Maar het moeilijkste moest nog komen. Daar zat ik dan met mijn 20 pagina's scenario, nu moest dit ding nog verfilmd worden. En ja, ik had me laten gaan.
Er waren verschillende locaties:
- 2 woningen - een woonzorgcentrum - een basisschool - een politiekantoor - een restaurant - het huis van de schoonmoeder
Daarnaast was er ook een hele waslijst van acteurs en actrices:
- het gezin, bestaande uit: Kris, Monique en Lisa - een juf - een agent - een agente - een schoonmoeder - een dienster - stem van een virtueel personage - kinderen van de basisschool - bejaarden in het woonzorgcentrum
Zowel de acteurs als locaties moest ik zelf zoeken en te pakken zien te krijgen. Niet altijd een gemakkelijke opdracht. Zeker niet als je weet dat mijn budget welgeteld 0 euro was. Na een aantal mails, gesprekken en telefoons slaag ik er toch in deze opdracht tot een goed einde te brengen. De agente was de moeilijkste opdracht, omdat deze niet in uniform 'toneel' mogen spelen. Maar toch had ik iemand gevonden en heeft de Antwerpse burgemeester, Patrick Janssens, gelukkig zijn zegen gegeven (want dit moest allemaal officieel worden goedgekeurd).
De locaties zijn er, de acteurs zijn gecast, we kunnen dus beginnen.
In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
Qua scenario niet meteen een slechte film. De dingen die worden opgezet worden later bijna allemaal mooi ingelost. Alleen vind ik de karakterverandering een beetje bruusk en ongeloofwaardig. Het ene ogenblik haat Hank zijn zoon nog verschrikkelijk en een seconde daarna gooit hij ineens zijn hele leven om uit verdriet. Wat mij ook een beetje wringt is dat je nooit te weten komt waarom de man van Leticia nu eigenlijk de doodstraf heeft gekregen. Was het omdat hij zwart was? Of had hij één of andere ernstige misdaad begaan? Het kind van Leticia vond ik er ook een beetje over, zo moddervet, het past gewoon niet bij de karakters. Maar laat dat muggenziften heten. Het grootste storende element is en blijft toch de ongeloofwaardige karakterverandering van Hank. De technische uitvoering vind ik dan weer heel storend. Camerastandpunten zijn soms onnodig close en de kaders nogal vreemd en storend gekozen. Deze film mag dan wel de meest besproken sex-scène in de USA hebben, mij kan hij toch niet echt bekoren. Integendeel na een tijd begon hij me echt te vervelen en was ik blij dat de aftiteling eindelijk in beeld kwam.
Sonny Grotowski: You hate me. You hate me, don't you? Answer me! You hate me don't you! Hank Grotowski: Yes, I hate you. Always have. Sonny Grotowski: Well I've always loved you.
Eerst had ik het verhaaltje vrij simpel geschreven. Het gezinnetje is schijnbaar gelukkig, dan gaat de vrouw er vandoor en dan gaat de man op zoek. Dit concept vond ik echter vrij flauw en voorspelbaar. Dan kreeg ik de tip van onze docente scenario om te starten bij het punt waarbij de man op zoek gaat naar zijn dochter. Toen ging er een belletje rinkelen: de opdracht was dit ben ik, dit was ik, dit zal ik en ik had er van gemaakt: dit was ik, dit ben ik, dit zal ik. Na deze tip heb ik alles terug door elkaar gerammeld en samengepakt en toen had ik een verhaal dat vrij goed aan de opdracht beantwoordde. Het enige nadeel was, ik moest via deze weg gebruik maken van flashbacks. Een veelal afgekeurde methode bij het schrijven, maar ik zag geen andere uitweg. Op papier zag alles er best goed uit.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
Hughes werd in Hollywood vooral bekend als scenarist van kaskrakers zoals 'Home Alone' en 'Beethoven'. Hij zat ook wel eens in de regisseursstoel. Dat was zo het geval bij 'The Breakfast Club'.
De Amerikaan scheerde vooral in de jaren '80 en '90 hoge toppen. Zijn overlijden werd bevestigd door zijn manager.
Inspiratie zoeken en vinden. Soms is het een moeilijke opdracht. Maar af en toe komen de ideeën vanzelf aangewaaid. Vandaag in de krant een leuk idee voor een spannende thriller. Verzin er een motief en backstory bij en je krijgt een perfecte whydunit.
Een Amerikaanse vrouw dacht even dat haar plan gewerkt had. Toen de politie haar vertelde dat haar echtgenoot overleden was, was ze ervan overtuigd dat haar huurmoordenaar zijn werk had gedaan. Wat ze niet wist, is dat de zogenaamde 'huurmoordenaar' in werkelijkheid een undercover politieagent was.
De 26-jarige Dalia Dippolito kwam woensdag thuis en zag dat de buurt rond haar huis afgezet was. Toen een agent haar vertelde dat haar man dood was, barstte de vrouw in tranen uit.
