Vrijdag 25 juni

Wat ben ik?        

Een product, een werkeenheid, een mens.  Ik kan leven, bewegen, voelen, denken.  Ik kan keuzes maken.

Ik ben de 50 gepasseerd, en ik ben geworden die ik immer was. Een product van mijn genen, en daarnaast het product van mijn opvoeding en ervaringen . Maar ook evengoed ben ik het product van wat ik eet. En drink.

Ik heb zo mijn gewoontes. Door de jaren vastgeroeste gewoontes, zoals zo veel mensen hun gewoontes hebben. Enge soms! Bij mij valt dat wel mee.  Mayo bij de frites.  Koekje bij de koffie. Sambal bij de nasi

Om vijf uur ‘s middags, als ik thuis ben,neem ik een pilsje , en daarna schenk ik mezelf een glaasje witte wijn in. En latyer nog één.  ’s Avonds (voor ik naar bed ga) neem ik rond kwart voor elf een pilsje of twee en een flesje witte wijn.  Dit alcoholconsumptiegedrag ligt in grove lijnen al vast vanaf  oor mijn 15^e jaar.

Roken is ook zo’n vaste gewoonte. Halfzware shag. Ik rook  wanneer ik drink, als de mayo bij de frites.  ‘ Een verslaving’, zeggen sommigen. Ze hebben gelijk.  Dat  ervaar ik nu.

 Om gezondheidsredenen, en omdat ik niet langer het gevoel  wil hebben afhankelijk te zijn van verderfelijke gewoontes  heb ik het besluit genomen om te stoppen met roken. De dokter vertelde me dat ik teveel slechte vetten had, dat mijn vatenstelsel in mijn linkerbeen ( al sinds jaar en dag spataderen, en nu ook al ruim een half jaar een vochtvasthoudende dikke enkel) niet goed meer was. Medicatie is dus meer dan raadzaam.’ Cholesterolverlagers’ en al die troep waarvan ik zoveel sombere verhalen hoor. Met name over bijwerkingen ervan. Ik schrik daarvan af. Ik ga niet aan de pillen. Stoppen met roken is dan het minste wat je kan doen.

Vanaf 22 juni  j.l, de dag van het doktersbezoek,  heb ik niet meer gerookt.  Door wel te blijven drinken maak ik het er voor mezelf  echter  niet makkelijker op. Zozeer zit die drank en die tabak  aan elkaar gekoppeld.

En nu sta ik voor de keuze. Helemaal stoppen – OOK met drinken….als ik dat kan, of  NIET stoppen; zien waar het schip strand en afwachten wanneer dit lijf gaat protesteren. Want dát het gaat protesteren, is heel aannemelijk. Wanneer je reëel bent….

Tussen mijn consumptiegedrag en ik  zitten niet bijster veel verschillen. Wat blijft er van me over als ik dit allemaal los laat? Ik ben immers een roker, een drinker. Daar hoort een bepaald inactief gedrag bij.  Het is tijd voor een omslag

Ik hoop niet dat ik morgen al moet zeggen dat ik het niet gered heb.

Uiteindelijk is de wens, zó te kunnen leven dat er plaats kan zijn voor  een gematigd ( 2 tot 3 consumpties per dag) alcoholgebruik, zonder tabak. Daar wil ik naar toe.  En ook: niet ’s avonds doodmoe in bed ploffen, maar het liefdesleven weer eens een nieuwe impuls geven.

Wordt vervolgd 

26 juni,

Gisteravond goed doorgekomen. Ik lag wel al om half twaalf boven TV te kijken.  Het drink- en rookpatroon bestond nooit boven in de slaapkamer, dus daar zou ik het minst last hebben. En het liefdeleven?

Wel, dat kreeg zijn impuls….

27 juni,

Prima avond – weinig last gehad van opdringerige ‘oude’ gewoontes. Ze zitten wel vaak in mijn gedachten, maar ik ben veeeel sterker dan de neiging me aan alcohol te goed te doen. Ik hoop dat ik mezelf ga  verbazen. Het is ook goed om de zware oogleden van vanmorgen niet te hoeven toeschrijven aan de wijn van de vorige avond.  Ik kom er achter wie ik ben zonder alcohol. Het sterkt me dat ik alweer een avond zonder het gif heb kunnen doorbrengen. Het voelt goed niet afhankelijk te zijn.

Pas op! Dat moet nog maar blijken.

Dat weet ik.  Ik kan het nog niet zo formuleren. Maar het sterkt me.

En het liefdesleven? Vannacht een  vrijpartij uit duizenden, werkelijk! God, ik heb zo’n heerlijke vrouw. Het broeit en het zindert!  Ik zweer je: bijna alle mannen kunnen jaloers op me zijn!

