God wat had ik er aanvankelijk een hekel  aan het volgende neer te moeten schrijven.  Maar nu de werkelijkheid me stof biedt, moet ik dit met beide handen aanpakken. Het lot reikt het me aan. Het is immers een slecht idee voorbij te gaan aan de dingen die het lot je aanbiedt?  Als hobby schrijf ik wel eens stukjes. Veelal gortdroge verhaaltjes met een licht absurdistische inslag. Al jaren doe ik dat.  Ofschoon de verhaaltjes vaak hun oorsprong vinden in de werkelijkheid; belanden ze gaandeweg en uiteindelijk definitief als opgeslagen document in het mapje‘verzonnen stukjes’

De voorgaande maanden heb ik me er meer op toegelegd  verhalen te schrijven die bij mezelf blijven, en niet op drift raken.  Wat het echte leven zonder opsmuk kan bieden (heb ik nu meer dan ooit geleerd) , kan ook de moeite waard zijn.  De waarheid kan absurder en ongeloofwaardiger zijn dan de verbeelding verbeelden kan!.  Ik ken dit cliché, maar miste tot dusver de ervaring ervan.  In documentaires komen soms ongeloofwaardige zaken voorbij die me tot het uiterste kunnen verbazen en me soms, tot mijn eigen verbazing hardop in mezelf doen uitroepen: HOE IS HET MOGELIJK!!

Maar werkelijk zelf iets fantastisch meemaken….zonder dat het alleen fantasie is, of hallicunaties …iets van dien aard…dat had ik niet voor mogelijk gehouden. En als een ander iets dergelijks tegen me zou vertellen, ik zou  hem uitlachen       

Ik kan evengoed over kabouters gaan schrijven, of over draken en trollen. Het verhaal dat nu gaat volgen  immers  in hetzelfde segment van sprookjesfiguren, en betoverde prinsen. Dus, moet ik meer zeggen…?

Wie gaat dit verhaal geloven? Niemand!

Maar komaan! Wat zou ik me mijn verhaal laten miskennen? Wat zou ik me aan de schaapskoppen van menschen gelegen laten liggen? Het zou me aan m'n 54 jarige reet roesten of het gepeupel  al of niet mijn verhaal gelooft. Als de verkoopcijfers goed  zijn ben ik tevreden. Al hebben mensen het idee een sprookje te lezen. 

En fiction of non-fiction. Who cares?

*

Hoe plat kan een verhaal beginnen? Ik kocht een bank waar iets vreemds mee aan de hand was. Bam!! Daar!! Iedereen die wil afhaken kan dat nu doen!!

Hoeveel verhalen zijn er niet dat de hoofdpersoon belandt bij een antiquair, of in een  obscuur Oosters 2ehandszaakje, waar hij, al dan niet gewaarschuwd door een geheimzinnige verkoper,  zich een voorwerp aanschaft dat speciale kwaliteiten blijkt te bezitten? Veelal van sinistere aard? Ze zijn talrijk, niet?!

Wat heeft het voor zin daar nog een verhaal aan toe te voegen? Het IS al verzonnen. En niet door de minsten. Fantastische verhalen.  Hier viel voor een schrijver slechts verlies te lijden. Kan ik U lezer  met dit argument een beetje overtuigen dat wat U gaan lezen niet ontsproten is uit  geleende fantasie? Want dat zou bijna onherroepelijk het geval zijn.

Ik kocht een bank. Banken hebben een naam tegenwoordig. Deze heette ‘Destroy’, en was een strak vormgegeven stoffen bordeaxrode driezitter van het merk ‘Divani’. Niet dat ik me OOIT in merknamen van meubels heb verdiept, maar ter informatie.  