5000 procent zeker
Haar emotionele reactie was niet meer dan knap staaltje acteerwerk, want de vrouw had aan een huurmoordenaar 3000 dollar betaald om haar echtgenoot om het leven te brengen. "Ik ben 5000 procent zeker", antwoordde Dippolito toen de 'crimineel' haar vroeg of ze zeker was van haar beslissing. In werkelijkheid ging het om een undercover agent.
Daarop werd de dood van de onfortuinlijke echtgenoot in scène gezet. We wilden dat de vrouw geloofde dat haar man dood was", vertelt een politieagent. Na haar stortvloed aan tranen werd Dippolito meegenomen naar het politiekantoor en verrassend genoeg wachtte haar man haar daar levend en wel op.
Januari 2009. Op de academie krijgen we onze opdracht voor de eindfilm. Deze luidt: dit ben ik, dit was ik, dit zal ik. Duur van de film is onbepaald en je mag gebruik maken van geluid.
Ik had veel nagedacht over deze opdracht en wat ik er mee zou gaan doen. Tot ik op een dag een artikel las in een tijdschrift waarin een vader op zoek was naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde zoontjes. Hij had een tooltje ingebouwd in een computerspelletje waarvan hij wist dat zijn zoon dit graag speelde. Als zijn zoontje dan een vraag kon beantwoorden (hoe zijn schildpad noemt) kon hij in contact komen met zijn vader. Dit bracht me op ideeën. Wat als ik een moeder er met een kind vandoor laat gaan en de vader gaat op zoek via internet? Zo kwam ik bij het spel Second Life terecht. Hierin kan je een virtuele wereld creëren en het uiterlijk van je karakters naar believen aanpassen zodat je ze zeer goed op je acteurs kan laten gelijken. Bovendien bevat het spel een heel aantal prachtige decors.
Met dit alles ging ik aan de slag. Ik schreef en schreef en schreef. Uiteindelijk werd het een kortverhaal van 20 pagina's waarin een man op zoek gaat naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde dochter.
Eén ding was ik uit het oog verloren: ik moest niet enkel schrijven, dit verhaal diende ook nog verfilmd te worden.
Ook hier spreekt de uitdrukking weer voor zich. In de whydunit gaan we op zoek naar het motief achter een misdaad. WAAROM is deze moord gepleegd? WAAROM werd dit schilderij gestolen? WAAROM werd dat kind ontvoerd?
....
De grote hamvraag is dus WAAROM.
Dit genre is minder gangbaar als de whodunit al is het de laatste jaren (vooral in romans) meer en meer zijn opmars aan het maken. Als je de whydunit vergelijkt met de whodunit stel je vast dat je dezelfde vragen kan stellen maar enkel met het vraagwoord waarom in plaats van wie.
Bij deze films weten we meestal al van bij de start wie verantwoordelijk is voor de misdaad. In de beginscène wordt er bvb iemand neergeschoten en de dader komt hierbij duidelijk in beeld. Rest enkel nog de grote vraag: waarom heeft hij/zij dit in godsnaam gedaan. Als je vanuit dit standpunt begint, je ziet de misdaad en de dader, ben je bijna verplicht je verhaal in het verleden te laten afspelen. Je begint eigenlijk bij het einde en gaat dan terug naar het begin om terug bij het einde uit te komen. Hierbij is het cirkeltje mooi rond en kan je hetzelfde begin- en eindbeeld hanteren, wat altijd een mooie afsluiter is van je film. Een andere mogelijkheid is je karakter gewoon te laten verdergaan met zijn/haar leven en hierbij gaandeweg puzzelstukken op zijn plaats leggen, zodat het waarom duidelijk wordt. Misschien plant hij/zij een tweede misdaad en komen we zo de drijfveer te weten.
Als je opteert voor dit soort benadering is het zeker noodzakelijk dat je het hoofdpersonage goed uitdiept en er natuurlijk een goede drijfveer aanwezig is. Iets waarin de kijker zich kan vinden en iets bij kan voorstellen. Eveneens dient de drijfveer stukje bij beetje blootgelegd te worden zodat niet vanaf de tweede scène al duidelijk is waarom.
Het leuke is om de whydunit te combineren met de whodunit. Hierbij weten we niet wie de misdaad gepleegd heeft noch waarom. Tijdens de film komen we hier minuut per minuut achter.
Een bekende film die gebruik maakt van de whydunit aanpak is Chinatown.
Characters and viewpoint Elements of fiction writing ISBN: 978-0898799279
Dit boek bevat een hele hoop informatie over het uitwerken van je karakters. Helaas, naar mijn gevoel, een beetje té veel. Het is ook vooral toegespitst op het schrijven van een roman. Hoewel je er voor de karakterontwikkeling bij het schrijven van een scenario ook wel tips kan uithalen. Ik heb er in ieder geval weer veel moeite en tijd voor nodig gehad om het een keertje uit te lezen. Wat mij betreft zeker geen boek dat je in één ruk uitleest. Maar er staan toch een aantal interessante gegevens in, wat het dan weer wel de moeite maakt om het door te worstelen.
