Het zit allemaal niet mee voor de New Yorkse liedjesschrijver Shine. Zijn baas zet hem enorm onder druk, zijn dochter trouwt én haar stiefvader geeft haar weg op het trouwfeest,... Bovendien mist hij zijn vliegtuig terug naar de VS, waardoor zijn baas hem ontslaat. Hij belandt in een luchthavenbar bij de workaholic Kate, zij heeft enkel negatieve blind dates achter de rug en belt enkel met haar moeder... Beiden voelen een aantrekkingskracht die ze niet kunnen omschrijven, dit brengt hen dichter bij elkaar en zal hun levens veranderen.
Een romantisch drama met twee oudere acteurs in de hoofdrol. Persoonlijk vind ik Hoffman een groot acteur, maar krijg bij deze het gevoel dat hij oud aan het worden is. Zijn er geen betere rollen meer in Hollywood voor een man als hem, of staat hij echt achter een project als dit? Hoffman speelt een oudere man die verslaafd is aan zijn werk. Je kent het wel zo'n oude rot die denkt dat hij onmisbaar is en de boel niet meer draait als hij het niet allemaal even regelt. Probleem is echter dat hij te veel in het verleden hangt en niet mee gaat met de moderne tijd. Hij wordt hier op een harde manier mee geconfronteerd, vlak voor hij naar Londen vertrekt naar het huwelijk van zijn dochter. In Londen aangekomen merken we meteen dat hij niet zo'n goede band meer heeft met zijn dochter. Wat er juist gebeurd is, kunnen we een beetje raden aan de hand van de vele telefoontjes die hij krijgt en de opmerkingen die gemaakt worden. Harvey is net iets te veel op zichzelf en zijn werk gesteld en heeft geen aandacht voor zijn omgeving. Het gevolg hiervan is bekend: vervreemding. De 40-jarige Kate, vertolkt door Emma Thompson, is eveneens eenzaam. Zij heeft enkel haar, al even eenzame, moeder die te pas en te onpas haar aandacht opeist. En ze tracht via het systeem van blind daten aan een man te geraken. Dit loopt meestal, om niet te zeggen altijd, fout af. Het is onvermijdelijk dat Kate en Harvey elkaar onderweg tegenkomen. Een beetje als een oude zot stort Harvey zich in het avontuur en neemt Kate mee naar het huwelijk van zijn dochter. Het stel heeft plezier als een paar pubers, en Harvey gelooft dat er een toekomst voor hen is weggelegd. Kate sputtert nog even tegen, maar stort zich dan ook in het sprookje en samen gaan ze een waarschijnlijk 'en ze leefden nog lang en gelukkig' einde tegemoet. Persoonlijk vind ik het verhaal maar oppervlakkig. Met slogans als:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Its never too late to open your heart
Its never too late to change your life
Its never too late to take a chance
probeert men de mensen duidelijk te maken dat je nooit te oud bent om nog iets van je leven te maken. Maar wat maakt Harvey van zijn leven? Jezelf storten in een puberale relatie als je over 60 bent: is dat iets maken van je leven? Het komt gewoon niet realistisch over. Men wil ook ergens medeleven met het karakter creëren. Hij is zo slecht nog niet, wel veel met zijn werk bezig, maar hij bedoelt het allemaal niet zo slecht. Maar de manier waarop het geheel gebracht wordt wekt niet direct zoveel medeleven op. Persoonlijk denk ik dat ze wat meer van zijn verleden hadden mogen blootleggen, en dit in actie, visueel beeld, en niet door een paar zinnen dialoog die door het geheel worden geweven. Eigenlijk gebeurt er in heel het verhaal niets, buiten een paar oudjes die terug als pubers verlieft worden. Daarbij wordt de moeder van Kate te pas en te onpas ten tonele gevoerd. Eigenlijk doet haar verhaallijn niets ter zake, maar toch brengt het nog een beetje leven in de film. Het is eigenlijk een verhaal op zich. Een eenzame oude vrouw die denkt dat haar overbuur met verdachte zaken bezig is. Maar in deze film is deze verhaallijn nergens voor nodig. De grote vraag die ik me stel is: waar draait deze film eigenlijk om? Het mislukte leven van Harvey? Of dat we allemaal de eenzaamheid tegemoet gaan naarmate we ouder worden? Of dat we allemaal terug een stelletje pubers worden? Ik ben wel voorstander van het idee dat het nooit te laat is om iets van je leven te maken. Maar ik vind deze filosofie niet echt terug in de film. Wie zal het zeggen wat de filmmakers ons wilden bijbrengen? Ik in ieder geval niet.
