De nieuwste animatieprent die binnenkort in de zalen komt is Coraline. Een 3D- pareltje geregisseerd door Henri Selick.

Wanneer Coraline en haar ouders verhuizen naar een zeer oud huis, is het er in eerste instantie maar een saaie bedoening voor de kleine Coraline. Als haar vader haar echter op ontdekkingstocht uitstuurt ontdekt ze een geheime deur in een van de kamers. Via deze deur krijgt ze toegang tot een andere wereld, een betere wereld. Ze maakt kennis met haar tweede moeder en vader en alles lijkt heel erg naar haar zin te zijn. Tot ze op een dag ontdekt dat toch niet alles beter is in deze wereld en ze terug wilt naar haar gewone wereld. Dit is echter buiten haar tweede moeder gerekend, die haar niet zomaar laat gaan.


Wanneer je de film bekijkt vergeet je compleet dat je naar een 3D klei animatiefilm zit te kijken. Maar toch zijn alle personages en props stuk voor stuk met de hand gemaakt. Een blikje achter de schermen leert ons dat dit een heus titanenwerk is geweest, maar alles lijkt te kloppen en is tot in de kleinste details uitgewerkt. Enige minpuntje is dat sommige beelden wat artificieel aanvoelen (volgens mij computeranimatie tussen de klei animatie) maar dit valt echter maar één of twee keer voor dat het eigenlijk muggenziften is om er over te spreken.
Maar niet alleen de beelden zijn adembenemend mooi, ook het verhaal is meeslepend. In tegenstelling tot vele andere animatieprenten klopt het verhaal, is het goed opgebouwd en wordt er de nodige spanning opgebouwd. Misschien is het allemaal wel een beetje simpel en voorspelbaar, maar het is en blijft natuurlijk een soort sprookje.

Wat mij betreft is het lang geleden dat we nog eens zo'n pareltje hebben gezien, waar er zowel aan het beeld en het verhaal is gewerkt. Coraline is dus zeker een aanrader voor gans de familie, niet te missen deze zomer.

06-06-2009, 00:00 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

Citizen Kane

Een essay schrijven voor filmgeschiedenis, het komt wat laat en ongelegen, maar toch besluit ik het een kans te geven. Natuurlijk moet ik eerst uitmaken over welke film ik het nu juist wil hebben en hoe ik het ga aanpakken, daar er geen richtlijnen worden gegeven in de instructies wordt er veel overgelaten aan de schrijver zijn fantasie. Na een paar keer heel het lijstje geziene films overlopen te hebben is mijn oog blijven hangen op de laatste film: Citizen Kane. Ik zorg dat ik een exemplaar in handen krijg en gelukkig geven de weergoden niet veel zon. De popcorn laat ik achterwege en ik nestel me in de zetel voor een dagje Citizen Kane. Licht uit, spots aan, laat de film beginnen.

Wanneer ik de film bekeken heb, blijf ik een beetje met gemengde gevoelens achter. Enerzijds is er het beeldmateriaal zelf, dat ik bijna subliem vind. Anderzijds zitten we met het eigenlijke verhaal dat mij persoonlijk, door zijn structuur, minder aanspreekt.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Citizen Kane vertelt het verhaal van krantenmagnaat Charles Foster Kane. Bij aanvang krijgen we een blik op zijn vervallen landgoed ‘Xanadu’ waar we de landmeester zelf op zijn sterfbed vinden. Een glazen sneeuwbal valt uit zijn hand en met zijn laatste adem vormt hij het woord ‘Rosebud’.  Daarna krijgen we een nieuwsbericht dat ons een deel over het publieke leven van Kane onthult. Maar het verhaal achter de man blijft onbekend. Verslaggever Jerry Thompson wordt er door filmjournaalproducent Rawlston op uit gestuurd om uit te vinden wat dit laatste woord betekent, in de hoop meer te weten te komen over wie de man Kane nu eigenlijk was. Thompson gaat op bezoek bij familie, vrienden en collega’s van Kane en ontrafelt via interviews bij verschillende personen meer en meer over het leven van Kane.

