Amper 2 maand verder en ik moet vol bewondering naar je kijken. Wat ben je sterk...

De voorbije 9 weken heb je ontzettend veel doorstaan en nu reeds pak je je leven terug op alsof er 'niets' aan de hand was.

Praten, nee dat doe je niet. Je laat liefst gewoon alles achter je. Ik vind dit heel moeilijk want ik wil er zijn voor je en je laat het niet altijd toe...

De dagen met prikken, van het ene onderzoek naar het andere, uw angst en colère voor de verpleegkundigen als ze u kwamen verzorgen, uw colère tegenover de dokters - want het was (volgens u) hún schuld dat je daar lag - uw verveling, uw schrik dat anderen uw prikjes, buisjes of littekens zouden zien, uw nervositeit voor de verdoving (want opereren houdt volgens u niet veel in, je slaapt toch), uw stokstijf in bed blijven liggen uit angst voor pijn,... dit alles maakt opnieuw plaats voor terug ganse dagen klas, spelen met je vrienden, ruzie maken met je broer, het verlangen om nog eens 'wild' te doen (want tot nu mocht dit nog niet).

Ik ben super enthousiast met deze vorderingen maar ik kan je niet bijhouden.

Jij bent veel sterker dan je mama, die blijft maar aanmodderen. En ik ben hiervoor kwaad op mezelf want ik zou beter jouw voorbeeld volgen, maar het lukt niet... ik vind dat 'aan/uit'-knoppeke maar niet. Jij kreeg het het hardste te verduren en toch ben jij zo ijzersterk, wat moet ik je bewonderen!

Terwijl ik... 

De vermoeidheid gaat maar niet voorbij, ik weet niet van waar ze blijft komen.

Elk spiertje in mij doet ontzettend pijn. En ja ik ben zelf verpleegster maar ik wist bijlange niet dat ik zóveel spiervezels in mij had.

Ik heb nood aan sociaal contact, aan een babbel en aan een knuffel. Maar als de telefoon rinkelt lukt het me niet om op te nemen, net zoals het me niet lukt om de stroom aan mailtjes en smsjes te beantwoorden.

En als ik dan eens buiten kom dan tover ik, net zoals daarjuist op de voetbalwedstrijd van je broer, wel een fake-glimlach op mijn gezicht, is niet zo moeilijk: je bent een actrice of je bent het niet... Waarom ik dit doe is mij een raadsel: me sterk houden?, schrik dat 'het' 'weer' 'daar' zal over gaan?. Terwijl ik er net wil over praten, maar ik sla dubbel toe als men vraagt naar jou. 'Zo goed mogelijk' is het enige antwoord dat ik er uit krijg en het is trouwens ook de enige waarheid. En met de glimlach die ik dan bovenhaal durft de ander alvast niet meer doorvragen... Einde onderwerp. Stilte volgt. En dan wordt ik wel 'gered' door onzen Daan die aan mijn broek hangt voor aandacht.

Ik begrijp het zelf niet: willen praten maar geen woord over mijn lippen krijgen. 

Misschien is het de angst, dat de tranen die dan zullen komen niet meer zullen stoppen?

Ik zou willen huilen, tranen met tuiten, maar er zit precies 'ne stop' op mijn traankanaaltje. Of is het op mijn hart? Nooit zo stil gestaan als nu bij het kleine taalverschil tussen hart en hard. Mijn hart is nu hard. Wat we meemaakten was hard. Het deed pijn aan mijn hart.

Elk moment met je papa zou ik moeten liefdevol benutten maar het enige wat we nu doen is elkaar verwijten over hoe de ander er mee om gaat: totaal anders. En er is geen goede manier. Maar had de één maar meer van de ander... Gelukkig is er wel begrip voor elkaar (Goddank) maar de frustraties moeten er uit en ook wij zijn dan weer een schoolvoorbeeld van hoe je je meest afzet op de personen die je liefst ziet...

Zo ontgoocheld in mezelf...! Een ander ziet er gelukkiger uit dan mezelf, ondanks ik zo content ben dat je brolbol goedaardig is. Het lukt me niet om dit geluk vast te pakken en er mee voort te doen. Ik word in de plaats nog geremd door de angst voor wat de toekomst gaat brengen (gaat het restweefsel terug gaan groeien?) en dit zal niet beter worden bij elke controle. Deze controles en andere doktersbezoeken lopen me trouwens de spuigaten uit! Maar het hoort erbij dus sleep ik me wel van de ene dokter naar de andere. 

Ik bén wel dankbaar hoor, voor het feit dat dit alles zo mocht aflopen en dat dokterscontroles 2x niets inhouden in vergelijking met wat het allemaal kón geweest zijn (chemo, bestraling, beenmergtransplantatie, isolatie, ... ) maar de angst die ik had in de week van je opname - en dan vooral die ene donderdag - afwachten op het nieuws van de feitelijke diagnose) verlamt me nog steeds. Dat gevoel van toen kan ik niet omschrijven maar ik moet er maar aan terugdenken en het is daar terug. 

Hoor me klagen...

Het is niet dat ik geen enkele goeie dag heb, bepaalde dagen gaat het zelfs vrij goed. 

Dan kan ik genieten van 3 uur zaadjes planten, van grote kuis te houden in mijn cursussen (leve de papiercontainer), van met jullie een spel te spelen, ...

Maar dan overkomt het me weer en het is er makkelijker gekomen dan dat het weer weg geraakt.

Het is niet dat ik niet besef hoeveel geluk we hebben gehad. Integendeel. De confrontatie op 'het vijfde' vergeet ik nooit meer. De dankbaarheid dat je dit gespaard is gebleven is sterker dan dat ik kan omschrijven.

Het is niet dat ik niet besef hoeveel pech anderen hebben... Het leven gaat voort bij allen maar ook de miserie bij anderen blijft: de papa begraven van een vriendin, de papa van een vriend die niet zoveel geluk heeft met zijn 'brolbol(len)', de werkdruk bij een vriendin, de diefstal bij onze buren, het verdriet om het maar niet 'in blijde verwachting' geraken van vrienden, een kennis van wie haar leven heel plots stopt op 47-jarige leeftijd,... 

Het is gewoon... de stam van mijn boom heeft een krak gehad en het lukt me maar niet om deze te herstellen.

Gelukkig ben ik nog eventjes thuis van het werk, want ik zou nu totaal niet weten hoe ik dit zou moeten doen. 

Of ja toch wel: mij volledig op mijn werk gooien... maar dan met het risico binnen enkele maanden te crashen...

Ik kan me niet concentreren op de werkmails die binnenkomen en vergeet daardoor afspraken of zie dingen over het hoofd. Gelukkig is uw kinesist daar dan om me te sussen met zijn logica: 'moest je dat maar hebben om aan te denken hé...'

Dus nog even tijd voor mezelf, nog even alles op alles zetten om mijn huishouden recht te krijgen, mij nog even concentreren op de opvoeding van u en uw broers, nog wat quality time inplannen om te praten met je papa om zo ons leven weer op de rails te krijgen, nog eerst ons gemiddelde van 3 doktersbezoeken per week doorworstelen (in de hoop dit dan voor 3 mnd achter ons te kunnen laten na de Paasvakantie), ... nog even... terug leren ademhalen...

Nog even... tijd en boterhammen...

Alles komt goed...

Warme knuffel,

Je mama