Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
07-10-2008
Lief briefje!
Zondagavond (na een bezoekje) vond ik tussen de spullen van kleine vent een briefje van zijn mama.
Aan mij gericht.
Een bedankje, lieve woorden over hoe kleine vent verandert is van een ziek, huilerig babytje naar een grappige spontane peuter!
Hoe zij niet in het woord 'bedankt' kan leggen hoe dankbaar ze wel is dat we voor hem zorgen.
Ze zei verder nog dat ze het niet beter had kunnen treffen met een ander pleeggezin en nog een paar lieve dingen.
Ik was heel gepakt en ontroerd en ook heel blij. Een bevestiging dat we goed bezig zijn.
En dat doet goed. Echt waar.
Ik heb het mooi weer opgeplooid en in zijn kaftje gestoken.
Als herinnering voor later...
Zaterdagavond, geprangd tussen mijn liefste en een dikke vriend...
Sportpaleis, Antwerpen...
"Coldplay"
Oh, my God, wat waren ze goed... Goed? Nee, geweldig, fabuleus, bijna onovertrefbaar zàlig...
Terwijl ik daar zat te zweven kreeg ik naughty thoughts!!!
Hoe zou het zijn als ik een 18-jarige groupie was van deze superband!
Een gespierde drummer, een knappe bassist... ze zouden allemaal op mijn lijstje staan...met de zanger als toetje...
Misschien moet ik een nieuwe 'bucketlijst' aanmaken.
Things 2 do before I die... hehe...
Ff vermelden dat ik braaf met echtgenoot naar huis ben gekeerd en s morgens als een brave huisvrouw koffie heb gezet!!!
Grrrr, de wasmachine is stuk.
Absoluut niets wat ik nodig had. Vorige week woensdag viel ze in panne.
Nu ja, ze werkt nog maar het geurtje dat eruit kwam...
De hersteller kon pas dinsdag.
Geen probleem dacht ik, had de meeste was al weggewerkt dus de rest kon wel even wachten.
Ja, banan, de machine is stuk en ondertussen begeven ook de wasmanden het bijna.
Mocht wel bij mijn ma'ke gaan wassen maar dacht dat t wel in orde ging komen en ik deze week een inhaalmaneuverke ging kunnen doen.
Morgen op wasmachinejacht dus. Leuk ideetje voor een zaterdag, toch...
Vorige week heeft kleine vent sinds lange tijd zijn broertje weergezien.
Het gaat nog altijd niet goed met mama en de plaatsing van broertje liep normaal nu af.
Omdat mama nog niet klaar is moet broertje ook nog langer in zijn pleeggezin blijven.
De vraag rees of het pleeggezin dat zich enkel voor crisissen had opgegeven hiervoor openstond.
Ondertussen had ik mij al opgegeven om het knaapje op te vangen indien nodig.
Een derde gezin zou voor hem heel nefast zijn. Ons kent ie nog een beetje van vroeger, is al eens komen logeren en ook grote broer is zijn dikke vriend.
Gelukkig haakt het pleeggezin voorlopig nog niet af en blijft alles zoals vanouds.
6 maanden hadden ze elkaar niet gezien maar je had de euforie op hun gezichtjes moeten zien.
De plaats was niet zo geschikt (lees: cafetaria Psychiatrisch Hospitaal) maar daar heeft niemand zich iets van aangetrokken.
Helemaal opgewonden liepen ze naar elkaar toe en kleine vent heeft aan broertje zijn lijf geplakt. Ze hebben gelachen en gespeeld.
Nu nog zegt tegen kleine vent tegen iedereen die het horen wil dat broertje er ook was.
Binnen een weekje of twee komt ie ook een keertje logeren.
Broertje heeft het heel moeilijk om gescheiden te zijn van zijn mama en is 90% van de tijd boos en verdrietig.
Zaterdag had ie gezegd: 'ik ben heel blij nu' en toen de pleegzorgbegeleidster maandag belde bleek ie weer een heel vrolijk jongetje te zijn.
Toen we doorreden stond mama op de stoep te wuiven en te huilen. Ook bij mij kwamen er tranen om haar daar zo te zien en ondertussen kleine vent achterin te horen kraaien van plezier.
Heel emo hoor...
Heb mezelf gisteren op iets heel "evil" betrapt.
