Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
24-04-2008
Aftellen!
De laatste uurtjes op mijn huidige job... beetje aftellen is dat....
Vandaag nog wat uurtjes, morgen nog een paar en maandag op bezoek als mijn schatjes op bosklassen zijn...
Daar gaan we dan een klein feestje houden en dat zal het dan zijn...
Veel mooie jaren heb ik hier graag gewerkt!
Toen ik het nieuws dinsdag meedeelde aan onze jongeren pinkte mijn collega een (dikke) traan weg.
Wat gaan we elkaar missen.
Maar hij gunt het me en weet dat ik dit echt wil doen en moet doen. Gelukkig is er naast de collegialiteit ook een vriendschap ontstaan.
Hoe sterk die is zullen we nu ondervinden.
De jongeren reageerden een beetje gelaten, verward en droevig.
De dutskes (even toch).
Langs de andere kant,..., gelukkig maar, hehe, stel je voor dat ze een rondedans op tafel deden!
Buiten het feestje maandag op de bosklassen ga k hier met stille trom vertrekken!
De meesten weten al dat ik de job verlaat maar niemand weet dat ik zo snel de deur achter me zal dichttrekken.
Een mailtje voor de dierbaarsten van mijn collega's zal moeten voldoen!
Ben niet goed in afscheid nemen, da ga k waarschijnlijk stomme dingen zeggen en doen.
Dus laten we dat maar even vermijden.
Morgen ga k mijn nieuw uurrooster in elkaar flansen met mijn nieuwe collega's.
Vervolgens een weekje vrij en dan vol goede moed in de startblokken voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Wish me luck!
Druk, druk, druk weekend gehad!!
Grote zus kreeg haar vormsel.
Ze was heel mooi en zoals ze daar stond te zingen in de kerk zou men kunnen denken dat ze een neergedaalde engel was. Al weet ik wel beter, hehe...
Kleine zus, grote broer en kleine vent waren ook op hun paasbest. Ik had hen gezegd dat ze zich maar na 17u mochten vuilmaken. (alsof ze dit hoedanook zouden begrijpen)
Zo hadden de gasten hen tenminste nog even netjes gezien.
Wonder boven wonder hebben ze dit zelfs volgehouden tot bedtijd.
Woehoe, wat een schatjes en een pluim voor mij ;-)
35 gasten, allemaal in ons kleine huisje gepropt.
Soms ben ik een echt doefke, ik kan echt niemand uitsluiten dus had k gewoon maar iedereen uitgenodigd.
Gelukkig heeft het niet te hard geregend en bleven de allerstoerste ook tussen de vlagen door onder de partytenten zitten.
Dank u, dank u lieve vrienden.
Zondagmorgen alles weer proberen op orde te zetten, geleende tafels teruggebracht, peuken en olijfpitten geraapt en diepvriezers volgepropt met overschotjes!
Ik vrees dat we de volgende weken nog heel vaak paëlla gaan eten.
Maar denk niet dat iemand dat hier erg zal vinden.
Vandaag vertrok grote zus op bosklassen.
En hier ben ik dus pedagogisch zwaar de mist in gegaan.
Al twee weken vraag ik naar een lijstje met benodigdheden die ze nodig had.
Heb ik niet, vind ik niet, weet niet waar het is, etc.
Ik boos, echtgenoot boos, grote zus schuldgevoel dat ik nog wat aangedikt heb met verwijten over slordigheid, gebrek aan verantwoordelijkheidzin, blablabla... En dat nog een keer of 10 herhaald.
Gedreigd dat ik geen enkel kaartje zal sturen (want heb t adres niet op tijd gekregen), daar waar ik er anders soms drie per dag stuur (ik echt groot doefke soms) en ga zo maar door.
Gisteren is het schaap na de chiro in de regen een kopietje gaan halen bij een vriendinnetje.
Vind ik het lijstje vanmorgen terug op mijn prik/memobord. Had ze het al weken terug gegeven en had ik het netjes weggelegd (en vergeten).
Op mijn kousevoeten ben ik haar vanmorgen gaan wakker maken en heb haar mijn diepste verontschuldigingen aangeboden en om vergiffenis gesmeekt.
Zij heeft het me vergeven, van mijn echtgenoot ben ik nog zo zeker niet...
En... het eerste kaartje is al vertrokken...
als het klasgenootje van kleine zus plots heel ziek is...?
Wat zeg je als het zusje van grote zus haar vriendin die ziekte heeft waar je alle kinderen wil voor behoeden...?
