Stilletjes aan komen verhalen aan ons oren over hoe ons verhaal was voor anderen, hoe zij ermee omgingen, wat dit betekende voor hen. Mama en papa zijn blij ook deze verhalen te horen, te voelen dat hun verdriet écht wel werd gedeeld...

Zo kwam mama te weten dat er collega's waren die speciaal kaarsjes zijn gaan branden, gaan bidden zijn in Bachte Grot. De hoeveelheid kaarsjes boven Vinkt (maar blijkbaar ook in de omstreken) moeten echt immens zijn geweest... 

Een heel mooi symbool.

Zo heeft ook E.H. Deken op Lichtmis een gebedje voor mij gedaan in de Kerk. En hij kwam intussen ook een bezoekje brengen (ik liet hem proeven van mijn zelfgebakken havermoutkoekjes en hij vond het lekker).

De vele bezoekjes: daar moet ik ook van op kijken. Komen die allemaal voor mij...? Guillaume en Esther, Daniël en Arlette, Firmin en Agnes, Marit en Ciska met hun mama, Mammy met N.Luc en T.Leen, Joran met zijn mama, fam. Reynaert, ... (ik hoop oprecht dat ik niemand vergeet...) Ik vind het 'sjiek' van hen dat ze allemaal mee sponsoren voor mijn oproep van het goede doel. 

Het is heel fijn dat we zelfs tot nu nog kaartjes en tekeningen en mails en smsjs en... krijgen.

Mama legde al contact met de verantwoordelijke sponsoring van UZG en op 2 april (als ik op onderzoek moet) zal alles geleverd worden. Ik spaarde maar liefst al 9 dozen vol met spullen!

Mama zegt dat ik zeker moet vertellen dat ze alle mails en berichtjes apprecieert maar dat het gewoon onmogelijk is om alles telkens en persoonlijk te beantwoorden. Dus het is niet dat ze niet wil hé.

Op carnaval kwam Meester langs met de klas. Ze mochten zich hier bij ons thuis verkleden en dan maakten we snoepmaskers! Heel fijn! In de namiddag wou ik persé naar hun Carnavalsfeest gaan kijken en mama heeft me laten gaan voor een uurtje. Ik was blij (achteraf wel de nodige pijn). Mama zei dat het terug een beetje leren loslaten is. Geen idee wat ze daar weer mee bedoelt!

De krokusvakantie is goed verlopen, het was wel druk maar ik heb me geen minuut verveeld! Jordi en Lucas zijn komen spelen, we zijn toen ook naar De Lego Movie gaan kijken. (wij allemaal content maar mama zat op haar gat: ze zei: ik zal mijn kindjes wel weghouden van geweld en computerspelletjes en dan kom ik kijken naar een Legofilm en zet ik ze erbij... --> zij dacht dat het een rustige film was met politiemannetjes en brandweermannetjes en verhaaltjes van Lego Friends: whoehahaa!)

Lonit is ook een keertje komen spelen.

Mama en Joren en ik zijn ook eens naar de Dino-tentoonstelling geweest in Antwerpen. Het was heel mooi daar en interessant met de audio-foons, maar door de vele vele bezoekers had ik het nogal rap gehad. Drummen en aanschuiven: niets voor mij! Mama vond het zonde van de tickets en omdat het mooi weer was zijn we dan maar naar De Zoo geweest! Mama vroeg daar een rolstoel (was echt wel noodzakelijk want ik kon niet langer rechtstaan) en ik heb super genoten! We hebben buiten onze sandwiches gegeten in het zonnetje. En dan de hele toer gedaan: ik vond de giraffen en olifanten de max. De pinguïns en apen waren grappig! Joren was verzot op de leeuwen en tijgers. Mama kon zich wel voor het hoofd slaan dat ze haar fototoestel niet bij had!

We genieten echt van elke dag met mooi weer! Het zonnetje doet ontzettend deugd!

De laatste zondag van de vakantie is mama dan even gaan wandelen met tante Tasj en wij konden met ons neven ravotten op het speelplein. Nu ja, ravotten was er voor mij niet bij want ik mag tot einde maart nog geen inspanningen doen. 

Het liefste dat ik nu wil is eens goed lopen, maar ik voel zelf ook dat dit niet gaat...

We zijn dan ook nog naar de voetbal geweest en daar kon ik dan met Lucas rustig in 'ons kamp' wat spelen en rondhangen.

Joren mocht zaterdag met zijn ploegmakkers, en andere jeugd Eendracht Vinkt oplopen met de échte spelers van KAA Gent in de match tegen Zulte-Waregem. Het was een uitstap voor mama en papa waar ze wel van konden genieten ('t is te zeggen: mama genoot van de Vinktse spelertjes die ze mooi op foto kon zetten en papa genoot van de match!). Zelf ben ik anti-voetbal (beetje zoals mama...) en dus bleef ik thuis met Daantje. Dianta en haar mama zorgden intussen goed voor ons.

Oei, nu heb ik nog niets verteld hoe het met me gaat...

Ewel: 't is een beetje op en af.

