|
Hoewel ik dacht dat ik een supernacht ging hebben: de eerste terug thuis na meer dan één week, was het toch niet zo evident. Ik kon de slaap niet vatten, vond het allemaal maar wat vreemd in mijn eigen bed op mijn eigen kamertje. Mama en papa maakten snel plaats in hun bed zodat ik tussen hen kon liggen. Ondanks ze blij waren nog eens samen te kunnen slapen moeten ze toch toegeven dat ze ook blij waren dat ik dicht bij hen kwam liggen in plaats van alleen in mijn bed met een muur tussen onzer beide bedden.
Mijn eerste ochtend terug thuis verliep rustig. Papa deed de jongens naar school/de crèche en ik mocht met mama in bed naar Galaxy Park kijken: ik had nog 5 afleveringen in te halen! De antra's zijn verslaan en exo Stef is gered!!!
Terwijl papa en mama dan mijn koffers uitpakten mocht ik naar Shrek 4 kijken: ik mocht deze DVD lenen van Hannah en Robin. 'Bezig blijven' was het motto vandaag, dan gaat de tijd sneller. Vader en moeder dachten eerst het huis eens goed te poetsen van boven naar onder en van binnen naar buiten om hun frustraties kwijt te raken maar met een blik naar elkaar wisten ze genoeg: hun gedachten waren dezelfde: bezig zijn met ons Lena.
Er kwam heel wat bezoek vandaag, verwacht, ook onverwacht. Ook al is het misschien met momenten wat veel, toch en vooral, houdt het ons bezig.
Mijn buurvrouw Esthèr, oma Vinkt, Alice (net als Annie (ben ik gisteren vergeten zeggen). En in de namiddag nog eens oma Vinkt met tante Ki, opa kwam ook langs, dan kwam nonkel Ollie met Juliette (leve Lego Friends (Heartlake zwembad)!), Lonit met haar mama (met zelfgebakken koekjes en knutselwerkjes) en mijn buurmeisje Dianta met Christine (en lekker veel snoep, Mikado  , een puzzelboek en een knutseldoos). Jongejonge... mijn dag kan niet meer stuk. Mama denkt stilletjesaan aan verhuizen met al deze cadeau's... Ik zie het wel zitten: een huis met een grote kamer voor mij, een speelzolder, een mégagrote tuin met een bos in en ook een zwembad en waar ik zelf groentjes kan kweken en waar ons konijn kan loslopen, maar dan wil ik ook kippen en... en... en...
Voor Joren wordt het ook wat lastig. Hij wil zijn huiswerk niet maken, loopt wild heen en weer en springt in de zetel, is jaloers op mijn cadeautjes,... Mama begrijpt het allemaal zeer goed maar probeert hem toch op het rechte pad te houden... Ook Daan loopt overenthousiast rond (lees: als een wild varken) Mama zegt ook dat het haar fout is. Ze heeft gewoon te weinig energie voor de jongens, normaal dat ze dan een beetje hun grenzen gaan aftasten... Mama ziet veel meer door de vingers nu, kan moeilijk "nee" zeggen, het kan haar allemaal minder schelen... Ze dacht altijd dat 'de andere kindjes' haar wel recht gingen houden, maar eigenlijk is het vooral een extra belasting. Ze vindt het heel erg dat ze dit zegt want ze ziet hen zooo graag... Ja hoor, even graag als mij. Alleen zijn haar gewichten nu anders verdeeld. Ze voelt zich zo schuldig. Maar ja, moet dit? Tja... De laatste week is het vooral 'ondergaan' voor mijn hele familie...
Papa ging deze namiddag/avond naar de les. Ze vonden dit beiden het beste idee. Papa kon zijn gedachten verzetten (en moest de les later dan niet inhalen, want wie weet: wat komt er later...?) en mama ging zich wel bezig houden met mij.
De enkele uren afwezigheid van haar ventje heeft echter een enorme impact op mijn mama, ze loopt totaal verloren. Ze is hem zo ontzettend dankbaar dat hij zo goed voor ons allen zorgt. Ze is zo zwak zonder hem. Het zal ook de psychologie zijn zeker: bij elkaar zijn = u recht houden voor elkaar? Ze heeft het nooit ontkent, maar bevestigt nu dat ze hem zo ontzettend graag ziet.
Ik vind het grappig als ze elkaar een knuffel geven. 'Kussen! Kussen! Kussen!...' roep ik dan.
De fritex draait hier overuren. Mama heeft totaal geen idee waar ze de krachten moet halen om eten te koken. Dan is dat wel een makkelijke oplossing. Beter vet eten dan geen eten...