28 juni

Even moeilijk, maar niet noemenswaardig.  Het gaat goed met me. Ik drink heerlijke sinaasappelsap, ananassap, cassis,  en water.  Vanavond at ik wat aardbeien met een beetje yoghurt, en toen ik naar bed ging, nog een broodje hartig.  Dat worden de nieuwe patronen. Ik moet wel nieuwe levenspatronen zien te vinden. Het ’s avonds op de bank hangen, en wat bijpraten of muziek luisteren  hoort daar niet meer bij. Ik lig er voor half één in. Dit past in het rijtje voor ‘gezond leven:  ‘Bijtijds naar bed.  Tegen een collega zei ik ‘k ben gezond aan het  leven, dat heb ik nog nooit gedaan’

Geen afkickverschijnselen gehad zoals overmatig zweten. Dat kon ik wel eens hebben als ik bijvoorbeeld slaapdienst had. Dat zijn diensten waarin ik me het natuurlijk niet kan veroorloven om te drinken. Ik heb dan de verantwoordelijkheid over soms wel 18 mensen met een verstandelijke beperking. Ik sliep en slaap daar nog steeds niet goed.  Dat heeft niet alleen met het gemis van alcohol te maken, maar ook met ‘voelsprieten’ die dan uit staan, en die je opmerkzaam maken voor alle geluid op de woning.

Jiri houdt rekening met me door niet meer in mijn aanwezigheid binnen te roken. Hij gaat buiten zitten. ‘ Hij brengt mij op zo’n manier niet in verleiding’ zo is de gedachte hier achter. Jiri is een goede jongen. Maar het maakt voor mij niets uit of hij in mijn aanwezigheid rookt of niet. Dat zeg ik hem niet, want hij heeft mij verteld dat hij nu ook zèlf minder rookt, en dat wil hij ook. Dus…het kan geen kwaad hem hierin te stimuleren. 

29 juni

Vanavond alcoholvrij bier genomen. Niet goed. Hierbij ga ik aan roken denken. Voor de rest gaat het met mij  OK. Ik was vandaag bij m’n ouders. M’n moeder vond dat als ik eventueel een te lage bloeddruk zou hebben het beste 1 of 2 borreltjes zou moeten drinken.

Het komend weekend zal ik op moeten passen dat ik mezelf niet in de valkuil laat stappen. Ik ga naar 2 verjaardagen, een feestje omdat iemand geslaagd is, èn een barbecue. Bovendien bestaat de kans dat het Nederlands voetbalelftal aanstaande vrijdag , als ze tegen Brazilië winnen, in de halve finale van de wereldbeker terecht komt. Dat evenement zal hier op TV met een gezelschap gevolgd gaan worden, onder het genot van…

 1 juli

‘Saai’, zo ervaar ik het zelf niet zo, maar voor Ingrid zal het wel zo zijn. Ze zei het ook vanmorgen: ‘gezelliger wordt het er niet op’ Gisteravond zei ik om half twaalf al welterusten. Ik vind het wel lekker om wat eerder in bed te liggen. Al die avonden dat we hier stomend en slempend op de bank hebben gezeten en we te bedonderd waren om naar bed te gaan hebben voor mij behoorlijk aan charme ingeboet. Het werd tijd, na al die jaren, om het roer om te gooien.

Meer dan beu was ik de gedachtes die ik ’s morgens kort na het ontwaken vaak had, namelijk dat ik ‘vanavond es wat minder aan zou gaan doen’, terwijl ik wist dat ik me daar niet aan houden zou.

Het  voelt goed om je daarvan te kunnen bevrijden. Je los te scheuren uit vastgeroeste patronen.’s Morgens sta ik bijtijds op. Om half acht kleed ik me aan, wek de kinderen, poets mijn tanden en zorg voor een ontbijtje.Allemaal helemaal goed.

Ik denk al aan mijn volgend project: werken aan mijn andere tekortkomingen….

3 juli 2010

Nederland IS in de halve finale terechtgekomen, ik WAS op de BARBQUE, het feestje voor de gelaagde Kristel ging niet door, en ik leef mijn leven nog steeds ascetisch. 

