maand bleven zij elke veertien dagen een weekendje bij ons. Omdat zij enkel in de weekends kwamen bleef er wel ruimte (letterlijk en figuurlijk) om in een crisissituatie ons huis open te stellen.
Toen kwam onze kleine vent, 6 maanden oud en al een heel moeilijk leventje achter zich. Hij was al veel ziek geweest en door omstandigheden zocht zijn mama tijdelijk een (ander) paar armen voor haar kleine man op te vangen. Na drie maanden ging hij weer terug naar mama maar al snel bleek hij nog niet klaar te zijn en hij kwam weer terug in ons huisje.
Ons huisje bleek al snel toch wat te klein en we verhuisden naar een grotere plek. De twee spruiten van 3 en 5 (ondertussen 4 en 6) verhuisden mee en blijven voorlopig ook bij ons wonen en gaan nu elke veertien dagen naar mama. We zijn nu dus geen crisisopvang-gezin meer maar een pleeggezin zoals het in de juiste termen heet.
En wat een liefde brengt dat met zich mee. Het hele huis zindert ervan.
Al is het soms ook moeilijk... Wanneer kleine vent boos is en grote broer bang... of kleine zus droevig en grote zus jaloers...
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw! Misschien heeft ie het vorig jaar al gezien maar ik denk niet dat hij er zich nog iets van herinnert.
"Wit" kent ie anders wel! Witte lakens, witte jassen,witte gangen... Hij houdt er niet zo van... Zo klein als ie was zo angstaanjagend waren de lange nachten alleen in het ziekenhuis. Klein maar dapper heeft ie ze doorstaan. Die kleine vent.
Mama kon niet bij hem blijven, had nog grote broer om voor te zorgen, dus droogde ze zijn tranen overdag en liet de witte lakens 's nachts voor hem zorgen.
Toen mama ook overdag zijn tranen niet meer kon drogen kwam kleine vent bij ons wonen.
En ook wij moesten hem een tijdje geleden aan de witte jassen geven. Heel even maar! 7 nachten... Net als 1 van de 7 wereldwonderen, de witmarmeren Taj Mahal, het was allemaal te wit...
En nu is kleine vent boos. Boos op de wereld!! Hij doet zo zijn best een kleine vent te zijn.
En toch... Die eerste, witte sneeuw deed hem schateren van plezier! Wit kan ook mooi zijn...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw!