Hoe troost je de beste babysit van de wereld als haar kleinste zusje, haar oogappel, plots uit haar gezin is gerukt en ze niet op bezoek mag gaan...?
Wat zeg je tegen een prachtmoeder (en vader) van 5 die ook de kleuterjuf van je bengels is...
Iemand die altijd klaar voor je staat en voor iedereen...
...
Kleine zus heb ik een verhaaltje verteld over goede en slechte soldaatjes en prikjes en dokters en medicijntjes...en mooie droompjes sturen.
Grote zus heb ik getroost want heeft zij een tijdje terug niet de beste onthaalmoeder van de wereld verloren aan die kl...ziekte...?
Lieve babysit en haar ouders heb ik een smsje gestuurd.
Laffe ik...een smsje!!!
Wat kan ik zeggen, wat wil ik zeggen, wat mag ik zeggen...wat wil men horen, wat kan men horen...
Langsgaan durf ik niet, nog niet... of wel.. ben er daarstraks langs gereden...even vertraagd maar weer doorgegaan...
Misschien morgen, langsgaan is t minste dat ik kan doen...wat ik wil doen...wat ik moet doen...
Grote broer en kleine zus komen uit Den Afrique.
Prachtig kinderen met een tint waar ik me zelf blauw aan betaal en een kopje haar waar mijn oma tegenwoordig wil voor tekenen.
Het haar van grote broer houden we kort. Kwestie van de Michael Jacksonfans niet achter ons te krijgen.
Grote zus haar haartjes liggen altijd in verschillend coupjes. Lange vlechtjes, korte vlechtjes, met krullen onderin, met een kleurtje.
Haar mama gaat om de zoveel maanden met haar naar de afrokapper en regelt dit.
Gelukkig maar, ik zou niet weten hoe.
Het resultaat is altijd heel mooi... tot gisteren...!
Ik ben niet snel sprakeloos, maar gisteren kwam er echt niet veel klank meer uit.
Hoe kan ik het beschrijven...
Een afro-versie van een mini 'last of the mohicans'?
Vastgevlochten op haar hoofdje hangen er enkel strengen rechts half los. De rest is achterin op een heel bizarre manier omhoog gevlochten tot een soort hanekam.
Afgrijselijk gewoon!
Dat was gisteren!
Toen ik haar vanmorgen uit haar bedje haalde stonden de losse strengen half rechtop en ik kreeg ze met geen middelen weer plat.
Ohoh, moest ze zo naar school!
"Vind je het mooi":vroeg ze?
Euh...mijn echtgenoot gaf me een strenge blik van 'durf niet hé".
Ja, t is mooi, pittig,...mompel ik.
Mijn mama vond het niet mooi, antwoord ze.
Oh...
I kill her"... Studio Brussel-hitje van Soko!
Vanmorgen dacht ik het ook.
I kill her! Mijn lieve, grote, dochter!
Ze had me helemaal over de rooie gekregen...
Het trutje vertrekt straks op Vormselweekend.
Waarschijnlijk om het heilig nonnetje te gaan uithangen ofzo, grrrrrrrrrrr.
Al van woensdag had ik gevraagd haar lijstje te nemen en haar spullen bij elkaar te zoeken.
Een keer of 15 geloof ik.
Gisterenavond was er nog niets gebeurd.
Na veel vijven en zessen legt ze toch de 'nodige spullen' op de kast.
Ik moest vanmorgen vroeg weg dus ik moest het allemaal nog in de auto laden voor we naar school vertrekken!
DE HELFT zat er niet tussen, geen wasgerief, geen handdoeken, geen onderbroeken, korte rokjes en topjes alsof ze een weekendje naar Barcelona ging...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH, hier had ik echt geen tijd voor.
Grote broer mocht zijn fiets meenemen naar school dus die zat intussen de hele living rond te sjeesen (wat NIET mag), kleine vent wou ook en was dus intussen hysterisch aan t gillen en zijn palestijnse weduwendans aan het doen.
Maar ik moest mij dus bezighouden met de 11-jarige omdat ze haar toiletzak niet vond.
Ze had nog niet gekeken want hij lag gewoon op zijn plaats!
Die heeft ze dus met een HST-snelheid tegen haar appel gekregen!
De afspraak was dat oma haar ging afzetten omdat ze redelijk vroeg vertrekken en ik nog moet werken dan.
Ahwel, ik heb net een paar uur verlof gepakt.
Dat ik zie dat ze vertrekt.
Ben ik een paar dagen gerust...
