Geen rugzak vol bagage Maar een koffer vol ravage Een vliegtuig laadruim vol ellende Zoals bijna niemand die ooit kende
Onze ouders konden niet voor ons zorgen Want zij hadden allerlei zorgen Daarom wonen we niet meer thuis We wonen bij vreemde mensen In een vreemd huis
27-03-2008
Mappy!
Moesten we nu in één of andere uithoek van Timboektoe wonen, ok?
Maar we wonen op een boogscheut van één van de meeste bereden wegen van Vlaanderen alsook één van de meest bevaren kanalen.
Alternatieven zat dus als je t mij vraagt!
Maar nee hoor, ze vond de weg niet.
De consulente van de jeugdrechtbank.
En dus rijdt ze maar weer weg. Had enkel een print-out van mappy bij en geen enkel telefoonnummer dus kon ze niet verwittigen.
Ok, er zijn werken aan het begin van de straat en er staat een bordje met wegomlegging maar moet je dan echt weer via Antwerpen rijden??
Gisterenmiddag had ik dus een afspraak met de consulente van de jeugdrechtbank.
Die kwam eens kijken, eens praten met mij en met de kindjes en ook mama was van de partij.
Leuk hoor, mama komt heel de weg naar hier, ja hoor, die had het gevonden.
Heel onwennig, in het huis waar je kindjes tijdelijk wonen. Samen tasje thee drinken en maar wachten en maar wachten.
Niks dus, volgende week opnieuw. Op de consulente haar bureau!
Waarom makkelijk als t moeilijk ook soms gaat!
"Volgens Freud's ontwikkelingspsychologie is voor jongens het Oedipuscomplex (De naam verwijst naar de Griekse legende over Oedipus, die door het noodlot zijn vader doodde en met zijn moeder trouwde.)de weg naar de ontwikkeling van het Superego.De jongen wil een exclusieve relatie met moeder."
Het Superego ontstaat door een identificatieproces met de sanctionerende (= belonende en straffende) ouders.
Bron: Parate kennis en Wikepedia
--------------------------------------------------------
Mooie en moeilijke woorden, maar bij ons is het bingo!
Op dit moment is kleine vent een hele leger Oedipussen bij elkaar. Hij slaat alles wat ook maar in mn buurt komt van me af.
Inclusief honden en rondzwermende insecten.
Soms leuk (hé, mijn ego wil ook wat), soms héél vervelend.
Bij elke knuffel van kleine zus of grote broer slaat hij heroische krijgerkreten en begint ze van me af te pellen.
Begin dan maar uit te leggen aan een 4 of zelfs 11-jarige wat Freud allemaal te zeggen had.
Niet dus...
Gewoon laten doen dan...of kleine vent zelf een meter opzij plaatsen.
De groepsknuffel was een leuke poging tot verzoening maar bracht weinig zoden aan de aarde!
Zo lief als kleine vent kan zijn zo duivels kan hij kijken als iemand ook maar 1 blik op me legt.
Al krijg ook ik het kwade oog op me gericht als kleine vent het woordje 'nee' hoort!
Bij elke nee, opgestoken vinger of strenge blik gooit hij zichzelf als een palestijnse weduwe op de keukenvloer of begint een dans uit te voeren die in de Sahara nog succes zou kunnen hebben!!
Ook in het regenwoud zou hij concurrentie kunnen betekenen voor een bekende inheemse stam met zijn immense pruillip.
Maar om eerlijk, te zijn... 't Heeft weinig effect op ons.
1 zeemzoete blik van die grote kijkers van hem en heel zijn harem gaat plat. (inclusief honden en rondzwermende insecten)
Lotte, de allerliefste grote zus ter wereld. Na jaren enig kind te zijn stelt ze zonder (al te veel) morren haar hart open en deelt haar ouders en hun aandacht met drie pleegbroertjes en zusje. Ze heeft ons diepste respect en we zien haar ongelooflijk graag.
Laat ik ons eerst maar even voorstellen. Wij zijn een gezin uit de rupelstreek en we zijn 4 kinderen en drie honden groot. Een hele bende dus!
Toen ik in 2006 eraan dacht om pleegouder te worden had ik nooit gedacht dat het zo ingrijpend zou zijn. Ons huisje was dan misschien niet zo groot, ons hart was het des te meer. Mijn dochter en echtgenoot stonden hier volledig achter en samen gingen we ervoor. Na de cursus en de selectie hadden we besloten om ons op te geven als crisisopvang-gezin. De eerste crisis liet niet lang op zich wachten en twee kleine spruiten van 3 en 5 kwamen een maandje logeren. Het klikte en na deze maand bleven zij elke veertien dagen een weekendje bij ons. Omdat zij enkel in de weekends kwamen bleef er wel ruimte (letterlijk en figuurlijk) om in een crisissituatie ons huis open te stellen.
Toen kwam onze kleine vent, 6 maanden oud en al een heel moeilijk leventje achter zich. Hij was al veel ziek geweest en door omstandigheden zocht zijn mama tijdelijk een (ander) paar armen voor haar kleine man op te vangen. Na drie maanden ging hij weer terug naar mama maar al snel bleek hij nog niet klaar te zijn en hij kwam weer terug in ons huisje.
Ons huisje bleek al snel toch wat te klein en we verhuisden naar een grotere plek. De twee spruiten van 3 en 5 (ondertussen 4 en 6) verhuisden mee en blijven voorlopig ook bij ons wonen en gaan nu elke veertien dagen naar mama. We zijn nu dus geen crisisopvang-gezin meer maar een pleeggezin zoals het in de juiste termen heet.
En wat een liefde brengt dat met zich mee. Het hele huis zindert ervan.
Al is het soms ook moeilijk... Wanneer kleine vent boos is en grote broer bang... of kleine zus droevig en grote zus jaloers...
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw! Misschien heeft ie het vorig jaar al gezien maar ik denk niet dat hij er zich nog iets van herinnert.
"Wit" kent ie anders wel! Witte lakens, witte jassen,witte gangen... Hij houdt er niet zo van... Zo klein als ie was zo angstaanjagend waren de lange nachten alleen in het ziekenhuis. Klein maar dapper heeft ie ze doorstaan. Die kleine vent.
Mama kon niet bij hem blijven, had nog grote broer om voor te zorgen, dus droogde ze zijn tranen overdag en liet de witte lakens 's nachts voor hem zorgen.
Toen mama ook overdag zijn tranen niet meer kon drogen kwam kleine vent bij ons wonen.
En ook wij moesten hem een tijdje geleden aan de witte jassen geven. Heel even maar! 7 nachten... Net als 1 van de 7 wereldwonderen, de witmarmeren Taj Mahal, het was allemaal te wit...
En nu is kleine vent boos. Boos op de wereld!! Hij doet zo zijn best een kleine vent te zijn.
En toch... Die eerste, witte sneeuw deed hem schateren van plezier! Wit kan ook mooi zijn...
Ik ben misslizzy
Ik ben een vrouw en woon in de rupelstreek (Belgie) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 29/09/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, theater, kinderen.
Als pleegouders vangen wij drie kinderen op die om een bepaalde reden niet thuis kunnen wonen.
Op deze blog kan u het
Gisteren viel voor onze kleinste de eerste sneeuw!