Probeer mezelf niet teveel te analyseren nu maar af en toe flitst het weer door mijn hoofd.
Mama van kleine vent heeft woensdag een zelfmoordpoging gedaan. In de kliniek(!) is zij er in geslaagd een teveel aan pillen door te slikken.
Gelukkig waren ze er snel bij en na het leegpompen van de maag bleek er lichamelijk niet te veel aan de hand te zijn.
De dokter heeft hierop wel beslist om haar over te plaatsen naar een meer geschiktere inrichting.
Een uur heb ik met mama gebeld.
Haar moed ingepraat, haar gerustgesteld, verzekerd dat kleine vent bij ons terecht kan tot ze alles weer op orde heeft.
Gemeend, God mag weten dat ik het meen.
En toch...
Nadat ik de boodschap had overbracht aan echtgenoot en we even voor suf hadden gezeten aan onze keukentafel stond ik op.
Ik deed een jivke en een moonwalk en neuriede: kleine vent blijft bij ons, kleine vent blijft bij ons...
Op een paar nachten na onthoudt kleine vent ons al 1 1/2jaar een goed nachtje slaap.
Na 18 maanden elke nacht 2 of drie keer uit mijn bed te moeten kruipen heb ik het nu echt wel gehad.
Gisteren namen we de 'wijze' beslissing van hem maar te laten huilen.
Na bij de andere kinderen gecheckt te hebben of zij wakker werden van zijn nachtlawaai leek ons dit de enige oplossing nog.
Zij sliepen vast genoeg dus we konden het riskeren.
Om 23.45u begon ie te zeuren.
Nee, geen pap, ook geen echtgenoot, mij moest ie hebben.
Heb een hele uitleg tegen hem gedaan over waarom en hoe en slapen en niet slapen en de gevolgen en hysterische mama's ....
Een uitleg die hij onmogelijk kon verstaan (laat staan begrepen) hebben vanwegens zijn gebrul.
Toen heb ik hem een zoen gegeven, t licht uitgeknipt en ben toen de kamer uitgegaan.
30 minuten heeft ie het volgehouden (en wij dus ook).
30 minuten heeft ie getierd en gegild.
Toen is ie weer is slaap gedonderd... voor een paar uur althans.
Om 4u was ie er weer.
Pap! Ok, dat kost mij 1 1/2 minuut de tijd, dat is geen half uur gegil waard.
Ondanks de goede raad van Kind en Gezin...hij is al bijna twee madam...mea culpa!
Ok, pap erin gesnokt en huppel weer mijn bed in.
1 1/2 uur later weer brandalarm, 40 minuten deze keer...
Om 6u heeft echtgenoot hem de trap afgedragen en in de zetel gezet. Maar ook dat gaat niet zonder risico.
Terwijl ze de trap afgaan gilt hij nog om mij en zwaait hij wild om zich heen waardoor ze beide bijna verongelukken...
Ik hoop dat hij snel doorheeft dat ik hem niet meer uit zijn bed ga halen (als ik doorzet natuurlijk).
Maar langs de andere kant vraag ik mij natuurlijk af waarom ie nog zo vaak wakker wordt?
Heeft ie boze dromen of gewoon een reuzehonger!
Is ie bang of wil ie gewoon veel aandacht...
Ik weet het niet...
Op dit eigenste moment ligt ie heerlijk in dromenland, moe van zijn eigen nachtgebraak...
Ze zijn zo lief meneer...
Goh, chapeau, ik zou dat nooit niet kunnen!
Hoe vaak ik die reactie al niet gekregen heb van mensen als ik over mijn kindjes vertel.
Vroeger stak ik dan een hele monoloog af, tot vervelends toe. Maar dat heb ik afgeleerd...
Veel mensen begrijpen het niet.
Je wordt pleeggezin omdat je mensen wil helpen.
Omdat je kinderen en ouders even op adem wil laten komen zodat ze later weer kunnen proberen een gezin te vormen.
Liefde is meestal het probleem niet.
Het is een verleden dat ze achtervolgt, onze maatschappij die ze uitspuwt, geen sociaal netwerk enz...
Zelden of nooit zijn ze (de ouders) van slechte wil.
Dus waar hoort een kind het meest, thuis...toch!
Ik weet ook wel dat de theorie gemakkelijker klinkt dan de praktijk maar dat is toch het doel.
Pleeggezin worden omdat je nog een kindje wilt is geen goede reden.