De film dateert uit 1941 en werd geregisseerd door de controversiële Orson Welles (1915-1985), welke eveneens de rol van Kane voor zijn rekening neemt. Na een aantal jaren radiowerk en het vormen van zijn eigen theatergezelschap ‘The Mercury Theater’ kreeg Welles in 1939 een contract bij RKO pictures. Hier kreeg hij de ongeëvenaarde carte-blanche mogelijkheid om eender welke film te maken die hij wilde, dit werd Citizen Kane.

Het scenario zou hij samen schrijven met Herman J. Mankiewicz. De geruchtenmolen draait echter dat Welles nooit één woord aan het scenario zou geschreven hebben en het volledige werk van de hand van Mankiewicz komt. Beiden ontkennen dit echter en beweren dat het uiteindelijke script door Welles is samengesteld uit twee afzonderlijke scripts respectievelijk door Welles en Mankiewicz geschreven.

Wanneer ik het script naast de film leg is het eerste wat me opvalt dat er, vooral in de introscènes, serieus verschoven en geknipt is van het scenario naar de uiteindelijke film. Het verhaal zelf wordt verteld aan de hand van flashbacks waarbij het leven van Kane wordt blootgelegd bekeken door de ogen van verschillende mensen uit zijn naaste omgeving. Met deze manier van vertellen gaat Orson Welles radicaal in tegen de traditionele vertelstructuren van het toenmalige Hollywood. Persoonlijk heb ik een beetje problemen met deze manier van vertellen. Naar mijn gevoel raak je zo minder betrokken bij het verhaal, en ik ben niet een zodanige voorstander voor het gebruik van interviews voor het vertellen van een fictief verhaal. Anderzijds wordt zo het verhaal hier wel op gang getrokken. Het vreemde is misschien wel dat Thompson op het einde zijn zoektocht naar het woord Rosebud volledig opgeeft, het lijkt wel of dit enkel een reden is om het verhaal te starten en de eigenlijke betekenis van het woord en niet toe doet. Als kijker krijg je op het einde wel nog mee waar het allemaal om draait. Het blijkt de slee te zijn uit Kane zijn kindertijd. Wie daarmee teleurgesteld achter blijft van: ‘het is maar een slee’ begrijpt het volgens mij niet helemaal. De slee staat symbool voor zijn verloren kindertijd. Ergens in het begin van de film zien we de zesjarige Kane met zijn slee spelen, hij ziet er heel gelukkig uit. Het is bijna een idyllisch plaatje. Wanneer hij echter door zijn moeder wordt weggestuurd om ondergebracht te worden bij een voogd, Mr. Thatcher, duwt de kleine Kane Thatcher weg met zijn slee. Dit is volgens mij het symbool dat hij wil ingaan tegen de veranderingen die hem boven het hoofd hangen en in zijn onbezorgde jeugd wil blijven hangen. Wanneer hij toch meegenomen wordt zien we nog een aantal beelden van de slee die meer en meer ondergesneeuwd geraakt, alsof het vanaf nu altijd gaat blijven sneeuwen. De sneeuwbal in de hand van de stervende Kane verwijst hier eveneens naar. En dat is ook de tijd die Kane waarschijnlijk altijd gemist heeft, zijn onbezorgde kindertijd. Bovendien zegt zijn moeder voor zijn vertrek ‘je zult niet eenzaam zijn Charles’ en dat is nu net wat hij ondanks alles wel heel zijn hele leven is geweest. Het belang van de slee wordt nogmaals onderstreept wanneer Kane een nieuwe slee als kerstcadeau bij Thatcher onder de boom vindt. De latere woorden van Bernstein illustreren dat Thatcher een man is die niets anders kent dan geld in zijn leven en vertelt ons veel over de verdere opvoeding die de jonge Kane heeft gehad.

