|
Na 71 dagen wachten was het vandaag dan de grote dag. Ik keek er enorm tegen op. Wat wil je ook... Ik kreeg de laatste maanden zoveel te verduren zegt mama, dat het wel al eens normaal is dat het gewoon allemaal niet meer lukt.
Ik sta stijf van de zenuwen, ik kan mijn broers niet meer verdragen, op school hoeft het allemaal niet meer voor mij (wat zich resulteert in mijn punten) want nu kan er toch niets meer bij, ik wil alleen nog maar tijd voor mezelf. Ik ben toch de enige met wie ik nog overeen kom. Mijn ouders noem ik ouderwets, oersaai en het zijn vooral grote zagen, kortom: met zulke ouders ben ik niets en dat laat ik hen ook graag horen de voorbije 2 weken.
Akkoord, voor hen is de spanning ook heel intens, hun gezaag is misschien wel nodig als ik voor mijn schoolwerk nog een beetje hogerop wil geraken en eigenlijk zijn ze door hun drukke werk- en sociale leven allesbehalve saai maar ja, dat is nu tussen ons hé, verklap het hen niet anders steken ze me nog door dat ze gelijk hebben ;-)
Fysisch mag ik allesbehalve klagen. Ik groei (ging eerst een tijdje in de breedte maar nu ook weer in de lengte) goed. Ik bloos al terug een beetje. En op het gemakje begin ik ook een beetje te werken aan mijn uithouding, eens een toerke lopen met de meester en de klas kan sinds kort. Het is lastig maar ook wel tof.
Maar kijk, na het lange emotionele en spannende wachten was het vandaag dus controledag. Mama hield me deze voormiddag thuis en dit was maar best ook. Ik had nood aan eens een snipperdagje, zeker met de spanningen van het onderzoek. We gingen leuke dingen doen mama en ik. Eerst soep maken en dan eens gaan wandelen. We hebben de plannen een beetje moeten bijstellen... maar het was niet minder leuk.
We hebben aspergeroomsoep gemaakt (met dank aan nonkel Luc) en dit duurde veel langer dan verwacht. Is het nu door het werk verkeerd in te schatten of door ons gebabbel, maakt niet uit op zich want het was wel fijn zo met 2 samen in alle rust. De soep is trouwens overheerlijk. Goed recept of feit dat ik heb geholpen...? Zal wel dat laatste zijn zeker? Daarna zijn we frietjes gaan eten. Dan was er nog eventjes tijd voor een kort bezoekje aan Deinze Shopping. Ik heb zeker 20 broeken gepast (hatelijk!) en er was er ene die ik goed vond...
En dan richting UZ. Pff... mijn zenuwen stijgen merkt mama. Ze twijfelt enorm hoe ze me best kan helpen maar ze laat me doen en ik vind dat dit haar beste beslissing ooit was!
Ginder toegekomen was het terug een beetje zoeken naar waar we moesten zijn (ondanks de lange brief slagen ze er toch nog niet in te zeggen waar je u moet aanmelden - we worden 3x doorgestuurd en als we de bordjes volgen komen we nog eens ergens anders uit...). Eens ik de onderzoekskamer op dagziekenhuis dan binnenkom ziet mama me terug veranderen van het lieve rustige Lenatje naar het kreng-Lenatje... Mama stelt me gerust, troost me en verwijst naar onze gesprekken deze week. Het leek te helpen, alsook de TV in de onderzoekskamer uiteraard...
Ik ondervond al snel dat discussiëren met de verpleegkundige geen zin had en dus liet ik me maar overmeesteren. Mama is trots dat ik me zo rap laat doen en daarom mag ik in haar arm nijpen tijdens de prik. Moemaatje toch, jij wist niet dat ik zo hard kon nijpen hé, ocharm... 
Na het bloedonderzoek (met plaatsen van infuusje) was de dokter daar al gauw. Ze heeft me van kop tot teen onderzocht en mij en mijn mama weer uitgevraagd. Pff... daar kan ik niet tegen ze! Het klinisch onderzoek leek ok. De dokter vond niets abnormaal en mijn longcapaciteit blijkt groter dan in januari. Joepie! Ik moet wel wat terug kiné volgen. Ik mag proberen zwemmen op het gemakje. So far so good. En dan zegt de dokter dat ze een ... dinges gaat opbellen om met mij een afspraak te maken. We moeten praten of zoiets over wat ik allemaal heb meegemaakt. Dat ze dit aanraden aan iedereen en aangezien de dokter mij al een beetje kent als een gesloten boek en het wat moeilijk werd in school en mijn nek en schouders volledig geblokkeerd zitten vindt ze het nog veel belangrijker. Mama gaat akkoord met die spiegeloog of zoiets. Mama zegt lachend dat het een psycholoog is en maakt een grappige vergelijking met een soort spiegel kijken van jezelf maar ik snap er niets van. Ik onthou alleen dat dat iemand is om mee te praten en ik zie het volledig zitten. Wijs! Eindelijk iemand om mee te tetteren. Komt die naar huis? Mag ik mijn kamer laten zien? Mag ze mee naar school? Mama zucht...
Dan terug de kelders in van het bijzondere UZG! Toch bizar ze al die gangen onder de grond. Mama vindt snel de NMR terug en na niet zo heel lang wachten mogen we binnengaan. Mijn nervositeit is in feite al weg nu. Ik ga rustig liggen, doe al wat ze vragen en terwijl mama mijn voetjes masseert bij het inschuiven in de scanner vermoedt ze dat ik zelfs in slaap val. Eerst knipperen mijn oogjes nog wat maar daarna lig ik muisstil.
En dan naar huis. Mama zegt dat ik als beloning een beetje op de tablet mag spelen (ik toonde haar 1x hoe ze Hayday moest spelen en nu is ze zelf een half verslaafde geworden met mijn boerderij) als we thuis zijn en daarna eten we een broodje zalm met aspergeroomsoep!
Nog snel iedereen van de familie verwittigen dat het vandaag goed verlopen is en nu wachten op de uitslag. Nog meer stressen in afwachting daarvan dan in afwachting van vandaag... Nu is het echt niet meer te doen! Valt de uitslag tegen, daar wordt pas later over gepraat zei de dokter. Maar wat zeker is, dat is dat ik het eerste jaar om de 3 maand op onderzoek moet (zo veel!???), het 2e jaar om de 4 maand,... Hoe dan ook, ik ben er nog niet vanaf...
Nog 10 keer slapen... en dan zijn we weg naar Frankrijk!
18-06-2014 om 21:54
geschreven door VdP - VG
|
