Met mijn barmhartigheid is het zeer slecht gesteld. Ook aan lef ontbreekt het me. Want luister:

We kregen een kennis op bezoek die zo lelijk was dat we er de stad niet mee in durfden. Het was iemand met wie we  niet gezien wilden worden. Want behalve dat ze lelijk was bediende  ze zich zonder dat wij duidelijk in beeld kregen waarom, van ze een luide  nare lach, die alle andere vrolijkheid deed verstommen..

Klinkt hard hè? Of kunt U zich dat wel voorstellen dat je je daar liever niet mee op straat begeeft? Het is wel zo! Terwijl ik me toch al jaren en jaren in werkverband met verstandelijk gehandicapten van verschillende niveaus over straat begeef.

Moet ik me er overheen zetten en me toch met haar onder de mensen mengen? Natuurlijk!... Maar ik peins er niet over!!

De hele middag binnen blijven was ook niet wenselijk. De kennis had ons niets te zeggen en wij niets tegen haar.

De kennis was onze kennis ook niet. Het was de vriendin van een gescheiden kennis/ vriend. Die had haar ergens gevonden , of was haar ergens tegengekomen, en heeft haar om onbegrijpelijke reden nooit gedumpt. Misschien omdat hij vond dat je mensen niet kan dumpen als oud vuil, en omdat het nog wel te neuken viel.

Echt hoor, ze kleedt  zich niet,  en is in haar verteltrant volstrekt volstrekt oninteressant. Haar gezicht, alsof het tegen een glasplaat gedrukt zit!!. Zo plat, alle vorm is er uit. Ken je die plaatjes van amoebes? Dan heel groot!.

Wanneer wij de vriend zien, is zij er ook bij. Als wij op bezoek gaan is zij er ook. En als zij  hier komen....

Hoe gaan wij dit aanpakken?

Met zijn vorige vrouw was het al een ware opgaaf om de uren door te komen, maar met deze nieuwe..waar haalt ie de wansmaak vandaan?

Wij moeten eerlijk zijn. We moeten zeggen: luister kennis/ vriend, we willen nog wel een beetje met jou omgaan. We willen je nog best 1 keer per jaar zien, maar dan wel zonder dat je je vriendin meeneemt, want daar hebben we absoluut niets mee. Begrijp je? Ik heb er niets mee, mijn vrouw heeft er niets mee,  en eerlijk gezegd lijdt mijn stemming er onder als ze mee komt. Laat haar alsjeblieft thuis joh..dat is veel leuker. Voor jou toch ook? Een keertje zonder je vrouw op pad?

Ga ik dat zeggen? Nee, want ik ben een beetje laf. Of beschaafd.

Ik zeg: zullen we naar het bos gaan? ( dat er ook een stiltewandeling vanaf de volksabdij zou gaan dat zeg ik maar niet, want ze komen van ver om ons te zien en 'bij te kletsen'en dan ga je natuurlijk niet voorstellen een stiltewandeling te gaan houden, maar het zou wel lucht geven.

 Hoewel? Dan ben je niet  lekker aan het stilte-wandelen natuurlijk, want dan zit je de hele tijd te denken dat je het eigenlijk toch niet kon maken om te gaan stilte-wandelen, en dan voel je je schuldig. (Zeker als het bijvoorbeeld regent, of als je zelf niet mee gaat)  

Ik zeg dus: zullen we naar het bos gaan? Dat kan nog wel. Ze zullen dit ook een goed voorstel vinden.En je komt er weinig mensen tegen.

En dan zien we de dag verder wel door te komen. Muziek, drank, een spelletje en lekker eten zullen het uren aftellen  vergemakkelijken.

Maar, wat vind je...moet ik barmhartig zijn, of eerlijk? 

21-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Onderweg naar Den Bosch die tweede dinsdag in augustus. Met kloppend hart had hij gereden, en vol tegenstrijdige gevoelens.

Thuis deed zijn vrouw, die van zijn afspraak niet op de hoogte was  sinds enige weken aan ‘Mindfullness’. Dit hield onder andere in dat alles wat je doet bewust moet doen. Door sterk in het hier en nu te leven zorg je er voor dat je minder door ruis ( zorgen) in beslag genomen word, en dit kan je sterken als mens. Het brengt je meer in harmonie doordat je je niet voortdurend af laat leiden door alle spinsels die zich anders zo gemakkelijk in je hoofd nestelen.   Maar de rit naar Den Bosch had hij volledig  op de  automatische piloot afgelegd. En de spinsels hadden hem het zicht ontnomen. Het ‘hier en nu’ had  voor hem een tijdje zo goed als niet bestaan,

Kon je wat hij nu had een ‘date’ noemen?  Het voelde voor hem  wel zo aan! Hij, gelukkig getrouwde man ontmoet een vrouw van dezelfde leeftijd. Ook gelukkig getrouwd overigens! En hij voelde zich een puber.   HOE VAAK hij het ook tegen zichzelf bleef herhalen: ‘ Het is gewoon een afspraak, zoals je een afspraak kon hebben met een achterneef, die contact zocht met familie en die een keer wilde bijpraten omdat hij bezig was met een stamboom of iets dergelijks.  Zo moest je de afspraak  zien en anders niet!!