Omdat je graag kinderen ziet en ze graag rondom je hebt.
Dat is al een begin.
Omdat je ouders de kans wil geven om ouders te worden.
Dat is het vervolg.
En ja, dat is soms moeilijk.
Volgende week is er een samenkomst tussen het Comité Bijzondere Jeugdzorg, de pleegzorgbegeleidster en mama van kleine vent om te evalueren.
En ja, even stokte mijn adem en panikeerde ik.
Ik weet dat kleine vent ooit weggaat al weet ik ook dat het nu nog niet is.
Het is gewoon tijd voor de jaarlijkse bespreking tussen alle partijen.
Je kan nog zo mooi de theorie prediken, je gevoel zegt vaak iets anders.
We zullen hem missen als het zover komt.
Er zullen traantjes vloeien en de angst dat het weer mis zal lopen zal niet verdwijnen.
Maar kleine vent gaat wel liefde krijgen als hij ooit terug gaat.
Dat is de enige zekerheid die we dan hebben.
De school is weer enkele weken bezig en we lijken weer vast te roesten in het oude stramien.Slapen, eten, werken, was, plas?
Al kan de rangorde ietwat afwijken.
Grote broer en kleine zus gaan met plezier naar hun nieuwe school en grote zus veranderde van chaoot van de eeuw in strever van het jaar.
En kleine vent?
Verwend door zijn zussen en aanbeden door eenieder die in zijn grote kijkers kijkt is hij de prins van het huis.
Man, man, wat een knulletje!!
Over knulletjes gesproken.
Blonde knul, die deze zomer door de jeugdrechter bij ons in crisisopvang geplaatst is. Dat gaat niet goed.
Thuis buiten gehaald door de jeugdbrigade vanwege dramatische wantoestanden en zonder afscheid geplaatst.
Na twee weken in ons gezinnetje besliste de jeugdrechter dat hij samen met zijn mama opgenomen zou worden in een residentiële instelling waar ze samen begeleiding zouden krijgen.
Ze zijn nooit binnengegaan en tot op heden is alles weer als vanouds.
Mama is hervallen, blonde knul stuurt het schip en... oh ja... er slingert nu ook nog een baby rond.
Want babyzusje is intussen naar huis mogen komen!!!!!!!!!!!
Dat is het antwoord van de pleegzorgbegeleidster op mijn vraag hoe het met hem gaat.
De consulente van de jeugdrechtbank krijgt hen niet meer te pakken.
And that's it.
Ikkie nie snappie?
Helm op, fluo-vestje aan, gordels vast!
Het zit erin gebakken.
Nooit zullen ze zonder vertrekken en als ik ook maar riskeer de wagen te starten voor alle gordels zijn vastgeklikt krijg ik zelf de wind van voren.
Waarom is grote zus de enige van haar middelbare school die gisteren de schoolpoort kwam ingereden met haar helm en haar vestje!
Zelfs in de lagere school van kleine zus en grote broer heb ik amper 4 vestjes en nog minder helmpjes geteld!
Ok ok, ik weet wel dat helmen niet 100% bewezen veilig zouden zijn. En de goedkope exemplaren al helemaal niet maar toch.
Maar van de fluo-vestjes kan je makkelijk het tegendeel beweren.
Je valt op! Punt uit.
Grote zus weet goed genoeg dat een helm veilig(er) is maar wil niet uitgelachen (want dat krijg je dan).
Dus hebben we een compromis gesloten! Helm mag af, vestje blijft aan.
Ik vind het heel erg dat ouders die verkeersveilig willen zijn afgestraft worden omdat 80% van de bevolking zich hier blijkbaar niet mee bezighoudt.
Misschien gewoon verplichten zoals in Australië. Van mij mag het hoor.
Er zaten eens een Iranees, een Oezbekistaanse, een Afghaan, een Somaliër, een Irakees en twee belgen samen in een busje.
Het zou het begin van een mopje kunnen zijn.
Dat is het niet, het was gewoon het begin van een heel leuke dag die ik met 'mijn mannen' heb doorgebracht.
Samen zijn we een dagje naar de kust gereden, hebben onszelf uitgewaaid, een pizzake gegeten en een ijsje gesmuld.
Als begeleidster van mensen zonder papieren was dit een aangenaam dagje ertussen uit.