De eetlust van mezelf en mijn broers was ook niet dat deze avond en dit werkte óók al op mama haar systeem. Tsss... er mag hier niet veel mislopen ze vandaag of ze krijgt de 'seskens'... Ze vindt het heel erg dat ze het moet zeggen maar ze is wel blij als we in ons bed liggen.
Ze heeft meer hoestbuien dan niet en heeft overal pijn maar als ik vraag wat er scheelt dan zegt ze dat niets zo belangrijk is dan ik.
De hele film van zondag tot nu loopt af. Waar zijn wij in terecht gekomen...?
Alles verloopt in slow motion vandaag. Een minuut lijkt een uur te duren, nog zó lang wachten op het verdict van morgen. Een stap verzetten is precies met een kilo lood aan het been. Ze zegt dat het morgen goed nieuws zal zijn maar loopt meer triestig dan hoopvol. Dat het maar rap morgen is...
Het zal morgen een lange dag zijn tegen dat we bij de prof kunnen, want het is niet eens in de voormiddag dat ze er bij kunnen. Papa heeft het wachten al vergeleken met de uitslag van je herexamens. Maar toch vinden mijn oudjes dat er veel meer van afhangt dan dat.
Morgen moet ook mijn laatste plakker eraf en mijn draadjes eruit. Ik ben bang.
Mama troost me met de woorden dat ik al de hele week zo sterk ben geweest dat dit nu niet zo veel meer is, maar ze weet, denk ik, niet dat het net dat is die me teveel is?
Ze weten dat iedereen sterk meeleeft en morgen tegen de muur zal plakken van nervositeit eer ze meer weten. Toch hopen ze morgen op de nodige rust voor zichzelf. Het nieuws zal moeten verwerkt worden, of het nu goed of slecht zal zijn. Ze zullen hun best doen om het zo snel mogelijk aan iedereen te laten weten maar hopen op realistisch geduld, we weten niet, goed of slecht, of we morgen aan het schrijven zullen geraken...
Tenslotte vind ik dat mijn zelfgemaakte pizza voor zal gaan! 
Mama heeft me vandaag bezig gehouden (of zichzelf bezig gehouden: ik weet het niet zo goed): we staken AL mijn briefjes en tekeningen in een map met documenthoudertjes en de kaartjes schikten we op de kast, we hebben gelezen in Lonits boek van Galaxy Park, we hebben Monopoly gespeeld (mama zei dat ik zeurde maar ik kan er ook niet aan doen dat als ik dubbel gooi en ik tussenin op haar grond met 3 huizen sta ik rapper ben dan haar en dus nogmaals gooi hé... - het heeft me wel 800 euro gespaard!), Lego Friends gemaakt en ze heeft me ook leren cijferen!
Uit de briefjes van mijn klasgenootjes kon ik opmaken dat meester Bart hen al leerde cijferen.
Ik had niet veel zin in veel oefeningen maar begrijp wel al de basis: ik kan optellen met hondertallen boven en onder 'cijfer 10' en ik kan al aftrekken onder cijfer 10. Mama zegt dat ik morgen nog enkele oefeningen krijg. Mijn mama en papa willen dat ik een beetje mee blij met het schoolwerk. Anders zou het zonde zijn, ik was net zo opgeschoten met mijn logopedie met Nathalie (mijn mama's nicht).
Morgenochtend zal mama met mijn in mijn bundel werken van WO: 'eerst water, de rest komt later'. Ik denk dat ik er al veel van ken, want tenslotte heb ik mijn diploma bij het Jeugd Rode Kruis behaald in het 1e leerjaar!
Nog even...
Dan is het morgen...
Het gaat goed zijn... het MOET!
04-02-2014 om 20:56
geschreven door VdP - VG
|
 "Razz"){kind=icon}
Ook bij die spelactiviteiten was er een kindje zonder haar, het was zo oud als Daantje ongeveer. Ik moet het toch ook nog een keer aan papa vragen waarom hij geen haar heeft. Uiteindelijk zegt hij hetzelfde als mama dus het zal echt wel zo zijn dat dat is van de medicatie die gegeven wordt bij een stoute bol en niet omdat zijn mama en papa graag een kaal hoofd zien. Want eerst snapte ik dat niet: dat is toch niet mooi: een kaal hoofd? Maar ja, ze kiezen dat dus niet zelf!  "Laughing"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
Maar ze heeft gelijk... Na wat gek doen kunnen we eerlijk spelen. Joren moet tussendoor wel eens naar buiten gaan shotten om rustig te worden want er is echt geen huis mee te houden.