Zo moest je deze afspraak zien met Sonja. De vrouw met wie hij nu een half jaar lang, soms met dagelijkse regelmaat een zogenaamd ‘chatcontact’onderhield.En dat chatten was toch netjes gebleven..wanneer hij zich eens flirterig uitliet, wat hij niet kon laten, dan had zij dit telkens  de kop ingedrukt.  ( ‘wel integer blijven hè?’)  Sonja was nergens op uit, maar vond het chatcontact wel grappig (?) en ook waardevol. Hij liet zich desontdanks soms meeslepen in zijn fantasie,  en dit kon zo maar eens een kermis van erotische spanning opleveren. Terwijl er sec gezien geen aanleiding voor was. Hij bekeek zichzelf in de autospiegel. Hij kon ermee door. Leuke kop toch? Dat grijs krullend haar: ‘Mooi grijs’zei zijn kapster nog.  En zijn vrouw ook, laatst. Niet dat hij echt seks-appeal had. Zijn lengte was onder gemiddeld, en hij had een buikje. Hij dacht er meestal wel aan dit enigzins met kleding te camoufleren.

Het was begonnen met een apje. Een spelletje dat je op je mobiel kon downloaden. Een quizz. Jij en een tegenspeler krijgen dezelfde vragen. Degene die de meeste goed heeft wint…dat is het in het kort.

De spelletjes met een ‘willekeurige tegenstander’brachten hem bij toeval bij  Sonja. De spelletjes met haar gingen mooi gelijk op, nipte verschillen. Ze wonnen zo’n beetje om de beurt, en speelden vaak gelijk, wat er toe leidde dat ze elkaar daarna telkens opnieuw voor een nieuw spelletje uitdaagden.

Er was ook een hokje in het spel vrijgemaakt om te chatten met de tegenstander, en daar raakten zij aan de praat, aanvankelijk over het spelletje. Steeds vaker. Kritiek over de vragen.

Omdat bij het quizspel te kiezen viel uit verschillende  categorieen kwam je al doende  meer en meer  te weten over  de persoon die schuil ging achter je rivaal.. Zij koos nog al eens voor de categorie: Wetenschap, terwijl hij wanneer hij de kans kreeg koos voor ‘Geloof en Bijgeloof! Zij was bèta, hij alfa, zo werd al heel snel duidelijk.  Hij checkte of dit klopte, zij antwoorde,en zo ontstond contact, en daarna werd hij steeds nieuwsgieriger naar haar. Want: Zij een vrouw, hij een man.

Een onschuldige flirt was het in het begin, wat hem betrof.

Er waren overeenkomsten. Ze hielden beiden van de zee, konden beide genieten van kleine dingen, hadden allebei drie kinderen  ( twee zoons en een dochter) en ze waren ongeveer van dezelfde leeftijd.

De afstand tussen hunner woonplaatsen was ongeveer 165 kilometer.

Hij begon gehecht te raken aan het contact, en ’s morgens was soms het eerste dat hij deed kijken of ze nog een berichtje had gestuurd, want dat nam in frequentie toe. Ze zochten elkaar in de chatberichten op. Ze wensten elkaar ’s morgens  goedenmorgen en  ’s avonds welterusten. Hij dacht elke dag aan haar en zij ook vaak aan hem..hoe was je dag?.. en toen het contact belangrijker werd dan ze beiden wensten wisten ze beiden dat dit ‘ongezonde’proporties begon aan te nemen. ‘Ongezond’omdat ze het contact boven andere dingen begonnen te plaatsen, zoals het contact met de eigen partner in Real Life!!.

Dat dit gechat mogelijk uit zou kunnen monden in een  relationeel contact begon in de hoofden van de quizzspelers serieuzere vormen  aan te nemen. Dit bracht verwarring met zich mee…spannend en onwenselijk tegelijkertijd…  voor je het wist zou je in een hoop gedoe terecht kunnen komen, dat  op niets uit kon draaien. Maar het werd wèl bijna een relationeel contact. Het begon zelfs te voelen als overspel. Het chatten gebeurde meer en meer stiekem. Hij besefte dat het je zo intensief bezig houden met een onbekende spelpartner lastige vraagtekens op kon roepen bij de eigen omgeving, de eigen partner, en de kinderen! Die waren er al begonnen grapjes over te maken!

In gezamenlijk overleg  besloten ze daarom het gechat  te stoppen…voor een week..

Een week later, op een vrijdag, pikten ze de draad weer eens op: ‘Thank God it ’s Friday’schreef ze.

De toon was echter na die week wel enigszinds nuchterder, want waakzamer wellicht om in dezelfde valkuil te trappen. De spanning, de mogelijk erotische lading verdween voor hem meer naar de achtergrond. In die periode werden ook de verschillen tussen de quizspelers  duidelijker. Die verschillen  kwamen nu  meer naar buiten, en traden zelfs af en toe op de voorgrond.  Gaandeweg merkte hij, ook aan haar woordgebruik, dat ze eigelijk helemaal niet tot zijn soortgenoten behoorde. Wat was hij? Een linkse denker. En zij? Een rijke tante, die vanaf haar huis met zwembad een cruise over de Oostzee ging maken. Een ex-tandarts die nu studeerde voor makelaars of iets.