Even geen slecht nieuws te melden of eindeloze vragen over Mevrouw. Turtelboom te beantwoorden.
Het regeerakkoord dat er niet komt, de regularisatieprocedure die niet duidelijk wordt afgelijnd.
Ik kan je verzekeren, het zorgt voor stress.
Maar in Oostende even niet, nee, in Oostende waren we, even, gewoon allemaal samen.
Geen vragen, geen lege antwoorden...
Het einde is in zicht... al een week zijn we terug van onze zomervakantie en nog steeds staat mijn huisje vol wasmanden, rugzakken en tenten die uitgeschuurd moeten worden.
Pfieuw, hier heb ik eigenlijk geen meer zin in maar t einde is in zicht.
De wasmanden liggen vol gestreken goed dus moeten enkel nog uitgeladen worden.
De slaapzakken hangen op de draad en vandaag schijnt het zonnetje nog lekker dus zijn straks ook de tenten aan de beurt. Woehoe...
En morgen natuurlijk weer school.
Heel veel kriebelende buiken hier.
Ze gaan allemaal naar een nieuwe school.
Grote zus gaat naar het eerste middelbaar en kleine zus en grote broer gaan naar een nieuwe school hier in de buurt.
Kunnen we lekker met het fietsje gaan en het zorgbeleid schijnt er ook toppie te zijn.
De vorige school stond bekend als heel goed maar ik heb jammer genoeg ondervonden dat voor kindjes met een beetje achterstand er geen plaats was.
Ze beweren het tegendeel maar ik (en andere ouders) denken er het onze van.
Kleine zus gaat haar jaartje overdoen.
Toen ik haar het nieuws vertelde van de nieuwe school was ze heel verdrietig.
Maar donderdag zijn we op bezoek geweest en heeft ze de nieuwe juf gezien en ook de school zelf en nu kan ze niet wachten om te gaan.
Grote broer gaat naar de derde kleuterklas maar die vindt alles ok.
Snapt volgens mij de helft van het verhaal niet.
Dat zijn (grote) zorgen voor later (vrees ik).
Eergisterenavond telefoon van mijn lieve vriendin 'M'.
'Ik stop ermee, ik word bakker': stamelt ze!
'Huh, vooral doen': zeg ik.
Hebben jullie de kranten gelezen? Het gezin in Kapellen?
Daar was lieve 'M' een paar keer langsgeweest voor thuisbegeleiding. En ze zag dat het niet goed ging.
Ze zag een verscheurd gezin en een koppel waar het heel slecht mee ging. Emotioneel en relationeel.
Na enkele verkennende gesprekken met de ouders werd maandag beslist om een intensieve thuisbegeleiding op te starten.
Dinsdagmorgen was het niet meer nodig.
Een vreselijk gevoel had ze toen ze daar buiten ging.
Maar wie luistert naar iemand zijn gevoel tegenwoordig?
Kan je in de sociale sector zeggen:'ik voel dat het niet goed gaat daar'. 'Naar mijn gevoel gaat het mislopen'
Lieve 'M' heeft al twee dagen niet geslapen omdat ze dit niet (letterlijk) heeft uitgesproken.
Ze heeft natuurlijk wel duidelijk aangegeven dat het dringend en heel nodig was.
Zij die altijd zegt wat ze voelt en denkt heeft voor 1 keer gezwegen.
Waarom? Omdat haar al vaak gezegd is van dit te doen.
Objectiever te zijn en haar eigen gevoelens voor zich te houden.
Vanmorgen las ik in een (pulp)krant dat de thuisbegeleiding gefaald heeft.
Lieve bloggers, dit is niet zo, er was hen gewoon geen tijd gegeven om hier de schouders onder te zetten.
Ik hoop dat 'M' geen bakker wordt want mensen als zij hebben we nodig in deze maatschappij.
En ik zal haar nooit meer vragen iets subtieler te zijn in het tonen en het uiten van haar gevoelens.
Want ze zit er vaak knal op. Jammer genoeg soms...
Ik had het niet gemerkt.
Had nochtans alles goed nagekeken maar hij is er toch in geslaagd in onze auto te kruipen.
Wie?? Murphy.
