31-01-2019, 11:48 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

22-06-2017, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

S morgens in alle vroegte

Het is nog maar nauwelijks licht

Ligt zij in gedachten met hem

en wrijft zijn gezicht

Schuilt ze zacht tegen hem aan

Ze voelt zijn warmte in haar hoofd

Kippenvel als hij haar kust

Van rede beroofd

Ze laat het allemaal gebeuren

Verliest zich in een fantasie

Geniet dat ik verloren ben

Als ik haar dan zo zie

01-06-2015, 09:22 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Die onrust…

Pa ijlde. Meer dan 43 graden koorts. Geen antibiotica die er( tot dusver) bestond om de ontsteking er onder te krijgen. Of herstel er nog in zat? Doktoren lieten wisselende geluiden horen. Doktoren zijn ook vaak mensen die het gewoon niet weten.

Pa was er soms bij. Soms niet. Dan kon hij wel eens wild met zn hoofd schudden. Een gedachte wegjagen wellicht. Of een stem.

Drie weken geleden was het begonnen met een acute aanval. Van de ene op de andere dag van vitale man naar patiënt. Een hulpeloze patiënt inmiddels.

We waren er dagelijks. Bij toerbeurt.

Maar vooruit ging het niet met hem.

En nu ijlde hij: ‘ze moet komen!!’ hoorde je dan bijvoorbeeld. Dat riep hij vaak. Waarschijnlijk had hij het over mijn moeder. Ze was een jaar geleden overleden.

Op de vraag ‘WIE moet er komen pa?’ kreeg ik geen antwoord.

Ik zag hem niet graag zo. Liever zag ik hem rustig. Gelijkmatig ademend, slapend. Maar het fascineerde me wel, de dingen die hij zei tijdens koortsaanvallen. Het raakte me ook. De keer dat hij met z’n ene vrije hand mijn arm beetpakte en me smekend in de ogen keek: ‘Ze moet komen!!’

‘Zeg dan wie pa’zei ik…’misschien kan ik haar gaan halen’

Toen zonk hij terug met zijn hoofd op het gesteven witte ziekenhuiskussen, en mompelde onverstaanbaar. Die keer gleden er tranen over zijn wangen. Aandoenlijk. Hij was vermagerd, zijn ogen lagen diep in hun kassen en zijn gelaatstrekken tekenden zich scherp af. Zijn haar had hij behouden. Zilvergrijze krullen.

Vlak voor hij stierf was ik ook op bezoek. Hij lag er rustig bij. Glimlach op het gezicht. Het leek een goede dag. Niets wees er nog op dat dit zijn laatste zou zijn. Hij sliep, zo leek het tenminste, maar toen ik een  stoel pakte en naast zijn bed ging  zitten opende hij zijn ogen. Ik zal nooit de blik vergeten. Zijn ogen waren vochtig en hadden een melancholische rustige uitdrukking. Toen hij tegen me sprak glansden ze bijna ondeugend. ‘Ze is geweest’ fluisterde hij.

Daarna sloot hij zijn ogen. Lag weer rustig met zijn hoofd op het kussen. Alleen DAT had hij gezegd. ‘ze is geweest’ verder niets.  Ik ben nog een klein kwartier blijven zitten, en juist toen ik besloot om te gaan,  kwamen twee verpleegsters binnen. Een oudere en een jongere. Om bij pa een infuus te verwisselen.  

Het was een karweitje van nog geen drie minuten, dat mijn vader slapend onderging. Als laatste, routinematige handeling werd het kussen van pa geschikt. De oudere zuster zei, ‘wat is dat nou?’en haalde vijf kleine schelpjes van onder het kussen vandaan..  Ze keek me aan met een verbaasde uitdrukking, en reikte ze me aan…’ zijn die van U?’

‘Nee’ zei ik. Geen idee ook hoe ze daar zouden kunnen komen. ‘leuke schelpjes’ zei de jongste verpleegster. Ze had grote bruine ogen: ‘Venusschelpjes…DIE twee zijn mooi!” Ze bedoelde de twee schelpjes die  aan elkaar vastzaten.

Gek. Zou Herma die hebben neergelegd? Dat is de enige die nog tussendoor op bezoek was geweest.

Ik wilde het weten.

Ik belde mijn zus toen ik buiten het ziekenhuis stond

Herma wist van niets.

Iemand van het verplegend personeel dan?

Onwaarschijnlijk.

Of was er nog ander bezoek geweest?  Ik dacht aan pa, hoe hij had gezegd. ‘Ze is geweest..’    Maar niemand heeft het me nog kunnen vertellen.  Er was geen bezoek gesignaleerd  verder.

Het houdt me soms nog wel eens bezig.

De schelpjes heb ik bewaard. Ze liggen nu in een gewatteerd doosje. Op een of andere manier heb ik het idee dat die daar niet zomaar lagen, onder het kussen. Dat het een betekenis had.

Maar wat? 

22-05-2015, 22:32 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

God wat had ik er aanvankelijk een hekel  aan het volgende neer te moeten schrijven.  Maar nu de werkelijkheid me stof biedt, moet ik dit met beide handen aanpakken. Het lot reikt het me aan. Het is immers een slecht idee voorbij te gaan aan de dingen die het lot je aanbiedt?  Als hobby schrijf ik wel eens stukjes. Veelal gortdroge verhaaltjes met een licht absurdistische inslag. Al jaren doe ik dat.  Ofschoon de verhaaltjes vaak hun oorsprong vinden in de werkelijkheid; belanden ze gaandeweg en uiteindelijk definitief als opgeslagen document in het mapje‘verzonnen stukjes’

De voorgaande maanden heb ik me er meer op toegelegd  verhalen te schrijven die bij mezelf blijven, en niet op drift raken.  Wat het echte leven zonder opsmuk kan bieden (heb ik nu meer dan ooit geleerd) , kan ook de moeite waard zijn.  De waarheid kan absurder en ongeloofwaardiger zijn dan de verbeelding verbeelden kan!.  Ik ken dit cliché, maar miste tot dusver de ervaring ervan.  In documentaires komen soms ongeloofwaardige zaken voorbij die me tot het uiterste kunnen verbazen en me soms, tot mijn eigen verbazing hardop in mezelf doen uitroepen: HOE IS HET MOGELIJK!!

Maar werkelijk zelf iets fantastisch meemaken….zonder dat het alleen fantasie is, of hallicunaties …iets van dien aard…dat had ik niet voor mogelijk gehouden. En als een ander iets dergelijks tegen me zou vertellen, ik zou  hem uitlachen       

Ik kan evengoed over kabouters gaan schrijven, of over draken en trollen. Het verhaal dat nu gaat volgen  immers  in hetzelfde segment van sprookjesfiguren, en betoverde prinsen. Dus, moet ik meer zeggen…?

Wie gaat dit verhaal geloven? Niemand!

Maar komaan! Wat zou ik me mijn verhaal laten miskennen? Wat zou ik me aan de schaapskoppen van menschen gelegen laten liggen? Het zou me aan m'n 54 jarige reet roesten of het gepeupel  al of niet mijn verhaal gelooft. Als de verkoopcijfers goed  zijn ben ik tevreden. Al hebben mensen het idee een sprookje te lezen. 

En fiction of non-fiction. Who cares?

*

Hoe plat kan een verhaal beginnen? Ik kocht een bank waar iets vreemds mee aan de hand was. Bam!! Daar!! Iedereen die wil afhaken kan dat nu doen!!

Hoeveel verhalen zijn er niet dat de hoofdpersoon belandt bij een antiquair, of in een  obscuur Oosters 2ehandszaakje, waar hij, al dan niet gewaarschuwd door een geheimzinnige verkoper,  zich een voorwerp aanschaft dat speciale kwaliteiten blijkt te bezitten? Veelal van sinistere aard? Ze zijn talrijk, niet?!

Wat heeft het voor zin daar nog een verhaal aan toe te voegen? Het IS al verzonnen. En niet door de minsten. Fantastische verhalen.  Hier viel voor een schrijver slechts verlies te lijden. Kan ik U lezer  met dit argument een beetje overtuigen dat wat U gaan lezen niet ontsproten is uit  geleende fantasie? Want dat zou bijna onherroepelijk het geval zijn.

Ik kocht een bank. Banken hebben een naam tegenwoordig. Deze heette ‘Destroy’, en was een strak vormgegeven stoffen bordeaxrode driezitter van het merk ‘Divani’. Niet dat ik me OOIT in merknamen van meubels heb verdiept, maar ter informatie.  

De koop vond niet plaats  in een dumphal, niet bij een zonderlinge particulier. De bank was niet eens een tweedehands, maar een gewone bank van de TMC. Een moderne zaak gelegen aan een woonboulevard, zoals er tientallen woonboulevards zijn in Nederland.  Het was het showmodel.  Had maanden in de zaak gestaan. Was blikvanger geweest onder warme etalagelichten..Mijn vrouw viel er ook in. En met de fikse korting die we hadden kunnen afdingen was de koop snel beklonken geweest. Zelden dat we zo snel besloten!!

Drie dagen later kwam de vrachtwagen van de TMC voorrijden om de bank uit te laden, en die vakkundig met behulp van een plank op wieltjes de woning in te torsen.   Toen de opvallend tengere sjouwers  wegwaren met de kleine fooi die hij de vermoedelijke werkleider had gegeven (‘…hier…voor een ijsje..’) stond de bank daar plots in de woonkamer en bij de aanblik daarvan verwierf  de driezitter  tevreden blikken bij ons, de kopers. Het was altijd maar weer  de vraag hoe een groot uitgevallen meubelstuk wat een bank als dit nu eenmaal is, uiteindelijk in de rest van het interieur zou vallen! Maar het was een pronkstuk!  Wat zat ie ook prettig, en veeeeel belangrijker: wat LAG ie lekker!! Tevreden konden we tegen elkaar herhalen: ‘Het is een goede koop!! Ja, een goede koop!’

Wat kan ik verder vertellen over de bank die eerste dagen? Niets…we zaten er op, zoals dat gebruikelijk is bij zitmeubelen.Met de macht bij de hand. Zo noemen wij de afstandsbediening van de TV:’ De macht’!  Ik lag ook op onze nieuwe aanwinst.  Languit, de schoenen uit nog. Met een nieuwe bank ben je zuinig de eerste week!  De bank lag fijner dan mijn bed, ik kon er zo op in slaap vallen. En zeker  op die vrije dagen, waarop in de namiddag  een flesje wijn geledigd werd…dan was het voor mij onmogelijk om het wakker te houden.

Ik droom zelden. Dat wil zeggen: Ik herinner me mijn dromen niet.  Kleine stukjes soms…losse flodders.  De mensen die uren nadat ze wakker zijn de droom van de afgelopen nacht kunnen beschrijven, daar hoor ik niet bij.  Ooit heb ik geprobeerd mijn dromen te onthouden door ’s morgens meteen bij het ontwaken alles op te schrijven wat ik nog wist te herinneren. De actie was een kort leven beschoren. Ik zal het niet belangrijk genoeg hebben gevonden.

Het wakker worden de eerste keer op de ‘Destroy’ was een ervaring. Een Ervaring, met een hoofdletter. Ik werd niet wakker uit m’n slaap. Ik werd niet wakker uit  een droom. Ik werd wakker uit een beleving! Ik kwam terug van een reis.  Een reis! Een echte belevenis!! Ik had niet geslapen!! Ik was op het strand van Ouddorp geweest. Ik kwam daar vandaan! Ik had er in een door de zon beschenen duinpan gelegen. Ik was er met haar geweest. Mijn minnares! Zo levensecht dat ik zelfs nu, een jaar later, nog details van die belevenis weet.. Het was een belevenis waarvan ik ook nu nog zeker weet: Geen Droom!

Ach…ik weet ook wel,,,in psychiatrische klinieken barst het er van…die mensen die van alles meemaken. Die waan en werkelijkheid niet van elkaar kunnen onderscheiden. Ik was – misschien- bereid geweest mijn belevenis een hallucinatie te noemen als het bij deze eenmalige gebeurtenis was gebleven.

Zolang ik geen andere verklaring had zou ik ook wel hebben gemoeten. Je kunt niet op de bank liggen en in een duinpan tegelijkertijd. Er lag ook al geen zand op de bank om iets van gelijk te halen – al was het alleen maar een heel klein beetje voor mezelf….het had immers niets verklaard. En naar wat voor verklaring zocht ik eigenlijk?

Weet je wat ik heb gedaan? Ik heb haar, mijn minnares, een bericht gestuurd. In de Ouddorpse duinpan was een warme kus  op haar lippen het zoete slotakkoord geweest van een erotisch gelukzalig samenzijn voordat de slaap mij aaide, en ik even later in ongeloof mijn ogen opende, liggend op de bank in mijn eigen huiskamer waar ik op dat moment alleen was…

Het bericht: “Genoten van je in Ouddorp”

Antwoord: “?????”

-“Ik was met je op het strand van Ouddorp” . Zij wist natuurlijk van niets. Ze had zitten Rummicuppen met haar dochter.               

Hoewel ik het niet geloven kon moest ik deze gebeurtenis als ‘droom’ boekstaven. Het duurde lang voor ik zover was. Met de bank legde ik tot dan toe nog geen enkele relatie.

*

De tweede keer dat ik wakker werd op de bank legde ik die relatie ook nog niet meteen. Maar er was in de tussentijd wat gebeurd:

De dag na mijn erotische belevenis op de bank ontving ik een sms van haar. Ze wilde me graag weer zien. Ze schreef ook, en dat vond ik tweeerlei opwindend, dat ze  over me gedroomd had, dat we samen in de zonnige duinen lagen bij een vuurtoren. Dat we er heerlijk intens vreeen.