Een ‘kakker’vond hij..

Woorden die ze gebruikte bevestigden dit beeld meer en meer. Ze praatte ( schreef eigenlijk..) naar zijn indruk kaks.

Het ging over ‘de kids’, ‘ravotten met de kids’, over ‘vermakelijke stukjes’die ze gelezen had. Ze ging op cruise. Dit omschreef ze als ‘Schuitje varen over de Oostzee..’

Hij imiteerde graag en veel, en hield ervan de spot te drijven met menselijk gedrag, , inclusief dat van hem zelf.

Tot zijn repertoire hoorde een parodie op het accent en woordgebruik  van  Leidse Ballen, die met een hete aardappel in de keel brallen over bijvoorbeeld ‘ de kaviaar die weer niet te vreten was, god-verdomme!!’  Deze door hem neergezette groep liet hij woorden gebruiken die hij nu in zijn chats met Sonja veelvuldig bij HAAR aantrof .

Gaandeweg drong het besef zich op : wat MOEST hij nu eigenlijk met een kakker? Kom op zeg…stoppen dat contact!

Hij vroeg haar dingen recht op de man af. Volgens mij ben je Rechts, zit je bij de Rotary of ben je een Kakker.  Hard eigenlijk, maar ze hadden afgesproken dat ze open met elkaar moesten kunnen praten.  Om het contact inhoud te geven. Open en eerlijk.

De verwijten werden niet helemaal ontkracht.

Waarom vond zij het nog steeds leuk om met hem te chatten,vroeg hij zich af, als hij dit soort onaardige dingen tegen haar zei…kwam er voor haar toch een zekere spanning bij kijken?  En waarom bleef HIJ contact zoeken? Sonja woonde op een andere planeet!!

Nieuwsgierigheid moest  het voornamelijk zijn geweest dat hem ertoe geleid heeft om haar toch weer telkens een bericht te sturen. Berichtjes die soms wel eens belandden tussen  de koetjes en  kalfjes, of soms bedoeld waren om een beetje te jennen. Uit te dagen.

Hij was links. Zij schreef dat zij dat niet was. Hij schreef dat hij haar wel zou omturnen. ‘Dreamon’zei ze.

Ze schreef: ‘De rooie rakker, en de kakker’en hij reageerde dat dit wellicht een mooie titel zou zijn voor een verhaal.

Buiten de overtuiging dat hij in real life niets met Sonja te maken zou hoeven te hebben, won zijn nieuwsgierigheid het toch naar de vrouw achter Sonja. Misschien zat hij er naast…. Was het een hele leuke lieve vrouw. En..wie weet een mooie vrouw? Hij had een onnoemelijk groot zwak en dat was voor mooie vrouwen. Of misschien was de formulering: ‘ Hij had oog voor mooie vrouwen’ een betere. Het was geen zwak, het was  een zegen!  Voor hem waren het de grootste kunstwerken ter wereld!. Als het er in de kunstdefinities om gaat dat kunst dat was dat je in zijn vorm raken kon, dat je in vervoering kon  krijgen, je ademloos kon laten genieten, dan verdampten de Mona Lisa in het Louvre, de Taj Mahall in Agra, de Piramides van Gizeh, de Annapurna, het gouden licht op het water wanneer de mooie vrouw met een stralend betoverende glimlach voorbij liep! Dan bestond de  Annapurna l tm lV, de hele Himalaya er voor hem niet meer!!

Als hij een sexist was dan was dat maar zo

En wie is Sonja? Hij wist niet hoe ze er uit zag. Ze had niet veel weggegeven .  Alleen, desgevraagd, dat ze blauwe ogen had.

Het viel Sonja op dat hij vaker naar haar uiterlijk vroeg, en dat vond ze lastig…’je vind dat nogal belangrijk’ Inmiddels had ze zijn emailadres en ze kon ook een foto sturen.  Maar dit was voor haar een stapje ( of twee) te ver.

Begin juli moest hij voor een kursus van zijn werk naar een plaats slechts 12 kilometer bij die van haar woonplaats vandaan. Hij liet Sonja weten dat hij dicht in de buurt zou zijn en  grapte ( of..grapte…?)’ Dan neem ik aan dat je wel even langskomt? Ik zie je wel  bij hotel de Beemster’.

Hoe vaak hij die dag ook op het schermpje van zijn GSM keek, ze antwoordde niet. Pas twee dagen later schreef ze dat dit haar toch niet zo’n fijn plan leek.

 Het chatten ging daarna weer frequent door, vaak een half uurtje in de ochtend. Ze leerden elkaar beter en beter kennen en ervoeren dat als waardevol. Spannend en waardevol. Er was welgemeende interesse over en weer. En dat kakkerige viel  voor hem weg. Wat overbleef was een lieve vrouw en moeder met een afwijking: de verslaving aan het chatten met  hem!

Weer drie weken later schreef ZIJ dat ze een dag in Den Bosch zou zijn. De tweede dinsdag in augustus,  ’s Morgens had ze daar een meeting, en ’s middags zou ze alleen of met een collega dan nog wat Den Bosch gaan bekijken.

