Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
13-10-2008
Crazy!
They drive me crazy...mijn twee jongens...
De ene teveel, de andere te weinig!!
Kleine vent wil alles zelf doen en grote broer steekt geen vinger uit.
"...elf doen.., ikke doen " versus "huh...are you talking to me"
Soms word k er zo tureluut van. Dan is men zengehalte heel ver.
Ohoh...
Kleine vent wordt binnenkort twee jaar maar wil nu al zijn jas aandoen, zijn zak zelf dragen, alles alleen opeten, zelf de trap op, alles afstappen ,noem maar op... hij probeert het...en wil het doen. Leuk maar soms tijdrovend.
Grote broer is 5 1/2 jaar en wil/kan niks zelf doen. Ik hoop dat hier snel een 'diagnose' wordt gesteld want met: 'ach, het is zijn tempo africana, madam', kan ik toch moeilijk leven.
Maandag heb ik een gesprekje met zijn leerkracht. Ze wouden me eerst spreken voor ze het CLB inschakelen.
Eindelijk... echt! Ik kan toch niet op eigen houtje gaan uitzoeken wat er is als de school zogezegd niets opmerkt.
Hij is zo energiek, zeiden ze!
Echtgenoot en ik gingen bijna in een onomkeerbare shocktoestand.
Energiek!!!
Bij ons verzet ie geen meter, heeft twee uur nodig voor zijn bord leeg te eten, drie voor zijn sokken aan te doen en kruipt ie elke keer stiekem in de buggy als we aan t wandelen zijn (kleine vent wil er toch niet meer in)=;
Ik ben heel benieuwd naar dat gesprekje maandag!
I'll keep you posted.
Dag lieve oma,
Daar lag je dan op je bedje. Je witte manen rond je hoofd. Bloemen aan je voeten.
Stilletjes, geen beweging meer in te krijgen.
Je was moe en het ging moeilijk de laatste jaren. Toch is het onverwacht.
Een laatste val waarna je ermee ophield.
Je had nog zoveel willen weten.
Elke keer, en misschien te weinig, als we langskwamen vroeg je of we gegroeid waren.
En misschien waren we dat ook in je ogen.
Want jij werd elke keer een beetje kleiner.
Je wist ook niet altijd meer wanneer je vrienden van vroeger langskwamen.
Soms vertelde je over iemand die je wel gezien had, iemand die er niet meer was.
En misschien had je die ook gezien, kwam ze je vragen om mee te gaan.
Je liet hier en daar steekjes vallen maar je kende ons nog allemaal.
Je kinderen, je kleinkinderen en je achterkleinkinderen.
Ook je pleegachterkleinkinderen waren welkom. Al begreep je daar soms geen jota meer van.
Misschien wist je helemaal niet meer dat jij zelf ook ooit pleegmama was.
En dat dank zij jou drie kinderen een moeder kregen.
En veel kleinkinderen en pleegkindjes een ?moeke?.
Je kon altijd maar vertellen, soms tot vervelens toe, over je werk in de couveuse.
Hoeveel nachten je daar gedraaid hebt en hoeveel kindjes je hebt verzorgd.
Je hield van mooie kleren en ook aan je haartjes mocht niet geraakt worden.
Wat was je boos toen ik als tiener door je net gepermanenteerde krullenbol ging.
Ja, we hebben je soms geplaagd, vooral als je de 6e pannenkoek achter je kiezen sloeg en bleef beweren dat het de eerste was. Je wist het echt niet meer hé.
Lieve bomma, eet nu maar zoveel pannenkoeken als je wilt. We zullen er niet meer om lachen, enkel bedroefd zijn omdat het niet meer aan onze tafel gebeurd.
Dikke kussen
Zondagavond (na een bezoekje) vond ik tussen de spullen van kleine vent een briefje van zijn mama.
Aan mij gericht.
Een bedankje, lieve woorden over hoe kleine vent verandert is van een ziek, huilerig babytje naar een grappige spontane peuter!
Hoe zij niet in het woord 'bedankt' kan leggen hoe dankbaar ze wel is dat we voor hem zorgen.
Ze zei verder nog dat ze het niet beter had kunnen treffen met een ander pleeggezin en nog een paar lieve dingen.
Ik was heel gepakt en ontroerd en ook heel blij. Een bevestiging dat we goed bezig zijn.
En dat doet goed. Echt waar.
Ik heb het mooi weer opgeplooid en in zijn kaftje gestoken.
Als herinnering voor later...
Zaterdagavond, geprangd tussen mijn liefste en een dikke vriend...
Sportpaleis, Antwerpen...
"Coldplay"
Oh, my God, wat waren ze goed... Goed? Nee, geweldig, fabuleus, bijna onovertrefbaar zàlig...
Terwijl ik daar zat te zweven kreeg ik naughty thoughts!!!
Hoe zou het zijn als ik een 18-jarige groupie was van deze superband!