Sommigen beweren dat Welles meer aandacht heeft besteed aan het technische werk dan aan het inhoudelijke. Na het lezen van het scenario ben ik hier niet volledig mee akkoord, daar de figuur van Kane zeer goed is uitgewerkt en men toch wel een zekere opbouw heeft waarbij men vertrekt vanuit zijn jeugd tot aan zijn sterfbed. Het is mijn inziens meer een kwestie van: je bent voor of tegen deze manier van vertellen. Bewijs daarvan is eveneens de Academy Award die Welles en Mankiewicz in 1942 gewonnen hebben voor het beste script. Hoe je het ook draait of keert Welles heeft met deze film zeker een compleet nieuwe manier van vertellen aan het licht gebracht en vele toekomstige filmmakers geïnspireerd. Het geheel doet me onmiddellijk denken aan onze eigenste Ben X die zijn verhaal ook via interviews brengt, maar of Balthazar zijn mosterd bij Citizen Kane gehaald heeft is mij onbekend. Ik kan enkel zeggen dat ik bij het zien van Ben X datzelfde ietwat wrange gevoel had dan bij het bezien van Citizen Kane. Nu ik het verhaal verder gelezen en geanalyseerd heb en de film in detail bekeken begin ik toch een beetje te twijfelen aan mijn eerste oordeel. Maar helemaal moeten toegeven dat ik de verhaalstructuur misschien toch wel goed vind gaat me, als vrouw zijnde, toch een stapje te ver.

Maar niet enkel door zijn vertelstructuur is Citizen Kane uniek voor zijn tijd, technisch gezien is deze film eveneens een hoogstandje. Voor het camerawerk benaderde Welles de al eerder bekroonde Gregg Toland. Toland werkte speciaal voor Citizen Kane de techniek van deep focus verder uit. Deze techniek zorgt ervoor dat zowel voorwerpen op de voorgrond, in het midden en op de achtergrond tegelijkertijd scherp in beeld te zien zijn. Toland verklaart dat hij dit deed door het juiste gebruik van de cameralenzen. Maar eveneens de belichting speelt een rol voor een goede weergave van de deep focus techniek. Toland had deze techniek zo geperfectioneerd dat de film gezien wordt als een pionier op het gebied van deep focus.

De film zelf is vooral samengesteld uit lange takes, die via verschillende montagetechnieken aan elkaar worden geplakt. Soms wordt er in de actie gemonteerd, dan weer gaat men via een overvloeier van het ene beeld naar het andere, dan is er weer gemonteerd op de dialoog. Zelfs in de weergave van de flashbacks van de verschillende personen bevat de film geen constante. Wanneer Thompson in de bibliotheek de memoires van Thatcher doorleest worden we door een sneeuwbui meegenomen naar het verleden. Via een overvloeier komen we terug in de bibliotheek terecht. De gedachten van Bernstein trekken ons via een overvloeier in het verleden en we komen via een zelfde overvloeier terug in de sofa van  Bernstein terecht. Vervolgens gaan we op bezoek bij zijn vriend Leland. Deze flashback overgang is de meest opmerkelijke in de gehele film. Bij de terugblik naar het verleden blijft de persoon van Leland een tijdje links in beeld hangen en vervaagt langzaam alsof we door zijn ogen in het verleden kijken. Via deze zelfde techniek worden we ook weer teruggetrokken naar het heden. De tweede flashback die vanuit Leland vertrekt wordt dan weer gewoon via een overvloeier gestart en eindigt opnieuw via een overvloeier. De voorlaatste terugblikken die we krijgen zijn die via zijn tweede vrouw Susan welke vertrekken vanuit een overvloeier waarbij haar gezicht een iets langer blijft hangen dan bij andere overvloeiers het geval lijkt te zijn, terugkomen doen we wederom via een overvloeier. Als laatste krijgen we een terugblik door het oog van de butler. Deze overgang is wederom opmerkelijk daar een papegaai in het beeld verschijnt en wegvliegt en zo het beeld vrijmaakt. Opvallend is hierbij dat het oog van de vogel ongevuld is. Men kan zich afvragen of dit een technische fout is of dat het de bedoeling is om aan te geven dat we door het oog van de vogel naar de volgende beelden gaan kijken. Ik denk dat dit vooral een interpretatie van de kijker zelf is, daar er nergens enige uitleg van Welles zelf over terug te vinden is. Via een overvloeier worden we terug naar het heden gebracht. Wat mij verder nog opvalt aan de flashbacks is dat het verhaal zich gewoon verder ontwikkelt eender vanuit welk personage we terugblikken in het verleden. Het is wel zo dat vooral de tijd die Kane met het personage heeft doorgebracht wordt belicht, maar het is niet zo dat het verhaal telkens vanuit het oogpunt van het personage wordt verteld. De flashbacks worden telkens vanuit eenzelfde standpunt verteld eender door wie zijn ogen we naar het verleden terugblikken.