En hij had gereageerd. ‘Zullen we dan afspreken? Ik ben dan vrij!’ en zij had geschreven:’ OK! Goed! (Met een brede smily er achter ‘).  Verder niet.

Typisch vond hij dat..geen opmerkingen als: ‘We houden het wel integer hè?’  Zij had de locatie uitgezocht, een bar-restaurant in het centrum van Den Bosch. En hoe hij haar zou herkennen? Zij had gereageerd met: ‘dat hoef je niet te weten. Ik herken JOU wel..’

Machtsspelletjes…op dit niveau kon hij er echter breed om glimlachen…die Sonja..

Ze had gelijk. Zij had hem wèl op foto’s gezien, hij had zelf de hint gegeven waar hij op het internet te vinden was.

Het was een graad of 20, windstil en half bewolkt toen hij de parkeergarage uitkwam. Hij  zag  dat de meeste mensen er zomers bij liepen. Gebruinde ledematen.

Hij was een uur vroeger dan de afgesproken tijd bij het cafe-restaurant, maar besloot er nog niet naar binnen te gaan. Hij zou er zichzelf zien zitten…en ook door de ogen van… Hij zou, nu hij tijd over had, eerst een bloemetje kopen voor Son, een aardigheidje.

Een bloemetje bleek een impuls-ingeving, want dit zou natuurlijk binnen de kortste tijd verwelken. Slenterend door de binnenstad  liep hij binnen in ‘de wereldwinkel’. Hij vond er een grappig Bouddhistisch ‘ geluks beeldje, en dit leek hem een passend klein kadootje. Alhoewel de status van de Bouddha door de Westerse hebbedingetjesindustrie verlaagd was tot het niveau van tuinkabouter. De bedoeling was goed, en Sonja zou het aardig vinden, zo’n alfa-gift.

Een kwartier voor de afgesproken tijd ging hij zitten op een bankje op het plein waaraan ook, schuin tegenover, het restaurantje lag. Hij kon het vandaar goed in de gaten houden.

Even schoot door hem heen dat ze haar collega mee zou nemen. Ze had gezegd ‘OF met een collega naar de stad…’ Nee…uiteraard niet! Dat zou ze niet doen!!

Nooit eerder had hij zo een afspraak gehad met iemand. Hij voelde de spanning in zijn hele lijf. Zenuwen, zijn buik,onrust.  Hij speurde met zijn hoofd het plein af, links, rechts…ging verzitten, en focuste telkens opnieuw  het restaurant..

In het kwartier focussen had hij niet iemand het restaurant zien betreden die Sonja zou kunnen zijn. Zelf besloot hij nu wel naar het etablissement te wandelen. Zo cool en ontspannen mogelijk. Rechtop van lijf en leden. Ze zou hem kunnen observeren.

Het horeca bedrijf was half gevuld, en hij vond geen tafeltje meer aan de raamkant, maar langs de zijwand stond een vierkant tafeltje  voor twee personen, dat hem geschikt leek.  In een kunststof houder op de tafel zat de menukaart geklemd. Hij nam de kaart eruit en keek op naar de buitendeur toen deze zich piepend opende. Achter een medewerker  die balanceerde met een dienblad, betrad een vrouw de rumte. Klein van stuk. Bruin halflang haar, blonde plukjes er in. De kleur van haar ogen kon hij nog niet zien omdat ze nog niet zijn richting opkeek. Ze leek te zoeken, speurde het restaurant af, tot ze hem zag zitten. Haar blauwe ogen verwijdden zich,  en haar mondhoeken krulden omhoog. Hij zag haar langzaam maar zeker op hem toestappen, alsof ze tijd leek te nemen om hem op te nemen. Hij stond op en een ogenblik stonden ze daar, oog in oog.

Nog nooit was een vriendin op afstand zo dichtbij. ‘Dag Sonja’zei hij…’Dag Stef ’ lachte ze.  Regelmatige witte tanden. Hij genoot van het moment. Wat zag ze er vriendelijk uit. ‘Ik ben blij dat ik je zie. Dat je gekomen bent’ zei hij, en hij klonk, hoorde hij, bijna hees. Moest zelfs zijn keel schrapen.  Hij keek haar in de ogen en kuste haar naar Brabantse traditie drie keer op de wangen. Links rechts, links. tussen de kussen keken ze elkaar telkens even in de ogen.  Niet gehaast,  bewust…In Mindfullness zou je kunnen zeggen…

Als met hem later had gevraagd wat ze droeg, hij had het me niet kunnen vertellen, iets casuals..niks truttigs..spijkerbroek dacht hij zelfs. Zou ze dat speciaal voor hem gedaan hebben?  Het kak-mantelpakje waar ze normaal in liep thuisgelaten en zich gekleed naar wat in de situatie het beste leek?