4 juli

In gezelschap ben ik  niet iemand die de boventoon voert, die je er bovenuit hoort. Ik ben rustig, niet bijzonder spraakzaam, maar wel vaak oprecht geïnteresseerd. Soms lukt het me onderhoudend te zijn. Mijn ding in conversaties zijn speelse plagerijtjes. Een beetje uitdagen. Mensen tot nadenken stemmen. Daarmee de diepte in gaan.  Dit kan ik met een beetje drank op . Ik word  niet altijd goed begrepen, of  ik word  soms als oninteressant ervaren, maar ach. Ik ben ook een beetje afwijkend model. Ik ben een man die niet veel met auto’s heeft, of gadgets. ik weet niks van belastingen en koopsompolissen. Ik ben geen mannelijke man. Klein van stuk, niet in het pak, maar in t- shirt. Ik heb geen carrière, en ben geen ondernemer. Dus ja, ik vind niet makkelijk aansluiting

Blijft over: vakanties, kinderen, politiek en voetbal.  Ja, politiek staat ook in het rijtje. Ik vond altijd dat ik er geen verstand van had, maar het is me gebleken  dat anderen, die er wel over praten, er nog veel minder verstand van hebben dan ik.  Of evenveel.

Drank kan helpen de tong losser te maken.  Gisteravond had dat me zeker ook wel iets geholpen..( ik was op een verjaardagsfeest met veel mensen die ik niet, of niet goed, kende) maar zonder dat wijntje, zonder die pint, ben ik niet zoveel anders.

Kortom: ik drink nog steeds niet. De Tweede Helft  ( 50 +)is definitief begonnen: Haar eraf, steunkousjes aan, sigaretjes weg en drank laten staan.  Here is: Hell Man! ( afkorting van healthy-man)

7 juli

Inmiddels zit ik in een andere fase. Die luidt: wat kan naast een glaasje wijn als compensatie dienen voor het roken?

Inderdaad, ik drink weer een wijntje.Maar geen chipssoort, geen crackertje met hartig beleg, belet met, om ZIN te houden. Zin in tabak.

Het beste ik nog een boterham, geloof ik. Daarbij smaakt een wijntje ook niet meer.

Ik was bij de dokter. Zijn reactie op mijn opmerking dat ik nu al bijna twee weken niet rookte of dronk was de vraag of ik nu beter sliep. Nee, hetzelfde als anders. Ik slaap thuis 5 tot 6 uren.En dat is goed.

8 juli 2010

Mwa…Niet tevreden nee.

Dat drinken van mij leidt tot meer drinken. En daar ZIT ik weer bijna te knikkebollen, en daar VAL  ik weer met een plof in m’n bed. En vanmorgen werd ik wakker met het gevoel waarvan ik de afgelopen weken juist verschoond was gebleven:” vanavond doe ik minder”.

 Ik ben nog niet toe aan gelimiteerd wijn drinken. Ik zal de wijn nog even moeten laten staan. Het gaat allemaal niet heleMAAL vanzelf, Ger Booij!

9 juli

Bier en wijn gedronken vandaag/vanavond. We waren op bezoek bij de fam. Middelbeek. De rookbehoefte bleef achterwege en compensatiegedrag was te hendelen.

Meer en meer wordt ik een ochtendmens. Het is nu al een paar keer voorgekomen de afgelopen weken dat ik er voor zeven uur uit was.

12 juli

In de finale stonden wij. Nederland. De finale van de World Champion Football. En we verloren met 1- 0 tegen Spanje in de verlenging. En ik kan zonder roken gewoon kijken. Dus dat zijn dan toch wel bonus- punten. Nog steeds het mechanisme aan het afbouwen dat er bij een wijntje een shaggie hoort. Gaat steeds beter.

16 juli

Nee, ik voel me niet gezonder. 

18 juli

Voor het eerst sacherijnig vanwege het ‘niet- roken’ Kwaad op mezelf dat ik het roken niet uit mijn hoofd krijg. Bah. Ik krijg het moeilijker, en denk dat ik toch op termijn weer zal gaan beginnen. Voor het eerst, dat ik dat denk.

Volgende week is de situatie anders. Dan is de omgeving anders. Dan gaan we met de caravan op vakantie voor bijna 4 weken. Dan zal het niet- roken me waarschijnlijk makkelijker vallen. Daar houd ik me dan maar even aan vast.

25 juli

Roken is gezelligheid voor mij.  Zonder roken is het saai. Het past bij mijn manier van leven. Ik ben pas thuis in deze wereld als ik kan roken.

27 juli

Het is nog maar net over middernacht, ik drink witte wijn, en ik heb geen behoefte aan roken! Hoe kan het? Ik weet het niet. Ik heb net wat cashew noten gegeten. Schuilt hierin mijn oplossing? Zit hierin de stof die mechanismes doet oplossen?

