Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
11-04-2008
Soko
I kill her"... Studio Brussel-hitje van Soko!
Vanmorgen dacht ik het ook.
I kill her! Mijn lieve, grote, dochter!
Ze had me helemaal over de rooie gekregen...
Het trutje vertrekt straks op Vormselweekend.
Waarschijnlijk om het heilig nonnetje te gaan uithangen ofzo, grrrrrrrrrrr.
Al van woensdag had ik gevraagd haar lijstje te nemen en haar spullen bij elkaar te zoeken.
Een keer of 15 geloof ik.
Gisterenavond was er nog niets gebeurd.
Na veel vijven en zessen legt ze toch de 'nodige spullen' op de kast.
Ik moest vanmorgen vroeg weg dus ik moest het allemaal nog in de auto laden voor we naar school vertrekken!
DE HELFT zat er niet tussen, geen wasgerief, geen handdoeken, geen onderbroeken, korte rokjes en topjes alsof ze een weekendje naar Barcelona ging...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH, hier had ik echt geen tijd voor.
Grote broer mocht zijn fiets meenemen naar school dus die zat intussen de hele living rond te sjeesen (wat NIET mag), kleine vent wou ook en was dus intussen hysterisch aan t gillen en zijn palestijnse weduwendans aan het doen.
Maar ik moest mij dus bezighouden met de 11-jarige omdat ze haar toiletzak niet vond.
Ze had nog niet gekeken want hij lag gewoon op zijn plaats!
Die heeft ze dus met een HST-snelheid tegen haar appel gekregen!
De afspraak was dat oma haar ging afzetten omdat ze redelijk vroeg vertrekken en ik nog moet werken dan.
Ahwel, ik heb net een paar uur verlof gepakt.
Dat ik zie dat ze vertrekt.
Ben ik een paar dagen gerust...
En dat ik haar ga missen, dat zeg ik niet (denk ik)...
Wij hebben drie honden.
2 geadopteerde windhonden en 1 kleine witte keffer.
Eigenlijk zeggen we altijd, we hebben twee honden en de witte (wat ook zijn naam is).
De windhonden zijn fantastisch.
Zó lief met kinderen. ALLES kunnen ze er van verdragen.
Kleine vent durft al eens als hij op de zetel wilt klauteren zich vastgrijpen aan alles wat hij tegenkomt.
Soms zijn dat oren of poten. No prob. De beesten blijven geduldig liggen tot kleine vent zich heeft opgetrokken.
Ze eten samen uit 1 bak.
Ja, t is niet te verantwoorden maar kleine vent is nu éénmaal dol op hondebrokken.
Hij mag t niet maar als hij zo tussen 8 paar poten zit heb k t niet altijd direct door en heeft hij het zich soms al laten smaken.
Grote broer (amper 4) is heer en meester over de kleine windhond. Met zachte hand stuurt hij het beestje en met de grote loopt hij als een echte krijgsheer over het marktplein.
Het beest wijkt geen moment van zijn zijde.
Fantastisch gewoon.
Enkele jaren geleden heb ik de kringwinkel ontdekt!
Sindsdien is het bijna een wekelijks uitstapje geworden.
Gisteren was het speelgoedbeurs.
Voor amper 16E had ik een houten trekkarretje, een driewieler (met trappers) met aanhangwagen, een antiek houten telraam, een splinternieuwe vingerverfset en een klein driewielertje om zelf voort te duwen.
Fantastisch!
De kinderen waren in elk geval laaiend enthousiast!
Ze kennen ons daar al, hoor!
Ik heb natuurlijk altijd een heel gevarieerde bende bij.
Af en toe zetten we een vracht af en af en toe nemen we er eentje mee.
Wij doen actief mee aan de kringloopwerking.
Ook kinderkleding en huishoudspullen gaan bij ons binnen en buiten!
Voor 1 euro heb je soms prachtige spullen die amper zijn gedragen en die in een gewone winkel stukken van mensen kosten.
Ja, sinds we daar "shoppen" is ons leven heel wat aangenamer.
We kunnen veel meer geld besteden aan uitstapjes zoals zwempartijtjes, cinemaatjes en reizen.
Onlangs zei een vriendin van me dat mijn dochter een snobje aan het worden was.
Tja, mijn dochter heeft eens naar me geknipoogd.
Ze was voor een prikje netjes aangekleed waar je in de winkel minstens 200 euro voor betaald.
Wij zijn niet gek hoor??
Weet je waar ik een echte hekel aan heb?
Aan slappe pollekes! Een slap, zweterig, handje dat je begroet.
Dat staat met stip genoteerd in mijn top 5 van ergerlijkste dingen!
Als ik dat krijg, ben ik alweer half weg of is mijn zin in communicatie sneller verdwenen dan een hinde die per ongeluk in een leeuwenparade terechtkomt.