Na 700 eenzame jaren te doen waarvoor hij was gebouwd - het schoonhouden van de aarde - ontdekt WALL-E (afkorting voor Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type) een nieuw doel in zijn leven (naast het verzamelen van knick-knacks), wanneer hij een zoekrobot ontmoet, genaamd EVE. Samen reizen ze door het hele heelal en beginnen ze aan opwindende en fantasierijke avonturen. Ga mee met WALL-E op zijn ongewone reis door het futuristische heelal, de toekomst die er moderner uitziet dan je het je ooit had kunnen voorstellen. Het is een hilarische samenstelling van personages met o.a. een kakkerlak en een heldhaftig team van slecht functionerende, buitenbeentjes van robots.
Prachtige animatieprent, waarin veel gezegd wordt met weinig. Aanrader!
Delirische tragikomedie, gebaseerd op Ken Kesey's cultroman, die zich afspeelt op de mannenafdeling van een psychiatrische instelling waar de patiënten zo platgespoten, gedomineerd en gedisciplineerd worden door de autoritaire Nurse Ratched dat ze nog slechts zombies zijn. In deze geordende hel belandt McMurphy, een opstandige schelm, wiens gestoordheid twijfelachtig is: waarschijnlijk gefaket, in een poging om te ontsnappen aan de werkboerderij waar hij een straf uitzat wegens verkrachting. McMurphy's verzet tegen Nurse Ratched is aanvankelijk puur egoïstisch en instinctief, maar geleidelijk aan begint hij zich ook verantwoordelijk te voelen voor zijn mede-patiënten. Jack Nicholson steelt de film als de opstandige McMurphy en kreeg voor zijn vertolking, niet onverdiend, een Oscar.
Uitmuntende film op alle vlakken. Moet je gezien hebben !
Noot deze film staat op nr 45 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
McMurphy: What do you think you are, for Chrissake, crazy or somethin'? Well you're not! You're not! You're no crazier than the average asshole out walkin' around on the streets and that's it.
In Nederland dreigt een terrorist diverse doelwitten op te blazen. De Nederlandse geheime dienst weet achter zijn identiteit te komen, maar kan hem niet grijpen. Toevallig komen ze er achter dat de terrorist een tweelingbroer heeft, en willen hem gaan uitspelen tegenover zijn broer omdat het de enige mogelijkheid zou zijn. De broer in kwestie is de homoseksuele modeontwerper Francois van Vliet, die de boze plannen van broederlief moet verijdelen. Alleen lijkt hij meer fout te doen dan goed.
Slechte film op alle vlakken. De beginscène, waarbij een gebouw op de markt van Amsterdam tot ontploffing wordt gebracht, is nog redelijk goed gedaan. Maar de green key scènes die daarop volgen zijn zo verschrikkelijk slecht dat ik me af vraag of dit wel op een professioneel niveau gemaakt is. Er zitten onnoemelijk veel storende cuts in de film. Het verhaaltje is flauw en gedurende gans de film kan men spreken van serieus overacting. Kort tijd- en geldverlies tenzij je een kind van vijf bent misschien, en dan nog.
Het is de ijskoude winter van 1944/1945. Nederland is bedekt met een dik pak sneeuw. De Tweede Wereldoorlog is nog in volle gang. In het westen van Nederland heerst grote honger, waardoor veel mensen naar het oosten trekken om daar voedsel te vinden voor hun gezinnen. In een dorpje in de buurt van Zwolle woont de veertienjarige Michiel, die niet kan wachten tot hij iets kan betekenen in het verzet. Dit tot ergernis van zijn vader, die als burgemeester vooral bezig is om escalaties in het dorp te voorkomen. Als zijn buurjongen Dirk, die meedoet aan een overval op het munitiedepot, aan Michiel vraagt of hij een brief aan iemand wil bezorgen als het mis gaat, voelt hij zich eindelijk serieus genomen. De overval blijkt verraden, Dirk wordt opgepakt en degene bij wie hij de brief moet bezorgen, is doodgeschoten door de Duitsers. Michiel moet uitgaan van zijn eigen kracht. Hij leert al snel dat goed en kwaad dicht bij elkaar liggen. Dat oorlog misschien spannend lijkt, maar vooral ook gruwelijk is. Met zijn eenzaamheid groeit ook zijn onafhankelijkheid. Als een volwassen man moet hij zijn eigen beslissingen nemen. Die laatste oorlogsmaanden zal hij zijn hele leven met zich meedragen. Hij zal nooit meer dezelfde zijn.
Film naar het boek van Jan Terlouw. Meeslepend verhaal en verre van voorspelbaar (als je het boek niet gelezen hebt natuurlijk). Enkel in de montage vond ik nogal wat storende elementen. Maar deze wegen niet op tegen het totale eindresultaat. De moeite om gezien te hebben.
In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
