Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
03-08-2008
On the road...
Ons taxibedrijf draaide dit weekend weer op volle toeren.
Blonde knul mocht zijn mama een uurtje zien in de bezoekruimte van de pleegzorgdienst, kleine broer en grote zus gingen een nachtje naar huis, kleine vent ging op bezoek bij zijn mama in de kliniek en blonde knul wou ook nog graag zijn premature zus in de kliniek bezoeken.
(en ondertussen mochten we ook nog onze nieuwe auto (lees:busje) gaan ophalen), woehoe, eindelijk plaats...
Ff uitzoeken hoe we dit het meest efficiënt konden aanpakken en hup.
Blonde knul naar de dienst gebracht en ondertussen met de anderen naar de supermarkt.
Toen ik blonde knul weer wou ophalen vroeg de begeleidster of ik even met zijn mama wou praten.
Ja, tuurlijk! Maar vanbinnen voel ik me dan wel redelijk ongemakkelijk. Niet omdat ik hier tegen op zie maar omdat ik weet dat zijn mama in kwestie staat te sterven.
Zij voelt zich tenslotte de mislukkeling die mij een hand komt geven en me bedankt omdat ik haar zoon opvang.
Meer dan een stevige handdruk en mijn oprechtste glimlach komt er op zo'n moment niet uit.
Heb haar wel even meegegeven wat een prachtzoon ze heeft en hoe lief ik hem wel vind.
Haar ogen lichtten zichtbaar op en ze gaf me natuurlijk gelijk.(of course)
Samen zijn we dan met de hele bende (in ons busje) grote broer en kleine zus gaan afzetten en heeft echtgenoot mij, grote zus en kleine vent in de ene kliniek afgezet om dan samen met blonde knul zijn zusje gaan bezoeken in de andere kliniek.
Wat een bedoening!!
Goed dat ik er zelf bij was of ik kon niet meer volgen, hehe.
Gisteren kleine en grote zus opgepikt van kamp.
Heb ze met twee in de tuin geplant en net niet gedesinfecteerd.
Wat was het weer een reuzekamp!
Grote zus haar 'froefroe' is herleid tot een kort streepje op haar voorhoofd!
'Vuile dag' was net iets te vuil blijkbaar.
Knippen was de enige oplossing!
Even getwijfeld of ik de hele valiesinhoud in de allesbrander zou gooien maar heb me dan toch maar een rondje wasmachien draaien gewaagd.
5 wasbeurten later ziet alles er redelijk fris uit! Nu ja, op een vlek meer of minder zal het ook niet meer aankomen.
Blonde knul was onder de indruk van grote zus (wie niet, ze is ook goddelijk ;-) en de kinderlijke one-liners vlogen al snel over en weer.
Nu moet je weten dat grote zus na elk chirokamp nog enkele dagen op fullspeed staat.
Gisterenavond was ze nog duchtig alle liedjes en rijmpjes aan het kwelen die ze de voorbije 10 dagen had geleerd.
Met een afgestreken gezicht vroeg blonde knul of hij een appel mocht?
- 'Ja, waarom?'
- 'Om in haar mond te steken gelijk bij de varkens'
Oké, 1-0 voor blonde knul.
Zoals eerder opgemerkt kijkt blonde knul zijn ene oogje iets meer richting zon dan het andere.
Vanmorgen aan de ontbijttafel zat kleine zus over blonde knul. Ik was ondertussen een lekker potje thee aan het zetten toen ik de volgende conversatie aanhoorde.
- 'Ség, naar waar kijk jij nu?' 'Naar mij of naar die vlieg?'
- 'Euh, naar u?'
- 'Maar uw oog kijkt naar mij en t ander naar die vlieg'
- ...
Ik moest een glimlach (ok, maybe not done) onderdrukken maar ben toch maar snel tussenbeide gekomen.
Heb een snelle, waarschijnlijk niet-deskundige uitleg gegeven over luie ogen en ben toen snel overgeschakeld over het niet luidop uitspreken van zulke zaken.
Het leven hoeft niet altijd moeilijk te zijn!
Een appel en een vlieg zijn soms genoeg om de moed erin te houden.
Fijn weekend!
