|
Lenatje,
Hier zit ik dan, in je bed op je (intussen al even) nieuwe kamer. Jij en je broers slapen bij oma en opa, papa heb ik even achtergelaten in ons bed.
Het gaat even allemaal niet meer, flipmoment, het moet er uit. Na het rillen en schokken van mijn gehele lichaam, snikken en huilen tot mijn tranen en stem op waren, acute buikloopaanval en hyperventilatie besefte ik dat ik moest kalmeren en waar kan ik dat beter dan even in jouw territorium te verblijven. Je knuffels vast te pakken, me te nestelen in jouw nest.
Een 2-tal weken geleden had ik een paniekaanval en blijkbaar was die zo verregaand dat ik (besef ik nu) deze nog niet had losgelaten, er nog steeds in zat. Al 2 weken heb ik continue angst, dat is er deze week niet op verbeterd met het nieuws van een 11-jarig meisje uit Ingelmunster die is overleden aan de griep. Al 2 weken heb ik continue flashbacks aan wat er zich exact een jaar geleden heeft afgespeeld. Ik zie beelden terug, momenten terug, herinneringen en angsten. Ik herinner me woord voor woord en blik per blik van de vele dokters daar. Ik hoor continue gekrijs: gekrijs om jou op de achtergrond in het bureel van spoedopname in Deinze, gekrijs op PICU van de mama toen jouw buurtje daar net was overleden, jouw gekrijs bij het verwijderen van je thoraxdrain na je 1e ingreep. Door merg en been ging het toen, maar ook nu.
Die 1e donderdagavond: tot dan hield ik me sterk (tja we zitten er in en moeten er door, moeilijk gaat ook, als het goed is hebben we geluk en als het slecht is zullen we de behandeling doorstaan,...), maar toen op dat moment, toen bleek dat 'slecht' écht slecht (niet behandelbaar) ging zijn, ben ik zo diep geraakt. Weg in het hoofd. Je lichaam die je voelt slap worden, die in de grond wil verdwijnen. Een boom die knakt. De angst om jou te verliezen, de emoties die door mijn hele lichaam raasden... Dat krijg ik maar niet uitgelegd maar dat gevoel zit zo ontzettend diep. Het raakt letterlijk je hart. Je kan niet meer helder denken.
En ik maar zeggen tegen iedereen die het wil horen dat alles nu voorbij is (nieuw jaar nieuw begin - weet je nog / en bovenal: alles is nu goed) en het is voor de meesten ook al écht voorbij sinds, pakweg, maart? Dus wat zit ik hier te trunten en te neuten vraag ik mezelf af. Moet ik jou hier trouwens ook mee lastig vallen in feite? De dag dat jij klaar bent om jouw blog hier te lezen: heb jij het dan wel nodig: mijn klaagzang hier?
Na 2 weken continue schrik en piekeren heb ik deze avond precies wel een hoogtepunt bereikt. Ik heb nog nooit zo gehuild als nu, ik ben nog steeds aan het schudden en beven, ik hoop te kalmeren met het hier wat van me af te schrijven. Maar momenteel denk ik beter af te zijn in de psychiatrie... Zomaar uit het niets moest je papa het bekopen daarnet op de nieuwjaarsreceptie van het Recordteam (wielertoeristen). Ik wou persé naar huis (voel me al een hele tijd grieperig zonder ziek te zijn, voelde de paniek weer opkomen - en dan doen zijn laatste extra drankjes er geen goed aan...) en papa en de kameraden rond hem moesten het bekopen. Tsss... ben beschaamd om mezelf. Maar ik had dit echt niet onder controle. In mezelf verwijt ik dit hem (zie je dat dan niet?) terwijl ik weet dat ikzelf maar wat duidelijker moet zijn, maar dat is zo moeilijk, op zich al, verre van met al die mensen om ons heen. Die starende, niet begrijpende (verwijtende?) blikken deden pijn, maar ik mag het hen niet kwalijk nemen. Ze kunnen niet weten wat er diep in mij aan het gebeuren is, hoe ik kapot ga...
Ik vermoed dat veel mensen me niet zullen begrijpen. Het is nu toch allemaal voorbij. Het was allemaal goed. Veel mensen maken veel ergere dingen mee. Ik ben volledig akkoord. Dit heb ik me in april in mijn hersenen gestampt, door me (in stilte en in mijn eentje) op te trekken aan mama's als vb. Veerle, Sharon, Kimberly, Barbara, Mieke, Carine, ... die allemaal wel al een kind moesten afgeven en die nu ook nog wat van hun leven hebben gemaakt. Dit was de reden dat ik terug aan het werk kon, en me er volledig in smeet...