Veronderstelling…

‘Zo, daar zitten we dan!’ zei ze, en hij knikte. Wat was het fijn om haar te zien, leuker dan hij zich had voorgesteld. Hij zag hoe ze ging zitten, voorover leunde met de armen over elkaar op tafel.’Ik ben blij dat ik je zie, kunnen we eindelijk eens praten zonder alles op te schrijven wat we zeggen’. Ze had lippenstift opgedaan, dat viel hem op toen ze even glimlachte.  ‘Ben je al een tijdje hier?’  Dit was haar stem. Een prettige klank, niet timide maar zeker. Iets te beslist misschien, maar nog steeds vriendelijk. Een zekere vrouw was het. Eentje die wist wat ze wilde. -‘Lang genoeg om nog even wat voor je te kopen’ Ze  glimlachte, ze wist van Stef dat hij iemand was die  op het allerlaatste moment pas tot actie kwam. Een vrolijke glimlach, wat een leuk mens was dit..er welde een spontane puberachtige verliefdheid in hem op. ‘ Hoe was je meeting.? Waar heb je je collega gelaten?’

‘Collega?’

‘je zou toch misschien met een collega de stad ingaan?’

‘Oh! Nee, dat ging sowieso niet door. Saai, die meeting…meer iets voor makelaarbiches’

-‘Nou ik je zie, geloof ik niet dat je dat echt bent’

Een meisje met een wijnrood schort kwam naar hun tafeltje, en vroeg wat ze wilden drinken. Zij bestelde een thee, hij een Palm. Terwijl ze wegliep klonken op de achtergrond bekende klanken door het café-restaurant. ‘Waves’van dr Protz.

Stef en Sonja keken elkaar verrast aan, en zeiden precies op hetzelfde moment: ‘toevallig..!’

Na de lunch, waarin ze veel  vertelden over zichzelf en hun leven, besloten ze buiten te gaan wandelen. Het was mooi weer, en eigenlijk was het raar dat ze niet ergens op een terras de lunch gebruikt hadden.

Hij was blij dat er kennelijk een klik was, dat de kakker niet de kakker bleek. Dat het contact zo soepeltjes verliep, dat  Sonja iemand was met wie hij verder contact zou willen hebben. Op straat pakte hij  bijna als vanzelfsprekend haar hand..

Het vanzelsprekende werd versterkt doordat zij dit ook leek te vinden. Ze pakte zijn hand ook vast alsof ze nooit anders gedaan had. Toen ze dit scheen te realiseren keek  ze, al lopend, naar zijn gezicht,  daarna naar hun handen, daarna weer naar zijn gezicht en ze glimlachte. Gaf hem een vluchtige kus op de wang. ’Twee planeten hand in hand’ .Stef reageerde:’ planeten draaien in een baan rond de zon. Soms staan ze op één lijn. En dat is nu’ Stef , die zichzelf plots deze onzin hoorde wouwelden,  zakte hierdoor bijna door de grond van schaamte, wat was dit voor puberale bullshit?

‘Mars en Venus?’ zei ze..ze bracht niets ironisch ten berde..

‘Als jij dat wilt’

Ze vertelde over de zenuwen die ze had gehad, hoe ze van huis was vertrokken en bij de meeting had gezeten, totaal niet bij de les.

Mensen dachten wel vaker dat ze zo’n cool, nuchter en zeker persoontje was, maar dit was  schijn. Sonja was 1000 doden gestorven. Gisternacht nauwelijks geslapen: ‘Stef’ zei ze, ‘is dit nou de tweede jeugd?’

-‘Nee joh, gekke meid. Je wilt toch niet af van je huidige manier van leven, en van je gezin? Je bent toch blij en gelukkig met wat je hebt? Bij een tweede jeugd wil je het roer omgooien. Oude patronen overboord. Een nieuw leven beginnen. Dat wil je niet.’

‘Nee…Wat is het dan, denk je?’

‘Je bent natuurlijk nieuwsgierig. Althans, dat kan ik me voorstellen. We chatten al zo lang, je wilt weten wie er achter al die berichten zit…die nieuwgierigheid was je misschien even de baas. Je kon er niet langer weerstand tegen bieden. Weet je Son, je moet dit uitje misschien zien  als vakantie, vakantie van je relatie. Een vakantie helemaal los van je gezin’.

‘Jij kijkt er wel makkelijk tegenaan.’

“ het klinkt in ieder geval beter dan vreemd gaan. Dat vind ik ook geen term, vreemd gaan… zo, alsof je iets onbewust doet, iets buiten jezelf. Het excuus zit er al een beetje in ingebakken. Sorry schat, ja ik ik gedroeg me vreemd. Raar. Ik kon er ook niets aan doen. Het OVERKWAM me’

Nou, vreemd gaan overkomt je niet hoor. In veel gevallen.

‘Gaan wij vreemd?’

‘We zijn op vakantie Sonja. We willen niets stukmaken’

Voorbij kwam een bebaarde man in een electrische rolstoel, waar gevulde plastic zakken aanhingen. Hij hief luid Bijbelse teksten aan, en riep op tot bekering, voordat het te laat was.

Nou zoekt  de schrijver hier een overgang dat ze in een privé ruimte komen. Dat is in bijna alle gevallen een hotel.

En moet dat  NU ook zo zijn? Het zint Stef niet zo, hotels…een vriendin meenemen naar een hotel? Hoe vooropgezet is dat? Hoe romantick-killing is dat? Het verblijf in een hotel  vraagt op z’n minst een verblijf voor een nacht. Maar  een hotel nemen voor een een paar uur..dat is niet zijn stijl, zo goedkoop.