Nadat hij de regengoden een week lang op ons heeft afgestuurd, onze lieve windhonden in bloeddorstige konijnekillers had veranderd, de meisjes met verstopping had vervloekt heeft hij ook nog de ketting van mijn fiets doen knappen, waardoor ik twee uur bergop kon wandelen, en een kneuteboer op onze nieuwe auto doen knallen. Hierdoor hing onze bumper in 'frenne' en zijn wij vroeger dan gepland richting Provence gevlucht.
Daar zijn we hem ergens verspeeld, tussen Cahors en Apt hebben we hem ergens aan een tankstation gedumpt.
En toen was het eindelijk 'vakantie'.
Zon, een zalige camping, honden die weer in hun oorspronkelijk rol traden, zwemmen, wandelen, cultuurgerichte bezoekjes en lezen, veel lezen....
Van onze plannen om aan de echte '6 + 1' te werken is niet veel in huis gekomen wegens bitchy gedrag van mijnentwege omwille van Dhr. Murphy en zijn wetten in de eerste week en een driedubbele laag kledij wegens vriesnachten in de tweede week.
Maar ik vermoed dat Murphy nog een beetje pissig was omdat we hem in Frankrijk achtergelaten hebben.
Vanmorgen was ie er weer.
Een grote vijs heeft ie in onze achterband geknald en het zijpaneel (van ons nieuwe busje) is ook om onverklaarbare redenen losgekomen. (Misschien heeft ie daar de vijs gehaald)
Ach ja, t is weer voorbij die mooie zomer...
Kleine vent komt terug van de bakker en gaat later met grote broer op onderzoek in een herdershuisje.
Misslizzy met haar lievelingshondje en grote (streke)-zus.
De zitting is op de jeugdrechtbank is voorbij.
Blonde knul mag weer naar huis en half augustus kan hij samen met zijn mama naar de residentiële instelling.
Kreeg net dit (fantastische) nieuws binnen van echtgenoot. Die is met blonde knul naar de zitting geweest.
Hij is ook even voor de jeugdrechter gekomen (best spannend) en heeft daar onze ervaringen met blonde knul gedeeld.
Mama staat volledig open voor deze nieuwe manier van hulpverlening die zij vanaf half augustus zal verkrijgen.
Het is ook een geweldig initiatief.
Samen met mama kan hij in de instelling verblijven en in het weekend kunnen ze dan naar huis.
Er wordt gewerkt aan de pedagogische vaardigheden en aan de hechtingsproblematiek tussen moeder en zoon.
Die is te hecht en daardoor problematisch. Hoe gek kan het zijn, hé.
We zijn echt heel blij met het nieuws en hopelijk is dit voor het hele gezin een volledig nieuwe start.
En nu is het even aan ons. Vakantie....
Gisterenmiddag was er een overleg met alle betrokken instanties in verband met blonde knul.
De pleegzorgdienst, de thuisbegeleiding, het comité bijzondere jeugdzorg en het pleeggezin (moi).
De kans dat blonde knul naar huis mag vrijdag is 98%.
En dat heeft maar 1 reden.
Er is gewoon geen andere plaats.
De plaats waar 1st over gesproken was is nu pas vrij eind van de maand en dus kunnen ze met blonde knul nergens naartoe.
Ons systeem faalt hier onwaarschijnlijk (again).
Er zijn oplossingen ja, een nachtje in Limburg, 1 in Brussel, 2 in Gent en dit tot het einde van de maand.
Dus is tot dan naar huis stabieler dan het heen en weer verhuizen.
De kans bestaat dus dat blonde knul op het einde van de maand opnieuw van zijn mama wordt weggehaald maar dan voor onbepaalde tijd.
De pleegzorgbegeleidster stelde evenwel nog een alternatief voor waar ik mij in elk geval kan in vinden (maar wie ben ik hé).
In Antwerpen is er een residentiële opvang voor moeder én kind.
Dat zou natuurlijk ideaal zijn.
Daar zouden ze dan van maandag tot vrijdag kunnen blijven, blonde knul kan gewoon naar school blijven gaan en in het weekend mogen ze naar huis.
Er zou psychische begeleiding zijn en andere nodige hulpverlening kan ook blijven doorlopen.
Nu maar hopen dat de jeugdrechter hier voor openstaat en dat er plaats is natuurlijk.
Gisteren heb ik nog meer gehoord over de problematiek in het gezin en er is echt wel dringend (meer) hulp nodig.
De hulpverlening loopt daar blijkbaar ook al 10 jaar en is dus geen echte crisissituatie van de laatste maanden.