Toevallig? Had ik haar die richting opgestuurd met mijn bericht aan haar de avond ervoor? Ik werd nieuwsgierig naar details. Haar herinnering aan de droom kwam overeen met mijn beleving, maar haar verhaal bleek dezelfde kenmerken te hebben als die van een normale droom. Namelijk dat de helft ervan niet meer in haar geheugen op te roepen viel. Opmerkelijk was wel dat ze wist te vertellen dat ik opvallend veel borsthaar had. Dit had ik zelf ook gevonden. Ik had opgemerkt dat het opmerkelijk snel was gegroeid….Ik heb niet veel borsthaar van mezelf in real life, zal ik maar zeggen…

Ze wist nog meer. En vertelde dit niet desgevráágd! Toen we in mijn belevenis het moment-suprême  naderden (een Frans- gladde uitdrukking die onze woesthete passie niet helemaal recht deed) was er een meeuw neergestreken die met felblauwe ogen  om ons heen drentelde. Zij noemde die meeuw! ze had hem gezien! De drietenige  voetsporen die de vogel in het zachte zand achterliet!! Iets dat ons toen niet veel langer dan een halve seconde van onze bezigheid af kon houden.

Ze was getuige geweest en had mijn belevenis gedeeld. Zij had het gedroomd, ’s nachts, wat ik in de namiddag had meegemaakt!! Hoe bijzonder is dat! Ik was er nog niet voor de volle 100 procent van overtuigd, maar het kon in mijn hoofd niet louter aan toeval geweten worden!!

De winter kreeg nauwelijks een witte voet aan de grond. Het voorjaar was al in volle gang  toen de winter slechts noch in naam aanwezig was.

De bank stond er nu drie weken. En ik was er niet meer op in slaap gevallen. Tot die donderdagavond tijdens een uitzending van DWDD. De nacht daarvoor hadden 2 clienten op mijn werk me in de nachtdienst ongewild bezig gehouden met onder andere het opruimen van braaksel en het verschonen van hun beddengoed. Hierdoor had ik met moeheid door slaaptekort te kampen. Twee uur slaap had ik slechts gehad en dat kwam nu tijdens de uitzending zijn tol innen. Ik voelde het aankomen en wist dat het heerlijk kon zijn je over te geven, en wilde niet anders als het gewillige slachtoffer zijn van deze weldoener van rust en legde me er behaaglijk bij neer. Ik wilde de slaap geen strobreed in de weg liggen. Kom maar over me, doezel me in!

Toen ik even later wakker werd starte de eindtune van DWDD . De eindtune ook van een tweede beleving. Een gelukzalige wereld werd ermee verdrongen door die van een huiskamer met TV en mijn oudste zoon op de tweezitsbank.

De uitdrukking ‘van de wereld zijn’ was niet eerder voor mij zo toepasbaar geweest. Mijn zoon zat onbewogen achter zijn laptop. Ik was gekleed. Zij was weg. Nog voelde ik haar handen op mijn rug. Ervoer ik haar hete adem in mijn oor. Zag ik haar nek. Tot na het journaal heb ik me slapend gehouden. Om na te denken. Tot mezelf te komen. Te beseffen wat het betekende. Wat ik had gehad was wederom geen droom geweest. Ik hallucineerde….ik kon er geen andere verklaring voor vinden. Ik was bezig mijn grip op de realiteit te verliezen. Er overkwam mij iets waarvoor ik misschien wel hulp nodig had. Wie weet  waren het de uitwassen van mijn sexverslaving die ik zoals ongetwijfeld honderdduizenden mannen nooit vrij baan mocht geven, en verstoppen moest achter een cool hoofd waarachter niemand ooit een vieze man zou kunnen vermoeden.

Als het een droom was, dan zou het een natte droom geweest zijn….dat wees er niet op..

Een andere mogelijkheid was dat zij, mijn hemelse minnares, krachten bezat die het haar mogelijk maakten in mijn hoofd te infiltreren. Ach nee, natuurlijk niet. Dat bestond niet! De gedachte alleen al!! Ze was er het type ook niet toe!

Overbodig te vertellen dat de belevenis waarin ik deze tweede keer ‘verzand’was geraakt wederom een erotische belevenis betrof. Met dezelfde minnares, in een vergelijkbare setting, dan wel in de tropische variant, zal ik maar zeggen. Het plaatje waar alle tropische strandvakanties in reisbrochures mee aangeprezen wordt, daarin lagen we…compleet met overhangende palmbomen, zilverwit zand,  en een vissersbootje aan de waterlijn, en verder veel blauw, heel veel blauw. Voldaan waren we er na een gelijktijdig orgasme in slaap gevallen. Hoe hemels was de ervaring geweest. Hoe intens en liefdevol…

Nog steeds betrok ik bij mijn zoektocht naar mogelijke verklaringen van mijn intense belevingen niet de nieuwe driezitter. Hadden we een oude Indiaanse bank gekocht met een motiefje van dromenvangers dan had de link gelegd geweest,  nu niet.

Wie gaat er praten over erotische belevenissen met een ander tegen zijn lief?  Ik koos ervoor het niet te doen, omdat het niets op zou leveren. Sterker nog: het zou de relatie tussen mij en mijn vrouw kunnen bemoeilijken.  Nergens voor nodig. “Wat niet weet, dat niet deert”. Dat is een gezegde, een cliché, en niet voor niets! Ik wil mijn vrouw niet onnodig pijn doen, en bovendien , daar kan ik vergif op innemen, welke bewoordingen ik ook kiezen zou, het zou kwetsend voor haar overkomen. Het zou haar verdriet doen. Onnodig verdriet. Ik ben tegen onnodig geweld, en tegen onnodig verdriet.  

‘Een relatie is alleen maar een relatie als je alles open met elkaar deelt’ vind ik onzin. Repecteer elkaar. Neem elkaar serieus. Maar laten we elkaar niet bezitten.

De neiging was ontzettend groot om mijn minnares een bericht te sturen. Na te praten over ons samenzijn en uit te spreken hoe bijzonder en liefdevol het was geweest. Ik weerhield mij. Waarschijnlijk zou zij weer niet weten waar ik het over had. En misschien zou zij ook over mij dromen. Misschien zou haar droom wederom overeenkomen met de mijne, net als de vorige keer. De vorige keer had ik haar misschien onbewust gestuurd. Dat wilde ik nu uitsluiten…

De volgende dag ontving ik spontaan een bericht van haar. ’s Morgens vroeg al. Ik lag nog op bed want ik was in de fortuinlijke positie om uit te kunnen slapen. Mijn lief was er al uit. Ze had braaf en onwillig moeten reageren op haar smartphone, die om 06.45 in volume toenemende klingelklangelgeluidjes liet  horen. Hoe vriendelijk deze in oorsprong ook hadden geklonken, nu waren ze in de irritatieschaal tot niveau 6 gestegen! Zuchtend en steunend had ze haar leven van werkende vrouw aanvaard , en was met de auto vertrokken.  

Het bericht zoemde bijna smekend onder mijn hoofdkussen om bekeken te worden. Ik grabbelde naar mijn bril want zonder dat hulpmiddel ben ik een visueel gehandicapte. Het bericht: “ Goeiemorgen schat,  vannacht met je gevreeen op een tropisch strand….voorspellend?” het bericht eindigde met enkele smileys. Een knipogende, een vrolijk kusje, en een kus met een hartje.

Het bericht dat ik stuurde was: ‘Kan ik je bellen? ‘ Ze antwoorde dat het ok was. En het eerste wat ik zei toen ik haar aan de telefoon had was: Wat heb je PRECIES gedroomd?  En ALLES wat ze zei paste naadloos. In de puzzel die mijn voor haar onbekende belevenis was, legde ze de stukjes feilloos neer.

‘Schat, we maken precies hetzelfde mee! Niet op hetzelfde tijdstip! Maar wel samen! Het is echt! We ontmoeten elkaar in onze dromen! Ik heb hetzelfde met jou meegemaakt!! Ik kon haar delen van haar droom aanreiken die haar ontschoten waren: Een uitloper van een golf die wat verder het strand op was gerold zodat onze voeten nat werden…ze wist het weer…

Het was vooral opwinding wat deze kennis te weeg bracht, veel meer nog dan ongeloof. In ieder geval bij mij. Hoe was het mogelijk? Het maakt niet uit, het WAS mogelijk, blijkbaar! en wat fantastisch was het…hoe zouden ze er verder mee kunnen spelen?

De dagen thuis, gewone dagen. Ze gleden voorbij zonder grote pieken, diepe dalen. Ze ‘kabbelden’. Werk, boodschappen, huishouden, bezoekjes, kleine klusjes, serietjes op tv.  Geen felle ruzies, noch hevige hartstocht.  Ik bevond mij in een ontspannen sleur, die hoe langer hoe meer  appelig begon te voelen, en die zeurde om bevrijding. We besloten een vakantie te boeken naar Spanje. Valencia.

Dromen was tot die tijd een manier om uit mijn ingesukkelde bestaan te geraken. En toen ik me op een middag verveelde dacht ik aan deze aantrekkelijke vluchtweg. Beneden op de bank hingen twee van mijn nazaten naar hun smartphone te glimlachen, en ik besloot daarom boven op bed even een  tukkie te doen. De twee glazen wijn die ik had gedronken waren al bezig mijn hoofd wat zwaarder te maken, en eenmaal op bed geploft was ik in no time  vertrokken.

Een uur later werd ik wakker. Ik lag heerlijk. Maar de slaap was droomloos geweest, zover een mens zich dat herinneren kan…..Naast dat ik in mijn pas ontwaakte toestand dacht: het is voorbij met de pret en het wonder van ontmoetingen tijdens de slaap, vatte de gedachte post dat het misschien ook wel aan de locatie van mijn slaap kon zijn. Dat de nieuwe bank mogelijk een rol zou spelen…

Ik was zo nieuwsgierig naar het gelijk van deze door mij zelf opgeworpen veronderstelling dat ik ’s avonds laat tegen de gewoonte in bleef zitten toen mijn lief naar boven ging om te slapen. ‘Ik kom straks’, zei ik , mezelf nog een glaasje wijn inschenkend. Het geloof om wederom een belevenis te hebben in een andere wereld was wel tanende. Ik durfde er niet goed meer op te hopen. De andere keren dat ik er met mijn geheime liefde was, waren belevenissen geweest aan het begin van de avond…niet ’s nachts. Zou dat uitmaken? Zou de wijn van invloed zijn geweest?

De muziek van Anouar Brahem leek me fijn, en die had ik aangezet;  ik pakte het boekenweekgeschenk om te lezen en om bij in slaap te vallen. En dat gebeurde na ongeveer een kwartier.

Ik liep op het strand langs de vloedlijn. De zon voelde behaaglijk warm, er stond nauwelijks wind. De zee scheen een meer. Het golfde niet, het rimpelde aan. Er was niemand op het strand. Behalve zij.  Ze zat gehurkt in het zand. Zocht schelpen. Ze had een groot blauw badlaken omgeknoopt. Ik liep naar haar toe. Naderde haar aan de achterkant. Toen ik haar bijna aan kon raken draaide ze om, en glimlachte: “ Dag Stef….Fijn aan het dromen? Ik ook…”  Ik keek in haar blauwe ogen en liet de woorden tot me doordringen. Ik was weer in een belevenis beland. Mijn omgeving was mijn droomwereld. Hoe buitengewoon echt ! Hier stond ik tegenover een vrouw die ik nu echt omhelzen en kussen kon. Ik kon het warme zachte zand van het strand oppakken en door mijn vingers laten glijden,  en ik realiseerde me dat ik in een andere wereld op de bank lag te slapen. En meer nog… zij scheen dat merkwaardig genoeg te weten.

 ‘Hoe weet je dat je droomt?’ vroeg ik. Ze glimlachte: ‘Weer op een strand…’zei ze: ‘…weer samen met jou….Wat kan het anders zijn? Het was bij ons tropisch avontuur. Daarvan had ik ook al het idee dat ik droomde. Beter gezegd: Ik wist het! Iets in me wist dat ik gewoon thuis op mn eenzame bed lag. Dat die prachtige omgeving met jou…..dat dat niet echt kon zijn.

‘Ben jij nu in mijn wereld, of ik in de jouwe?’

-‘We zijn in onze wereld. Onze droomwereld. Die we maken terwijl we slapen. We kunnen die samen maken, samen vormgeven, omdat we samen dromen. Tegelijkertijd….doe je ogen es dicht…’

Ik sloot mijn ogen, en ze vervolgde:” stel je voor dat we in de bergen zijn. Het is koud en het begint te sneeuwen…na een vermoeiende tocht kom je aan bij een hut in de bergen. De hut die je had gereserveerd. Er is helemaal niemand,behalve ik. Ik doe de deur open en laat je binnen. Er brandt een knapperig haardvuur………………. Heb je dat?”

-Ja….

“Doe je ogen maar open”

Ik sta in een blokhut. In de open haard knappert een behaaglijk vuurtje dat een aangename gloed verspreid. Er staan twee fauteuils bij het vuur, er is een keukentje met een driepits gasfornuisje. Een eettafel met vier houten stoelen er omheen. Door de vensters zie ik dat buiten de sneeuw traag recht naar beneden valt. Er is nauwelijks wind. Er hangen enkele gelige zwart wit foto’s van bergen hier in de omgeving.  Naast de deur is een kapstok. Ik trek mijn jas uit, doe mijn sjaal af, hang ze op aan het kapstokhaakje. Ik voel de jas. Het kapstokhaakje. Alles voelt echt.

Ik voel haar armen om mijn middel en ik draai me om. Ze zegt…jij hebt een geweldige bank. Als je daarop in slaap valt wordt je een exotische erotische wereld binnen gelaten. Ze knipoogde: "als in de sprookjes van 1001 nacht zeg maar". 

-Ik lig op een bijzondere bank, en jij ligt in je eenzame bed…dat kennelijk even bijzonder is schat ….want jij beleeft nu hetzelfde als ik..