Desalniettemin kon hij geen andere optie verzinnen als hij met Son alleen zou willen zijn….Dan Moest dat maar in een hotel.  Bushokjes, auto’s , achter een bossage in het stadspark, …allemaal leuk en aardig als je jonger bent.

Het liefst dan  een appartementje.

Vooruit: Stef had de sleutel van een huisje van een vriend, die op vakantie was. De schrijver weet natuurlijk dat dit allemaal buitengewoon toevallig is, maar het was zo! Een leuke studentenwoning, vlakbij waar ze nu liepen.

Stef opende de deur en legde uit hoe hij aan de sleutel kwam. En terwijl zij rondkeek in dekamer,  (met aan de muur een poster van de hoes van ‘The Dark Side of the Moon’van Pink Floyd)inspecteerde hij de andere ruimte’s van het huis, de slaapkamer ( een onbeslapen tweepersoonsbed) de badkamer .

In de keuken keek hij rond en riep naar Sonja die in de kamer was wat ze wilde drinken.

 Of er wijn was.

 ‘Ja, witte !’  Hij schonk twee glazen in en bracht ze naar de kamer. Son zat inmiddels op de bank, een studentikoos dingetje, vaal blauw corduroy. Hij zette de glazen op de glazen salontafel , ging naast haar zetten en pakte zijn glas: ‘Op jou!’

‘.. op jou!’repliceerde ze, en pakte haar glas. Zo naast haar zittend sloeg hij een arm om haar heen en zij legde haar hoofd op zijn borst.

‘Kun je dat zomaar pakken, die wijn?!’Hij zei dat dit geregeld zou worden. Ze vervolgde: ‘Weet je…het is fijn om je te zien, en je te horen…en een glas wijn met je te drinken, maar ik denk dat we het hierbij  - voor nu- moeten laten’

Stef nam een slokje  en keek naar de vierkante glazen salontafel. Het terracotta-asbakje er op, de bonte vaas zonder bloemen. ‘Ik zal eerlijk zijn’zei hij:’Ik vind het geweldig om je in levende lijve mee te maken. Ik heb ZO vaak aan je gedacht, over je gefantaseerd ook. Hoe het zou zijn je te ontmoeten, je te zien, te horen. Echt met je praten, je aan te kunnen raken…Ik ben blij dat het klikt. Het is meer dan ik had gedacht.  

‘We hebben nog…een uurtje of twee? ‘Ze knikte:’. Kwart over vijf moet ik weg’

‘Haal dan alle spanning uit je hoofd. Vergeet de slaapkamer, vergeet het bed. Het voelt niet goed. We zouden te hard van stapel lopen. Ik ga je vandaag niet verleiden..weet je’en hij trok Sonja een beetje dichter tegen zich aan: ‘dit is even meer dan genoeg. Ik ben blij met je.’.

Sonja vleidde zich tegen hem aam en hij rook haar parfum. Haar shampoo. Lavendel? Ze zei: ‘Had je je voorgesteld dat ik er zo uit zou zien?’

‘Nou, ik had eigenlijk een enorm stuk verwacht…maar ja…we doen het er maar mee hè? …nee ik vind dat je zo’n leuk gezicht hebt en, je ziet er…liever uit dan ik had verwacht’

Ze draaide haar gezicht naar hem toe. Nu ze zo tegen hem aanzat waren hun gezichten dicht bij elkaar. Ze kon zien dat hij blij was, zijn ogen lachten. Hun neuzen konden elkaar bijna raken. ‘Je bent…wel grappig, geloof ik’zei  de voormalige kakster, de bèta. Hij wreef met zijn rechterhand over haar wang streelde door haar bruine haar. Dat verliefdheidsgevoel, daar was het weer. Ze keken elkaar inde ogen. De neuzen wreven tegen elkaar. Haar mond werd voor hem een mond die hij wilde kussen. En zij, ze leek hetzelfde te voelen.. Hun lippen tastten elkaar af, met een puntje van de tong. Hun monden openden zich langzaam en ze draaide zich verder naar hem toe. Nu voelde hij ook haar hand door zijn grijze krullen. Ze wreef door die krullen en hun tongen proefden elkaar . Eerst voorzichtig, maar met toenemende hartstocht.

Opeens voelde hij zich terug in de tijd…vijfendertig jaar jonger en hevig verliefd.

Daar hield ze plots af. ‘Nee’zei ze, ‘dat…’maar ze zoende hem weer.

Twee mensen van middelbare leeftijd, verstrengeld in een hopeloze golf van liefde.

Hij nam haar gezicht tussen zijn handen, ze sloot haar ogen en liet zich kussen. Haar lippen haar ogen, haar nek, haar wangen, haar voorhoofd.

19-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik heb niet zo veel met apps. Het is slechts bij uitzondering dat ik een spelletje op m'n mobiel zet. Dat speel ik dan een paar keer, maar meestal boeit het me onvoldoende en verdwijnt de app al snel hup, weer naar het virtuele vuilnisbakje.

Met de app 'Quizduel', daar liep het wat anders mee. Terwijl het eigenlijk een oersaai spelletje is. Je speelt tegen een tegenstander die je kent of niet kent, en dan speel je over 6 rondes 18 vragen tegen elkaar. De categorieën waaruit de vragen komen kies je om de beurt.

