Ook al ging het met mijn humeur beter tijdens de zomervakantie, de laatste dagen heb ik het weer wat lastig. Ik vraag aan mama wanneer ik terug op controle moet naar het UZG. Dat blijkt te zijn op 16 september. (Mama had het UZ moeten helpen herinneren want ze waren mij vergeten.. Normaal moest ik op controle in augustus). Ik heb toch wel wat schrik. Niet zozeer voor de prik (hihi, dat rijmt), maar wel voor mijn uitslag. Wat als die brolbol daar terug zit? Mama zegt wel dat dat bijna niet kan, maar ja: bijna... dus het kan toch...? Ik maak me zorgen en hier binnen ons gezin zullen ze het geweten hebben!

De dag van de controle ben ik zeer nerveus. Pff... Dat wachten in het dagziekenhuis valt nog mee, de prik (goh ja...), het gesprek met de dokter ça va... Maar dan moeten we ons begeven naar de gigantische kelders van het UZG voor de NMR en daar zegt de receptioniste doodleuk aan mijn mama: "sorry mevrouw, we hebben momenteel een onvoorziene wachttijd van 2u..." Lap! Gelukkig is mama toch een beetje mens en krijg ik op dagen als vandaag de tablet mee. Het wachten duurt lang, maar wij zijn flink. Sommige andere patiënten worden heel ongeduldig en onbeleefd. Maar ja, die dienst kan er ook niet aan doen, legt mama me uit. Dringende situaties moeten ze voornemen en het verbedden van een kindje van de dienst PICU (kende-da-nog?) duurt veel langer dan verwacht. Eens het aan mij was, ging de tijd wel vrij rap. Ik probeer altijd een beetje te slapen in de scanner terwijl mama op mijn benen moet wrijven van mij; maar: van mijn tenen moet ze afblijven!

Na een week wachten (veel langer dan normaal) mocht mama bellen naar Dr. Bordon voor mijn uitslag. Zoals verwacht (maar toch heel blij om te horen) is alles terug goed. Ik mag zelfs een jaar (!!!) wachten om terug op controle te gaan.

Ik heb wel vrij veel last van mijn maag. Daarvoor werd ik doorverwezen naar de gastro-enteroloog. Ze deed een maagonderzoek (ik moest dan even slapen) en zij zag dat mijn maag toch wel vrij ontstoken zat: chronische gastritis. Lap! Ik moet nu elke ochtend een half uurtje voor het eten een pilletje nemen. Daarvan word ik snel beter. Reden van die onsteking werd niet gevonden: er werd gezocht naar helicobacter en glutenintolerantie (dat leuke dieet van mijn mama) maar alles was negatief. Goed dus. (raar die medische termen: ze zeggen negatief - maar ze bedoelen dat het goed is). Ze spreken nu van stress. Ik heb dan ook nog één en ander te verwerken...

16-09-2015 om 00:00 geschreven door VdP - VG