Een gespierde drummer, een knappe bassist... ze zouden allemaal op mijn lijstje staan...met de zanger als toetje...
Misschien moet ik een nieuwe 'bucketlijst' aanmaken.
Things 2 do before I die... hehe...
Ff vermelden dat ik braaf met echtgenoot naar huis ben gekeerd en s morgens als een brave huisvrouw koffie heb gezet!!!
Grrrr, de wasmachine is stuk.
Absoluut niets wat ik nodig had. Vorige week woensdag viel ze in panne.
Nu ja, ze werkt nog maar het geurtje dat eruit kwam...
De hersteller kon pas dinsdag.
Geen probleem dacht ik, had de meeste was al weggewerkt dus de rest kon wel even wachten.
Ja, banan, de machine is stuk en ondertussen begeven ook de wasmanden het bijna.
Mocht wel bij mijn ma'ke gaan wassen maar dacht dat t wel in orde ging komen en ik deze week een inhaalmaneuverke ging kunnen doen.
Morgen op wasmachinejacht dus. Leuk ideetje voor een zaterdag, toch...
Vorige week heeft kleine vent sinds lange tijd zijn broertje weergezien.
Het gaat nog altijd niet goed met mama en de plaatsing van broertje liep normaal nu af.
Omdat mama nog niet klaar is moet broertje ook nog langer in zijn pleeggezin blijven.
De vraag rees of het pleeggezin dat zich enkel voor crisissen had opgegeven hiervoor openstond.
Ondertussen had ik mij al opgegeven om het knaapje op te vangen indien nodig.
Een derde gezin zou voor hem heel nefast zijn. Ons kent ie nog een beetje van vroeger, is al eens komen logeren en ook grote broer is zijn dikke vriend.
Gelukkig haakt het pleeggezin voorlopig nog niet af en blijft alles zoals vanouds.
6 maanden hadden ze elkaar niet gezien maar je had de euforie op hun gezichtjes moeten zien.
De plaats was niet zo geschikt (lees: cafetaria Psychiatrisch Hospitaal) maar daar heeft niemand zich iets van aangetrokken.
Helemaal opgewonden liepen ze naar elkaar toe en kleine vent heeft aan broertje zijn lijf geplakt. Ze hebben gelachen en gespeeld.
Nu nog zegt tegen kleine vent tegen iedereen die het horen wil dat broertje er ook was.
Binnen een weekje of twee komt ie ook een keertje logeren.
Broertje heeft het heel moeilijk om gescheiden te zijn van zijn mama en is 90% van de tijd boos en verdrietig.
Zaterdag had ie gezegd: 'ik ben heel blij nu' en toen de pleegzorgbegeleidster maandag belde bleek ie weer een heel vrolijk jongetje te zijn.
Toen we doorreden stond mama op de stoep te wuiven en te huilen. Ook bij mij kwamen er tranen om haar daar zo te zien en ondertussen kleine vent achterin te horen kraaien van plezier.
Heel emo hoor...
Heb mezelf gisteren op iets heel "evil" betrapt.
Probeer mezelf niet teveel te analyseren nu maar af en toe flitst het weer door mijn hoofd.
Mama van kleine vent heeft woensdag een zelfmoordpoging gedaan. In de kliniek(!) is zij er in geslaagd een teveel aan pillen door te slikken.
Gelukkig waren ze er snel bij en na het leegpompen van de maag bleek er lichamelijk niet te veel aan de hand te zijn.
De dokter heeft hierop wel beslist om haar over te plaatsen naar een meer geschiktere inrichting.
Een uur heb ik met mama gebeld.
Haar moed ingepraat, haar gerustgesteld, verzekerd dat kleine vent bij ons terecht kan tot ze alles weer op orde heeft.
Gemeend, God mag weten dat ik het meen.
En toch...
Nadat ik de boodschap had overbracht aan echtgenoot en we even voor suf hadden gezeten aan onze keukentafel stond ik op.
Ik deed een jivke en een moonwalk en neuriede: kleine vent blijft bij ons, kleine vent blijft bij ons...
Op een paar nachten na onthoudt kleine vent ons al 1 1/2jaar een goed nachtje slaap.
Na 18 maanden elke nacht 2 of drie keer uit mijn bed te moeten kruipen heb ik het nu echt wel gehad.
Gisteren namen we de 'wijze' beslissing van hem maar te laten huilen.
Na bij de andere kinderen gecheckt te hebben of zij wakker werden van zijn nachtlawaai leek ons dit de enige oplossing nog.
Zij sliepen vast genoeg dus we konden het riskeren.
Om 23.45u begon ie te zeuren.
Nee, geen pap, ook geen echtgenoot, mij moest ie hebben.
Heb een hele uitleg tegen hem gedaan over waarom en hoe en slapen en niet slapen en de gevolgen en hysterische mama's ....
Een uitleg die hij onmogelijk kon verstaan (laat staan begrepen) hebben vanwegens zijn gebrul.