Na het aanklikken van de antwoorden ( multiple choice - 1 uit 4) is het wachten tot de tegenstander gespeeld heeft. Dat duurt soms lang. Dan ga je niet wachten en de hele tijd glazig naar je schermpje  kijken totdat de ander heeft gespeeld want je bent geen Zombie. Ondertussen ga je door met je leven. Je eet, drinkt, werkt, klust. booschapt enz. En dan koekeloer je weer es op je scherm of dat je tegenstander al gespeeld heeft, want misschien had je even het geluidssignaal gemist, of de tril of wat je ook voor signaal op je mobiel ingesteld had.

En dan ben jij weer aan de beurt. Je kunt winnen, verliezen of gelijkspelen. De vormgeving van het spel is bedacht door de ontwerper van grijs rauhfaser- behang denk ik. Weinig fantasie.

Goed, je test je kennis over allerlei onderwerpen, en je kunt tegen verschillende mensen tegelijkertijd spelen. Kennissen, vrienden,kinderen, onbekenden.

Je wint, je verliest, en dan gaat het nieuwtje er wel van af. En wat let je dan om het spelletje niet als die andere kortdurende hypes naar de vuilnisbak te slepen?

Toch heb ik dat niet gedaan

Dat komt omdat er nog een optie op het spelletje zit, en dat is de mogelijkheid om tussen de spelletjes door te communiceren met je tegenstander. Je kunt dit doen middels korte tekstberichten. En spelenderwijs ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zelfde leeftijd, iets jonger, zo bleek al snel, aan wie ik qua spelniveau een goeie had. We daagden elkaar steeds opnieuw uit. We wonnen zo'n beetje om de beurt en  speelden vaak gelijk.

We chatten eerst wat over het spelletje dat we samen speelden, maar later werd ik nieuwsgieriger naar degene met wie ik nu eigenlijk contact onderhield, die me al die tekstberichten stuurde en met wie ik steeds weer aan de praat raakte. Praatjes over allerhande zaken, onzin ook, maar later kwamen er eveneens persoonlijker dingen aan bod. 

Zij had ook 1 dochter, twee zoons, hield ook van de kleine dingen in het leven, was ook gelukkig getrouwd. Hield net als ik van de zee, van muziek, wist niet veel van sport, afin, er waren overeenkomsten.

Ik vond het grappig in het begin, zo wat heen en weer te chatten. Ook nog toen me gaandeweg duidelijk werd dat het toch niet echt mijn type was waarmee ik me onderhield.

Het beeld dat langzamerhand naar boven kwam was dat  van een struise vrouw uit Doetichem. Bèta- typje. Ze koos in het spel vaak voor de categorie 'Wetenschap'......... Ik heb niet zoveel met bèta. Ze zijn me te berekenend. Calculerend. Ik val op spontane goedlachse vrouwen. Met lichtjes in de ogen. Dat laatste melde ik haar ook. Zij heeft me niet gezegd dat ZIJ lichtjes in de ogen had..Zij was iemand die stoer de buitenboel ging schuren en kitten en van aanpakken wist. Iets dat mijn beeld van  vrouwelijke vrouw behoorlijk verstoorde. En bovendien: haar woordgebruik was ook lang niet altijd dat wat me  aansprak. 

Als ik een spel had gewonnen schreef ze wel eens 'Congrats!' en toen haar een keer iets tegen zat schreef ze : 'Schijt'!......  HE-LE-MAAL NIET mijn woorden! Ik weet niet waarom niet. Het is zo!!

Dat ligt aan mij. Wat had ze dan moeten chatten als ze verloren had? Gefeliciteerd!..? Nu ik er over nadenk: ik vind het geloof ik de moeite niet waard om je voor een onbenullig spelletje te laten feliciteren. Beter maar niets zeggen, of hooguit 'goed hoor!' 

Zij, op haar beurt leek op haar teentjes getrapt toen ik haar eens 'muts' noemde, wat voor mij dan weer een gangbaar woord is dat ik plagerig tegen kennissen en vrienden zeggen kan. Maar voor haar kwam het kennelijk over als scheldwoord.

Dus, waarom dan doorgaan met chatten?

Omdat het toch wel wat gezelligs had. Ik deelde dat wat ik meemaakte met haar.We maakten wat geintjes. En we wisten niet genoeg van elkaar zodat we onze fantasie de loop konden laten. Contact hebben met een onbekende vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik praatte met iemand die er elke dag was, en tegen wie ik op een gegeven moment ook 'welterusten' en 'goedemorgen' zei, en van wie ik dingen over haar uiterlijk aan de weet probeerde te komen. Want ik had niets van haar, geen beeld. 

Op een gegeven moment was zij de enige nog waarmee ik Quizduel speelde. Niet meer om het spel. Maar om het contact. Een contact dat ik wanneer ik eerlijk ben en dat ben ik, nooit zo met een man had kunnen hebben, omdat dan voor mij de spanning tussen de sexen zou ontbreken, en die spanning was één van de dingen die maakten dat ik doorging. Andere dingen waren de plagerijen over en weer.

Het ging zover dat we op een gegeven moment vergaten het spelletje te spelen en er een soort privé chatsessies op nahielden. Geen erotische praatjes, voor de duidelijkheid. We zeggen beide integere mensen te zijn.