Algemeen ging het eigenlijk redelijk wel. Pijn nog uiteraard: ik loop er ook een beetje naar. Maar het strikte pijnmedicatieschema kon ik rap afbouwen naar 'enkel indien nodig'. De eerste drie nachten thuis werd ik nog wakker van de pijn, maar daarna ging het goed en kon ik terug in mijn eigen bedje slapen. Allez ja: slapen: ik ben Lena niet natuurlijk als ik niet zou vechten tegen mijn slaap hé: want slapen is saai en tijdsverlies en...

Op maandag mochten de draadjes eruit en ik sprak af met mama dat zij dit ging doen en ik was blij dat er niet terug een dokter aan mijn lijf ging prutsen. Helaas zaten de draadjes heel diep vast en vergroeid in een grote bloedkorst. Mama was heel voorzichtig maar toch deed ze me pijn. Mama besliste toen maar de huisarts te laten komen hiervoor. Intussen weekte ze de korst los met een vaselinekompres en dit gaf een goed resultaat, doch de dokter moest ook zoeken en prutsen om de draadjes eruit te krijgen.

De wonde van mijn sneetje zelf geneest heel mooi. Het wondje waar mij drain zat genas moeilijker: maar intussen lijkt het ok. Het litteken zal minder mooi genezen dan van mijn sneetje maar ja... ik kan er al naar kijken zonder het eng te vinden. Ik wil alleen niet dat anderen het zien!

En net als mama weer wat kan ademhalen omdat ik er beter uit zie en mijn wondje eindelijk toe is krijg ik zaterdagnacht weer ontzettende pijn: ik moet de hele nacht huilen en dit is niet mijn gewoonte want ik ben een sterke meid en klaag niet rap. Zondag was het nog niet echt beter en mama werd wel wat ongerust dus ging ze met mij naar de dokter van wacht. 'Gelukkig' zou het enkel 'maar' spier- en weefselpijn zijn tgv de operatie (nog steeds), de plaats die mijn organen terug krijgen nu mijn 'colablik-brolbol' weg is en mijn verkeerde houding. Hij schrijft andere pijnmedicatie voor en dinsdag (gisteren) moest ik toch op controle in UZG dus dan gingen we wel verder zien.

De pijn was tot gisteren niet echt beter en mama schoot weer helemaal in paniek toen ze de foto zag van mijn RX Thorax die ik moest krijgen eer ik bij de professor mocht. Allemaal kleine oplichtende streepjes rond mijn wervelkolom, longen, hart,... het waren er wel 100! Mama dacht het ergste van het ergste: uitzaaiingen. (gelukkig zei ze me dit niet want anders zou ik haar geantwoord hebben dat ze een vijs kwijt is met al haar negatief denken). Het was dan ook de eerste vraag die ze stelde aan de prof: wat zijn dat? 

De dokter moest glimlachen met mama's bezorgdheid en kon haar geruststellen: het zijn de inwendige hechtingen die ze moesten doen tijdens mijn operatie. Man man man, dat ziet er de moeite uit hoor!

Meer bezorgd was de dokter over mijn wervelkolom: die staat scheef! Scoliose.

Er zijn nu 2 opties: ofwel (en vermoedelijk) is dit door mijn verkeerde houding tgv de pijn na de operatie ofwel zat die scoliose er vroeger al (maar niemand merkte ooit iets op) maar werd de scoliose gecorrigeerd door mijn brolbol... 

De dokter schrijft kiné voor en weer andere pijnmedicatie en mama mag de dokter ten allen tijde bellen: dit stelt mama gerust!

Ik ook blij dat ik er zo van af kom maar wanneer de dokter zegt om nog een bloedonderzoek te doen (kijken of er zeker geen infectie schuilt achter mijn pijn) begin ik weer te flippen: blijf van mijn lijf, trek bloed bij uzelf, ik ga nog liever dood, ... het zijn maar enkele voorbeelden van wat ik geroepen heb. Ik trek het mij niet aan, ze moeten wegblijven met die naalden. 

Wanneer de verpleger en verpleegster mij kordaat op de tafel leggen is mama opgelucht dat ze dit zo aanpakken en niet zoals die keer op pediatrie... (waar mama wel mee voor verantwoordelijk was vond ze omdat ze wou luisteren naar mij toen ik 'wacht' riep omdat ze dacht dat ik me wel zou herpakken: nietes dus - vandaar nu de korte pijn...). 

Ik ben echter allesbehalve opgelucht en ik laat dit merken aan mama door haar te schoppen op haar schenen, te bijten in haar arm, te slaan in haar buik, te krabben op haar handen, haar uit te schelden voor 'rotwijf' en mijn bril in 2 te plooien...

Mama's hart huilt vanbinnen maar ze laat me doen omdat ik eindelijk eens mijn emoties toon. Want huilen doe ik niet. Praten doe ik niet. Boos zijn doe ik niet. Ik doe gewoon alsof mijn 'ziekte' (als ik het zo mag noemen) niet bestaat. 

's Avonds mocht ik al naar Dirk voor kiné. Hij leerde me hoe ik mijn hoofd moet recht houden en ik leerde allerlei oefeningen met mijn armen/schouders en met een stok om zo stap voor stap mijn houding te corrigeren. Het ging vrij goed.