De koop vond niet plaats  in een dumphal, niet bij een zonderlinge particulier. De bank was niet eens een tweedehands, maar een gewone bank van de TMC. Een moderne zaak gelegen aan een woonboulevard, zoals er tientallen woonboulevards zijn in Nederland.  Het was het showmodel.  Had maanden in de zaak gestaan. Was blikvanger geweest onder warme etalagelichten..Mijn vrouw viel er ook in. En met de fikse korting die we hadden kunnen afdingen was de koop snel beklonken geweest. Zelden dat we zo snel besloten!!

Drie dagen later kwam de vrachtwagen van de TMC voorrijden om de bank uit te laden, en die vakkundig met behulp van een plank op wieltjes de woning in te torsen.   Toen de opvallend tengere sjouwers  wegwaren met de kleine fooi die hij de vermoedelijke werkleider had gegeven (‘…hier…voor een ijsje..’) stond de bank daar plots in de woonkamer en bij de aanblik daarvan verwierf  de driezitter  tevreden blikken bij ons, de kopers. Het was altijd maar weer  de vraag hoe een groot uitgevallen meubelstuk wat een bank als dit nu eenmaal is, uiteindelijk in de rest van het interieur zou vallen! Maar het was een pronkstuk!  Wat zat ie ook prettig, en veeeeel belangrijker: wat LAG ie lekker!! Tevreden konden we tegen elkaar herhalen: ‘Het is een goede koop!! Ja, een goede koop!’

Wat kan ik verder vertellen over de bank die eerste dagen? Niets…we zaten er op, zoals dat gebruikelijk is bij zitmeubelen.Met de macht bij de hand. Zo noemen wij de afstandsbediening van de TV:’ De macht’!  Ik lag ook op onze nieuwe aanwinst.  Languit, de schoenen uit nog. Met een nieuwe bank ben je zuinig de eerste week!  De bank lag fijner dan mijn bed, ik kon er zo op in slaap vallen. En zeker  op die vrije dagen, waarop in de namiddag  een flesje wijn geledigd werd…dan was het voor mij onmogelijk om het wakker te houden.

Ik droom zelden. Dat wil zeggen: Ik herinner me mijn dromen niet.  Kleine stukjes soms…losse flodders.  De mensen die uren nadat ze wakker zijn de droom van de afgelopen nacht kunnen beschrijven, daar hoor ik niet bij.  Ooit heb ik geprobeerd mijn dromen te onthouden door ’s morgens meteen bij het ontwaken alles op te schrijven wat ik nog wist te herinneren. De actie was een kort leven beschoren. Ik zal het niet belangrijk genoeg hebben gevonden.

Het wakker worden de eerste keer op de ‘Destroy’ was een ervaring. Een Ervaring, met een hoofdletter. Ik werd niet wakker uit m’n slaap. Ik werd niet wakker uit  een droom. Ik werd wakker uit een beleving! Ik kwam terug van een reis.  Een reis! Een echte belevenis!! Ik had niet geslapen!! Ik was op het strand van Ouddorp geweest. Ik kwam daar vandaan! Ik had er in een door de zon beschenen duinpan gelegen. Ik was er met haar geweest. Mijn minnares! Zo levensecht dat ik zelfs nu, een jaar later, nog details van die belevenis weet.. Het was een belevenis waarvan ik ook nu nog zeker weet: Geen Droom!

Ach…ik weet ook wel,,,in psychiatrische klinieken barst het er van…die mensen die van alles meemaken. Die waan en werkelijkheid niet van elkaar kunnen onderscheiden. Ik was – misschien- bereid geweest mijn belevenis een hallucinatie te noemen als het bij deze eenmalige gebeurtenis was gebleven.

Zolang ik geen andere verklaring had zou ik ook wel hebben gemoeten. Je kunt niet op de bank liggen en in een duinpan tegelijkertijd. Er lag ook al geen zand op de bank om iets van gelijk te halen – al was het alleen maar een heel klein beetje voor mezelf….het had immers niets verklaard. En naar wat voor verklaring zocht ik eigenlijk?

