Lena,

Hoe het komt, dat weet ik niet, misschien wel doordat je op school leert over 'het lichaam'. Of misschien had het wel te maken met je huilbui (en mijn specifieke troostende woorden) toen je 2w geleden thuis kwam van school nadat het voordragen van je gedicht (die je zo goed kon) geflopt was. Maar wanneer ik deze avond 'goede nacht' kwam wensen in je kamer en me maar even naast je nestelde...: toen gebeurde het.

Je begon, volledig uit jezelf, te praten over wat je vorig jaar is overkomen. Je liet je gevoelens de vrije loop.

Meer dan 365 dagen hebben we hierop moeten wachten.

'Ik wil daar niet over praten want dan denk ik niet aan en dan is dat niet gebeurd' - dat was je leuze en je hield je hier sterk aan. Een psychologe kon je niet van dit tegendeel overtuigen. We aanvaardden dat je 'gewoon' 'zo' bent: gesloten, verwerken in je eentje, zoals je papa...

Je stelt me 1001 vragen. Waarvoor diende dit, wat was dat, wanneer was... We gingen enkele uurtjes door. (het zal hem morgenochtend wreken...) Maar je overviel me niet alleen met je vragen. Ook de tranen kwamen. Geen probleem, huil maar uit meid, kom in mijn armen en laat alles maar los...

Je vond het raar dat mama af en toe een traantje liet, en papa niet. Maar toen ik je stimuleerde om eens te polsen bij papa of hij echt wel geen traantje liet toen hij 's avonds in zijn bed lag, kwam je me 's anderendaags al vertellen dat hij moest toegeven ook gehuild te hebben toen.

Je voelde je beschaamd toen er bezoek kwam in het ziekenhuis, je vond dit eng. Je dacht dat je bezoekers je 'raar' vonden. Geen idee hoe het komt dat je zo'n gevoel had, maar het is zo jammer dat je dit dacht, zo jammer dat je dit een jaar lang hebt verzwegen.

Van naaldje tot draadje situeerden we de gebeurtenissen. Ik vermoed dat er nog veel vragen en gevoelens zullen zitten (kan ook niet anders, dit is pas het begin) en je weet dat je steeds bij ons terecht kan. Je herinnert je plots van allerlei gekke dingen en samen gieren we van het lachen, het bed schokt met ons mee. Weet je nog van die onnozele kuisvrouw die roepend binnenkwam 'slaap je nog'? Weet je nog van die man in de rolstoel die naar beneden ging langs de autobrug ipv met de lift? Weet je nog toen ik met de boot naar de Efteling ging? Weet je nog...

Jaja meisje... ik weet het nog... Het was alsof het gisteren was...

Sweet dreams meid, laat het maar los nu, 't komt goed!

Je mama.

Xx

03-02-2015 om 00:00 geschreven door VdP - VG

Mama praat liever over iets anders, want met ons alle 3 lijkt er wel wat aan de hand op school. Allez ja, da's typisch ne Van Geyt natuurlijk: klein beetje overdrijven. En bij het krijgen van slecht nieuws direct alleen maar het slechte zien en het goede vergeten. Eventjes toch. Uiteraard trekt mama zich op aan de goede momenten en leeft ze verder in hoop.

Met onze Daan - e - man gaat alles goed hoor op school. Ook al loopt ons ventje heel moe de laatste weken: op tijd naar bed is de boodschap. Enige werkpuntje voor ukkepuk: pipo moet leren delen! Alles is van hem...

Joren moet meer oefenen om te lezen en zal wat moeten bijwerken aan vraagstukken. Zoals eerder al gezegd moeten we hem ook heel veel liefde geven, want zijn gedrag de voorbije weken (vooral thuis maar ook op school merkbaar) is absoluut niet goed te keuren. Voor zover we weten toch: we merken zelf heel wat zaken op, er komt 1 en ander aan onze oren, we vermoeden dat we ook 1 en ander niet zullen weten... Mama en papa hopen hem op het goede spoor te kunnen houden. Niet dat zijn gedrag de spuigaten uitloopt, maar toch... mama wil er korte metten mee maken. Mijn mama is wat een rare: ze hoort 'a', denkt 'b' erbij en concludeert al 'c'. Ze geeft aan dat ze Joren nu nog wel kan aanpakken, maar dat ze hem in zijn puberjaren niet meer zal kunnen inhalen als hij vb wegloopt. (Phoehaaha: volgens mij kan ze hem nu al niet bijhouden maar ik zal maar wijselijk mijn mond houden....) Ergens heeft ze ook wel een punt. Als mijn broer zijn gedrag nu terug onder controle heeft, loopt hij minder risico om in het middelbaar te ontsporen, want een meeloperke: dat is hij wel! Mama voelt zich schuldig. Had ze wel genoeg tijd voor hem tijdens mijn opname? Is hij dan toch het slachtoffer van het sandwichkind zijnde? Heeft ze nu wel genoeg tijd voor hem, moet ze niet minder gaan werken? Ze komt vaak moe en met een kop vol taken voor 's anderendaags thuis. Niet evident om ons dan met ons drietjes het perfecte onthaal te geven als er ook eten moet gekookt worden, op tijd klaar moet gemaakt worden voor de logo/training, huiswerk gecontroleerd worden, op tijd naar bed gepusht worden,  ... Dit wil ze eigenlijk beter doen, rustiger, georganiseerder... Of is dit de issue van elke mama? En dan nu met haar toneel erbij...

Wat mezelf betreft op school: meester weet het niet goed. Tja, kijk,... dat is een uitstraling die ik nu eenmaal geef ;-). Soms lijk ik het te kunnen maar faal ik gigantisch op mijn toets, andere keren lijk ik er niets van te snappen en dan maak ik een supertoets. Begrijpe wie begrijpe kan. Feit is: spelling is een ramp, metend rekenen en vraagstukken zijn me te abstract. Ik moet van meester leren om het meteen te zeggen in de klas als ik het niet begrijp. Hij weet niet goed wat hij zegt zeker? Dan hoort iedereen dat wel hé! Dan zien ze allemaal dat ik dat niet kan. Zo schaamtelijk! Mama doet haar best om me te overtuigen maar mijn faalangst is standvastig. Of het volgend jaar zal lukken in het 5e lj durft meester nu nog niet zeggen. En mama wil het mij ook niet zeggen: ze zal niet dezelfde fout maken als vorig jaar: die stress erbij: dat hoeft allemaal niet. Meester zegt dat iedereen doet wat hij kan: meester, zorgjuf, Nathalie ('t zal: die zit in Argentinië te zonnen bij haar maatje met een cocktail in de hand ja!) (lol) , thuis doen we ook ons best. Ik geef voorlopig niet op, ook al is het vaak lastig. Als het van papa afhangt zal ik in geen geval mijn 4e lj opnieuw mogen doen. Papa ziet daar het nut niet echt van in. Het is ook zo moeilijk: we hebben geen glazen bol hé: zal blijven zitten helpen of niet? Zal overgaan naar het 5e lj me niet verbranden? We zien wel. Het is nog geen juni hé!

Chance dat het weekend is: beetje ons gedachten verzetten ;-)

06-02-2015 om 00:00 geschreven door VdP - VG