“Jij was het die me in mijn oor hebt gefluisterd. Jij hebt me gewekt. Dit gebeurt op het moment dat jij op je bank in slaap valt. Ik wordt dan gewekt vanuit mijn slaap om je deelgenoot te zijn.  Vorige keren dat je in slaap viel,  sliep ik zelf niet. Ik was wakker! Andere dingen aan het doen. Pas later, toen ik zelf in slaap viel kon ik pas gehoor geven aan je.

Ik was in verwarring. In deze wereld gelden andere wetten. Wat van wie komt en wie wanneer droomt.

Ze vervolgde; " de vorige dromen heb ik niet kunnen sturen. Want ik was te gast bij jou. Het was jouw droom waarin ik kwam. We sliepen immers op verschillende tijdstippen. Dromen bestaan voort begrijp je. Ook als je weer wakker bent bestaat jouw droomenergie nog steeds. Daarin werd ik getrokken...Nu....nu  kunnen we samen sturen. We slapen immers beiden".   Ze glimlachte: “kijk rond in de hut, die hebben we samen gemaakt…” Ze pakte een blok van een opgetaste stapel hout naast de open haard  en legde die voorzichtig op het vuur: “Laten we het er van nemen”  Op een tafeltje bij de fauteuils zag ik een tafeltje staan met daarop een fles en twee glazen .  

Ze liep naar me toe, legde haar handen op mijn borst, sloeg haar ogen naar me op en kuste me veelzeggend op de lippen. 

Weken gingen voorbij. Elke gelegenheid die zich voordeed greep ik aan om op de bank te liggen en in slaap te vallen. Hoe kon ik er ongelofelijk de pest in hebben als dat niet snel genoeg wilde lukken en ik glas na glas wijn moest nemen om in die fantastische roes te geraken. Met mijn droomvrouw sprak ik af wanneer we zouden gaan slapen, waar we in onze slaap naar toe zouden gaan. De Taj Mahall daar zijn we geweest. In een kasteel aan de Loire, bij Blois,op een cruiseschip onderweg naar Cairo, in een tent bij een safaripark in Zimbabwe, bovenop de Eifeltoren zelfs . En omdat elke belevenis erotisch van aard was en dus sexuele gevoelens en opwinding met zich meebracht, hebben we het ook overal gedaan…Ik hield van de bank. Mijn destroyer was geen destroyer. Het was een creator!! The creator that makes dreams come true! Mijn minnares zag ik in werkelijkheid eigenlijk nauwelijks meer in real lfe..Wanneer we kans hadden om elkaar te ontmoeten spraken we af dit slapend te doen.

Ik houd veel van mijn lief. Ik wil dat graag vermelden. Zielsveel! Hoe kan liefde zo’n schaduwkant hebben? Die is er. Iedere man zal dat weten die ooit vreemd is gegaan.  Liefde is het mooiste wat er is. Maar wanneer er meerdere mensen in het spel zijn laat liefde zijn bezitterige kant zien. Komt jaloezie om de hoek kijken. Spijt. Schuldgevoel. Ik wilde mijn lief geen verdriet doen. Maar ik deed het toch, ook al was zij onwetend, het knaagde bij me.

Tussen het genot van mijn belevenissen vanaf de bank, en het schuldgevoel tegenover mijn lief in de werkelijkheid werd ik een willoze pion die een hekel aan zichzelf ging krijgen. Ik diende keuze’s te maken. Zou ik mijn lief vertellen van mijn erotische belevenissen? Zou ik voortaan de bank alleen maar als zetel gaan gebruiken, en breken met mijn minnares? In dat dilemma zat ik levensgroot verwikkeld toen ik op een dag thuiskwam en op dat moment mijn vrouw met een stralende glimlach haar ogen zag openen vanaf de bank in de huiskamer. ‘Ben je er al?’vroeg ze…..’zin in een kopje koffie?’ 

22-03-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Vrijdag 25 juni

Wat ben ik?        

Een product, een werkeenheid, een mens.  Ik kan leven, bewegen, voelen, denken.  Ik kan keuzes maken.

Ik ben de 50 gepasseerd, en ik ben geworden die ik immer was. Een product van mijn genen, en daarnaast het product van mijn opvoeding en ervaringen . Maar ook evengoed ben ik het product van wat ik eet. En drink.

Ik heb zo mijn gewoontes. Door de jaren vastgeroeste gewoontes, zoals zo veel mensen hun gewoontes hebben. Enge soms! Bij mij valt dat wel mee.  Mayo bij de frites.  Koekje bij de koffie. Sambal bij de nasi

Om vijf uur ‘s middags, als ik thuis ben,neem ik een pilsje , en daarna schenk ik mezelf een glaasje witte wijn in. En latyer nog één.  ’s Avonds (voor ik naar bed ga) neem ik rond kwart voor elf een pilsje of twee en een flesje witte wijn.  Dit alcoholconsumptiegedrag ligt in grove lijnen al vast vanaf  oor mijn 15^e jaar.

Roken is ook zo’n vaste gewoonte. Halfzware shag. Ik rook  wanneer ik drink, als de mayo bij de frites.  ‘ Een verslaving’, zeggen sommigen. Ze hebben gelijk.  Dat  ervaar ik nu.

 Om gezondheidsredenen, en omdat ik niet langer het gevoel  wil hebben afhankelijk te zijn van verderfelijke gewoontes  heb ik het besluit genomen om te stoppen met roken. De dokter vertelde me dat ik teveel slechte vetten had, dat mijn vatenstelsel in mijn linkerbeen ( al sinds jaar en dag spataderen, en nu ook al ruim een half jaar een vochtvasthoudende dikke enkel) niet goed meer was. Medicatie is dus meer dan raadzaam.’ Cholesterolverlagers’ en al die troep waarvan ik zoveel sombere verhalen hoor. Met name over bijwerkingen ervan. Ik schrik daarvan af. Ik ga niet aan de pillen. Stoppen met roken is dan het minste wat je kan doen.

Vanaf 22 juni  j.l, de dag van het doktersbezoek,  heb ik niet meer gerookt.  Door wel te blijven drinken maak ik het er voor mezelf  echter  niet makkelijker op. Zozeer zit die drank en die tabak  aan elkaar gekoppeld.

En nu sta ik voor de keuze. Helemaal stoppen – OOK met drinken….als ik dat kan, of  NIET stoppen; zien waar het schip strand en afwachten wanneer dit lijf gaat protesteren. Want dát het gaat protesteren, is heel aannemelijk. Wanneer je reëel bent….

Tussen mijn consumptiegedrag en ik  zitten niet bijster veel verschillen. Wat blijft er van me over als ik dit allemaal los laat? Ik ben immers een roker, een drinker. Daar hoort een bepaald inactief gedrag bij.  Het is tijd voor een omslag

Ik hoop niet dat ik morgen al moet zeggen dat ik het niet gered heb.

Uiteindelijk is de wens, zó te kunnen leven dat er plaats kan zijn voor  een gematigd ( 2 tot 3 consumpties per dag) alcoholgebruik, zonder tabak. Daar wil ik naar toe.  En ook: niet ’s avonds doodmoe in bed ploffen, maar het liefdesleven weer eens een nieuwe impuls geven.

Wordt vervolgd 

26 juni,

Gisteravond goed doorgekomen. Ik lag wel al om half twaalf boven TV te kijken.  Het drink- en rookpatroon bestond nooit boven in de slaapkamer, dus daar zou ik het minst last hebben. En het liefdeleven?

Wel, dat kreeg zijn impuls….

27 juni,

Prima avond – weinig last gehad van opdringerige ‘oude’ gewoontes. Ze zitten wel vaak in mijn gedachten, maar ik ben veeeel sterker dan de neiging me aan alcohol te goed te doen. Ik hoop dat ik mezelf ga  verbazen. Het is ook goed om de zware oogleden van vanmorgen niet te hoeven toeschrijven aan de wijn van de vorige avond.  Ik kom er achter wie ik ben zonder alcohol. Het sterkt me dat ik alweer een avond zonder het gif heb kunnen doorbrengen. Het voelt goed niet afhankelijk te zijn.

Pas op! Dat moet nog maar blijken.

Dat weet ik.  Ik kan het nog niet zo formuleren. Maar het sterkt me.

En het liefdesleven? Vannacht een  vrijpartij uit duizenden, werkelijk! God, ik heb zo’n heerlijke vrouw. Het broeit en het zindert!  Ik zweer je: bijna alle mannen kunnen jaloers op me zijn!

28 juni

Even moeilijk, maar niet noemenswaardig.  Het gaat goed met me. Ik drink heerlijke sinaasappelsap, ananassap, cassis,  en water.  Vanavond at ik wat aardbeien met een beetje yoghurt, en toen ik naar bed ging, nog een broodje hartig.  Dat worden de nieuwe patronen. Ik moet wel nieuwe levenspatronen zien te vinden. Het ’s avonds op de bank hangen, en wat bijpraten of muziek luisteren  hoort daar niet meer bij. Ik lig er voor half één in. Dit past in het rijtje voor ‘gezond leven:  ‘Bijtijds naar bed.  Tegen een collega zei ik ‘k ben gezond aan het  leven, dat heb ik nog nooit gedaan’

Geen afkickverschijnselen gehad zoals overmatig zweten. Dat kon ik wel eens hebben als ik bijvoorbeeld slaapdienst had. Dat zijn diensten waarin ik me het natuurlijk niet kan veroorloven om te drinken. Ik heb dan de verantwoordelijkheid over soms wel 18 mensen met een verstandelijke beperking. Ik sliep en slaap daar nog steeds niet goed.  Dat heeft niet alleen met het gemis van alcohol te maken, maar ook met ‘voelsprieten’ die dan uit staan, en die je opmerkzaam maken voor alle geluid op de woning.

Jiri houdt rekening met me door niet meer in mijn aanwezigheid binnen te roken. Hij gaat buiten zitten. ‘ Hij brengt mij op zo’n manier niet in verleiding’ zo is de gedachte hier achter. Jiri is een goede jongen. Maar het maakt voor mij niets uit of hij in mijn aanwezigheid rookt of niet. Dat zeg ik hem niet, want hij heeft mij verteld dat hij nu ook zèlf minder rookt, en dat wil hij ook. Dus…het kan geen kwaad hem hierin te stimuleren. 

29 juni

Vanavond alcoholvrij bier genomen. Niet goed. Hierbij ga ik aan roken denken. Voor de rest gaat het met mij  OK. Ik was vandaag bij m’n ouders. M’n moeder vond dat als ik eventueel een te lage bloeddruk zou hebben het beste 1 of 2 borreltjes zou moeten drinken.

Het komend weekend zal ik op moeten passen dat ik mezelf niet in de valkuil laat stappen. Ik ga naar 2 verjaardagen, een feestje omdat iemand geslaagd is, èn een barbecue. Bovendien bestaat de kans dat het Nederlands voetbalelftal aanstaande vrijdag , als ze tegen Brazilië winnen, in de halve finale van de wereldbeker terecht komt. Dat evenement zal hier op TV met een gezelschap gevolgd gaan worden, onder het genot van…

 1 juli

‘Saai’, zo ervaar ik het zelf niet zo, maar voor Ingrid zal het wel zo zijn. Ze zei het ook vanmorgen: ‘gezelliger wordt het er niet op’ Gisteravond zei ik om half twaalf al welterusten. Ik vind het wel lekker om wat eerder in bed te liggen. Al die avonden dat we hier stomend en slempend op de bank hebben gezeten en we te bedonderd waren om naar bed te gaan hebben voor mij behoorlijk aan charme ingeboet. Het werd tijd, na al die jaren, om het roer om te gooien.

Meer dan beu was ik de gedachtes die ik ’s morgens kort na het ontwaken vaak had, namelijk dat ik ‘vanavond es wat minder aan zou gaan doen’, terwijl ik wist dat ik me daar niet aan houden zou.

Het  voelt goed om je daarvan te kunnen bevrijden. Je los te scheuren uit vastgeroeste patronen.’s Morgens sta ik bijtijds op. Om half acht kleed ik me aan, wek de kinderen, poets mijn tanden en zorg voor een ontbijtje.Allemaal helemaal goed.

Ik denk al aan mijn volgend project: werken aan mijn andere tekortkomingen….

3 juli 2010

Nederland IS in de halve finale terechtgekomen, ik WAS op de BARBQUE, het feestje voor de gelaagde Kristel ging niet door, en ik leef mijn leven nog steeds ascetisch. 

4 juli

In gezelschap ben ik  niet iemand die de boventoon voert, die je er bovenuit hoort. Ik ben rustig, niet bijzonder spraakzaam, maar wel vaak oprecht geïnteresseerd. Soms lukt het me onderhoudend te zijn. Mijn ding in conversaties zijn speelse plagerijtjes. Een beetje uitdagen. Mensen tot nadenken stemmen. Daarmee de diepte in gaan.  Dit kan ik met een beetje drank op . Ik word  niet altijd goed begrepen, of  ik word  soms als oninteressant ervaren, maar ach. Ik ben ook een beetje afwijkend model. Ik ben een man die niet veel met auto’s heeft, of gadgets. ik weet niks van belastingen en koopsompolissen. Ik ben geen mannelijke man. Klein van stuk, niet in het pak, maar in t- shirt. Ik heb geen carrière, en ben geen ondernemer. Dus ja, ik vind niet makkelijk aansluiting

Blijft over: vakanties, kinderen, politiek en voetbal.  Ja, politiek staat ook in het rijtje. Ik vond altijd dat ik er geen verstand van had, maar het is me gebleken  dat anderen, die er wel over praten, er nog veel minder verstand van hebben dan ik.  Of evenveel.

Drank kan helpen de tong losser te maken.  Gisteravond had dat me zeker ook wel iets geholpen..( ik was op een verjaardagsfeest met veel mensen die ik niet, of niet goed, kende) maar zonder dat wijntje, zonder die pint, ben ik niet zoveel anders.