En dat ik haar ga missen, dat zeg ik niet (denk ik)...
Wij hebben drie honden.
2 geadopteerde windhonden en 1 kleine witte keffer.
Eigenlijk zeggen we altijd, we hebben twee honden en de witte (wat ook zijn naam is).
De windhonden zijn fantastisch.
Zó lief met kinderen. ALLES kunnen ze er van verdragen.
Kleine vent durft al eens als hij op de zetel wilt klauteren zich vastgrijpen aan alles wat hij tegenkomt.
Soms zijn dat oren of poten. No prob. De beesten blijven geduldig liggen tot kleine vent zich heeft opgetrokken.
Ze eten samen uit 1 bak.
Ja, t is niet te verantwoorden maar kleine vent is nu éénmaal dol op hondebrokken.
Hij mag t niet maar als hij zo tussen 8 paar poten zit heb k t niet altijd direct door en heeft hij het zich soms al laten smaken.
Grote broer (amper 4) is heer en meester over de kleine windhond. Met zachte hand stuurt hij het beestje en met de grote loopt hij als een echte krijgsheer over het marktplein.
Het beest wijkt geen moment van zijn zijde.
Fantastisch gewoon.
Enkele jaren geleden heb ik de kringwinkel ontdekt!
Sindsdien is het bijna een wekelijks uitstapje geworden.
Gisteren was het speelgoedbeurs.
Voor amper 16E had ik een houten trekkarretje, een driewieler (met trappers) met aanhangwagen, een antiek houten telraam, een splinternieuwe vingerverfset en een klein driewielertje om zelf voort te duwen.
Fantastisch!
De kinderen waren in elk geval laaiend enthousiast!
Ze kennen ons daar al, hoor!
Ik heb natuurlijk altijd een heel gevarieerde bende bij.
Af en toe zetten we een vracht af en af en toe nemen we er eentje mee.
Wij doen actief mee aan de kringloopwerking.
Ook kinderkleding en huishoudspullen gaan bij ons binnen en buiten!
Voor 1 euro heb je soms prachtige spullen die amper zijn gedragen en die in een gewone winkel stukken van mensen kosten.
Ja, sinds we daar "shoppen" is ons leven heel wat aangenamer.
We kunnen veel meer geld besteden aan uitstapjes zoals zwempartijtjes, cinemaatjes en reizen.
Onlangs zei een vriendin van me dat mijn dochter een snobje aan het worden was.
Tja, mijn dochter heeft eens naar me geknipoogd.
Ze was voor een prikje netjes aangekleed waar je in de winkel minstens 200 euro voor betaald.
Wij zijn niet gek hoor??
Weet je waar ik een echte hekel aan heb?
Aan slappe pollekes! Een slap, zweterig, handje dat je begroet.
Dat staat met stip genoteerd in mijn top 5 van ergerlijkste dingen!
Als ik dat krijg, ben ik alweer half weg of is mijn zin in communicatie sneller verdwenen dan een hinde die per ongeluk in een leeuwenparade terechtkomt.
Maar vanmorgen...vanmorgen kreeg ik ze niet!
Nee, ik kreeg het tegenovergestelde.
2 stevige, welgemeende handdrukken!
Weet je van wie??????
Van mijn nieuwe werkgever! (Yup, I got the job! )
Ik ga er volledig voor gaan! Ik zie het helemaal zitten.
Spannend, dat wel, nieuwe collega's, nieuwe jobinhoud, nieuwe omgeving!
Maar k ben er helemaal klaar voor!
't Was de handdruk die 't hem deed...
Kleine vent moet naar een nieuwe onthaalmoeder. Damned!!
Nie goe!! En dat zal hij laten merken ook.
Gegarandeerd!
Maar ze zijn gewaarschuwd.
De dienst en de onthaalmoeder (al kan die er niet aan doen natuurlijk)
De huidige is een schat, een droom van een vrouw!
Maar ze zit over haar uren, haar dagen en haar kinderen zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen en dus moet kleine vent verhuizen.
Hij die zich al zoveel keer heeft moeten aanpassen en zo bang is van nieuwe mensen (want stuurt niet iedereen hem weg!!)
Maanden heeft het geduurd voor hij zich een beetje thuis voelde bij de vorige.
Heel de dag zat hij in een hoekje te brullen en met zachte hand en veel geduld heeft ze hem een 'thuis'-gevoel kunnen geven.
En nu moet ie er vandoor.
Met tranen in haar ogen kwam ze het vertellen. Ze heeft het niet in de hand.