Gisteravond heb ik  Calvados gedronken. Ik dacht: misschien is dat wat! Dat is een lekkere borrel die ik niet gewoon ben te drinken , en dus buiten het gangbare patroon valt. Bovendien is de smaak van Calvados niet meteen te rijmen met  tabakssmaak.  Een mens denkt wat af. Maar mijn mechanismes lieten zich door deze slimme zet niet beetnemen. De behoefte was net zo sterk aanwezig als wanneer ik witte wijn zou hebben gedronken. Wel beregoed geslapen die nacht.

1 augustus

Ik had het van de  week gevonden in het eten van cashewnoten. Ik kon mijn wijntje en mijn biertje drinken zonder rookbehoefte. Eindelijk, eindelijk had ik een vervanging gevonden!:  Cashewnoten. Doet U mij nog maar een witte wijn met!

Tralala.

De dag daarna hetzelfde procedé gevolgd, en da dag daarna ook, de dag dat ik overigens in de gaten kreeg hoe snel het eten van noten tegen kan gaan staan. Misschien ook maar eens andere nootachtigen proberen. …

Vervelend, echt vervelend is het volgende. En ik weet niet of het helemáál eerlijk is, om het  hier te vermelden, maar mijn relatie  komt door mijn anti- rookgewoonte  enigszins onder druk te staan. Onze gezamenlijke avondjes werden immers gekenmerkt  door het paffen en slempen. Daar is nu weinig meer van over.

Weet je hoe ver het nu gekomen is? Mijn vrouw rookt – ik niet. Zij wil mij – oh liefde-  niet onnodig belasten. En nu we op vakantie zijn en we veel tijd in de caravan doorbrengen, gaat zij buiten zitten roken. Het kan soms in de avond wat killer zijn – dan rookt zij buiten met de jas aan. Boek erbij. Kaarsje op de campingtafel.

En ik…? Ik ben ’s avonds uitgeput. Wil na negenen liggen. Heb geen behoefte aan andere dingen.  Ik sta ’s morgens bijtijds op, vroeger als de rest van de familie. ’s Avonds betaal ik de prijs.

Mijn vrouw en ik: ochtendmens en avondmens. Een deel van onze gezamenlijkheid verdwijnt. Zo heeft zij ook zwaar  te lijden onder mijn niet-roken. De slemp- en pafavonden vallen weg. Zij zit buiten voor de caravan. Ik lig binnen te slapen. Je kunt je andere vakantie- avonden voorstellen…En ik kan me daar dan weer schuldig over voelen…ik neem me voor vanavond wakker te blijven. Ingrid is vanmorgen als compromis vroeg opgestaan…Hoe gezond mag niet-roken zijn? En ten koste van wat?

10 augustus

Voorlopig ben ik ’s avonds moe, en slaap ik. Het lijkt wel of de alcohol meer impact op me heeft nu ik niet meer rook. Kortom: ik kan minder goed tegen drank. Ik val in slaap na een paar wijntjes. En nootjes…die compenseren op den duur ook niet meer. Bovendien, je komt er pondjes van aan. Ik slaap , ben de saaiste thuis. En als ik nou nog dik word….er is niemand in huis die vrolijk wordt

24 augustus

We zijn weer thuis.  De situatie veranderd niet veel.  Ingrid probeert haar leefgewoonten wel meer en meer aan mij aan te passen. Voor 00.30u komt ook zij naar bed, en ze staat bijtijds op.

Ik ben nu voor 08.00 op. Dat ritme heeft Ingrid nog niet. Zie ik ook niet zo snel gebeuren.

Het niet roken wordt er, zolang ik ’s avonds drink, niet makkelijker op. Het verlangen blijft elke avond de kop op steken. Bij een gezellige avond hoort de geur en smaak van tabak. Dat is al veertig jaar zo, en dat veranderd niet opeens.

6 september

De laatste twee avonden  geen moeite gehad niet te roken. Ik dronk wel.

16 september

OK Eentje, twee avonden geleden. Om te zien of ik het al smerig vond. Maar dat was niet zo. Meteen weer vergeten, dat shaggie.

27 sept.

Nóg een heb ik er gerookt in de tussentijd. Behalve Ingrid hoeft niemand dat te weten.  Nu moet ik dat niet meer doen, anders kan ik niet meer zeggen dat ik gestopt ben. Voor je het weet zit je op een gemiddelde van 1 per maand. ’s Avonds graai ik uit een enorme zak chips chips. Daar voel ik me niet gezond bij. Maar ja.

Maandag 25 oktober

Wanneer  was het? Ik denk nu bijna twee weken geleden. Met meer gemak kon ik ’s avonds mijn alcoholische versnapering nemen, zonder automatisch te koppelen. Het was op een avond dat ik de behoefte niet voelde om te roken.