Weet je wat ik heb gedaan? Ik heb haar, mijn minnares, een bericht gestuurd. In de Ouddorpse duinpan was een warme kus  op haar lippen het zoete slotakkoord geweest van een erotisch gelukzalig samenzijn voordat de slaap mij aaide, en ik even later in ongeloof mijn ogen opende, liggend op de bank in mijn eigen huiskamer waar ik op dat moment alleen was…

Het bericht: “Genoten van je in Ouddorp”

Antwoord: “?????”

-“Ik was met je op het strand van Ouddorp” . Zij wist natuurlijk van niets. Ze had zitten Rummicuppen met haar dochter.               

Hoewel ik het niet geloven kon moest ik deze gebeurtenis als ‘droom’ boekstaven. Het duurde lang voor ik zover was. Met de bank legde ik tot dan toe nog geen enkele relatie.

*

De tweede keer dat ik wakker werd op de bank legde ik die relatie ook nog niet meteen. Maar er was in de tussentijd wat gebeurd:

De dag na mijn erotische belevenis op de bank ontving ik een sms van haar. Ze wilde me graag weer zien. Ze schreef ook, en dat vond ik tweeerlei opwindend, dat ze  over me gedroomd had, dat we samen in de zonnige duinen lagen bij een vuurtoren. Dat we er heerlijk intens vreeen.

Toevallig? Had ik haar die richting opgestuurd met mijn bericht aan haar de avond ervoor? Ik werd nieuwsgierig naar details. Haar herinnering aan de droom kwam overeen met mijn beleving, maar haar verhaal bleek dezelfde kenmerken te hebben als die van een normale droom. Namelijk dat de helft ervan niet meer in haar geheugen op te roepen viel. Opmerkelijk was wel dat ze wist te vertellen dat ik opvallend veel borsthaar had. Dit had ik zelf ook gevonden. Ik had opgemerkt dat het opmerkelijk snel was gegroeid….Ik heb niet veel borsthaar van mezelf in real life, zal ik maar zeggen…

Ze wist nog meer. En vertelde dit niet desgevráágd! Toen we in mijn belevenis het moment-suprême  naderden (een Frans- gladde uitdrukking die onze woesthete passie niet helemaal recht deed) was er een meeuw neergestreken die met felblauwe ogen  om ons heen drentelde. Zij noemde die meeuw! ze had hem gezien! De drietenige  voetsporen die de vogel in het zachte zand achterliet!! Iets dat ons toen niet veel langer dan een halve seconde van onze bezigheid af kon houden.

Ze was getuige geweest en had mijn belevenis gedeeld. Zij had het gedroomd, ’s nachts, wat ik in de namiddag had meegemaakt!! Hoe bijzonder is dat! Ik was er nog niet voor de volle 100 procent van overtuigd, maar het kon in mijn hoofd niet louter aan toeval geweten worden!!

De winter kreeg nauwelijks een witte voet aan de grond. Het voorjaar was al in volle gang  toen de winter slechts noch in naam aanwezig was.

De bank stond er nu drie weken. En ik was er niet meer op in slaap gevallen. Tot die donderdagavond tijdens een uitzending van DWDD. De nacht daarvoor hadden 2 clienten op mijn werk me in de nachtdienst ongewild bezig gehouden met onder andere het opruimen van braaksel en het verschonen van hun beddengoed. Hierdoor had ik met moeheid door slaaptekort te kampen. Twee uur slaap had ik slechts gehad en dat kwam nu tijdens de uitzending zijn tol innen. Ik voelde het aankomen en wist dat het heerlijk kon zijn je over te geven, en wilde niet anders als het gewillige slachtoffer zijn van deze weldoener van rust en legde me er behaaglijk bij neer. Ik wilde de slaap geen strobreed in de weg liggen. Kom maar over me, doezel me in!

Toen ik even later wakker werd starte de eindtune van DWDD . De eindtune ook van een tweede beleving. Een gelukzalige wereld werd ermee verdrongen door die van een huiskamer met TV en mijn oudste zoon op de tweezitsbank.

