Met mijn barmhartigheid is het zeer slecht gesteld. Ook aan lef ontbreekt het me. Want luister:

We kregen een kennis op bezoek die zo lelijk was dat we er de stad niet mee in durfden. Het was iemand met wie we  niet gezien wilden worden. Want behalve dat ze lelijk was bediende  ze zich zonder dat wij duidelijk in beeld kregen waarom, van ze een luide  nare lach, die alle andere vrolijkheid deed verstommen..

Klinkt hard hè? Of kunt U zich dat wel voorstellen dat je je daar liever niet mee op straat begeeft? Het is wel zo! Terwijl ik me toch al jaren en jaren in werkverband met verstandelijk gehandicapten van verschillende niveaus over straat begeef.

Moet ik me er overheen zetten en me toch met haar onder de mensen mengen? Natuurlijk!... Maar ik peins er niet over!!

De hele middag binnen blijven was ook niet wenselijk. De kennis had ons niets te zeggen en wij niets tegen haar.

De kennis was onze kennis ook niet. Het was de vriendin van een gescheiden kennis/ vriend. Die had haar ergens gevonden , of was haar ergens tegengekomen, en heeft haar om onbegrijpelijke reden nooit gedumpt. Misschien omdat hij vond dat je mensen niet kan dumpen als oud vuil, en omdat het nog wel te neuken viel.

Echt hoor, ze kleedt  zich niet,  en is in haar verteltrant volstrekt volstrekt oninteressant. Haar gezicht, alsof het tegen een glasplaat gedrukt zit!!. Zo plat, alle vorm is er uit. Ken je die plaatjes van amoebes? Dan heel groot!.

Wanneer wij de vriend zien, is zij er ook bij. Als wij op bezoek gaan is zij er ook. En als zij  hier komen....

Hoe gaan wij dit aanpakken?

Met zijn vorige vrouw was het al een ware opgaaf om de uren door te komen, maar met deze nieuwe..waar haalt ie de wansmaak vandaan?

Wij moeten eerlijk zijn. We moeten zeggen: luister kennis/ vriend, we willen nog wel een beetje met jou omgaan. We willen je nog best 1 keer per jaar zien, maar dan wel zonder dat je je vriendin meeneemt, want daar hebben we absoluut niets mee. Begrijp je? Ik heb er niets mee, mijn vrouw heeft er niets mee,  en eerlijk gezegd lijdt mijn stemming er onder als ze mee komt. Laat haar alsjeblieft thuis joh..dat is veel leuker. Voor jou toch ook? Een keertje zonder je vrouw op pad?

Ga ik dat zeggen? Nee, want ik ben een beetje laf. Of beschaafd.

Ik zeg: zullen we naar het bos gaan? ( dat er ook een stiltewandeling vanaf de volksabdij zou gaan dat zeg ik maar niet, want ze komen van ver om ons te zien en 'bij te kletsen'en dan ga je natuurlijk niet voorstellen een stiltewandeling te gaan houden, maar het zou wel lucht geven.

 Hoewel? Dan ben je niet  lekker aan het stilte-wandelen natuurlijk, want dan zit je de hele tijd te denken dat je het eigenlijk toch niet kon maken om te gaan stilte-wandelen, en dan voel je je schuldig. (Zeker als het bijvoorbeeld regent, of als je zelf niet mee gaat)  

Ik zeg dus: zullen we naar het bos gaan? Dat kan nog wel. Ze zullen dit ook een goed voorstel vinden.En je komt er weinig mensen tegen.

En dan zien we de dag verder wel door te komen. Muziek, drank, een spelletje en lekker eten zullen het uren aftellen  vergemakkelijken.

Maar, wat vind je...moet ik barmhartig zijn, of eerlijk?