Ik had niet de behoefte. Ik kon het dus loslaten. Na bijna vier maanden was het gelukt. En hoewel ik eerder steeds stiekem heb gedacht dat ik ooit wel weer zou gaan beginnen met roken, begon ik nu er voor het eerst echt in te geloven dat ik buiten dat shagje kon. Ik kon het!. Ik voel niet meer de behoefte,  ik ga nooit meer roken!!.

En ja, hoe werkt dat?

In ieder geval bij mij zo, dat ik  rustig weer een shagje, zomaar, kon opsteken. Kan geen kwaad. Ik weet dat ik zonder kan.

Maar de volgende avond nam ik er drie. En de volgende avond weer drie of vier. En toen dacht ik ‘Ho’.  Meteen was ook het ritme van ‘vroeger’ weer hersteld. Het werd weer later eer ik naar bed ging. We babbelden ’s nachts wat langer door. Ha, ouderwetse gezelligheid. De gezelligheid van de blauwe walm in de kamer.

Maar ja…..we moeten ons niet voor de gek houden natuurlijk…..de volgende dag maar niet gerookt….dat was gisteren.

 20Januari 11-01-20

Mijn drink- en rookniveau zit weer zo’n beetje op zijn oude peil. Wel weet ik nu dat ik kan stoppen. Dat rookt wel plezieriger.En geeft veel meer rust.

04-03-2015, 21:30 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)

Ik ken een  man. Hij zit thuis op een stoel. Hij kijkt uit het raam. Of hij kijkt naar tv. Vanuit zijn positie overziet hij de gehele woonkamer.  Het is mijn vader. Hij is 88. Geboren in 1925.

Op het salontafeltje met het kleedje en het setje glazen onderzetters  voor hem ligt een boek, en staat er een beker met daarin schrijfgerei. Het boek ligt keurig op zijn plaats. De bladzijden zijn hagelwit. Het is ongelezen.

Er hangt een staartklok aan de muur. Hij tikt.

30 jaar geleden was de spanning bij het Productschap voor Vis waar hij werkzaam was voor hem dermate hoog geworden, dat hij het niet langer kon opbrengen daarin te functioneren. Het werken onder een kersverse chef, een jongere  bovendien, vormde daarin een belangrijke factor. Deze man was in mijn vaders ogen  arrogant en oncapabel voor zijn functie. Het was er zo een die wilde reorganiseren wat goed liep.

We kennen er allemaal wel zo een.  Zo’n ambitieuze die vindt dat alles anders moet, en dat er een bezem gehaald moet worden door alles wat eerder is opgebouwd. En met welk resultaat?                       

De stress nekte mijn vader , en  hij is op de stoel beland, bij het raam. Aanvankelijk een raam op de 11^e verdieping van een flat in de residentie. Het was een stoel waar hij nog  wel eens uit opstond.  Immers, buiten het plezier van  TV  en  radio, bood  Den Haag  hun veel vertier. Het Binnenhof, het Lange Voorhout. Het strand…Zijn vrouw en hij genoten van de zee. Kijkduin, Scheveningen. Ze pikten er een terrasje, smikkelden er poffertjes,en hapten er een haring.

Er was  ook  aanloop. De van Diepens, de Molletjes, de Lievenstrootjes, de van Vlietjes. Met die laatsten zijn er nog een aantal busreisjes ondernomen. Oostenrijk, Noorwegen, Italië.

En ook was daar de familie.Met name Cor , Alie en Jan. Ze waren bij regelmaat over de vloer.

En de kinderen. Maar die vertrokken gaandeweg. Allen vreemd genoeg, naar Brabant. Breda.

Het waren gelukkige jaren in Den Haag.  Achteraf zullen ze dat zeker kunnen beamen. Het waren ook de jaren dat ze ervoor kozen om in de winterperiode een maandje in Benidorm door te brengen. En dat was vooral voor hem een feestje.

De jaren verstreken.  Hij moet tegen de 74 jaar zijn geweest toen de bezwaren rondom het gaan naar Benidorm groter werden dan het plezier ervan. Ook andere reisjes werden niet meer ondernomen. En met het oog op de oude dag besloten ze hun kroost achterna te gaan en zich in Breda te gaan vestigen.  Het is goed te weten dat je de kinderen in de buurt hebt als je wat gaan mankeren, of zoals hij het zelf uitdrukte:’..als je een puistje op je kont krijgt’ .Het woord ‘kont’deed hem dan altijd even guitig de kamer doorkijken, in de verwachting dat iemand heimelijk mee zat te lachen. Maar dit kwam steeds minder voor.