Ik heb een blunder gedaan.
Niet expres maar wel eentje van formaat.
Per mail liet de pleegzorgbegeleidster weten dat de jeugdrechter een nieuwe 'maatregel' (zoals dat dan heet) heeft opgemaakt.
Hierin werd gesteld dat blonde knul volgende week vrijdag weer naar huis kan en de thuisbegeleiding opnieuw wordt opgestart.
Ondertussen moet ie de tijd in het pleeggezin gebruiken om te bekomen van de voorbije stresserende maanden.
Huh! Dacht ik, hoe kan dat nu!
Maar ik deelde de boodschap met blonde knul en die veranderde in een oogwenk van een klein hoopje ellende naar een vrolijk kereltje.
In mijn hoofd maalde de vraag waarom men hem en zijn mama een week opjaagt!
Waarom de jeugdbrigade hem in godsnaam moest oppikken zonder afscheid te laten nemen van zijn mama.
Waarom ze zelfs zijn babyzusje (dat op de premature afdeling in een couveuse ligt) onder de jeugdrechter laten plaatsen als alles amper 14 dagen later weer 'gewoon' kan.
Enkele uurtjes later telefoon van de begeleidster met de vraag om het nieuws nog niet aan blonde knul te vertellen.
Alle betrokken instanties zijn het niet eens met deze 'maatregel' en hij zou nog wel eens veranderd kunnen worden.
Whoops...
Te laat dus. Ik had het al verteld.
Afwachten nu, meer kan ik niet doen.
Tot ze zeker zijn wat ze gaan doen.
De problematiek van zijn mama is behoorlijk problematisch en teruggaan is volgens mij geen 'optie', of misschien maar voor even.
Maar ik wil die glimlach nog even vasthouden.
Gisterenavond zijn we naar een parkconcertje geweest en hij heeft uren gespeeld met de kinderen van vrienden (onder het mom van een nieuwe buurjongen (op zijn verzoek) en zichtbaar genoten.
Hij heeft zich niet in slaap gehuild en hij vertelde me dat hij zijn knuffel als hij weer naar huis gaat 'misslizzy' gaat noemen.
Dit geluk verstoor ik niet, al was het maar voor 14 dagen...
3 nachtjes heeft blonde knul hier al doorgebracht.
3 nachtjes heeft ie zich in slaap gehuild.
Overdag lukt het hem wel om flink te zijn
De gekke streken van kleine vent en t gezelschap van grote broer helpen wel.
Hij gaat van de trampoline in het zwembad en dan even in een hoekje.
Tot ie weer even wat adem heeft en opnieuw wil spelen.
Al merk ik dat hij zich heel schuldig voelt omdat hij plezier maakt!
Het gsm'tje bleek dan ook het enige te zijn dat hij net niet nodig had.
Wachtend op een telefoontje dat niet komt of midden in de nacht?
We hadden afgesproken 1 telefoontje per dag (wat best veel is in deze situatie).
Maar hier blijkt dus al snel dat mama haar afspraken niet kan aanhouden.
Blonde knul houdt tussen de zwempartijen door zijn telefoontje krampachtig vast maar er komt niets.
We hebben hem al 3 keer zelf laten bellen en dan is het mama die huilend aan de telefoon komt en blonde knul ontzettend ongelukkig maakt.
Mama beloofd om 21u nog een sms'je te sturen maar midden in de nacht horen we pas een biepje.
Ondertussen heeft ie zich natuurlijk al in slaap gehuild.
Het is een lieve jongen al is ie een ongelooflijke betweter.
Je merkt dat hij thuis het schip stuurde en zijn mama zo goed mogelijk rechthield en in bescherming nam.
Een gevaarlijke vorm van 'parentificatie' is dit.
Ik hoop dat hij buiten ons gezin en latere opvang goede psychologische opvang zal krijgen.
Hij weet niet dat wij zijn situatie kennen!
Hij denkt dat wij gewoon in opdracht van de jeugdrechter hem even 'bijhouden'.
Hij verbloemt dus ook mama haar 'problemen'.
Het gevolg is dus dat hij met de hele kwestie blijft zitten in zijn hoofdje.
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
