Die onrust…

Pa ijlde. Meer dan 43 graden koorts. Geen antibiotica die er( tot dusver) bestond om de ontsteking er onder te krijgen. Of herstel er nog in zat? Doktoren lieten wisselende geluiden horen. Doktoren zijn ook vaak mensen die het gewoon niet weten.

Pa was er soms bij. Soms niet. Dan kon hij wel eens wild met zn hoofd schudden. Een gedachte wegjagen wellicht. Of een stem.

Drie weken geleden was het begonnen met een acute aanval. Van de ene op de andere dag van vitale man naar patiënt. Een hulpeloze patiënt inmiddels.

We waren er dagelijks. Bij toerbeurt.

Maar vooruit ging het niet met hem.

En nu ijlde hij: ‘ze moet komen!!’ hoorde je dan bijvoorbeeld. Dat riep hij vaak. Waarschijnlijk had hij het over mijn moeder. Ze was een jaar geleden overleden.

Op de vraag ‘WIE moet er komen pa?’ kreeg ik geen antwoord.

Ik zag hem niet graag zo. Liever zag ik hem rustig. Gelijkmatig ademend, slapend. Maar het fascineerde me wel, de dingen die hij zei tijdens koortsaanvallen. Het raakte me ook. De keer dat hij met z’n ene vrije hand mijn arm beetpakte en me smekend in de ogen keek: ‘Ze moet komen!!’

‘Zeg dan wie pa’zei ik…’misschien kan ik haar gaan halen’

Toen zonk hij terug met zijn hoofd op het gesteven witte ziekenhuiskussen, en mompelde onverstaanbaar. Die keer gleden er tranen over zijn wangen. Aandoenlijk. Hij was vermagerd, zijn ogen lagen diep in hun kassen en zijn gelaatstrekken tekenden zich scherp af. Zijn haar had hij behouden. Zilvergrijze krullen.

Vlak voor hij stierf was ik ook op bezoek. Hij lag er rustig bij. Glimlach op het gezicht. Het leek een goede dag. Niets wees er nog op dat dit zijn laatste zou zijn. Hij sliep, zo leek het tenminste, maar toen ik een  stoel pakte en naast zijn bed ging  zitten opende hij zijn ogen. Ik zal nooit de blik vergeten. Zijn ogen waren vochtig en hadden een melancholische rustige uitdrukking. Toen hij tegen me sprak glansden ze bijna ondeugend. ‘Ze is geweest’ fluisterde hij.

Daarna sloot hij zijn ogen. Lag weer rustig met zijn hoofd op het kussen. Alleen DAT had hij gezegd. ‘ze is geweest’ verder niets.  Ik ben nog een klein kwartier blijven zitten, en juist toen ik besloot om te gaan,  kwamen twee verpleegsters binnen. Een oudere en een jongere. Om bij pa een infuus te verwisselen.  

Het was een karweitje van nog geen drie minuten, dat mijn vader slapend onderging. Als laatste, routinematige handeling werd het kussen van pa geschikt. De oudere zuster zei, ‘wat is dat nou?’en haalde vijf kleine schelpjes van onder het kussen vandaan..  Ze keek me aan met een verbaasde uitdrukking, en reikte ze me aan…’ zijn die van U?’

‘Nee’ zei ik. Geen idee ook hoe ze daar zouden kunnen komen. ‘leuke schelpjes’ zei de jongste verpleegster. Ze had grote bruine ogen: ‘Venusschelpjes…DIE twee zijn mooi!” Ze bedoelde de twee schelpjes die  aan elkaar vastzaten.

Gek. Zou Herma die hebben neergelegd? Dat is de enige die nog tussendoor op bezoek was geweest.

Ik wilde het weten.

Ik belde mijn zus toen ik buiten het ziekenhuis stond

Herma wist van niets.

Iemand van het verplegend personeel dan?

Onwaarschijnlijk.

Of was er nog ander bezoek geweest?  Ik dacht aan pa, hoe hij had gezegd. ‘Ze is geweest..’    Maar niemand heeft het me nog kunnen vertellen.  Er was geen bezoek gesignaleerd  verder.

Het houdt me soms nog wel eens bezig.

De schelpjes heb ik bewaard. Ze liggen nu in een gewatteerd doosje. Op een of andere manier heb ik het idee dat die daar niet zomaar lagen, onder het kussen. Dat het een betekenis had.

Maar wat? 

22-05-2015, 22:32 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)