De gedachte bij de kinderen in de buurt te zijn als ze wat zouden gaan mankeren en hulp nodig zouden hebben gaf hen rust..  De van Diepens, een Molletje, de Lievenstrootjes,de van Vlietjes, Cor en Jan, zij waren inmiddels begraven of gecremeerd.

De stoel kwam nu op 10 hoog te staan.  Inmiddels een mechanische relaxstoel. 

Aanvankelijk ontdekten ze hun nieuwe woonplaats; waar kun je lekker eten? Hoe was Breda als stad?

Maar het was geen Den Haag, Scheveningen, Kijkduin.  Hun nieuwe woonplaats had het niet helemaal. Hun huis op 10 hoog wel, dat was OK.

 Er op uit gaan, daar kwam steeds minder van. Het werd ook meer en meer iets waar ze eerder tegenop gingen zien

Het tellen der jaren kon beginnen. Dan ben je 75, en dan 76, en dan 77, en dan 78, en dan 79, en dan 80. Hij was er trots op 80 jaar te zijn geworden. Hield zichzelf op de been met behoorlijk wat vieux.  Op feestjes van de kinderen kreeg hij een naam. Men verbaasde zich over de hoeveelheid borrels die hij er doorheen kon jagen.  81, 82, Aanloop hadden ze niet veel meer, maar ze hadden elkaar. 83, 84 het werden oude mensen, die ook door doofheid geplaagd werden en een dagtaak kregen aan het elkander verstaan.   Het volume van de TV moest zo hard dat de onderburen gingen klagen. Koptelefoons werden aangeschaft, zo waren ze de mensen onder zich niet tot last. Telefonisch waren ze dan moeilijk te bereiken. De kinderen belden dan vertwijfeld naar elkaar. Zou alles nog goed zijn?

Voor mijn ouders zou een oplossing voorhanden zijn geweest: een mobieltje aanschaffen . Op trilstand zetten en bij zich bewaren. Maar de handigheid en motoriek om met deze moderne communicatiemiddelen om te gaan, zelfs al is deze aangepast  voor senioren, was hun, zacht gezegd, niet aangeboren.

Omgang met een draadloze telefoon, dat ging nog wel.

 Vanuit de stoel wilde hij wel van alles. Een computer, een laptop, een tablet.  En dat schafte hij zich dan ook aan, want mooi vond hij het wel. Maar het waren bronnen van ellende. Want er echt mee werken, dat gaf problemen. Keer op keer heeft hij het gepresteerd om computers vast te laten lopen. Computermannetjes vulden hun zakken wanneer hij ze weer gebeld had. En ..dan moest er maar een andere computer aangeschaft worden…en daarna nog 1.  De onoverzichtelijke chaos op zijn digitale bureaublad stond in een uiterst contrast met het tafeltje bij zijn stoel en de inrichting van de kamer, waarin elke verandering acuut werd opgemerkt. ‘Mien, dat fotolijstje..! dat moet je draaien..DRAAIEN!’

-Huh?

‘DRAAIEN! DAT FOTOLIJSTJE!’

-Draaien??..ik weet even niet wat je bedoeld hoor…

‘DRAAI DAT FOTOLIJSTJE ES EEN BEETJE DEZE KANT OP’ 

Wanneer wij kinderen op bezoek kwamen, waren wij vaak getuige van dit type conversaties.  Mijn moeder had heel lang, vond ze zelf, geen gehoorapparaat nodig. En toen ze er na lange leste wel een aanschafte heeft ze zich nooit de handigheid eigen gemaakt om hem in te doen. Dan was ze een half uur bezig en het lukte haar niet.

Na instructie…..ook niet….herhaalde instructie?....nee, het ging niet lukken. En als mijn vader hielp?...nee..(en de neiging is groot om hier te schrijven: Dan al helemaaaaal niet)

Mijn vader deed  zijn gehoorapparaat in als er bezoek kwam. Wanneer hij alleen met mijn moeder was, had hij het kennelijk niet nodig.

De verhouding tussen mijn ouders laat zich het gemakkelijkst als volgt typeren:

Hij: ‘Mien het is acht uur, wat betekent dat?’ En zij snelt snel naar de keuken om koffie te zetten. De relatie is een machtsverhouding. De een vraagt, de ander draait. En draait de ander niet…dan kan er dagenlang een stilte vallen in huis. Hij zal geen woord meer spreken. Totdat zij breekt, en zorgt dat in de naam van de lieve vrede de verhouding weer hersteld wordt.

Mijn vader is geen slechte man.  Wel narcistisch, als een kleuter. Mijn vader, zeiden wij wel eens, had geen vrouw en kinderen, hij had personeel. 