De dienst is baas.
Gelukkig moet ie maar 1 dagje per week .
Maar dat is ook het nadeel eraan omdat ie zo niet kan wennen natuurlijk.
Al had ik een heel goed gevoel bij de nieuwe kennismaking, het zal wel weer even duren voor ie zich daar op zijn plaats voelt!
Enkele maanden geleden wist ik het zeker.
Ik ging een nieuwe uitdaging zoeken en van werk veranderen.
De huidige job is er eentje zonder al te veel uitdaging geworden en ik heb toch zeker niet voor niets gestudeerd!
Vlijtig begon ik sollicitatiebrieven te sturen en al snel mocht ik op enkele gesprekken.
Heel goede gesprekken..., ook mindere natuurlijk, plaatsen waar k voor geen geld ter wereld wil werken, aangename mensen en mensen waar k al na een dag ruzie mee zou krijgen.
Pfff, moeilijk om werk te zoeken als je eigenlijk feitelijk ( k moet het toegeven) een goede job hebt.
Ik voel me niet verplicht genoeg om mijn uiterste best te doen tijdens een sollicitatiegesprek want k heb al een job.
Dus ik ben wie ik ben en dat laat ik horen ook.
En dan krijg je van die domme vragen als je vb. bij het Rode Kruis gaat solliciteren: 'Bent u idealistisch'?
'Ja, tuurlijk, ben ik dat, u niet?': antwoord ik dan.
En dan gooien ze net niet je brief onder je ogen in de mand.
Kijk, dat begrijp ik niet. Als je in de sociale sector werkt ben je op één of andere manier toch idealistisch ingesteld.
Voor het geld moet je het toch niet doen, toch?
Ik weiger mezelf te verloochenen!
Ik denk dat als ze me nemen zoals ik ben, ze onmiddellijk weten hoe ik over mens en maatschappij denk.
Zo komt er niemand voor verrassingen te staan na een tijdje.
Ik heb het geprobeerd hoor! Meegaan met the flow, ja knikken waar ze het verwachten en andersom.
But hey... wie hou je dan voor de gek.
En door de mand vallen doe ik toch! Daarvoor ligt mn hart iets teveel op mijn tong.
Enkele maanden geleden was ik ergens op gesprek geweest en het klikte onmiddellijk.
De jobinhoud is volledig waar ik naar zoek en er zijn best wat voordelen.
Veel vakantie, (heb ik nu ook), flexibiliteit (heb ik nu ook), dichtbij huis.
EN ze konden lachen met mijn grapjes... (hehe).
Door omstandigheden had ik toen de job niet maar de volgende zou wel voor mij zijn, beloofden ze.
En waarempel, ze houden woord.
Gisteren telefoon. Of ik nog geïnteresseerd was?
Morgen mag ik gaan! Woehoe!!
En nu???
Zit ik met twijfels, heb al sinds dat telefoontje maagkrampen en lag een halve nacht wakker.
Mijn werk geeft me geen uitdaging meer, maar k heb wel superlieve collega's,waanzinnig toffe kinderen/jongeren die k begeleid!
Een sfeer die je maar zelden tegenkomt en een flexibiliteit waar je u tegen mag zeggen.
Ga k dat allemaal opgeven voor wat (ok, veel) uitdaging??
Pfff, keuzes??
Vrijdagavond!! Nog even genieten van het mooie weer.
Nu ja, echt mooi is het niet maar de kiddies kunnen toch buiten spelen.
Nu ja, spelen!! Springen is de boodschap.
De paashaas heeft een trampoline gebracht! Kleine zus verwonderde zichzelf over de kracht van de paashaas.
En over t feit dat ik dus waarschijnlijk weer de achterdeur heb laten open staan. (Hoe is dat beest anders binnengeraakt???)
Zijn de honden niet langs daar gaan lopen een paar weken geleden.
Foei, foei, foei, de deur moet in 't slot!
Ja, chef!
En nu springen ze zich door het leven! En kleine vent zwabbert ertussen. Is met geen stokken van de trampoline te krijgen dus laten ze hem gewoon liggen. En springen er gezwind over en rond.
Gelukkig, tot hiertoe, nog geen geplette kleine venten, woehoe!
Seffens zijn ze terug. Vanmiddag ga ik ze halen!!
Al maanden is het geleden dat ik nog eens kon uitslapen.
Maar jammer genoeg is het niet gelukt om het deze keer ook effectief te doen.
! Dan weer lag ik te piekeren, dan sprong de hond op mijn kussen of was ik gewoon klaarwakker.