De film is vooral samengesteld uit medium shots, long shots en extreme long shots, close ups en extreme close ups komen minder voor en zijn meestal om overgangen te maken (memoires van Thatcher, de lamp die de overgang maakt naar Susan na haar zelfmoordpoging). De beeldkaders zijn één voor één ronduit prachtig. En het lijkt me dat de setdressers een enorme karwei hebben gehad met het samenstellen van de verschillende sets of dat er veel gewerkt wordt met miniaturen (wat ik niet echt heb teruggevonden). Wat wel opvalt in de beeldvoering is dat er regelmatig gebruik wordt gemaakt van reflecties zijnde die van Bernstein in de tafel terwijl hij zijn verhaal vertelt, die van de verpleegster in het glas van de sneeuwbol wanneer zij de kamer van de zonet overleden Kane binnenkomt, de danseressen in het raam terwijl Bernstein en Leland in gesprek zijn en een prachtige reflectie, vind ik persoonlijk, die wanneer Kane net de kamer van Susan vernielt heeft na haar vertrek en hij gebroken de hal inwandelt. Daarbij passeert hij een spiegel in een boog ingewerkt hierbij zien we zijn reflectie een paar maal weerkeren in de spiegel. Er wordt trouwens wel meer gebruik gemaakt van deze diepgang. Wanneer Susan hem verlaat en de deur uitwandelt, zien we verschillende deuren in het kader die in de verte steeds kleiner en kleiner worden en de afstand tussen hem en Susan steeds groter maken.

Voor het in beeld brengen van de verschillende karakters wordt er eveneens een onderscheid gemaakt tussen de verschillende personages. Machtige personen zoals Kane en Leland worden voor een groot deel vanuit een lage hoek gefilmd zodat ze groter en imposanter overkomen. Zwakkere personen als Susan worden vanuit een hogere hoek in beeld gebracht zodat het lijkt alsof er op deze personen wordt neergekeken. De figuur van Thompson komt nooit echt duidelijk in beeld. We zien hem enkel van op de rug of over zijn schouder en hij zit altijd in het duister. Dit is speciaal zo gedaan om van Thompson geen eigenlijk karakter te maken, hij is de onderzoeker, de personificatie van de zoektocht naar de waarheid achter de figuur Kane. Bij het in beeld brengen van de figuur van Thatcher zien we een aantal maal een merkwaardig feit: Thatcher die rechtstreeks in de cameralens kijkt alsof hij de kijker wil afschrikken. Daarbij voelen de meeste scènes waar hij in voorkomt ook koud aan: sneeuw bij zijn introductie, de bibliotheek is door het veelvuldige marmer en de sfeer ook niet warm en hartelijk te noemen en dan hebben we nog niet gesproken over de koele secretaresse die Thompson onthaald.

Voor het monteren van de film schakelde Welles de hulp in van Robert Wise. Om het filmjournaal, gezien na de dood van Kane, er korrelig oud uit te laten zien, kwam Wise op het idee om de opnames over een stenen vloer te slepen en hem door een doek, gevuld met zand en stenen, te halen. Dat dit een gedateerd resultaat geeft kan je zelf zien in het eindresultaat. In de montagekamer was niet iedereen hier gelukkig mee en werd er zelfs gevraagd naar een goede kopie van het origineel daar wat ze in handen hadden niet bruikbaar was door beschadiging.

Buiten het verhaal en de technische uitvoering ervan is Citizen Kane eveneens uniek in het ‘tot leven wekken’ van de karakters. Welles zelf zat soms uren aan een stuk in de grimeerstoel om omgevormd te worden naar het levensjaar waarin zijn karakter zich bevindt. Ten tijde van Kane werd dit bereikt door de combinatie van make-up, kleding, vernuftige snufjes en belichting. In een interview verklaart Welles, tussen twee trekken aan zijn sigaar door, dat hij er in het echte leven nooit zo goed heeft uitgezien als de jonge Kane. Wat de vernuftige snufjes betreft zijn enkele voorbeelden dat Kane strategisch geplaatste tape op zijn gezicht droeg om een soort facelift te krijgen, het personage van Leland draagt, wanneer hij als oude man in beeld verschijnt, in melk gedoopte contactlenzen om zijn ogen ouder te laten tonen. Zelf vind ik de transformatie van de jonge naar de oude Kane zeer geloofwaardig en gezien het tijdperk verbluffend. Als men in acht neemt dat dit vandaag de dag uren, dagen, maanden werk en simulaties aan een computer vereist (cfr The Curious Case of Benjamin Button) kan ik er enkel nog meer respect voor opbrengen. Misschien zijn we minder creatief geworden, of technisch verwend of beperkt de weergave in kleur ook wel deels onze mogelijkheden.