Toen heb ik hem een zoen gegeven, t licht uitgeknipt en ben toen de kamer uitgegaan.
30 minuten heeft ie het volgehouden (en wij dus ook).
30 minuten heeft ie getierd en gegild.
Toen is ie weer is slaap gedonderd... voor een paar uur althans.
Om 4u was ie er weer.
Pap! Ok, dat kost mij 1 1/2 minuut de tijd, dat is geen half uur gegil waard.
Ondanks de goede raad van Kind en Gezin...hij is al bijna twee madam...mea culpa!
Ok, pap erin gesnokt en huppel weer mijn bed in.
1 1/2 uur later weer brandalarm, 40 minuten deze keer...
Om 6u heeft echtgenoot hem de trap afgedragen en in de zetel gezet. Maar ook dat gaat niet zonder risico.
Terwijl ze de trap afgaan gilt hij nog om mij en zwaait hij wild om zich heen waardoor ze beide bijna verongelukken...
Ik hoop dat hij snel doorheeft dat ik hem niet meer uit zijn bed ga halen (als ik doorzet natuurlijk).
Maar langs de andere kant vraag ik mij natuurlijk af waarom ie nog zo vaak wakker wordt?
Heeft ie boze dromen of gewoon een reuzehonger!
Is ie bang of wil ie gewoon veel aandacht...
Ik weet het niet...
Op dit eigenste moment ligt ie heerlijk in dromenland, moe van zijn eigen nachtgebraak...
Ze zijn zo lief meneer...
Goh, chapeau, ik zou dat nooit niet kunnen!
Hoe vaak ik die reactie al niet gekregen heb van mensen als ik over mijn kindjes vertel.
Vroeger stak ik dan een hele monoloog af, tot vervelends toe. Maar dat heb ik afgeleerd...
Veel mensen begrijpen het niet.
Je wordt pleeggezin omdat je mensen wil helpen.
Omdat je kinderen en ouders even op adem wil laten komen zodat ze later weer kunnen proberen een gezin te vormen.
Liefde is meestal het probleem niet.
Het is een verleden dat ze achtervolgt, onze maatschappij die ze uitspuwt, geen sociaal netwerk enz...
Zelden of nooit zijn ze (de ouders) van slechte wil.
Dus waar hoort een kind het meest, thuis...toch!
Ik weet ook wel dat de theorie gemakkelijker klinkt dan de praktijk maar dat is toch het doel.
Pleeggezin worden omdat je nog een kindje wilt is geen goede reden.
Omdat je graag kinderen ziet en ze graag rondom je hebt.
Dat is al een begin.
Omdat je ouders de kans wil geven om ouders te worden.
Dat is het vervolg.
En ja, dat is soms moeilijk.
Volgende week is er een samenkomst tussen het Comité Bijzondere Jeugdzorg, de pleegzorgbegeleidster en mama van kleine vent om te evalueren.
En ja, even stokte mijn adem en panikeerde ik.
Ik weet dat kleine vent ooit weggaat al weet ik ook dat het nu nog niet is.
Het is gewoon tijd voor de jaarlijkse bespreking tussen alle partijen.
Je kan nog zo mooi de theorie prediken, je gevoel zegt vaak iets anders.
We zullen hem missen als het zover komt.
Er zullen traantjes vloeien en de angst dat het weer mis zal lopen zal niet verdwijnen.
Maar kleine vent gaat wel liefde krijgen als hij ooit terug gaat.
Dat is de enige zekerheid die we dan hebben.
De school is weer enkele weken bezig en we lijken weer vast te roesten in het oude stramien.Slapen, eten, werken, was, plas?
Al kan de rangorde ietwat afwijken.
Grote broer en kleine zus gaan met plezier naar hun nieuwe school en grote zus veranderde van chaoot van de eeuw in strever van het jaar.
En kleine vent?
Verwend door zijn zussen en aanbeden door eenieder die in zijn grote kijkers kijkt is hij de prins van het huis.
Man, man, wat een knulletje!!
Over knulletjes gesproken.
Blonde knul, die deze zomer door de jeugdrechter bij ons in crisisopvang geplaatst is. Dat gaat niet goed.
Thuis buiten gehaald door de jeugdbrigade vanwege dramatische wantoestanden en zonder afscheid geplaatst.
Na twee weken in ons gezinnetje besliste de jeugdrechter dat hij samen met zijn mama opgenomen zou worden in een residentiële instelling waar ze samen begeleiding zouden krijgen.
Ze zijn nooit binnengegaan en tot op heden is alles weer als vanouds.
Mama is hervallen, blonde knul stuurt het schip en... oh ja... er slingert nu ook nog een baby rond.
Want babyzusje is intussen naar huis mogen komen!!!!!!!!!!!
Dat is het antwoord van de pleegzorgbegeleidster op mijn vraag hoe het met hem gaat.
De consulente van de jeugdrechtbank krijgt hen niet meer te pakken.
And that's it.
Ikkie nie snappie?
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
