Ik heb niet zo veel met apps. Het is slechts bij uitzondering dat ik een spelletje op m'n mobiel zet. Dat speel ik dan een paar keer, maar meestal boeit het me onvoldoende en verdwijnt de app al snel hup, weer naar het virtuele vuilnisbakje.

Met de app 'Quizduel', daar liep het wat anders mee. Terwijl het eigenlijk een oersaai spelletje is. Je speelt tegen een tegenstander die je kent of niet kent, en dan speel je over 6 rondes 18 vragen tegen elkaar. De categorieën waaruit de vragen komen kies je om de beurt.

Na het aanklikken van de antwoorden ( multiple choice - 1 uit 4) is het wachten tot de tegenstander gespeeld heeft. Dat duurt soms lang. Dan ga je niet wachten en de hele tijd glazig naar je schermpje  kijken totdat de ander heeft gespeeld want je bent geen Zombie. Ondertussen ga je door met je leven. Je eet, drinkt, werkt, klust. booschapt enz. En dan koekeloer je weer es op je scherm of dat je tegenstander al gespeeld heeft, want misschien had je even het geluidssignaal gemist, of de tril of wat je ook voor signaal op je mobiel ingesteld had.

En dan ben jij weer aan de beurt. Je kunt winnen, verliezen of gelijkspelen. De vormgeving van het spel is bedacht door de ontwerper van grijs rauhfaser- behang denk ik. Weinig fantasie.

Goed, je test je kennis over allerlei onderwerpen, en je kunt tegen verschillende mensen tegelijkertijd spelen. Kennissen, vrienden,kinderen, onbekenden.

Je wint, je verliest, en dan gaat het nieuwtje er wel van af. En wat let je dan om het spelletje niet als die andere kortdurende hypes naar de vuilnisbak te slepen?

Toch heb ik dat niet gedaan

Dat komt omdat er nog een optie op het spelletje zit, en dat is de mogelijkheid om tussen de spelletjes door te communiceren met je tegenstander. Je kunt dit doen middels korte tekstberichten. En spelenderwijs ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zelfde leeftijd, iets jonger, zo bleek al snel, aan wie ik qua spelniveau een goeie had. We daagden elkaar steeds opnieuw uit. We wonnen zo'n beetje om de beurt en  speelden vaak gelijk.

We chatten eerst wat over het spelletje dat we samen speelden, maar later werd ik nieuwsgieriger naar degene met wie ik nu eigenlijk contact onderhield, die me al die tekstberichten stuurde en met wie ik steeds weer aan de praat raakte. Praatjes over allerhande zaken, onzin ook, maar later kwamen er eveneens persoonlijker dingen aan bod. 

Zij had ook 1 dochter, twee zoons, hield ook van de kleine dingen in het leven, was ook gelukkig getrouwd. Hield net als ik van de zee, van muziek, wist niet veel van sport, afin, er waren overeenkomsten.

Ik vond het grappig in het begin, zo wat heen en weer te chatten. Ook nog toen me gaandeweg duidelijk werd dat het toch niet echt mijn type was waarmee ik me onderhield.

Het beeld dat langzamerhand naar boven kwam was dat  van een struise vrouw uit Doetichem. Bèta- typje. Ze koos in het spel vaak voor de categorie 'Wetenschap'......... Ik heb niet zoveel met bèta. Ze zijn me te berekenend. Calculerend. Ik val op spontane goedlachse vrouwen. Met lichtjes in de ogen. Dat laatste melde ik haar ook. Zij heeft me niet gezegd dat ZIJ lichtjes in de ogen had..Zij was iemand die stoer de buitenboel ging schuren en kitten en van aanpakken wist. Iets dat mijn beeld van  vrouwelijke vrouw behoorlijk verstoorde. En bovendien: haar woordgebruik was ook lang niet altijd dat wat me  aansprak. 

Als ik een spel had gewonnen schreef ze wel eens 'Congrats!' en toen haar een keer iets tegen zat schreef ze : 'Schijt'!......  HE-LE-MAAL NIET mijn woorden! Ik weet niet waarom niet. Het is zo!!

Dat ligt aan mij. Wat had ze dan moeten chatten als ze verloren had? Gefeliciteerd!..? Nu ik er over nadenk: ik vind het geloof ik de moeite niet waard om je voor een onbenullig spelletje te laten feliciteren. Beter maar niets zeggen, of hooguit 'goed hoor!' 

Zij, op haar beurt leek op haar teentjes getrapt toen ik haar eens 'muts' noemde, wat voor mij dan weer een gangbaar woord is dat ik plagerig tegen kennissen en vrienden zeggen kan. Maar voor haar kwam het kennelijk over als scheldwoord.