Ondanks zijn uniek karakter is Citizen Kane nooit een echte hit geworden in zijn tijd. En dit was niet enkel te wijten aan het feit dat het te vernieuwend was voor het toenmalige Hollywood. Een groot deel van zijn falen kan worden verhaald op de nek van William Randolph Hearst. Deze, in 1863 geboren, invloedrijke krantenmagnaat herkende in Charles Foster Kane een weinig vleiende beschrijving van zichzelf. Hearst wilde op alle manieren vermijden dat Citizen Kane een succes werd bij de bevolking. Eerst bood hij de RKO-baas aan de kosten van de film te vergoeden in ruil voor de negatieven, zodat hij deze kon vernietigen. Dit werd hem echter geweigerd en vervolgens zorgde hij voor een boycot van de film. Alle kranten en radiostations die onder zijn macht vielen werden verboden om de film te noemen of advertenties te plaatsen. Mede door deze boycot werd Citizen Kane geen succes in de bioscopen en beschouwd als een flop. Het gevolg hiervan is dat Welles nooit meer de artistieke vrijheid zal krijgen zoals hij die kreeg bij het maken van Citizen Kane. Welles zelf heeft altijd ontkend dat hij het verhaal gebaseerd heeft op het leven van Hearst en is het feit dat hij nooit een tweede kans heeft gekregen blijven betreuren. De meeste niet aan Hearst verbonden kranten vonden Citizen Kane echter een meesterwerk en hij werd dan ook bekroond met negen Oscarnominaties maar won slechts één Academy Award, zoals eerder aangehaald, voor het beste scenario. Na 1942 raakte de film in de VS in de vergetelheid om pas in 1946, na de Tweede Wereldoorlog, terug op te duiken waarbij hij in verscheidene Europese landen werd uitgebracht. In Europa, meerbepaald in Frankrijk, was men zeer onder de indruk van de film en stilaan kreeg hij weer wereldwijde aandacht. Tegenwoordig prijkt hij op vele lijstjes van beste film ooit, beste scenario aller tijden enz.

Of je hem nu goed vindt of slecht feit is dat Citizen Kane een meesterwerk is voor zijn tijd en een serieuze vernieuwer is op verschillende fronten. En samen met Welles betreur ik het feit dat hij niet meer kansen heeft gekregen om zijn talenten te tonen na het maken van deze film. Want met het tekenen van het contract bij RKO heeft hij tegelijkertijd gezorgd voor zijn opkomst en ondergang, zodat hij nooit meer ten volle heeft kunnen bewijzen wat voor een briljante filmmaker hij was.

12-05-2009, 00:00 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

08-05-2009, 12:40 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

De lammetjes staan in de wei, de bomen knotten al weeral een tijdje alles bloeit, springt en dartelt. De lente is weeral in het land. Persoonlijk vind ik dit nog steeds de mooiste periode van het jaar. Al moeten we de laatste jaren wel wat inboeten wat het weer betreft. Mei had vroeger de reputatie een mooie, zonnige maand te zijn, maar de laatste jaren is daar precies minder en minder van te merken.

Feit is dat mei dit jaar een hoop werk met zich mee brengt. Ik ben volop bezig met het monteren van mijn eerste kortfilm, het schrijven van een essay, het in orde brengen van een (animatie/film)studio dat me er niet meer veel ,om niet te zeggen geen, tijd meer rest voor de onderhoud van dit blog.