Maar vanmorgen...vanmorgen kreeg ik ze niet!
Nee, ik kreeg het tegenovergestelde.
2 stevige, welgemeende handdrukken!
Weet je van wie??????
Van mijn nieuwe werkgever! (Yup, I got the job! )
Ik ga er volledig voor gaan! Ik zie het helemaal zitten.
Spannend, dat wel, nieuwe collega's, nieuwe jobinhoud, nieuwe omgeving!
Maar k ben er helemaal klaar voor!
't Was de handdruk die 't hem deed...
Kleine vent moet naar een nieuwe onthaalmoeder. Damned!!
Nie goe!! En dat zal hij laten merken ook.
Gegarandeerd!
Maar ze zijn gewaarschuwd.
De dienst en de onthaalmoeder (al kan die er niet aan doen natuurlijk)
De huidige is een schat, een droom van een vrouw!
Maar ze zit over haar uren, haar dagen en haar kinderen zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen en dus moet kleine vent verhuizen.
Hij die zich al zoveel keer heeft moeten aanpassen en zo bang is van nieuwe mensen (want stuurt niet iedereen hem weg!!)
Maanden heeft het geduurd voor hij zich een beetje thuis voelde bij de vorige.
Heel de dag zat hij in een hoekje te brullen en met zachte hand en veel geduld heeft ze hem een 'thuis'-gevoel kunnen geven.
En nu moet ie er vandoor.
Met tranen in haar ogen kwam ze het vertellen. Ze heeft het niet in de hand.
De dienst is baas.
Gelukkig moet ie maar 1 dagje per week .
Maar dat is ook het nadeel eraan omdat ie zo niet kan wennen natuurlijk.
Al had ik een heel goed gevoel bij de nieuwe kennismaking, het zal wel weer even duren voor ie zich daar op zijn plaats voelt!
Enkele maanden geleden wist ik het zeker.
Ik ging een nieuwe uitdaging zoeken en van werk veranderen.
De huidige job is er eentje zonder al te veel uitdaging geworden en ik heb toch zeker niet voor niets gestudeerd!
Vlijtig begon ik sollicitatiebrieven te sturen en al snel mocht ik op enkele gesprekken.
Heel goede gesprekken..., ook mindere natuurlijk, plaatsen waar k voor geen geld ter wereld wil werken, aangename mensen en mensen waar k al na een dag ruzie mee zou krijgen.
Pfff, moeilijk om werk te zoeken als je eigenlijk feitelijk ( k moet het toegeven) een goede job hebt.
Ik voel me niet verplicht genoeg om mijn uiterste best te doen tijdens een sollicitatiegesprek want k heb al een job.
Dus ik ben wie ik ben en dat laat ik horen ook.
En dan krijg je van die domme vragen als je vb. bij het Rode Kruis gaat solliciteren: 'Bent u idealistisch'?
'Ja, tuurlijk, ben ik dat, u niet?': antwoord ik dan.
En dan gooien ze net niet je brief onder je ogen in de mand.
Kijk, dat begrijp ik niet. Als je in de sociale sector werkt ben je op één of andere manier toch idealistisch ingesteld.
Voor het geld moet je het toch niet doen, toch?
Ik weiger mezelf te verloochenen!
Ik denk dat als ze me nemen zoals ik ben, ze onmiddellijk weten hoe ik over mens en maatschappij denk.
Zo komt er niemand voor verrassingen te staan na een tijdje.
Ik heb het geprobeerd hoor! Meegaan met the flow, ja knikken waar ze het verwachten en andersom.
But hey... wie hou je dan voor de gek.
En door de mand vallen doe ik toch! Daarvoor ligt mn hart iets teveel op mijn tong.
Enkele maanden geleden was ik ergens op gesprek geweest en het klikte onmiddellijk.
De jobinhoud is volledig waar ik naar zoek en er zijn best wat voordelen.
Veel vakantie, (heb ik nu ook), flexibiliteit (heb ik nu ook), dichtbij huis.
EN ze konden lachen met mijn grapjes... (hehe).
Door omstandigheden had ik toen de job niet maar de volgende zou wel voor mij zijn, beloofden ze.
En waarempel, ze houden woord.
Gisteren telefoon. Of ik nog geïnteresseerd was?
Morgen mag ik gaan! Woehoe!!
En nu???
Zit ik met twijfels, heb al sinds dat telefoontje maagkrampen en lag een halve nacht wakker.
Mijn werk geeft me geen uitdaging meer, maar k heb wel superlieve collega's,waanzinnig toffe kinderen/jongeren die k begeleid!
Een sfeer die je maar zelden tegenkomt en een flexibiliteit waar je u tegen mag zeggen.
Ga k dat allemaal opgeven voor wat (ok, veel) uitdaging??
Pfff, keuzes??
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