Kortom: ik drink nog steeds niet. De Tweede Helft  ( 50 +)is definitief begonnen: Haar eraf, steunkousjes aan, sigaretjes weg en drank laten staan.  Here is: Hell Man! ( afkorting van healthy-man)

7 juli

Inmiddels zit ik in een andere fase. Die luidt: wat kan naast een glaasje wijn als compensatie dienen voor het roken?

Inderdaad, ik drink weer een wijntje.Maar geen chipssoort, geen crackertje met hartig beleg, belet met, om ZIN te houden. Zin in tabak.

Het beste ik nog een boterham, geloof ik. Daarbij smaakt een wijntje ook niet meer.

Ik was bij de dokter. Zijn reactie op mijn opmerking dat ik nu al bijna twee weken niet rookte of dronk was de vraag of ik nu beter sliep. Nee, hetzelfde als anders. Ik slaap thuis 5 tot 6 uren.En dat is goed.

8 juli 2010

Mwa…Niet tevreden nee.

Dat drinken van mij leidt tot meer drinken. En daar ZIT ik weer bijna te knikkebollen, en daar VAL  ik weer met een plof in m’n bed. En vanmorgen werd ik wakker met het gevoel waarvan ik de afgelopen weken juist verschoond was gebleven:” vanavond doe ik minder”.

 Ik ben nog niet toe aan gelimiteerd wijn drinken. Ik zal de wijn nog even moeten laten staan. Het gaat allemaal niet heleMAAL vanzelf, Ger Booij!

9 juli

Bier en wijn gedronken vandaag/vanavond. We waren op bezoek bij de fam. Middelbeek. De rookbehoefte bleef achterwege en compensatiegedrag was te hendelen.

Meer en meer wordt ik een ochtendmens. Het is nu al een paar keer voorgekomen de afgelopen weken dat ik er voor zeven uur uit was.

12 juli

In de finale stonden wij. Nederland. De finale van de World Champion Football. En we verloren met 1- 0 tegen Spanje in de verlenging. En ik kan zonder roken gewoon kijken. Dus dat zijn dan toch wel bonus- punten. Nog steeds het mechanisme aan het afbouwen dat er bij een wijntje een shaggie hoort. Gaat steeds beter.

16 juli

Nee, ik voel me niet gezonder. 

18 juli

Voor het eerst sacherijnig vanwege het ‘niet- roken’ Kwaad op mezelf dat ik het roken niet uit mijn hoofd krijg. Bah. Ik krijg het moeilijker, en denk dat ik toch op termijn weer zal gaan beginnen. Voor het eerst, dat ik dat denk.

Volgende week is de situatie anders. Dan is de omgeving anders. Dan gaan we met de caravan op vakantie voor bijna 4 weken. Dan zal het niet- roken me waarschijnlijk makkelijker vallen. Daar houd ik me dan maar even aan vast.

25 juli

Roken is gezelligheid voor mij.  Zonder roken is het saai. Het past bij mijn manier van leven. Ik ben pas thuis in deze wereld als ik kan roken.

27 juli

Het is nog maar net over middernacht, ik drink witte wijn, en ik heb geen behoefte aan roken! Hoe kan het? Ik weet het niet. Ik heb net wat cashew noten gegeten. Schuilt hierin mijn oplossing? Zit hierin de stof die mechanismes doet oplossen?

Gisteravond heb ik  Calvados gedronken. Ik dacht: misschien is dat wat! Dat is een lekkere borrel die ik niet gewoon ben te drinken , en dus buiten het gangbare patroon valt. Bovendien is de smaak van Calvados niet meteen te rijmen met  tabakssmaak.  Een mens denkt wat af. Maar mijn mechanismes lieten zich door deze slimme zet niet beetnemen. De behoefte was net zo sterk aanwezig als wanneer ik witte wijn zou hebben gedronken. Wel beregoed geslapen die nacht.

1 augustus

Ik had het van de  week gevonden in het eten van cashewnoten. Ik kon mijn wijntje en mijn biertje drinken zonder rookbehoefte. Eindelijk, eindelijk had ik een vervanging gevonden!:  Cashewnoten. Doet U mij nog maar een witte wijn met!

Tralala.

De dag daarna hetzelfde procedé gevolgd, en da dag daarna ook, de dag dat ik overigens in de gaten kreeg hoe snel het eten van noten tegen kan gaan staan. Misschien ook maar eens andere nootachtigen proberen. …

Vervelend, echt vervelend is het volgende. En ik weet niet of het helemáál eerlijk is, om het  hier te vermelden, maar mijn relatie  komt door mijn anti- rookgewoonte  enigszins onder druk te staan. Onze gezamenlijke avondjes werden immers gekenmerkt  door het paffen en slempen. Daar is nu weinig meer van over.

Weet je hoe ver het nu gekomen is? Mijn vrouw rookt – ik niet. Zij wil mij – oh liefde-  niet onnodig belasten. En nu we op vakantie zijn en we veel tijd in de caravan doorbrengen, gaat zij buiten zitten roken. Het kan soms in de avond wat killer zijn – dan rookt zij buiten met de jas aan. Boek erbij. Kaarsje op de campingtafel.

En ik…? Ik ben ’s avonds uitgeput. Wil na negenen liggen. Heb geen behoefte aan andere dingen.  Ik sta ’s morgens bijtijds op, vroeger als de rest van de familie. ’s Avonds betaal ik de prijs.

Mijn vrouw en ik: ochtendmens en avondmens. Een deel van onze gezamenlijkheid verdwijnt. Zo heeft zij ook zwaar  te lijden onder mijn niet-roken. De slemp- en pafavonden vallen weg. Zij zit buiten voor de caravan. Ik lig binnen te slapen. Je kunt je andere vakantie- avonden voorstellen…En ik kan me daar dan weer schuldig over voelen…ik neem me voor vanavond wakker te blijven. Ingrid is vanmorgen als compromis vroeg opgestaan…Hoe gezond mag niet-roken zijn? En ten koste van wat?

10 augustus

Voorlopig ben ik ’s avonds moe, en slaap ik. Het lijkt wel of de alcohol meer impact op me heeft nu ik niet meer rook. Kortom: ik kan minder goed tegen drank. Ik val in slaap na een paar wijntjes. En nootjes…die compenseren op den duur ook niet meer. Bovendien, je komt er pondjes van aan. Ik slaap , ben de saaiste thuis. En als ik nou nog dik word….er is niemand in huis die vrolijk wordt

24 augustus

We zijn weer thuis.  De situatie veranderd niet veel.  Ingrid probeert haar leefgewoonten wel meer en meer aan mij aan te passen. Voor 00.30u komt ook zij naar bed, en ze staat bijtijds op.

Ik ben nu voor 08.00 op. Dat ritme heeft Ingrid nog niet. Zie ik ook niet zo snel gebeuren.

Het niet roken wordt er, zolang ik ’s avonds drink, niet makkelijker op. Het verlangen blijft elke avond de kop op steken. Bij een gezellige avond hoort de geur en smaak van tabak. Dat is al veertig jaar zo, en dat veranderd niet opeens.

6 september

De laatste twee avonden  geen moeite gehad niet te roken. Ik dronk wel.

16 september

OK Eentje, twee avonden geleden. Om te zien of ik het al smerig vond. Maar dat was niet zo. Meteen weer vergeten, dat shaggie.

27 sept.

Nóg een heb ik er gerookt in de tussentijd. Behalve Ingrid hoeft niemand dat te weten.  Nu moet ik dat niet meer doen, anders kan ik niet meer zeggen dat ik gestopt ben. Voor je het weet zit je op een gemiddelde van 1 per maand. ’s Avonds graai ik uit een enorme zak chips chips. Daar voel ik me niet gezond bij. Maar ja.

Maandag 25 oktober

Wanneer  was het? Ik denk nu bijna twee weken geleden. Met meer gemak kon ik ’s avonds mijn alcoholische versnapering nemen, zonder automatisch te koppelen. Het was op een avond dat ik de behoefte niet voelde om te roken.

Ik had niet de behoefte. Ik kon het dus loslaten. Na bijna vier maanden was het gelukt. En hoewel ik eerder steeds stiekem heb gedacht dat ik ooit wel weer zou gaan beginnen met roken, begon ik nu er voor het eerst echt in te geloven dat ik buiten dat shagje kon. Ik kon het!. Ik voel niet meer de behoefte,  ik ga nooit meer roken!!.

En ja, hoe werkt dat?

In ieder geval bij mij zo, dat ik  rustig weer een shagje, zomaar, kon opsteken. Kan geen kwaad. Ik weet dat ik zonder kan.

Maar de volgende avond nam ik er drie. En de volgende avond weer drie of vier. En toen dacht ik ‘Ho’.  Meteen was ook het ritme van ‘vroeger’ weer hersteld. Het werd weer later eer ik naar bed ging. We babbelden ’s nachts wat langer door. Ha, ouderwetse gezelligheid. De gezelligheid van de blauwe walm in de kamer.

Maar ja…..we moeten ons niet voor de gek houden natuurlijk…..de volgende dag maar niet gerookt….dat was gisteren.

 20Januari 11-01-20

Mijn drink- en rookniveau zit weer zo’n beetje op zijn oude peil. Wel weet ik nu dat ik kan stoppen. Dat rookt wel plezieriger.En geeft veel meer rust.

04-03-2015, 21:30 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik ken een  man. Hij zit thuis op een stoel. Hij kijkt uit het raam. Of hij kijkt naar tv. Vanuit zijn positie overziet hij de gehele woonkamer.  Het is mijn vader. Hij is 88. Geboren in 1925.

Op het salontafeltje met het kleedje en het setje glazen onderzetters  voor hem ligt een boek, en staat er een beker met daarin schrijfgerei. Het boek ligt keurig op zijn plaats. De bladzijden zijn hagelwit. Het is ongelezen.

Er hangt een staartklok aan de muur. Hij tikt.

30 jaar geleden was de spanning bij het Productschap voor Vis waar hij werkzaam was voor hem dermate hoog geworden, dat hij het niet langer kon opbrengen daarin te functioneren. Het werken onder een kersverse chef, een jongere  bovendien, vormde daarin een belangrijke factor. Deze man was in mijn vaders ogen  arrogant en oncapabel voor zijn functie. Het was er zo een die wilde reorganiseren wat goed liep.

We kennen er allemaal wel zo een.  Zo’n ambitieuze die vindt dat alles anders moet, en dat er een bezem gehaald moet worden door alles wat eerder is opgebouwd. En met welk resultaat?                       

De stress nekte mijn vader , en  hij is op de stoel beland, bij het raam. Aanvankelijk een raam op de 11^e verdieping van een flat in de residentie. Het was een stoel waar hij nog  wel eens uit opstond.  Immers, buiten het plezier van  TV  en  radio, bood  Den Haag  hun veel vertier. Het Binnenhof, het Lange Voorhout. Het strand…Zijn vrouw en hij genoten van de zee. Kijkduin, Scheveningen. Ze pikten er een terrasje, smikkelden er poffertjes,en hapten er een haring.

Er was  ook  aanloop. De van Diepens, de Molletjes, de Lievenstrootjes, de van Vlietjes. Met die laatsten zijn er nog een aantal busreisjes ondernomen. Oostenrijk, Noorwegen, Italië.

En ook was daar de familie.Met name Cor , Alie en Jan. Ze waren bij regelmaat over de vloer.

En de kinderen. Maar die vertrokken gaandeweg. Allen vreemd genoeg, naar Brabant. Breda.

Het waren gelukkige jaren in Den Haag.  Achteraf zullen ze dat zeker kunnen beamen. Het waren ook de jaren dat ze ervoor kozen om in de winterperiode een maandje in Benidorm door te brengen. En dat was vooral voor hem een feestje.

De jaren verstreken.  Hij moet tegen de 74 jaar zijn geweest toen de bezwaren rondom het gaan naar Benidorm groter werden dan het plezier ervan. Ook andere reisjes werden niet meer ondernomen. En met het oog op de oude dag besloten ze hun kroost achterna te gaan en zich in Breda te gaan vestigen.  Het is goed te weten dat je de kinderen in de buurt hebt als je wat gaan mankeren, of zoals hij het zelf uitdrukte:’..als je een puistje op je kont krijgt’ .Het woord ‘kont’deed hem dan altijd even guitig de kamer doorkijken, in de verwachting dat iemand heimelijk mee zat te lachen. Maar dit kwam steeds minder voor.

De gedachte bij de kinderen in de buurt te zijn als ze wat zouden gaan mankeren en hulp nodig zouden hebben gaf hen rust..  De van Diepens, een Molletje, de Lievenstrootjes,de van Vlietjes, Cor en Jan, zij waren inmiddels begraven of gecremeerd.

De stoel kwam nu op 10 hoog te staan.  Inmiddels een mechanische relaxstoel. 

Aanvankelijk ontdekten ze hun nieuwe woonplaats; waar kun je lekker eten? Hoe was Breda als stad?

Maar het was geen Den Haag, Scheveningen, Kijkduin.  Hun nieuwe woonplaats had het niet helemaal. Hun huis op 10 hoog wel, dat was OK.

 Er op uit gaan, daar kwam steeds minder van. Het werd ook meer en meer iets waar ze eerder tegenop gingen zien

Het tellen der jaren kon beginnen. Dan ben je 75, en dan 76, en dan 77, en dan 78, en dan 79, en dan 80. Hij was er trots op 80 jaar te zijn geworden. Hield zichzelf op de been met behoorlijk wat vieux.  Op feestjes van de kinderen kreeg hij een naam. Men verbaasde zich over de hoeveelheid borrels die hij er doorheen kon jagen.  81, 82, Aanloop hadden ze niet veel meer, maar ze hadden elkaar. 83, 84 het werden oude mensen, die ook door doofheid geplaagd werden en een dagtaak kregen aan het elkander verstaan.   Het volume van de TV moest zo hard dat de onderburen gingen klagen. Koptelefoons werden aangeschaft, zo waren ze de mensen onder zich niet tot last. Telefonisch waren ze dan moeilijk te bereiken. De kinderen belden dan vertwijfeld naar elkaar. Zou alles nog goed zijn?