De uitdrukking ‘van de wereld zijn’ was niet eerder voor mij zo toepasbaar geweest. Mijn zoon zat onbewogen achter zijn laptop. Ik was gekleed. Zij was weg. Nog voelde ik haar handen op mijn rug. Ervoer ik haar hete adem in mijn oor. Zag ik haar nek. Tot na het journaal heb ik me slapend gehouden. Om na te denken. Tot mezelf te komen. Te beseffen wat het betekende. Wat ik had gehad was wederom geen droom geweest. Ik hallucineerde….ik kon er geen andere verklaring voor vinden. Ik was bezig mijn grip op de realiteit te verliezen. Er overkwam mij iets waarvoor ik misschien wel hulp nodig had. Wie weet  waren het de uitwassen van mijn sexverslaving die ik zoals ongetwijfeld honderdduizenden mannen nooit vrij baan mocht geven, en verstoppen moest achter een cool hoofd waarachter niemand ooit een vieze man zou kunnen vermoeden.

Als het een droom was, dan zou het een natte droom geweest zijn….dat wees er niet op..

Een andere mogelijkheid was dat zij, mijn hemelse minnares, krachten bezat die het haar mogelijk maakten in mijn hoofd te infiltreren. Ach nee, natuurlijk niet. Dat bestond niet! De gedachte alleen al!! Ze was er het type ook niet toe!

Overbodig te vertellen dat de belevenis waarin ik deze tweede keer ‘verzand’was geraakt wederom een erotische belevenis betrof. Met dezelfde minnares, in een vergelijkbare setting, dan wel in de tropische variant, zal ik maar zeggen. Het plaatje waar alle tropische strandvakanties in reisbrochures mee aangeprezen wordt, daarin lagen we…compleet met overhangende palmbomen, zilverwit zand,  en een vissersbootje aan de waterlijn, en verder veel blauw, heel veel blauw. Voldaan waren we er na een gelijktijdig orgasme in slaap gevallen. Hoe hemels was de ervaring geweest. Hoe intens en liefdevol…

Nog steeds betrok ik bij mijn zoektocht naar mogelijke verklaringen van mijn intense belevingen niet de nieuwe driezitter. Hadden we een oude Indiaanse bank gekocht met een motiefje van dromenvangers dan had de link gelegd geweest,  nu niet.

Wie gaat er praten over erotische belevenissen met een ander tegen zijn lief?  Ik koos ervoor het niet te doen, omdat het niets op zou leveren. Sterker nog: het zou de relatie tussen mij en mijn vrouw kunnen bemoeilijken.  Nergens voor nodig. “Wat niet weet, dat niet deert”. Dat is een gezegde, een cliché, en niet voor niets! Ik wil mijn vrouw niet onnodig pijn doen, en bovendien , daar kan ik vergif op innemen, welke bewoordingen ik ook kiezen zou, het zou kwetsend voor haar overkomen. Het zou haar verdriet doen. Onnodig verdriet. Ik ben tegen onnodig geweld, en tegen onnodig verdriet.  

‘Een relatie is alleen maar een relatie als je alles open met elkaar deelt’ vind ik onzin. Repecteer elkaar. Neem elkaar serieus. Maar laten we elkaar niet bezitten.

De neiging was ontzettend groot om mijn minnares een bericht te sturen. Na te praten over ons samenzijn en uit te spreken hoe bijzonder en liefdevol het was geweest. Ik weerhield mij. Waarschijnlijk zou zij weer niet weten waar ik het over had. En misschien zou zij ook over mij dromen. Misschien zou haar droom wederom overeenkomen met de mijne, net als de vorige keer. De vorige keer had ik haar misschien onbewust gestuurd. Dat wilde ik nu uitsluiten…

De volgende dag ontving ik spontaan een bericht van haar. ’s Morgens vroeg al. Ik lag nog op bed want ik was in de fortuinlijke positie om uit te kunnen slapen. Mijn lief was er al uit. Ze had braaf en onwillig moeten reageren op haar smartphone, die om 06.45 in volume toenemende klingelklangelgeluidjes liet  horen. Hoe vriendelijk deze in oorsprong ook hadden geklonken, nu waren ze in de irritatieschaal tot niveau 6 gestegen! Zuchtend en steunend had ze haar leven van werkende vrouw aanvaard , en was met de auto vertrokken.  