Gelukkig (?) moeten we ook stellen dat traditioneel in mei het bioscoop seizoen een beetje aan het uitbollen is. Het filmaanbod wordt minder interessant en de mensen genieten liever van het 'mooie' weer buiten dan zich in een bioscoopzetel te nestelen.
Maar als filmliefhebber moeten we rond deze periode ook wel een aantal fraaie festivals in het oog houden. de meesten vinden in het najaar plaats, maar om te deelnemen kan je je best nu al beginnen voor te bereiden.

Als laatste wil ik nog even verwijzen naar de 1 minuut filmpjes die momenteel kunnen ingezonden worden naar Canvas. Als je met film bezig bent misschien wel de moeite om een inzending te doen, je weet nooit wat er uit voort kan vloeien. Ik ga in ieder geval nog proberen een gaatje te vinden om een inzending te doen. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van de verdere perikelen.

08-05-2009, 00:00 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

06-03-2009, 19:42 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

Sinds 25 februari ook in onze zalen te zien, de actiefilm: The Spirit. Het is eigenlijk geen echte animatieprent, maar door de vele speciale effecten geeft hij wel een beetje dit gevoel. Toch kan ik het niet laten hem even speciaal in de verf te zetten.

The Spirit is een film van Frank Miller naar een scenario van Frank Miller                                                                        

Kort samengevat:

De held is een jonge flik die vermoord werd en op mysterieuze wijze uit de dood opstaat als de Spirit om de misdaad en duistere figuren van Central City te bestrijden. Zijn aartsvijand, Octopus, heeft een heel ander doel voor ogen: hij is van plan Spirits geliefde stad te vernietigen om zijn eigen versie van onsterfelijkheid te verwezenlijken. De Spirit achtervolgt de meedogenloze moordenaar van de vervallen opslagplaatsen van Central City, naar de vochtige catacomben tot de door de wind geteisterde waterkant. Ondertussen wordt onze gemaskerde held omringd door knappe vrouwen die hem willen verleiden, liefhebben of doden. We maken kennis met Ellen Dolan, het pientere buurmeisje; Silken Floss, een waardeloze secretaresse en frigide feeks; Plaster of Paris, een moordzuchtige Franse nachtclubdanseres; Lorelei, een bekoorlijke verleidster; en Morgenstern, een sexy jonge flik. En dan is er natuurlijk ook Sand Saref, de juwelendievegge met verleidelijke rondingen. Zij is zijn grote liefde die op het slechte pad raakte. Zal hij haar kunnen redden of gaat zij hem doden ?

Bespreking:

The Spirit is gebaseerd op de gelijknamige stripverhalen van Will Eisner. De gehele sfeer van het stripverhaal wordt ook doorgetrokken in de film, wat hem een ervaring op zich maakt. De film zelf is geheel gefilmd voor het beruchte groene scherm (the green key) en helemaal digitaal afgewerkt. Er waren 50 draaidagen nodig om het geheel in te blikken.

Het verhaal op zich kan ik weinig van vertellen, daar ik The Spirit noch gelezen, noch gezien heb. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat de film inhoudelijk veel soeps is. Het meeste aandacht is volgens mij naar het eindproduct gegaan. Men wist dat men een soort ‘levende strip’ wou maken, maar dat het nog iets mocht vertellen om de mensen bezig te houden, daar heeft men volgens mij niet te veel tijd in gestoken. Toch geloof ik dat je van deze film op zijn minst een paar clips en trailers moet gezien hebben, gewoon voor het visueel resultaat dat men verkregen heeft, want in The Spirit lijkt het net of de strip tot leven in gekomen.

Duur:1u48min

Release: 25/02/2009

Cast:

Gabriel Macht

Scarlett Johansson

Eva Mendes

Samuel L. Jackson

Paz Vega

Jaime King

Eric Balfour

Officiële website: http://www.mycityscreams.com/

28-02-2009, 20:48 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)

Het zit allemaal niet mee voor de New Yorkse liedjesschrijver “Shine”. Zijn baas zet hem enorm onder druk, zijn dochter trouwt én haar stiefvader geeft haar weg op het trouwfeest,... Bovendien mist hij zijn vliegtuig terug naar de VS, waardoor zijn baas hem ontslaat. Hij belandt in een luchthavenbar bij de workaholic “Kate”, zij heeft enkel negatieve blind dates achter de rug en belt enkel met haar moeder... Beiden voelen een aantrekkingskracht die ze niet kunnen omschrijven, dit brengt hen dichter bij elkaar en zal hun levens veranderen.