Voor mijn ouders zou een oplossing voorhanden zijn geweest: een mobieltje aanschaffen . Op trilstand zetten en bij zich bewaren. Maar de handigheid en motoriek om met deze moderne communicatiemiddelen om te gaan, zelfs al is deze aangepast  voor senioren, was hun, zacht gezegd, niet aangeboren.

Omgang met een draadloze telefoon, dat ging nog wel.

 Vanuit de stoel wilde hij wel van alles. Een computer, een laptop, een tablet.  En dat schafte hij zich dan ook aan, want mooi vond hij het wel. Maar het waren bronnen van ellende. Want er echt mee werken, dat gaf problemen. Keer op keer heeft hij het gepresteerd om computers vast te laten lopen. Computermannetjes vulden hun zakken wanneer hij ze weer gebeld had. En ..dan moest er maar een andere computer aangeschaft worden…en daarna nog 1.  De onoverzichtelijke chaos op zijn digitale bureaublad stond in een uiterst contrast met het tafeltje bij zijn stoel en de inrichting van de kamer, waarin elke verandering acuut werd opgemerkt. ‘Mien, dat fotolijstje..! dat moet je draaien..DRAAIEN!’

-Huh?

‘DRAAIEN! DAT FOTOLIJSTJE!’

-Draaien??..ik weet even niet wat je bedoeld hoor…

‘DRAAI DAT FOTOLIJSTJE ES EEN BEETJE DEZE KANT OP’ 

Wanneer wij kinderen op bezoek kwamen, waren wij vaak getuige van dit type conversaties.  Mijn moeder had heel lang, vond ze zelf, geen gehoorapparaat nodig. En toen ze er na lange leste wel een aanschafte heeft ze zich nooit de handigheid eigen gemaakt om hem in te doen. Dan was ze een half uur bezig en het lukte haar niet.

Na instructie…..ook niet….herhaalde instructie?....nee, het ging niet lukken. En als mijn vader hielp?...nee..(en de neiging is groot om hier te schrijven: Dan al helemaaaaal niet)

Mijn vader deed  zijn gehoorapparaat in als er bezoek kwam. Wanneer hij alleen met mijn moeder was, had hij het kennelijk niet nodig.

De verhouding tussen mijn ouders laat zich het gemakkelijkst als volgt typeren:

Hij: ‘Mien het is acht uur, wat betekent dat?’ En zij snelt snel naar de keuken om koffie te zetten. De relatie is een machtsverhouding. De een vraagt, de ander draait. En draait de ander niet…dan kan er dagenlang een stilte vallen in huis. Hij zal geen woord meer spreken. Totdat zij breekt, en zorgt dat in de naam van de lieve vrede de verhouding weer hersteld wordt.

Mijn vader is geen slechte man.  Wel narcistisch, als een kleuter. Mijn vader, zeiden wij wel eens, had geen vrouw en kinderen, hij had personeel. 

85,86. En hij kan het maar niet uitstaan dat zijn vrouw qua leeftijd er toch met de eer vandoor gaat, want zij is drie jaar ouder.

Clubjes, verenigingen, iets cultureels doen, hobby’s, in de laatste decennia is er niets van terechtgekomen. Geen inzet voor enig maatschappelijke organisatie.  Buiten de arbeidsjaren om. Is dat er niet geweest.

Er was vooral TV, muziek, het uitzicht door het raam naar buiten, het  huis  en de dingen in het huis, zoals dat voor zoveel ouderen geldt.

En natuurlijk, het balkonnetje 

‘Hoe is het?’vroeg ik laatst

-‘…ach..wachten op Godot..’

En ook mijn moeder, altijd blakend van positivisme en relativiteit liet zich laatst een keer ontvallen dat  ze ‘er niks meer an’ vond. Een periode waarin pijnlijke ledematen zich behoorlijk deden gelden was dat. Handen, schouders, heupen, knieën. Het is allemaal wat als je ouder wordt. Al die onderdelen van je lijf waarvan je je niet bewust bent totdat het niet meer goed kan functioneren. 

‘Maar…we mogen niet klagen’        Een regelmatig terugkerend zinnetje .En gelukkig ging het ze vooral goed!

87, 88. De jaren gaan voorbij.  Inmiddels 65 jaar getrouwd.  Geïnteresseerd , nog altijd, in het nieuws. Weten wat er speelt.  En waarempel, enige handigheid in de omgang met zijn tablet. Bankzaken, mail..hij kon er gebruik van maken 

Dan eind maart 2013 een beroerte.

Een beroerte waar hij goed uit kwam, behalve dan dat zijn rechter mondhoek daarna licht afhing, en verontrustender: hij vertelde dat hij ‘niet meer zichzelf’ was, maar ‘een ander’. Iets in zijn manier van denken, Zijn ‘zijn’ was aangetast. Ons viel dat niet op. Wel dat hij bij vlagen even helemaal de weg kwijt kon zijn. Dan liet zijn geheugen het even  afweten. Maar dan een volgende dag verbaasde hij ons met zijn alertheid en tegenwoordigheid van geest. 

Begin juni 2013 belande mijn moeder na een hartinfarct in het ziekenhuis. Toen zij daar na een dotterbehandeling zes dagen later weer uitkwam, is zij onder regie van de kinderen gegaan naar een zorghotel in Breda. Merlinde.

Naar huis gaan was niet echt een optie. Ze woonden 8 hoog, en  in het flatgebouw zou enkele weken wegens vervanging van de liftconstructie de lift niet te gebruiken zijn.  Het geboden alternatief was dat van de lift aan de andere kant va het gebouw gebruik gemaakt zou kunnen worden. Daartoe moest men dan wel eerst over het balkon naar de woning van de buren lopen en dan door hun balkondeur naar binnen, en dan door hun woning en hun voordeur op weg naar de andere lift. Dat was allemaal niets voor mijn ouders. Pa kon ook in Merlinde terecht. Praktisch was het het beste en gaf het voor alle partijen het meeste rust. Dit gold zeker voor hunzelf. 

Het was domme pech dat ma na twee keer vallen weer in het ziekenhuis belandde. Met onder andere een zeer pijnlijke nek. Ach, 91, en dan al die sores en pijn, was het maar anders. 

Dat was allemaal in 2013.

Het was duidelijk dat pa en ma verzorging nodig hadden. Gelukkig werd er een fijne woongelegenheid voor hun gevonden.  Vlak bij waar ze al woonden konden ze terecht in een aanleunwoning, waar ze hulp konden krijgen bij hun ADL. En de verzorging was goed. 

Moeder herstelde, en ze vonden er een nieuw huis. Bij elkaar. Pa en ma. Maar zelfstandig er op uit gaan, naar buiten, was er nog niet bij. Het gevolg is dan wel dat je dicht op elkaars lip zit, en dat heeft zo zijn vervelende kanten. Er wordt erg op elkaar gelet, en de één bepaald wat de ander moet gaan doen, of niet moet gaan doen. Duidelijker: Pa bepaald wat ma wel en niet moet doen.

Sta op! Ga zitten. Blijf zitten!

En ma raakte in de versukkeling…ze kon niet meer eten zonder moeite, en dan knoeide ze wel eens wat.

“Niet KNOEIEN! MIEN JE KNOEIT!!!!” 

Wie moest de hulp geven die mijn moeder nodig had bij het eten? Als pa haar boterham had gesneden had hij het wel weer gehad.  Dat hij dit deed vond hij een prestatie van formaat die hij meerdere keren  delen moest met zijn kinderen. “Ik heb haar boterham gesneden. In van die kleine stukjes hoor. Hoor je?...HOOR JE??”

Het ging allemaal ten koste van zijn eigen maaltijd. Hoe moest hij nu soep eten als hij ma ook soep moest geven? Dan werd zijn soep koud!! Pa kon het niet langer meer aan. 

Alternatieven moesten gezocht worden: 

Soms kwam van 38 kilometer verderop  hulp om ma eten te geven. 

Pa kon het er in het bijzijn van ma over hebben hoe belastend de situatie voor hem was.  Hij had het zwaar. Hij was allemaal veel te veel voor hem. Terwijl er op dat moment maar 1 iemand werkelijk leed, en dat was mijn moeder. Pijn, jeuk, ontlastingsproblemen, mobiliteitsproblemen.  Ma had teveel zorg nodig om in haar woning te kunnen blijven. 

Moeder in het ziekenhuis,  in het revalidatiecentrum, op de verpleeginrichting….pa werd verlost van de last die ma voor hem was geworden.  Het gaf hem lucht.  De belasting voor hem werd nu  gereduceerd. Deze bestond nu nog alleen uit het op bezoek gaan bij mijn moeder, die twee kilometer verderop in de verpleeginrichting zat. Een belasting die hij toch zeker niet dagelijks wenste te dragen. Drie keer in de week was toch wel het maximale wat hij, man die zich zonder hulpmiddelen  kon redden, aankon. Psychisch was het een aanslag op zijn welzijn. De zorgende vrouw die mijn moeder was, zo hulpeloos te zien was geen prettige aanblik. Steeds minder werden haar mogelijkheden. Ze was af en toe verward, praatte soms nauwelijks verstaanbaar, ze kon stokdoof zijn, ze had schilfertjes op haar huid. Ze kon haar handen niet meer bewegen. Wanneer ze in de rolstoel zat met het kunststof tafelblad aangeschoven had ze haar als balonnen opgezwollen handen voor zich op een kussen liggen. Ze werd met een passieven tillift het bed in- en uit gehesen.

Hoe moeilijk is het om dat te zien?!

Hoewel hij vaker te horen kreeg hoe belangrijk het was dat hij op bezoek kwam, sloeg hij  toch graag een bezoekje over, en zeker wanneer het zou betekenen dat hij met de deeltaxi naar mijn moeder gebracht zou moeten worden.  Want die deeltaxi….hopeloos soms. Hoe lang je moest wachten. 

Wanneer de mogelijkheid zich voordeed nam een van ons onze moeder mee naar buiten. Wandelen langs de winkels, door het park. Frietje halen, ijsje eten. En soms ook op bezoek bij mijn vader.

Hoewel mijn moeder al snel doorhad dat wanneer ze dat deed het er toe zou leiden dat pa dan de volgende dag niet op bezoek zou komen, omdat hij haar dan al gezien had. Ze liet zich ontvallen zich soms een onbestorven weduwe te vinden, omdat pa in haar ogen te weinig langskwam. Ze koos er voor om dan maar niet bij hem langs te gaan.

De laatste keer dat ze bij hem op bezoek kwam liet hij haar blij zijn slaapkamer zien. Wat een ruimte hij nu had nu haar bed er niet meer stond! 

Dus met hem ging het steeds beter. Kreeg voldoende leefruimte in huis nu spulletjes voor en van mijn moeder gaandeweg het huis verlieten.  In zijn aanleunwoning kwam regelmatig een verzorgende om de hoek kijken hoe het met hem ging, en ter controle of hij zijn medicatie ingenomen had. Voor de boodschappen, de koffie, zijn maaltijden en zijn huishouden, werd gezorgd 

De 67^e Kerst samen hebben ze niet kunnen halen. Mijn moeder overleed twee weken daarvoor. Een leven lang vrijwillig geleefd in dienst van  vader, zoals veel vrouwen van haar generatie.

Wanneer je mijn moeder zou vragen of ze een goed leven had gehad, zou ze knikken.  Ze zou zeggen dat ze een prima leven heeft gehad. 

Wij kinderen groeien op met andere normen . Jezelf ontplooien. Voor jezelf opkomen. Evenwicht in een relatie.

Dat had mijn moeder allemaal niet nodig….ze had het toch goed…En dat wist hij ook: ma heeft een goed leven gehad. Het heeft haar aan niets ontbroken. 

De afscheidsdienst is gehouden, de dankkaartjes zijn verstuurd. Moeder is niet meer. Vader maakt er nog wat van. Het liefst met zoveel mogelijk vrolijkheid om hem heen.

Hij is altijd in voor een grapje. 

03-03-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Wanneer ben je een overspelige man?

Dat is een vraag die de man alleen zelf kan beantwoorden. Kan hij leven met zijn gedrag ? Kan hij zichzelf verantwoorden, zichzelf in de spiegel aankijken en het in overeenstemming brengen met zijn geweten? En hoe sterk is dat geweten dan wel ontwikkeld? 

Hij die naar de hoeren ging, en daar nooit een woord met zijn partner over heeft gerept. Moet hij zich schamen? Moet hij niet op zijn minst bij zichzelf te rade gaan over de geschonden eerlijkheid in de verhouding met zijn partner?Moet hij zich niet op het achterhoofd krabben over de waarde die zijn relatie heeft nu hij dingen verzwijgt?

Liegt hij tegen zijn partner als zij het recht op de man vraagt: Ben jij wel eens naar de hoeren geweest?

In veel gevallen zal de man jokken.

Jokken is dan het woord. Maar het is nochtans evengoed liegen.  De man noemt het ‘een leugentje om bestwil’. Het stelde immers niets voor. Het had niets te betekenen. Het is wijs om het er niet over te hebben. Zij zou dagen van de leg zijn. Van haar stuk. Heen en weer geslingerd worden misschien wel jaren lang tussen emotionele en verstandelijke velden. Ze zou het aan zichzelf wijten, ze zal het hem te pas en te onpas voor de voeten werpen, ze zou verdrietig zijn, boos.Het zou de relatie kunnen doen kraken. Het vertrouwen zou geschonden zijn. Misschien, maar dat is niet zeker,méér nog dan dat hij nu zou opbiechten. Opbiechten is dacht hij,  niet altijd het recept om vertrouwen van je partner te winnen.