Vannacht begint het feest weer.
Kleine vent is even uit zijn structuur,(lees: naar mama), geweest! En gegarandeerd party vannacht!
Grote broer en kleine zus hebben (hoogstwaarschijnlijk) voorbije nachten weer overal geslapen behalve thuis dus die zullen ook weer bijgedrild mogen worden.
't Is toch altijd weer even wennen als ze een paar daagjes 'thuis' zijn geweest!
Andere (of geen) regels en dan de knop maar weer switchen in die kleine hoofdjes van ze.
Vanmiddag eerst nog naar de consulente van de jeugdrechtbank. (zie artikel mappy)! Hopelijk vindt ze de weg naar haar eigen bureau.
Met al die omleidingen in Antwerpen weet je maar nooit....
Wordt nooit verliefd op de broer van je beste vriendin! Plots word je 'gepromoveerd' tot familie.
En in mijn geval is het meer een degradatie.
Daar waar je vriendschap altijd gewaardeerd werd om je eerlijkheid en gekke toeren, je avontuurlijkheid en je wilde ideeën ben je plots een outlaw.
Je mag niet meer te laat op een bijeenkomst verschijnen en geen maffe dingen meer vertellen.
Je mag niet meer op je hoofd staan met de kinderen op een verjaardagsfeestje of je ladderzat drinken met nieuwjaar.
Je mag niet met een migraine-aanval stil zitten en pijn hebben maar je moet eeuwig beleefd zitten glimlachen op je aangewezen stoel.
Je mag niet stiekem trouwen op een heuvel in Griekenland want dan ben je de schande van de familie (broer incluis dus).
En je bizarre humor... (ok, ik geef toe), wordt helemaal niet meer geapprecieeerd.
Nee, hij (de humor) wordt vanaf dan helemaal fout geïnterpreteerd, elke zin ontleed en alles wat maar een beetje op cynisme lijkt krijg je dubbelvoudig terug.
Oh, en dan vergeet ik nog te vertellen.
Halen we nog drie kinderen in huis om voor te zorgen. Waar halen we het toch!
Alsof je niet maf,eerlijk, gek,avontuurlijk en wild kan zijn, een goede (werkende) huismoeder (met af en toe migraine), vriendin en echtgenote.
En een beetje het leed in de wereld wil verhelpen op je eigen manier!
...
Moesten we nu in één of andere uithoek van Timboektoe wonen, ok?
Maar we wonen op een boogscheut van één van de meeste bereden wegen van Vlaanderen alsook één van de meest bevaren kanalen.
Alternatieven zat dus als je t mij vraagt!
Maar nee hoor, ze vond de weg niet.
De consulente van de jeugdrechtbank.
En dus rijdt ze maar weer weg. Had enkel een print-out van mappy bij en geen enkel telefoonnummer dus kon ze niet verwittigen.
Ok, er zijn werken aan het begin van de straat en er staat een bordje met wegomlegging maar moet je dan echt weer via Antwerpen rijden??
Gisterenmiddag had ik dus een afspraak met de consulente van de jeugdrechtbank.
Die kwam eens kijken, eens praten met mij en met de kindjes en ook mama was van de partij.
Leuk hoor, mama komt heel de weg naar hier, ja hoor, die had het gevonden.
Heel onwennig, in het huis waar je kindjes tijdelijk wonen. Samen tasje thee drinken en maar wachten en maar wachten.
Niks dus, volgende week opnieuw. Op de consulente haar bureau!
Waarom makkelijk als t moeilijk ook soms gaat!
"Volgens Freud's ontwikkelingspsychologie is voor jongens het Oedipuscomplex (De naam verwijst naar de Griekse legende over Oedipus, die door het noodlot zijn vader doodde en met zijn moeder trouwde.)de weg naar de ontwikkeling van het Superego.De jongen wil een exclusieve relatie met moeder."
Het Superego ontstaat door een identificatieproces met de sanctionerende (= belonende en straffende) ouders.
Bron: Parate kennis en Wikepedia
--------------------------------------------------------
Mooie en moeilijke woorden, maar bij ons is het bingo!
Op dit moment is kleine vent een hele leger Oedipussen bij elkaar. Hij slaat alles wat ook maar in mn buurt komt van me af.
Inclusief honden en rondzwermende insecten.
Soms leuk (hé, mijn ego wil ook wat), soms héél vervelend.
Bij elke knuffel van kleine zus of grote broer slaat hij heroische krijgerkreten en begint ze van me af te pellen.
