Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
08-08-2008
Eind goed, al....
De zitting is op de jeugdrechtbank is voorbij.
Blonde knul mag weer naar huis en half augustus kan hij samen met zijn mama naar de residentiële instelling.
Kreeg net dit (fantastische) nieuws binnen van echtgenoot. Die is met blonde knul naar de zitting geweest.
Hij is ook even voor de jeugdrechter gekomen (best spannend) en heeft daar onze ervaringen met blonde knul gedeeld.
Mama staat volledig open voor deze nieuwe manier van hulpverlening die zij vanaf half augustus zal verkrijgen.
Het is ook een geweldig initiatief.
Samen met mama kan hij in de instelling verblijven en in het weekend kunnen ze dan naar huis.
Er wordt gewerkt aan de pedagogische vaardigheden en aan de hechtingsproblematiek tussen moeder en zoon.
Die is te hecht en daardoor problematisch. Hoe gek kan het zijn, hé.
We zijn echt heel blij met het nieuws en hopelijk is dit voor het hele gezin een volledig nieuwe start.
En nu is het even aan ons. Vakantie....
Gisterenmiddag was er een overleg met alle betrokken instanties in verband met blonde knul.
De pleegzorgdienst, de thuisbegeleiding, het comité bijzondere jeugdzorg en het pleeggezin (moi).
De kans dat blonde knul naar huis mag vrijdag is 98%.
En dat heeft maar 1 reden.
Er is gewoon geen andere plaats.
De plaats waar 1st over gesproken was is nu pas vrij eind van de maand en dus kunnen ze met blonde knul nergens naartoe.
Ons systeem faalt hier onwaarschijnlijk (again).
Er zijn oplossingen ja, een nachtje in Limburg, 1 in Brussel, 2 in Gent en dit tot het einde van de maand.
Dus is tot dan naar huis stabieler dan het heen en weer verhuizen.
De kans bestaat dus dat blonde knul op het einde van de maand opnieuw van zijn mama wordt weggehaald maar dan voor onbepaalde tijd.
De pleegzorgbegeleidster stelde evenwel nog een alternatief voor waar ik mij in elk geval kan in vinden (maar wie ben ik hé).
In Antwerpen is er een residentiële opvang voor moeder én kind.
Dat zou natuurlijk ideaal zijn.
Daar zouden ze dan van maandag tot vrijdag kunnen blijven, blonde knul kan gewoon naar school blijven gaan en in het weekend mogen ze naar huis.
Er zou psychische begeleiding zijn en andere nodige hulpverlening kan ook blijven doorlopen.
Nu maar hopen dat de jeugdrechter hier voor openstaat en dat er plaats is natuurlijk.
Gisteren heb ik nog meer gehoord over de problematiek in het gezin en er is echt wel dringend (meer) hulp nodig.
De hulpverlening loopt daar blijkbaar ook al 10 jaar en is dus geen echte crisissituatie van de laatste maanden.
Het gaat van heroïneverslavingen over zelfmoordpogingen, zwaar auto-accident, oudste kind in pleegplaatsing, partnermishandeling, constant vluchtgedrag en nog veel meer...
Dit kan inderdaad niet opgelost raken met een plaatsing van 14 dagen.
Dit heeft een onwaarschijnlijk zware en intensieve begeleiding nodig.
Of dit na 10 jaar nu alsnog nog gaat lukken is maar de vraag...
Er loopt op onze wereldbol toch echt wel een zootje ongeregeld rond.
Neem nu de verpleging van het ziekenhuis waar blonde knul zijn premature (dan intussen wel 2.580 kg weegt) zusje ligt.
Die ladies in white hadden er niet beter op gevonden om mama van blonde knul te vertellen hoe fantastisch ik wel ben.
Nu kan ik het meestal wel pruimen als ze mijn ego strelen maar nu wil ik hen echt wel een lesje sociale vaardigheid gaan aanleren.
Mama van blonde knul was op bezoek bij haar dochtertje toen de dames in kwestie zeiden hoe veel geluk blonde knul had van bij zo'n toffe madam terecht komen. Zo lief en zo mooi(!!!!!!!)... en hij hing al helemaal aan mij....!!!
Over subjectieve observatie gesproken.
Ik ben daar amper 20 minuten binnen geweest, heb met bijna niemand gesproken (alleen gevraagd of blonde knul even bij zijn zusje mocht), zie er alleen goed uit met het juiste tegenlicht en heb alleen mijn arm even om hen gelegd toen hij buiten de verwarmde kamer kwam.
Mama van blonde knul is helemaal in paniek geraakt na deze boodschap en is beginnen rondbellen naar de begeleiders en instanties.
Helemaal angstig en met het idee dat blonde knul helemaal niet meer naar huis zou willen komen nu.
De begeleiding heeft op haar ingesproken en de zwaarte van de woorden lijkt nu wat weg te ebben. Gelukkig want dit is voor een moederhart heel pijnlijk.
Sommige mensen zouden beter nadenken voor ze hun mond opendoen.
Soms lijkt het alsof ik mijn eigen versie van de 'truman-show' beleef.
Zaterdagmiddag waren we ons nieuwe busje gaan halen. De afstandsbediening deed het niet dus besloot ik vanmorgen terug langs de garage te rijden.
Van vrienden konden we een dakkoffer lenen om mee op vakantie te nemen dus had ik ook ff gebeld of we gelijk nog rails op ons busje konden laten monteren.
Ok, geen probleem, we doen dat wel even snel! Kom maar af.
Ik met mijn 5 ukjes op weg naar de dealer annex garage.
Onderweg even duidelijk gemaakt dat ze wel naar de auto's mochten kijken maar dat ze rustig moesten zijn en er niet mochten aankomen.
De mechanieker die naar de centrale vergrendeling kwam kijken duwde op het knopje en...hop, de deuren gingen open.
Hop, de deuren gingen dicht, open, dicht, open,dicht, open, dicht...
Ik zweer het je!
Kleine zus zei: kijk, vrouwen kunnen dat niet en mannen wel. En maar gniffelen.
Tssssssssssssssssss.
De dakrails zet ik er wel ff op, madammeke. Even de wagen naar achter rijden.
De mechanieker start de wagen en valt een keer of drie stil over een afstand van 20 meter.
Nu was het mijn beurt om te gniffelen, hihi.
Wij braaf wachten, op de parking wat zitten kletsen, een woordspelletje!
Een uur later nog niets.
We zitten op een drukke baan en buiten wat grote baanwinkels is er niets dus iets leuks doen intussen is geen optie.
De verveling begint toe te slaan en ik ga toch een kleine wandeling over de parkings maken.
Als ik terug kom blijkt de garage dicht te zijn.
Middagpauze...krijg nu de kl...!
Even later gaat de deur open en zegt 1 van de bazen (denk ik) dat ze nog even naar het startprobleem gingen kijken.
Huh, dat was er toch niet! Jawel, want als onze mechanieker ermee stilvalt is dat niet normaal.
Ok, doe dan maar.
Na nog een half uur had ik het echt wel gehad en heb ik de kinderen in de showroom losgelaten en mij met een boekje in een zetel gepland.
Nog geen 10 minuten later was alles gepiept, hehe...
Zegt die baas zo tegen mij: 'madammeke, er is geen startprobleem. Ge zult die nieuwe wagen nog gewoon moeten worden"
Echt waar...
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