Het bericht zoemde bijna smekend onder mijn hoofdkussen om bekeken te worden. Ik grabbelde naar mijn bril want zonder dat hulpmiddel ben ik een visueel gehandicapte. Het bericht: “ Goeiemorgen schat,  vannacht met je gevreeen op een tropisch strand….voorspellend?” het bericht eindigde met enkele smileys. Een knipogende, een vrolijk kusje, en een kus met een hartje.

Het bericht dat ik stuurde was: ‘Kan ik je bellen? ‘ Ze antwoorde dat het ok was. En het eerste wat ik zei toen ik haar aan de telefoon had was: Wat heb je PRECIES gedroomd?  En ALLES wat ze zei paste naadloos. In de puzzel die mijn voor haar onbekende belevenis was, legde ze de stukjes feilloos neer.

‘Schat, we maken precies hetzelfde mee! Niet op hetzelfde tijdstip! Maar wel samen! Het is echt! We ontmoeten elkaar in onze dromen! Ik heb hetzelfde met jou meegemaakt!! Ik kon haar delen van haar droom aanreiken die haar ontschoten waren: Een uitloper van een golf die wat verder het strand op was gerold zodat onze voeten nat werden…ze wist het weer…

Het was vooral opwinding wat deze kennis te weeg bracht, veel meer nog dan ongeloof. In ieder geval bij mij. Hoe was het mogelijk? Het maakt niet uit, het WAS mogelijk, blijkbaar! en wat fantastisch was het…hoe zouden ze er verder mee kunnen spelen?

De dagen thuis, gewone dagen. Ze gleden voorbij zonder grote pieken, diepe dalen. Ze ‘kabbelden’. Werk, boodschappen, huishouden, bezoekjes, kleine klusjes, serietjes op tv.  Geen felle ruzies, noch hevige hartstocht.  Ik bevond mij in een ontspannen sleur, die hoe langer hoe meer  appelig begon te voelen, en die zeurde om bevrijding. We besloten een vakantie te boeken naar Spanje. Valencia.

Dromen was tot die tijd een manier om uit mijn ingesukkelde bestaan te geraken. En toen ik me op een middag verveelde dacht ik aan deze aantrekkelijke vluchtweg. Beneden op de bank hingen twee van mijn nazaten naar hun smartphone te glimlachen, en ik besloot daarom boven op bed even een  tukkie te doen. De twee glazen wijn die ik had gedronken waren al bezig mijn hoofd wat zwaarder te maken, en eenmaal op bed geploft was ik in no time  vertrokken.

Een uur later werd ik wakker. Ik lag heerlijk. Maar de slaap was droomloos geweest, zover een mens zich dat herinneren kan…..Naast dat ik in mijn pas ontwaakte toestand dacht: het is voorbij met de pret en het wonder van ontmoetingen tijdens de slaap, vatte de gedachte post dat het misschien ook wel aan de locatie van mijn slaap kon zijn. Dat de nieuwe bank mogelijk een rol zou spelen…

Ik was zo nieuwsgierig naar het gelijk van deze door mij zelf opgeworpen veronderstelling dat ik ’s avonds laat tegen de gewoonte in bleef zitten toen mijn lief naar boven ging om te slapen. ‘Ik kom straks’, zei ik , mezelf nog een glaasje wijn inschenkend. Het geloof om wederom een belevenis te hebben in een andere wereld was wel tanende. Ik durfde er niet goed meer op te hopen. De andere keren dat ik er met mijn geheime liefde was, waren belevenissen geweest aan het begin van de avond…niet ’s nachts. Zou dat uitmaken? Zou de wijn van invloed zijn geweest?