Het gaat van heroïneverslavingen over zelfmoordpogingen, zwaar auto-accident, oudste kind in pleegplaatsing, partnermishandeling, constant vluchtgedrag en nog veel meer...
Dit kan inderdaad niet opgelost raken met een plaatsing van 14 dagen.
Dit heeft een onwaarschijnlijk zware en intensieve begeleiding nodig.
Of dit na 10 jaar nu alsnog nog gaat lukken is maar de vraag...
Er loopt op onze wereldbol toch echt wel een zootje ongeregeld rond.
Neem nu de verpleging van het ziekenhuis waar blonde knul zijn premature (dan intussen wel 2.580 kg weegt) zusje ligt.
Die ladies in white hadden er niet beter op gevonden om mama van blonde knul te vertellen hoe fantastisch ik wel ben.
Nu kan ik het meestal wel pruimen als ze mijn ego strelen maar nu wil ik hen echt wel een lesje sociale vaardigheid gaan aanleren.
Mama van blonde knul was op bezoek bij haar dochtertje toen de dames in kwestie zeiden hoe veel geluk blonde knul had van bij zo'n toffe madam terecht komen. Zo lief en zo mooi(!!!!!!!)... en hij hing al helemaal aan mij....!!!
Over subjectieve observatie gesproken.
Ik ben daar amper 20 minuten binnen geweest, heb met bijna niemand gesproken (alleen gevraagd of blonde knul even bij zijn zusje mocht), zie er alleen goed uit met het juiste tegenlicht en heb alleen mijn arm even om hen gelegd toen hij buiten de verwarmde kamer kwam.
Mama van blonde knul is helemaal in paniek geraakt na deze boodschap en is beginnen rondbellen naar de begeleiders en instanties.
Helemaal angstig en met het idee dat blonde knul helemaal niet meer naar huis zou willen komen nu.
De begeleiding heeft op haar ingesproken en de zwaarte van de woorden lijkt nu wat weg te ebben. Gelukkig want dit is voor een moederhart heel pijnlijk.
Sommige mensen zouden beter nadenken voor ze hun mond opendoen.
Soms lijkt het alsof ik mijn eigen versie van de 'truman-show' beleef.
Zaterdagmiddag waren we ons nieuwe busje gaan halen. De afstandsbediening deed het niet dus besloot ik vanmorgen terug langs de garage te rijden.
Van vrienden konden we een dakkoffer lenen om mee op vakantie te nemen dus had ik ook ff gebeld of we gelijk nog rails op ons busje konden laten monteren.
Ok, geen probleem, we doen dat wel even snel! Kom maar af.
Ik met mijn 5 ukjes op weg naar de dealer annex garage.
Onderweg even duidelijk gemaakt dat ze wel naar de auto's mochten kijken maar dat ze rustig moesten zijn en er niet mochten aankomen.
De mechanieker die naar de centrale vergrendeling kwam kijken duwde op het knopje en...hop, de deuren gingen open.
Hop, de deuren gingen dicht, open, dicht, open,dicht, open, dicht...
Ik zweer het je!
Kleine zus zei: kijk, vrouwen kunnen dat niet en mannen wel. En maar gniffelen.
Tssssssssssssssssss.
De dakrails zet ik er wel ff op, madammeke. Even de wagen naar achter rijden.
De mechanieker start de wagen en valt een keer of drie stil over een afstand van 20 meter.
Nu was het mijn beurt om te gniffelen, hihi.
Wij braaf wachten, op de parking wat zitten kletsen, een woordspelletje!
Een uur later nog niets.
We zitten op een drukke baan en buiten wat grote baanwinkels is er niets dus iets leuks doen intussen is geen optie.
De verveling begint toe te slaan en ik ga toch een kleine wandeling over de parkings maken.
Als ik terug kom blijkt de garage dicht te zijn.
Middagpauze...krijg nu de kl...!
Even later gaat de deur open en zegt 1 van de bazen (denk ik) dat ze nog even naar het startprobleem gingen kijken.
Huh, dat was er toch niet! Jawel, want als onze mechanieker ermee stilvalt is dat niet normaal.
Ok, doe dan maar.
Na nog een half uur had ik het echt wel gehad en heb ik de kinderen in de showroom losgelaten en mij met een boekje in een zetel gepland.