Begin dan maar uit te leggen aan een 4 of zelfs 11-jarige wat Freud allemaal te zeggen had.
Niet dus...
Gewoon laten doen dan...of kleine vent zelf een meter opzij plaatsen.
De groepsknuffel was een leuke poging tot verzoening maar bracht weinig zoden aan de aarde!
Zo lief als kleine vent kan zijn zo duivels kan hij kijken als iemand ook maar 1 blik op me legt.
Al krijg ook ik het kwade oog op me gericht als kleine vent het woordje 'nee' hoort!
Bij elke nee, opgestoken vinger of strenge blik gooit hij zichzelf als een palestijnse weduwe op de keukenvloer of begint een dans uit te voeren die in de Sahara nog succes zou kunnen hebben!!
Ook in het regenwoud zou hij concurrentie kunnen betekenen voor een bekende inheemse stam met zijn immense pruillip.
Maar om eerlijk, te zijn... 't Heeft weinig effect op ons.
1 zeemzoete blik van die grote kijkers van hem en heel zijn harem gaat plat. (inclusief honden en rondzwermende insecten)
Lotte, de allerliefste grote zus ter wereld. Na jaren enig kind te zijn stelt ze zonder (al te veel) morren haar hart open en deelt haar ouders en hun aandacht met drie pleegbroertjes en zusje. Ze heeft ons diepste respect en we zien haar ongelooflijk graag.
Laat ik ons eerst maar even voorstellen. Wij zijn een gezin uit de rupelstreek en we zijn 4 kinderen en drie honden groot. Een hele bende dus!
Toen ik in 2006 eraan dacht om pleegouder te worden had ik nooit gedacht dat het zo ingrijpend zou zijn. Ons huisje was dan misschien niet zo groot, ons hart was het des te meer. Mijn dochter en echtgenoot stonden hier volledig achter en samen gingen we ervoor. Na de cursus en de selectie hadden we besloten om ons op te geven als crisisopvang-gezin. De eerste crisis liet niet lang op zich wachten en twee kleine spruiten van 3 en 5 kwamen een maandje logeren. Het klikte en na deze maand bleven zij elke veertien dagen een weekendje bij ons. Omdat zij enkel in de weekends kwamen bleef er wel ruimte (letterlijk en figuurlijk) om in een crisissituatie ons huis open te stellen.
Toen kwam onze kleine vent, 6 maanden oud en al een heel moeilijk leventje achter zich. Hij was al veel ziek geweest en door omstandigheden zocht zijn mama tijdelijk een (ander) paar armen voor haar kleine man op te vangen. Na drie maanden ging hij weer terug naar mama maar al snel bleek hij nog niet klaar te zijn en hij kwam weer terug in ons huisje.
Ons huisje bleek al snel toch wat te klein en we verhuisden naar een grotere plek. De twee spruiten van 3 en 5 (ondertussen 4 en 6) verhuisden mee en blijven voorlopig ook bij ons wonen en gaan nu elke veertien dagen naar mama. We zijn nu dus geen crisisopvang-gezin meer maar een pleeggezin zoals het in de juiste termen heet.
En wat een liefde brengt dat met zich mee. Het hele huis zindert ervan.
Al is het soms ook moeilijk... Wanneer kleine vent boos is en grote broer bang... of kleine zus droevig en grote zus jaloers...
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw! Misschien heeft ie het vorig jaar al gezien maar ik denk niet dat hij er zich nog iets van herinnert.
"Wit" kent ie anders wel! Witte lakens, witte jassen,witte gangen... Hij houdt er niet zo van... Zo klein als ie was zo angstaanjagend waren de lange nachten alleen in het ziekenhuis. Klein maar dapper heeft ie ze doorstaan. Die kleine vent.
Mama kon niet bij hem blijven, had nog grote broer om voor te zorgen, dus droogde ze zijn tranen overdag en liet de witte lakens 's nachts voor hem zorgen.
Toen mama ook overdag zijn tranen niet meer kon drogen kwam kleine vent bij ons wonen.
En ook wij moesten hem een tijdje geleden aan de witte jassen geven. Heel even maar! 7 nachten... Net als 1 van de 7 wereldwonderen, de witmarmeren Taj Mahal, het was allemaal te wit...
En nu is kleine vent boos. Boos op de wereld!! Hij doet zo zijn best een kleine vent te zijn.
En toch... Die eerste, witte sneeuw deed hem schateren van plezier! Wit kan ook mooi zijn...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw!