85,86. En hij kan het maar niet uitstaan dat zijn vrouw qua leeftijd er toch met de eer vandoor gaat, want zij is drie jaar ouder.

Clubjes, verenigingen, iets cultureels doen, hobby’s, in de laatste decennia is er niets van terechtgekomen. Geen inzet voor enig maatschappelijke organisatie.  Buiten de arbeidsjaren om. Is dat er niet geweest.

Er was vooral TV, muziek, het uitzicht door het raam naar buiten, het  huis  en de dingen in het huis, zoals dat voor zoveel ouderen geldt.

En natuurlijk, het balkonnetje 

‘Hoe is het?’vroeg ik laatst

-‘…ach..wachten op Godot..’

En ook mijn moeder, altijd blakend van positivisme en relativiteit liet zich laatst een keer ontvallen dat  ze ‘er niks meer an’ vond. Een periode waarin pijnlijke ledematen zich behoorlijk deden gelden was dat. Handen, schouders, heupen, knieën. Het is allemaal wat als je ouder wordt. Al die onderdelen van je lijf waarvan je je niet bewust bent totdat het niet meer goed kan functioneren. 

‘Maar…we mogen niet klagen’        Een regelmatig terugkerend zinnetje .En gelukkig ging het ze vooral goed!

87, 88. De jaren gaan voorbij.  Inmiddels 65 jaar getrouwd.  Geïnteresseerd , nog altijd, in het nieuws. Weten wat er speelt.  En waarempel, enige handigheid in de omgang met zijn tablet. Bankzaken, mail..hij kon er gebruik van maken 

Dan eind maart 2013 een beroerte.

Een beroerte waar hij goed uit kwam, behalve dan dat zijn rechter mondhoek daarna licht afhing, en verontrustender: hij vertelde dat hij ‘niet meer zichzelf’ was, maar ‘een ander’. Iets in zijn manier van denken, Zijn ‘zijn’ was aangetast. Ons viel dat niet op. Wel dat hij bij vlagen even helemaal de weg kwijt kon zijn. Dan liet zijn geheugen het even  afweten. Maar dan een volgende dag verbaasde hij ons met zijn alertheid en tegenwoordigheid van geest. 

Begin juni 2013 belande mijn moeder na een hartinfarct in het ziekenhuis. Toen zij daar na een dotterbehandeling zes dagen later weer uitkwam, is zij onder regie van de kinderen gegaan naar een zorghotel in Breda. Merlinde.

Naar huis gaan was niet echt een optie. Ze woonden 8 hoog, en  in het flatgebouw zou enkele weken wegens vervanging van de liftconstructie de lift niet te gebruiken zijn.  Het geboden alternatief was dat van de lift aan de andere kant va het gebouw gebruik gemaakt zou kunnen worden. Daartoe moest men dan wel eerst over het balkon naar de woning van de buren lopen en dan door hun balkondeur naar binnen, en dan door hun woning en hun voordeur op weg naar de andere lift. Dat was allemaal niets voor mijn ouders. Pa kon ook in Merlinde terecht. Praktisch was het het beste en gaf het voor alle partijen het meeste rust. Dit gold zeker voor hunzelf. 

Het was domme pech dat ma na twee keer vallen weer in het ziekenhuis belandde. Met onder andere een zeer pijnlijke nek. Ach, 91, en dan al die sores en pijn, was het maar anders. 

Dat was allemaal in 2013.

Het was duidelijk dat pa en ma verzorging nodig hadden. Gelukkig werd er een fijne woongelegenheid voor hun gevonden.  Vlak bij waar ze al woonden konden ze terecht in een aanleunwoning, waar ze hulp konden krijgen bij hun ADL. En de verzorging was goed. 

Moeder herstelde, en ze vonden er een nieuw huis. Bij elkaar. Pa en ma. Maar zelfstandig er op uit gaan, naar buiten, was er nog niet bij. Het gevolg is dan wel dat je dicht op elkaars lip zit, en dat heeft zo zijn vervelende kanten. Er wordt erg op elkaar gelet, en de één bepaald wat de ander moet gaan doen, of niet moet gaan doen. Duidelijker: Pa bepaald wat ma wel en niet moet doen.

Sta op! Ga zitten. Blijf zitten!

En ma raakte in de versukkeling…ze kon niet meer eten zonder moeite, en dan knoeide ze wel eens wat.

“Niet KNOEIEN! MIEN JE KNOEIT!!!!” 

Wie moest de hulp geven die mijn moeder nodig had bij het eten? Als pa haar boterham had gesneden had hij het wel weer gehad.  Dat hij dit deed vond hij een prestatie van formaat die hij meerdere keren  delen moest met zijn kinderen. “Ik heb haar boterham gesneden. In van die kleine stukjes hoor. Hoor je?...HOOR JE??”