Hij jokt dan dus, want daar heeft hij geen zin in. Het is het tenslotte allemaal niet waard. Dat hij nog wel eens aan die hoer denkt en dat het hem dan op kan winden, daar hoeft hij verder niemand mee lastig te vallen. Dat is zijn geheim. Daar kan hij mee leven, en hij houdt er niet minder door van zijn partner.

23-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Met mijn barmhartigheid is het zeer slecht gesteld. Ook aan lef ontbreekt het me. Want luister:

We kregen een kennis op bezoek die zo lelijk was dat we er de stad niet mee in durfden. Het was iemand met wie we  niet gezien wilden worden. Want behalve dat ze lelijk was bediende  ze zich zonder dat wij duidelijk in beeld kregen waarom, van ze een luide  nare lach, die alle andere vrolijkheid deed verstommen..

Klinkt hard hè? Of kunt U zich dat wel voorstellen dat je je daar liever niet mee op straat begeeft? Het is wel zo! Terwijl ik me toch al jaren en jaren in werkverband met verstandelijk gehandicapten van verschillende niveaus over straat begeef.

Moet ik me er overheen zetten en me toch met haar onder de mensen mengen? Natuurlijk!... Maar ik peins er niet over!!

De hele middag binnen blijven was ook niet wenselijk. De kennis had ons niets te zeggen en wij niets tegen haar.

De kennis was onze kennis ook niet. Het was de vriendin van een gescheiden kennis/ vriend. Die had haar ergens gevonden , of was haar ergens tegengekomen, en heeft haar om onbegrijpelijke reden nooit gedumpt. Misschien omdat hij vond dat je mensen niet kan dumpen als oud vuil, en omdat het nog wel te neuken viel.

Echt hoor, ze kleedt  zich niet,  en is in haar verteltrant volstrekt volstrekt oninteressant. Haar gezicht, alsof het tegen een glasplaat gedrukt zit!!. Zo plat, alle vorm is er uit. Ken je die plaatjes van amoebes? Dan heel groot!.

Wanneer wij de vriend zien, is zij er ook bij. Als wij op bezoek gaan is zij er ook. En als zij  hier komen....

Hoe gaan wij dit aanpakken?

Met zijn vorige vrouw was het al een ware opgaaf om de uren door te komen, maar met deze nieuwe..waar haalt ie de wansmaak vandaan?

Wij moeten eerlijk zijn. We moeten zeggen: luister kennis/ vriend, we willen nog wel een beetje met jou omgaan. We willen je nog best 1 keer per jaar zien, maar dan wel zonder dat je je vriendin meeneemt, want daar hebben we absoluut niets mee. Begrijp je? Ik heb er niets mee, mijn vrouw heeft er niets mee,  en eerlijk gezegd lijdt mijn stemming er onder als ze mee komt. Laat haar alsjeblieft thuis joh..dat is veel leuker. Voor jou toch ook? Een keertje zonder je vrouw op pad?

Ga ik dat zeggen? Nee, want ik ben een beetje laf. Of beschaafd.

Ik zeg: zullen we naar het bos gaan? ( dat er ook een stiltewandeling vanaf de volksabdij zou gaan dat zeg ik maar niet, want ze komen van ver om ons te zien en 'bij te kletsen'en dan ga je natuurlijk niet voorstellen een stiltewandeling te gaan houden, maar het zou wel lucht geven.

 Hoewel? Dan ben je niet  lekker aan het stilte-wandelen natuurlijk, want dan zit je de hele tijd te denken dat je het eigenlijk toch niet kon maken om te gaan stilte-wandelen, en dan voel je je schuldig. (Zeker als het bijvoorbeeld regent, of als je zelf niet mee gaat)  

Ik zeg dus: zullen we naar het bos gaan? Dat kan nog wel. Ze zullen dit ook een goed voorstel vinden.En je komt er weinig mensen tegen.

En dan zien we de dag verder wel door te komen. Muziek, drank, een spelletje en lekker eten zullen het uren aftellen  vergemakkelijken.

Maar, wat vind je...moet ik barmhartig zijn, of eerlijk? 

21-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Onderweg naar Den Bosch die tweede dinsdag in augustus. Met kloppend hart had hij gereden, en vol tegenstrijdige gevoelens.

Thuis deed zijn vrouw, die van zijn afspraak niet op de hoogte was  sinds enige weken aan ‘Mindfullness’. Dit hield onder andere in dat alles wat je doet bewust moet doen. Door sterk in het hier en nu te leven zorg je er voor dat je minder door ruis ( zorgen) in beslag genomen word, en dit kan je sterken als mens. Het brengt je meer in harmonie doordat je je niet voortdurend af laat leiden door alle spinsels die zich anders zo gemakkelijk in je hoofd nestelen.   Maar de rit naar Den Bosch had hij volledig  op de  automatische piloot afgelegd. En de spinsels hadden hem het zicht ontnomen. Het ‘hier en nu’ had  voor hem een tijdje zo goed als niet bestaan,

Kon je wat hij nu had een ‘date’ noemen?  Het voelde voor hem  wel zo aan! Hij, gelukkig getrouwde man ontmoet een vrouw van dezelfde leeftijd. Ook gelukkig getrouwd overigens! En hij voelde zich een puber.   HOE VAAK hij het ook tegen zichzelf bleef herhalen: ‘ Het is gewoon een afspraak, zoals je een afspraak kon hebben met een achterneef, die contact zocht met familie en die een keer wilde bijpraten omdat hij bezig was met een stamboom of iets dergelijks.  Zo moest je de afspraak  zien en anders niet!!

Zo moest je deze afspraak zien met Sonja. De vrouw met wie hij nu een half jaar lang, soms met dagelijkse regelmaat een zogenaamd ‘chatcontact’onderhield.En dat chatten was toch netjes gebleven..wanneer hij zich eens flirterig uitliet, wat hij niet kon laten, dan had zij dit telkens  de kop ingedrukt.  ( ‘wel integer blijven hè?’)  Sonja was nergens op uit, maar vond het chatcontact wel grappig (?) en ook waardevol. Hij liet zich desontdanks soms meeslepen in zijn fantasie,  en dit kon zo maar eens een kermis van erotische spanning opleveren. Terwijl er sec gezien geen aanleiding voor was. Hij bekeek zichzelf in de autospiegel. Hij kon ermee door. Leuke kop toch? Dat grijs krullend haar: ‘Mooi grijs’zei zijn kapster nog.  En zijn vrouw ook, laatst. Niet dat hij echt seks-appeal had. Zijn lengte was onder gemiddeld, en hij had een buikje. Hij dacht er meestal wel aan dit enigzins met kleding te camoufleren.

Het was begonnen met een apje. Een spelletje dat je op je mobiel kon downloaden. Een quizz. Jij en een tegenspeler krijgen dezelfde vragen. Degene die de meeste goed heeft wint…dat is het in het kort.

De spelletjes met een ‘willekeurige tegenstander’brachten hem bij toeval bij  Sonja. De spelletjes met haar gingen mooi gelijk op, nipte verschillen. Ze wonnen zo’n beetje om de beurt, en speelden vaak gelijk, wat er toe leidde dat ze elkaar daarna telkens opnieuw voor een nieuw spelletje uitdaagden.

Er was ook een hokje in het spel vrijgemaakt om te chatten met de tegenstander, en daar raakten zij aan de praat, aanvankelijk over het spelletje. Steeds vaker. Kritiek over de vragen.

Omdat bij het quizspel te kiezen viel uit verschillende  categorieen kwam je al doende  meer en meer  te weten over  de persoon die schuil ging achter je rivaal.. Zij koos nog al eens voor de categorie: Wetenschap, terwijl hij wanneer hij de kans kreeg koos voor ‘Geloof en Bijgeloof! Zij was bèta, hij alfa, zo werd al heel snel duidelijk.  Hij checkte of dit klopte, zij antwoorde,en zo ontstond contact, en daarna werd hij steeds nieuwsgieriger naar haar. Want: Zij een vrouw, hij een man.

Een onschuldige flirt was het in het begin, wat hem betrof.

Er waren overeenkomsten. Ze hielden beiden van de zee, konden beide genieten van kleine dingen, hadden allebei drie kinderen  ( twee zoons en een dochter) en ze waren ongeveer van dezelfde leeftijd.

De afstand tussen hunner woonplaatsen was ongeveer 165 kilometer.

Hij begon gehecht te raken aan het contact, en ’s morgens was soms het eerste dat hij deed kijken of ze nog een berichtje had gestuurd, want dat nam in frequentie toe. Ze zochten elkaar in de chatberichten op. Ze wensten elkaar ’s morgens  goedenmorgen en  ’s avonds welterusten. Hij dacht elke dag aan haar en zij ook vaak aan hem..hoe was je dag?.. en toen het contact belangrijker werd dan ze beiden wensten wisten ze beiden dat dit ‘ongezonde’proporties begon aan te nemen. ‘Ongezond’omdat ze het contact boven andere dingen begonnen te plaatsen, zoals het contact met de eigen partner in Real Life!!.

Dat dit gechat mogelijk uit zou kunnen monden in een  relationeel contact begon in de hoofden van de quizzspelers serieuzere vormen  aan te nemen. Dit bracht verwarring met zich mee…spannend en onwenselijk tegelijkertijd…  voor je het wist zou je in een hoop gedoe terecht kunnen komen, dat  op niets uit kon draaien. Maar het werd wèl bijna een relationeel contact. Het begon zelfs te voelen als overspel. Het chatten gebeurde meer en meer stiekem. Hij besefte dat het je zo intensief bezig houden met een onbekende spelpartner lastige vraagtekens op kon roepen bij de eigen omgeving, de eigen partner, en de kinderen! Die waren er al begonnen grapjes over te maken!

In gezamenlijk overleg  besloten ze daarom het gechat  te stoppen…voor een week..

Een week later, op een vrijdag, pikten ze de draad weer eens op: ‘Thank God it ’s Friday’schreef ze.

De toon was echter na die week wel enigszinds nuchterder, want waakzamer wellicht om in dezelfde valkuil te trappen. De spanning, de mogelijk erotische lading verdween voor hem meer naar de achtergrond. In die periode werden ook de verschillen tussen de quizspelers  duidelijker. Die verschillen  kwamen nu  meer naar buiten, en traden zelfs af en toe op de voorgrond.  Gaandeweg merkte hij, ook aan haar woordgebruik, dat ze eigelijk helemaal niet tot zijn soortgenoten behoorde. Wat was hij? Een linkse denker. En zij? Een rijke tante, die vanaf haar huis met zwembad een cruise over de Oostzee ging maken. Een ex-tandarts die nu studeerde voor makelaars of iets.

Een ‘kakker’vond hij..

Woorden die ze gebruikte bevestigden dit beeld meer en meer. Ze praatte ( schreef eigenlijk..) naar zijn indruk kaks.

Het ging over ‘de kids’, ‘ravotten met de kids’, over ‘vermakelijke stukjes’die ze gelezen had. Ze ging op cruise. Dit omschreef ze als ‘Schuitje varen over de Oostzee..’

Hij imiteerde graag en veel, en hield ervan de spot te drijven met menselijk gedrag, , inclusief dat van hem zelf.

Tot zijn repertoire hoorde een parodie op het accent en woordgebruik  van  Leidse Ballen, die met een hete aardappel in de keel brallen over bijvoorbeeld ‘ de kaviaar die weer niet te vreten was, god-verdomme!!’  Deze door hem neergezette groep liet hij woorden gebruiken die hij nu in zijn chats met Sonja veelvuldig bij HAAR aantrof .

Gaandeweg drong het besef zich op : wat MOEST hij nu eigenlijk met een kakker? Kom op zeg…stoppen dat contact!

Hij vroeg haar dingen recht op de man af. Volgens mij ben je Rechts, zit je bij de Rotary of ben je een Kakker.  Hard eigenlijk, maar ze hadden afgesproken dat ze open met elkaar moesten kunnen praten.  Om het contact inhoud te geven. Open en eerlijk.

De verwijten werden niet helemaal ontkracht.

Waarom vond zij het nog steeds leuk om met hem te chatten,vroeg hij zich af, als hij dit soort onaardige dingen tegen haar zei…kwam er voor haar toch een zekere spanning bij kijken?  En waarom bleef HIJ contact zoeken? Sonja woonde op een andere planeet!!

Nieuwsgierigheid moest  het voornamelijk zijn geweest dat hem ertoe geleid heeft om haar toch weer telkens een bericht te sturen. Berichtjes die soms wel eens belandden tussen  de koetjes en  kalfjes, of soms bedoeld waren om een beetje te jennen. Uit te dagen.

Hij was links. Zij schreef dat zij dat niet was. Hij schreef dat hij haar wel zou omturnen. ‘Dreamon’zei ze.

Ze schreef: ‘De rooie rakker, en de kakker’en hij reageerde dat dit wellicht een mooie titel zou zijn voor een verhaal.

Buiten de overtuiging dat hij in real life niets met Sonja te maken zou hoeven te hebben, won zijn nieuwsgierigheid het toch naar de vrouw achter Sonja. Misschien zat hij er naast…. Was het een hele leuke lieve vrouw. En..wie weet een mooie vrouw? Hij had een onnoemelijk groot zwak en dat was voor mooie vrouwen. Of misschien was de formulering: ‘ Hij had oog voor mooie vrouwen’ een betere. Het was geen zwak, het was  een zegen!  Voor hem waren het de grootste kunstwerken ter wereld!. Als het er in de kunstdefinities om gaat dat kunst dat was dat je in zijn vorm raken kon, dat je in vervoering kon  krijgen, je ademloos kon laten genieten, dan verdampten de Mona Lisa in het Louvre, de Taj Mahall in Agra, de Piramides van Gizeh, de Annapurna, het gouden licht op het water wanneer de mooie vrouw met een stralend betoverende glimlach voorbij liep! Dan bestond de  Annapurna l tm lV, de hele Himalaya er voor hem niet meer!!