Dus, waarom dan doorgaan met chatten?

Omdat het toch wel wat gezelligs had. Ik deelde dat wat ik meemaakte met haar.We maakten wat geintjes. En we wisten niet genoeg van elkaar zodat we onze fantasie de loop konden laten. Contact hebben met een onbekende vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik praatte met iemand die er elke dag was, en tegen wie ik op een gegeven moment ook 'welterusten' en 'goedemorgen' zei, en van wie ik dingen over haar uiterlijk aan de weet probeerde te komen. Want ik had niets van haar, geen beeld. 

Op een gegeven moment was zij de enige nog waarmee ik Quizduel speelde. Niet meer om het spel. Maar om het contact. Een contact dat ik wanneer ik eerlijk ben en dat ben ik, nooit zo met een man had kunnen hebben, omdat dan voor mij de spanning tussen de sexen zou ontbreken, en die spanning was één van de dingen die maakten dat ik doorging. Andere dingen waren de plagerijen over en weer.

Het ging zover dat we op een gegeven moment vergaten het spelletje te spelen en er een soort privé chatsessies op nahielden. Geen erotische praatjes, voor de duidelijkheid. We zeggen beide integere mensen te zijn.

Maar zou zij een sappige flirterige toon hebben aangeslagen...was ik daar waarschijnlijk meteen in meegegaan. 

Ik hou van vrouwen en ik hou van flirten en van sex. Hier kan ik voorlopig niets aan doen.En dat wil ik ook niet. Ik geniet er namelijk zoveel van.

Maar zij sloeg geen  flirterige toon aan.  

In en rond het huis kon men mij vaker en vaker waarnemen tikkend op mijn mobieltje. Het moet de kinderen  licht hebben bevreemd. Ze wisten, dat ik nog steeds dat spelletje deed met mijn vaste speelpartner, een vrouw waarmee ik ook chatte. Papa is  'verslaafd' aan een stom spelletje als Quizduel.

Elke keer weer klonk het signaal van quizduel van mijn mobiel.

En, na een maand, moet ik toegeven- het begon ook een verslavend karakter te krijgen. 

Dat was toen ik merkte dat ik haar moeilijk meer uit m'n hoofd kreeg. Dat ik op vakantie ging, en niet met haar kon chatten. Dat ik terug was en blij was dat dit nu weer wel kon. En ook zij gaf toe, dat ze op dagen dat er niet gechat kon worden, wel aan me dacht.

Het ging bizarre vormen aannemen. 

Ik begon me over mijn chatgedrag te schamen en ging meer en meer mijn best doen om het voor mijn familieleden verborgen te houden. Het werd iets stiekems, en daarmee kreeg het een overspelig karakter.

Terwijl er niets erotisch of  prikkelends in onze chatsessies viel te bespeuren dompelden we ons in elkaars aandacht. Hooguit kon sprake zijn van een een lichte flirt.. maar meer omdat dat in mijn hoofd zat

Nalezen van onze chatsessies kan niet meer, wordt niet door het programma opgeslagen. Alleen het laatste gedeelte van de chatsessie op de laatste dag.  

Die laatste dag, waartoe ik gedreven werd door mijn eigen ratio. Mijn geweten dat tegen me sprak: Waar ben je mee bezig? Je zit veel te vaak, bijna voortdurend met je chatvriendin in je hoofd. Je moet in real time leven en je met je eigen omgeving bezighouden. Zo kwam ik er toe haar dit voor te leggen. Dat zij zonder dat ik het wilde te veel betekenis voor mij kreeg. Dat ik me teveel met haar bezig hield. En ik vroeg mij af hoe dat voor haar was. Ze vertelde dat het voor haar ook voelde als een vorm van overspel. We konden op het laatst hele dagen chatten..

Quizduel, overspel....zij had gehoopt dat na de vakantie ze wel van het gechat met mij afgekickt zou zijn. Maar dit was niet..

Er bestaan vast wel meer voorbeelden van mensen die aan elkaar verslingerd raken alleen door middel van geschreven tekst. Dit dreigde er ook een voorbeeld van te worden. De neiging ontstond naar meer. Meer contact meer bij elkaar, meer delen...

'Het kon zo niet langer', zei onze integriteit.

Daarom hebben we nu besloten het contact te stoppen. Met de voeten op aarde te komen. Ons bezig te houden met andere zaken, en elkaar in die zin te vergeten. Om niet de schijn te wekken te bedriegen. Kom op, je kunt jezelf ook gek maken. Maar even afkicken is het wel