Het ging allemaal ten koste van zijn eigen maaltijd. Hoe moest hij nu soep eten als hij ma ook soep moest geven? Dan werd zijn soep koud!! Pa kon het niet langer meer aan. 

Alternatieven moesten gezocht worden: 

Soms kwam van 38 kilometer verderop  hulp om ma eten te geven. 

Pa kon het er in het bijzijn van ma over hebben hoe belastend de situatie voor hem was.  Hij had het zwaar. Hij was allemaal veel te veel voor hem. Terwijl er op dat moment maar 1 iemand werkelijk leed, en dat was mijn moeder. Pijn, jeuk, ontlastingsproblemen, mobiliteitsproblemen.  Ma had teveel zorg nodig om in haar woning te kunnen blijven. 

Moeder in het ziekenhuis,  in het revalidatiecentrum, op de verpleeginrichting….pa werd verlost van de last die ma voor hem was geworden.  Het gaf hem lucht.  De belasting voor hem werd nu  gereduceerd. Deze bestond nu nog alleen uit het op bezoek gaan bij mijn moeder, die twee kilometer verderop in de verpleeginrichting zat. Een belasting die hij toch zeker niet dagelijks wenste te dragen. Drie keer in de week was toch wel het maximale wat hij, man die zich zonder hulpmiddelen  kon redden, aankon. Psychisch was het een aanslag op zijn welzijn. De zorgende vrouw die mijn moeder was, zo hulpeloos te zien was geen prettige aanblik. Steeds minder werden haar mogelijkheden. Ze was af en toe verward, praatte soms nauwelijks verstaanbaar, ze kon stokdoof zijn, ze had schilfertjes op haar huid. Ze kon haar handen niet meer bewegen. Wanneer ze in de rolstoel zat met het kunststof tafelblad aangeschoven had ze haar als balonnen opgezwollen handen voor zich op een kussen liggen. Ze werd met een passieven tillift het bed in- en uit gehesen.

Hoe moeilijk is het om dat te zien?!

Hoewel hij vaker te horen kreeg hoe belangrijk het was dat hij op bezoek kwam, sloeg hij  toch graag een bezoekje over, en zeker wanneer het zou betekenen dat hij met de deeltaxi naar mijn moeder gebracht zou moeten worden.  Want die deeltaxi….hopeloos soms. Hoe lang je moest wachten. 

Wanneer de mogelijkheid zich voordeed nam een van ons onze moeder mee naar buiten. Wandelen langs de winkels, door het park. Frietje halen, ijsje eten. En soms ook op bezoek bij mijn vader.

Hoewel mijn moeder al snel doorhad dat wanneer ze dat deed het er toe zou leiden dat pa dan de volgende dag niet op bezoek zou komen, omdat hij haar dan al gezien had. Ze liet zich ontvallen zich soms een onbestorven weduwe te vinden, omdat pa in haar ogen te weinig langskwam. Ze koos er voor om dan maar niet bij hem langs te gaan.

De laatste keer dat ze bij hem op bezoek kwam liet hij haar blij zijn slaapkamer zien. Wat een ruimte hij nu had nu haar bed er niet meer stond! 

Dus met hem ging het steeds beter. Kreeg voldoende leefruimte in huis nu spulletjes voor en van mijn moeder gaandeweg het huis verlieten.  In zijn aanleunwoning kwam regelmatig een verzorgende om de hoek kijken hoe het met hem ging, en ter controle of hij zijn medicatie ingenomen had. Voor de boodschappen, de koffie, zijn maaltijden en zijn huishouden, werd gezorgd 

De 67^e Kerst samen hebben ze niet kunnen halen. Mijn moeder overleed twee weken daarvoor. Een leven lang vrijwillig geleefd in dienst van  vader, zoals veel vrouwen van haar generatie.

Wanneer je mijn moeder zou vragen of ze een goed leven had gehad, zou ze knikken.  Ze zou zeggen dat ze een prima leven heeft gehad. 

Wij kinderen groeien op met andere normen . Jezelf ontplooien. Voor jezelf opkomen. Evenwicht in een relatie.

Dat had mijn moeder allemaal niet nodig….ze had het toch goed…En dat wist hij ook: ma heeft een goed leven gehad. Het heeft haar aan niets ontbroken. 

De afscheidsdienst is gehouden, de dankkaartjes zijn verstuurd. Moeder is niet meer. Vader maakt er nog wat van. Het liefst met zoveel mogelijk vrolijkheid om hem heen.

Hij is altijd in voor een grapje. 

03-03-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)