Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
31-08-2008
Mopje!
Er zaten eens een Iranees, een Oezbekistaanse, een Afghaan, een Somaliër, een Irakees en twee belgen samen in een busje.
Het zou het begin van een mopje kunnen zijn.
Dat is het niet, het was gewoon het begin van een heel leuke dag die ik met 'mijn mannen' heb doorgebracht.
Samen zijn we een dagje naar de kust gereden, hebben onszelf uitgewaaid, een pizzake gegeten en een ijsje gesmuld.
Als begeleidster van mensen zonder papieren was dit een aangenaam dagje ertussen uit.
Even geen slecht nieuws te melden of eindeloze vragen over Mevrouw. Turtelboom te beantwoorden.
Het regeerakkoord dat er niet komt, de regularisatieprocedure die niet duidelijk wordt afgelijnd.
Ik kan je verzekeren, het zorgt voor stress.
Maar in Oostende even niet, nee, in Oostende waren we, even, gewoon allemaal samen.
Geen vragen, geen lege antwoorden...
Het einde is in zicht... al een week zijn we terug van onze zomervakantie en nog steeds staat mijn huisje vol wasmanden, rugzakken en tenten die uitgeschuurd moeten worden.
Pfieuw, hier heb ik eigenlijk geen meer zin in maar t einde is in zicht.
De wasmanden liggen vol gestreken goed dus moeten enkel nog uitgeladen worden.
De slaapzakken hangen op de draad en vandaag schijnt het zonnetje nog lekker dus zijn straks ook de tenten aan de beurt. Woehoe...
En morgen natuurlijk weer school.
Heel veel kriebelende buiken hier.
Ze gaan allemaal naar een nieuwe school.
Grote zus gaat naar het eerste middelbaar en kleine zus en grote broer gaan naar een nieuwe school hier in de buurt.
Kunnen we lekker met het fietsje gaan en het zorgbeleid schijnt er ook toppie te zijn.
De vorige school stond bekend als heel goed maar ik heb jammer genoeg ondervonden dat voor kindjes met een beetje achterstand er geen plaats was.
Ze beweren het tegendeel maar ik (en andere ouders) denken er het onze van.
Kleine zus gaat haar jaartje overdoen.
Toen ik haar het nieuws vertelde van de nieuwe school was ze heel verdrietig.
Maar donderdag zijn we op bezoek geweest en heeft ze de nieuwe juf gezien en ook de school zelf en nu kan ze niet wachten om te gaan.
Grote broer gaat naar de derde kleuterklas maar die vindt alles ok.
Snapt volgens mij de helft van het verhaal niet.
Dat zijn (grote) zorgen voor later (vrees ik).
Eergisterenavond telefoon van mijn lieve vriendin 'M'.
'Ik stop ermee, ik word bakker': stamelt ze!
'Huh, vooral doen': zeg ik.
Hebben jullie de kranten gelezen? Het gezin in Kapellen?
Daar was lieve 'M' een paar keer langsgeweest voor thuisbegeleiding. En ze zag dat het niet goed ging.
Ze zag een verscheurd gezin en een koppel waar het heel slecht mee ging. Emotioneel en relationeel.
Na enkele verkennende gesprekken met de ouders werd maandag beslist om een intensieve thuisbegeleiding op te starten.
Dinsdagmorgen was het niet meer nodig.
Een vreselijk gevoel had ze toen ze daar buiten ging.
Maar wie luistert naar iemand zijn gevoel tegenwoordig?
Kan je in de sociale sector zeggen:'ik voel dat het niet goed gaat daar'. 'Naar mijn gevoel gaat het mislopen'
Lieve 'M' heeft al twee dagen niet geslapen omdat ze dit niet (letterlijk) heeft uitgesproken.
Ze heeft natuurlijk wel duidelijk aangegeven dat het dringend en heel nodig was.
Zij die altijd zegt wat ze voelt en denkt heeft voor 1 keer gezwegen.
Waarom? Omdat haar al vaak gezegd is van dit te doen.
Objectiever te zijn en haar eigen gevoelens voor zich te houden.
Vanmorgen las ik in een (pulp)krant dat de thuisbegeleiding gefaald heeft.
Lieve bloggers, dit is niet zo, er was hen gewoon geen tijd gegeven om hier de schouders onder te zetten.
Ik hoop dat 'M' geen bakker wordt want mensen als zij hebben we nodig in deze maatschappij.
En ik zal haar nooit meer vragen iets subtieler te zijn in het tonen en het uiten van haar gevoelens.
Want ze zit er vaak knal op. Jammer genoeg soms...
Ik had het niet gemerkt.
Had nochtans alles goed nagekeken maar hij is er toch in geslaagd in onze auto te kruipen.
Wie?? Murphy.
Nadat hij de regengoden een week lang op ons heeft afgestuurd, onze lieve windhonden in bloeddorstige konijnekillers had veranderd, de meisjes met verstopping had vervloekt heeft hij ook nog de ketting van mijn fiets doen knappen, waardoor ik twee uur bergop kon wandelen, en een kneuteboer op onze nieuwe auto doen knallen. Hierdoor hing onze bumper in 'frenne' en zijn wij vroeger dan gepland richting Provence gevlucht.
Daar zijn we hem ergens verspeeld, tussen Cahors en Apt hebben we hem ergens aan een tankstation gedumpt.
En toen was het eindelijk 'vakantie'.
Zon, een zalige camping, honden die weer in hun oorspronkelijk rol traden, zwemmen, wandelen, cultuurgerichte bezoekjes en lezen, veel lezen....
Van onze plannen om aan de echte '6 + 1' te werken is niet veel in huis gekomen wegens bitchy gedrag van mijnentwege omwille van Dhr. Murphy en zijn wetten in de eerste week en een driedubbele laag kledij wegens vriesnachten in de tweede week.
Maar ik vermoed dat Murphy nog een beetje pissig was omdat we hem in Frankrijk achtergelaten hebben.
Vanmorgen was ie er weer.
Een grote vijs heeft ie in onze achterband geknald en het zijpaneel (van ons nieuwe busje) is ook om onverklaarbare redenen losgekomen. (Misschien heeft ie daar de vijs gehaald)
Ach ja, t is weer voorbij die mooie zomer...
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
