Eindelijk! Vandaag komt Lucas. Na school komt hij met me spelen, blijft hij eten en slapen en dan morgen hebben we terug een dagje tijd om te spelen en te praten. Het was Lucas zelf die vroeg om 'Valentijn' vroeger te vieren daar ik op Valentijnsdagzelf nog maar net zal geopereerd zijn en ik dus terug geen bezoek mag krijgen van kindjes onder de 14... Ondanks onze beider ouders niet vree Valentijn-gericht zijn lieten ze dit toch allemaal gebeuren.

Vandaag ging ik eerst met mama naar Ikea. Ik was nog een wandrekje beloofd voor boven mijn bureau/bed, mama ging ook een koffer meebrengen (steeds sleuren met winkelzakken naar het ziekenhuis is niet echt een zicht) en daarna gingen we nog op zoek naar een cadeautje voor Lucas, want ik hoorde dat ik ook iets zou krijgen dus wil ik hem ook verrassen. Al snel vond ik een wandplank (ipv rekje) die volledig mijn goesting was (papa zal blij zijn: er blijft nog heel wat budget over: wat ben ik toch een schat van een dochter!). Ik vond er zelfs een cadeautje voor Lucas: een hartjeskussen met armen en vingers. Mama bracht ook nog een fotokader mee in de vorm van een hartje: ze zal dan vanavond een foto van ons trekken en in de kader steken: 1 voor Lukas en 1 voor mij. Naar de Ikea gaan vond mama een vrij makkelijke tussenstap voor het zich (terug) begeven in haar sociale kringen: ze is onder de mensen en toch kent ze niemand...

Deze morgen was ze vergeten met Joren af te spreken of hij met de rang naar huis ging komen. Ze had dus geen andere keus dan hem af te halen aan school. Niet dat dit een ramp is maar ze zag er wel wat tegenop: blikken en reacties van mensen. Ze weet dat elkeen het supergoed bedoeld, maar toch voelt het zeer vreemd aan. Joren had een ganse pak tekeningen mee van zijn klas voor mij en Andrès gaf ook een cadeautje mee: 2 spel- en knutselwerkboekjes. Net voor de school uit was skypte ik nog eens met mijn klas: het was niet zo evident: de verbinding viel altijd uit. Ik hoorde meester zeggen dat ze er moeten afblijven.... Ik denk dat ze allemaal zo benieuwd zijn om mij te zien en iets tegen mij te zeggen dat ze de tablet dicht bij hen willen houden en aanraken? De klas is terug heel enthousiast en ik ook hoor, maar ben heel verlegen om iets te zeggen: ik vind het wel heel fijn om te kijken naar de fratsen van iedereen.

Christa, een collega van mama, kwam langs met een groot boeket mooie witte tulpen, van alle collega's! Ze had ook een geschenkje van zichzelf mee wat stond voor 'hoop geloof en liefde'. Mama vindt dit alles een heel mooi en onverwacht gebaar en moet wel enkele tranen wegslikken. De steun voor mama en papa komt echt vanuit alle hoeken: niet alleen van familie en vrienden, maar ook van de buren, kennissen, collega's, zelfs van directie... Mama en papa kunnen het niet goed vatten...

Terwijl ik nog wat lag te luieren in mama's bed met de TV heeft mama de Valentijnsfeesttafel klaargemaakt en begon ze Lucas' cadeau in te pakken, en daar was hij al! En oeioei ik was nog niet klaar, moest nog mijn mooie 'sjieke' kleren zoeken ... Het openmaken van de geschenken had even voorrang en terwijl mama nog wat haar hart kon luchten bij Carmen maakte ik me klaar.

Terwijl papa zijn best doet om de draad weer wat op te pikken (gaan werken, trainen, gaan fietsen,...) blijft mama piekeren. Ze kan het niet goed verwoorden maar het is  precies alsof ze maar half zo gelukkig is als haar omgeving met de goede uitslag van mijn brolbol. Uiteraard is ze hier ontzettend blij mee, maar ze heeft enorme schrik voor mijn operatie donderdag. Precies of ik ga dood of zo. Ze heeft altijd maar beelden van ik die 'open' op de operatietafel lig en krijgt die niet weg. Ze heeft natuurlijk te veel medische achtergrond  waardoor ze te veel gaat piekeren.  Het zal een lange operatie worden met een delicaat verloop. Mijn brolbol zit heel dicht bij mijn ruggengraat (en dus zenuwbanen) en het is niet zeker dat hij volledig zal kunnen verwijderd worden. Dat maakt dan vele controles (hoe dan ook moet ik 2x/jaar op controle maar dan veel meer), schrik op teruggroei, terug operatie? Schrik dat goedaardig kwaadaardig wordt... Mama heeft schrik dat het na de operatie nog niet gedaan is... Uiteraard zal dan pas voor ons gezinnetje de verwerking beginnen... Was het maar al allemaal voorbij... Mama zelf vindt een litteken na de operatie het minste van haar zorgen, maar ze weet wel dat ik het hier enorm moeilijk mee zal hebben.

Lucas en ik beleefden de avond van ons leven: we speelden restaurantje: mama was de gastvrouw (we hadden een tafelbelletje: Halli Galli) en papa was chefkok. Hilarisch! Er kwam zelfs een bloemenventer (papa) langs en ik kreeg toen een bloem van Lucas. Toen we teveel op de tafelbel klopten (we waren een veeleisende tafel) zei papa dat we gerust tussen het hoofdgerecht en het dessert een beetje het huis mochten gaan verkennen.... Ze zorgden gewoon voor hun eigen rust, denk ik... Uiteindelijk kregen we ons ijsje in bed van mama en papa waar we TV aan het kijken waren. Ik vond het superleuk, maar de rest hou ik voor mijn eigen geheime dagboek!

Toen Daantje ook naar bed ging en mijn oudjes hun bed terug opeisten zijn we naar onze kamer gegaan, nog wat getetterd en al heel snel vielen we in dromenland: morgen nog een dag!