Ik merk het zelfs aan mijn ademhaling. Wat overkomt mij? Of, wat heb ik laten gebeuren?Ik ben afhankelijk! Wat een sneue constatering!                           

Mijn stemming lijdt er onder. mijn humeur gaat er mee heen, het maakt me onrustig, verdrietig.Afwezig, eenzaam. Mijn gedachten worden voortdurend naar haar getrokken. Mijn vriendin waarvan niemand weet.

Mijn vriendin waarvan niemand weet bestaat slechts uit letters, smileys en een enkele foto. Genoeg voor mij om betekenis te krijgen. En het mooie, ik voor haar!  Meer en meer raken we verstrengeld in elkanders waarheden en fantasieën . Dat verstrengelen betekende op een gegeven moment: niet meer los kunnen komen van elkaar in gedachten, Uitzien naar een volgend moment samen. Naar gelegenheden zoeken om te chatten. In gedachten veel, heel veel met de ander bezig zijn

Zozeer dat wij besloten: stop, dit hier is niet leuk chatten wat we doen. Dit is een relatie onderhouden. Dit is elkaars leven en liefde delen. Kom op, we moeten ontnuchteren! We zijn getrouwd! En gelukkig ook! We moeten stoppen met elkaar te contacten...

En dat doen we nu. 

Dus,,,Ze is er niet. Het vertrouwde gezoem van mijn LG blijft uit. 

Of hoor ik haar nu toch? Ik kijk en ik kijk...nee,,,,

En ik denk 'Stuur me het bericht waar ik al zo lang op wacht waarin staat dat je me zo mist voordat IK het straks nog doe'...Het zou toch werkelijk een blamage zijn...Ik ben mezelf al dagen bij elkaar aan het rapen, maar nu ze weg is ontbreekt wat aan me. Ik ben mezelf niet..