De muziek van Anouar Brahem leek me fijn, en die had ik aangezet;  ik pakte het boekenweekgeschenk om te lezen en om bij in slaap te vallen. En dat gebeurde na ongeveer een kwartier.

Ik liep op het strand langs de vloedlijn. De zon voelde behaaglijk warm, er stond nauwelijks wind. De zee scheen een meer. Het golfde niet, het rimpelde aan. Er was niemand op het strand. Behalve zij.  Ze zat gehurkt in het zand. Zocht schelpen. Ze had een groot blauw badlaken omgeknoopt. Ik liep naar haar toe. Naderde haar aan de achterkant. Toen ik haar bijna aan kon raken draaide ze om, en glimlachte: “ Dag Stef….Fijn aan het dromen? Ik ook…”  Ik keek in haar blauwe ogen en liet de woorden tot me doordringen. Ik was weer in een belevenis beland. Mijn omgeving was mijn droomwereld. Hoe buitengewoon echt ! Hier stond ik tegenover een vrouw die ik nu echt omhelzen en kussen kon. Ik kon het warme zachte zand van het strand oppakken en door mijn vingers laten glijden,  en ik realiseerde me dat ik in een andere wereld op de bank lag te slapen. En meer nog… zij scheen dat merkwaardig genoeg te weten.

 ‘Hoe weet je dat je droomt?’ vroeg ik. Ze glimlachte: ‘Weer op een strand…’zei ze: ‘…weer samen met jou….Wat kan het anders zijn? Het was bij ons tropisch avontuur. Daarvan had ik ook al het idee dat ik droomde. Beter gezegd: Ik wist het! Iets in me wist dat ik gewoon thuis op mn eenzame bed lag. Dat die prachtige omgeving met jou…..dat dat niet echt kon zijn.

‘Ben jij nu in mijn wereld, of ik in de jouwe?’

-‘We zijn in onze wereld. Onze droomwereld. Die we maken terwijl we slapen. We kunnen die samen maken, samen vormgeven, omdat we samen dromen. Tegelijkertijd….doe je ogen es dicht…’

Ik sloot mijn ogen, en ze vervolgde:” stel je voor dat we in de bergen zijn. Het is koud en het begint te sneeuwen…na een vermoeiende tocht kom je aan bij een hut in de bergen. De hut die je had gereserveerd. Er is helemaal niemand,behalve ik. Ik doe de deur open en laat je binnen. Er brandt een knapperig haardvuur………………. Heb je dat?”

-Ja….

“Doe je ogen maar open”

Ik sta in een blokhut. In de open haard knappert een behaaglijk vuurtje dat een aangename gloed verspreid. Er staan twee fauteuils bij het vuur, er is een keukentje met een driepits gasfornuisje. Een eettafel met vier houten stoelen er omheen. Door de vensters zie ik dat buiten de sneeuw traag recht naar beneden valt. Er is nauwelijks wind. Er hangen enkele gelige zwart wit foto’s van bergen hier in de omgeving.  Naast de deur is een kapstok. Ik trek mijn jas uit, doe mijn sjaal af, hang ze op aan het kapstokhaakje. Ik voel de jas. Het kapstokhaakje. Alles voelt echt.

Ik voel haar armen om mijn middel en ik draai me om. Ze zegt…jij hebt een geweldige bank. Als je daarop in slaap valt wordt je een exotische erotische wereld binnen gelaten. Ze knipoogde: "als in de sprookjes van 1001 nacht zeg maar". 

-Ik lig op een bijzondere bank, en jij ligt in je eenzame bed…dat kennelijk even bijzonder is schat ….want jij beleeft nu hetzelfde als ik..