Als hij een sexist was dan was dat maar zo

En wie is Sonja? Hij wist niet hoe ze er uit zag. Ze had niet veel weggegeven .  Alleen, desgevraagd, dat ze blauwe ogen had.

Het viel Sonja op dat hij vaker naar haar uiterlijk vroeg, en dat vond ze lastig…’je vind dat nogal belangrijk’ Inmiddels had ze zijn emailadres en ze kon ook een foto sturen.  Maar dit was voor haar een stapje ( of twee) te ver.

Begin juli moest hij voor een kursus van zijn werk naar een plaats slechts 12 kilometer bij die van haar woonplaats vandaan. Hij liet Sonja weten dat hij dicht in de buurt zou zijn en  grapte ( of..grapte…?)’ Dan neem ik aan dat je wel even langskomt? Ik zie je wel  bij hotel de Beemster’.

Hoe vaak hij die dag ook op het schermpje van zijn GSM keek, ze antwoordde niet. Pas twee dagen later schreef ze dat dit haar toch niet zo’n fijn plan leek.

 Het chatten ging daarna weer frequent door, vaak een half uurtje in de ochtend. Ze leerden elkaar beter en beter kennen en ervoeren dat als waardevol. Spannend en waardevol. Er was welgemeende interesse over en weer. En dat kakkerige viel  voor hem weg. Wat overbleef was een lieve vrouw en moeder met een afwijking: de verslaving aan het chatten met  hem!

Weer drie weken later schreef ZIJ dat ze een dag in Den Bosch zou zijn. De tweede dinsdag in augustus,  ’s Morgens had ze daar een meeting, en ’s middags zou ze alleen of met een collega dan nog wat Den Bosch gaan bekijken.

En hij had gereageerd. ‘Zullen we dan afspreken? Ik ben dan vrij!’ en zij had geschreven:’ OK! Goed! (Met een brede smily er achter ‘).  Verder niet.

Typisch vond hij dat..geen opmerkingen als: ‘We houden het wel integer hè?’  Zij had de locatie uitgezocht, een bar-restaurant in het centrum van Den Bosch. En hoe hij haar zou herkennen? Zij had gereageerd met: ‘dat hoef je niet te weten. Ik herken JOU wel..’

Machtsspelletjes…op dit niveau kon hij er echter breed om glimlachen…die Sonja..

Ze had gelijk. Zij had hem wèl op foto’s gezien, hij had zelf de hint gegeven waar hij op het internet te vinden was.

Het was een graad of 20, windstil en half bewolkt toen hij de parkeergarage uitkwam. Hij  zag  dat de meeste mensen er zomers bij liepen. Gebruinde ledematen.

Hij was een uur vroeger dan de afgesproken tijd bij het cafe-restaurant, maar besloot er nog niet naar binnen te gaan. Hij zou er zichzelf zien zitten…en ook door de ogen van… Hij zou, nu hij tijd over had, eerst een bloemetje kopen voor Son, een aardigheidje.

Een bloemetje bleek een impuls-ingeving, want dit zou natuurlijk binnen de kortste tijd verwelken. Slenterend door de binnenstad  liep hij binnen in ‘de wereldwinkel’. Hij vond er een grappig Bouddhistisch ‘ geluks beeldje, en dit leek hem een passend klein kadootje. Alhoewel de status van de Bouddha door de Westerse hebbedingetjesindustrie verlaagd was tot het niveau van tuinkabouter. De bedoeling was goed, en Sonja zou het aardig vinden, zo’n alfa-gift.

Een kwartier voor de afgesproken tijd ging hij zitten op een bankje op het plein waaraan ook, schuin tegenover, het restaurantje lag. Hij kon het vandaar goed in de gaten houden.

Even schoot door hem heen dat ze haar collega mee zou nemen. Ze had gezegd ‘OF met een collega naar de stad…’ Nee…uiteraard niet! Dat zou ze niet doen!!

Nooit eerder had hij zo een afspraak gehad met iemand. Hij voelde de spanning in zijn hele lijf. Zenuwen, zijn buik,onrust.  Hij speurde met zijn hoofd het plein af, links, rechts…ging verzitten, en focuste telkens opnieuw  het restaurant..

In het kwartier focussen had hij niet iemand het restaurant zien betreden die Sonja zou kunnen zijn. Zelf besloot hij nu wel naar het etablissement te wandelen. Zo cool en ontspannen mogelijk. Rechtop van lijf en leden. Ze zou hem kunnen observeren.

Het horeca bedrijf was half gevuld, en hij vond geen tafeltje meer aan de raamkant, maar langs de zijwand stond een vierkant tafeltje  voor twee personen, dat hem geschikt leek.  In een kunststof houder op de tafel zat de menukaart geklemd. Hij nam de kaart eruit en keek op naar de buitendeur toen deze zich piepend opende. Achter een medewerker  die balanceerde met een dienblad, betrad een vrouw de rumte. Klein van stuk. Bruin halflang haar, blonde plukjes er in. De kleur van haar ogen kon hij nog niet zien omdat ze nog niet zijn richting opkeek. Ze leek te zoeken, speurde het restaurant af, tot ze hem zag zitten. Haar blauwe ogen verwijdden zich,  en haar mondhoeken krulden omhoog. Hij zag haar langzaam maar zeker op hem toestappen, alsof ze tijd leek te nemen om hem op te nemen. Hij stond op en een ogenblik stonden ze daar, oog in oog.

Nog nooit was een vriendin op afstand zo dichtbij. ‘Dag Sonja’zei hij…’Dag Stef ’ lachte ze.  Regelmatige witte tanden. Hij genoot van het moment. Wat zag ze er vriendelijk uit. ‘Ik ben blij dat ik je zie. Dat je gekomen bent’ zei hij, en hij klonk, hoorde hij, bijna hees. Moest zelfs zijn keel schrapen.  Hij keek haar in de ogen en kuste haar naar Brabantse traditie drie keer op de wangen. Links rechts, links. tussen de kussen keken ze elkaar telkens even in de ogen.  Niet gehaast,  bewust…In Mindfullness zou je kunnen zeggen…

Als met hem later had gevraagd wat ze droeg, hij had het me niet kunnen vertellen, iets casuals..niks truttigs..spijkerbroek dacht hij zelfs. Zou ze dat speciaal voor hem gedaan hebben?  Het kak-mantelpakje waar ze normaal in liep thuisgelaten en zich gekleed naar wat in de situatie het beste leek?

Veronderstelling…

‘Zo, daar zitten we dan!’ zei ze, en hij knikte. Wat was het fijn om haar te zien, leuker dan hij zich had voorgesteld. Hij zag hoe ze ging zitten, voorover leunde met de armen over elkaar op tafel.’Ik ben blij dat ik je zie, kunnen we eindelijk eens praten zonder alles op te schrijven wat we zeggen’. Ze had lippenstift opgedaan, dat viel hem op toen ze even glimlachte.  ‘Ben je al een tijdje hier?’  Dit was haar stem. Een prettige klank, niet timide maar zeker. Iets te beslist misschien, maar nog steeds vriendelijk. Een zekere vrouw was het. Eentje die wist wat ze wilde. -‘Lang genoeg om nog even wat voor je te kopen’ Ze  glimlachte, ze wist van Stef dat hij iemand was die  op het allerlaatste moment pas tot actie kwam. Een vrolijke glimlach, wat een leuk mens was dit..er welde een spontane puberachtige verliefdheid in hem op. ‘ Hoe was je meeting.? Waar heb je je collega gelaten?’

‘Collega?’

‘je zou toch misschien met een collega de stad ingaan?’

‘Oh! Nee, dat ging sowieso niet door. Saai, die meeting…meer iets voor makelaarbiches’

-‘Nou ik je zie, geloof ik niet dat je dat echt bent’

Een meisje met een wijnrood schort kwam naar hun tafeltje, en vroeg wat ze wilden drinken. Zij bestelde een thee, hij een Palm. Terwijl ze wegliep klonken op de achtergrond bekende klanken door het café-restaurant. ‘Waves’van dr Protz.

Stef en Sonja keken elkaar verrast aan, en zeiden precies op hetzelfde moment: ‘toevallig..!’

Na de lunch, waarin ze veel  vertelden over zichzelf en hun leven, besloten ze buiten te gaan wandelen. Het was mooi weer, en eigenlijk was het raar dat ze niet ergens op een terras de lunch gebruikt hadden.

Hij was blij dat er kennelijk een klik was, dat de kakker niet de kakker bleek. Dat het contact zo soepeltjes verliep, dat  Sonja iemand was met wie hij verder contact zou willen hebben. Op straat pakte hij  bijna als vanzelfsprekend haar hand..

Het vanzelsprekende werd versterkt doordat zij dit ook leek te vinden. Ze pakte zijn hand ook vast alsof ze nooit anders gedaan had. Toen ze dit scheen te realiseren keek  ze, al lopend, naar zijn gezicht,  daarna naar hun handen, daarna weer naar zijn gezicht en ze glimlachte. Gaf hem een vluchtige kus op de wang. ’Twee planeten hand in hand’ .Stef reageerde:’ planeten draaien in een baan rond de zon. Soms staan ze op één lijn. En dat is nu’ Stef , die zichzelf plots deze onzin hoorde wouwelden,  zakte hierdoor bijna door de grond van schaamte, wat was dit voor puberale bullshit?

‘Mars en Venus?’ zei ze..ze bracht niets ironisch ten berde..

‘Als jij dat wilt’

Ze vertelde over de zenuwen die ze had gehad, hoe ze van huis was vertrokken en bij de meeting had gezeten, totaal niet bij de les.

Mensen dachten wel vaker dat ze zo’n cool, nuchter en zeker persoontje was, maar dit was  schijn. Sonja was 1000 doden gestorven. Gisternacht nauwelijks geslapen: ‘Stef’ zei ze, ‘is dit nou de tweede jeugd?’

-‘Nee joh, gekke meid. Je wilt toch niet af van je huidige manier van leven, en van je gezin? Je bent toch blij en gelukkig met wat je hebt? Bij een tweede jeugd wil je het roer omgooien. Oude patronen overboord. Een nieuw leven beginnen. Dat wil je niet.’

‘Nee…Wat is het dan, denk je?’

‘Je bent natuurlijk nieuwsgierig. Althans, dat kan ik me voorstellen. We chatten al zo lang, je wilt weten wie er achter al die berichten zit…die nieuwgierigheid was je misschien even de baas. Je kon er niet langer weerstand tegen bieden. Weet je Son, je moet dit uitje misschien zien  als vakantie, vakantie van je relatie. Een vakantie helemaal los van je gezin’.

‘Jij kijkt er wel makkelijk tegenaan.’

“ het klinkt in ieder geval beter dan vreemd gaan. Dat vind ik ook geen term, vreemd gaan… zo, alsof je iets onbewust doet, iets buiten jezelf. Het excuus zit er al een beetje in ingebakken. Sorry schat, ja ik ik gedroeg me vreemd. Raar. Ik kon er ook niets aan doen. Het OVERKWAM me’

Nou, vreemd gaan overkomt je niet hoor. In veel gevallen.

‘Gaan wij vreemd?’

‘We zijn op vakantie Sonja. We willen niets stukmaken’

Voorbij kwam een bebaarde man in een electrische rolstoel, waar gevulde plastic zakken aanhingen. Hij hief luid Bijbelse teksten aan, en riep op tot bekering, voordat het te laat was.

Nou zoekt  de schrijver hier een overgang dat ze in een privé ruimte komen. Dat is in bijna alle gevallen een hotel.

En moet dat  NU ook zo zijn? Het zint Stef niet zo, hotels…een vriendin meenemen naar een hotel? Hoe vooropgezet is dat? Hoe romantick-killing is dat? Het verblijf in een hotel  vraagt op z’n minst een verblijf voor een nacht. Maar  een hotel nemen voor een een paar uur..dat is niet zijn stijl, zo goedkoop.

Desalniettemin kon hij geen andere optie verzinnen als hij met Son alleen zou willen zijn….Dan Moest dat maar in een hotel.  Bushokjes, auto’s , achter een bossage in het stadspark, …allemaal leuk en aardig als je jonger bent.

Het liefst dan  een appartementje.

Vooruit: Stef had de sleutel van een huisje van een vriend, die op vakantie was. De schrijver weet natuurlijk dat dit allemaal buitengewoon toevallig is, maar het was zo! Een leuke studentenwoning, vlakbij waar ze nu liepen.

Stef opende de deur en legde uit hoe hij aan de sleutel kwam. En terwijl zij rondkeek in dekamer,  (met aan de muur een poster van de hoes van ‘The Dark Side of the Moon’van Pink Floyd)inspecteerde hij de andere ruimte’s van het huis, de slaapkamer ( een onbeslapen tweepersoonsbed) de badkamer .

In de keuken keek hij rond en riep naar Sonja die in de kamer was wat ze wilde drinken.

 Of er wijn was.

 ‘Ja, witte !’  Hij schonk twee glazen in en bracht ze naar de kamer. Son zat inmiddels op de bank, een studentikoos dingetje, vaal blauw corduroy. Hij zette de glazen op de glazen salontafel , ging naast haar zetten en pakte zijn glas: ‘Op jou!’

‘.. op jou!’repliceerde ze, en pakte haar glas. Zo naast haar zittend sloeg hij een arm om haar heen en zij legde haar hoofd op zijn borst.