In het voorjaar vorig jaar heb ik Katrien (en naar verluidt later ook nog aan anderen) op een nogal brute manier verteld dat ze/men nu niet konden goed doen voor mij. Ik bedoelde dat zo goed, maar kwam er zo brutaal uit... Maar in feite, ik weet het nog altijd niet wat iemand dan wel moet doen om mij te helpen/ondersteunen/... Vraagt men met grote interesse naar jou dan vertel ik met opgelucht/afgestrijkt gezicht het goede nieuws maar ga ik binnenin kapot aan de herinneringen. Op momenten dat ik me alleen voel, triestig voel, niet begrepen voel, 'spoken' zie, (tja... het gaat soms ver...), dan is er net niemand. En dit alles kan ik absoluut aan niemand verwijten. Alleen aan mezelf. Ik denk namelijk niet zo'n makkelijk mens te zijn. Iedereen bedoelt het goed en iedereen heeft een hart van goud. Het ligt gewoon niet in mij om op een moeilijk moment iemand op te bellen. Het moet al heel ver gaan dan. Ik deed het 1x: in april, en kreeg toen het deksel op mijn neus... Ik probeer het via een omweg: spreken we binnenkort eens af? Maar eer het kan passen voor beide agenda's: wie ligt er dan weer wakker...? Ik weet... ik ben in het verleden al te vaak ontgoocheld geweest in mensen en naar verloop van tijd leer je je plan trekken, leer je alles zelf op te lossen. Ik weet... ik ben gesloten, maar dacht in jouw brolbolverhaal toch vrij open te zijn, van de 1e week af. We hebben nooit geheimen gemaakt hierrond. Maar blijkbaar is jouw verhaal vertellen nog niet hetzelfde als mijn emoties vertellen, mijn binnenste ik te laten zien. Ik heb er ook zo'n schrik van, wie weet stort ik dan helemaal in? Ben alvast op de goede weg (naar het instorten toe) nu.
Anne vertelde het mooi vorige week. Anne heeft de laatste paar jaar al ontzettend veel meegemaakt. Zij lijkt een beetje op mij... Ze probeert aan elke gebeurtenis een betekenis te geven, er uit te leren. Na de zoveelste klap die ze moest verwerken vroeg ze aan een bevriend filosoof: wat kan ik hier nu nog uit leren? Die mens antwoordde: jij kan niet meer leren, jij moet aan anderen leren.
Straffe woorden. Die man heeft gelijk. Maar hoe zet je dat om in praktijk? Je kan dan wel een ander door en door begrijpen in wat zij meemaken, maar ik sta dan ook met mijn mond vol tanden. Verbluft. Sprakeloos. 'Ik' die het nu toch allemaal zou moeten weten, moeten kunnen vertellen, de juiste vragen moet kunnen stellen, de juiste troostende woorden bieden,...? Maar zelfs ik sta daar dan, vastgenageld aan de grond. Ik zou het zo graag kunnen: zeggen aan iedereen die het wil hoe ze moeten reageren, wat ze kunnen / moeten doen op welk moment. Geen kat die het weet. Je hart volgen, je door je gevoel laten leiden: kan nooit slecht zijn. Vragen naar Lena, maar ook naar Joren (die toont in zijn gedrag dat het voor hem ook niet makkelijk is) doet altijd deugd en wordt steeds geapprecieerd. Doet het nadien pijn en zindert het gesprek na: ja - enorm. Moet je het daarom mijden: absoluut niet.
Ik moet leren hiermee om te gaan. Ik dacht, december/begin januari, dat het gelukt was, opdracht voltooid, missie geslaagd. De paniekaanval van 2w niet meegerekend... Dringt het nu pas door of was nog niet alles verwerkt/geplaatst: wie zal het zeggen? Feit is dat ik moet stoppen met verdringen, de pijn en het verdriet best eens toelaat, ook al heeft dat deze nacht tot gevolg dat ik niet kan stoppen met huilen en snikken. Eens goed op mijn bek gaan... Het van me afschrijven maakt me gelukkig wel wat rustiger.
Stapje per stapje.
Kon ik jou en je broers nu maar halen bij oma en opa, ik wou dat ik jullie nu kon knuffelen. Daar moeten we morgen snel werk van maken!
Slaap zacht zussie wussie,
Xx
31-01-2015 om 02:54
geschreven door VdP - VG
|