Maar zou zij een sappige flirterige toon hebben aangeslagen...was ik daar waarschijnlijk meteen in meegegaan. 

Ik hou van vrouwen en ik hou van flirten en van sex. Hier kan ik voorlopig niets aan doen.En dat wil ik ook niet. Ik geniet er namelijk zoveel van.

Maar zij sloeg geen  flirterige toon aan.  

In en rond het huis kon men mij vaker en vaker waarnemen tikkend op mijn mobieltje. Het moet de kinderen  licht hebben bevreemd. Ze wisten, dat ik nog steeds dat spelletje deed met mijn vaste speelpartner, een vrouw waarmee ik ook chatte. Papa is  'verslaafd' aan een stom spelletje als Quizduel.

Elke keer weer klonk het signaal van quizduel van mijn mobiel.

En, na een maand, moet ik toegeven- het begon ook een verslavend karakter te krijgen. 

Dat was toen ik merkte dat ik haar moeilijk meer uit m'n hoofd kreeg. Dat ik op vakantie ging, en niet met haar kon chatten. Dat ik terug was en blij was dat dit nu weer wel kon. En ook zij gaf toe, dat ze op dagen dat er niet gechat kon worden, wel aan me dacht.

Het ging bizarre vormen aannemen. 

Ik begon me over mijn chatgedrag te schamen en ging meer en meer mijn best doen om het voor mijn familieleden verborgen te houden. Het werd iets stiekems, en daarmee kreeg het een overspelig karakter.

Terwijl er niets erotisch of  prikkelends in onze chatsessies viel te bespeuren dompelden we ons in elkaars aandacht. Hooguit kon sprake zijn van een een lichte flirt.. maar meer omdat dat in mijn hoofd zat

Nalezen van onze chatsessies kan niet meer, wordt niet door het programma opgeslagen. Alleen het laatste gedeelte van de chatsessie op de laatste dag.  

Die laatste dag, waartoe ik gedreven werd door mijn eigen ratio. Mijn geweten dat tegen me sprak: Waar ben je mee bezig? Je zit veel te vaak, bijna voortdurend met je chatvriendin in je hoofd. Je moet in real time leven en je met je eigen omgeving bezighouden. Zo kwam ik er toe haar dit voor te leggen. Dat zij zonder dat ik het wilde te veel betekenis voor mij kreeg. Dat ik me teveel met haar bezig hield. En ik vroeg mij af hoe dat voor haar was. Ze vertelde dat het voor haar ook voelde als een vorm van overspel. We konden op het laatst hele dagen chatten..

Quizduel, overspel....zij had gehoopt dat na de vakantie ze wel van het gechat met mij afgekickt zou zijn. Maar dit was niet..

Er bestaan vast wel meer voorbeelden van mensen die aan elkaar verslingerd raken alleen door middel van geschreven tekst. Dit dreigde er ook een voorbeeld van te worden. De neiging ontstond naar meer. Meer contact meer bij elkaar, meer delen...

'Het kon zo niet langer', zei onze integriteit.

Daarom hebben we nu besloten het contact te stoppen. Met de voeten op aarde te komen. Ons bezig te houden met andere zaken, en elkaar in die zin te vergeten. Om niet de schijn te wekken te bedriegen. Kom op, je kunt jezelf ook gek maken. Maar even afkicken is het wel

19-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik merk het zelfs aan mijn ademhaling. Wat overkomt mij? Of, wat heb ik laten gebeuren?Ik ben afhankelijk! Wat een sneue constatering!                           

Mijn stemming lijdt er onder. mijn humeur gaat er mee heen, het maakt me onrustig, verdrietig.Afwezig, eenzaam. Mijn gedachten worden voortdurend naar haar getrokken. Mijn vriendin waarvan niemand weet.

Mijn vriendin waarvan niemand weet bestaat slechts uit letters, smileys en een enkele foto. Genoeg voor mij om betekenis te krijgen. En het mooie, ik voor haar!  Meer en meer raken we verstrengeld in elkanders waarheden en fantasieën . Dat verstrengelen betekende op een gegeven moment: niet meer los kunnen komen van elkaar in gedachten, Uitzien naar een volgend moment samen. Naar gelegenheden zoeken om te chatten. In gedachten veel, heel veel met de ander bezig zijn

Zozeer dat wij besloten: stop, dit hier is niet leuk chatten wat we doen. Dit is een relatie onderhouden. Dit is elkaars leven en liefde delen. Kom op, we moeten ontnuchteren! We zijn getrouwd! En gelukkig ook! We moeten stoppen met elkaar te contacten...

En dat doen we nu. 

Dus,,,Ze is er niet. Het vertrouwde gezoem van mijn LG blijft uit. 

Of hoor ik haar nu toch? Ik kijk en ik kijk...nee,,,,

En ik denk 'Stuur me het bericht waar ik al zo lang op wacht waarin staat dat je me zo mist voordat IK het straks nog doe'...Het zou toch werkelijk een blamage zijn...Ik ben mezelf al dagen bij elkaar aan het rapen, maar nu ze weg is ontbreekt wat aan me. Ik ben mezelf niet..

18-02-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)