Een romantisch drama met twee oudere acteurs in de hoofdrol. Persoonlijk vind ik Hoffman een groot acteur, maar krijg bij deze het gevoel dat hij oud aan het worden is. Zijn er geen betere rollen meer in Hollywood voor een man als hem, of staat hij echt achter een project als dit?
Hoffman speelt een oudere man die verslaafd is aan zijn werk. Je kent het wel zo'n oude rot die denkt dat hij onmisbaar is en de boel niet meer draait als hij het niet allemaal even regelt. Probleem is echter dat hij te veel in het verleden hangt en niet mee gaat met de moderne tijd. Hij wordt hier op een harde manier mee geconfronteerd, vlak voor hij naar Londen vertrekt naar het huwelijk van zijn dochter.
In Londen aangekomen merken we meteen dat hij niet zo'n goede band meer heeft met zijn dochter. Wat er juist gebeurd is, kunnen we een beetje raden aan de hand van de vele telefoontjes die hij krijgt en de opmerkingen die gemaakt worden. Harvey is net iets te veel op zichzelf en zijn werk gesteld en heeft geen aandacht voor zijn omgeving. Het gevolg hiervan is bekend: vervreemding.  De 40-jarige Kate, vertolkt door Emma Thompson, is eveneens eenzaam. Zij heeft enkel haar, al even eenzame, moeder die te pas en te onpas haar aandacht opeist. En ze tracht via het systeem van blind daten aan een man te geraken. Dit loopt meestal, om niet te zeggen altijd, fout af. Het is onvermijdelijk dat Kate en Harvey elkaar onderweg tegenkomen. Een beetje als een oude zot stort Harvey zich in het avontuur en neemt Kate mee naar het huwelijk van zijn dochter. Het stel heeft plezier als een paar pubers, en Harvey gelooft dat er een toekomst voor hen is weggelegd. Kate sputtert nog even tegen, maar stort zich dan ook in het sprookje en samen gaan ze een waarschijnlijk 'en ze leefden nog lang en gelukkig' einde tegemoet.
Persoonlijk vind ik het verhaal maar oppervlakkig. Met slogans als:

It’s never too late to open your heart

It’s never too late to change your life

It’s never too late to take a chance

probeert men de mensen duidelijk te maken dat je nooit te oud bent om nog iets van je leven te maken. Maar wat maakt Harvey van zijn leven? Jezelf storten in een puberale relatie als je over 60 bent: is dat iets maken van je leven? Het komt gewoon niet realistisch over. Men wil ook ergens medeleven met het karakter creëren. Hij is zo slecht nog niet, wel veel met zijn werk bezig, maar hij bedoelt het allemaal niet zo slecht. Maar de manier waarop het geheel gebracht wordt wekt niet direct zoveel medeleven op. Persoonlijk denk ik dat ze wat meer van zijn verleden hadden mogen blootleggen, en dit in actie, visueel beeld, en niet door een paar zinnen dialoog die door het geheel worden geweven. Eigenlijk gebeurt er in heel het verhaal niets, buiten een paar oudjes die terug als pubers verlieft worden. Daarbij wordt de moeder van Kate te pas en te onpas ten tonele gevoerd. Eigenlijk doet haar verhaallijn niets ter zake, maar toch brengt het nog een beetje leven in de film. Het is eigenlijk een verhaal op zich. Een eenzame oude vrouw die denkt dat haar overbuur met verdachte zaken bezig is. Maar in deze film is deze verhaallijn nergens voor nodig. De grote vraag die ik me stel is: waar draait deze film eigenlijk om? Het mislukte leven van Harvey? Of dat we allemaal de eenzaamheid tegemoet gaan naarmate we ouder worden? Of dat we allemaal terug een stelletje pubers worden? Ik ben wel voorstander van het idee dat het nooit te laat is om iets van je leven te maken. Maar ik vind deze filosofie niet echt terug in de film.
Wie zal het zeggen wat de filmmakers ons wilden bijbrengen? Ik in ieder geval niet.

officiële webpagina: http://www.lastchanceharvey.com/

27-02-2009, 00:00 Geschreven door bioscoop  
Reageren (0)