Nog geen 10 minuten later was alles gepiept, hehe...
Zegt die baas zo tegen mij: 'madammeke, er is geen startprobleem. Ge zult die nieuwe wagen nog gewoon moeten worden"
Echt waar...
Ons taxibedrijf draaide dit weekend weer op volle toeren.
Blonde knul mocht zijn mama een uurtje zien in de bezoekruimte van de pleegzorgdienst, kleine broer en grote zus gingen een nachtje naar huis, kleine vent ging op bezoek bij zijn mama in de kliniek en blonde knul wou ook nog graag zijn premature zus in de kliniek bezoeken.
(en ondertussen mochten we ook nog onze nieuwe auto (lees:busje) gaan ophalen), woehoe, eindelijk plaats...
Ff uitzoeken hoe we dit het meest efficiënt konden aanpakken en hup.
Blonde knul naar de dienst gebracht en ondertussen met de anderen naar de supermarkt.
Toen ik blonde knul weer wou ophalen vroeg de begeleidster of ik even met zijn mama wou praten.
Ja, tuurlijk! Maar vanbinnen voel ik me dan wel redelijk ongemakkelijk. Niet omdat ik hier tegen op zie maar omdat ik weet dat zijn mama in kwestie staat te sterven.
Zij voelt zich tenslotte de mislukkeling die mij een hand komt geven en me bedankt omdat ik haar zoon opvang.
Meer dan een stevige handdruk en mijn oprechtste glimlach komt er op zo'n moment niet uit.
Heb haar wel even meegegeven wat een prachtzoon ze heeft en hoe lief ik hem wel vind.
Haar ogen lichtten zichtbaar op en ze gaf me natuurlijk gelijk.(of course)
Samen zijn we dan met de hele bende (in ons busje) grote broer en kleine zus gaan afzetten en heeft echtgenoot mij, grote zus en kleine vent in de ene kliniek afgezet om dan samen met blonde knul zijn zusje gaan bezoeken in de andere kliniek.
Wat een bedoening!!
Goed dat ik er zelf bij was of ik kon niet meer volgen, hehe.
Gisteren kleine en grote zus opgepikt van kamp.
Heb ze met twee in de tuin geplant en net niet gedesinfecteerd.
Wat was het weer een reuzekamp!
Grote zus haar 'froefroe' is herleid tot een kort streepje op haar voorhoofd!
'Vuile dag' was net iets te vuil blijkbaar.
Knippen was de enige oplossing!
Even getwijfeld of ik de hele valiesinhoud in de allesbrander zou gooien maar heb me dan toch maar een rondje wasmachien draaien gewaagd.
5 wasbeurten later ziet alles er redelijk fris uit! Nu ja, op een vlek meer of minder zal het ook niet meer aankomen.
Blonde knul was onder de indruk van grote zus (wie niet, ze is ook goddelijk ;-) en de kinderlijke one-liners vlogen al snel over en weer.
Nu moet je weten dat grote zus na elk chirokamp nog enkele dagen op fullspeed staat.
Gisterenavond was ze nog duchtig alle liedjes en rijmpjes aan het kwelen die ze de voorbije 10 dagen had geleerd.
Met een afgestreken gezicht vroeg blonde knul of hij een appel mocht?
- 'Ja, waarom?'
- 'Om in haar mond te steken gelijk bij de varkens'
Oké, 1-0 voor blonde knul.
Zoals eerder opgemerkt kijkt blonde knul zijn ene oogje iets meer richting zon dan het andere.
Vanmorgen aan de ontbijttafel zat kleine zus over blonde knul. Ik was ondertussen een lekker potje thee aan het zetten toen ik de volgende conversatie aanhoorde.
- 'Ség, naar waar kijk jij nu?' 'Naar mij of naar die vlieg?'
- 'Euh, naar u?'
- 'Maar uw oog kijkt naar mij en t ander naar die vlieg'
- ...
Ik moest een glimlach (ok, maybe not done) onderdrukken maar ben toch maar snel tussenbeide gekomen.
Heb een snelle, waarschijnlijk niet-deskundige uitleg gegeven over luie ogen en ben toen snel overgeschakeld over het niet luidop uitspreken van zulke zaken.
Het leven hoeft niet altijd moeilijk te zijn!
Een appel en een vlieg zijn soms genoeg om de moed erin te houden.
Fijn weekend!
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