‘Kun je dat zomaar pakken, die wijn?!’Hij zei dat dit geregeld zou worden. Ze vervolgde: ‘Weet je…het is fijn om je te zien, en je te horen…en een glas wijn met je te drinken, maar ik denk dat we het hierbij  - voor nu- moeten laten’

Stef nam een slokje  en keek naar de vierkante glazen salontafel. Het terracotta-asbakje er op, de bonte vaas zonder bloemen. ‘Ik zal eerlijk zijn’zei hij:’Ik vind het geweldig om je in levende lijve mee te maken. Ik heb ZO vaak aan je gedacht, over je gefantaseerd ook. Hoe het zou zijn je te ontmoeten, je te zien, te horen. Echt met je praten, je aan te kunnen raken…Ik ben blij dat het klikt. Het is meer dan ik had gedacht.  

‘We hebben nog…een uurtje of twee? ‘Ze knikte:’. Kwart over vijf moet ik weg’

‘Haal dan alle spanning uit je hoofd. Vergeet de slaapkamer, vergeet het bed. Het voelt niet goed. We zouden te hard van stapel lopen. Ik ga je vandaag niet verleiden..weet je’en hij trok Sonja een beetje dichter tegen zich aan: ‘dit is even meer dan genoeg. Ik ben blij met je.’.

Sonja vleidde zich tegen hem aam en hij rook haar parfum. Haar shampoo. Lavendel? Ze zei: ‘Had je je voorgesteld dat ik er zo uit zou zien?’

‘Nou, ik had eigenlijk een enorm stuk verwacht…maar ja…we doen het er maar mee hè? …nee ik vind dat je zo’n leuk gezicht hebt en, je ziet er…liever uit dan ik had verwacht’

Ze draaide haar gezicht naar hem toe. Nu ze zo tegen hem aanzat waren hun gezichten dicht bij elkaar. Ze kon zien dat hij blij was, zijn ogen lachten. Hun neuzen konden elkaar bijna raken. ‘Je bent…wel grappig, geloof ik’zei  de voormalige kakster, de bèta. Hij wreef met zijn rechterhand over haar wang streelde door haar bruine haar. Dat verliefdheidsgevoel, daar was het weer. Ze keken elkaar inde ogen. De neuzen wreven tegen elkaar. Haar mond werd voor hem een mond die hij wilde kussen. En zij, ze leek hetzelfde te voelen.. Hun lippen tastten elkaar af, met een puntje van de tong. Hun monden openden zich langzaam en ze draaide zich verder naar hem toe. Nu voelde hij ook haar hand door zijn grijze krullen. Ze wreef door die krullen en hun tongen proefden elkaar . Eerst voorzichtig, maar met toenemende hartstocht.

Opeens voelde hij zich terug in de tijd…vijfendertig jaar jonger en hevig verliefd.

Daar hield ze plots af. ‘Nee’zei ze, ‘dat…’maar ze zoende hem weer.

Twee mensen van middelbare leeftijd, verstrengeld in een hopeloze golf van liefde.

Hij nam haar gezicht tussen zijn handen, ze sloot haar ogen en liet zich kussen. Haar lippen haar ogen, haar nek, haar wangen, haar voorhoofd.

19-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik heb niet zo veel met apps. Het is slechts bij uitzondering dat ik een spelletje op m'n mobiel zet. Dat speel ik dan een paar keer, maar meestal boeit het me onvoldoende en verdwijnt de app al snel hup, weer naar het virtuele vuilnisbakje.

Met de app 'Quizduel', daar liep het wat anders mee. Terwijl het eigenlijk een oersaai spelletje is. Je speelt tegen een tegenstander die je kent of niet kent, en dan speel je over 6 rondes 18 vragen tegen elkaar. De categorieën waaruit de vragen komen kies je om de beurt.

Na het aanklikken van de antwoorden ( multiple choice - 1 uit 4) is het wachten tot de tegenstander gespeeld heeft. Dat duurt soms lang. Dan ga je niet wachten en de hele tijd glazig naar je schermpje  kijken totdat de ander heeft gespeeld want je bent geen Zombie. Ondertussen ga je door met je leven. Je eet, drinkt, werkt, klust. booschapt enz. En dan koekeloer je weer es op je scherm of dat je tegenstander al gespeeld heeft, want misschien had je even het geluidssignaal gemist, of de tril of wat je ook voor signaal op je mobiel ingesteld had.

En dan ben jij weer aan de beurt. Je kunt winnen, verliezen of gelijkspelen. De vormgeving van het spel is bedacht door de ontwerper van grijs rauhfaser- behang denk ik. Weinig fantasie.

Goed, je test je kennis over allerlei onderwerpen, en je kunt tegen verschillende mensen tegelijkertijd spelen. Kennissen, vrienden,kinderen, onbekenden.

Je wint, je verliest, en dan gaat het nieuwtje er wel van af. En wat let je dan om het spelletje niet als die andere kortdurende hypes naar de vuilnisbak te slepen?

Toch heb ik dat niet gedaan

Dat komt omdat er nog een optie op het spelletje zit, en dat is de mogelijkheid om tussen de spelletjes door te communiceren met je tegenstander. Je kunt dit doen middels korte tekstberichten. En spelenderwijs ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zelfde leeftijd, iets jonger, zo bleek al snel, aan wie ik qua spelniveau een goeie had. We daagden elkaar steeds opnieuw uit. We wonnen zo'n beetje om de beurt en  speelden vaak gelijk.

We chatten eerst wat over het spelletje dat we samen speelden, maar later werd ik nieuwsgieriger naar degene met wie ik nu eigenlijk contact onderhield, die me al die tekstberichten stuurde en met wie ik steeds weer aan de praat raakte. Praatjes over allerhande zaken, onzin ook, maar later kwamen er eveneens persoonlijker dingen aan bod. 

Zij had ook 1 dochter, twee zoons, hield ook van de kleine dingen in het leven, was ook gelukkig getrouwd. Hield net als ik van de zee, van muziek, wist niet veel van sport, afin, er waren overeenkomsten.

Ik vond het grappig in het begin, zo wat heen en weer te chatten. Ook nog toen me gaandeweg duidelijk werd dat het toch niet echt mijn type was waarmee ik me onderhield.

Het beeld dat langzamerhand naar boven kwam was dat  van een struise vrouw uit Doetichem. Bèta- typje. Ze koos in het spel vaak voor de categorie 'Wetenschap'......... Ik heb niet zoveel met bèta. Ze zijn me te berekenend. Calculerend. Ik val op spontane goedlachse vrouwen. Met lichtjes in de ogen. Dat laatste melde ik haar ook. Zij heeft me niet gezegd dat ZIJ lichtjes in de ogen had..Zij was iemand die stoer de buitenboel ging schuren en kitten en van aanpakken wist. Iets dat mijn beeld van  vrouwelijke vrouw behoorlijk verstoorde. En bovendien: haar woordgebruik was ook lang niet altijd dat wat me  aansprak. 

Als ik een spel had gewonnen schreef ze wel eens 'Congrats!' en toen haar een keer iets tegen zat schreef ze : 'Schijt'!......  HE-LE-MAAL NIET mijn woorden! Ik weet niet waarom niet. Het is zo!!

Dat ligt aan mij. Wat had ze dan moeten chatten als ze verloren had? Gefeliciteerd!..? Nu ik er over nadenk: ik vind het geloof ik de moeite niet waard om je voor een onbenullig spelletje te laten feliciteren. Beter maar niets zeggen, of hooguit 'goed hoor!' 

Zij, op haar beurt leek op haar teentjes getrapt toen ik haar eens 'muts' noemde, wat voor mij dan weer een gangbaar woord is dat ik plagerig tegen kennissen en vrienden zeggen kan. Maar voor haar kwam het kennelijk over als scheldwoord.

Dus, waarom dan doorgaan met chatten?

Omdat het toch wel wat gezelligs had. Ik deelde dat wat ik meemaakte met haar.We maakten wat geintjes. En we wisten niet genoeg van elkaar zodat we onze fantasie de loop konden laten. Contact hebben met een onbekende vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik praatte met iemand die er elke dag was, en tegen wie ik op een gegeven moment ook 'welterusten' en 'goedemorgen' zei, en van wie ik dingen over haar uiterlijk aan de weet probeerde te komen. Want ik had niets van haar, geen beeld. 

Op een gegeven moment was zij de enige nog waarmee ik Quizduel speelde. Niet meer om het spel. Maar om het contact. Een contact dat ik wanneer ik eerlijk ben en dat ben ik, nooit zo met een man had kunnen hebben, omdat dan voor mij de spanning tussen de sexen zou ontbreken, en die spanning was één van de dingen die maakten dat ik doorging. Andere dingen waren de plagerijen over en weer.

Het ging zover dat we op een gegeven moment vergaten het spelletje te spelen en er een soort privé chatsessies op nahielden. Geen erotische praatjes, voor de duidelijkheid. We zeggen beide integere mensen te zijn.

Maar zou zij een sappige flirterige toon hebben aangeslagen...was ik daar waarschijnlijk meteen in meegegaan. 

Ik hou van vrouwen en ik hou van flirten en van sex. Hier kan ik voorlopig niets aan doen.En dat wil ik ook niet. Ik geniet er namelijk zoveel van.

Maar zij sloeg geen  flirterige toon aan.  

In en rond het huis kon men mij vaker en vaker waarnemen tikkend op mijn mobieltje. Het moet de kinderen  licht hebben bevreemd. Ze wisten, dat ik nog steeds dat spelletje deed met mijn vaste speelpartner, een vrouw waarmee ik ook chatte. Papa is  'verslaafd' aan een stom spelletje als Quizduel.

Elke keer weer klonk het signaal van quizduel van mijn mobiel.

En, na een maand, moet ik toegeven- het begon ook een verslavend karakter te krijgen. 

Dat was toen ik merkte dat ik haar moeilijk meer uit m'n hoofd kreeg. Dat ik op vakantie ging, en niet met haar kon chatten. Dat ik terug was en blij was dat dit nu weer wel kon. En ook zij gaf toe, dat ze op dagen dat er niet gechat kon worden, wel aan me dacht.

Het ging bizarre vormen aannemen. 

Ik begon me over mijn chatgedrag te schamen en ging meer en meer mijn best doen om het voor mijn familieleden verborgen te houden. Het werd iets stiekems, en daarmee kreeg het een overspelig karakter.

Terwijl er niets erotisch of  prikkelends in onze chatsessies viel te bespeuren dompelden we ons in elkaars aandacht. Hooguit kon sprake zijn van een een lichte flirt.. maar meer omdat dat in mijn hoofd zat

Nalezen van onze chatsessies kan niet meer, wordt niet door het programma opgeslagen. Alleen het laatste gedeelte van de chatsessie op de laatste dag.  

Die laatste dag, waartoe ik gedreven werd door mijn eigen ratio. Mijn geweten dat tegen me sprak: Waar ben je mee bezig? Je zit veel te vaak, bijna voortdurend met je chatvriendin in je hoofd. Je moet in real time leven en je met je eigen omgeving bezighouden. Zo kwam ik er toe haar dit voor te leggen. Dat zij zonder dat ik het wilde te veel betekenis voor mij kreeg. Dat ik me teveel met haar bezig hield. En ik vroeg mij af hoe dat voor haar was. Ze vertelde dat het voor haar ook voelde als een vorm van overspel. We konden op het laatst hele dagen chatten..

Quizduel, overspel....zij had gehoopt dat na de vakantie ze wel van het gechat met mij afgekickt zou zijn. Maar dit was niet..

Er bestaan vast wel meer voorbeelden van mensen die aan elkaar verslingerd raken alleen door middel van geschreven tekst. Dit dreigde er ook een voorbeeld van te worden. De neiging ontstond naar meer. Meer contact meer bij elkaar, meer delen...

'Het kon zo niet langer', zei onze integriteit.

Daarom hebben we nu besloten het contact te stoppen. Met de voeten op aarde te komen. Ons bezig te houden met andere zaken, en elkaar in die zin te vergeten. Om niet de schijn te wekken te bedriegen. Kom op, je kunt jezelf ook gek maken. Maar even afkicken is het wel

19-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik merk het zelfs aan mijn ademhaling. Wat overkomt mij? Of, wat heb ik laten gebeuren?Ik ben afhankelijk! Wat een sneue constatering!                           

Mijn stemming lijdt er onder. mijn humeur gaat er mee heen, het maakt me onrustig, verdrietig.Afwezig, eenzaam. Mijn gedachten worden voortdurend naar haar getrokken. Mijn vriendin waarvan niemand weet.

Mijn vriendin waarvan niemand weet bestaat slechts uit letters, smileys en een enkele foto. Genoeg voor mij om betekenis te krijgen. En het mooie, ik voor haar!  Meer en meer raken we verstrengeld in elkanders waarheden en fantasieën . Dat verstrengelen betekende op een gegeven moment: niet meer los kunnen komen van elkaar in gedachten, Uitzien naar een volgend moment samen. Naar gelegenheden zoeken om te chatten. In gedachten veel, heel veel met de ander bezig zijn

Zozeer dat wij besloten: stop, dit hier is niet leuk chatten wat we doen. Dit is een relatie onderhouden. Dit is elkaars leven en liefde delen. Kom op, we moeten ontnuchteren! We zijn getrouwd! En gelukkig ook! We moeten stoppen met elkaar te contacten...

En dat doen we nu. 

Dus,,,Ze is er niet. Het vertrouwde gezoem van mijn LG blijft uit. 

Of hoor ik haar nu toch? Ik kijk en ik kijk...nee,,,,

En ik denk 'Stuur me het bericht waar ik al zo lang op wacht waarin staat dat je me zo mist voordat IK het straks nog doe'...Het zou toch werkelijk een blamage zijn...Ik ben mezelf al dagen bij elkaar aan het rapen, maar nu ze weg is ontbreekt wat aan me. Ik ben mezelf niet..

18-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

04-10-2013, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

04-10-2013, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)