“Jij was het die me in mijn oor hebt gefluisterd. Jij hebt me gewekt. Dit gebeurt op het moment dat jij op je bank in slaap valt. Ik wordt dan gewekt vanuit mijn slaap om je deelgenoot te zijn.  Vorige keren dat je in slaap viel,  sliep ik zelf niet. Ik was wakker! Andere dingen aan het doen. Pas later, toen ik zelf in slaap viel kon ik pas gehoor geven aan je.

Ik was in verwarring. In deze wereld gelden andere wetten. Wat van wie komt en wie wanneer droomt.

Ze vervolgde; " de vorige dromen heb ik niet kunnen sturen. Want ik was te gast bij jou. Het was jouw droom waarin ik kwam. We sliepen immers op verschillende tijdstippen. Dromen bestaan voort begrijp je. Ook als je weer wakker bent bestaat jouw droomenergie nog steeds. Daarin werd ik getrokken...Nu....nu  kunnen we samen sturen. We slapen immers beiden".   Ze glimlachte: “kijk rond in de hut, die hebben we samen gemaakt…” Ze pakte een blok van een opgetaste stapel hout naast de open haard  en legde die voorzichtig op het vuur: “Laten we het er van nemen”  Op een tafeltje bij de fauteuils zag ik een tafeltje staan met daarop een fles en twee glazen .  

Ze liep naar me toe, legde haar handen op mijn borst, sloeg haar ogen naar me op en kuste me veelzeggend op de lippen. 

Weken gingen voorbij. Elke gelegenheid die zich voordeed greep ik aan om op de bank te liggen en in slaap te vallen. Hoe kon ik er ongelofelijk de pest in hebben als dat niet snel genoeg wilde lukken en ik glas na glas wijn moest nemen om in die fantastische roes te geraken. Met mijn droomvrouw sprak ik af wanneer we zouden gaan slapen, waar we in onze slaap naar toe zouden gaan. De Taj Mahall daar zijn we geweest. In een kasteel aan de Loire, bij Blois,op een cruiseschip onderweg naar Cairo, in een tent bij een safaripark in Zimbabwe, bovenop de Eifeltoren zelfs . En omdat elke belevenis erotisch van aard was en dus sexuele gevoelens en opwinding met zich meebracht, hebben we het ook overal gedaan…Ik hield van de bank. Mijn destroyer was geen destroyer. Het was een creator!! The creator that makes dreams come true! Mijn minnares zag ik in werkelijkheid eigenlijk nauwelijks meer in real lfe..Wanneer we kans hadden om elkaar te ontmoeten spraken we af dit slapend te doen.

Ik houd veel van mijn lief. Ik wil dat graag vermelden. Zielsveel! Hoe kan liefde zo’n schaduwkant hebben? Die is er. Iedere man zal dat weten die ooit vreemd is gegaan.  Liefde is het mooiste wat er is. Maar wanneer er meerdere mensen in het spel zijn laat liefde zijn bezitterige kant zien. Komt jaloezie om de hoek kijken. Spijt. Schuldgevoel. Ik wilde mijn lief geen verdriet doen. Maar ik deed het toch, ook al was zij onwetend, het knaagde bij me.

Tussen het genot van mijn belevenissen vanaf de bank, en het schuldgevoel tegenover mijn lief in de werkelijkheid werd ik een willoze pion die een hekel aan zichzelf ging krijgen. Ik diende keuze’s te maken. Zou ik mijn lief vertellen van mijn erotische belevenissen? Zou ik voortaan de bank alleen maar als zetel gaan gebruiken, en breken met mijn minnares? In dat dilemma zat ik levensgroot verwikkeld toen ik op een dag thuiskwam en op dat moment mijn vrouw met een stralende glimlach haar ogen zag openen vanaf de bank in de huiskamer. ‘Ben je er al?’vroeg ze…..’zin in een kopje koffie?’ 

22-03-2015, 00:00 Geschreven door The Bastardson of D  
Reageren (0)