Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
26-07-2008
Emo-trip
Gisterenavond, 17.30u.
Voor de deur staan twee stoere (en knappe) kerels van de jeugdbrigade.
Met tussen hen in een klein, blond knulletje!
In zijn handen een plastieken zakje met twee chocowafels en een gsm'tje in.
De kleine jongen was terecht.
Zijn linkeroogje kijkt een beetje in de richting van de zon, zijn tandjes zijn in eeuwen niet gepoetst en uit zijn schoentjes kwamen teentjes piepen.
Geen emo-moment uit een familiefilm op een winterse zaterdagmiddag maar de pure realiteit.
1 van de kerels fluisterde in de gang dat heel de middag 1 groot dramatafereel is geweest.
Kleine vent en grote broer stonden er een beetje op te kijken en trokken hem al gauw mee richting trampoline.
Tijd voor wat info dus.
Blonde knul zijn mama had zelf de jeugdrechter gecontacteerd omdat ze toch het zinloze van haar vlucht had ingezien.
Maar dat had het afscheid niet minder dramatisch gemaakt.
Toen de kerels afscheid namen beloofde hij hard zijn best te doen opdat hij snel weer naar mama kon.
1 van de mannen nam hem bij de arm en verduidelijkte dat het absoluut niet aan hem lag.
Maar zo heeft hij het niet begrepen.
Vanmiddag beloofde hij me plots uit het niets dat hij alles voor me ging doen als hij in het zwembad mocht.
Huh... je mag zo ook in het zwembad hoor... Oh, dank u, sorry, dank u... en zo een keer of 10.
Hij blijft maar twee weekjes en dan gaat hij naar een instelling.
Twee weken omdat wij dan op reis vertrekken en er dan een plaats vrij is in een 'tehuis'.
Maar dat weet hij nog niet.
Hij denkt dat hij naar huis mag dan.
Ik zeg het hem niet, het is niet mijn taak en hij mag ons dit ook niet verwijten.
Dat is een beslissing van de jeugdrechter.
Dat gaat voor hem het beste zijn, de keuze van een 'tehuis' in het midden gelaten, voorlopig tot zijn mama haar leven weer wat op rails heeft.
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
