Wat maak je me vandaag gelukkig!

Na een deugddoend weekendje weg met je papa was ik superblij jou en je broers terug te zien.

Een beetje praten, beetje lezen, beetje spelen, beetje fietsen, beetje nonkel Flip helpen op de boerderij, badje nemen...

En dan... plots, uit het niets... daar doe je het dan: je praat met mij over je periode van ziek-zijn, over je spuiten, over je angsten, over de pijn,... Het komt er allemaal uit, wel een uur lang. 

Meer dan 8 weken lang was je overtuigd dat praten eng was. Dat tekenen en schrijven niet nodig was. Je sloot je al die tijd af als een gesprek daarover ging. Maar vandaag had je precies besloten dat het zwijgen welletjes was en babbelde je maar door, had je tientallen vragen in 1 keer. Er kwamen tranen en er kwamen knuffels.

Is het dat je er nu pas klaar voor bent? Is het dat je nu pas ziet dat mama het stilletjes aan terug allemaal wat beter aankan? Wou je me beschermen? Of heb je beseft vanmorgen bij Carmen, toen ze jouw litteken verzorgde dat praten - naast het 'eng' zijn - ook en bovenal oplucht?

Hoe pijn het ook deed te weten wat je allemaal had opgekropt, zo'n deugd deed het om je eindelijk te zien uitbreken, te zien loslaten...

Je denkt erover na om al eens aan Joren je litteken(s) te tonen, dat zou chique zijn van jou, maar je durft nog niet, je hebt nog wat schrik dat hij hierover griezelverhalen zal vertellen tegen zijn vrienden... 

Ik denk dat we terug een hele stap vooruit zijn, meid, te weten dat je dit nu kan! Proficiat hiervoor.

Warme knuffel,

Je mama. Xx